Soms heb ik gewoon geen zin om achter vrouwlief aan te hobbelen bij het doen van al dan niet dagelijkse boodschappen. Zeker niet als zij aangeeft ‘ook nog even op haar gemakje rond te willen kijken naar aanbiedingen of zo’. Dan wacht ik liever even achter de kassa en lees intussen het nieuws op mijn smartphone. Maar let meteen wel op bij alles wat er om me heen gebeurt. Zo ook op die doordeweekse novemberdag bij de Albert Heijnvestiging in Weesp. Splinternieuwe zaak, mooi van uiterlijk en interieur en daarnaast voorzien van een kassa of vijf. Op het moment dat ik daar zat te wachten was het best druk. Scholieren kwamen in drommen met hun tussen-de-middag-aankopen op alle medewerksters af die de kassa’s bevrouwden. Daar tussen alle dames en heren met karren vol dagelijkse boodschappen. Aanpoten dus. Bij de meeste kassa’s werd efficient gewerkt. De doorstroming was vlot. De kassa recht voor mij, het dichtsbij mijn blikveld werd bediend door een jonge dame van vermoedelijk Marokkaans/Turkse herkomst met een hoofddoek strak om het verder vriendelijke gezicht. Dat vriendelijke was niet alleen terug te vinden in dat uiterlijk, ook in haar gedrag. Voor elke klant een vriendelijk woord en meedenken met bonuskaarten en zo meer. Op enig moment zag ik hoe ze werd gebeld vanuit ‘het kantoor’ dat ze kennelijk volgens het rooster van de dag ‘aan de lunch’ mocht. Zij zette een bordje neer met ‘deze kassa is gesloten’ en hielp de langs lopende laatste klanten voor haar kassa verder snel af. Tot er een nieuwe golf klanten aan kwam die nu een omtrekkende beweging maakte en binnen de kortste keren een drietal files veroorzaakte bij de belendende nog open kassa’s. Tot in de vakken met eet- en drinkwaar stonden mensen met manden en karren vol spullen. Zij keek er naar en belde naar kantoor. ‘Ik ga weer open’ was haar korte mededeling en ze haalde het bordje weg en stelde zich weer beschikbaar. Met dezelfde glimlach die ze daarvoor ook had gehad. Binnen de kortste keren waren de files bij de andere kassa’s opgelost. Klanten duwden elkaar zowat aan de kant om bij die nieuwe kassa te komen die hernieuwd open was gegaan. Het deerde haar, mijn heldin voor dit kleine verhaal, niet. Ze bleef maar vriendelijk. Die bonuskaart, de dame in de rolstoel die niet bij de pinautomaat kon komen, alles werd keurig netjes en snel uitgevoerd. Toen een kwartier later de aanvoer van klanten stokte zette zij alsnog haar ‘gesloten’ bordje neer en maakte aanstalten zelf vertraagd aan de lunch te gaan. Ik liep op haar toe. En maakte haar een compliment. ‘U bent wat je noemt klantvriendelijk en dat wil ik gewoon even gezegd hebben’. Ze accepteerde mijn compliment met blozende wangen en bedankte me voor mijn opmerkingszin. A.H. heeft daar in Weesp een pareltje in huis. Passend bij een supermarkt die zich prijstechnisch wat hoger profileert. Waar mensen ook meer geld uitgeven voor een zekere beleving. En zonder al die collega’s naast haar negatief te willen beoordelen, deze jongedame paste bij dat imago. Kwam van binnenuit, dat zag ik. En dat geeft mij als oude kwaliteits/communicatiecoach toch een beetje hoop. Rapportcijfer 9 voor die jongedame!
Tagarchief: supermarkt
Verkeerde rij….
Als je het statistisch zou bekijken klopt er iets niet. Want dan zou het overgrote deel meemaken wat mij zo vaak overkomt en waarvan ik dan het idee heb dat het slechts mij treft. Wat ik bedoel? Het altijd in de verkeerde rij verkeren. Of je nu bij de supermarkt voor de kassa staat, in de files probeert toch nog een beetje vooruit te komen of in het museum of een beurs tracht om opstoppingen heen te komen van lieden die ineens besluiten stil te blijven staan waar het eigenlijk niet kan. In vrijwel alle gevallen kies ik dan verkeerd. En sta ik nog steeds vast als die man of vrouw die zich net voor me langs wurmde al zowat thuis of op kantoor aan de koffie zit. Als ik het bespreek met andere hoor ik niet veel anders. Mensen hebben dat idee zelf ook vaak. Nu zijn er types die bij het idee dat ze verkeerd staan of rijden kiezen om van baan te wisselen dan wel met een of andere smoes wel even voor jou langs mogen in de rij waar jij met je boodschappen staat. Een brutaal mens heeft de halve wereld.
Onlangs nog, ik stond als altijd netjes opgesteld in een rij die weliswaar traag, maar gestaag voortbewoog. Van de zijkant naderde een wat oudere dame. Zij had een rollator en hield een pak melk in haar hand. Ze keek alsof ze iedereen die haar iets in de weg zou leggen ter plekken zou veranderen in een kikker. Voor haar golden de wetten van de supermarkt niet, zij had haast. Al zag je dat niet aan haar tamelijk stijve bewegingen. Maar ze drukte wel door. Gewoon dat hulpmiddel in de strijd en uiteindelijk week een wat corpulente vrouw voor mij uit. Met gevoel voor drama dook de oudere dame in het ontstane gaatje. En begon toen tot verbazing van iedereen haar aan de rollator vastgemaakte tas leeg te maken. Ze had een stuk of tien artikelen verstopt, het pak melk was camouflage geweest. Waarom een ouder iemand als dit type zo’n haast had? Het was me onduidelijk. Het bejaardenhuis stond niet ver van de supermarkt vandaan en als je daar je dagen moet slijten sta je volgens mij nog liever in de rij voor de kassa. Daar beweegt zich dan nog iets en met een gulle glimlach en wat toegeven van jouw bejaarde kant maak je nog een leuk praatje ook op zijn tijd. In de file maak je dit ook nog wel eens mee. Van die mensen die gewoon van de ene naar de andere rij ‘drukken’.
Omdat ze maling hebben aan de medeweggebruikers. Net doen of je afslaat en dan via de andere rij weer tien plekjes opschuiven. Hoe kleiner de auto naast je, hoe groter de kans dat je met je leasebak of metselaarsbestellertje ruimte kunt claimen die niet echt valt onder jouw hypotheek. Noem het asociaal, hufterig, maar het geeft die mensen een soort kick. Vroeger zocht ik de confrontatie nog wel eens op. Nu niet meer. Ze doen maar. Als dat de ultieme bevrediging moet geven….Nee, ik blijf maar in de rij staan. Ook al weet ik dat het de verkeerde is. Tot welke groep behoor jij???
Vlinders
Ze was het zich echt wel bewust. Het kon gewoon niet. Het mocht niet, ze was immers getrouwd toch? Op haar leeftijd? Nee, die gevoelens hoorden niet. Het was haar altijd ingeprent dat je alleen van je eigen man mocht houden. En dat dan vooral je hele huwelijk lang. Geen zijstapjes en kijken deed je ook niet. Tot ze op een beroerde dag (nou ja..) die grote rijzende man tegen kwam in de supermarkt. Een beer van een vent, slank, goed gekleed en met prachtige ogen. Ze had hem aangekeken en was gesmolten. Het gesprek dat ze aan was gegaan bij de kassa, ze had bewust gezorgd in dezelfde rij te komen staan als hij, leidde tot een opborrelend gevoel in haar onderbuik. Waren dat nu vlinders? Wat een stem, wat een charmante vent. Ze voelde zich hopeloos ‘gewoontjes’ in haar dagelijks kloffie. Maar hij leek daar geen last van te hebben. Al snel hadden ze samen in het winkelcentrum aan de koffie gezeten en had hij haar betoverd met zijn verhalen, zijn prachtige witte tanden, zijn geur (een of ander dure aftershave) en zijn complimentjes. Ze deed haar best om ook leuk over te komen, vroeg hem naar zijn achtergrond, werk en zo meer. Elk woord wat hij met haar wisselde kwam als een granaat bij haar binnen. Ze hapte soms naar adem. Jemig, wat een man, wat zou ze daarmee graag eens op een mooie reis gaan, naar een verre stad of een eenzaam strand. Gewoon verliefd mogen zijn zoals ze dat al jaren niet meer had meegemaakt thuis. Haar man was meer van de sleur. Alles op zijn tijd en plek, en de passie was lang geleden al uit hun relatie verdwenen. Zij had zich daar verder ook niet zo om bekommerd, dus ze verweet haar man niks in die zin. Ook zij was haar ‘zin’ kwijtgeraakt en vond de opleiding van de kinderen en het zekere inkomen belangrijker dan wat ook. Tot dit moment. Dat ze dit nog in zich had…. Nadat ze afscheid had genomen van deze ‘Frans’ liep ze helemaal opgewarmd naar huis. Ze kreeg het idee dat ze ondanks haar zware tas met boodschappen toch een beetje zweefde. Toen ze de deur open deed en haar tas naar binnen sjouwde hoorde ze dat haar man samen met de jongste zoon in de kamer naar het voetballen keek. Ze zeiden nauwelijks gedag toen ze meldde weer thuis te zijn. ‘Haal je wat frietjes en bier voor me?’ vroeg haar man. Ze knikte. En bedacht zich dat Frans dit nooit zou doen. Die zou haar verwennen, als een prinses en zij zou in haar mooiste jurk naast hem gaan liggen op de bank…en een romantische film bekijken….’Bier…!!’ hoorde ze uit de kamer. Zuchtend liep ze naar de koelkast en ontdopte een bierflesje. Wat zou het leven mooi kunnen zijn…..Nu even naar de frietzaak….haar man had honger….De vlinders daalden langzaam weer af naar de plek waar ze al die jaren opgesloten hadden gezeten….ergens onder in haar buik…weer gereed voor de winterslaap…..
Altijdmijnmening 