Maandelijks archief: juli 2014

Risico van het hebben van een mening

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , • 7 reacties

road closedAl eerder maakte ik in mijn meningblogs melding van kritiek die via dees of gene mijn oren of ogen bereikte omtrent wat ik er af en toe zoal uit gooi. Nu waren er onlangs weer mensen (ik kreeg het via via binnen) die het niet verstandig vonden dat ik o.a. via mijn link naar Linkedin mijn meningblogs publiceer en daarmee mijzelf dan neerzet als iemand met een stevige en van de gemiddeld in dit land afwijkende mening. Opvallend genoeg bedenk ik me dan dat ik met een andere, wellicht minder tegen de haren instrijkende,  mening vermoedelijk veel minder tegenwind zou ondervinden. Of dat ik soms misschien de nuancekwast wat vaker moet hanteren om het iedereen naar de zin te maken. Maar lieve mensen en lezers van dit blog, jullie kennen me intussen na al die jaren. Niet elke tekstuele soep hoeft meteen zo heet gegeten als hij hier soms wordt opgediend. Ik wil de boel voor het verhaal ook nog wel eens wat inkleuren, overdrijven, scherper stellen, om zo op de verschillende platforms waar de teksten verschijnen discussies los te maken over denkwijzen of politieke stromingen die de mijne niet zijn. Ik ben niet zo’n meeloper en vind dus dat we niet allemaal als goed willende slaven achter de muziek aan moeten lopen die ons soms door politici of anders denkende of zelfs haat zaaiende voorgangers wordt gemaakt. Principes zijn principes, gevaar is gevaar en terreur niet veel meer dan terreur. Juist onlangs moesten we dat laatste weer met de meest vreselijke gevolgen ervaren. Het land treurde, duizenden nabestaanden bleven zitten met vragen.

computer-frustrationZijn er zalvende woorden nodig om de daad die deze terreur vertegenwoordigde te rechtvaardigen? Nee toch?! Nou, zo gaat het voor mij ook met mensen die haat zaaien, afkeer kweken, hun hoofd omdraaien van de realiteit of er telkenmale met de poet vandoor gaan. Het blijft me storen, ik zal er als ik kan naar blijven wijzen. Scherp. Ben je het er niet mee eens? Sla over of kieper me van je Facebook, Linkedin of Twitter. Net als ik zelf doe bij lieden die van alles en nog wat beweren waarvan ik denk dat het onwaar is, propaganda of a-principeel. Uit een bepaalde hoek kwam en kom ik dat nog wel eens tegen en daarvan heb ik een aantal vertegenwoordigers zonder enig respect voor mijn van hun normen afwijkende mening, uit mijn kringetje verwijderd. Niks mis mee, en als het iets persoonlijks krijgt moet je gewoon afscheid nemen. Bloggen en Facebooken of Twitteren is iets om de wereld te laten weten dat je bestaat, iets te melden hebt en nog niet bent ingeslapen. En dan kom je wel eens figuren tegen zoals ik. Pas als ik helemaal stil val weten jullie dat er iets mis is. Ben je alvast gewaarschuwd. En mogelijk zal er dan in bepaalde kringen wel gejuich op gaan. Is hen gegund!  Vrijheid van meningsuiting boven alles. Zelfs als die mening afwijkt van de mijne. Maar met respect. Hetzelfde wat altijd weer wordt gevraagd van mij als meninggever. Graag wederzijds dan maar??

Werken met een Taunus Kombi

Posted on by • Geplaatst in Historie, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , • 11 reacties

VW Kever 1965Toen ik eind van dat bewuste jaar overstapte van de bancaire kantoorwereld naar die van de luchtvaartlogistiek zat daar vooral een weinig rationele motivatie achter. Namelijk om dichterbij de vliegtuigen te kunnen komen dan me tot dan als jong vliegtuigspottertje tot dan gelukt was. Nou, dichterbij kon bijna niet, want het werk dat ik ging doen was tussen, aan en in vliegtuigen. Het bedrijf waar ik ging werken had een tweetal statige kantoren in Amsterdam en Rotterdam en exploiteerde ook de nodige opslag- en entrepotloodsen. Schiphol was voor hen nieuw, luchtvracht een business waar men nog maar weinig in zag. Mijn chef van toen, de al eerder beschreven professional Ruud Breems, nam de handschoen namens het bedrijf op en werkte zich al een half jaar voor mijn aantreden daar een slag in de rondte.  Tijd voor assistentie en dat werd ik. Zo’n malloot als ik die voor een minimaal salaris wilde werken in een handel die nog van de grond moest komen maar heel arbeidsintensief was hadden ze nog niet aan het bureau gehad. En dus startte ik hoofdstuk twee van mijn carrière op het toenmalige Schiphol. In een oud kantoor aan de buitenste rand van een oude hangaar, met een 120m2 grote opslagloods naast ons en een bedrijfsauto voor de deur.

Ford Taunus 12M Combi 1965Die bedrijfsauto was een Taunus 12M Kombi. Loeisterk en voor die tijd nog ruim ook. Het was de auto van chef Ruud, maar hij diende ook als vervoermiddel voor het ophalen van pakjes of het wegbrengen daarvan. Nu had ik zelf nog geen rijbewijs, maar rijden kon ik genoeg oefenen op het Schiphol van toen. Een rijbewijs was daar niet nodig mits je maar op het terrein van de luchthaven  bleef. Maar voor buiten de poorten was een rood papiertje wel handig dus ging ik lessen in een VW Kever, de standaard lesauto uit die tijd. Er zat wel wat verschil in die twee wagens. De Kever had de motor achterin en stuurde redelijk licht. De Taunus was zwaar op het stuur door de voorwielaandrijving en een stuk groter maar ook stiller dan die VW. Na 10 lessen had ik mijn rijbewijs. En kon meteen aan de bak, want de klantenkring groeide gestaag en die auto moest kosten voor zgn. ‘bodediensten’ voorkomen. Ik reed me direct suf. Net als chef Ruud zelf die ook zijn steentje bijdroeg. De Taunus leed en sleet. Het pionieren kende zo zijn prijs.

Fort Tauns combiAl snel werd de witte Kombi vervangen door een veel minder praktische auto, een Taunus 12M RS. Sneller, moderner, maar niet ruimer. En toch reden we ook hiermee heel wat kilometertjes met lading in de bak of op de achterbank. Het waren fijne wagens voor zover ik me herinner. En ik leerde er goed door rijden. Toen we een VW-Busje kochten, hier ook al eens beschreven, werd de Taunus meer de ‘directieauto’ en moest die VW het zware werk doen. Wat was dat een opluchting. En gelukkig hadden we vrijwel allemaal met een Kever leren rijden. Dus dat busje kon iedereen op kantoor (we waren al naar acht man personeel gegroeid in drie jaar tijd) berijden. Zo simpel. Met dank aan die Kever-lesauto’s….en zeker ook aan die eerste ritten in de trouwe Taunus Kombi.

Marktplaats – sociaal educatief trefpunt…

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Cultureel, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , • 10 reacties

Nokia mobiels 001Over Marktplaats heb ik al eens eerder geschreven toen ik met het fenomeen maar net bekend was. Het viel me toen al niet mee om de spullen die ik kwijt wilde ook echt goed te verkopen voor een redelijke prijs. En dat is nu, een paar jaar verder, niet veel verbeterd. Als ik soms hoor wat andere mensen zoal verkopen daar zal het wel aan mijn hoog gespannen verwachtingen liggen of aan de kwaliteit van het gebodene (..) dat ik alleen maar biedingen krijg van mafkezen of überhaupt geen enkele reactie. Het waarom van deze noodkreet is toch dat ik meen dat ik als verstokte verzamelaar af en toe even moet afzien van overvloed of zelfs de daad die daar bij hoort. Zo lijkt mij het bezit van zeven smartphones of dertien horloges wat veel en dus zoek je dan mogelijkheden of kansen om daar vanaf te komen. En dat leidt dan tot de frustraties die ik hierboven beschrijf. Zo hadden we onlangs weer eens een voorbeeld van waar je mee te  maken krijgt als je via dat marktmedium probeert om een goed item redelijk te verkopen. Vrouwlief kocht zichzelf (zonder overleg met experts als ik ben….) een smartphone. Leuk ding, ze leerde er de trucjes mee van het smarten en bewoog zich ineens veel vlotter op de diverse sociale media dan voorheen. Nadeel van het ding, hij verbruikte enorm veel MB’s om zichzelf te onderhouden qua software en dat leidde er weer toe dat de rekeningen steeds hoger werden.

Op internet bleek dat dit probleem inherent was aan het apparaat. Reden voor opvolging. Het ding had nog een half jaar fabrieksgarantie, de prijs die wij in de bol hadden was iets van de helft van de nieuwprijs, en die was al niet te hoog geweest. Inclusief alle toebehoren, in de oorspronkelijke verpakking op het internet gezet, Marktplaats was een goed medium dachten we. We lieten bieden vanaf 50 Euro! Bieden vanaf dus. Snap jij het nu niet of ben ik nu zo dom dat er dan biedingen komen van 10, 15 of 25 euro? En dat er ook nog over gemaild werd dat ik ‘nu’ moest beslissen om het ding voor die prijs te verkopen. Hoezo? Kannunielezuh of zo?

DecemberdipEr was iemand die een redelijke prijs bood. Maar die wilde het ding komen halen, waar ik niet veel mee op heb, behalve als het zou gaan om meubels of fietsen. De rest kan gewoon per post. Maar deze broeder wenste het apparaat echt af te halen. Hij zou ‘morgen komen om 5 uur, na zijn werk’. Je raadt het al, hij kwam helemaal niet. Navraag leerde dat hij toch maar van de aankoop afzag en geen zin had dit even netjes te melden. Uiteindelijk, de advertentie stond er nog een dag op, meldde zich een serieuze koper. Betaalde een goede prijs, inclusief verzending. Wilde het ding snel hebben, het geld stond dezelfde dag op onze rekening. En weg was de smartphone. Maar ik leerde wel veel over het gedrag van Nederlanders op dat Marktplaats. Men is net zo asociaal of leesblind soms als in het echte leven. Je zou er op kunnen afstuderen….. Zelf wel eens bepaalde ervaringen gehad met Marktplaats? Laat even lezen als je wilt. Ben gewoon benieuwd!

Overname en bevestigd vooroordeel…

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Cultureel, Verhalen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 7 reacties

OLYMPUS DIGITAL CAMERA‘Hoi……Margreet’…..De vrouw naast ons in de redelijk lege wagon van de gele rups op weg van Eindhoven naar Amsterdam via Utrecht startte een reeks van gesprekken waaruit wij konden opmaken dat zij niet bepaald met een geluidsdemper op haar mond was geboren. ‘Ja, ik zit nu in de trein en wilde je laten weten dat ik heel veel heb gehad aan jouw cursus ‘Leer met jezelf omgaan’. Ik voel me veel sterker dan ik was en ik moet zeker even naar dat ‘Self-destruct-termination-by hand’ handboek van jou kijken. Ik ben er echt van opgeknapt.’ Daarna volgde van de andere kant van de smartphone kennelijk een reeks adviezen, want de dame naast ons aan de andere kant van het gangpad knikte instemmend en gaf af en toe antwoord in de zin van ‘aha’ of ‘ja…uh…’. Toen de kennelijke goeroe aan die andere kant van de lijn so te horen aan het eind van haar Latijn was, ging de dame naast ons verder. “Ja, ik ga zo even naar de tuin, moet nog wat werk doen en dan spreek ik graag even af voor een assessment over wat ik nu zelf aan die coaching van jou heb gehad’. ‘Uh, ja, dank je wel en we zien mekaar….doei’. Ik keek even naar haar. Ze was een jaar of 45, oogde wat tuttig, haar kapper was duidelijk al een tijdje geleden gestopt met werken en op haar benen had ze voor zover ik het kon zien o.a. sporen van spataderen. Ik had mijn mening daarbij direct klaar. D66-type met een veel te groot en ijdel zelfbeeld, dat alleen via allerlei vage cursussen enige invulling kreeg. Het volgende telefoontje was dan ook een verrassing voor me. Ze belde ene ‘Willem Jan’. En dat gesprek ging in eerste instantie over een overname. Kennelijk was zij een soort van intermediair op dat gebied en zo gaf ze luid sprekend allerlei relevantie informatie door aan de man die haar verhaal aanhoorde. Over hoe om te gaan met aandeelhouders, met de OR, met juridische zaken. ‘Maar, het komt echt goed hoor, dat voel ik gewoon aan…ennuh…..maar…….ik wou maar zeggen…..nee, dat zie je……’. Het gesprek kantelde. Ze was de regie ineens kwijt. Ik merkte dat aan die korte interrupties en de steeds langere luistertijd van de dame die uit haar assessment-coaching kennelijk toch niet zoveel had geleerd om van zich af te bijten bij een beetje tegenwind. Na ruim een kwartier kwam er een eind aan het verhaal. Ik had het blad in mijn handen nog steeds niet echt gelezen. Zat alleen maar mee te luisteren en te observeren. Op Utrecht C.S. stapte ze uit. Pakte haar opvouwbare fiets uit de ruimte van de wagon bij de in- en uitgangen en liep met lichte tred naar de roltrappen vanaf het perron. Ik meende dat ik zwarte haarstoppels op haar benen zag, en wist het zeker. Beetje een tutje, maar wel een die meent dat zij in haar eentje een overname kon regelen. Met steun van Margreet en haar biologisch geteelde groenten uit de moestuin. En bedacht me ook dat ze bewust van Groen-Linkse origine zou kunnen zijn. Zo weinig realisme en totaal geen gevoel voor hoe het hoort in een trein….Kan niet anders.

De risico’s van de huidige wereld…

Posted on by • Geplaatst in Algemeen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 5 reacties

MI8 armed 1794805_10151985699948310_1742983019_nElk wapensysteem kan ooit in de handen vallen van lieden die er minder terughoudend mee om gaan dan de oorspronkelijke bouwers of gebruikers. Zoveel is wel weer extra duidelijk geworden door het brutaal neerschieten van vlucht MH17 met bijna 300 passagiers en bemanningsleden aan boord. Het gebied waar deze machine werd afgeschoten is momenteel in handen van zgn. ‘separatisten’. Lieden die weg willen uit de Oekraine en aansluiting zoeken bij het Rusland van Poetin. Op zich is die claim misschien helemaal niet zo gek. Oekrainers en Russen liggen mekaar niet zo en al decennia lang bestaan er grote spanningen tussen het oostelijk deel en de rest van het land.  Toen die separatisten zich eerst op de Krim en later in het oosten van de Oekraine afzetten tegen het bewind in Kiev, waar een stevige revolutie een van de ergste zelfverrijkers uit het gebied, Janoekovitz, uit zijn paleizen verjoeg, vloog de vlam in de pan.  Dat gaf de Russen in dat oostelijk gebied meteen een legitieme reden om zich af te zetten tegen de ‘fascisten’ in het westen van het land. Ze pakten de wapens op, bezetten Oekrainse legerbases en namen de wapens over van het Oekrainse leger. Ook straaljagers, raketten en tanks. Dat ze met al dat spul om konden gaan maakt duidelijk dat hier meer speelde dan een simpele volksopstand. Dit werd georkestreerd en het vraagt niet veel inlevingsvermogen om te bevatten waar vandaan. 542702242c5b751ul4Hoe dan ook, met geweld los je weinig zaken op en toen de Oekrainse (gekozen) regering een einde wilde maken aan de opstand kwam het tot een vorm van burgeroorlog. Waarbij wreedheden over en weer niet werden gemeden en zwaar materieel werd gebruikt om elkaar hard te treffen.

Zo schoten die rebellen al eerder raketten af op straaljagers van de tegenstander en werden ook helicopters en een transportvliegtuig (wat op een hoogte van 7,6 kilometer voorbij vloog) neergehaald met effectieve SAM-raketten. Gruwelijke beelden staan op internet en in die neergeschoten Antonov alleen al zaten meer dan 40 mensen. Allemaal omgekomen. Mikoyan Mig 25 LW 29+01Een verkeersvliegtuig neerschieten is dan een volgende stap. 300 doden. Als er dan met bewijsmateriaal wordt gerotzooid past dit in de anachistische verhoudingen die het gebied kenmerken. Intussen woedt ook in het Midden-Oosten een heftig conflict. Gebaseerd op de meest wonderlijke godsdienstige afwijkingen van het gemiddelde vechten fanatieke Talibanachtige stromingen tegen het regime van Assad in Syrie maar ook tegen de min of meer democratische gekozen regering in Irak.

Die rebellen zijn intussen door het overwinnen van militaire complexen in het bezit gekomen van zeer geavanceerde wapens. Ook Amerikaanse. Immers in Irak hielpen die Yanks tot voor kort nog maar de regering in het zadel, nadat men Sadam Hussein had verjaagd en uiteindelijk vermoord. Wat je met al die wapens kunt zal in de toekomst nog duidelijk worden. De zgn. ISIS-strijders hebben maling aan alles wat hen niet bevalt of in hun fanatieke godsbeleving een gruwel is. En daartoe behoren naast anders denkende moslims ook christenen of zoals zij het noemen, heidenen. En tegen die lui mag je alle middelen inzetten om het woord van de profeet te verspreiden. Wellicht handig om ook daar maar niet meer voorbij te vliegen. Op weg naar onze ‘welverdiende’ vakanties in verre oorden, die we voor een prikkie boeken op het internet. De wereld staat in brand, de anarchie viert hoogtij, vele, heel veel mensen, zijn er het slachtoffer van en het leed is niet meer te bevatten. Ook in ons land intussen. Waar we net als na 9/11, de moord op Pim Fortuyn en die op Theo van Gogh ineens weer werden geconfronteerd met de harde werkelijkheid. 2014, alweer een keerpunt in onze geschiedenis? Zou zo maar kunnen. Wel wrang, 100 jaar na aanvang van de eerste grote Wereldoorlog die een eind moest maken aan alle andere oorlogen. Wat die bracht weten we intussen. Maar hebben we er van geleerd? Ik vrees van niet.

Prikje

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 19 reacties

Griep - injectie voor iedere Nederlander nu gegarandeerdHet was denk ik in de derde of vierde klas van onze katholieke lagere school waar ik toen op zat, dat voor het eerst een massale inentingsactie werd doorgevoerd tegen iets als polio of zo. Dat was een ziekte waarover je indertijd de meest vreselijke verhalen hoorde. ‘Kinderverlamming’ leidde tot bochels en krom lopen en men vertelde je daar op school zoveel over dat je besloot om er alles aan te doen om dat nooit mee te hoeven maken. Daarbij waren de katholieken veel liberaler in hun wereldlijke benadering van dit soort dreiging dan de protestants-christelijken, in onze toenmalige ogen steeds de ‘afvalligen’ genoemd. Indoctrinatie van de kinderziel was het katholicisme net als de andere stromingen, niet vreemd. Hoe dan ook, anders dan bij de ‘refo’s’ moesten wij als leerlingen dus worden ingeent door een schoolarts. Dat was een man die met een legertje verpleegsters om zich heen vooral keek of je wel helemaal gezond opgroeide en of je niet te veel haar op je tanden kreeg. Maar in dit geval ook hoogst persoonlijk een spuit zou zetten in je bovenarm. Anders dan wat men nu doet waren er geen begeleiders, ouders of lieve woordjes. Klas voor klas werd opgesteld in de gangen voor het gymlokaal en daar werd je dan op volgorde naar binnen geleid zoals schapen of koeien naar de slachtbank. De in wit geklede verpleegsters waren niet van de soort die je nu lief glimlachend in ziekenhuizen tegenkomt. Nee, ze waren naar mijn idee ouder dan mijn moeder (en die was echt heel oud in mijn kinderogen..) en meedogenloos. Overhemdmouw losmaken, oprollen en met je ontblote arm richting spuiters wandelen. Kinderen moeten kunnen rekenen op een veilige ogeving thuisEen meter of twee voor die plek des onheils lagen rijen verchroomde spuiten op ons te wachten. In bakken waar ze als kogels naast elkaar lagen opgesteld in een wit laken bedje.

Een voor een werden ze in armen gestoken van de leerlingen. De een na de ander voor mij viel om, niet elk kind was opgewassen tegen de pijn van die prik. Ik kreeg er ook een. Hield me sterk, maar voelde het bloed uit mijn hoofd wegtrekken, waardoor de geest iets zweverigs kreeg. Gelukkig mocht ook ik, intussen asgrauw van kleur, even zitten. Bijkomen. De prik was pijnlijk geweest, de ervaring traumatisch. Het vormde mijn geest. Er zat ineens een enorm hoge dam in mijn weerstandsvermogen. Prikken kregen een bijna magische status en ik werd meteen afgeschreven als heroinejunk in de toekomst. Niks met prikken, injecties een ware martelgang. Ook bloed prikken, voor velen kennelijk een zaak zie ze ondergaan als een muggenbeet, is voor mij iets voor psychische begeleiding. En ik ben heus heel wat keertjes geprikt hoor. Maar elke keer weer met die enorme weerstand en na-reactie. Ik kan de engste films probleemloos bekijken, een beeld van iemand die een injectie krijgt doet meteen de deur dicht. Ik zie niks meer.

En toch moest ik van de week even voor de bijl. Routine, nodig, maar ik kon het even niet. Nam mijn tijd, een aanloop, of horde,  en als u dit leest vermoedelijk al weer achter de rug zonder al teveel invulling van pijn die ik vooraf had verwacht. Nursing ladies and childWant ondanks alle positieve ervaringen, ik blijf overtuigd dat het iets akeligs is, een inbreuk op mijn persoonlijke integriteit. En zo krijg ik steeds meer begrip voor die afvalligen die principieel weigeren zich preventief te laten behandelen. Alleen die angst voor een bochel is groter en dat maakt dat ik als oud-katholiek jochie toch maar  gedwee doe wat die witjassen van me willen. Heeft dat onderwijs toch nog iets goeds opgeleverd….

Gouden sporen…

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Historie • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 10 reacties

GSS 04 - toren met vlagIs er een reden te bedenken dat men in België zo’n tweedeling kent tussen het Nederlandstalige Vlaanderen en de overige gewesten van dit vroegere Nederlandse grondgebied, waar de voertaal Frans is? Ja zeker, die oorzaak zit niet alleen in de taal, die zit ook in de mentaliteit. Maar de geschiedenis van dat conflict vindt zeker ook zijn oorzaak in de zgn. Gulden Sporen Slag waarbij op 11 juli 1302 milities uit het district Vlaanderen slaags raakten met de ridders van de Franse koning. Daarbij bleken die  goed uitgeruste en zwaar bewapende riddersoldaten toch geen partij voor het Vlaamse voetvolk. De onafhankelijkheidsgedachte onder de boeren en burgers die in het Vlaamse leger streden tegen de Franse overheerser zat er al eeuwen lang in. Men was het uitzuigen van simpele lieden meer dan zat en wilde de eigen onafhankelijkheid ook toen al bevechten. De Vlamingen hadden in hun verleden al de kant van Engeland gekozen in hun afkeer van de Fransen, die laatsten namen daarop stad voor stad Vlaanderen in en haalden veel belasting op die weer werd uitgedeeld aan de rijkere en vooral Frans talige meelopers in het zo verdeelde land. De opstand die uiteindelijk leidde tot de Gulden Sporen Slag startte in 1302 in Gent en breidde zich uit naar Brugge waar door de overheersers daarop een slachting werd aangericht onder de Franstalige bestuurders en meelopers. GSS -2 Willem van Saeftinge

De Fransen stuurden daarom hun beste troepen om wraak te kunnen nemen. Dit was de lont in het kruitvat voor de volksmilities.  Aangevoerd door o.a. Willem van Gulik werd in allerijl een leger op poten gezet van boeren, ambachtslieden en poorters. Samen met aan hen getrouwen stelden zij zich in een U-vormige formatie op in het gebied van Groeningebeek vlak bij Kortrijk. Belangrijke wapens, de zgn. goedendag (een knuppel met daaraan een ijzeren bal vol uitsteeksels) en rieken (een soort speren met haken aan het eind). De Vlaamse troepen waren grotendeels te voet, de Fransen kwamen te paard. Ook boogschutters behoorden tot het arsenaal aan mensen. Uit overlevering valt op te maken dat de Fransen ongeveer 50.000 man sterk waren en de Vlamingen 15.000 man. Door de slimme tactiek van de Vlamingen liepen de ridders te paard in de fuik. Normaal weken soldaten uiteen als paarden op ze af kwamen, maar dit keer niet. Met de speren en goedendags wierpen ze de Fransen van hun paarden en slachtten ze deze af. Een ridder in een harnas kwam vrijwel niet meer overeind als hij eenmaal was geveld.

De gouden sporen die sommigen droegen werden al snel van hun voeten gesneden of gehakt en als buit meegenomen. Gevangenen werden door de Vlamingen niet gemaakt, men slachtte iedereen af die niet meer in staat was tot vechten. Een opmerkelijke instelling voor een tijdperk waarin men nog wel eens mededogen kenden met de vijand. GSS 05 - Vlaamse soldatenToch bleek deze slag, ondanks de afloop,  nog steeds kansen voor de Fransen in te houden. Een paar jaar later al werd Vlaanderen onderdeel van het grote Bourgondische Rijk. Maar de kiem van de onderlinge afkeer is nooit meer helemaal verdwenen. En voor de Vlamingen is de 11e juli ieder jaar een nationale feestdag. Een dag om nooit te vergeten en trots te zijn op de Vlaamse leeuwen die indertijd hun leven gaven om onder de Franse bezetting uit te komen. En die duidelijk maakt waarom taalstrijd en afkeer toch iets anders is dan polderen of gedogen. In die zin kunnen we nog wat leren van onze zuiderburen.

Twee landen voor de prijs van een…

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Cultureel, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , • 6 reacties

WP_005609Een plek waar we tijdens onze meerdaagse trip door het grensgebied van Nederland en België onlangs ook even uitstapten was Baarle-Nassau. Een wonderlijke samenleving die bestaat op Nederlands grondgebied, maar wel met tientallen enclaves van Belgisch grondgebied waardoor deze mensen samenleven op een manier die het EU-bestuur voor ons allen als meest optimale model ziet. Grenzen lopen (vooral symbolisch) dwars over straten, door winkels en gewone huizen. Je loopt op een 60-tal plekken constant van het ene land in het andere. Dus zijn er kroegen te zien die helemaal Belgisch zijn uitgedost qua nationale kleuren (het WK liet haar sporen na..) terwijl even verderop oranje de boventoon voerde. Zoek je wat ketenwinkels als de Hema en Kruidvat kom je hier wel aan je trekken, echte Belgische winkels zoek je tevergeefs al zijn er wat bonbonzaken.

Voor devotie kan je hier ook terecht. Men heeft een aantal kerkgebouwen, een groot deel  daarvan uit katholieke hoek en die zaten in een enkel geval (wij wilden binnen even kijken…) vol. WP_005604Kom daar maar eens om in onze streken. Het Nederlands-Belgische plaatsje is goed voorzien van horeca, kennelijk trekt men van heinde en verre hierheen om zich te verpozen en dat maakt de keuze groot. Maar je kunt er ook terecht voor iets lekkers bij de koffie zonder dat je meteen een twee hypotheek moet aanvragen. Zeer betaalbaar dus. En erg vriendelijke mensen overal. Men zegt je hier nog vrij consequent goeiedag en dat is best bijzonder voor een nuchtere noorderling uit de grote stad. Maar Baarle-Nassau kent ook een negatief puntje. Het plaatsje ligt aan een kruispunt van wegen dan dat zorgt er voor dat er enorm veel verkeer doorheen dendert. Letterlijk en figuurlijk. Van trucks met opleggers tot kiepwagens, van combines tot campers, het perst zich allemaal door de smalle straten van het plaatsje en dat maakt een verpozen op het terras daar best minder comfortabel.

Je zit er letterlijk in de stank van al die uitlaatgassen. WP_005614Een verbod op dat zware verkeer (of een rondweg) zou veel helpen. Maar het parkeren was midden in het centrum gratis, en je bent eens ergens geweest waar je normaal nooit naartoe rijdt voor alleen het fenomeen grensovergang. In Baarle-Nassau is dit overal aanwezig en ook op de fiets is het een plezierige omgeving om rond te reizen begreep ik. Hoe dan ook, als je iets bijzonders wilt meemaken en je bent in de buurt? Toch eens bezoeken dan….

Speelgoed in Oosterhout

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , • 9 reacties

WP_005634Het was echt stom toevallig dat we aanliepen tegen een van de leukste speelgoedmusea die ik in Nederland ooit heb bezocht. En ga er maar vanuit dat ik er een paar heb gezien. Met als oermodel en voorbeeld het London Toy and Model Museum dat ik ooit een paar maal bezocht in het Londense Kensington en waar ik echt naar adem hapte over al die uitgestalde leuke waren voor een liefhebber. Maar in Nederland kom je ook dit soort uitstallingen tegen. Vaak aan de bescheiden kant, soms zonder dat er echt thema’s te vinden zijn en in andere gevallen weer een beetje als noodzakelijk kwaad. Terwijl je toch best iets kunt maken van een speelgoedcollectie. De geschiedenis van dat spul en de speelwaarde in de toekomst, maken dat je met wat aandacht en een beetje ruimte veel kunt uitstallen waar bezoekers iets mee kunnen. Nou, dat vond ik dus in Oosterhout. Het zgn. Speelgoed en carnavals Museum Op Stelten aan de Zandheuvel 51, in die Brabantse stad (km. Of 20 van Breda) is een aanrader van jewelste. WP_005670

Men zetelt sinds niet al te lang (alles oogt fris en nieuw) in een oud schoolgebouw en elk voormalig lokaal is ingericht met een thema. En juist dat maakt het zo aantrekkelijk. Van poppen tot Meccano, van trapauto’s tot sleetjes, van kijkdozen tot Dinky Toys of vliegtuigen. En alles wat kan werken functioneert ook. Je voelt je als volwassene voor even kind en als verzamelaar van veel van die spullen kom je herkenbare stukken tegen. Er lopen mensen rond die waar nodig het een en ander te vertellen hebben over onderdelen van de collecties. Wat ik zelf erg leuk vond en vind, grote kasten waar je achter deurtjes en in laatjes weer wordt verrast door uitgestalde deelcollecties of muziek- en lichtshows. Een prima manier van exposeren en een voorbeeld voor menig speelgoedmuseum met ‘naam’ of ‘faam’. Er is ook een zaal ingericht voor het fenomeen carnaval. Heb je er niks mee? Toch even doorheen lopen want je wordt opgevrolijkt door de klanken uit de diverse luidsprekers en snapt na wat leeswerk iets meer van deze wonderlijke katholieke traditie in het zuiden van ons land.

Loop je uiteindelijk naar de uitgang is die slim gezeteld in een nieuw gebouwde horeca-afdeling waar je tegen schappelijke prijzen iets kunt nuttigen. Er is ook een miniatuur shopje, maar daar is het aanbod buitengewoon mager. Aardiger is de zaal met zgn. wisselende exposities.WP_005672 Dit keer ingericht door een particuliere verzamelaar van K-MEXX constructiespeelgoed. De man bouwde er enorme kermisattracties van die je individueel via een druk op de knop kunt laten functioneren. Zeer indrukwekkend. De toegang tot het museum kostte ons 5,50 per persoon, boven de 65 jaar krijg je een euro p.p. korting en kinderen krijgen zelfs nog meer korting. Mocht je in de buurt zijn, toch eens langs gaan mensen. Een straatje verderop ligt ook nog een bakkersmuseum. Niet door ons bezocht vanwege de tijd, maar deze combi is alleen al een reden om een keer naar Oosterhout af te reizen.

Stel dat de aliens echt komen….

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Godsdienst • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 18 reacties

WP_000076Op een dag ziet men door de telescopen op de grond en in de ruimte ‘iets’ op ons af komen dat men niet kan verklaren. Het is geen komeet, geen stuk steen, nee het is iets dat lijkt op een ruimteschip. Met alle mogelijke middelen proberen de NASA en ESA samen met de Russen en Chinezen om een communicatie op te zetten met die door de ruimte op ons afkomende wezens, maar tevergeefs. Ruis is ons deel en wat men door de lenzen van alle apparatuur kan zien is niet bepaald geruststellend. Deze lieden komen niet om melk te drinken. Het zijn oorlogsschepen die in staat zijn door de ruimte te reizen. Ze zijn ook ineens verschenen wat inhoudt dat ze over een geweldige kennis en technologie beschikken die de onze ver vooruit is. Als de snel vooruit komende ruimteschepen ons planetenstelsel binnen komen bemerken we dat er radiogolven en radarachtige straling op ons wordt gericht. Men scant de planeten in het stelsel op evt. geschiktheid om er te kunnen landen en leven. Uiteindelijk blijkt de Aarde het meest geschikt en komen de schepen op ons af. In het Pentagon slaat men alarm, net zoals dat in het Kremlin en in Beijing het geval is. Hoe gaan we ons verdedigen tegen dit soort wezens? We hebben nog geen idee hoe ze er uit zien, wat ze willen en wat hun doelstelling is. De uitgezonden berichten van menselijke kant blijven onbeantwoord. Wat blijft is de keuze om hen op een stel met atoomlading uitgeruste raketten te trakteren of we laten hen toe op onze planeet en zien dan wel hoe we de communicatie verwezenlijken. Als de schepen in een baan om onze Aarde vliegen blijkt plotseling dat veel van de nu gebruikte satellieten het niet meer doen. Contact met het ISS ruimtestation gaat verloren, de communicatie op Aarde gaat ineens bijzonder lastig. Radio en TV vallen uit voor zover ze via satellieten hun signalen verzenden.

WP_003364Mobiele telefoons en andere digitale technieken zijn ineens onbruikbaar, het lijkt er op dat de schepen ons elektronisch hebben lam gelegd. Dat is voor de generaals op Aarde aanleiding om de handschoen op te pakken. De meest geavanceerde wapens waarover wij mensen beschikken worden in staat van paraatheid gebracht. De kerken zitten intussen vol, gelovigen bidden tot hun respectivelijke goden om hulp en bijstand in deze donkere dagen. Plotseling daalt een baan van licht af naar de Aarde. Afkomstig uit een van de oorlogsschepen die om de Aarde heen cirkelen. Op de grond verschijnen insectachtige wezens met groene ogen die bij contact met de daar toevallig in de buurt zijnde mensen direct toeslaan. Zij eten de mensen en dieren die ze vinden direct op. De wezens zijn groenachtig van kleur, een beetje metallic-achtig van uiterlijk en bewegen zich op acht korte poten. Of ze iets van uniformen of bescherming dragen is niet te zien, wel dat ze een meter of drie lang zijn en bijna twee meter breed. Ze maken een laag brommend geluid, dat ruiten doet trillen. De mensheid is in paniek als op andere plekken ook lichtbanen verschijnen waaronder ook dit soort wezens verschijnen waartegen weerstand bieden zinloos is. De mens is prooi, de nieuwkomers zijn vleeseters en maken geen onderscheid tussen een koe of een mens. Vlees is vlees zo lijkt het en hun kaken vermalen een mens in iets van 1,5 minuut.

Maan - Mare Tranquillitatis - de landingsplek van Apollo 11Wat te doen als dit scenario echt zou zijn? Geen idee. Maar ik kom er op omdat wij in het verleden al diverse satellieten de ruimte in schoten met allerlei relevante informatie voor buitenaardse beschavingen. Binnenkort gaat er weer een onderweg. Met de stand der techniek zijn die apparaten nog wel even bezig om ergens heen te vliegen waar ze dat contact echt zullen maken. Maar als ze dan ‘iets’ tegenkomen is het wel te hopen dat dit vredelievende en intelligente wezens zijn die niet uit blijken op de dominantie van het heelal. Soms vraag ik me wel eens af of men over de mogelijke consequenties van dit handelen wel eens heeft nagedacht. Zo niet, is wat ik hier beschrijf wellicht het gevolg. Zo ja zou ik graag willen weten hoe men zich een ontmoeting met die ET-achtigen voorstelt. Maar ik denk ook, nee, weet bijna zeker, dat ik het niet meer zal meemaken. De eerste ruimtesonde, Voyager, is nu, na iets van 45  jaar vliegen net uit ons eigen zonnestelsel los gekomen en de grote onbekende ruimte in gegaan. Met de snelheid van een paard en wagen als je het op deze schaal bekijkt. En dat geeft wel iets van rust…