Als geboren en getogen Mokummer ben ik niet zo snel bezig met de geschiedenis van een andere stad dan de onze. Toch heb ik in de loop van mijn intussen al wat oudere jonge leven wel de nodige musea bezocht in andere plaatsen dan de Nederlandse hoofdstad en stak ik daardoor net even meer op van de vaderlandse geschiedenis dan zij die zich beperken tot eigen woonstraat of buurt. Onlangs waren we met lieve vriendjes op bezoek in het uiterst fraaie en zeer interessante museum Oud Soest. Gevestigd in een oud kloostergebouw aan de Steenhoffstraat 46 is het een opvallende plek. Het museum zit er niet eens zo heel lang, nadat het eerst als Oudheidskamer een bescheiden onderkomen vond in een lokale boerderij. Maar sinds een aantal jaren is dit oude klooster het onderkomen en dat geeft lekker veel ruimte voor de diverse collecties, ook exposities van verschillende inhoud of herkomst kan men goed kwijt. Momenteel loopt er zo’n expositie. Die sluit aan op het vieren van 200 jaar Koninkrijk voor ons land en dat is dwars door het hele gebouw heen terug te vinden. Beeldhouwwerken, schilderijen, foto’s, maquettes. Bedenk het en je vindt het hier. 
Maar er is meer. Oude kamers, opgravingen, ambachten uit vroeger tijden, een stukje historie omtrent de Tweede Wereldoorlog. Van agrarische zaken tot meer steedse. Soest heeft een rijke geschiedenis en wie houdt van oude opgravingen kan hier goed terecht. De heuvels in de omgeving hebben allemaal een herleiding naar het vroegste oertijdperk en wie wat graaft in de omgeving komt wel eens iets tegen. Het museum laat het nodige zien en dat maakt dat je heel wat tijd kunt doorbrengen. Geweldig leuk ingericht, goed van atmosfeer, interessant, afwisselend en betaalbaar. In het museum is een beperkte horeca-faciliteit waar je koffie en thee kunt krijgen of wat fris. Prijzen zijn ongekend laag, maar dat sluit mooi aan op de toegangsprijzen, want met 4 euro p.p. voor zoveel leuks ben je echt goedkoop uit. Kinderen zijn hier voor slechts 1 euro welkom. 
Dat vindt je niet zo eenvoudig in andere soortgelijke musea. Toiletten zijn overal te vinden, een groot voordeel als je lekker aan de koffie zat…., en er zijn liften voor de minder valide medemens dus ook voor hen is het hier simpel om alle etages te bekijken. Het museum Oud Soest wordt voornamelijk door vrijwilligers gerund. Zij gidsen u ook als u daar behoefte aan heeft. Gezien alles wat men laat zien is dat wellicht ook handig. Een aanrader van jewelste !
Maandelijks archief: juni 2014
KLM, op naar de 95 jaar!
Als we even weg denken dat de KLM een aantal jaren geleden naar mijn idee aardig is verkwanseld aan de Fransen, is onze blauwe-zwanen-maatschappij nog steeds een van de oudste luchtvaartbedrijven ter wereld die nog steeds onder de oorspronkelijke naam bestaan. En dat is best een prestatie op zich in een umfeld waarin grote namen kwamen en weer gingen. Denk maar eens aan luchtvaartbedrijven als Pan Am, ooit pionier op de lange afstanden met vliegboten en zo meer. Of TWA, de grote concurrent van PanAm die ook al verdween. Maar ook in onze eigen Europese omgeving zagen we ooit grote luchtvaartmaatschappijen als Swissair, Sabena of Malev ten onder gaan. De globale concurrentie is enorm en meedogenloos. KLM bleef bestaan. Een prestatie van jewelste, Nederland kent maar een klein achterland en dus heeft het bedrijf door de jaren heen haar markten gezocht in andere werelddelen. Ik volg hen zelf al heel lang en sinds de recente jaren ook op de diverse sociale media. Daar doen ze het prima. Veel passagiers of prospect-reizigers kiezen bewust voor de KLM. Al was het maar omwille van de veiligheid of het gevoel van gastvrijheid dat de vaak erg aardige cabin-crews hen verschaft. Zelf ben ik ook wel een fervent KLM-vlieger hoor. Niet dat ik nooit uitstapjes maakte bij andere maatschappijen, integendeel zelfs. Maar als het kon of kan, dan graag KLM. Natuurlijk lever je tegenwoordig ook bij hen aardig in op service. Het is helaas niet anders…
De samenvoeging met Air France leidt jaar na jaar tot enorme verliezen, die weliswaar vooral komen van de Franse tak van het bedrijf, maar ook door KLM moeten worden gecorrigeerd. Dus moet je gewoon betalen voor je bagage en zijn de laagste tarieven niet van toepassing op de KLM of je moet bijna genoegen nemen met een plekje in het vrachtruim. Men kent ook ongeveer de kleinste seatpitches (stoelgrootte) van alle maatschappijen, maar doet haar best je het idee te geven dat je bij KLM eigenlijk business-class vliegt voor de prijs van een aardig treinkaartje. Ik ben zelf opgegroeid onder de rook van Schiphol. KLM en Schiphol zijn optisch vrijwel een. Als kind droomde ik slechts van de oorden waar al die blikken vogels met hun toen rood-wit-blauwe staarten heen vlogen. Later zou ik zelf heel wat van die bestemmingen bezoeken, en heel wat keertjes zat ik dan in zo’n blauwe vogel die over het algemeen ook nog op tijd vloog. KLM kende vele ups en downs. Nederlandse handelsgeest maakte het bedrijf groot en bekend. KLM koos altijd voor de meest vooraanstaande bekende technieken, men durfde soms vliegtuigen aan te schaffen die anderen niet bestelden. Maar men liet ook bijna vrolijk de Comet-hype uit de jaren veertig aan zich voorbij gaan, net als de Caravelle of Concorde. In plaats daarvan koos men voor veiliger of degelijker alternatieven.
Zo was KLM de eerste die met de Boeing 747B ging vliegen, die de DC-10-30 aanschafte en ook een aardige Fokkerklant werd en nog steeds is. In de jaren dat het bedrijf nu samen is met Air France is die positie van innovator wat voorbij. Men bestelt mee met wat de Fransen voor zichzelf willen gebruiken en dus komt de Boeing 787 pas volgend jaar in dienst, als de kinderziekten er een beetje uit zijn. Momenteel is het bedrijf de enige maatschappij ter wereld die nog opereert met de MD-11 (opvolger voor de DC-10) als passagiersvliegtuig. Ook de Boeing 747-400 is nog steeds in gebruik en daarmee is men nu een unieke operator op Schiphol. KLM is de moedermaatschappij voor City Hopper, Martinair en Transavia. Men is sterk in de vrachtwereld en zorgt er voor dat vele tienduizenden mensen in ons land of daar buiten aan de slag blijven. Kortom, een economische grootheid waar we best trots op mogen zijn en blijven. Nu maar hopen dat we nog lang van KLM in haar huidige vorm mogen blijven genieten.
Ik zit persoonlijk niet te wachten op het Franse rood-wit-blauw. Zou men dat invullen kies ik nooit meer voor deze carrier. De nationale trots is iets wat ik nog steeds een beetje koester. Na Fokker’s omvallen en die fusie met de Fransen kreeg dat gevoel toch een knakje. O….even stil, er komt een 777 over….prachtig, KLM…..jaja, ik woon nog steeds onder de rook van Schiphol…..en vier dus in oktober mijn eigen feestje voor KLM. Of zouden ze me uitnodigen voor een leuke rondgang langs de velden??? Ben benieuwd….!
Vlinders
Ze was het zich echt wel bewust. Het kon gewoon niet. Het mocht niet, ze was immers getrouwd toch? Op haar leeftijd? Nee, die gevoelens hoorden niet. Het was haar altijd ingeprent dat je alleen van je eigen man mocht houden. En dat dan vooral je hele huwelijk lang. Geen zijstapjes en kijken deed je ook niet. Tot ze op een beroerde dag (nou ja..) die grote rijzende man tegen kwam in de supermarkt. Een beer van een vent, slank, goed gekleed en met prachtige ogen. Ze had hem aangekeken en was gesmolten. Het gesprek dat ze aan was gegaan bij de kassa, ze had bewust gezorgd in dezelfde rij te komen staan als hij, leidde tot een opborrelend gevoel in haar onderbuik. Waren dat nu vlinders? Wat een stem, wat een charmante vent. Ze voelde zich hopeloos ‘gewoontjes’ in haar dagelijks kloffie. Maar hij leek daar geen last van te hebben. Al snel hadden ze samen in het winkelcentrum aan de koffie gezeten en had hij haar betoverd met zijn verhalen, zijn prachtige witte tanden, zijn geur (een of ander dure aftershave) en zijn complimentjes. Ze deed haar best om ook leuk over te komen, vroeg hem naar zijn achtergrond, werk en zo meer. Elk woord wat hij met haar wisselde kwam als een granaat bij haar binnen. Ze hapte soms naar adem. Jemig, wat een man, wat zou ze daarmee graag eens op een mooie reis gaan, naar een verre stad of een eenzaam strand. Gewoon verliefd mogen zijn zoals ze dat al jaren niet meer had meegemaakt thuis. Haar man was meer van de sleur. Alles op zijn tijd en plek, en de passie was lang geleden al uit hun relatie verdwenen. Zij had zich daar verder ook niet zo om bekommerd, dus ze verweet haar man niks in die zin. Ook zij was haar ‘zin’ kwijtgeraakt en vond de opleiding van de kinderen en het zekere inkomen belangrijker dan wat ook. Tot dit moment. Dat ze dit nog in zich had…. Nadat ze afscheid had genomen van deze ‘Frans’ liep ze helemaal opgewarmd naar huis. Ze kreeg het idee dat ze ondanks haar zware tas met boodschappen toch een beetje zweefde. Toen ze de deur open deed en haar tas naar binnen sjouwde hoorde ze dat haar man samen met de jongste zoon in de kamer naar het voetballen keek. Ze zeiden nauwelijks gedag toen ze meldde weer thuis te zijn. ‘Haal je wat frietjes en bier voor me?’ vroeg haar man. Ze knikte. En bedacht zich dat Frans dit nooit zou doen. Die zou haar verwennen, als een prinses en zij zou in haar mooiste jurk naast hem gaan liggen op de bank…en een romantische film bekijken….’Bier…!!’ hoorde ze uit de kamer. Zuchtend liep ze naar de koelkast en ontdopte een bierflesje. Wat zou het leven mooi kunnen zijn…..Nu even naar de frietzaak….haar man had honger….De vlinders daalden langzaam weer af naar de plek waar ze al die jaren opgesloten hadden gezeten….ergens onder in haar buik…weer gereed voor de winterslaap…..
Frustro
Zit je gewoon in je flitsertje, geef je keurig netjes richting aan, sorteert voor, in een rijtje van drie auto’s komt er ineens een malloot in een zwarte Honda aangescheurd, trekt zich niks aan van de verkeersregels en wil zich op het laatste moment even voor mijn tamelijk bescheiden uitziende maar nog altijd aardig nieuwe zilveren spaarbezit wurmen. Maar ja, een beetje Meninggever geeft weliswaar wel zijn mening, in het verkeer zelden toe. Dus dat ging niet lukken en de man achter mij deed mee in het spel. Toch wrong de Honda-frustro zich achter mij in de afbuigende stroom auto’s en begon daarna met een soort operette de op mij indruk zou moeten maken. Toeteren, vingers omhoog, vloekend, tierend. Hij was kennelijk opgefokt of boos, geen idee, ik kon me er niet zo over opwinden. Wie zich niet aan de regels houdt moet maar voelen. Maar eenmaal rijdend richting de bestemming waar wij heen wilden zette de Hondarijder in op intimideren. Met een leasebakkie kan je altijd dingen doen die ik zou kunnen zien als asociaal, mallotig, gevaarlijk of onzinnig. Kennelijk moest de man ergens heen waarbij andere weggebruikers slechts rijdende chicanes waren die het hem moeilijk maakten zijn ego te bevredigen. Ik hield hem in de smiezen, je weet maar nooit wat zo’n gek achter het stuur voor je in petto heeft. En ik heb al eens eerder uitgedeeld! Dit soort evenementen zijn vaker mijn deel geweest want ik heb een ingebakken afkeer van asociaal weggedrag.
Ook al reed ik vroeger zelf ook wel eens op het randje, ik had wel in de gaten dat het soms ‘echt niet kan’. De Honda-malloot hield het relatief kort vol. Tot mijn stomme verbazing stopte hij bij een op geel staand verkeerslicht. Waar ik gewoon doorheen reed. Kennelijk was zijn haa(s)t ineens weggezakt. Ik bleef wel aan hem denken. Zou hij nu net als ik een verhaal dichten op zijn Facebookpagina, of zou hij zich toch schamen voor zijn onbezonnen acties? Ik zelf had geen last van negatieve opwinding, drift of zelf woede. Dat is wel eens anders geweest, ik wilde het nog wel eens verbaal of fysiek uitvechten met dit soort mafkezen. Word ik dan toch ouder mensen? Het zou zo maar kunnen…..
Talent? Kwestie van genen….
Veel mensen reageren in hun leven op impulsen waarbij ‘winnaars’ worden gevraagd terwijl ze zelf niet veel meer dan middelmatige scorers zijn of waterdragers in het peloton. Hoe dat komt? Veelal wordt het veroorzaakt door wat de directe omgeving van je vindt. Niet zo gek overigens, want wij vinden natuurlijk allemaal dat we door een Hogere zelf uitverkoren zijn voor onze positie in de maatschappij, sport of andere prestatie en zij die ons verwekten willen dat gevoel nog wel eens versterken. De ene cultuur is meer van ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ dan de andere. Maar prinsen en prinsessen komen overal even veel voor. En dat zelf benoemde verheven gedrag of het idee dat jij echt uitblinkt in wat je doet helpt veel voor het ego, in de omgang met een team is dat lastig. Zet tien topscorers in een team bij elkaar en er helpen geen tien Louis van Gaals meer bij om de gestelde doelen te bereiken. Immers; ieder voor zich en God voor ons allen! Opvallend is toch dat wij als mensen vaak het idee hebben dat wij zelf uitstekende teamplayers zijn, terwijl we dat bewezen niet zijn. Of dat we denken te kunnen zingen terwijl de ruiten bijna barsten van de valse klanken. Geldt ook voor zelf benoemde schrijvers. Ik heb er heel wat voorbij zien of horen komen, wat men dan al produceerde was veelal voor de eigen familie nog wel aardig, maar voor een groot publiek ongeschikt.
Vervelend is wel dat je ziet dat veel bedrijven sollicitanten zoeken die in feite allemaal moeten voldoen aan een bepaald uniek profiel. Ze moeten vaak over zoveel talenten beschikken dat een normaal mens daar nooit aan kan voldoen. Vaak al een indicatie dat de HR-functionaris die de advertentie zette, zelf ook niet tot de meest verlichte soort behoort. Het verschil tussen vraag en aanbod is dan ook vaak groot. En zo kiest men voor mensen die zichzelf als top-of-the-bill verslijten maar het in de praktijk zelden waar maken. Na een half jaar kan de advertentie dan meestal opnieuw in de krant. Ik maakte zelf in mijn carrière veel lieden mee die naar eigen idee voor het hoogste waren geroepen, maar of ze daarom ook echt werden uitverkoren? Bij kritische blik op hun kennis en kunde viel het fundament voor hun zelfoverschatting snel onder hen weg. Gaat ook nog wel eens in relaties op. We doen vaak enorm ons best in de ‘verkoopfase’, maar zodra we bezitten wat we verlangden of die lekkernijen hebben geconsumeerd blijkt dat je vooral de verpakking hebt gezien als smakelijk en aantrekkelijk, maar dat de smaak na een paar maal toch wat zuur of bitter is.
Kortom, zelfoverschatting en het vermogen om jezelf als uniek te verkopen is een talent op zich. En als ik het mag terugbrengen naar mijn eigen beroepsmatige observaties; van de tien cursisten die ik vaak in trainingen of coachings voor me kreeg (vaak waren de groepen iets groter, maar dit terzijde) kon je met 10% echt iets aanvangen. Oftewel 1 op de 10. Van de 800.000 werklozen ons land is dus in die kansberekening slechts een kleine 80.000 mensen echt geschikt voor de rol die ze willen gaan vervullen. De rest is kaf. Groot voordeel, naast al dat kaf bloeit het koren vaak het mooist. Soms helpt een spiegel ook nog wel eens. Voor je de kop stoot, al dan niet voor de zoveelste keer. Talent zit in de genen……of niet! Zo simpel is het….
Uitgevers; waarheen leidt de weg….
Boeken lezen is nog steeds een van de meest favoriete bezigheden van ons allen. Dat blijkt telkens weer uit allerlei relevante onderzoeken. Maar we kopen die boeken steeds vaker tegen woekerlage prijzen bij discounters of kringlopers. Daarmee komt de verkoop van nieuwe boeken steeds meer onder druk te staan en is het al bijzonder oude businessmodel voor de meeste uitgeverijen soms zonder dat ze het zelf weten achterhaald. Ze verdienen niets meer aan uitgaven van boeken, of het moet gaan om echt zeer populaire auteurs. De totale uitgeverijenbranche verloor vorig jaar 6% aan omzet en het einde is nog lang niet in zicht. Slechts wat specialisten houden het vol. En voor er meteen weer een slimme broeder roept dat we ‘allemaal over gaan op digitaal lezen’, dat blijkt niet uit de cijfers. Het aantal e-booklezers groeit weliswaar, maar is nog lang geen compensatie voor het verlies aan de kant van de papieren uitgaven. Door deze situatie zie je ook steeds meer terughoudendheid bij uitgeverijen. Een auteur die men niet kent kan het schudden, als men niet zeker weet dat er niet meteen 10.000 boeken over de plank gaan van een titel moet je zelf maar zien hoe je aan de omzet komt. Al eerder schreef ik over het fenomeen ‘Printing on demand’. Dat is min of meer hetzelfde als een boek in eigen beheer uitgeven en alle risico’s voor inkoop/verkoop en distributie zelf dragen.
Voor veel auteurs die menen een door God zelf geschonken talent voor het schrijven te bezitten is dit echt een brug te ver. Dat verkopen en alle gedoe eromheen is teveel gevraagd. Hun teksten zijn geniaal, de aanpak niet. Hetzelfde zie je bij die uitgeverijen. Men heeft ‘het altijd al zo gedaan’ en wil eigenlijk niet af van de plat getreden paden die momenteel zijn overwoekerd door onkruid. Hetzelfde zien we bij de bladenhandel. Waren grote bladen als Panorama, Revue of Playboy voorheen nog onaantastbaar, momenteel is men blij als men de verliezen aan abonnementen en lezers wat kan beperken. Ook de krantenwereld kent momenteel soortgelijke problemen. Er is echt geen een titel die het zonder verlies redt, alleen het wat aparte Financiele Dagblad won vorig jaar in het derde kwartaal iets aan omzet. De rest is puur in het verlies gestort. Het ergste verlies zit hem bij de zgn. ‘kwaliteitskranten’. NRC Next moest in een kwartaal afscheid nemen van 21% van haar lezende abonnee’s. Men knijpt bij de grote kranten momenteel natuurlijk aan de kostenkant en gaat zelf over tot tabloidformaat. Een van de laatsten die daarvoor kiest is de Telegraaf. Wordt wennen. Buitenlandse modellen geven aan dat dit slechts kort zal zorgen voor een rem op het verlies aan omzet. Zo ontdekte de Guardian dat een overstap naar een ander formaat even zorgde voor een opleving van het aantal abonnee’s maar dat daarna de vrije val doorzette tot deze krant niet veel meer is dan een schim van wat het ooit was. Kortom, die printmedia hebben het moeilijk en wij mensen lijken te gaan voor het grote niets.
We lezen minder op papier, maar compenseren dat bepaald niet met digitale boeken of bladen. Wellicht zoeken we elders naar culturele inhoud, maar dat is uit de mij beschikbare cijfers niet terug te vinden. Boeken moeten blijven naar mijn mening, al was het maar omdat ik erg hard werk aan mijn derde werkje op dit gebied. Papier, desnoods POD, maar wel omdat ik vind dat een goed verhaal uitgebracht dient te worden. Wat een geluk dat ik ook nog een beetje kan verkopen. Wie nu al nieuwsgierig is naar dat boek, gewoon aanmelden bij me hoor. Digitaal dat spreekt, al mag u ook een gewone briefkaart sturen. Liefst met een auto of vliegtuig als foto-onderwerp aan de voorkant…..
Lidl verslaat Europese concurrentie op Facebook…
Ik weet het, een aantal van mijn medebloggers en lezers doen niets op andere sociale media. Is hen uiteraard gegund. Haak je dan nu af als ik aankondig dat ik het hier ga hebben over de sociale media en de wijze waarop sommige supermarktketens die benutten?! Nee toch! Je kunt er echt iets van leren dunkt mij. Ik was stomverbaasd toen ik in mijn reclamevakblad Adformatie lijstjes zag waaruit blijkt dat sommige supermarkten wel heel erg actief bezig zijn met o.a. Facebook. Kennelijk hebben ze bij bepaalde ketens goed door hoe je digitaal klanten kunt winnen en je imago flink zou kunnen oppoetsen. In de Europese overzichten geen spoor van Nederlandse ketens overigens. Wel verrassende namen als Media Markt of Aldi. Maar helemaal boven aan, met ruim 10 miljoen volgers/fans, Lidl! Die bieden maar liefst 26 Facebookpagina’s aan en werken niet alleen met eenzijdige aanbiedingen maar zoeken de communicatie met hun klanten via een-op-een contact. Daardoor krijgen ze een heel goed inzicht in wat ons allen als evt. klanten beweegt en wat we volgende maand in de schappen (of dozen) van die keten willen vinden.
Ook voor kritiek is men bij Lidl niet bang. Men pakt dat direct op, een slimme afdeling PR en communicatie stimuleert het snelle en directe contact met de trouwen klantenkring. Opvallend daarbij, de Nederlandse klant neemt geen blad voor de mond. Die vertelt wat hij of zij als niet goed heeft ervaren en vraagt om een oplossing. Volgens Adformatie is deze aanpak des te opvallender omdat met name Lidl en Aldi normaal zo gesloten zijn naar buiten toe als een vrijwel niet open te krijgen oester. Aardig is ook dat Lidl haar landsvestigingen vrij laat bij het beheren van de sociale media als Facebook. Dat geeft een herkenbaar tintje en wordt zeer op prijs gesteld. Het zogeheten ‘liken’ geeft Lidl een aardig idee van welke aanbieding werkt en welke niet. Wie bij Lidl actief deelneemt als fan kan rekenen op soms 50% korting over de aanbieding die men op dat moment het meest ziet zitten. Wellicht goed om te zien dat deze media-aanpak kennelijk aan Nederlandse reclamemensen niet is besteed. Die doen (ander onderzoek van Adformatie) toch vooral hun boodschappen bij AH Ikea en Hema. Lidl of Kwantum noemen ze geen enkele keer als bekend of gebruikt.
Wellicht dat daarom die AH-keten niet voorkomt op die Europese lijstjes van meest bekeken consumentenvriendelijke ketens? Valt nog veel te leren voor het Nederlandse reclamewereldje. Met een uitzondering natuurlijk, want in mijn eigen adviezen naar klanten toe, komt Facebook altijd als erg belangrijk voorbij. Bij mij wel. Maar ik koop dan ook nog wel eens iets bij Lidl….
Genieten van simpele zaken
Zet mij op een Amsterdams terras aan een leuke gracht, in goed gezelschap en bij een aardige versnapering en ik geniet. Kan ook op een zelfde soort lokatie aan de Rijn hoor, zoals we wel eens deden in Rees of Emmerich. In het zonnetje, kijken naar wat er zoal voorbij komt en een gesprek dat ergens of zelfs nergens over gaat. Het kan mijn gelukshormonen aardig prikkelen. Simpele lieden hebben niet zo veel nodig denk ik. Nou ja, een soort bescherming in de vorm van een huisje, een paar diertjes en/of hobbies voor de ontspanning en op de juiste tijden wat liefde, eten en drinken wellicht. Onlangs had ik op Facebook nog een discussie over wat mensen gelukkig(er) kan maken. Is dat puissante rijkdom, een verlichting van persoonlijke armoede of genezing van een of andere akelige kwaal? De stelling was al snel dat rijke mensen niet gelukkiger zouden zijn dan arme. Ik vind dat een lastig te verdedigen stelling. Rijkdom kan het leven namelijk flink gemakkelijker maken en zorgen dat je niet de hele dag hoeft te piekeren hoe je deze week weer rond komt met je bescheiden budget of hoe je af kunt komen van bepaalde pijnen.
Want, gezondheid is vrijwel niet te koop, de genezing of onderdrukking van onnodige pijnen vaak wel. En de rijkeren onder ons hebben dan meer kansen op een draagbaar leven dan zij die gewoon weinig of zelfs helemaal niks bezitten. Hoe zeer we ook ons best doen mensen, de scheiding der geesten op inkomensgebied is steeds groter aan het worden. De echte rijken, ik heb het nu niet over hen die door middel van hard werken een aardig inkomen verdienen, nee, de e c h t rijken verdienen in ons land meer dan ongeveer de helft i.v.m. de rest onzer bevolking. De drie rijkste families hebben meer te verteren dan vele miljoenen anderen. En dat wordt niet beter. Dus is dat geluksgevoel een beetje ongelijk verdeeld, al zal het best zo zijn dat als je een vierde Ferrari of vijfde Jaguar aan je garage kunt toevoegen, je toch een beetje minder opgewonden raakt dan bij de eerste auto van dit type. Voor anderen kan het een nieuwe fiets zijn of een andere camera. Maar mensen, ik weet nog dat ik een paar jaar geleden ineens werd geveld door een akelig lichamelijk gebrek dat er toe leidde dat ik mij moest overgeven aan de bekwame handen van een chirurg in het lokale ziekenhuis. Het was een akelige periode, en ik weet nog dat ineens niets meer telde voor me. Ik kon niet echt meer genieten van wat mijn leven nu nog steeds aangenaam maakt, het interesseerde me niet, ik wilde af van die kwaal. Zo zie je wel meer hoor.
Onlangs in de omgeving nog meegemaakt. Een paar gevallen van akelige dreigende ziekten zien ontstaan bij goede vrienden en bekenden. En dan zie je vrijwel dezelfde reactie. Dat WK voetballen is ondergeschikt aan wat er moet gebeuren en de triviale zaken van hoe de buren hun auto afbetalen of dat de buurman een nieuwe vriendin heeft met medeweten van zijn echtgenote is ineens compleet onbelangrijk. Geluk is dat je weer gezond wordt en dat je die momenten van herstel intens kunt beleven. Zou het nu ook zo zijn dat je op oudere leeftijd anders om zult gaan met die geluksmomenten? Dat je koestert wat nog is en zo min mogelijk om kijkt naar wat ooit was? Omdat je anders wellicht ongelukkig wordt door het idee dat je ‘dit’ of ‘dat’ nog had willen doen, nooit deed, en daar nu jezelf wel voor de kop voor kunt slaan? Geen idee, moet nog een beetje volwassener worden om die ervaring zelf te ondergaan. Voordien maar zoveel mogelijk van al die momentjes genieten die weinig kosten, maar in mijn leven en optiek zo kostbaar zijn.
Hotelontbijt
De keren dat wij in een hotel verblijven zijn wat in absoluut aantal gedaald. Kijk, als je een internationale baan onderhoudt komt het tientallen keren per jaar voor, nu is het vooral ‘leuk’ en voor de ontspanning. Maar als…..dan kiezen wij een hotel dat gewoon een goed ontbijt serveert naast een fijne kamer. En dan bedoel ik een echt ontbijt, inclusief verse broodjes, gekookte eieren en potten thee. Opmerkelijk, want als ik thuis net wakker ben moet ik er niet eens aan denken. Krijg er nog wel die thee in, maar wellicht niet meer dan een enkele boterham. Onderweg is dat heel anders. Dan ga ik er echt voor zitten en geniet van alle lekkers wat zo’n hotel te bieden heeft. Dat lukt in de meeste landen om ons heen prima, al zit er wel wat onderscheid in kwantiteit en kwaliteit. Dat geldt ook voor de prijzen. Je schrikt soms wat een beetje hotel voor een ontbijt durft te vragen. Ik vind 25 euro pp wel veel geld en bedenk me dan dat je voor die centen ook kunt dineren….
Maar goed, veel goede hotels bieden het ontbijt gewoon aan als onderdeel van de kamerprijs en zo hoort het ook. Heb ik goede en slechte voorbeelden? Nou, een van de beste hotels waar we ooit logeerden lag in het Schotse Edinburgh. De kamer was klein, weliswaar comfortabel, maar het bad was een ellende door de geringe oppervlakte.Men compenseerde dit door een ongekende klantvriendelijkheid en een ontbijt dat echt boven elke Britse twijfel verheven was. De kok zelf kwam in vol ornaat langs bij elke tafel om te vragen hoe je evt. je gebakken eieren opgediend wilde krijgen en de toast was een keer niet zwart geblakerd. Ook top waren de ontbijten die we in veel Duitse hotels geboden kregen. Overdaad aan broodjes, eieren in alle soorten en maten, en sloten thee of koffie. Maar we hebben vooral in Nederland wel meegemaakt dat het allemaal wat magertjes was en soms bleek dat het personeel in de ontbijtzaal zelf met het verkeerde been uit bed was gestapt en chagrijnig zorgde voor een grote stilte in de ontbijtzaal. Opvallend dat wij Nederlanders kennelijk niet in staat zijn om ons dienend op te stellen. Bij een kamerprijs van tussen de 120-220 euro per nacht best iets om over na te denken. Bij toeval las ik in het zakenmagazine ‘Zakenreis’ een overzicht van de gemiddelde prijzen voor ontbijtjes per land. Deze prijzen zijn per persoon.
Het is slechts een indicatie, de tophotels en de schuren zonder enige service zitten in het gemiddelde verpakt. Hongarije blijkt (niet verrassend) het goedkoopste ontbijtland met E. 11,72 p.p. In Engeland betaal je gemiddeld E. 13,91. Nederland scoort met E. 14,41 bepaald niet als een goedkoopte-eiland maar het kan altijd duurder. Zo betaal je bij onze zuiderburen gemiddeld 0,50 E p.p. meer, en blijk je in bijvoorbeeld Singapore bijna 17 Euro voor een ontbijtje te moeten afrekenen. Dat is best geld, maar veel wordt uiteraard goed gemaakt door de genoemde parameters van personeel, comfort, hoeveelheid en of je er driekwart van de dag zonder eten en drinken mee door kunt. Want dat is wel belangrijk natuurlijk. Daarvoor eet je die ontbijten toch als beetje hotelgast? Hebben jullie ook bijzondere verhalen over ontbijten in hotels? Laart me even weten als je wilt. Ik ben altijd benieuwd naar leuke of treurige verhalen.
Rascisme of realisme?
Terwijl ik dit schrijf vecht Guido van Woerkom voor zijn aan een draadje hangende mogelijke benoeming tot ons aller Ombudsman. Hij moet vechten omdat hij kennelijk (ik kan het me persoonlijk niet herinneren) ooit iets heeft gezegd over ‘Marokkaanse taxi-chauffeurs’ in relatie tot het veilig vervoer van zijn echtgenote. En dat wordt je in bepaalde politieke kringen meteen nagedragen. Je mag hier de homo’s beledigen, vrouwen achterstellen, oudjes verwaarlozen, armen armer maken, rijken rijker, maar je mag niets zeggen dat de Marokkaanse medemens wellicht beledigt. En toch valt er wel iets af te dingen op die instelling. Immers, in de afgelopen decennia is wel gebleken dat juist deze groep immigranten nog wel eens voor de nodige narigheid wil zorgen. Ook al heb ook ik zelf heel wat lieden uit juist die groep meegemaakt waarmee het goed toeven was en die zich helemaal hadden aangepast aan de Nederlandse normen en waarden, zulks met behoud van hun eigen identiteit. Zoals Canadese Nederlanders die daar overzee al 50 jaar wonen en nog steeds klompen aan de wand hangen of stroopwafels uit het thuisland laten overvliegen. Gelukkig is het beeld van de Marokkaanse medemens dus niet alleen maar zwart of wit.
Anders dan je bij de verschillende groepen mensen ziet die ons land door de eeuwen heen tot hun nieuwe woonland verkozen, blijven hele groepen Marokkanen dingen doen die niet passen bij die zelfde gastsamenleving. Onlangs werd de noodklok geluid over de steeds zwaardere criminaliteit die juist deze groep in de greep heeft. Zoals de Latino’s vermoedelijk in de VS een stuk van de onderwereld beheersen. Alleen benoemt men het probleem daar in de VS toch wat eerder en pakt e.e.a. aan. De wurggreep die politiek ‘correct’ links Nederland houdt op de media en de samenleving maakt dat wij uit angst voor stigmatisering van de hele groep, ook die terreur op straat vrijwel ongemoeid laten. En de mensen uit die groepen die zelf wel succesvol zijn en in de media hun mening komen oreren, wijzen al snel naar criticasters als zijnde rascisten. Terwijl over het algemeen beter zou kunnen worden gesproken over realisme. Ooit werden in ons land Joodse paupers gezien als tweederangs burgers. Ze kwamen heel lang niet in aanmerking voor overheidsbanen of zo, maar dat is gelukkig veranderd. Dat had veel met het aanpassingsvermogen van die groep te maken. Indische Nederlanders verdwenen vrijwel ‘kleurloos’ in de Nederlandse geschiedenis. Dat gold ook voor Hongaren, Tsjechen, zelfs Surinamers. Niets wat hen doet onderscheiden van onze boerenkoolsamenleving tegenwoordig. De zaken die men van ‘thuis’ meenam werden probleemloos opgenomen in de Nederlandse cultuur. Denk maar eens aan onze voorkeur voor Indisch of anderssoortig eten of drinken. Ook de grote groepen oorspronkelijke gastarbeiders lieten hun sporen, al dan niet fysiek, na.
Maar rond die Marokkaanse medelanders hangt toch een wat wonderlijke menging van gedachten. Ze worden niet goed in de hand gehouden thuis, meisjes studeren zich gek, jongens vaak niet, en gemengde huwelijken komen nauwelijks voor in het kader van het voor hen alles overheersende geloof. Daardoor is de vermenging met de oorspronkelijke Nederlanders lastig, zo niet onmogelijk. Want een geloof is een duivel op het bekende kussen als het als een blok om de nek komt te liggen tussen….. En dan zijn er nog wat staaltjes van onaangepast gedrag die het algemene beeld verstoren. Voor de goede orde, ik heb geen enkel gevoel van rascisme in me. Ik weet namelijk uit de geschiedenis wel wat dit kan betekenen. De Tweede Wereldoorlog is betrekkelijk kort geleden afgelopen en die liet zien wat echt rascisme in zich kan hebben. Maar waar ik ook voor sta is dat de Nederlandse wetten van toepassing zijn op iedereen, dat er geen verzachtende omstandigheden dienen te gelden voor hen die er een andere cultuur op na houden en menen dat dan alles maar straffeloos mag. Dus goed opvoeden, een nuttige en passende opleiding en dan aan het werk. En wie niet wil en de weg van de criminaliteit zoekt keihard oppakken. Kan volgens mij prima geregeld worden. Ook door dezelfde partijen die nu maar blijven wijzen naar hen die af en toe het gedoe rond deze groepen gewoon ‘zat’ zijn. Ik ben benieuwd hoe anderen hier naar kijken. Realisme in plaats van het zeker te veroordelen fascisme maar ook in plaats van dat gepamper dat tot nu toe niets goeds heeft opgeleverd….
Altijdmijnmening 