We vonden de jonge mensen die ons bedienden in eerste instantie nu niet bepaald efficiënt of snel toen we neerstreken op het enige terras dat het centrumpje van Nieuw-Lekkerland rijk is. Op onze tocht langs de Lek en door de Alblasserwaard hier toch maar even een tussenstop gepland bij mooi weer. Moest kunnen en onder een parasol op een rustig pleintje leek het goed toeven. Toch bleef die bediening wat traag. Soms stonden er twee meiden naast ons. Een van de twee had de bestelling opgenomen, maar was kennelijk een deel vergeten. Dat werd uiteindelijk prima door de tweede opgelost. De reden kwam al snel naar voren toen we op een stuk papier aan de wand lazen dat deze Lunchroom werd gerund door Dagbesteding Alblasserwaard, een jonge organisatie die zich inzet om mensen met een verstandelijke beperking zinvol en leuk werk te bieden. Volgens de organisatie was dat tot nu toe goed gelukt. Ik moet zeggen dat wat we besteld hadden erg lekker was. En de meiden wel bijster vriendelijk. Een van de (jonge) dames die toezicht hielden op de te helpen jonge meiden kwam later naar buiten en vroeg of alles naar wens was en schrok toen een van de bestellingen kennelijk niet was wat we hadden opgegeven. Maar dat was onze eigen schuld. Moet je maar keuzes maken! Plein10 was de naam van het Eetcafé en ik moet zeggen er was maar weinig mis mee. Toiletten keurig verzorgd, de geboden hapjes en drankje voor de bakker, net als de prijs. Kunnen veel tentjes met ‘normaal’ personeel een voorbeeld aan nemen. Rapportcijfer: 8,5!
Maandelijks archief: oktober 2016
Utrecht
Utrecht, een stad waar ik alleen al door de politieke kleur van de bestuurders geen goed gevoel bij had. Het afsluiten van de binnenstad voor het autoverkeer is daar tot norm verheven. De autobezitter als onbewezen hoofdverdachte voor alle milieuvervuiling die over die stad heen wordt gestort. Maar dit terzijde. Ik kom er vaker met de trein doorheen dan dat ik er echt neer strijk, maar dat deden we op de eerste herfstdag samen met vriendjes toch een keer. En…dat viel me niet tegen. Zeker niet zelfs. Het vernieuwde Centraal Station van Utrecht mag gezien worden en dwars door de verbouwingen van Hoog-Catharijne heen zie je wel dan men ook daar de oubolligheid die er jarenlang een hoofdrol speelde wil vervangen door grootschalige moderniteit. Het is hoopgevend. Al zijn de gebouwen in dit gebied me over het algemeen net iets te hoog. Zeker in vergelijking met de toch lieflijke oude binnenstad met zijn leuke grachtjes en de geweldige horeca.
Utrecht heeft voldoende winkels om het leuk te maken om in dat centrum rond te hobbelen. En terrasjes voldoende om even bij te komen als het zo uitkomt. De studenten die deze stad maken tot de vrolijke die hij is, zorgen soms wel voor levensgevaarlijke situaties als wandel- en fietsverkeer elkaars pad kruizen. Want net als in onze eigen hoofdstad zijn regels er voor een ander, niet voor hen die het betreft. Opvallend in Utrecht, de bussen van het lokale OV-bedrijf zien er nieuw en glanzend uit. Daar kunnen andere ov-bedrijven in het land nog een voorbeeld aan nemen. De Domkerk, toch maar eens bezocht nu we er waren, is fantastisch. Als je ergens wilt zien wat de idiote beeldenstorm van een paar eeuwen geleden heeft veroorzaakt, dan hier. Kaalslag en ellende, door de barbaren die hun godsdienst gekke woede ooit koelden op de beelden van de katholieke kathedraal die hier stond.
Nog wat later in de geschiedenis woei een stuk kerk gewoon om tijdens een zeer zware storm en kwam de Domtoren los te staan van de rest van het gebouw. Indrukwekkend. We aten langs de Oude Gracht, op een leuk terrasje waar het eten betaalbaar en heel lekker was. Bootjes op het water en mensen op de terrassen maakten het extra gezellig. Ik was verbaasd. Het blijkt wel uit mijn verslagje. Utrecht is bij mooi weer een leuke bestemming. En je kunt hier goed parkeren op een P&R parkeerplaats. Met aansluitend busvervoer naar het centrum. Scheelt je geld en stress. Het is dat deze stad zulke mallotige bestuurders heeft, maar anders was het plaatje ideaal. NU bijna! En het wordt gezien de bouwactiviteiten nog beter ook! Leuk stad! Gezellige inwoners.
Beroepsdeformatie en negeren van klanten…
Het is een vorm van beroepsdeformatie. Ik geef dat direct toe. Maar als je je leven lang gewerkt hebt in branches waar de klant centraal stond (staat) en jij als aanbieder van goederen of diensten moe(s)t zorgen dat jij jouw doelstellingen behaalt door vanuit dat klantgerichte denken rendement te verzorgen, valt het op dat nog steeds veel mensen kennelijk voor dat fenomeen zijn geroepen, maar slechts weinigen echt uitverkoren. Ze werken bij bedrijven die juist vanuit dat denken hun personeel zouden moeten screenen op geschiktheid. Maar het tegenovergestelde lijkt het geval. Een voorbeeld illustreert wellicht wat ik bedoel. Op de rand van zomer en winter knakte er iets in een van onze raambedekkers. Een mechaniekje, binnen in dat ding, vertoonde metaalmoeheid, het hele geval kon worden afgeschreven. De totale oude balk was twee meter breed, het betrokken raam qua bedekking asymmetrisch in twee delen opgesplitst. We moesten dus aan de vervanging. Nou, dat viel me niet mee. Niet doordat het spul wellicht niet leverbaar is hoor, nee, het zat hem meer in de wijze waarop je geholpen wordt (of niet) bij de diverse zaken die we bezochten. Bij sommige daarvan wordt je gewoon helemaal niet opgemerkt.
Lastig als blijkt dat ze jouw raambedekker niet hebben in de gewenste maat of kleur! Nee, men heeft wel iets anders. Maar dat was net niet de bedoeling. Bij goedkopere zaken (je wilt koste wat het kost slagen als je met een dergelijk pechgeval zit) is die servicegevoeligheid nog wat slechter dan bij de iets hoger gepositioneerde, maar de verschillen zijn minimaal. Na nog even nagedacht te hebben over een plan B, je moet kiezen of kabelen als blijkt dat Plan A toch een doodlopende weg is, besluiten we om dan maar twee balken van ieder 1.60mtr te kopen. Dan moest ik wel de hele boel qua ophanging ombouwen, maar dan werkt het tenminste weer. Ook dat viel nog niet zo mee. En ik moet zeggen, het was zeker niet met dank aan de medewerk(st)ers van die keten waar we uiteindelijk slaagden dat we onze keuze daar toch maar lieten vallen. Nee, je moest overal op zoek naar die mensen, ze kwamen soms steunend en klagend van hun werkplek (ze waren meestal ‘iets’ aan het uitpakken of neerzetten) en de kennis van zaken was matig tot slecht. Met dank aan de vestiging in Amstelveen waar we uiteindelijk deels slaagden, kregen we het voor elkaar dat in een Amsterdams filiaal een tweede balk werd gereserveerd.
En kon ik aan de slag. Het was net zo lastig als vooraf verwacht, maar daar konden die mensen in de winkels niets aan doen. Ik geef toe, het is klein ongemak in vergelijking met wat er zoal in de wereld speelt, maar toch. Werk je eenmaal in een winkel, doe dan je best om er een feestje van te maken. Dat helpt bij de verkoop, je dag verloopt er sneller door en klanten reageren domweg aardiger. Chagrijn, onwil, gebrek aan kennis, en (ik moet het toch stellen) geen benul van de Nederlandse taal soms, helpt niet bij het bereiken van persoonlijke of zakelijke doelstellingen. Daar mag best wat op getraind worden. Zoals men doet bij ketens als WoonXL. Daar krijg je antwoord, begeleiding en wil een verkoper er alles aan doen om je te helpen aan het gevraagde. Voor de rest zag ik alleen maar dat er nog veel werk is voor motivatietrainers en verkoopcoaches.
Chagrijn bij Limburgse Toekan
Was ik onlangs niet zo heel enthousiast ten aanzien van de Toekanvestiging in Vught, over de Heerlense vestiging waar we tijdens ons Duitse tripje in September overnachtten hebben we ook wisselende meningen. De Vander Valk vestiging in deze Limburgse plaats ligt een beetje verscholen aan de buitenkant van de stad. De eerste indruk is er een van verbijstering. Men had al gewaarschuwd voor ‘verbouwingen’ maar wat we hier zagen was pure sloop. De helft van het gebouw is verdwenen, een kale muur is je eerste indruk van het hotel. ‘Zijn we hier wel goed?’ de tweede. Maar dat bleek toch het geval en het hotel was drukbezet. De parkeerplaatsen voor de deur aardig gevuld. De ontvangst in de receptie was professioneel. Snel ingecheckt, kamer op de begane grond, trappetje af, en die was zeer ruim bemeten. Prachtige badkamer, met een apart toilet (ook echt apart), een grote doucheruimte en een gigantisch bad, dat van de slaapkamer gescheiden werd door een glaswand met een vernuftig blinderingssysteem. 
Nooit eerder gezien, maar heel chique. De bedden van de boxspringsoort, lekker hard, de verlichting in de kamer en bij het bed dik in orde, zelfs met apart ingebouwde leeslampjes naast je kussen. Prachtig gedaan. Het uitzicht was even minder. Door de verbouwing gedwongen heeft men een noodonderkomen gebouwd voor de horeca-kant van het hotel. In een zwart gekleurd gebouw dat een paar jaar dienst moet doen. Maar dat was meteen ook ons uitzicht. En dat niet alleen. Het horecagebouw kende ook een aantal lawaaiige afvoerpijpen voor keukenluchtjes en de airco. Precies aan de kant van onze hotelkamers. Het terras achter onze kamer, waar keurig twee stoeltjes waren opgesteld, was daardoor geen echt genoegen om gebruik van te maken. Beetje onzorgvuldig bedacht.
Maar die kamer op zich is een cijfers 8,5 waardig. Het uitzicht vanaf het bordes en zo een 6-. Komen we tot normaal een van de hoogtepunten van ons verblijf, het ontbijt. Dat moet je overigens tegenwoordig bij die Toekans apart betalen met de reservering. Men rekent er 15 euro p.p. voor, geen kattendrek. Was dat in Vught dan weer op en top verzorgd, in Heerlen kon het er mee door. Het geïmproviseerde gebouw kende nog wel wat sfeer, maar dat was niet te danken aan het personeel. Hoe anders dan in Brabant was het in Limburg afzien met dat personeel. Men was collectief chagrijnig en dat is toch een bijzondere ervaring voor de gasten. Was er een arbeidsconflict of zo aan de gang? De gezichten waren lang en een glimlach konden wij niet ontdekken. Ook dat maakt dat het rapportcijfer voor dit onderdeel van ons verblijf de 6+ niet overstijgt. Jammer, want gemiste kansen. Als je dan al iets moet compenseren voor die verbouwingen, dan toch door een team dat snapt waartoe al die gasten dienen. De Wifi is gratis in Heerlen en functioneerde redelijk. Er is voor de liefhebber ook een zwembad en sauna. Kortom men heeft hier veel te bieden, maar het mag allemaal wel iets vriendelijker. Nu wordt het eindcijfer een 7.0 en dat dankt men vooral aan de zeer comfortabele kamers en die geweldige badkamer.
Terug naar Aken
Wie mij de afgelopen tien jaar heeft gevolgd als lezende blog fan zal het niet zijn ontgaan dat ik voor mijn (steden)trips graag richting het Duitse land afreis. Dat is vaak gevolg van de combinatie; land, steden, winkels, eten, gastvrijheid en bereikbaarheid. Met een beetje geluk rijd ik binnen twee uur de meeste van de ons geliefde bestemmingen zo aan vanuit onze Hoofdstad. Halverwege september dus weer eens naar Aken. De oude Karelstad ondergaat een metamorfose. Men pakt de oude binnenstad flink aan en volgt daarbij de trends uit de andere grote Duitse steden op het gebied van winkelfaciliteiten. Eind vorig jaar ging een nieuw overdekt winkelcentrum open dat een enorme aanwinst is voor de stad die de laatste jaren wel wat kraakte in de economische jas door de crisis etc. Wij zagen door de loop van de jaren heel wat van oudsher bekende winkels verdwijnen en de lege panden niet meer opgevuld worden. Zo raakte je dan bekende namen kwijt zonder dat er veel voor terug kwam. Maar met de komst van dat nieuwe centrum is dat in een klap opgelost.
Prachtig gebouwd (men deed er ook een paar jaar over) en voorzien van etages vol winkelplezier, maar ook een breed aanbod van horecazaken. Waar je terecht kunt voor allerlei voedsel uit de hele wereld. Wij aten er heerlijk Indiaas, maar dat had ook Chinees, Turks of Japans kunnen zijn. Bedenk het en het wordt aangeboden. Betaalbaar en zeer smakelijk. Er is (logisch) veel bewaking aanwezig en ook de schoonmaakploeg doet haar best alles tiptop in orde te houden. Toiletten zijn er ook, jammer dat je daarvoor tenminste 50 cent per persoon moet betalen aan een (buitenlandse) chagrijnige dame. Maar het moet gezegd, verder is dit winkelcentrum een aanwinst. Aken pakte ook uit met allerlei culturele evenementen. Men was even hoofdstad voor allerlei digitale congressen en er liep een zomers festival vol muziek en speciale markten.
Voor ons trouwens minder interessant. Wij waren meer bezig met onze vaste adresjes op het gebied van liefhebberij en kleding. Maar het totaalpakket is zo plezierig dat je er graag terugkomt. Aken is een leuke en mooie stad. We kennen hem door de vele bezoekjes in voorgaande jaren en dat helpt bij het vinden van de juiste plekken. Parkeren deden we in een Parkhaus onder een groot hotel. Hele dag voor zeven hele Euro’s. Ook dat is aantrekkelijk i.v.m. andere steden. U snapt het wel, we genoten. En dat komt dus mede doordat het aanbod van winkels nu flink groter is dan het ooit was. Oud werd ingeruild voor nieuw. Maar wie zijn weg kent zal verslaafd raken aan deze stad. Die nu al druk is, want er komen veel (Limburgse) Nederlanders en Belgen die de stad ook waarderen om zijn gastvrije manier van bezoekers verwennen. Er zijn helaas ook wel heel wat zwervers te vinden. Bescheiden zittend bij hun hoedje of petje. Meer dan ik me van vroeger kan herinneren. Maar dat is een verschijnsel dat je in Duitsland wel meer ziet. Wir Schaffen Dass heeft kennelijk ook zo haar schaduwkanten.
Mannengrot…
Veel vrouwen zijn volgens mij van mening dat 99% van de mannen afkomstig is van Mars en zij zelf van Venus. Mannen zijn vaak grof, snappen niets van emoties, willen maar een ding als het er op aan komt en dat is zeer zeker niet de vuilniszakken buiten zetten. Mannen zelf zien hun leven pas echt ingevuld als ze in huis of daar in de buurt een ruimte hebben waar ze zich kunnen terug trekken. Nooit veel verder gekomen dan de oermens die in zijn grot levend allerlei handige of wellicht zelfs nutteloze zaken binnensleepte en bewaarde. Mannen met interesses in nog iets anders dan het huishouden, klussen, kinderen of de mooiste aller scheppingen, de vrouwen in ons leven, vullen die ruimten op met alles wat ze leuk of interessant(er) vinden. De een doet dat met zijn motorfiets(en), de ander met in blisters verpakte dames op schaal, stripboeken, tv-schermen om alle sportwedstrijden te volgen, er zijn mensen met museale verzamelingen schaalmodellen, treinenbanen, of wat ook.
Leuk om in te vertoeven, liefst met vrienden voor het ‘Amstelbier-gevoel’. Niks voor vrouwen. Die vinden dat vaak kinderachtig. Wat die mannen dan weer niet begrijpen en daarop reageren met nog meer terugtrekkende bewegingen. In feite zouden veel mannen wel twee huizen willen bezitten. Een voor het gezin, waar ze dan zeker een keer het vlees komen snijden per week, en die eigen omgeving waar niets hoeft, veel mag en geen kritiek bestaat op het eigen gedrag. Die zgn. ‘Man-Caves’ zijn een internationaal fenomeen. Ik lijd er zelf ook aan hoor. Geen nood, de laatste die dat niet zal toegeven. Omgeven door de dingen die van belang zijn geniet ik van vroeger en nu, en ook de toekomst. Ik schrijf er o.a. deze blogs en ben dan ook extra gestimuleerd door wat ik zie of wat voor het grijpen ligt.
Lukt je echt niet als je in de huiskamer het gesprek gaande moet houden of naar tv-programma’s moet kijken die je feitelijk niet echt interesseren. Vrouwen hebben veelal heel andere interesses. Niet bevooroordelend bedoeld hoor. Maar het is niet anders. Onlangs was ik weer eens op bezoek bij iemand die zo’n enorme ‘Man-Cave’ helemaal voor zichzelf had. Vol met een museum waar hij alles over wist, wat andere collecties (tot op het toilet hing het vol met vitrines en schaalmodellen). Zijn vrouw kwam er naar zijn zeggen twee keer per jaar langs. Als de caravan er werd gestald en als dat ding er begin van het zomerseizoen weer uit werd gehaald. Zijn passies deelde ze niet. Ook dat is een typische vrouwelijk trekje. Geen interesse tonen voor wat manlief zoal uitspookt. Daarbij drinken ze zelden bier en kunnen ook geen echt grote verhalen opdissen. Daarin zijn wij mannen uniek. Vandaar dat we ons zo graag onder vrienden terugtrekken. Proost mannen! En als je nog geen mannengrot bezit, wacht niet te lang er een te bouwen of in te richten. Echt waar, het redt je relatie. Mits je op tijd ook die vuilniszakken buiten zit of de hond even een rondje laat maken. Dan is alles top op Venus en kun jij snel afreizen naar Mars!
Farrah
Ze is helaas al weer een paar jaar hemelen, maar ik kwam haar naam onlangs weer eens tegen en vond het best een goed idee om er wat schrijfwerk aan te wijden; Farah Fawcett! In de jaren 70 en 80 een grote Amerikaanse ster die haar carrière ooit begon als model voor shampoo en scheerzeep. Opvallend, maar zeker, zij had een haardos die er zijn mocht. Amerikaanser kon je ze bijna niet krijgen in die tijd, qua sterrendom dan. Farrah behoorde niet tot de rondborstige soort tv- of filmsterren. Daar zaten haar talenten niet. Wel in haar schitterende glimlach, mooie stem en haar sexy uitstraling. Ze werd pas echt beroemd toen ze opdook in de reeks ‘De man van zes miljoen’ waarin ze haar toekomstige man Lee Majors tegenkwam. Toen een grote meneer in het Amerikaanse TV-landschap. Weer later werd ze hoofdrolspeelster in de reeks ‘Charlie’s Angels’. Vanaf 1976 trad ze daar in op en dat maakte haar niet alleen tot een sekssymbool, haar weelderige kapsel maakte haar ook tot voorbeeld voor veel vrouwen over de hele wereld.
Die lieten zich qua haardracht door Farrah inspireren. De samenwerking met Lee Majors leidde tot een huwelijk dat duurde van 1973 tot 1979. Daarna scheidde ze van haar man en begon een relatie met acteur Ryan O’Neal die haar weliswaar tot een huwelijk wilde verleiden, maar waar ze nooit mee is getrouwd. Ze kregen samen wel een zoon, Redmond. Haar carrière staakte aan het begin van deze eeuw al nam ze nog heel wat rollen en rolletjes aan in vooral Tv-series. In 2006 kreeg ze helaas een ernstige ziekte waarmee ze drie jaar lang vocht. Tot ze in 2009 helaas overleed. Slechts 62 jaar oud geworden. Mooie meid, maar zo gaat het vaak. Dacht er goed aan te doen even wat aandacht voor haar te vragen…..Hoop dat jullie haar ook nog ken(d)nen en wellicht iets hebben van ‘o ja….die!’…
Vermeend vijandschap en betaalde hulp…
Weet je wat ik niet snap aan de internationale politieke verhoudingen? We hebben in de afgelopen jaren heel wat vijandsbeelden gecreëerd, maar leven zakelijk vaak op zeer goede voet als je ziet welke technologie er links en rechts wordt geleverd. Kennelijk zijn we als het om Dollars of Euro’s gaat een heel stuk minder principieel dan in de uitingen voor de publieke of politieke bühne. We boycotten Rusland vanwege de heftige intimidatiepolitiek van het Kremlin, maar leveren wel hele autofabrieken aan die lui en laten de Russen vliegen in de allernieuwste passagiersvliegtuigen van Boeing of Airbus. Als er een land is dat in het verleden goed bleek in het kopiëren van Westerse technologie dan toch wel Rusland. Zo kwamen ze bijvoorbeeld in 1946 al uit met een grote strategische bommenwerper van ontwerper (..)Tupolev, de TU-4, die 1 op 1, tot de laatste schroef, gekopieerd was van de Amerikaanse B-29’s die per ongeluk waren geland op een Sovjet-vliegbasis na een aanval op Japan.
Dat die technologie ook nu weer wordt benut door de Russen bewijst het feit dat in hun oorlogshandelingen tegen de rebellen die Syrië willen bevrijden van IS of Assad, klonen van Amerikaanse kruisraketten werden ingezet. Hun legervoertuigen zijn ook min of meer gekopieerde Hummers. Ik zou er dus toch eens over nadenken als we weer een mooie commerciele order kunnen scoren in dat land. Dat geldt ook voor China. Wie in dat land als fabrikant aan de slag wil moet wettelijk voorgeschreven domweg samenwerken met Chinese partners. En men wil daar ook liever niets inkopen, maar zelf bouwen. Met alle voorspelbare gevolgen van dien. Ooit leverde het luchtvaartconcern McDonnell-Douglas een assemblagelijn voor haar verkeersvliegtuig uit de MD80/90 reeks aan de Chinezen. Die konden zo tegen lagere kosten Amerikaanse vliegtuigen bouwen. Intussen werd McDonnell-Douglas na een overname Boeing en gingen de Chinezen lopen met de Amerikaanse technologie. Resultaat; een eigen verkeersvliegtuig dat wel erg lijkt op die aloude McDonnell-Douglassen. Ook andere fabrikanten als Airbus lopen dat risico omdat de Chinezen niet schromen technologie te kapen.
De Chinezen schromen niet zelfs de Russische technologie om te zetten in zgn. eigen ontwikkelingen van jachtvliegtuigen of bommenwerpers. Ook het begrip ‘Stealth’ is ze niet onbekend. Het budget voor militaire uitgaven is in dat land ook schier onbeperkt. Men kan bouwen wat men wil. Best huiveringwekkend. Net als de totale wapenverkopen in de hele wereld trouwens. Er wordt ongekend veel geld uitgegeven aan dit soort dingen. Zou je dat omzetten naar meer vredelievende doelen kunnen we het milieu schoon maken en ook de vluchtelingenstromen totaal stoppen omdat er ten eerste nergens meer oorlog zou zijn, maar ook omdat de armoede dan de wereld uit te helpen was. Maar daar heeft kennelijk niemand belang bij en dus is de internationale politiek er ook een van veel boter op je hoofd hebben en gewoon leveren wat wordt gevraagd. Ongeacht de consequenties. En die zijn op termijn heftig. Neem dat maar van me aan.
Discussie over de hoofdstad…en meer!
Wie mij kent weet dat ik een afkeer heb van alles of iedereen die ons land onderuithalen. Of wil verzorgen dat wij als geboren en getogen Nederlanders een hekel krijgen aan ons zelf, onze geschiedenis, onze cultuur of onze gewoonten. Ík laat me dat door niemand aanpraten. Omdat er elders in de wereld ook zoveel aan te merken valt en sommige groepen niet voor niets kiezen om in ons hier opgebouwde paradijsje te komen wonen. Hetzelfde voel ik bij mijn eigen stad. De omgeving waar ik ben geboren, opgegroeid, naar school ging, woonde tijdens de eerste jaren van mijn huwelijk en meer. Waar ik het soms hartstochtelijk oneens kan zijn met de bestuurders. Die van deze grote stad een dorp willen maken, die voorkeur geven aan instroom in plaats van behoud van het goede en vertrouwde. Bestuurders die ook vaak van een politieke signatuur zijn dat ze onder de termen van mijn toorn moeten mogen vallen. Moet je maar niet voor zo’n stroming politiek gaan bedrijven. Ik heb er niks mee en zal er ook nooit iets mee krijgen.
Mits je bijvoorbeeld voor de arbeiders en ouderen een sociaal programma uitvoert. Het opschrijven ervan is bij politici vaak erg makkelijk, bij de dadendrang mankeert het veelal. Dus ja, ik ben soms kritisch op de stadsbestuurders, niet zozeer op die prachtige stad zelf. Waar ik wekelijks hele wandelingen maak en dan geniet van de cultuur, de historie, de fraaie waterpartijen of groene parken. De bevolking is over het algemeen genomen vriendelijk en dat kan niet van elke stad worden gezegd. Kortom, ik ben een Amsterdammer in hart en nieren en laat me daarop voorstaan. Zo niet de ex-Amsterdammer en blogger die mijn gemoederen aardig wist te verhitten toen hij vanuit zijn eigen verkozen provinciale zijlijn weer eens ouderwets te keer ging over de stad, de toeristen, het verkeer en zo meer. Er deugde maar weinig van en hij wist zelf natuurlijk welke oplossingen nodig waren. Niemand anders! Ik was het vaak niet met hem eens. ‘Schijten in je eigen nest’ noem ik dat, omwille van goedkeurende commentaren van mensen die onze stad niet kennen of slechts van imago.
Zoals mensen ook nog wel eens mekkeren over Almere zonder er zelf ooit geweest te zijn. Het vooroordeel is al genoeg. De discussies liepen best hoog op. Hij was het niet eens met mij positieve blik op de hoofdstad. En persoonlijke verwijten moesten zorgen dat ik mijn mond zou houden of de vingers op de toetsen stil. Helaas voor hem, dat werkte niet zo. En dus is het contact verbroken. Hij hield niet van kritiek. Herkenbaar, maar in dit geval ‘eigen schuld dikke bult’. Kom niet aan de stad want dan krijg je er van langs. Overigens is elke kritiek op het stadsbestuur geen reden tot dit soort afkeer hoor, nee het gaat me om die schitterende historie, cultuur, de grachten, de mensen, en zo u wilt de lichte chaos die onze stad ook kenmerkt. Maar wie hier geboren en getogen is hoort zich in te houden. Zo zijn de regels en zo worden ze toegepast…..:). Geef mij maar Amsterdam! I Amsterdam! 
Samen…
Samen ben je sterk(er) is een thema dat past op heel wat zaken in het leven. Een hecht team is vaak sterker dan de eenling. En alleen is daarbij maar alleen. Al hoeft dat niet automatisch meteen tot eenzaamheid te leiden. Dat nu ook weer niet… maar… Toch is het wel zo dat je samen meer geniet dan wanneer je alleen bent en je zelf behoort tot de mensensoort die graag wil delen. Ik ben er zo een. Ik deel heeeel graag. Verbaal vooral, ik ben nu eenmaal (ook in de ogen van anderen)een verhalende prater. Ik zie iets interessants, maak iets mee, en ik moet dat gelijk echt even delen. Sinds lang doe ik dat met vrouwlief. Die ik al heel wat langer geleden leerde kennen dan zelfs mijn huwelijkstijd zou kunnen doen vermoeden. Ook al lopen die jaren nog wel aardig gelijk op. Ik denk dat ze me indertijd niet alleen imponeerde door de blauwe ogen en de jeugdige humor, ook door het trouw met me mee gaan als ik weer eens een sessie inlaste richting Schiphol. De vliegtuigen, daar moest ze me mee delen. Dat duurde lang, maar ze bleef loyaal.
Later kwamen daar beroepsmatig de auto’s bij. De auto’s van dat ene merk waaraan ik mijn hele hebben en houden zo wat had verpand. Dat bedrijf dat ik groot wilde maken in de vaart der volkeren, daarbij meteen even mijn droom waarmakend om vooral ook een keer ‘directeur’ van een bedrijf te worden. Ze moest ook daarbij soms flink wat inleveren, maar bleef me bijstaan. Luisterde naar wat ik zoal meemaakte en dat was veel, kan ik je melden. Het boek over het onderwerp ‘automerk’ is niet voor niets zo’n langdurige oefening geworden, er moest gewoon geknipt om het leesbaar te houden. Maar thuis kon ik vrijwel altijd mijn verhaal kwijt en soms ook advies inwinnen. De jaren vlogen voorbij. Altijd als je het leuk en druk hebt gaat dat zo. Niet dat altijd alles zo leuk verliep. Ook onze jaren samen kenden een paar diep zwarte pagina’s. Een reddingsboei was dan soms even nodig. Vrijwel altijd gevonden gelukkig.
Gezondheid is bijvoorbeeld niet te koop, en soms worden er figuurlijk aanslagen gepleegd op ons samenzijn. Maar we zijn en blijven een goed team. De fundamenten sterk en als er dan wat kalk van het gebouw valt stort dat huis niet meteen in. Aardbevingsbestendig wellicht. We maakten heel wat mee samen, en dat allemaal simpel begonnen toen zij kwam werken op een plek bij een grote bankinstelling waar ik toen al een jaar op de loonlijst stond. Een ‘bankstel’ dat door sommigen om ons heen weinig toekomst werd toegedicht. Net iets voor ons, dan maar bewijzen dat het anders is. Intussen toegetreden tot de leeftijd van de ’50Plussers’. Maar nog altijd samen. Handleidingen nooit gelezen, ervaring geeft meer ruimte tot improvisatie. Water en wijn mixen en af en toe gewoon toegeven aan de wensen van de ander. Het kwam wel goed. Nog steeds een goed team. En dat vieren we vandaag. Dus we zijn er even niet….er wordt gegeten. Of zoiets. Daar moeten we het nog even over hebben. En feliciteren ons zelf….met elkaar….dank u!
Altijdmijnmening 