Wat is dat toch met die Marokkanen?

Kunstwerkje 2

Wat is de aantrekkingskracht van het extremisme?

Voor de goede orde, mijn vraag is niet bedoeld om mensen tegen zich in het harnas te jagen. Het is niet bedoeld om te stigmatiseren, voordat weer iemand zich geroepen voelt me als racist of zo weg te zetten. Nee, het is een oprechte vraag. Telkens als we het hebben over extremisten, over mensen die anderen kwaad willen doen omwille van hun eigen geloof, komen vaak (jonge)Marokkanen in beeld. Nu kan dit komen doordat heel wat lieden vanuit dat Noord-Afrikaanse land deze kant op zijn getrokken om hier een ‘nieuw bestaan’ op te bouwen. Dan kom je getalsmatig al snel bij die lieden uit. Maar er zijn wel meer groepen in onze samenleving die qua statistieken best veel aanwezig zijn, maar die niet zo snel neigen naar extreme uitingen van hun eigen culturele achtergrond of geloof. Marokkanen zijn helaas oververtegenwoordigd in de criminaliteit. Ze zijn zelfs een eigen vorm van onderwereldactiviteiten (Mocro)gestart en bouwen die gestaag uit. Kennelijk is dat een logische ontwikkeling vanuit de straatjeugd die indertijd vaak al niet zo wilde deugen. Maar het is wel een gevaarlijke ontwikkeling. De strijd die men nu uitvecht met andere onderwereldgroepen is behoorlijk gewelddadig. En datzelfde beeld zie je ook bij de lieden die iets hebben met extremisten in het Midden-Oosten. Men reist graag af om de wapens op te pakken tegen alles wat in hun ogen niet deugt aan het westen, dictatoren, andere geloven etc.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Het is dus de combinatie van het je niet thuis voelen in je nieuwe thuisland, de indoctrinatie op geloof, en een vorm van frustratie over gemiste kansen die kennelijk zorgen voor deze activiteiten. Onlangs was het wederom een Marokkaan die een aanslag wilde plegen op de Thalyss. Maar al eerder bleken juist deze landslieden goed voor heel wat ellende op dit terrein. Wat maakt toch dat deze lui zo snel omslaan van een straatboefje naar een keiharde strijder voor een zeer eenzijdig wereldbeeld en een archaisch geloof dat anderen wil of moet onderdrukken. Uit verhalen die ik toch regelmatig heb gelezen van reizigers die het land Marokko zelf bezochten kwam een beeld naar voren van vooral vriendelijke mensen die soms zelfs meerdere talen spraken, goed waren in handel en nijverheid, en waar vooral de steden vrijplaatsen waren voor liberale lui met goede omgangsvormen. Is het dan zo dat wij in onze streken de verkeerde Marokkanen hebben aangetrokken? Kan me niet voorstellen.

Actie B en L zondat 220407 013 (2)Ik heb er best wel een paar leren kennen, ook in mijn stad, en daarmee was het goed toeven hoor. Sommigen bereiken ook echt iets, komen verder, leren en maken carriere. Ja, je krijgt het niet voor niets, je moet er wel voor werken, maar dat moest ik als Nederlander ook. Ik schreef daar al eerder over. Is het dan ze dat veel vaderlanders deze mensen discrimineren of achterstellen? Wellicht komt dat wel eens voor, maar zeker niet stelselmatig. Kortom er blijven veel vragen over. Wellicht dat een van de lezers een antwoord kent dat ik nog niet heb meegenomen in mijn vraag stellende overwegingen. Maar dat er iets verontrustends zit in de constatering, ja dat wel. Is het dan toch de combinatie van opvoeding, opleiding en waar nodig oppakken wat de sleutel is tot succesvoller integratie van deze groep? Dan ben ik bang dat we nog even te gaan hebben. Want juist die punten zijn door de zittende politici niet opgepakt. Integendeel! Alleen al de vraag stellen zoals ik doe zorgt voor een ontkenning van alle negatieve aspecten en het uitlichten van de goede. En dat zorgt voor onvrede aan beide kanten. Voor zover er al sprake is van kanten natuurlijk.

Anti-feestvarken…

15g3srcKijk, een goed gesprek bij een even goed glas, het bevalt me vaak als het zich voordoet. Mag ook gewoon een bakkie zijn met warme inhoud. Dat gesprek, dat is het. Omdat er meer is om over te praten dan de kat van de buren of dat reservewiel onder de auto van je vader 30 jaar geleden. Van feestjes met een hoog hoeperdepoep-gehalte moet ik absoluut niks hebben. Nodig mij er niet voor uit, ik kan er niet (meer) tegen. Welllicht te veel geleden in mijn jeugd. Toen was dat nog de standaardvorm voor vieren van feestjes rond verjaardagen etc. Maar op enig moment hebben vrouwlief en ik dat afgeschaft. Gewoon lekker zitten met lieve vrienden, een terrasje met de kinderen, een hapje met elkaar (en dat kan allemaal door elkaar gehusseld worden) is mij persoonlijk liever. De verjaardagen vieren wij dus vaak in kleine kring en met een uitgekiende samenstelling van gasten. Sommigen liggen elkaar niet en die moet je ook niet vermengen. Blijft de sfeer goed, net als het gesprek.

Blingbling lippen.....kussen beterHet is al jaren een garantie voor leuke vieringen der jaardagen met lieve vrienden. En die feestjes vieren we nu intussen al een paar jaar graag in enige bescheidenheid nu het ‘jongere’ er wat van af slijt. Laten we maar gewoon doen, al dat overdreven gehannes met vlaggetjes en een huis vol visite is niet aan ons besteed. Behalve als het kroonjaren betreft. Een jubileum, een unieke verbinding van mensen die al 5, 10, 15 jaar of nog langer duurt. Dan mag het en doen wij ook op bescheiden wijze mee. Maar zo maar? Nee. Dat leed en leidt nog wel eens tot irritatie en conflict. Onbegrip. Je zult maar van die feestjes zijn. En nogmaals er is niets tegen feestjes op zich hoor, een groep Facebookers leren kennen of zoals in het verleden wel een gebeurde, de bloggers van toen. Of het optreden van een geweldige DJ die mensen wil vermaken. Prima, dient een doel. Maar voor mijn eigen verjaardag hoeft dat echt niet. Bij anderen telt vooral het criterium of ik op redelijke tijd naar huis kan. Zo niet, ga ik liever niet. De tijden van lang doorhalen tot diep in de nacht liggen ver achter me. Jaja, pappa wordt ouder….

De ezel en zijn overwegingen…

Scan10298Niets is zo lastig als de hand in eigen boezem steken. Nou ja, voor sommigen onder ons dan. Maar dit terzijde. Ik bedoelde het ook niet letterlijk, maar figuurlijk. En dat dan weer in relatie tot beslissingen die je als mens neemt op basis van een combinatie van emoties en ratio. Zoals je bijvoorbeeld doet bij het plannen van je carrière. Dat doen veel mensen veelal zonder enig echt inzicht in hun eigen capaciteiten of kennis. Een diploma zegt weinig over wat je echt kunt, en in dat kader blijkt dat het vaak handiger is veel mensen op sleutelposities te kennen dan heel veel te kunnen. Laten we wel zijn, de bancaire en politieke wereld vertellen het verhaal. Velen zijn geroepen, weinigen echt uitverkoren. En dus stralen mensen vaak als ze nog maar net op weg zijn richting een grootse carrière of zakelijk succes. Ambities genoeg, maar voor velen is wat ze in de bol hebben gewoon te hoog gegrepen. Ik zelf weet hoe dat is, welke obstakels je tegen kunt komen en welke karaktereigenschappen nodig zijn om te slagen in je streven.

Scan10592En als je er daar een paar van mist, dan eindigt het verhaal al snel in de grindbak. Vloog je uit de bocht en blijf je zitten met een kater. Overkomt iedereen die met grote verwachtingen en een hoop lef begint aan een klus die zwaar is en niet blijkt af te maken. Intussen kijk je dan om je heen naar de lieden die wel slagen (of dat lijken te doen) in dat wat jij ook wilde maar niet voor elkaar bokste. Het kan verkeren. Eerder schreef ik al eens over mijn gelijk en dat je soms moet toegeven dat het niet helemaal was zoals jij het je herinnert. Nou, dat geldt dus ook voor die carrière. Soms gaat het niet zoals je wilt, en spelen capaciteiten een mindere rol dan of je je wilt confirmeren aan de regels van het bedrijf/organisatiespel.

213205 - Lockheed C5A USAF Spl 1080 - met Hyundai Pony Scan10103En wie mij intussen een beetje kent weet dat ik voor het politieke spelletjesspelen niet zo geschikt was of ben. Niks grijstinten, gewoon zwart/wit. Opdracht uitvoeren, doel heiligt de middelen, niet zeuren maar breien. Helaas blijkt dat in veel van die bedrijven de cultuur anders is. Het doel is weliswaar heilig maar je moet je er heen praten, onderhandelen, smeren, klooien en zo meer. Ligt me niet en heeft me nooit gelegen. Al schrijvende aan de laatste woorden en hoofdstukken van mijn nieuwe boek ontdek ik steeds meer waar ik zelf fouten maakte, inschatting, overzicht, collegiaal. Te veel ‘bezeten’ van het doel, te weinig aandacht voor mensen die liever procedures volgen dan dat ze een stap te veel zetten. En als ik dan dat verhaal nog eens opnieuw lees en tot me door laat dringen ontdek ik ook dat ik veel had van sommige ezels. Alleen stootte ik me dan wel aan diezelfde stenen. Maar ja, die werden dan ook rijkelijk op mijn pad neergelegd. Wordt een leuk boek, al zeg ik het zelf….

Fietsmalloten…

RF-01Soms lijkt het wel of we massaal stapelgek worden als we op een racefiets stappen. Alsof we met die strakke pakjes en die kekke handschoentjes ineens ook de duivel in ons lijf toelaten. Anders kan ik het gedrag van die zgn. toerfietsers soms niet verklaren. Ze trekken zich van God noch gebod iets aan, verkeersregels gelden niet voor hen, verkeerslichten staan voor J. Doedel op rood en waar een fietspad bestaat rijden ze liever over de rijweg. Is dat nu een vorm van massagekte? Zijn we allemaal potentieel Tour-de-France deelnemer als we de kilootjes er af trachten te rijden? Net of we dan ineens het burgermansfatsoen overboord mikken en een duivels genoegen schenken in het plagen van anderen. Een beetje fiets heeft volgens de wetgever een bel nodig, maar ook verlichting. Maar eenmaal op de racefiets schijnt dat niet zo te werken. Een simpel gebrul tegen andere weggebruikers of voetgangers is de norm voor het willen passeren en in de schemeruurtjes moet je de bewegende benen zien als een vorm van verlichting. Wat is dat toch met die lui?! Vorm van levensmoeheid? Arrogantie?

RF-03Of is het intelligentieniveau bij deze mensensoort compleet weg als ze een fiets tussen de benen krijgen? Ik moet er soms ook wel eens om lachen. Die snelle brillen, die strakke broekjes, die schoentjes, sokken en dat rugzakje. Mijn hemel, wat moet je toch veel doen om je image van sportieveling uit te dragen bij een groep andere mensen die je normaal geen blik waardig zouden gunnen. Nou ja die ene strakke fietsster uitgezonderd dan wellicht die zulke pakjes echt goed staat en die alleen al door haar vormen opvalt. Maar verder? Beetje zielige lui die toch te weinig aandacht krijgen van familie of collegae en daarom heel hard heel ver weg willen fietsen waarbij het verstand op nul gaat net als de zaadproductie. Want mannen die veel fietsen krijgen daar op termijn toch mee te maken. En dat houdt dan in dat ze hun gezinnetjes niet kunnen uitbreiden, nog meer fietsers op de weg kunnen zetten. In die zin keert de wal het schip. Want van mij mag het allemaal wel wat minder. Laten we nu eens afspreken dat we gaan racefietsen als we nog jong en slank zijn en menen kansen te maken op een professionele bijdrage aan een of ander team in de Tour-de-France.

RF-02Boven de dertig? Gewoon niet meer doen. Koop een Citybike en ga met vrouwlief naar het strand of zo. Boven de vijftig? Absoluut verbod tot racefietsen. Een elektrisch exemplaar verplicht. Scheelt veel rode koppen en belachelijke uiterlijken. En leer ook eindelijk eens de verkeersregels uit je stomme koppen. Want je hebt niet altijd voorrang omdat je asociaal hard fietst! Dat misverstand moet nu eindelijk eens worden weggewerkt. (foto’s: internet)

SAIL 2015

SAIL WP_20150819_021Het begon allemaal ooit in 1975. Om aan een jubileum voor de stad luister bij te dragen organiseerde men in Amsterdam voor het eerst Sail. Een paar dagen genieten van oude zeilschepen die in de haven werden neergelegd en door het publiek bewonderd. Nu, in 2015, is het een gigantisch evenement geworden dat miljoenen mensen in extase brengt en zorgt dat dagenlang alle wegen in of rond de hoofdstad vast staan door de files. Niks mis mee, want het is de moeite waard. Wij gaan traditioneel altijd naar de Sail-In. Dat is de aankomst dag van al die schepen. We hebben daartoe een plekje uitgevogeld waar je relatief rustig kunt zitten, alle voorzieningen v.w.b. toilet, eten en drinken op loopafstand te vinden zijn en een aantal van die schepen zelfs zowat tegen je knieën worden neergelegd. Je zit midden in de actie, je hoort de commando’s en ziet ook de enorme optocht van kleinere boten en schepen aan je voorbij trekken.

SAIL WP_20150819_025Zeker bij mooi weer zoals wij dat meemaakten is dat Sail een prachtig evenement waarbij de stad Amsterdam in haar fraaiste vorm naar buiten wordt gebracht. En dat straalt uit naar de regio. Dat er veel geld aan zal worden verdiend geloof ik direct. Sponsoren doen hun best mensen te werven, maar zonder hen was er wellicht helemaal geen evenement als dit. ING, Staatsloterij, Delta Lloyd, en nog een aantal kleinere sponsoren, ze doen allemaal hun best zich zo goed mogelijk te presenteren. Op de vele platbodems, partyschepen en luxe jachten doen kleinere bedrijven hun best hun relaties niet alleen te laten meegenieten van het evenement, maar ook te verleiden tot het doen van toezeggingen of bestellingen. Zo gaat dat in de maatschappij. En niets zo leuk als samen op een bootje…. Wij blijven aan de kant. Zien genoeg, laten de camera’s klikken en zoemen en nemen op waar we weer vijf jaar op moeten teren.

SAIL WP_20150819_095Dit keer met onze Soester vriendjes, die dit evenement voor het eerst van nabij mee konden maken. Het was gezellig en geweldig en we kijken nu al vooruit naar een volgende gelegenheid. Sail 2015 laat zien dat leuk met elkaar goed kan. Zelden een evenement meegemaakt waar zoveel nationaliteiten samen komen om te genieten van het spektakel. Overigens was er ook nog een soort vliegshow boven ons hoofd. Helikopters, lichte en zwaardere vliegtuigen, de koninklijke Alouette heli, een militaire heli op het dek van een Marineschip, het kon bijna niet op. Kortom, wie Sail niet bezocht, had geen gelijk. Het was een uniek evenement dat de ruime aandacht verdiende die het ook kreeg. Geweldige stad soms dat Amsterdam…..(foto’s; Yellowbird ASA)

Zeker weten?

213129 - Boeing B17G F-BEEA Rtm 0980 Scan10090Zeker weten is wel iets dat mijn manier van spreken of schrijven in zich heeft. Niet in de laatste plaats omdat ik er werk van maak om over bepaalde onderwerpen ‘mee te kunnen praten’ met specialisten. Maar ook omdat ik vaak vanuit herinnering of ervaring kan putten ten aanzien van bepaalde onderwerpen. Dat mijn mening ook wordt gevormd door een (voor)oordeel zal ik niet ontkennen. Niets menselijks is mij vreemd en in die zin weet ik zeker dat ik veel lijk op hen die mij altijd weer trachten te wijzen op mijn ongelijk. Toch is het met die herinneringen soms best wonderlijk gesteld. Zo wist ik onlangs zeker dat een bepaalde evenement in mijn persoonlijke geschiedenis zich ‘zus en zo’ had voorgedaan. Tot ik met mijn (oudere) broer sprak en me duidelijk werd dat het toch iets anders was gegaan. Dat was toch een kleine schok, want wat had ik mijzelf dan ingeprent al die jaren? Is dat overigens afwijkend gedraag? Nee hoor. Komt in de beste kringen voor, dus ook bij meninggevers zoals ik.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Belangrijke lieden…zeker weten! 

 

Persoonlijke observaties kunnen door de loop van de tijd verkleurd raken of gewijzigd door latere invloeden die zich mengen met zaken die uit andere bronnen stammen. Je hebt ook mensen die leiden aan een soort Baron von Munchhausen-complex. Die vertellen al zo lang verhalen dat het net is of die echt hebben plaatsgevonden. Niet echt liegen, maar eerder een fraaie vorm van fantaseren. Ook die kom je regelmatiger tegen dan je wellicht zou denken. Hoewel ik wel graag een verhaal wat in de randjes bijkleur, al was het maar om de leesbaarheid te vergroten, als het gaat om feiten doe ik dat zelden. Toch blijkt dat mensen die bijvoorbeeld een groot incident meemaken of slachtoffer zijn van misdadig gedrag van anderen, de feiten en omvang snel naar eigen inzicht bijstellen. De kleur kleding van daders of diens ogen, zijn taalgebruik, selectief ingekleurd. Dat is een probleem voor de opsporingsautoriteiten.  Zeker als meerdere getuigen verklaren wat of wie ze hebben gezien. Als daders een blauwe broek droegen zijn er altijd mensen die zich grijs, groen of zelfs zwart herinneren.

Cobb 3Feiten die zeker worden geweten, maar in de praktijk toch net iets anders waren of zijn. Wie denkt daar geen last van te hebben mist wat menselijke genen. Wij allemaal kleuren zaken mooier in dan ze waren. Zeker over het verleden. Soms vergeet men de negatieve kantjes van dat wonen met veel kinderen in een klein huis, armoede, een drinkende ouder of buren die het leven tot een hel maakten. We vinden de vroegere wereld mooier, veiliger, simpeler. Maar vergeten dat we toen heel anders naar diezelfde wereld (konden)kijken. Kortom, zeker weten is lang niet altijd gebaseerd op waarheidsgetrouwheid. Als we dat nu eens met zijn allen bedenken komen we een stuk verder. In vrijwel elke tak van sport. Ook in de politiek. Want wat daar allemaal zeker wordt geweten……..

Niets doen!

cat-with-a-hangoverAfgelopen zondag was het even minder warm. Het was zelfs koel weer en dat is voor mij ideaal genoeg om mij binnen te vermaken. Met niks! Nou ja, anderen zullen dat zien als ‘niets’ voor mij is het pure ontspanning. Ik ben dan druk met mijn verzamelingen, ik schrijf wat, luister naar het nieuws, eet en drink wat en houd me verder rustig. Tussen alle bedrijven door van drukte die alle kanten op leidt in dit soort maanden en de evenementen of afspraken die voor de komende dagen op de agenda staat, is het heerlijk om even op adem te komen. Onze zomermaanden zijn altijd van de drukke soort. Sinds ik ben gaan beseffen dan ‘genieten’ ook kan inhouden dat je niet wacht op dat ‘ene telefoontje’ maar gewoon in je ‘blauwe engel’ moet stappen om te zien of elders in het land of daarbuiten nog iets leuks te doen valt doen we dat ook veel vaker. Dat zorgt niet alleen voor meer kilometrage dan gedacht, ik schreef er al eerder over in het blog over ‘van zilver naar blauw’ en de wisseling van de autowacht, maar ook voor een agenda die maar weinig witte vlakken kent.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Zuiderzeemuseum Enkhuizen 06-15 

We zijn veel weg en onze lijst aan bestemmingen die dit jaar zijn bezocht zou anderen wellicht tot oververmoeidheid voeren. Ik geef ook toe dat ik de ambitie bezit om overal waar het leuk is even mijn gezicht in te leveren. Een deel van die bezoekjes laat ik ook hier de revue passeren. Maar afspraken met mensen die toch weer even willen bijpraten of eens een bakkie willen doen vermeld ik zelden of nooit. En ook dat komt veel voor. We fietsen en wandelen, we reizen per bus en trein, benutten de auto en af en toe ontvangen we ook nog mensen thuis. Je snapt niet dat de tijd zo snel lijkt te gaan? Nou ik wel! En dan is zo’n zondag gevuld met ‘niets’ echt heerlijk. Nu zijn die zondagen toch al meestal mijn specifieke domein. Om echt weer even te doen wat moest om dit of dat op te ruimen en een aanvang te maken met wat blogs die ik vaak vooruit schrijf.

WP_20150219_031Juist om door de week de ruimte te hebben en te houden te doen wat later weer kan worden gerapporteerd….. Of ik overal aan toekom is de vraag. Soms moet je even prioriteiten stellen. Ik heb dat al vaker aangeroerd. Maar bedenk dat ik zelden mensen vergeet. Ook al hebben jullie dat idee wellicht, ik maak het vast weer goed als de zomermaanden echt voorbij zijn en het aantal evenementen verminderd is. Tot dan….vergeef me!

De slimste doctrine

DSMNN 1501Ik blijf beweren dat de in ons land zo bejubelde diversiteit in de media toch vooral een doel dient, het naar buiten brengen van (semi)linkse overtuigingen en meningen. Of het nu gaat om het wel erg op het schild getilde programma van voorleesheld van Nieuwkerk, het Journaal of spelletjesprogramma’s en zgn. talkshows, het linkse gekwek vanuit PvdA, D66 en GroenLinks mogen rekenen op een grote media-exposure. Nu is het zo dat je bepaalde politieke stromingen nog wel kunt linken aan de vroegere publieke omroepen. Dan weet je wat je kunt verwachten. Bij de VARA en VPRO komen de (soms wel erg nagemaakte) progressieve geluiden voorbij, bij de AVRO en TROS een wat rechtsere mening en bij de KRO, NCRV en EO de christelijke kant van het omroepgeluid. Maar dat is maar theorie. In de praktijk van alle dag blijkt dat men ook bij de vroegere christenen een progressieve koers is gaan varen en je dus de invloeden van DWDD (VARA) en soortgelijken ook daar zit worden uitgevent.

DSMVN 201503Het tegenwicht van Powned en WNL stelt in de praktijk bij gebrek aan voldoende uitzendtijd weinig voor. Omroep MAX is min of meer neutraal en vaart de eigen koers. Dat zouden ook NOS en NPO moeten doen, maar daar haakt men ook graag aan bij de succesvolle MS ‘Van Nieuwkerk’ en c.s. Een slecht voorbeeld om mijn gelijk te bewijzen is de toch op zich erg aardige formule van ‘De Slimste Mens’. Overgewaaid uit Vlaanderen of Engeland kreeg dit een paar jaar terug een eigen Nederlandse variant. Gepresenteerd door Philip Freriks van het Journaal die nu al een paar jaar met pensioen is. De kandidaten zijn min of meer Bekende Nederlanders. Al moet me van het hart dat ik daar veel lieden niet van herken tot ze een paar keer hebben meegedaan. Daarnaast doet Maarten van Rossem, cynicus en hoogleraar met een achtergrond in de Internationale Geschiedenis of zoiets, zich voor als ‘alles wetend jurylid’. Nou, dat alles weten mag je meteen met een korrel zout nemen. Het spelletje houdt heel vaak ‘een-tweetjes’ in tussen Freriks en van Rossem.

DSMVN-1502En altijd waar het politieke onderwerpen betreft mag de Utrechtse mopperkont van Rossem even uitpakken tegen alles wat hij ziet als rechts populisme of conservatief denken. Gratis zendtijd voor de bekende stromingen dus, want de hoogleraar is ooit lijstduwer voor de PvdA geweest. Dus dan weet je het wel. Hij lijdt aan eenzijdigheid. Voor een juryvoorzitter een doodzonde. En schande dat dit bij de KRO/NCRV zomaar kan. Daarbij zijn veel van die ‘BN-ers’ afkomstig uit de hoek van de eigen kring. En als het een keer anders is, Jan Roos van Powned hield het een paar uitzendingen vol, wordt er kennelijk afgesproken dat die zijn mond moet houden over onderwerpen die van Rossem niet bevallen. Leuke formule, aardig uitgevoerd, maar helaas politiek wel erg eenzijdig. Volgend jaar toch maar eens op zoek naar meer neutraliteit mensen! Zijn vast wel te vinden. Komt het programma echt ten goede.

De bom

A B-52G Stratofortress bomber aircraft of the 1708th Bomb Wing takes off on a mission during Operation Desert Storm.

B52G van de USAF

Aan het begin van deze maand werd in Japan herdacht dat twee grote steden in dat land in 1945 op de betreffende data, getroffen werden door de eerste aanvallen met (Amerikaanse) atoombommen. Experimenten met een nieuw wapen dat zij n vruchten af zou werpen. Hoewel er honderdduizenden doden vielen was dat toch vooral aan Japanse kant en konden de Amerikaanse troepen die in die periode gek werden van de fanatieke weerstand bij de Japanse verdedigers van eilanden in de Stille Oceaan, opgelucht adem halen. De oorlog was afgelopen en Japan capituleerde. De atoombom bleek een vreselijk wapen. Mensen werden min of meer weggevaagd en de ellende voor gewonden en andere overlevenden was dat de straling hen alsnog een leven lang zou teisteren. Atoombommen zijn vreselijk vuile wapens en dat werd al snel ook hun grootste aantrekkingskracht. Niet alleen de Amerikanen bouwde hun atoommacht uit, ook de Russen, Fransen, Engelsen, Israeli, Indiers, Pakistani, en nog zo wat landen beschikten op enig moment over wapens met een kernlading. Er waren jaren dat we de Aarde waarop we leven een keertje of 80.000 volkomen zouden kunnen vernietigen, in het beste geval de komende 20.000 jaren onleefbaar maken. Dat zorgde voor zogeheten stabiliteit.

Tupolev tu-95ms_004En juist dat evenwicht willen lieden verstoren die met compacte atoomwapens graag strategische doelen zouden willen vernietigen. Omdat ze haat voelen tegen andere mensen en de gevolgen van die bommen op Japan zien als het beoogde doel. Vernietiging van hen die hun doctrine of geloof niet aanhangen. Maar daarmee ook de kans om via dialoog of gewoon vredelievend naast elkaar bestaan een leukere toekomst op te bouwen. Atoomwapens zijn decennia lang goed gecontroleerd aanwezig geweest bij de grootmachten die ooit de dienst uitmaakten. En de wapensystemen waarmee men die dingen kan vervoeren zijn steeds geavanceerder geworden. Boven Japan moesten er nog speciale uitvoeringen van standaard bommenwerpers aan te pas komen. De B-29’s die deze bommen afwierpen waren ontdaan van hun bewapening, ze vlogen hoger dan normaal en waren voor de Japanse verdediging daardoor niet meer te onderscheppen. De bom moest dan op een bepaalde manier worden afgeworpen, maar wel boven het doel.

Hiroshima 1945Tegenwoordig schiet je die dingen vanaf land of vanaf de zeebodem als een soort hagelstenen af op je tegenstander en weet je met een raket meteen 20 steden uit te schakelen. Het atoomwapen als ultiem vernietigingswapen. Overigens zijn er intussen ook ‘normale’ bommen beschikbaar die enorme krachten kunnen ontwikkelen. De Russen gaan prat op die ontwikkelingen. Hele steden plat gooien zonder stralingsgevolgen. Valt er toch nog iets te veroveren. Ook de Amerikanen bezitten dat soort wapens, de eerste keer dat ze werden ingezet was dat boven Afghanistan waar ze de vermeende schuilplekken van Osama Bin Laden in de bergen bestookten met die dingen. De luchtdruk is zo groot dat je als mens aanvallen met die wapens alleen al door de luchtdruk niet meer overleeft. Wat zijn we toch geraffineerd geworden waar het gaat om de vernietiging van anderen. En wat blijven we toch terughoudend als het gaat om acceptatie van uitgestoken handen. We zullen hopen dat het min of meer gezonde verstand van al die staten die nu zo graag dreigen met atoomwapens, zal prevaleren. Want niemand bij zijn gezonde verstand kan zich een voorstelling maken van de gevolgen die het gebruik van die dingen anno 2015 zou kunnen hebben. Slechts de Japanners kunnen het ons voorhouden. Nog steeds. En dat is maar goed ook!

Van oude namen die verloren gingen….

FRI-6768 - dieselloc HPIM3758_editedAls je dan al wat ouder wordt krijg je bijna zonder dat je het beseft ineens gevoelens die nog het beste omschreven kunnen worden als nostalgie. Gebeurtenissen uit het verleden, eten, plekken waar je te gast was, of namen die best een grote betekenis hadden. Een daarvan is onlangs om allerlei redenen aan zijn einde gekomen. Fleischmann, bekende fabrikant van elektrische treinen en aanverwanten. 125 jaar oud al en een jaar of 40/50 geleden behorend tot de kern van de hobbywereld van treinengekken. Ik was er niet zo mee bezig al had ik uiteraard wel een elektrische trein en was die ook van Fleischmann afkomstig. Een familielid van ons had een uitgebreid emplacement met dat spul en de hoofdrolspeler in die zelf gemaakte wereld ging regelmatig naar Duitsland voor weer een nieuwe aanwinst. Een stoomloc, wagons, een zware diesel-elektrische locomotief of wat ook. Gestaag groeide zijn collectie en af en toe werd de baan opgezet voor gebruik en genoten we er als familie net zo van als hij zelf.

FRI-6769 - Stoomloc HPIM3760_editedNa zijn verscheiden werd de treinenbaan aan ons geschonken. Zoonlief speelde er nog een tijdje mee, maar deed dat niet met veel respect. Dus verkochten we de boel, met uitzondering van die ene stoomloc met tender en de dieselloc die ooit met veel trots uit Duitsland waren opgehaald. Fleischmann, met alle denkbare extra’s van toen. Zoals verlichting. Ze staan hier bij mij in het hobbymuseum. Al jaren. Of ze nog kunnen rijden weet ik niet, wellicht te stoffig geworden? Al smeerde ik de boel wel regelmatig. Waarom ging dat merk ondersteboven? Of waarom overkwam dat andere grote modeltreinmerken van vroeger ook al eerder? De markt is weg. Treinen zijn uit, de nieuwe generaties zitten liever achter een spelcomputer of zoiets en die rond rijdende treinen interesseert de jonge garde niet of nauwelijks meer. Een trein is geen wonder der techniek meer, het is een vervoermiddel en het uiterlijk van die dingen is ook niet aansprekend genoeg.

WP_002623Een beetje stoomloc had ook voor mij iets wat ik ook altijd terugvond bij oude propellervliegtuigen. Avontuur lonkte als je er naar keek en dat avontuur op schaal naspelen was een echte hobby. In de koude wintermaanden lekker bouwen aan de entourage voor die treinen? Wie doet dat nog?  De hele modelbouwsector heeft het lastig. Veel namen verdwenen, ook oudere. En dat zie je terug in de schappen van de nog overgebleven speelgoedketens. Je moet je best doen om nog een stukje ‘ouderwets’ speelgoed te vinden. Niks treinen, vliegtuigen, auto’s of modelbouwdozen. Elektronica moet het zijn en meuk uit China. Daar kon Fleischmann dus ook niet meer tegen. Het bedrijf slankte af en af, werd mager als een kerkrat en moest uiteindelijk het faillissement aanvragen. Er is een kansje dat ze nog terugkomen, maar dan moeten de enorme schulden en pensioenlasten voor oudere werknemers verdwijnen. Of de omzet van het bedrijf na herstart weer zal groeien zal de tijd leren, maar ik betwijfel het. En koester intussen die twee oude locs uit een ander tijdperk. Want je wordt toch ouder pappa….