Categorie archief: Cultureel

Koningsdag…

Koningsdag…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , • 18 reacties

Zoals ik wel eens vaker hier heb uitgeschreven is de zgn. ‘Koningsdag’ ook voor ons een soort feestdag. Dan immers struinen we in het oranje gekleed dwars door onze stad en bezoeken festiviteiten en kleedjesmarkten die in sommige straten wat breder en intensiever worden ingevuld dan op andere plekken. Van de vroege ochtend tot de late namiddag hobbelen we dan door onze woonstede en genieten van de sfeer en als het even kan het goede weer.

Dat eerste lukt meestal goed, het tweede is best afhankelijk van onze weergoden. En die zijn veelal juist op de 27e april niet zo op de hand van het oranje-gezinde volk. Was op de vroegere 30e toen oma Juul en dochter Bea nog op de troon zaten vaak beter geregeld. Heel wat keertjes met een rood verbrand bolletje terug gekomen van die ontspannen strooptochten op die speciale dag. Op de 27e kwamen we nogal eens regen en wind tegen of begon de dag vaak met pegels van de nachtvorst aan de pet. Niet goed voor het aanbod of de handel. Juist in onze grote stad is die Koningsdag een fenomeen, al wordt ook deze traditie door het linkse stadsbestuur steeds verder uitgekleed.

Lawaai mag niet meer van het anarchistische college, stank niet, eten verkopen alleen met strenge vergunningen, zelfs de vrijmarkten moeten voldoen aan een bijna Leninistisch model. Gelukkig hebben echte Amsterdammers vaak maling aan die regelgeving en gaan gewoon hun gang. Precies zoals ik dat graag zie. Dan maak ik kans op het vinden van die ene ‘Rembrandt’ of ‘Van Gogh’ maar dan op het gebied waar ik in zoek. Na afloop zijn we dan doodop, gaan onderuit zitten met een glaasje oranjebitter, tellen onze zegeningen en aanwinsten en kijken alweer uit naar volgende edities. Tuurlijk, we worden wat ouder, de vroeger 30.000 stappen maken we niet meer, maar 25.000 halen we zeker. Kromme voeten…Maar wat een hoop simpel plezier. En dan met een dat lekkere drankje kijken naar waar Willem en Max dit jaar weer dorpse geneugten over zich heen gestort krijgen op de verjaardag van onze Koning. Weet je veel hoe lang die traditie nog bestaat? In dit politiek krankzinnige land is iets zomaar afgeschaft en verdwenen. De geschiedenis kent daarvan vele voorbeelden. Ik hoop alleen maar dat wij als koningsdag gezinden dat niet hoeven meemaken. Al was het maar om die ene feestdag…Veel plezier morgen! (beelden: prive archief)

Britse schoonheid…

Britse schoonheid…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , • 15 reacties

Onlangs keken we weer eens naar een van de best gemaakte TV-series ooit die het Verenigd Koninkrijk heeft voortgebracht; Downton Abbey. Wie de reeks ook heeft gezien zal met mij onderschrijven dat in alle geledingen van dat verhaal wordt geacteerd op het hoogste niveau. Natuurlijk is het script ijzersterk maar het acteerwerk steekt toch als altijd een divisie boven die in ons land uit.

Als je na een enkele aflevering alle karakters al hebt leren kennen en ook de karaktertrekken van het personage al dan niet fijn vindt of vergeten bent dat een acteur/trice dit neer zet heeft die serie je in de greep. Overkomt me zelden maar deze reeks is een voorbeeld. Bij het opnieuw bekijken van de serie ontdekte ik opnieuw de actrice die gestalte geeft aan Lady Mary Crawley. Oudste dochter van het paar dat het kasteel in dit verhaal bestiert en soms wanhopig op zoek naar de ware liefde dan wel een kandidaat die haar erfenis (het kasteel) mede kan veiligstellen. Die rol is op het lijf geschreven een een typische Britse schoonheid; Michelle Dockery. Blank van huid, brunette en naast actrice ook een begenadigde jazz-zangeres. Haar gezicht is dat van een fraaie pop, de uitdrukkingen van verdriet tot boosheid worden daardoor extra sterk doorgegeven.

Haar stem mooi laag, geen al te grote schreeuwpartijen, nee, alles passend bij een karakter in een wereld van een eeuw geleden. Michelle Dockery werd in 1981 geboren in Londen en werd in 2004 pas actief als actrice. Maar daar zat een stevige opleiding aan prestigieuze toneelscholen voor waar ze al opviel door haar talent en zelfs prijzen won op jeugdige leeftijd. Uiteraard ging ze daarna naar het Britse toneel en speelde oa. Ophelia in Hamlet (2010). Daarna kwam ze ook terecht in de tv-wereld waar ze via bij ons minder bekende reeksen uiteindelijk terecht kwam in de cast van Downton Abbey als de genoemde dochter binnen de familie Crawley. Na die reeks op TV was ze ook te zien in de twee speelfilms waarin dat kasteel decor was van een ijzersterk verhaal. De laatste daarvan kwam pas in 2022 uit.

Tussendoor was ze ook nog te zien als Alice Fletcher in de Netflixreeks Godless en vanaf 2022 in een nieuwe reeks van Netflix Anatomy of a Scandal waarin ze een Officier van Justitie vertolkt. Haar persoonlijke leven kende een waar drama toen haar partner John Dineen op 34 jarige leeftijd stierf aan een niet te genezen vorm van kanker. Dat was een heftige klap voor haar. Gelukkig vond ze vier jaar later een nieuwe liefde in Jasper Waller-Bridge die ze via via had leren kennen. Afgelopen september zijn ze samen ook in het huwelijk getreden. Wat Mary Crawley moeizaam lukte is haar alter ego dus wel gelukkig geworden en dat is maar goed ook. En mocht je de serie die ik beschreef nog niet hebben gezien, zoek hem op en kijk er naar. Je wordt er binnen de kortst mogelijke tijd in meegezogen. Al was het maar door actrices als deze Michelle Dockery…. (Beelden: Internet)

Mooie stem..

Mooie stem..

Posted on by • Geplaatst in Cultureel, Historie • Getagd , , , , , , , , , , , , • 14 reacties

Dat gaat wellicht voor veel zangers of zangeressen op, maar als ik wel eens wat oudere nummers beluister kom ik er achter dat men pakweg een jaar of 50 geleden toch een heel andere interpretatie gaf aan het fenomeen mooi zingen dan tegenwoordig. Hedendaagse kwelers willen nog wel eens zingen met adlips wat naar mijn idee verbloemt dat men eigenlijk toch de nodige opleiding heeft gemist dan wel een gebrek aan talent bezit. Maar dit terzijde. Onlangs hoorde ik weer een zanger die ik mij uit de jeugd nog goed herinner. Dean Martin. Een man die in zijn hoogtijdagen niet alleen talloze albums vol zong, maar ook succesvol optrad in heel wat films. Hij was een vaste waarde in de zgn Rat Packs waartoe ook Sammy Davis Junior en Frank Sinatra behoorden, had zijn eigen tv-show, leverde komische scenes in films met Jerry Lewis en zo meer.

Hij had een mooie zalvende stem en stamde qua carriere uit het begin van de jaren vijftig. Martin werd geboren in Ohio, zijn ouders waren Italianen en zijn familie naam was derhalve Crocetti. Geboren in 1917 werd hij een mens van diverse beroepen en interesses voor hij in de showbusiness actief werd. Dat deed hij door als zanger op te treden in New York. Maar al snel bleek zijn naam toch een dingetje en werd die omgebouwd naar Dean Martin. Met Jerry Lewis vormde hij in de beginjaren van de carriere een komisch duo, maar dat komische talent van die lui moest wel wat worden aangescherpt.

Dat lukt uiteindelijk prima en de naam van beiden was gevestigd. Toen zij op enig moment besloten tot een scheiding geloofden velen dat Martin het alleen niet zou redden. Het tegendeel bleek waar. Hij ontwikkelde zich tot een grote naam in het Amerikaanse showwereldje. Zijn zangtalent werd erkend en zijn nummers door de loop der jaren terug ter vinden op diverse hitlijsten van toen. Zijn zogenaamde levensstijl werd wel een dingetje. Want hij was een roker en drinker en liet dat ook vaak zien op tv. Zingen met een peuk en glas in de hand was hem niet vreemd. Later bleek (volgens zijn erfgenamen) dat in die glazen appelsap te vinden was en geen alcohol. Rond begin jaren 70 werd zijn gezondheid wel een dingetje. Die ging slechter dan gewenst en dat zette ook een rem op zijn carriere. Doodzonde. Daarbij kwamen op enig moment verhalen in de media dat hij net als collega Frank Sinatra banden zou hebben met de maffia. Bewezen is dat nooit overigens. Dean Martin was drie keer getrouwd en had acht kinderen. Een daarvan, zijn zoon Dean Paul Martin Jr. kwam helaas bij een vliegtuigongeluk om het leven. Dat hielp Dean niet bij diens gezondheid. Uiteindelijk overleed hij zelf op 1e kerstdag 1997. Een emfyseem kostte hem zijn leven. Hij werd 78 jaar oud. Zijn muziek en zijn vele rollen in films blijven hem eren. Net als ik dat even deed….Everybody loves somebody sometimes….. (beelden: Internet)

Enthousiast….

Enthousiast….

Posted on by • Geplaatst in Cultureel, media, sportief • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 11 reacties

Als ik denk aan sportverslaggevers zijn er wel een paar die ik graag hoorde. Zeker als een wedstrijd of sport spannend was van karakter dan wel gemaakt moest worden voor een wat groter publiek. Een van die lieden die zijn vak op dat punt meer dan goed verstond was Frans Henrichs. Een naam die wellicht anno 2024 weinig bellen meer doet rinkelen maar bij mij altijd zal worden verbonden met zaken als ijshockey of motorsport. Frans Henrichs wist zelfs van een saaie wedstrijd nog iets fraais te maken. De man was geboren in 1922 in het toenmalige Nederlands-Indie en kwam in 1949 na zijn ‘thuisreis’ terecht bij de Telegraaf als sportjournalist. Meteen daarop ook bij de radio en dat kon het medium wel gebruiken. Later werd hij chef-sport bij het Utrechts Nieuwsblad.

Toen de Televisie in ons land net was uitgevonden ging hij ook werken bij de NTS. Zeker op onderwerpen als zijn geliefde motorsport en ijshockey een man die alles wist van die werelden en er over kon vertellen als niemand anders. Ik heb hem meegemaakt als stadion-speaker in het Olympisch van Amsterdam tijdens speedway-wedstrijden. Een deel van zulke feesten kwam door zijn commentaren. Voor iedere individuele wedstrijd een persoonlijk verhaal en dat maakte de coureurs tot helden. Maar ook tot echt levende en aansprekende mensen. Zeker als die speedwayrijders met allerlei botbreuken opgenomen waren na een zware val en ze binnen een paar weken alweer op de motor zaten was dat voor Henrichs reden om zo’n figuur de hemel in te prijzen. Aan aanstellerij had hij een hekel. Vandaar zijn keuze voor echte mannensporten, watjes indertijd niet welkom.

Frans Henrichs bemoeide zich later ook met het in ons land in de kinderschoenen staande bobslee-avontuur. Maar ook rugby trok hem zeer en zijn verhalen daarover waren even enthousiast als die van de speedwayrijders. In 1987 werd een bokaal naar hem genoemd die wordt uitgereikt aan de meest enthousiaste of waardevolle ijshockeyspelers. En die lui waren daar maar wat trots mee. Zijn laatste jaren sleet Henrichs bij Eurosport. Helaas overleed hij al in 1999, een hartaanval velde hem. Als eerbetoon kreeg hij in Nieuwegein een straat naar zich genoemd. Meer dan terecht. Net als mijn blogverhaal over hem. Want dit was een leukerd. En mede dankzij hem was ik zo’n speedwayfan… (beelden: Internet)

Zie ginds komt de….

Zie ginds komt de….

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , • 14 reacties

Stoomboot…. Ja zeg, dat kan niet hoor. We moeten onze klimaatdoelstellingen halen en een stoomboot is natuurlijk helemaal uit den boze. Kan die schijnheilige niet met een zeilboot reizen? Dan gaat hij maar wat eerder van huis. Trouwens, waarom is die Sint eigenlijk een bisschop en dus christelijk symbool? Er wonen hier ook mensen die andere geloven aanhangen hoor. Die willen wel de cadeautjes maar hoeven niet zo nodig naar een kruis te kijken op de mijter van die goedheiligman. En als het daar om gaat, waarom is die namaak-bisschop eigenlijk een man? Gelijke rechten toch? Nou dan! Er zijn meer vrouwen in het onderwijs en de zorg actief dan mannen, dan ook maar meteen dat geloof omvormen. Dus…

Zijn knecht staat te lachen? De wereld staat op zijn kop. Want die Spaanse knechtjes met hun zwarte huid zijn natuurlijk Moren die in gevangenschap pakjes moesten inpakken en dan ook gedwongen worden over zee in een gammele stoomboot naar dat verrekte Nederland te varen en daarna binnen enkele weken over daken en door schoorstenen moesten kruipen om alle kinderen te voorzien van…. Nee hoor, kan niet meer. Dus…Bol.com staat te lachen…ik zie hem al staan….

Wie zoet is krijgt lekkers? Hoe zo? Zoet is slecht voor de gebitjes van kinderen en leidt tot verslaving aan suikers, dus wie zoet is krijgt grasstengels of wortels. Die houden we toch over als we dat paard van de Sint meteen even afschaffen! Want we moeten nu echt eens af van die intensieve paardenfokkerij. Uitstoot, voedsel waarvoor je oerbossen moet kappen….niks paard, de Sint komt maar met zijn eigen ecologische schoenen uit de voeten. En wel graag met speciale latex-handschoenen tegen besmettingen. De roe is ook geen optie meer, want kinderen dienen als prinsjes en prinsesjes benaderd te worden. Geen correcties meer, we gaan met ze in gesprek. En als ze iets willen geven we direct toe. Geldt ook voor de zak van de Sint, die wordt niet meer benut. Zeker niet als die niet is gemaakt van milieuvriendelijk en afbreekbaar materiaal. En we geven alleen nog maar speelgoed dat educatief werkt, een legpuzzel met een onderwerp als de meters per jaar stijgende zeespiegel of de geschiedenis van Lenin of Stalin. Worden kinderen beter van dan al die andere flauwekul. Kortom…..Het wordt een fijn feest. Ik wens het u allen toe. Maar ik doe niet meer mee…. (Beelden: Prive/Internet)

Talent uit bekende familie…

Talent uit bekende familie…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , • 12 reacties

Wie wel eens naar de Britse serie Silent Witness heeft gekeken weet dat ergens in het verleden van die reeks een nieuwe speelster opduikt in de vorm van Dr. Nikki Alexander. Een slanke blondine die volgens het verhaal afkomstig is uit Zuid-Afrika en er dwars door de serie heen een behoorlijk heftig liefdesleven op na houdt. Ook met collega’s bij het pathologisch onderzoekcentrum waar zij actief is, beperkt het werk zich niet alleen tot het snijden in lijken. Deze rol wordt met verve gespeeld door de Britse actrice Emilia Fox, die haar talenten bepaald niet van een vreemde mee kreeg.

Haar vader is Edward Fox en dat is een zeker in het Verenigd Koninkrijk erkend en groot acteur. Meer leden uit haar familie staan op toneel of voor de camera dus het is niet zo vreemd dat ook zij voor dit vak koos. Naast haar rol in Silent Witness speelde ze in talloze series en films, maar maakte ook furore op het toneel. Ze is actief vanaf 1995 tot op de dag van vandaag. Haar liefdesleven is in het echt trouwens ook aardig turbulent met afgebroken verlovingen, scheidingen en een kind van weer iemand anders.

De in Londen woonachtige actrice valt mij altijd op door haar wel erg ranke gestalte. Gekoppeld aan haar lengte van 1.65m is ze typisch Brits van uiterlijk en was ik er van overtuigd dat ze ofwel veganiste was of op een streng dieet van gras en hondenbrokken leefde, maar niets is minder waar. Emilia Fox is een normale eetster maar kan kennelijk alles hebben zonder een grammetje aan te komen. Ze is wel druk met de bescherming van haar zeer witte huid, en doet er alles aan om niet ongebreideld in de zon te verkeren. Daarnaast is ze nogal sportief, traint zich wild en neemt vooral ook de tijd om voor haar dochter te zorgen. Koffie is haar verslaving. Nou dat is anders dan de gemiddelde Brit, want die zweert toch meer bij thee zou je denken. Voor haar rol in Silent Witness had ze het geluk dat de studio waar die reeks wordt opgenomen op 5 minuten lopen van haar huis gevestigd was. Dat scheelt toch veel… Een opvallende dame die intussen 49 jaar oud is en zo te zien nog vele jaren haar carriere zal kunnen uitbouwen. Er zijn slechtere voorbeelden van erfopvolgers binnen een familie. (Beelden: Internet)

Creatieve cheffin…

Creatieve cheffin…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , • 11 reacties

Afgelopen weken vermaakte we ons af en toe op tv met de geweldige politieserie Scott & Bailey. Die kenden we uiteraard al, maar deze werd nu weer eens herhaald bij zowel RTL als BBC One dus we konden door een beetje slim plannen alle reeksen en afleveringen achter elkaar opnieuw bekijken. Een waar genoegen. Al was het maar om het prachtige acteerwerk van alle deelnemende dames en heren. Mij valt altijd weer op dat deze Britse mensen bij het acteren gewoon veranderen in de types die ze spelen en je dus meent dat zij zijn wie ze uitbeelden. Dat is in Nederland veelal niet het geval al moet ik die serie #Oogappels van de NPO nageven dat het daar ook prima lukt in de huid van de karakters te kruipen.

Hoe dan ook, een van de opvallende types in de Britse serie is de verantwoordelijke inspecteur van het politiebureau waar zich zoveel afspeelt, Gill Murray. Dat is een vrouw die met een uitgestreken gezicht en de nodige cynische humor haar werk doet. Maar ook aardig boos kan worden over onrecht of stom handelen van haar ondergeschikten. Met een spits gezicht, rattenkopjeshaar en ogen die fonkelen wordt deze rol neergezet door Amelia Bullmore. Een actrice van naam en faam in het Verenigd Koninkrijk want ze speelde oa. jarenlang in Coronation Street, maar ook in diverse films en toneelstukken.

Bullmore is geboren in 1964, intussen dus bijna een zestiger. En wie dan ziet in welke creatieve rollen ze bezig is geweest verbaast zich nog meer als ik schrijf dat zij o.a. zeven afleveringen van Scott & Bailey heeft geschreven en daarnaast nog een reeks andere scripts voor diverse Britse series en toneelvoorstellingen. De dame komt uit een creatieve familie van reclamemakers en schrijvers terwijl twee van haar broers ook op hoog niveau hun vak uitoefenen. Als je diverse rollen ziet waarin zij actief was ontdek je direct dat deze dame erg veelzijdig is en het vreemde of lastige in haar vak niet schuwt. Ze is intussen al jaren getrouwd met een collega-acteur, de Schot Paul Higgins, met wie ze ooit samen acteerde in de serie ‘a View from the Bridge’. Samen hebben ze twee dochters. In de vijfde reeks van die beschreven politieserie was haar karakter met pensioen gegaan en neemt die reeks daardoor een andere wending. Ik vond en vind dat een verlies. Want die uitstraling en die specifieke manier van een vrouw als deze neerzetten vind ik echt te gek. Amelia Bullmore, vast bij de meesten van jullie onbekend, maar nu een stukje minder…. (Beelden: Internet)

Zenuwen….

Zenuwen….

Posted on by • Geplaatst in Cultureel, Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , • 12 reacties

Ik betrap me er op dat ik op die avond voor die bewuste dag altijd wat nerveus ben. Dan bedenk ik me welke rugzak ik mee zal nemen, welke kleren ik aan moet (want het wil dan best wel fris zijn in de ochtend..) en hoe we onze route precies plannen. Immers het is die volgende dag carnaval in de hoofdstad. En dan bedoel ik niet het echte, want dat vieren ze in het zuiden van het land, maar Koningsdag, de vroegere Koninginnedag.

Dan verandert Amsterdam in een mix van feest, handel, muziek en zo meer. Datzelfde gevoel zal vandaag in het zuiden leven. Immers, morgen is het de 11e van de 11e en dan start in het zuiden van ons land de carnavalsperiode. Men verkleedt zich, feest, misdraagt zich (een enkeling) maar komt via allerlei activiteiten de donkere dagen die volgen op deze datum in warmte en gezelschap door. Wij noorderlingen proberen ons soms een voorstelling te maken van hoe dat dan is of gaat.

Ik kwam daar onder de grote rivieren in het verleden redelijk vaak en in sommige dorpen kun je voorafgaand aan dit feest een kanon afschieten overdag zonder iemand te raken, maar eenmaal in de carnavalsstemming gaan de slingers naar buiten en lopen de meiden er bij als dansmariekes. Leuk natuurlijk en het heeft al een fiks oude traditie. Vanuit het Rijnland langs katholieke lijnen doorgedrongen tot onze streken waardoor je ook allerlei verschillen ziet. In Limburg is men wat uitbundiger met de aankleding dan in Brabant, maar daar zijn de wagens weer wat groter als het echt carnaval is en de economie vooral draait door de lokale horeca. Men sjokt door de straten, smijt met geld en slingers, omarmt elkaar (en meer) en geniet van wat zo’n feest de vierders biedt.

Tegenwoordig zie je die festiviteiten ook elders in het land ontstaan. Waar men overwegend katholiek is van geloof houdt men dan ook optochten en zo meer, maar het lijkt natuurlijk niet op dat wat het zuiden je biedt. Ooit was er ook zo’n organisatie die in onze stad haar best deed de winterse carnavalfestiviteiten op poten te krijgen. Maar het werd niet veel. Wij zijn meer van de Koningsdag (yesss) en de Gay Pride (ook leuk). Maar carnaval…nee. Daarbij spreken de meeste mensen hier ABN. En dat is nu net de charme van het zuidelijke carnaval. Je hebt als ABN-er geen idee waar het soms over gaat, je bent al blij als je al die feestvierders voor een deel verstaat. Ooit stond ik in Maastricht te kijken naar een grote optocht…alle wagens versierd met lokale opschriften, ik snapte er niks van. En zo houden die zuiderlingen hun cultuur zuiver. Wie er niet geboren en getogen is snapt er uberhaupt niks van. En zij die mee gaan vieren vanuit het noorden merken vanzelf dat je slechts wordt opgenomen als je een heel gezellige en volle kroeg rondjes geeft. Kost je een vermogen. Maar dan heb je ook wat. Hoe dan ook, deze Mokummer wenst alle carnavaleske zuiderlingen vanaf morgen alle plezier en vertier. Voor de goede orde, ik kijk op afstand, maar blijf wel hier….(beelden: Prive archief en internet)

(Beelden: Prive/internet)

Heineken…

Heineken…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 8 reacties

Wie me al wat langer volgt en/of persoonlijk kent weet dat ik een geheugen heb als een zeef waar het gaat om mensen die ooit een rol speelden als figurant in mijn vroege jeugd. Wat dat is kan ik nu, vele jaren later, nog steeds niet uitleggen, maar feit is dat ik nog steeds, gek genoeg, wel iets heb met de bedrijven en auto’s uit die periode, minder met de mensen. Iemand die daar geen last van heeft is Harold Hamersma. Auteur van een bijzonder leuk boek onder de titel ‘Onder de rook van de Heineken’ en dat verhaalt over zijn jeugd in de Amsterdamse buurt de Pijp. Hamersma is tegenwoordig een gewaardeerd kenner van en schrijver over wijnen.

En komt nog wel eens langs in tv-programma’s als het gaat om dat leuke en smakelijke onderwerp. Maar als auteur van een boek over de buurt waaraan de mijne ooit in die jeugdjaren verwant was werd hij mij tot dusverre niet bekend, tot ik een gesigneerd exemplaar in handen kreeg van zijn werk. En echt, ik heb het verslonden. De verhalen humorvol, puur Amsterdams, ironie vermengd met zelfspot en ook een aardig inzicht in zijn toch wat verknipte familie. Alleen daarom al een aanrader voor hen die eens iets willen snappen van wat sommige normale Amsterdammers bijzonder maakt.

Hamersma zelf is ook zo bijzonder omdat hij op enig moment in zijn leven alsnog koos voor terugkeer naar zijn oude buurt en daar weer is gaan wonen. Een wensdroom die voor hem uitkwam, maar voor mij meer een nachtmerrie zou zijn. De Pijp was ooit een wijk vol armoede, kleine huizen, gedoe, stigma en voor wie dat kon keihard werken voor weinig. Zoals ik ook al beschreef onder de kop ‘Armoede’ van 19 september j.l. zet een jeugd in zo’n tijd en gebied meteen een stempel op en in je ziel. En is dat voor mij altijd reden geweest om die buurten nu te mijden. Ook al is de Pijp net als de Jordaan totaal veranderd van samenstelling, zijn de meeste woningen opgeknapt en verruimd, is de horeca er nu hip en happening en moet je voor je boodschappen soms kilometers lopen of rijden i.p.v. dat de kruideniers op iedere hoek van de straat gevestigd waren, zoals dat vroeger ging. Hamersma beschrijft al die veranderingen ook. En hoe. Ik had vele malen een glimlach om de mond bij het lezen van zijn beschrijvingen over situaties en locaties die ik zelf ook nog wel herkende. (Die wel..)Kortom, zo’n leuk en informatief boek dat ik het graag eenieder aanbeveel. Ik vond het exemplaar wat ik las bij een kringloopwinkel, maar het is vast ook elders nog wel te koop. Het werd in 2020 uitgegeven door Ambo/Anthos en het ISBN nummer is 978 90 263 4988 1. (Beelden: Prive)

Vrijdag de 13e…

Vrijdag de 13e…

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Cultureel • Getagd , , , , , , , , • 5 reacties

Het kan zijn dat je het vanochtend even hebt gemist, maar het is die bijzondere dag die eens in de zoveel tijd veel mensen parten speelt. Die blijven vandaag thuis, doen geen klussen, houden hun apparatuur of cv-ketel uit, gooien bij elke stap zout over hun linker schouder en zouden het liefst in bed blijven liggen. Vrijdag de 13e is een dramatische dag voor bijgelovigen. En zij worden veelal gevoed door verhalen van derden dat nu net op die dag grote rampen of kleinere plaatsvonden in de prive-sfeer. Waar dat vandaan komt?

Het kan zijn uit de Bijbel waarin sprake was van een dertiende gast aan tafel bij het Avondmaal van en met Christus. Die 13e gast was Judas en die zorgde er voor dat hij zijn predikende voorganger aan het kruis hielp nagelen. Ook in bijgelovige kring gaat men uit van 12 als een soort rustgevend getal, en 13 een verstoring van die orde. Dat Christus ook nog eens op (Goede)Vrijdag is ge-executeerd maakt dat bijgeloof extra beladen. In de verre oudheid waren er trouwens al wetten waarbij de 13e werd weggelaten. Of zoals we wel eens hebben leren kennen, bij de Chinezen moet je niet aankomen met een kamernummer 13 of de 13e etage van een gebouw.

Tegenbewegingen kwamen er ook. De Thirteen Club in de VS werd bijvoorbeeld zo beroemd (nooit meer dan 13 gasten aan tafel op de 13e dag van de maand in kamer 13 van een toen befaamd gebouw). Maar het ging ook wel eens gruwelijk mis. Zo liet Koning Filip IV van Frankrijk op vrijdag de 13e oktober van het jaar 1307 honderden ridders van de Orde der Tempeliers oppakken en vastzetten, martelen en executeren. Niet meteen een geluksdag voor die lui dus. Op vrijdag 13 september 1940 werd Buckingham Palace door de Luftwaffe gebombardeerd. Of een gigantische cycloon die op 13 november 1970 vele tienduizenden doden maakte in Bangladesh dan wel de ramp met de Costa Concordia op de Italiaanse kust in januari 2012. 30 doden het gevolg. Pure pech of noodlot? Hoe dan ook, er gebeurt altijd wel iets bijzonders op die vrijdagen de 13e. Ik zou dus maar een beetje voorzichtig doen, en als er niets vreemds plaatsvindt…prijs je gelukkig. En geniet van het feit dat het noodlot ons allen goed gezind was. En zo niet, ik neem aan dat je dan wat je overkwam wel met mij en de andere lezers wilt delen…toch? Happy 13th!! (Beelden: archief/internet)