Dierenliefde….

OLYMPUS DIGITAL CAMERAAls er dieren in een bos aan me voorbij lopen of ik zie iets op tv over roofdieren in de jungle krijg ik er geen enkel echt emotioneel gevoel bij. Sorry voor hen die deze dieren zien als veredelde huisdieren, ik heb er weinig mee. Maar kom niet aan de huisdieren.  Net als veel anderen dicht ik mijn poezen of vroegere hond bijna menselijke karaktertrekken toe en kan ik enorm genieten van het gespleten karakter dat veel van die diertjes vertonen. Voor en tegen, lief en puberaal baldadig. Ik kan er door smelten. En dat is altijd zo geweest. Van jongs af aan met huisdieren opgevoed. Altijd een hond of kat in de buurt en soms kon je daarmee de gesprekken voeren die met de in een wat meer georganiseerd gezin aanwezige mensen zouden moeten plaatsvinden. En het leek soms of die dieren je dan begrepen. Nu was het met die hond van vroeger thuis best wel lastig om even goed met hem te praten. Zijn haren hingen altijd voor zijn ogen en als je hem de keuze gaf tussen ‘verse waar’ of een gesprek was zijn primaire keuze niet zo lastig.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAZelden zo’n sukkel meegemaakt. Groot, sterk, maar met de intelligentie van een pinda. Als het er op aan kwam, mijn stiefvader had hem ook een beetje voor de veiligheid in huis gehaald, niet gek gezien de handel waarin hij toen zat, had je niets aan het beest. Hij zag dan te weinig om in te schatten wie hij nu moest ‘pakken’ en dus werden de huisgenoten aangepakt en konden de meeste kwaadwillenden probleemloos weg lopen. We zaten wat bij de Eerste Hulp. Maar nam je hem mee op straat was het een prima metgezel.  Mythische proporties nemen de verhalen over het beest aan, en dat geldt ook voor de zaken die ik meemaakte met onze Purdy, de enige hond die ik in mijn eigen huis ooit heb aangeschaft. Wat een schat van een beest was dat en wat een plezier hadden we er mee. Maar dan vergeet ik wel voor het gemak de vernielde meubels, deursponningen, de opgegeven kussens, en de narigheid van de eindfase van ‘zijn’ leven.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAHuisdieren zijn geweldig, als alles goed gaat. En je hebt naast vreugde aan het begin ook veel verdriet aan het eind. Geldt voor de meeste mensen die ik ken en iets hebben met hun huisdieren. Ze zijn trots op ‘hun diertjes’, vertellen er (net als wij) graag over, en zijn compleet van de leg soms als zo’n diertje naar de dierenhemel is gegaan. Kom daar maar eens om bij dieren in het wild. Je hecht je er niet aan en als er eentje dood gaat is dat ‘de natuur’. Genuanceerd dus, die dierenliefde. En soms lopen die zaken dwars door elkaar als we het zielig vinden dat vee wordt geslacht, vissen gevangen en wilde dieren in dierentuinen of circussen opgevoerd. Lastige kwestie die soms leidt tot heftige discussies. Mag hoor, zeker hier. Dus…komt u maar!

1977

037Ieder mens kent in zijn/haar leven wel momenten dat hij/zij beslissing nam of neemt die grote invloed hadden of hebben op later. Ook uw meninggever overkwam dit. Meerdere malen zelfs. Vaak omdat je in de waan van het moment toch minder goed afweegt wat de consequenties kunnen zijn voor de toekomst. Maar soms pakt het ook goed uit. Zoals in het jaar 1977, toen ik werk technisch de overstap maakte  van de luchtvaart naar de auto’s. Van B-to-B naar B-to-C en meteen ook van een groter bedrijf met meerdere vestigingen naar een tamelijk klein bedrijf dat nog een de drempel van de echte groei stond. Niet dat die keuze nu zo heel onverwacht kwam hoor. IN feite lag de basis er voor al een jaartje of vier eerder toen ik kennis maakte met dat toen nog heel piepkleine garagebedrijf waar ik mijn tweede nieuwe auto kocht. Daarna verstevigde de contacten met de ondernemer en zijn mensen, en begon ik op Schiphol en bij buren en vrienden te bemiddelen in het promoten en verkopen van auto’s die door de Amsterdamse dealer werden aangeboden. Mijn passie voor het Tsjechische merk waar men vertegenwoordiger voor was speelde daarbij zeker een rol. Maar er gingen ook auto’s van andere merken naar mijn relaties.

L&K 1928 - 1078 - Skoda Museum - FFF09 Scan10102Toen bleek dat de toenmalige importeur van het merk steeds meer kwaliteitseisen stelde aan haar dealers en de bewuste dealer dus werd gedwongen om een showroom te bouwen van waaruit de nieuwe auto’s zouden moeten worden verkocht kwamen de gesprekken met mij ook in een stroomversnelling. Als ik nu even die verkoop ter hand zou nemen en ‘nog wat zaken’ dan zag men het wel zitten om met mij verder te gaan. En dat werd dus in 1977 de situatie. Al snel bleek dat het me niet zo mee viel. De overstap was heftig, al was het maar omdat naast die verkoop en promotie ook een kast vol lijken op me wachtte. Administratief bleek men er een puinhoop van gemaakt te hebben en buiten mij was er niemand die daar iets mee zou kunnen. Het werden heftige jaren. Het leerde me enorm veel en ik kreeg ook diep ontzag voor de technische mensen die daar keihard werkten en daarna vaak nog bereid waren om een paar uurtjes extra te besteden aan het ophalen van nieuwe auto’s bij de toenmalige importeur.

Rapid 120 - 4Dat ik als ambitieus mens niet alleen kon helpen aan de uitbouw van het bedrijf, maar meteen ook tegen heel wat heilige huisjes aanliep en mijn neus vaak meer dan pijnlijk stootte was onderdeel van de leerschool. De keuze die ik in 1977 maakte had uiteindelijk grote gevolgen. Het zou me qua carriere ook bij de latere importeur Pon brengen. En mij mijn passie voor de luchtvaart weer terug brengen plus mijn ooit sluimerende creativiteit. Op Schiphol niet nodig geacht, in het autovak meer dan noodzakelijk. In ieder geval was het voor veel luchtvaartmensen uit die tijd onbegrijpelijk dat ik die stappen zette. Onlangs, de oude managers van het vlieggebeuren komen een paar maal per jaar weer bij elkaar, moest ik het nog eens uitleggen. En terwijl er een jumbojet over de plek des gezelligheids heen denderde op weg naar zijn bestemming, voelde ik dat het best een lastig verhaal was. Zeker als je bedenkt dat de meeste van die oude knarren meenden dat ik voor Lada was gaan werken. Kijk, dan heb je indertijd kennelijk toch iets verkeerd gedaan…

Even aandacht voor een vergeten journalist…

BvdK3‘Zou hij nog leven’ bedacht ik me onlangs. En dan bedoelde ik Bart van der Klaauw. Luchtvaartjournalist, redacteur en auteur van talloze boeken over het onderwerp luchtvaart. Toen ik nog een jong ventje was en mijn teksten dichtte voor de bladen en andere media waarvoor ik mijn passie op papier mocht zetten, leek hij een vaste waarde in de luchtvaartwereld. Maar ook een oude man in mijn ogen. Heel anders dan de veel te jong overleden concullega Hugo Hooftman. Van der Klaauw had een aardige staat van dienst. Hij werkte voor de KLM, Lockheed, en werd ooit hoofdredacteur voor het toen nog bestaande tijdschrift Avia van de KNVvL. Hij schreef meer dan vijftig boeken vol, waaronder de bekende reeks ‘Luchtvaart….’

BvdK2 En dan een jaartal voor het jaar waarover het boekje ging. Toen ik mijn eigen vraagstelling eens met wat antwoorden wilde aanvullen bleek dat de man al in 2005 was overleden. 85 jaar oud. Dat gaf toch wat schrik. Had ik niet gedacht. Best een icoon. Niet goed opgelet dus. Schande Meninggever!! En zo blijkt maar weer eens dat een grote naam ook weer geen garantie is voor eeuwige roem. Al menen we zelf dat wij daar als mens absoluut recht op hebben, je bent al snel vergeten. Of je moet Rembrandt heten of Willem van Oranje. Bart v.d. Klaauw was een plezierige bescheiden man. En zo schreef hij ook. Nooit op zoek naar de controverse zoals Hooftman dat deed. Meer een kabbelende schrijver dan een revolutionair. Maar wel een die wist waar het over ging. En dat is ook veel waard…

50Plus

WP_20140916_014Net als in de afgelopen jaren bezochten we onlangs ook weer de zgn. 50-Plus-Beurs. Bedoeld voor hen die de vijf kruisjes voorbij zijn en zich willen oriënteren op de leuke(re) dingen des levens. Of je nu een nieuwe stoel, keuken, auto, fiets of camper wilt aanschaffen, ben je hier aan het juiste adres. Een paar dagen lang komen er tienduizenden mensen af op deze beurs die langzamerhand een goede naam heeft opgebouwd bij de doelgroepen die iets meer te besteden hebben dan het gemiddelde. Voor de een is dat toch dat men een vakantie boekt richting een of andere mooie bestemming, een ander gaat trots met een massagekussen naar huis. Voor ons is het altijd weer een vergaarbak van informatie die we dan later nog eens tot ons nemen. Voor de rest kijken we naar alles wat wordt aangeboden aan producten en diensten, maar zeker ook naar de bezoekers die voorbij trekken. Nou ja, trekken. Er zitten heel vlotte lieden tussen, maar ook buitengewoon trage.

WP_20140916_016Net als vorige keren valt me op dat oudere mensen de neiging vertonen besluiteloos van richting te veranderen of plotseling stil te blijven staan. Doen ze dat is er op zich niet veel mis mee, maar trekken ze een karretje mee (vol folders of producten) kan het leiden tot grote ellende voor andere passanten. Overigens zie je ook veel mensen die nog lang niet tot de doelgroepen behoren voorbij trekken. Maar die gebruiken deze beurs om hetzelfde te doen wat ze normaal bij een Huishoudbeurs zouden late zien als gedrag, maar hier meer rust en orde vinden. Want een ding, oudere bezoekers zijn vriendelijker, socialer en vooral netter dan jongeren. Men houdt de deuren voor elkaar open, bedankt, excuseert en glimlacht. Het is opvallend. Zouden die 50-Plussers dan toch laten zien dat een goede opvoeding vroeger meer werd ingebakken dan tegenwoordig? Er was ook wel iets wat me mateloos verbaasde. 50-Plussers zijn niet allemaal goed ter been. We zagen er genoeg strompelen, achter rollators hobbelen of aan de arm van een (ook al volwassen) dochter of zoon door de hallen slenteren.

WP_20140916_024Waarom de Jaarbeurs dan besluit om de bezoekers in een parkeergarage onder te brengen die is voorzien van steile, smalle en ronduit gevaarlijke trappen is me een raadsel. Want de weg naar de ingang van het complex bleek een en al op- en neergaande trappen te bevatten. Wij zijn kwiek ter been, rennen omhoog en omlaag, maar we zagen genoeg mensen martelen. Dat moet je toch beter doen als organisatie. Maar verder, een leuke beurs, met voldoende plekken om even te zitten, wat te drinken of te eten en vooral met elkaar te kwaken. Want dat doen 50-Plussers ook graag. Gewoon een praatje met mekaar houden.

 

Planmatig lijnen…

1414344+s(120!x120!)Ook al hoorde ik heel lang dat mijn ‘buik best mee viel’ en ik niet de indruk maakte op anderen al te dik te zijn besloot ik onlangs toch maar om wat af te vallen. Gewoon door minder lekkernijen tot me te nemen. Samen met vrouwlief, die altijd vraagt om solidariteit om haar eigen gevecht tegen de overmatige kilo’s te voeren. Zodra ik niet mee doe, is het voor haar een schier onmogelijke opgave. En ach, kwaad kan het zeker niet. Dus zijn we nu een week of drie bezig met restrictief eten en drinken. Weinig tot geen suikers, vetten, tussendoortjes, hapjes, drankjes etc. Ik snoep zelfs niet uit de TumTumpot die hier naast mijn toetsenbord staat. En, het zal niet verbazen, het heeft zijn effecten. Na twee weken twee kilo kwijt en ik moet bij veel broekriemen gaatjes extra prikken om die broeken niet van de toch al niet te omvangrijke billen te laten glijden. Dat geeft wel hoop. Daarbij voel ik me beter, fitter ook. Al was die fitheid nooit echt een probleem.

altAjHi5y_BrGOmfVsHmqDnsAnFJfpKG6JEzQJ0pPp8Oyc9Gaan we wandelen doe ik vrolijk mee in hoog tempo en neem zelden of nooit de roltrap, maar altijd de treden van de trappen per twee tegelijk. Dat ik niet meer al te veel fitheid in de gewrichten bespeur is onderdeel van de volgende ronde, qua planning althans. Moet toch weer eens aan de oefeningen op dat gebied, dat helpt ook om de buikomvang te doen afnemen. Vraag twee is natuurlijk wel, is het allemaal gezelliger geworden? Nou voor de leveranciers van alle lekkers vast niet. We waren vaste gasten in de Bijenkorf (thee met tompouce) en Kwekkeboom (broodje kroket). Daar lopen we nu aan voorbij. De maaltijden zijn minder omvangrijk, een enkel bord volstaat. In plaats van vier, twee boterhammen tussen de middag en als we s ’avonds trek krijgen nemen we een stukje appel of peer.

WP_005205 Nog goed voor de spijsvertering ook. Het kan dus wel en als je er eenmaal aan gewend bent geraakt is er niet veel meer aan. Doorzetten is de boodschap, dat wel. Alleen die rimpels overal….is dat ook een gevolg van? Of is het verval zodanig snel ingezet als de herfst in het bos soms al doet in augustus? Jemig, dat belooft dan nog wat. Maar door een beetje te lijnen houd ik de winter nog maar even bij me vandaan. Jammer van die dromen. Die gaan toch vaak over heftige schnitzels met frietjes en talloze glaasjes heerlijke wijn op een terras aan de Rijn en zo meer….

Sudden death…

OLYMPUS DIGITAL CAMERAOnlangs liepen we gewoon terug naar de auto na een lekker wandeling door het ons zo bekende Vechtstadje. We hadden ons prima vermaakt, iets gedronken bij het ons ook al zo goed bekende restaurantje daar en de krant gelezen die men er als service aanbiedt. De zon scheen, de mensen waren vrolijk. We keken nog even naar de plek waar binnenkort de eerste palen de grond in gaan voor een nieuw winkelcentrum waar voorheen de brandweer zetelde. Van het ene op het andere moment veranderde de sfeer toen een jonge dame in redelijke paniek op ons af kwam rennen. Of wij konden reanimeren? Nou, dat heb ik niet in mijn pakket zitten, al wilde ik het met haar nog wel even oefenen. Maar daar had ze geen tijd voor. Ze rende de lokale fietsenwinkel binnen. Er was iets grondig mis dat bleek later. Een niet eens zo oudere vrouw was plotseling onwel geworden en in elkaar gestort. Naar het leek, overleden!  Dus grote paniek, want tussen het winkelende publiek komt dat best even aan.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAVan alle kanten renden mensen naar de plek des onheils. Met kennelijke kennis van zaken, een dokter uit een belendend verzorgingshuis kwam met zijn tas aansnellen. Binnen een minuut hoorden we de eerste sirenes. Politie, ambulance. Apparatuur werd uitgeladen en men werkte zich in het zweet om de getroffen vrouw wellicht nog kunnen te helpen. Ik mag hopen dat het is gelukt. Want wat een schrik, wat een narigheid, je gaat even boodschappen doen, voelt je niet lekker en stort ter aarde. Thuisblijvers hebben geen idee waar je uithangt. Tot het bericht komt dat…. Het leven in de knip van een vinger tot zijn einde gekomen. Zeg dan maar dat je niet moet genieten. We maken ons druk (ik ook..) over alles wat in de wereld aan de gang is, we graven ons in, zijn bezig met de sleur van elke dag, maar beseffen ons vaak niet dat het ook zo maar eens afgelopen kan zijn.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAZo zonde als je dan uit het leven verdwijnt dat men niet op je graf zal zeggen dat juist jij niet hebt genoten. Al heb ik zelden grafredes gehoord waarbij de overledene werd geprezen om zijn/haar saaiheid, stiptheid, of het bestuderen van de groei der gerania op de vensterbank. Nee, zo zit het nu ook weer niet in elkaar. Hoe dan ook, ik was er even door van de leg mensen, en daarna ging het gewone leven toch weer door. Inclusief saaie huishoudelijke dingen en de boodschappen. Toch eens tijd dat we daarvoor bediening inhuren. Kunnen we zelf weer wat meer avonturen beleven….

Hoog drempelige politiek

WP_20140906_007Zet een wethouder neer voor zaken als verkeer of infrastructuur en tien tegen een dat je daarna ontdekt dat die man of vrouw in zijn politieke agenda heeft opgenomen om de gemeente waar hij/zij verantwoording voor draagt, om te zullen vormen tot een soort militaire trainingsbaan vol vallen en hobbels. De malloten die deze posten bezetten zijn dan bereid om elke doorstroming in hun gemeente te beperken via rotondes en heel veel, vaak ongekend hoge, verkeersdrempels. Alsof dat de oplossing is. De ellende van die dingen is dat ze worden opgezet voor lieden met suv’s of zo, wie met een meer normale auto uit de AA of A-klasse rond rijdt moet kruipend over die gemene dingen heen wil je niet vast komen te zitten of schade doen aan de onderkant van je persoonlijke vervoer. Koploper op dit gebied zijn naar mijn mening de gemeenten Almere en Amsterdam. Maar ook elders heb ik ontdekt dat men gek is op het treiteren van het verkeer. En die dingen kennelijk ook laat aanleggen zonder meetlat. Dat je ze uitvoert als de zachte boezem van een vrouw kan ik me voorstellen. Dat is een natuurlijke vorm. Maar echte hoeken, met het liefst bovenop een blok beton dat geweldige schade aan kan richten is regelrechte sabotage of poging tot doodslag. Aan de auto, dat spreekt. Al vrees ik soms ook voor hen die op de motor of scooter over die dingen heen moeten. Toen ik onlangs in Almere een route moest rijden die dwars door allerlei woonerven voerde, men heeft maandenlang een doorgaande weg afgesloten voor renovatie na een jaar of dertig gebruik, kwam ik zowat 25 van die drempels tegen.

WP_20140906_008Wat normaal een route is van 5 minuten duurde nu door die hobbels meer dan een kwartier. De bewoners van de wijk waar wij heen moesten voor dat bezoek, hebben dit elke dag, zeker als ze auto-afhankelijk zijn voor hun boodschappen. Het is een schande. Dat geldt ook voor de Gemeente Amsterdam. Ik bracht onlangs mensen naar het centrum van onze stad en deed dat met de intentie om hen ook nog iets meer te laten zien van onze hoofdstad dan alleen de bekende plekjes. Het bleek dat ik me had begeven in een doolhof van eenzijdig afgesloten straten, die vroeger gewoon berijdbaar waren, en waar zoveel drempels in waren aangebracht dat de gemiddelde snelheid van drempel tot drempel iets van 5 km/u was. Zou dit die politieke bestuurders nu op enige wijze een orgasme bezorgen van treitergenot of zo? Als een stad de auto tot vijand heeft verklaard van het milieu, dan onze hoofdstad. Het revolutionaire karakter van de Mokummer wordt vanzelf opgewekt door een keer een route te rijden als ik deed.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAIk vrees toch dat veel van die verkeersremmende constructies zijn aangebracht op aanstichten van zgn. progressieven die menen dat je wel met de fiets van A naar B kunt, al is die afstand wellicht 80 km,, of dat je dan maar in het niet aanwezige openbaar vervoer moet stappen. En als ze dan klaar zijn met die drempels bedenken ze wel dat rotondes de doorstroming bevorderen. Jaja. Sinds hier aan het einde van de wijk zo’n kreng ligt, hebben we elke ochtend files en staan de toevoerstraten allemaal vast. Toen daar nog een normale kruising lag, was er nooit echt sprake van files. Maar de verantwoordelijke wethouder van toen is nu weer ergens anders actief. Met de muziek mee, of noorderzon vertrokken. En liet de burgers de ellende van de toenmalige besluitvorming. Er zouden aparte straffen voor moeten worden bedacht…. O nee, dat mag niet natuurlijk. Wellicht is niet stemmen op partijen die ons land tot een tankbaan willen omvormen beter….dringend advies!

Pets…krak….

WP_20140906_004Een paar jaar nog maar ben ik echt actief bezig met en op een echte smartphone. Een Nokia Windowsphone om precies te zijn. Een ding waarmee ik de handigheid ontwikkelde om veel van mijn online-activiteiten te doen zonder dat ik daarvoor een computer of laptop hoef te benutten. De Nokia Lumina 800 bleek een zeer betrouwbaar toestel. Slechts het downloaden van foto’s liep een enkele keer vast, dat kreeg ik ook niet meer goed op gang. Maar voor de rest…een toptoestel. Helaas stak ik hem onlangs in de zak van mijn geliefde huisbroek. En liep op een bepaalde avond even te snel naar onze keuken waar de tegels op de vloer hard zijn. Precies na de drempel voor die ruimte viel de Nokia uit mijn zak, en dan ook zodanig dat hij zijn aangezicht heftig schond. Het frontale deel van het scherm was veranderd in een soort Italiaans mozaiek. Mijn uitroepen hielden het midden tussen die van een havenarbeider die zijn hoofd stootte en iemand die in totale paniek raakt omdat zijn geliefde speeltje hem wordt ontnomen. Natuurlijk, eigen schuld dikke bult, maar ik werd er toch niet echt gelukkiger van.

Nokia mobiels 001Verbazingwekkend genoeg deed de Nokia het nog wel gewoon, slechts het glazen front was beschadigd… Daardoor kon ik zelf uitzoeken wat zo’n vervangend schermpje zou gaan kosten. Lag ergens tussen de 75 en 175 euri. Best geld. Bij sommige leveranciers werd je dan geacht het scherm zelf te vervangen. Leek mij met mijn twee linker handen een schier onmogelijk opgave. Dus in mijn ellende even contact gemaakt met zoonlief. Die heeft meestal nog wel iets liggen. Hij is een mens van de allerlaatste nieuwe toestellen, liefst als niemand het nog in ons land in handen heeft, koopt hij zijn spullen in de VS of zo. En dat test hij dan voor zijn website of meer en legt zo’n dingetje vaak na soms minder dan een half jaar weer opzij. Zo verging het ook de vorige Nokia. Hij doet er ook veel gemakkelijker afstand van dan ik. Ik hecht me enorm aan zo’n ding en hoop meestal dat ze nog jaren meegaan. Hij niet, dus de dag na de dramatische val van  de omschreven Nokia kon ik een andere komen halen. Hij installeerde alles wat ik nodig had, en ik liep met grote trots weer rond, alsof er niets was gebeurd. Maar wat doe je nu met die beschadigde oude? Hij functioneert nog prima, ik wil hem niet zomaar even weg doen. Dus overweeg nog steeds om dat schermpje te vervangen. Voor…je weet maar nooit… Al moet ik nog wel even zien dat ik alle foto’s er af haal. Al was het maar voor de leuke plaatjes die ik er mee schoot. Want een ding is zeker, door gebruik te maken van een goede smartphone heb je weinig meer met compactcamera’s en zo. Dat is me wel duidelijk geworden. Alleen moet je die plaatjes dan wel kunnen downloaden. Toch nog eens zien hoe dat met die nieuwe moet….

Nieuwe bril…

DecemberdipBij toeval waren we even te gast bij een opticien. Vrouwlief had wat problemen met haar dagelijkse zicht en wilde zien of haar 1,5 jaar oude bril nog wel goed genoeg was voor haar ogen. Na doormeten (doet men tegenwoordig zeer lang en intens) bleek dat de bril gewoon anders afgesteld diende te worden. Klaar! Nou ja, niet voor mij. Ik had al enige tijd het idee dat mijn bril me vooral in de wat schemerige avonduren niet dat zicht bracht dat ik als mij zelf zeer serieus nemende automobilist als norm had gesteld. Wel wat snel, ik ben niet zo van de modebrillen en het ding wat ik droeg was van titanium en voelde ik eigenlijk nooit sinds ik hem had. Het leesgedeelte (ik heb een multifocale voorkeur…) was altijd zinloos geweest, ik las er altijd onderdoor, maar ja. De door mij gewenste doormeting kon meteen plaatsvinden. Van oogspieren tot wat weet ik ging vooraf aan een meting van zowel mijn bijzicht als verzicht. Er was wel iets veranderd. Ik was beter gaan zien zonder bril op lange afstanden, het leesgedeelte was ietsjes terug gelopen. Ach…in die vier jaar tijd, het moest kunnen.

de-adviseur@hotmail_com_c3f6031eTot mijn stomme verbazing liep ik al zes jaar rond met deze bril en dat had ik niet verwacht. Tijd voor een nieuwe dus. En dat kan bij die zaken natuurlijk snel en goed geregeld. Smaak kan me niet worden ontzegd, het montuur dat me het beste stond en ook lekker aanvoelde, was om en nabij het duurste uit de hele winkel. Maar dan had ik ook iets goeds…. Nu ben ik geen filantroop, miljonair of zelf benoemde prevutter of pensionado met twee huizen hoor. Maar echt elk dubbeltje omdraaien is ook niet nodig. Dus ging ik voor het betere werk. Glazen van dit en dat, zelfkleuring, ruitenwissers, voorruitverwarming, kortom, het werd een aardig bedrag. Maar daar ging daar weer 25% korting vanaf, en daarna nog eens 15% en dat weer inclusief een verpakking die hoorde bij een bril uit de PC Hooft…. Binnen tien dagen kon ik hem ophalen. Is intussen gedaan.

Leo met pet CAM01624Hij zit geweldig. Ik zie er veel beter mee, hij is in 10 seconden zonnebril als ik in het felle licht loop, ik kan er mee lezen (na al die jaren best een luxe) en hij staat volgens insiders best aardig ook nog. Ik ben er een beetje strenger door geworden, maar dat past bij mijn kritischer opstelling in de maatschappij….Een nadeel heb ik ook ontdekt. Als ik achter de computer zit en ik tik dit soort verhalen kan ik mijn scherm maar met moeite lezen. Dat ging met de oude bril beter. Kortom, die oude blijft gewoon dienst doen. Al was het maar omdat hij ook nog steeds zo lekker zit….

Goochelaars met slechts een enkel kunstje..

Ilyushin IL-18 Tarom - h073Ik las onlangs weer eens een rapportage die door een universiteit in het Engelse land was opgesteld. De aanleiding was het idee dat we met zijn allen bepaalde doelstellingen moeten halen op het gebied van CO2 uitstoten en zo. Vanuit de onderzoeken van die universiteit mag je opmaken dat de luchtvaart, een nog steeds wassende tak van vervoer, niet voldoende bijdraagt aan het terugdringen van CO2. Kennelijk hebben de investeringen in steeds schonere en zuiniger vliegtuigen die de afgelopen tien jaar zijn gedaan door industrie en maatschappijen, niet voldoende resultaat. Ook alternatieve brandstoffen blijken weinig soelaas te bieden. De universiteit maakt de klassieke fout door in haar conclusies weer eens op een GroenLinks stokpaardje te gaan zitten en aan te dringen op het ‘ontmoedigen van het gebruik van het vliegtuig als vervoermiddel’. En dat doet men dan niet via vliegverboden of zo hoor, nee die vliegtuigen vliegen gewoon door. Je moet het regelen door de passagiers meer te laten betalen voor hun tickets. We zullen ze leren!

374951_278321748884875_100001211550032_858315_524879677_nDoor de ticketprijzen met 1,5% per jaar te laten stijgen, zal de groei van het aantal passagiers met 4,8% jaarlijks afnemen. Zo is de theorie van de milieuvriendelijke bollebozen. Oftewel, als je straattegels in je eigen achtertuin optelt, en deelt door het aantal wolken wat voorbij drijft, krijg je vanzelf het resultaat dat Tante Annie meer friet zal bakken voor haar achterkleinkinderen. De luchtvaart draagt voor een heel klein deel bij aan de CO2 uitstoot in de wereld, ook al vliegen er nog zo veel vliegtuigen. Ik gaf al eens cijfers daarover en daaruit bleek dat de grootste vervuilers in de trein stappen. Niet omdat die dingen nog op kolen zouden rijden, al wordt hier in ons land de stroom opgewekt met vrij vuile centrales, maar omdat je eerlijk en oprecht naar die CO2 uitstootcijfers moet kijken.

537872353_78cb437361_mEn wat blijkt dan, de grootste vervuilers op dit gebied zijn boeren met hun vee, gevolgd door burgers thuis. Daarna volgt het zware industriële complex, het wegverkeer en ergens met een zeer klein percentage, de luchtvaart. Maar voor milieufreaks is elk vliegtuig dat ze zien (en vooral horen) vliegen er een te veel. Die verlangen terug naar een wereld waarin het altijd stil en schoon is. En door hun verkeerde opleiding die vaak politiek is geïnspireerd, neigen ze er toe te denken dat je alles met taksen moet ‘sturen’. Je vraagt je af hoe het moet als dit soort studenten straks bestuurder wordt in een nieuwe maatschappij. Ik zou me er als zeilbootbouwer maar op voorbereiden. Want die lui stappen straks echt niet in een vliegtuig. Of gaan die  varen naar hun vele milieucongressen. Nee toch?