Samen zaten ze op de bank. Ze waren jong nog, de relatie net begonnen. Het was zeker gezellig en modern ingericht, haar idee. De warmte van deze bijzondere zomer maakte hem onrustig. Ook zij schoof heen en weer. De kleding luchtig, te warm in huis voor al te veel bedekking en dat leidde soms enorm af. Plotseling ging hij rechtop zitten. Keek haar liefdevol aan met zijn bruine en heldere ogen. Zij keek hem terug aan. Smolt zowat. ‘Zullen we het een keer proberen?’ vroeg hij op rustige toon. ‘Het lijkt mij heerlijk en het moet er toch een keer van komen’. Ze kromp ineen. Het idee dat het hier en nu ineens zou komen tot een enorme dadendrang beangstigde haar. Daarbij, ze was er niet op gekleed. ‘Kunnen we daar niet nog even mee wachten? ‘ Ik weet niet of ik het wel wil, ik ben er niet klaar voor en heb er ook geen enkele ervaring mee’ stelde ze oprecht en met haar klaterende stemgeluid vast. O wat hield hij van haar. Zeker als ze hem afwees, dan werd ze extra aantrekkelijk. Hij ging dan proberen om haar te overtuigen te doen wat hij graag wilde, te laten zien wat hij lekker en aantrekkelijk aan haar vond, maar hij wist dat ze dan een extra barrière zou voelen om hem tegemoet te komen.
‘Ik weet dat jij het ook wilt en dat je eigenlijk, heel stiekem, er net zo naar verlangt als ik. Daarbij, je weet van onze vrienden en familie dat die allemaal een keer overstag zijn gegaan en dat ze na afloop zeer tevreden en bevredigd waren…toch?’ Ze keek hem nu verwonderd aan. Was dat zo? Had hij hierover met zijn vrienden en de familie gesproken. Ze kleurde, schaamde zich, wist dat ze zich soms en op sommige punten als een non kon gedragen, maar om dat nu meteen met iedereen te bespreken. Hij was een flapuit, kon soms enorm zitten pochen met zijn eigen vrienden, maar bij de familie was hij veel ingetogener. Het verwonderde haar dus dat juist dit onderwerp door hem was besproken in een kring waarin zij onderwerp van gesprek kon zijn. Ze werd er lichtelijk boos om. Dit besprak je toch niet. ‘Heb je dat echt besproken met onze vrienden en familie? Echt? Dat meen je toch niet he, die dingen houd ik toch ook voor me’. Het kleuren in haar gezicht zette door. En als zij kleurde hield het in dat ze haar opgewonden emoties maar moeilijk de baas kon. Ze zweeg vervolgens een paar minuten om zichzelf onder controle te krijgen. Hij keek haar op enig moment weer aan, ze smolt toen hij dat deed, en zei: ‘Kom nou, doe nou even lief en laten we samen gaan genieten van het gebodene’.
Zuchtend kwam ze overeind en liep naar hun slaapkamer. Daar trok ze haar dunne topje en wel erg kleine zomerbroekje uit en hulde zich in een aantrekkelijk zomerjurkje. Hij pakte intussen de zaken die hij nodig had voor die eerste keer. Zij keek nog even naar haar make-up, hoe haar kapsel er uit zag en of haar jurk niet te veel doorscheen. Daarna liep ze de kamer weer in en pakte hem bij de hand. ‘OK, laten we het doen, we gaan naar de Action’. Hij lachte breed, altijd lastig die eerste keren, maar het moest er eens van komen. Behoedzaam kuste hij haar op haar fraaie lippen en deed de deur naar buiten voor haar open. Het grote avontuur kon beginnen.
Ik kan me nog goed herinneren wat ik vond van die eerste Sciencefiction reeks die onder de naam Star Trek werd uitgezonden. Eerst in Duitsland, later ook in ons land. Het was net of er een andere wind woei door Tv-land. De hoofdrolspelers van de bijzondere soort, de verhalen voor dit tijd ongekend, net als de techniek die was bedacht door Gene Roddenberry. Die was op zijn eigen manier geniaal. Want bedenk maar eens dat deze reeks nu 50 jaar oud is, op 8 september jl. werd dat feit gevierd. Onlangs nog maar zag ik in de bios de laatste speelfilm in dit genre. Geniaal gemaakt en bijzonder spectaculair. Je zit met een 3D-bril op te genieten van wat er zoal over je heen walst. Dat was een halve eeuw geleden wel anders. De beeldbuis werd weliswaar gevuld met ruimtevaartuigen en dito wezens, als je goed keek zag je wel dat het allemaal van decormateriaal was gemaakt. Zeker als we kijken naar latere reeksen van dezelfde serie.
Ik was gek op ‘Voyager’ met die geweldige Captain Janeway (nu te zien als Red in Orange is the new black), Seven of Nine en de gewelddadige Borg, een ras dat andere rassen gewoon overnam, verbouwde en dan opnam in hun eigen digitale bijenkorf. Fantastisch bedacht en soms met een knipoog naar het toenmalige politieke klimaat. Want Star Trek waarschuwde ook. Tegen doctrines of geloven die alles en iedereen willen opslokken om zo onze wereld als vrije mensen te kunnen domineren. In de jaren tachtig gebruikte men die metaforen voor de dreiging door de communisten, later kwamen daar natuurlijk de extremisten voor in de plaats. Star Trek kent ook zijn eigen fanclubs. De zgn. ‘Trekkies’ die zich identificeren met alle karakters van de diverse, al dan niet afgeleide, series. Ze komen regelmatig bij elkaar en kleden zich soms zoals hun helden of laten zich zelfs met grime of erger verbouwen. Zo zijn er gevallen bekend van fans die hun oren medisch lieten verbouwen tot die zoals de Vulcan Spock die droeg. En die Spock werd decennia lang vertolkt door Leonard Nimoy.
Een acteur die best nog wel eens spijt zal hebben gehad van die keuze, hij kwam nooit meer van het imago af dat met die rol van doen had. En als je kijkt naar wat Roddenberry allemaal bedacht in die beginjaren sta je versteld over wat er zoal is uitgekomen van de toen als ‘idioot’ betitelde techniek. Denk maar eens aan de draagbare ‘communicators’ die de crew van de Enterprise gebruikte als men onderweg was. Zie de moderne smartphones en je snapt wat ik bedoel. Of het gebruik van ‘fasers’, het antwoord op onze pistolen van toen. Lasertechnieken zorgen er voor dat we al aardig op weg zijn om die wapensoorten te ontwikkelen. Of we ook knoeperhard (Warp Speed) door de ruimte zullen gaan vliegen is maar de vraag. Vanuit de natuurwetten is dat nog onmogelijk, maar je weet maar nooit. Ook de transporters, dingen waarmee mensen van de ene plek naar de andere kunnen worden verplaatst, zonder een stap te verzetten, worden nu bestudeerd als technische mogelijkheid.
Je weet maar nooit. Gene Roddenberry is allang overleden en werd op zijn verzoek de ruimte in geschoten. Hij ondergaat nu hoe het moet zijn als je in het echt ruimtevaarder bent. Voor de fans blijft het verklede leven op onze Aarde. En de hoop dat ook in de toekomst producenten en regisseurs heil blijven zien in het genre. Want als je vijftig jaar bestaat ben je belangrijk voor veel mensen en zorg je ook als fenomeen voor inspiratie. En dat zou je bijna een geloof kunnen betitelen. En in dit geval, een heel leuk geloof. Met heel veel fans, wereldwijd!
‘Joh, je moest eens weten hoe ze in elkaar steekt, dan zou je niet zo lief over haar praten…..’ ‘ Ik heb onlangs nog even met haar apart gezeten. Ze had zelf haar schema geruild met een collega zonder haar chef in te lichten. Ik heb duidelijk gemaakt dat ik dat echt niet pik en dat ze kan rekenen op een stevige reprimande. Ook zorg ik dat ze haar overuren niet uitbetaald krijgt voor die extra diensten..’ ‘Ik had gedacht dat we bij dat kleine tentje konden eten, die Griek, of was het nou een Italiaan…..huh? Ja die! Leuk…zie ik je zo’ ‘Ik weet zeker dat hij van mij houdt, alleen laat hij dat zo zelden merken. Maar ik ben nog steeds gek op hem hoor….haha!’ ‘Zullen we weer eens lekker gaan shoppen? Zin in. Wanneer kan jij? Dan maken we meteen een afspraakje….leuheeeukkk’ Zie hier een overzicht van wat zinnen die ik in de openbare ruimte opving van kwebbelende dames. Alles via de mobiele telefoons wereldkundig gemaakt. Op een niet mis te verstaan volume, op heel verschillende plekken. Maakt niet uit of je nu in de trein of metro zit, of dat je naar een evenement als de Uitmarkt bent voor je culturele bagage. De dames kwekken er wat op los. En als je goed oplet speelt emotie een grote rol bij al die gesprekken.
Ook oudere dames bellen veel met die dingen in het openbaar. Vaak net even te luid. Alsof ze duidelijk willen maken dat ze ook zo’n apparaat bezitten en dat het dringend nodig is om alles wat oma met de kleinkinderen deelt ook met de rest van de wereld moet worden bekend gemaakt. Mannen bellen ook. Net zo luid, soms net zo interessant (..). Maar het gaat veelal over heel andere dingen valt mij op. Zoals: ‘Nee…joh, dat kan niet, daar heb ik nog geen concept voor geschreven en dat moet dan via afdeling Controlling, je kent het fenomeen toch?’ ‘Ja, ik heb er intern over gehad. Nee, ze willen er domweg niet aan. Wat ik ook doe, net of ik niet wordt gezien. Natuurlijk spreek ik er met mijn meerdere over, maar die doet net of zijn neus bloedt. Ik zal hem nog eens een mail sturen want dit kan natuurlijk niet. Zo frustrerend allemaal’. Zakelijk, belangrijk doenerij, concepten en rapporten, overleg, afspraken, en joviaal tegen mensen die vermoedelijk in het echte leven geen rol van betekenis zouden spelen.
De smartphone als vervanger van de computer, het Whatsappen als vervanging voor de mail of brief. Concepten spelen een rol, de carrière. Maar veel emotie komt niet boven. Wat me ook opvalt is dat veel mannen op lagere toon en volume spreken over hun zakelijke beslommeringen dan dames over de emotionele. Zijn wij dan zo anders als mensensoort? Blijven leuke observaties. Met een vraag als conclusie; hebben jullie dat zelf ook dat je zoveel deelt als je zit te bellen waar andere mensen het kunnen horen? Zelf bel ik zelden of nooit. Ik word weleens gebeld, maar dan houd ik het kort. Soms zeer kort! En jullie??
Was ik een fan? Nee! Niet meteen. Ik vind dat ze aardig zong en sommige van haar hits zing ik nog wel mee ook, maar ze was van een generatie of twee na mij en dan begint het gevoel voor moderne smaak toch iets te tanen. Opvallen deed ze overigens wel. Haar stem heel anders dan bij die riedeltjeszangeressen van tegenwoordig die zonder adlips schijnbaar niet kunnen functioneren. ‘Mens, zing toch eens rechtuit…’ zeg ik dan vaak. Amy Winehouse was van een andere orde. Als dat strotje open ging wist je wat ze wilde vertellen. En een uiterlijk zoals je bij weinig andere dames van de microfoon zag. Wonderlijk getoupeerd haar, een scherpe neus, onder de tattoo’s en in haar latere levensfase bijster mager. Amy leed aan een minderwaardigheidscomplex en verbloemde dat met haar talent, maar voor de echte verdoving zocht ze die in alcohol en drugs. En dodelijke cocktail. Maar het meisje was gedreven door haar echte talent. 
Ze schreef een nummer over die verslaving en hoe mensen haar wilden laten afkicken, wat ze nooit deed. ‘Rehab’ heette dat nummer en werd een grote hit. Maar als artieste bleek ze ook onbetrouwbaar door dat wangedrag. Haar angst voor de grote boze wereld maakte dat ze steeds meer ging gebruiken, al dan niet geholpen door haar vriendjes van het moment. Het richtte haar uiteindelijk ten gronde. Op 27-jarige leeftijd was het over en uit. Ze overleed op 23 juli 2011. Zeven jaar later reist een tentoonstelling over haar leven de wereld rond. Onlangs was die in Amsterdam te zien, bij het Joods Historisch Museum. Mooi gemaakt, lekkere muziek, mooi opnamen. Zonde van dat talent. Maar een mooi eerbetoon. Zelfs ik kon er van genieten. En dat op mijn leeftijd…… (Foto’s: Wikipedia/internet)
Onlangs was ik met heel lieve vriendjes in gesprek. Het ging over het onderwerp ‘vriendschap’ en wat de inhoud daarvan eigenlijk kon betekenen voor betrokkenen. Vooropgesteld, vriendschap is een keuze. Van beide kanten. En ik ben van de soort mensen die meent dat vriendschap niet beperkt hoeft te blijven tot mensen van dezelfde leeftijd of hetzelfde geslacht. Als mensen leuk zijn, bij je passen, je het warme gevoel geven dat ze er altijd voor je zijn, dat ze onderdeel van jouw leven willen zijn zonder er meteen iets voor terug te verlangen, neig ik al snel naar de stelling dat dit dan ‘echte vriendschap’ is. Van die soort ken ik er in de loop van mijn intussen vele jaren best een aantal. Niet alleen voor het delen van je dieptepunten uiteraard, al lijkt dat meer voor de hand te liggen dan het delen van je evt. hoogtepunten. Maar het gaat uiteraard ook om zoet en zout, om leut en verdriet. Echte vrienden snappen ook dat je weleens wat minder in je vel zit of dat je iets anders wilt doen dan zij in de bol hadden.
Ze claimen jou net zomin als jij dat omgekeerd bij hen doet. Drempelloos van elkaar genieten. Dat maakt het leven leuker, warmer, geeft meer inhoud. Want bedenk je maar eens hoe het leven moet zijn zonder mensen om je heen die je echte vrienden mag noemen. Veel van mijn persoonlijke vrienden zijn mensen die ik via het ‘werk’ als collega leerde kennen. Mensen die je daardoor toch dagelijks meemaakte en die al dan niet op jouw frequentie bleken te zitten. De rest daarvan ben je na vertrek vaak snel vergeten. Verdwenen in het mandje van de geschiedenis, ook al hebben die zelf waarschijnlijk weer een heel andere groep mensen om zich heen die zij weer hun vrienden noemen. Soms bewegen vrienden zich ook in jouw eigen familiekring of omgekeerd. Als de band sterk is blijkt het elastiek soepel…. Maar in al dat geïdealiseer realiseer ik me ook dat er in de loop van de tijd ook mensen door de mand vielen, niet echt de vrienden waren die jij ervan verwachtte.
Mensen die kennelijk gingen voor het eigen gewin, die zochten naar persoonlijk vertier, of eenzijdig keken naar wat jij hen te bieden had. Maar omgekeerd nauwelijks bereid bleken iets terug te geven. Ik zag dat indertijd al bij mijn moeder. Die was van het type ‘verwendevriendendanvindenzemevastleuk’. Dat lukte maar met mate. Het bracht uiteindelijk niets. Bij haar begrafenis stonden alleen familieleden aan haar graf. En een paar echte vrienden van ons. Vanaf het eerste uur. Uit respect, en om ons te ondersteunen. Maar die mijn moeder zelf niet eens had gekend. Kijk, dat is pas echte vriendschap. En die koesteren we. Hoe is dat bij jullie lieve lezers? Ook van die geweldige vriendschappen waar je helemaal blij van wordt? En zijn dat er nu (nog) veel of weinig? Ik ben benieuwd.
Zwart is zwart en wit is wit. Zoeken naar grijstinten heet een compromis. En dat is dan zoveel als een schikking tussen partijen waarbij ieder daarvan een beetje toegeeft. Hoe vaak het ook lijkt alsof dit land sterk is in het sluiten van compromissen, in de praktijk van alle dag zijn we dat niet echt. Komt ook omdat mensen tegenwoordig over niets en nergens een mening hebben en die vaak en luid verkondigen. Vanuit iets van (beter)weten of omdat ze iets delen van derden waarvan ze de waarheid zelf onderschrijven of vermoeden dat het gedeelde juist is. Bij politieke of geloofskwesties zie je dit veel voorbij komen. Je hebt tegenstanders van Wilders en die zijn ingegraven over diens anti-islam denken, terwijl de voorstanders precies het tegenovergestelde vinden. Zodra je dan met modder gooit die gericht is op de mensen met de andere mening is elke discussie op niveau al op voorhand verloren. Om over het compromis maar te zwijgen.
Zo gaat het ook over de islam als geloof of de uitwassen die deze stroming met zich meebrengt, of pakweg de al dan niet stijgende zeespiegel in relatie tot ons menselijk handelen. Je bent voor of je bent tegen. Het compromis komt er bijna nooit uit. Dat zorgt ook voor veel geschreeuw, gescheld, vervloeken van tegenstanders en zelfs het boycotten van mensen die het niet met jou eens zijn. Je zult vast weleens zo’n situatie zelf hebben meegemaakt of ervaren en daar het jouwe van denken. Ik zal echt niet achteraan gaan staan als hiervoor de vinger moet worden opgestoken. Discussies op inhoud moet je altijd voeren. Maar zodra het persoonlijk wordt, mensen die je helemaal niet kennen allerlei persoonlijke getinte verwijten jouw kant op slingeren is het voor mij snel klaar. Zwart is zwart, wit is wit. Grijs komt niet voor. Al is gedekt grijs in driedelig kostuum nog best wel aardig om bij gelegenheid aan te trekken. Of is een zilvergrijze auto in mijn optiek nog steeds erg fraai. Maar dat zullen anderen weer met me oneens zijn. Die vinden een T-shirt met opbollende haargroei daaronder interessanter of willen per se een gifgroene of felrode auto berijden. Van mij mag dat. Altijd. Mits je me maar niet gaat wijsmaken dat het een beter is dan het andere. Want dan bereiken we echt geen compromis. Never! Nooit!
Weet je het wellicht nog? Een jaar geleden alweer haalden we onze kleinste poes op uit het lokale dierenasiel. Die poes met een heel verhaal. De kitten die met zijn broertjes en zusjes door een of andere schoft was gedumpt en zonder eten of drinken in een vuilcontainer had gezeten. Gelukkig gered en door ons daarna uitverkoren. Nou ja, hij koos ons uit met zijn brutale manier van doen. Sindsdien is hij uitgegroeid tot ‘kleine urk’. Want poes bleek kater, de oorspronkelijke naam werd gewijzigd. Hij onderging de dingen die kittens dienen te ondergaan. Hij vrat en vreet als een bootwerker, palmt ons in met zijn lieve charme en ligt het liefst op ons of tegen een van ons aan. Voor grote huisgenoot Pixel is hij beurtelings speelgenoot of prooi. Die kan niet zo goed kiezen wat hij het leukst vindt aan dat kleine zwart/witte monster. Zal ook komen door zijn wat kleinere bouw. Pixel is zowat twee keer zo groot als hij.
Anders dan Pixel is de kleine ook liever lui dan moe. Slapen kan hij als de beste. Vooral overdag. ’s-Nachts gaan hij dan spoken. Onderzoeken wat leuk is en wat niet. Omdat hij dan ook weet dat Pixel in een soort zelf verkozen coma ligt. Die is overdag veel actiever, maar slaapt in de nacht als een roosje. Is het een miauwende kat? Nee! Hij piept wat in het rond. Vooral als hij ontdekt dat hij de deur niet kan open maken. Want hij is ofwel te lui om dat te leren dan wel hij vertikt het gewoon. Hij kan verleiden, kopjes geven, knorren, maar praktische zaken is hij niet zo sterk in. Zoals goed springen. Waar onze Pixel afstanden overbrugt van 1,5-2 meter is voor de kleine Punky 50cm al een erg grote barrière. En het ziet er niet naar uit dat hij dat ook nog zal leren. Want dat moet je dan toch wel een keertje oppikken als kat zou je denken. Zeker als je grote voorbeeld het keer op keer voor doet…
Een kater met een handleiding dus. Met een kopje als een clown, een karakter vol liefde en overgave, maar weinig praktisch inzicht. Tot er een vlieg of mug in de kamer is. Dan ineens zie je iets wat lijkt op het gedrag van een gemiddelde huiskat. Maar als het te lang duurt snelt hij terug naar zijn uitrustplek en knort vol genoegen over zijn avonturen. Alleen jammer dat we dat niet zo goed begrijpen. Na een jaar weten we in ieder geval dat we in ons gezin een paar aardige karakters op vier poten onder een dak hebben verzameld. Van harte gefeliciknord Punk! We genieten van je!
De eerder verhaalde opvolging van Tommie door een nieuwe navigator voor in de auto maakte dat we op de dag van aanschaf van die nieuwe wegwijzer in zakformaat onderweg waren van Hoorn naar onze eigen hoofdstedelijk omgeving, maar dan wel via de IJsselmeerdijk en de weggetjes die daarlangs leiden. Een aan te raden route voor als je wilt onthaasten of houdt van schapen tellen. Af en toe even stoppen en op de dijk naar het water en de boten kijken. Vanuit Warder, een van de gehuchtjes daar, kan je bij goed zicht Amsterdam zien liggen. Een tussenstop voor een broodje en wat thee maakten we in Edam. Nu ligt dat b.w.v.s.. op fietsafstand van Amsterdam, ik ben er in mijn bewuste leven nooit echt geweest. Wel in de buurgemeenten Monnickendam of Volendam. Maar Edam kende ik alleen van de kaas die men daar maakt met een wereldwijd bekende klank.
Dat Edam is best een aardig plaatsje. Onderdeel van de Gemeente Edam-Volendam kent het in totaal 28.500 inwoners. De naam van het stadje is afgeleid van het feit dat men indertijd gelegen was aan de rivier de IJe of E. En dat leidde dan weer tot Edam. Dat riviertje mondde ooit uit in de Zuiderzee, maar werd later omwille van de veiligheid (bij slecht weer en hoogwater wilde de boel nog weleens blank komen te staan) afgesloten. De haven van de stad was daarmee een zinloze onderneming geworden, men richtte zich dus uit nood op andere vormen van nering bedrijven. Kaashandel was daarvan een heel belangrijke en dat deed men met verve toen de (zee)havens dicht moesten.
Toch is goed te zien als je in het buitengewoon fraaie historische hart van de stad loopt dat men hier goed geld verdiende in de jaren van die handel. De huizen zijn buitengewoon rijk, de trapgevels doen denken aan Amsterdam en ook de grachtjes helpen bij dat beeld. Er staat een heel fraaie kerk, de St.Niklaas, die een toren heeft die je elders in het land niet ze snel zult aantreffen. Die toren noemt men een speeltoren en stamt uit de 15e eeuw. Voor wie zoekt naar vermaak, dat is er genoeg. Een museum, de nodige horeca, rondvaarten, markten, en voor wie een leuke foto wil maken in de vorm van een selfie op locatie moet daarvoor echt even op de brug bij de Dam gaan kijken vlak bij het stadhuis. Wonderlijke stenen constructie, maar bij glad wegdek niet aan te raden met glad schoeisel. Edam was een prima tussenstop. Wij genoten er even van de gastvrijheid en de omgeving. Net als een bundeltje toeristen die er vermoedelijk per fiets verdwaald waren geraakt maar er nu blij verrast rondliepen. Met iets lekkers in de hand vaak. Helaas geen brokken kaas. Die nam men vermoedelijk mee naar huis.
Ik verleg de verhalen over ervaringen met (horeca)bedrijven en instanties vanuit mijn Belgische schaduwblog voorlopig maar even naar dit intussen redelijk gewortelde mening blog. Dat scheelt me dubbel werk en ik denk dat de lezersgroep er ook wat groter mee is of wordt. Onlangs waren we te gast bij een van de vestigingen van de Toekanketen. In Vught deze keer. Ik kende deze vestiging nog niet, hij lag wat verscholen aan de lokale wegen rond Den Bosch, maar strategisch ten opzichte van de omgeving die we wilden verkennen. Zie daarvoor de eerdere blogjes over de St.Jan en Heusden. Zoals alles bij Van der Valk was de incheck efficiënt. Het hotelgebouw maakt een qua indeling ‘Britse’ indruk. Dat wil zeggen ‘rommelig’, je moet echt je weg zoeken.
Men gebruikt diverse gebouwen die met elkaar verbonden zijn via loopbruggen en trappen. Er zijn liften, maar ook die moet je ook zoeken. Op het tijdstip dat wij arriveerden, net iets te vroeg, kregen we zonder probleem de kamers toegewezen die we hadden geboekt. Ze lagen in een tweede gebouw op de begane grond. De auto kon er via de achterkant voor de deur worden gezet. Scheelt veel sjouwen als je de nodige bagage bij je hebt. Het bordes dat daartoe diende was overigens van de simpele soort. Grondplaten van grind, geen afscheiding tussen de kamers onderling, en bij de ene kamer wel een paar tuinstoelen, bij de andere niet. Opmerkelijk. Dat gold ook voor de kamer die ons was toegewezen.
Ik ben kritisch, zeker, maar voor de prijs van het gebodene wil ik ook wel een kamer die voor mekaar is. Nou dat viel iets tegen. Zo vonden we een enorme vlek in een van de geleverde fauteuils. Ook lag de kap van de grote schemerlamp op de grond. Die was ook stuk. Dat constateerden we meteen. Melding gemaakt bij de receptie (eindje lopen door die gangen en trappen). Dat zou men direct oplossen. Bij terugkomst op de kamer na een ronde door Den Bosch bleek dat ook het geval. Nieuwe kap op de lamp. Vlek nog in de stoel en de lamp zelf deed het niet. Had men dat niet even kunnen controleren? Een ander opmerkelijk aspect was dat het ligbad aan de lage kant was. In andere hotels met de toekan voor de deur zijn die vaak hoger. Dat is comfortabeler.
Dat geldt zeker ook voor de in die badkamer gebruikte ornamenten. Niet rond, maar hoekig, hypermodern wellicht, maar goed voor veel blauwe plekken, maar erger nog, door de positie t.o.v. de gebruiker, gevaarlijk heet. Zowel vrouwlief als ik kwamen er met ons linkerdijbeen akelig mee in aanraking. Hier keek men niet naar de menselijke maat. Bedden kregen van ons overigens een heel hoog cijfer. Heerlijk hard, genoeg stevige kussens, rustige omgeving, we sliepen als een roos. Het ontbijt (in een echt ongekend omvangrijke zaal) was van grote klasse. Bedenk het en men bood het aan. Kost wat, maar je krijgt ook echt iets. Zo wil je het en dit was een compliment waardig. Daar heeft men aandacht voor. Meer dan voor die kamers. En dat is jammer. Anders had men in Vught van ons een hoger cijfer gekregen dan het nu wat magere cijfer 7. House-keeping moet hier echt nog eens leren hoe het hoort. Wellicht in de leer gaan bij die mensen van het restaurant. Want die snappen het wel!
Nog zo’n plek die we wel kenden van naam maar nooit eerder bezochten, Heusden! Vestingstadje aan de Bergsche Maas. Klein, er wonen slechts 1500 zielen, maar met een centrum dat je echt eens gezien moet hebben. Plaats met een geschiedenis ook. En die geschiedenis gaat ver terug. In het gemeentewapen zelfs tot in de tijden van Alexandrië en haar koningin Catherina. Heusden zelf dateert ergens uit de 8e eeuw. De plaats zou in 829 na Christus door de Noormannen zijn verwoest. Deze noeste Scandinavische strijders trokken vaak met hun schepen tegen de stroom in de rivieren op in onze lage landen en roofden, verkrachtten of verwoestten alles wat ze tegen kwamen. Vandaar dat in de 12e eeuw een kasteel te vinden is op deze plek. Strategisch gelegen. In de rug Brabant, aan de overkant van de rivier Holland en verbindingen met het Graafschap Kleve. Maar door deze positie ook interessant voor de diverse toenmalige krijgsheren om in te nemen.
Hertog Jan van Brabant deed dat al in 1279. Tachtig jaar later werd Heusden met alles erop en eraan verkocht aan het Graafschap Holland en bleef het onderdeel van dat belangrijke gewest. Heusden werd intussen getroffen door flink wat rampen. In 1569 via een belegering die werd uitgevoerd door de Spanjaarden. Die verwoestten Heusden opnieuw. De stad werd meerdere keren getroffen door de pest. Ook niet fijn. En in 1572 brandde de boel ook nog eens compleet af. Later was het weer raak toen de heropgebouwde stad samen met het kasteel werden getroffen door de bliksem en weer werd verwoest. Daarna bouwde men een vesting om de stad heen die heel lang standhield tegen vijanden van buitenaf. In de Tweede W.O. trokken de Duitsers echter door Heusden heen en bliezen delen van de omwalling op, net als het stadhuis en de twee kerktorens. De tactiek van de verwoeste aarde. In 1968 is men begonnen om het oude stadje en de wallen er omheen stevig op te knappen.
Terug te brengen naar haar oude luister. Een stevige klus, want de boel was best in verval geraakt. Die restauratie duurde 40 jaar, maar is nu afgerond. En het resultaat mag gezien worden. Terwijl wij er waren regende het gestaag, maar dan zie je toch nog wel wat een mooi stadje dit is. Het verkeer wordt er via een verkeersplan door de straatjes geleid. Je kunt er prima wandelen, er zijn havens, leuke bruggetjes, uitkijkpunten, molens enz. enz. Stel je van het winkelaanbod niet te veel voor. Dat is er vrijwel niet. Maar voor wie houdt van de vaderlandse geschiedenis is dit zowat een verplicht nummer. Wij komen hier zeker nog eens terug bij mooier weer. Het maakte nieuwsgierig. Altijd een goed teken als je ergens komt waar je wel veel over hoorde maar nooit eens binnen reed. Dat gemis is nu weg….
Altijdmijnmening 