Hoe snel de tijd gaat heb ik hier in het kader van dit mening blog al vaker beschreven. Een jaar is niks, maar intussen ben ik zover dat ik kan praten over tien jaar! Een periode waarin ik leerde omgaan met het fenomeen Bloggen en intussen ook Sociale media leerde kennen. Was het altijd een zegen= Nee hoor. Maar ik beleef er nog steeds plezier aan. Op enig moment werd ik door een vriendin die ik leerde kennen op een internetforum richting het bloggen geleid. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord zelfs. Maar dat veranderde snel. Met vallen en opstaan kwam mijn eerste variant van het mening thema op poten. Resultaat van een wat oudere oefening met websites die ook altijd met mening eindigden en dan het onderwerp waar het over ging daarvoor. Mijn mening werd het leidende thema voor wat er nu nog steeds is, dit blog! Intussen wel in nuance van naam veranderd, maar dat had niks van doen met een vrijwillige keuze.
Of het nu ging om aanbieders van blogs of de software die me daar actief hield, altijd ging er na verloop van een paar jaar wel iets mis. Een wisseling van computer kon al genoeg zijn om niets meer aan te kunnen met dat blog. U heeft me als vaste lezer(es) vast een tijdje gevolgd. Gedacht dat u me altijd snapte en of u het al dan niet met me eens was. Velen kwamen, even zovelen verdwenen. Van roddelaars tot achter baksels, van lieve mensen tot nog steeds gemiste. Tien jaar lang op dat fenomeen bloggen actief. Intussen heb ik van de zes blogs die ik gelijktijdig opereerde, de hobby’s en spannende schrijfsels moesten ook ergens ondergebracht, zijn de meeste nu weer verdwenen. Ingeruild voor lidmaatschappen van groepen die op Facebook actief zijn en waar de leeskring vele malen groter is.
Want de wereld stond niet stil. We maakten en maken iets mee elke dag. Grote kwesties wisselden zich af met puur persoonlijke. Van een overleden poes tot de asielzoekersproblematiek. Die laatste zorgde onlangs voor een breuk met iemand die ik wijzer achtte dan zomaar de stekkers eruit te willen trekken. Maar ja, persoonlijke aanvallen zijn nooit leuk, een tikkie terug al helemaal niet. Jammer, ook dat leerde ik in die tien jaar, iedereen naar de zin maken is niet mogelijk. Zeker niet als het gaat om politiek, geloof of sport. Voor de rest gaat het prima. Al zie ik wel dat veel oudere bloggers van voorheen allang geleden zijn afgehaakt. Althans uit de kring waarin die start ooit plaatsvond. Ik hield er ook vriendschappen aan over voor het leven. Sommigen, ik schreef er al eerder over, nu ook actief op Facebook, anderen helemaal gestopt als blogger maar als mens nog steeds heel interessant en warm. Hebben nu vast wel veel tijd over die gestopten. Dat dan weer wel.
De winter is als ik dit opschrijf net op de terugweg en de temperaturen lopen onder invloed van een zuidwestelijke stroming in onze omgeving weer op tot flink hoge waarden. We hadden een week waarbij de vorst even liet voelen hoe het kan zijn in januari en in sommige streken bleek zelfs schaatsbaar ijs te ontstaan. Aan mij is dat niet besteed overigens, ik ben niet zo van dat gladde gedoe op 1,5 centimeter bevroren water. Het doet me wel terugdenken aan winters die ons mensen overspoelden met de ongemakken die bij dit seizoen behoren. Sneeuw, gladheid, dik ijs. Zoals begin jaren zestig toen we een winter kenden die nu als horror te boek staat. Ongeveer alles wat normaal water was vroor dicht. De Amstel achter ons huis, de Zuiderzee, en de Elfstedentocht bleek een rampenplan. Zo koud, zo heftig. Met huizen die slechts op kolenkachels draaiden v.w.b. de verwarming en een steeds schaarser wordende anthracietvoorraad was het ook spannend hoe de boel een beetje gangbaar bleef.
Natuurlijk, ook ik ben jong geweest en kan me dus nog goed herinneren hoe ik toen omging met een simpel gegeven als gezondheid. We waren gezond al hadden we als kinderen in onze familie best last van de ziektes die de leeftijd zo typeerden. Ze kwamen allemaal voorbij. Al was het maar omdat ik met een oudere broer zowat alles van hem erfde als hij net klaar was met uitzieken. Maar echt ellendige zaken kwamen niet voorbij. En indertijd werd er bij ons thuis gerookt als een ketter, ging de drank nog weleens rond en was dit gedrag wat bij veel van mijn toenmalige vrienden thuis te bespeuren viel. Je leed ook kou soms. Immers een CV was niet voorbehouden voor veel kinderen in de jaren vijftig. Een kolenkachel was al best comfortabel, maar in onze slaapkamer stonden bij vorst de ‘bloemen’ op de ramen. Toch groeide je vrijwel zorgeloos op. Ik moest twee keer worden geopereerd aan een ingegroeide teennagel. Niet fijn, maar na een paar dagen kon het verband er af en liep ik weer als een kievit. In mijn pubertijd viel ik nog wel eens op mijn snavel door onbesuisd brommer rijden.
Schaaf- en brandwonden waren mijn deel, maar altijd knapte ik er aardig snel van op. Reden om nog harder te rijden, nog minder te letten op de rest van het verkeer. In mijn werk dacht ik ook niet echt na over risico’s, er werd gesjouwd en getild en op enig moment werden zelfs auto’s beetgepakt en opzij geduwd als dat zo uitkwam. Ergens zat daar wel een keerpunt in dat onbeschadigde fysieke imago. Want op een dag bleef ik tijdens dat tillen krom gebogen staan. Er was iets verrekt in de rug. En de pijn was wel zo heftig dat ik best een paar dagen was uitgeteld. Later velde deze kwaal me nog meerdere malen. ´Je wordt ouder pappa´…..jaja. Naarmate ik langer mijn levensjaren kon tellen kwamen er best wel wat kwaaltjes bij. Links, rechts, boven en onder. Het ene wat vervelender dan het andere. Maar toch. En om mij heen zag ik de voorheen jongelieden en meiden die ik al zo lang kende hetzelfde lot ondergaan.
Of soms zelfs wegvallen. Dan waren ze geveld door een ziekte waar niet tegen te vechten viel. Dat blijft best heftig en onbegrijpelijk. De onkwetsbaarheid maakte plaats voor realiteitszin en relativeringsvermogen. Gezondheid is niet vanzelfsprekend. Onlangs maakten we het weer mee bij de liefste vrienden denkbaar. Euforie over de geboorte van een kind die omsloeg in diep verdriet toen bleek dat gezondheid niet zomaar komt of mag worden gezien als iets dat erbij hoort. Soms moet je er heel erg hard voor knokken. Zeer verdrietig makend. En ook weer even goed om over na te denken als je weer eens denkt dat jou nooit iets zal overkomen. Want dat denken vrijwel alle mensen op deze aarde, zeker als ze net als ik op jonge leeftijd maar weinig hebben meegemaakt. Zij die vanaf de jeugd moesten knokken weten precies wat de prijs is die je betaalt als je niet zo gezond bent vanaf de start of kansarm als het leven cadeautjes uitdeelt. Ik wilde het toch maar eens gezegd hebben……Hoe kijk jij aan tegen dit onderwerp? Gezegend geweest of altijd moeten knokken??
Wie mij kent en al regelmatig volgt hier op mijn mening blogs weet dat ik iets heb met startups. Met name omdat we in de moderne tijden al zo vaak horen of lezen over faillissementen van voorheen toch bekende bedrijven. Jonge mensen die dan de uitdaging aangaan om een eigen onderneming opzetten en hun ziel en zaligheid er in leggen kunnen rekenen op mijn steun in zekere zin. Een van die mensen is Tamara Mol. Ik heb haar ooit in een werkzaam verleden leren kennen als een steun en toeverlaat bij een reclamebureau dat zich bezighield met allerlei vormen van promotie maken. Tamara was daar accountmanager, maar ze blonk uit door haar inzicht, rust en talent om lastige situaties goed op te lossen. Een talent op zichzelf dus, met de nodige managementkwaliteiten. Ze leerde zich de rug krom om haar kennis en basis nog wat te vergroten. Sportte, maar hield ook van feesten. En wie organiseerde dan daarna de betaalbare taxi’s? Juist!
Ergens in 2006 scheidden onze wegen. Zij trok verder, werkte voor een paar bureaus waar ze nog meer dan voorheen organiseerde en groeide uit tot een onderneemster. Vorig jaar zette ze de stap. Op het juiste moment in haar leven. Ze richtte TOOS op, een naam die gewoon aanhoort maar staat voor Tamara’s Office Ondersteuning & Secretariaten. Ze biedt haar diensten aan bij branche- en ondernemingsverenigingen of projecten voor bedrijven en overheidsinstellingen op gebied van marketing en reclame. Als ze haar secretariaatswerk aanbiedt doet ze dat voor o.a. het behandelen van mail, post, telefoon, website, social media-accounts, maakt ze nieuwsbrieven (en verstuurt ze uiteraard) organiseert bijeenkomsten en zorgt dat ze de spin is in het web van bedrijven en ondernemingen die juist om zo’n duizendpoot verlegen zitten.
In tijden van kostenbesparing op FTE’s een geweldig alternatief. Tamara gelooft er heilig in dat dit een succes wordt, en guess what? Ik ook! Want zo’n TOOS wil je in huis hebben hoor. Het ontlast ondernemers of besturen van die ondernemingsverenigingen die hun werk er vaak bij doen. TOOS komt alles oplossen en naar ik begreep tegen zeer acceptabele tarieven. Haal je geen fulltimer voor in huis. Wel een buitengewoon gedreven onderneemster die werkt voor drie en ook nog eens een fraai plaatje biedt. Uiteraard bied ik haar een paar platforms. Dat verdient ze, al was het maar om wat ze voor mij en mijn werk in het verleden heeft betekend. Voor elke bolleboos een eigen TOOS zou ik denken! Wie meer wil weten moet maar even kijken op haar leuke website: 
Dat daarbij die gelovigen zelf nog boos of gekwetst worden is nog tot daar aan toe. Anders is het dat niet gelovigen zich gaan druk maken over eventuele gevoeligheden van die minderheid in de samenleving en zich dan maar vrijwillig inhouden of maatregelen nemen om op ‘lange tenen staan’ te vermijden. Meest recente voorbeeld; Keulen en andere Duitse of Zwitserse steden waar onze vrouwen werden gezien als vrijlopend seksueel wild. Al erg genoeg dat dit mogelijk was of is. Maar helemaal dat dagen lang werd gedaan of er nits aan de hand was. Toen het probleem echt bleek te zijn veroorzaakt door lieden die niets snappen van onze samenleving of wetgeving kwamen er wat stemmen die e.e.a. veroordeelden, maar werd er ook voor gewaakt dat de ‘vluchtelingen’ niet de dupe zouden worden van een hetze. Dat het niet ging om moslims, maar om mensen die hier wel willen wonen, maar nog niet snapten hoe je met respect omging met de hier rond lopende vrouwen. Soms snap ik echt niet wat die mensen bezielt die dat zeggen of schrijven. Zijn die wetten dan voor doedel geschreven hier? Lopen onze vrouwen gevaar maar moeten we dat maar accepteren soms?
Bij het omgekeerde zouden de media over elkaar heen tuimelen om te wijzen naar de invloed van PVV/FN bij extreem-rechts. Maar nu zwijgt men het probleem liever dood of doet of het niet bestaat. Het gaat dus niet goed met dit land als we zo omgaan met onze samenleving. Dit is niet onaardig bedoeld hoor, anders is er weer een politiek correcte stroming beledigd over mijn negativisme, maar we moeten wel even een scheiding aanbrengen tussen geloof en ‘zeker weten’. Ik geloof absoluut in mijzelf en wil dus voortaan met alle egards worden behandeld. Samen met de vrouwen die mij lief zijn. Wie in mij gelooft mag dus genieten van alles wat mooi is en door de verzamelde goden voor ons allen geschapen om van te genieten. Daarvoor heb ik geen boeken en regels nodig, slechts een weblog. En een wetboek dat bij overtreding echt straft. Ook hen die verantwoordelijk zijn voor die wanorde. Nu en in de toekomst.
Het is er de dag weer voor. Mijn verjaardag! Altijd op Driekoningen, voor een beetje katholiek toch een dag om over na te denken. Wij vierden indertijd binnen dat geloof dat de drie wijzen uit het oosten naar de kribbe kwamen waar volgens de christelijke leer het kindeke Jezus in lag. Zij namen geschenken mee die indertijd heel belangrijk waren voor de mensen in die omgeving en dat tijdvak. De wijzen of koningen kwamen in mijn jeugd meestal niet uit het oosten, maar gewoon uit Amsterdam. De hele familie van vaders en moeders kant woonde daar en ook de vriendenkring kende geen grote uitstroom richting de rest van de wereld. Wat men in mijn jeugd meenam waren vooral praktische cadeaus, maar ik had meer met dingen die me nu nog interesseren. Dinky Toys of zo. Anders dan nu wel eens het geval is, kreeg je als kind niet het hele jaar door allerlei leuke presentjes uitgereikt, je was blij met die ene keer per jaar.
Al zat en zit mijn verjaardag dan kort na Sinterklaas, dat feest was meer voor de kleine presentjes en snoepgoed, tijdens mijn verjaardag kon er wel eens iets fraais vanaf. En zo sprokkelde ik door de jaren heen toch een aardige collectie bij elkaar die voor een deel nog steeds terug te vinden zijn in mijn huidige museum op schaal. Want je was netjes op je spullen, als je niet met een gouden lepel in de mond bent geboren moet je spaarzaam zijn en goed letten op je spullen. Wat ik door de jaren heen dus ook deed. Grappig is om te zien hoe die verjaardagen veranderden van karakter. Waren het vroeger echt feestjes om naar uit te kijken, al was het maar omdat mijn moeder op die dag dan zelf gesneden frieten bakte en iets lekkers er bij deed voor de sfeer, tegenwoordig is het al leuk als je de naaste familie ziet of wat echte goede vrienden.
De cadeautjes zijn dan van ondergeschikt belang. Wat je wilt hebben koop je gewoon zelf. Ik geef het toe, ik ben ook geen makkelijke klant meer voor hen die een presentje willen meenemen voor iemand die op een wat wijzere leeftijd is aangekomen. Ik heb al zoveel verjaardagen mogen vieren en toch blijft het wel iets bijzonders. Toch een mijlpaal. Mooi bereikt die leeftijd. En nog steeds in een stuk met een verstand dat tot nu toe nog geen mankementen vertoont. Maakt veel uit toch? Ik weet niet hoe het met de lezers gesteld is als die jarig zijn, maar ik voel me nog altijd een beetje bijzonder. Dus mocht ik wat zweverig zijn vandaag, dan weet je hoe dat komt. De eerste die me begroetten vanochtend waren de poezen. Er werden kopjes gegeven, er werd geknord en tevreden toegekeken hoe baasje zich uit zijn bed verhief. En bij dat verschijnsel alleen al ontdek je dan dat je er weer een jaartje bij mocht schrijven. Ik nader de leeftijd der wijzen. En dat is soms best confronterend…….
Altijdmijnmening 