Onlangs filosofeerden we met lieve vrienden over het leven, missies, dromen, verlangens, en dat alles in relatie tot de emoties die toch vrij komen als je een naaste verliest of pakweg een nieuwgeborene zich meldt.
De vragen werden gesteld in een stichtelijke sfeer en we kwamen individueel tot de slotsom dat je als mens best soms door omstandigheden of ambities tot keuzes komt die je achteraf gezien wellicht niet had gemaakt. Andere keuze qua opleiding of beroep, misschien zelfs al dan niet vroeg in een relatie treden dan wel het krijgen van weinig of veel kinderen. Kan ook zijn dat de keuze voor een woonomgeving ineens anders wordt bekeken dan je het indertijd deed. Leeftijd speelt daarbij natuurlijk een rol. Elke tien jaar toegevoegd aan een mensenleven geeft meer inzicht in hoe je naar bepaalde zaken kijkt. Wijsheid noemt men dit wellicht, maar het kan ook komen doordat mensen soms doodongelukkig zijn geworden door de keuze die ze (al dan niet onder dwang van derden of omstandigheden) indertijd maakten.
Zo herinner ik mij dat ik in een speciale trainingssessie die ik samen had opgezet met iemand die daartoe een aardige formule had ontwikkeld en wij als pilot uitrolden over een aantal relaties die zochten naar een nieuwe uitdaging in hun leven, dat een van de kandidaten zich in een van die sessies tot in tranen geroerd toonde bij beschrijving van zijn huidige situatie. Hij was nu accountant, had een goed inkomen en zo meer, maar echt gevraagd naar wat hem gelukkig zou maken was het antwoord, ‘onder de koeien zitten, net zoals mijn vader en opa ooit deden’. Maar juist zijn Pa had aangedrongen op studeren opdat hij een beter bestaan zou krijgen dan de man zelf. Kortom, een voorbeeld van verkeerde beslissingen. Een verkeerde partner, een huis op de verkeerde plek, foute baan die ongelukkig maakt, te lang vasthouden aan geloof of wat ook.
Misschien te lang blijven roken of te vet eten, dan wel in de jeugd geen aandacht voor anderen maar alleen het eigen geluk gezocht en daardoor later toch tot het inzicht komende dat dit niet zo handig was geweest omdat er zoveel moest worden ingehaald. Het zijn lastige vragen…en toch! Ik stel ze ook hier. Heb je als je er nu op terugkijkt zelf iets van ‘dat had ik graag toch anders gedaan’. Kan een structurele situatie zijn, maar ook een onderdeel van je leven waar je nu spijt van hebt en over zou willen doen? Altijd al willen zeggen…… Dat had ik moeten doen….. Stom! Zoiets! Maak van het hart geen moordkuil, en vertel. Ik beloof dat het in alle stilte wordt geplaatst……:) (Beelden: Internet)
Altijdmijnmening 