Maandelijks archief: maart 2015

Het einde van het rekbare leven…

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 1 reactie

Famous legendsEen van de dingen waar wij mensen maar niet goed mee om weten te gaan is de dood. Nu is de ellende ook dat van alle mensen die ons voor gingen over de drempel van het tijdelijke naar het eeuwige, niemand is terug gekomen om even uit te leggen wat die dood nu precies voor ons allen in petto heeft. En dus gissen we er op los, koesteren ons in een of ander geloof dat het na de fysieke dood nog een tijdje door zal gaan ten bate van onze ziel of vrezen we dat einde omdat we dan niet meer onder dierbaren kunnen verkeren. Feit is dat heel veel mensen bezig zijn om die dood ver van ons te houden. We willen weliswaar allemaal oud worden, liefst in goede conditie en hopen dan op het 100-jarigenschap of nog wat verder, maar het moet wel leuk blijven. Mensen rekken lijf en geest zo ver mogelijk op en door de moderne wetenschap zijn we ook in staat om wat vroeger leidde tot het einde, nu via allerlei kunstgrepen uit te stellen. We bestrijden kwalen, geven onze genen wat extra kunstmest en andere stimulansen mee om langer door te gaan en weten nu al dat de volgende generaties moeiteloos naar de 100 jaar zullen gaan, mogelijk zelfs 120 jaar verder kunnen.

mulisch-portretBedenk daarbij maar eens dat aan het begin van de 20e eeuw die gemiddelde leeftijd eerder bij 60-65 lag dan bij de huidige 78/80. Kortom, het leven is rekbaar, de dood komt uiteindelijk zelfs voor de oudste bewoners van deze aardkloot als een onafwendbare beslissing op ons af. Dan doen we ons best om dat voor hen die het treft zo goed en rustig mogelijk te laten verlopen en herdenken daarna  hen die ons ontvallen. We trachten herinneringen vast te houden en ook via tastbare zaken te zorgen dat de overledenen recht wordt gedaan. Over tien jaar is die herinnering al aardig vervaagd vrees ik. Meestal gaat dit zo en na een paar decennia ben je als mens ook op dat punt verdwenen. Opgegaan in het stof van de vele miljarden mensen die ons voor gingen in die weg naar het einde.

paul_henry_spaakSchilders, schrijvers en componisten maken nog wel eens kans herinnerd te worden, mits talentvol, en een enkele dictator ook nog wel. Maar de gemiddelde mens? Vrees van niet, ook al doen sommige nabestaanden van min of meer bekende mensen nog zo hun best om die nagedachtenis in leven te houden.  Onlangs zag ik een programma over oude toneelspelers. Grote namen uit het verleden bleken bij hen nog te leven, maar bij een jonger publiek, de huidige 30-40-jarige waren die namen compleet onbekend. Opgegaan in het verleden, verdwenen in het grote niets. Net als geldt voor normale mensen. Wellicht dat er over 100 jaar weer eens over wordt nagedacht. Maar de kans daarop is klein. Je moet dus bij leven aan je eigen imago werken en dan genieten van alle loftuitingen die je passen. Want eenmaal over en uit is men je zo vergeten….

Sjoege

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , • 3 reacties

Esther Scheffer WP_20150323_003Een van mijn vroegere Almeerse buurmeisjes, intussen een meer dan volwassen maar nog steeds mooie vrouw, heeft samen met haar vriend in de Amsterdamse De Clerqstraat onlangs een erg aardige winkel geopend met een opvallende naam; Sjoege. Wat je daar kunt kopen is een middenvorm tussen antiek, brocanterie en zaken die een verzamelaar als mij kunnen aanspreken.. Zo zag ik o.a. drie geweldig mooie vliegtuigmodellen. Jammer dat ze voor mij net even boven budget bleken maar dat neemt niet weg dat ze wel erg fraai waren. Hun specialisatie is wat meer meubels. Bedenk het en het staat er. Van kasten tot kisten, van stoelen tot tafels. Allemaal meer dan betaalbaar en uniek. Ze werken ze zelf op tot een stuk van waarde. Ook oude printjes voor aan de wand met als onderwerp het Amsterdam uit de jeugd of nog daarvoor. Zachte prijsjes zijn daarvoor van toepassing en dan heb je ook iets aardigs hangen. Ester en Marco werkten keihard om van deze tientallen jaren lang als tapijthandel gebruikte winkel een eigen zaak te maken die een bij de spullen passende atmosfeer uit ademt. De taken tussen de ondernemers zijn goed verdeeld.

Sjoege etalageEsther doet de verkoop en wat van het opknapwerk, Marco is meer voor de inkoop en levering van de kasten die je niet op je schouders mee kunt of wilt nemen… En de wijze waarop ze hun verkoopverhaal houden past bij de wijze waarop ze in het leven staan. Vrolijk, humorvol, en natuurlijk ook zakelijk. Je komt er om iets te kopen en dan krijg je de informatie waar je om vraagt en meer. Ik keek er met plezier rond en gun deze jonge ondernemers natuurlijk alle geluk en zakelijk succes van de wereld. Al was het maar omdat het zulke lieve mensen zijn. Al vele jaren! Ben je in de hoofdstad ga er dan toch eens kijken mensen. Ze zitten aan de De Clerqstraat op nummer 80, en dat is vanaf de Bilderdijkstraat aan de rechterkant, net voor de brug. Succes verzekerd!

Vasthoudend

Posted on by • Geplaatst in Algemeen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 1 reactie

Omarming....Kijk, als je jong bent, gek op mekaar, niet zonder de ander kunt of wilt zijn, is het logisch dat je elkaar constant wilt vasthouden. Let maar eens op bij veel jongelui, die kunnen echt niet van mekaar afblijven. Je krijgt er pas bedenkingen bij als dat niet meer gebeurt. Is de relatie ontwikkeld en zijn er intussen kinderen uit voort gekomen is dat vasthouden kennelijk niet meer zo vanzelfsprekend. Ik zie genoeg paren om me heen als ik onderweg ben, waar dat niet meer plaatsvindt. Doet men het nog wel vertelt het wel iets over de band die men tot elkaar voelt. Noem het liefde, kan ook zijn je lekker voelen bij en met elkaar. Sommigen trekken dat heel ver door en lopen zelfs op hoge(re) leeftijd nog hand in hand te scharrelen. Logisch, want je hebt vaak op oudere leeftijd niet zo heel veel meer over dan elkaar. Het huwelijk is geconsumeerd, de spaarrekening gevuld, het huis afbetaald, de kinderen al lang uitgezworven over land of wereld. Dan heb je elkaar nodig, zoals yin en yang, zwart of wit. Het blijft me boeien als ik paren zie die zo door het leven gaan. Kijk, ook wij lopen na al die jaren nog wel hand in hand hoor.

Relatie - 1Het geeft meestal een goed gevoel. Je bent vertrouwd met elkaar, ook al ben je het dan niet altijd met mekaar eens of je dan samen links- of rechtsaf zult slaan. Maar dat zijn kleine oprispingen in een verder toch redelijk gefundeerde relatie. In veel huwelijken of samenwonende relaties is dat momentje van vasthouden verdwenen. Kijk in winkelstraten maar eens vanaf een terrasje naar de mensen die voorbij komen. Je moet wel erg in de stemming zijn wil je van de oudere echtparen mogen verwachten dat ze elkaar nog koesteren kennelijk. De echte sjeu is er vanaf, al kan men dan toch nog vaak niet zonder mekaar verder. Los van de praktische kanten van een eventuele splitsing. Probeer dat maar eens voor mekaar te krijgen, en dan nog leuk verder te leven ook.  Mensen met een enorme Midlifecrisis willen zich daar nog wel eens aan wagen, maar de kermis is meestal aardig fris als ze daar eenmaal in de draaimolen zitten.

Fat people 5Nee, dan kun je maar beter houden wat je hebt en er het beste van maken….. Maar ik chargeer enorm natuurlijk. In de meeste gevallen houdt men oprecht van elkaar, ook al lijkt dit soms naar buiten toe niet zo te zijn. En wordt op termijn het met elkaar kunnen praten en door een deur gaan belangrijker dan al het fysieke gedoe dat meer past bij de jongere generaties. ‘Kopkluiven’ noemde een oude bekende dat altijd, en hij stoorde zich er vaak aan. Van mij mag het allemaal hoor. Al ben ik dan meer voor die uitingen van vertrouwd zijn met elkaar, respect hebben voor elkaar en verder willen met de ander. Daarmee maak je pas een statement. Onlangs hoorde ik dat ene Kim Khardasian, iemand van grote name and fame in de VS, haar man elke week tot 15 daden van grote extase bewoog om zo te tonen dat ze van hem hield. Prachtig voor de man natuurlijk. Maar zouden ze ook samen hand in hand lopen als ze gaan winkelen? Ik denk het niet.  En jij?

Dilemma

Posted on by • Geplaatst in Automening • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , • 5 reacties

01-Persbericht-Prijzen-nieuwe-SKODA-Fabia-en-First-Edition-oktober-2014Al een jaar of twee schrijf ik nu aan mijn verhaal over het leven met de Vliegende Pijl. Dat is voor enkelen wellicht bekend, andere fronzen nu de wenkbrauwen en denken ‘waar heeft die meninggever het over?’. Dat laatste snap ik goed hoor. Het gaat om mijn leven met het merk dat dit logo al sinds haar bestaan in haar kern heeft staan en via haar producten uitdraagt. Vele jaren van mijn werkende leven, maar ook daarvoor en na stonden op een of andere manier in relatie tot het Tsjechische automerk Skoda. Een fabriek die sinds 1905 auto’s bouwt maar al in de 19e eeuw faam en naam opbouwde doordat men staal, wapens, locomotieven en zo meer construeerde. Ik ben wellicht de enige figuur in Nederland die van een met Skoda’s opgevoed kind, opgroeide naar een Skoda-rijder, dealer, importeur, adviseur en daarna weer berijder van het merk. En dit over een tijdsspanne van pakweg een dikke halve eeuw.

ANE46 - Skoda Tudior 1949 - Voorschoten 030792 - Scan10120 In die jaren maakte ik heel wat met dit merk mee. De tijden van het communisme waren spannend, soms bijna beschamend, daarna kwam de opleving met het grote geld van Volkswagen, nu zien we de enorme groei van het merk met deze lange tradities. Er was en is veel onkunde over het merk. De meeste mensen die er iets over menen te weten kennen de geschiedenis of de gebouwde modellen eigenlijk helemaal niet. Ze oreren wat over het ‘Oostblok, tweetakt, plastic, pruttelen’ maar doen daarmee zwaar onrecht aan wat er bij Skoda allemaal plaatsvond en vindt. Het is uit die streken een van de merken met een volkomen eigen productontwikkeling door de decennia heen, waar de Russen., Polen, Joegoslaven, en Roemenen slechts licentiemodellen van oudere westerse auto’s wisten te vermarkten. Hoe dan ook, dat leven met dat merk maakt me productief als het over verhalen gaat. Ik kan er dagen mee vullen.

WP_002810 Dat is soms niet zo leuk voor de ontvanger die er niks mee heeft. Dus besloot ik een tijdje terug om er eens een boek over te schrijven. Dat is nu bijna af. Maar ik heb wel geleerd dat boeken schrijven een is, die dingen verkopen een tweede. Daarbij hoef je niet per definitie te rekenen op hoge aantallen verkochte exemplaren als bepaalde lieden de inhoud niet welgevallig is. En dat maakt dat ik ben gaan twijfelen. Wellicht handiger om het geheel in stukken en brokken, inclusief leuke foto’s digitaal te delen? Gewoon via dit of mijn autoblogs? Dan kan iedereen die het leuk vindt om te zien hoe zo’n malloot als ik tot deze passie is gekomen daar meelezen en kost het zelfs helemaal niks. Of toch gaan voor het ego van de auteur en alsnog een boekje laten produceren? Dilemma, lastig, nadenken, overwegen en aan jullie vragen. Hoe kijken jullie hier naar? Ik beloof je dat het in beide gevallen heel goed leesbaar zal zijn en veel vertelt over een automerk dat zich echt voor helemaal niets zou hoeven schamen. Net zo min als ik. Nou, kom maar op met jullie commentaren……

Gemiste planningskansen

Posted on by • Geplaatst in Persoonlijk • Getagd , , , , , , • 6 reacties

altAmujH-Ehpv3QSEgn_0GRmId9zm2rIfQ2s6c-g9bzzrnSIk was net als zovelen overtuigd van het feit dat het dit jaar wel zou gaan lukken. De planning van zaken die allemaal even aandacht behoeven. Een lijstje met ‘to do’ zaken die ik nu eindelijk eens moest oppakken. Ik ben in dat opzicht telkens weer jaloers op hen die twee weken nadat de oliebollen zijn opgegaan een gereedschapskist of pot verf pakken en aan de slag gaan. Ik kan dat niet. Zelfs niet in mijn museum/werkkamer. Ben omgeven door boeken en dossiers, moet nog ‘dit’ doen of ‘dat’ maar kom er niet toe. Ben druk met van alles, maar niet met de dingen die ik op dat denkbeeldige lijstje had gezet. De elektronische en papieren agenda’s staan elke dag wel vol met dingen die ik ook moet doen. Zoals schrijven van blogs, reageren, een stukje administratie, de relatie bellen die met een fysiek probleem naar het ziekenhuis moest, aandacht geven aan de poes, de lente inluiden, een tochtje maken door het bos bij mooi weer en familie en vrienden de nodige aandacht bieden. Dat laatste doen we heel regelmatig en omgekeerd krijgen we die aandacht gelukkig ook terug.

IMG-20150207-WA0001Maar als vrouwlief me vraagt om de schutting in de tuin nog even af te maken, ik ben daar vorig jaar aan begonnen, heb ik daar volgens planning ergens in juni een gaatje voor. Maar dan staat het groen alweer in volle bloei en kan ik er met mijn pot vol milieuvriendelijke tuinbeits niet meer bij. We moeten een timmerman zoeken voor nog wat ander werk, en daarna een schilder. Want na een jaar of acht moet de verf toch ook weer eens worden ververst aan de gevel. En om nu zelf op 5 meter hoogte op een ladder te gaan staan voor dat schilderwerk gaat me net even te ver. Genieten kent zijn grenzen natuurlijk. Elk excuus is dan ook van toepassing en geldig en ik ken er heel wat. Voor mij is genieten toch meer dat je lekker zit op een terrasje, naar de mensen kijkt, een museum bezoekt, tripjes maakt door het hele land en de motor van de kleine flitser laat zingen of zoemen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAIk vind het leuk om op nieuwe plekken in ons land te ontdekken dat daar ook normale mensen wonen en dat ze daar zelfs televisie en stromend water hebben. Ik voeg nog graag nieuwe aanwinsten toe aan de expositie in mijn museumpje. Of nieuw leeswerk aan de eigen bieb. Maar al dat fysieke geklus is echt niet mijn ding, ik verkondig het nu al vele jaren aan een stuk. Helaas wordt er niet naar geluisterd en is de druk op de planning voor allerlei klussen hoog. ‘Binnenkort’ gaan we de schuur uitruimen, de fietsen weer even zomerklaar maken, en zal ik echt eens aan die schutting gaan prutsen. Daarbij moet er ook nog een boek worden afgeschreven. Voorwaar een best karweitje. Maar eerst nog even onderuit….Klussen kan altijd nog…..planning of niet…

Provinciale banenverkiezingen

Posted on by • Geplaatst in Politiek • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 1 reactie

DictatorWe zijn al weer twee dagen verder. Waar nodig worden de wonden gelikt, excuses bedacht of zijn de nieuwe allianties in de maak die moeten zorgen dat een van de slechtste kabinetten ooit door kan met haar asociale ontmantelingsbeleid. Laten we wel zijn, de PvdA werd weggevaagd, de VVD kreeg een tik op de vingers. Dat zorgde voor verschuivingen van kiezersvoorkeuren naar toch min of meer proteststromingen. GroenLinks, PvdD, 50Plus, de kleine christelijken, zij allen kregen er stemmen en dus zetels bij. Gold ook voor onafhankelijke senaatsfracties en natuurlijk D66. Die club vist in dezelfde vijver als de VVD en heeft een leider die zoveel anderen de maat neemt dat dit kennelijk vooral jonge en onervaren kiezers trekt. Opmerkelijk is dat de PVV niet groeide, licht daalde maar wel overeind bleef. De partij  van Wilders, toch niet geheel vrij van wat ongevallen en schandalen in de afgelopen vier jaar, kan veel hebben omdat hij toch staat voor een paar standpunten die nog steeds weinig weerklank vinden in de politieke Haagse arena. Maar wel op straat.

GenGBij scholierenverkiezingen scoorde de PVV als allerbeste. Jongeren zijn kennelijk al vroeg klaar met het opgedrongen samenleven met anders denkenden met bijvoorbeeld een islamitische achtergrond. Het zou de gevestigde orde toch aan het denken moeten zetten, of die lui die achter Pechtold aan lopen. Want juist bij D66 is onderwijs het enige van de ooit vele idealen en principes die men nog wat warmte uit het hart toedraagt. En dat onderwijs is kennelijk niet in staat om deze boodschap te snappen of de achterliggende gedachte dat je alles met de mantel der liefde moet bedekken. Het was weer een leuk avondje. Helaas heb ik het niet uit kunnen kijken, een zware verkoudheid sloopt mijn weerstand en ik lag voor Pampus op de bank. Op enig moment interesseerden me de uitslagen niet meer noch de commentaren. Ik lees  nog wel eens hoe de diverse stemmingen verlopen zijn.

Hermans01Een ding is wel duidelijk, deze regering is over zijn houdbaarheidsdatum heen. En het volk heeft geen geheugen. Of inzicht in hoe de politiek in elkaar steekt. Kan ook zijn dat ik dit verkeerd inschat hoor. Want de helft van ons Nederlanders bleef thuis en ging uberhaupt niet stemmen. Zou dat niet een motie van afkeuring kunnen zijn naast een enorme desinteresse en grote luiheid? In dat geval lijkt mij dat alle politieke leiders toch eens wat meer moeten nadenken over hoe ze hun achterbannen weer eens kunnen interesseren voor wat ze eigenlijk allemaal doen voor het land. Lijkt me een lastige boodschap. En de komende twee jaar zullen we al die lui uberhaupt wel niet meer zien denk ik. De kiezer heeft gesproken, verder moet die zijn kop houden!

Revolutionaire stadsontwikkeling

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 1 reactie

WP_20150312_050In de 19e eeuw veranderde veel, zo niet alles in het Nederland van na de Franse bezetting. Nieuwe uitvindingen volgden elkaar op in razend tempo. Stoommachines, staal, industrialisering. Het zorgde uiteindelijk voor enorme ontwikkelingen op het gebied van de economie, huizenbouw, maar ook de nodige welvaart voor een land dat door de Franse bezetting was beroofd van alles wat het ooit tot een belangrijke natie had gemaakt in de eeuwen voorafgaande aan die periode. Onder het bewind van oranje-Prins Willem 1 werden er enorme bouwwerken opgezet, kanalen gegraven en rails aangelegd voor de eerste treinen. Het land werd ineens ‘open gesteld’ voor iedereen die het kon betalen. De trekschuit hopeloos ouderwets, de trein het nieuwe vervoer. In de steden had die industrialisering ook de nodige gevolgen. Daarover gaat een erg aardige expositie in het toch al interessante Amsterdam Museum aan de Amsterdamse Kalverstraat. Je ziet hoe Amsterdam expandeerde.

?????????Nieuwe wijken werden uit de grond getrokken. Zo zie je bijvoorbeeld dat het befaamde Concertgebouw ooit in de polder werd neergezet om zo fraai af te steken tegen de horizon en geen geluidsoverlast zou kunnen ontstaan voor de inwoners van de stad. Vijftig jaar later lag Amsterdam al helemaal om het gebouw heen, de polders verdwenen. Grachten werden gedempt, wegen aangelegd. Het stadsaanzicht vanaf het water werd voor altijd veranderd door de bouw van het Centraal Station aan het IJ. Treinen en trams maakten het vervoer eenvoudiger. Opmerkelijk om te zien is ook de enorme armoede die toen in bepaalde wijken heerste. Er waren echt mensen die woonden in krotten, vochtig, ziek makend, zonder kansen op werk. De Jordaan, nu zo’n leuk juppengebied, was indertijd goed voor een stigma. De mooie verhalen en liedjes over dat stadsdeel zijn niet allemaal even waarheidsgetrouw.

WP_20150312_061Wij bekeken deze expositie onlangs met mensen van buiten de stad en ook die waren er van onder de indruk. Zo zeer zelfs dat we de feitelijke inventaris van het Amsterdam Museum niet eens bekeken. Dat is een compliment voor deze tijdelijke expositie over de industriële revolutie van de 19e eeuw. Ik raad iedereen aan die kan en in de buurt is om even te gaan kijken. Museumjaarkaart-houders kunnen er gratis is. Er zijn liften, de jassen kunnen in een kluisje worden opgeborgen en overal zijn toiletten voor hen die dat nodig achten.

Klassiek genot…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 2 reacties

WP_20140929_019De hele week staat bij mij over het algemeen genomen de radio aan. Meer als muzak wellicht dan echte muziekachtergrond. In mijn kantoorkamer, in de huiskamer, in de auto. Gewoon de combi van muziek en nieuws, handig en helpt bij de sfeer. Op zaterdagen en zondag is het andere koek. Sinds NPO2 haar programmering veranderde en een paar vaste items omwisselde voor programma’s met mensen waarvan ik de stem of muziekkeuze niet echt hoog acht, herontdekte ik de CD weer. Zet dat spul op en kies dan voor klassieke muziek. Koren, instrumentaal, van Mozart tot Verdi, van Wagner tot Smetana. Alles passeert de revue, en ik vind het soms jammer om dat ding uit te moeten zetten als het diner me roept. Klassieke muziek zit bij mij in de opvoeding en scholing, al werd het vaak overvleugeld door de popmuziek die in de jaren zestig een opstandige puber tot grote opwinding kon brengen. Nu heb ik af en toe nog best wel eens de behoefte om al die lekkere en zelf gekozen muziek ook te draaien, klassiek wint het vaak. En weet je wat ik er zo aardig aan vind? Je wordt er rustig door.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAAlles verloopt eigenlijk beter, je bent zorgvuldiger, minder gehaast. Daarbij merk je ook hoe goed sommige van die klassieke componisten omgingen met muziek. Ontroerend goed vaak. Er zijn stukken bij die me nog steeds echt raken. Zelfs na tien of twintig keer draaien. Mooi voor je begrafenis, of als bewijs voor de geschiedenis van ooit zo trotse landen en regimes. Want laten we wel zijn, je ziet heel wat Europese geschiedenis voorbij komen en die mogen we niet loslaten of vergeten. Die muziek is net als de schilderkunst afspiegeling van onze beschaving en die is alleen daardoor al van een hoger niveau dan we door de barbaarsheid van de wereld om ons heen nog wel eens willen vergeten. Ik ontdek ook dat ik veel muziek moeiteloos kan meezingen (of tenminste neuriën) en dat geeft ook aan dat de vroegere scholing op dit punt me niet in de steek heeft gelaten. Echt vals zingen doe ik niet, vind ik zelf, maar ik doe het wel in mijn eentje. Publiek doe ik dit maar niet aan. Hoe dan ook, zondag is klassieke muziekdag. Wilt u me dan niet storen s.v.p.? Of alleen om mee te genieten…..dat mag hoor. Als je echt een fan bent, net als ik…. (Op de tweede foto mijn grote vriend Hans die geweldige orgelstukken ten gehore geeft…hij wil me wel vergeven….:))

Hatishjoehaaaaa

Posted on by • Geplaatst in Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , • 1 reactie

Verkouden....2319538916_faf4ed8523_mWas een aardige vrouw die ik onlangs tegenkwam in een modewinkel waar ik even zat te wachten voor de pashokjes waarin vrouwlief was verdwenen met de potentiele aankopen van haar keuze op die dag. Nou ja, tegenkwam, ze liep me bijna voorbij. Maar omdat alles aan beschikbare hokjes bezet was bleef ze even vlakbij me staan met haar potentieel nieuwe jeansbroek en bijpassend shirt (of zo) over haar armen. Door die houding kon ze wat haar overkwam niet tegenhouden, ik snapte dat wel, maar toch…. Ze moest namelijk niezen, en dat werd een heel stevige. Zo een die oplucht, maar ook de neus van binnen reinigt. Tienduizenden bacteriën vlogen in het rond, want ze deed geen poging die neusinhoud tegen te houden. Kon ook niet, want haar handen vol, en geen kans meer om even naar de zakdoek te grijpen. Ik wenste haar met afgewend gezicht (bang voor een van die vliegende ziektekiemen) ‘gezondheid’ toe. Het bleek niet te helpen, er volgden nog twee enorme niesorgasmes die zijn met een opgelucht ‘he he’ afrondde. Als je daar de griep niet mee verspreidde dan niets. Ze verdween al snel in een van de pashokjes. Ik ging maar even naar buiten.

SpuitJe weet tegenwoordig maar nooit waarmee je aangestoken wordt. Een paar dagen later zat ik op mijn knieën bij een bak vol potentiele aanwinsten voor mijn minimuseum in een rommelwinkel. Een tweede verzamelaar wilde in dezelfde bak kijken, we deelden onze eventuele aanwinsten. Aardige vent, dus waarom niet. Kostte weinig en op een bak zo vol geladen mist men een, twee modellen niet. We spraken wat over de specialisaties en meer. Gewoon prietpraat. Tot ook hij ineens een niesbui kreeg. Hij bleek verkouden, had hij me vooraf niet gezegd en ik ontdekte ook geen echte neusklank bij het praten. Maar de klodders vlogen wel in het rond. Jemig de peemig, had ik dat?!  Als door een adder gebeten stond ik op, en ging een half metertje opzij. Was voor hem het teken om nog een extra duik te nemen in de door mij los gelaten bak. Was dit strategie, kon hij een niesaanvaL gepland op een concurrent los laten? Al eerder schreef ik over het onhygiënische gedrag van veel mensen op dit punt. Geen zakdoek gebruiken, geen rekening houden met anderen, de handen niet wassen. Het is ook logisch dat we met zijn allen griep krijgen of andere besmettelijkheden aan elkaar doorgeven. Is weinig meer voor nodig dan maling hebben aan je medeburgers. Voorlopig blijf ik uit de buurt van verkouden exemplaren. Of zal ik een pakje papieren zakdoekjes meebrengen voor iedereen die zo’n aanval krijgt. Altijd beter dan zelf met een Japans monddoekje om door het leven te moeten. Toch?

Gaat niets boven een echt boek….

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 2 reacties

OLYMPUS DIGITAL CAMERANatuurlijk, ik weet het wel, zit in de leeftijd, vandaar…… Maar of dat nu echt zo is? In ieder geval is het zo dat ik ontdek dat wel veel mensen van mijn generatie als ze al lezen dat toch het liefste doen in een echt boek. Gemaakt van papier, gebonden of gelijmd in een omslag die een mooie foto of zo laat zien en waarop je mag rekenen als je aan het lezen slaat. Dat er digitale varianten bestaan? Het zal zo zijn. De echte lezer wil een boek in zijn (of haar) handen voelen en soms wegdromen bij de inhoud. Successen als Scandinavische thrillers, het verhaal van 50 Tinten grijs of pakweg Saskia Noort zouden nooit zo groot zijn als er geen echte boeken zouden bestaan. Wij zijn er nog mee opgevoed. Net zoals met het fenomeen auto’s, het gebruik van vliegtuigen of enig fatsoen. Lezen was onderdeel van de ontwikkeling, het paste bij iemand die verder wilde komen in het leven. En het vulde aan wat je in het echte leven niet meemaakte. Wie niet weet wat ik daarmee bedoel moet toch maar eens kijken naar het succes van de boeketreeks of doktersromans. Worden gevreten en de schrijvers daarvan hebben vaak een tien tot honderd keer hogere omzet of inkomen dan de verder zo door de incrowd gevierde schrijvers die zichzelf altijd uitnodigen op het vaderlandse Boekenbal.

FRI-41045 - Vliegvelden in oorlogstijd HPIM1879_editedLiteratuur is geen garantie voor grote omzetten. Meestal beperkt zich dit tot de enkeling die mee kan in de maalstroom der gedachten van bepaalde auteurs. Rijmboeken (o sorry, proza) hebben het helemaal lastig. Omzetten van 500 boeken zijn dan al bijster groot. Dat een boek weinig waard is na aankoop bewijzen de enorme stapels die voor een prikkie te koop liggen bij de diverse kringloopwinkels. Als je een half jaar geduld hebt na uitkomen van een nieuw boek kan je daar vaak al terecht voor een slechts door de eerste eigenaar gelezen exemplaar. De echt bijzondere of specialistische boeken vindt je daar zelden of nooit. Ik kan bij bezoeken aan die winkels al snel zien welke reeksen boeken ooit enorm populair waren. Zeker op het gebied waar ik nog wel eens zoek kom je weinig relevants tegen, maar zie je wel enorme stapels boeken van Lecturama of enig andere reeks die ooit bij bosjes werden verkocht via abonnementen of zo meer.

FRI-411058 - De opperwazchtmeester Scan10314Maar leuk is ook om te zien hoeveel boekenlezers zich op die stapels storten om alsnog met de nodige aankoopjes voor weinig naar huis te kunnen. Vaak onder de verzuchting dat ‘ze al zoveel boeken hebben, maar toch…’. Ik herken er veel van. Zit altijd met stapels boeken om me heen. Lees voor het slapen gaan, of ‘s-morgens na het ontwaken. Lezen is heerlijk, en ik ben blij dat ik het ooit geleerd heb. Waarbij later taalonderwijs ook nog eens zorgde voor verbreding, want ook in het Engels of Duits pik ik nog wel eens een titeltje mee… Van mij mag het drukken en verkopen van boeken nog wel even doorgaan. Hoewel het aantal boekwinkels gestaag daalt, de omzet in aantallen boeken stijgt weer wat, en dat lijkt me prima nieuws. Sorry, ik stop er even mee, er ligt een leuk boek op me te wachten….