Het was in januari 2005 dat ik na jaren onderbreking een vriendschap van vroeger weer nieuw leven in kon blazen. Met dank aan een boek van Eddy Posthuma de Boer, een befaamde fotograaf. Die maakte met zijn geweldige foto’s een boek over mijn stad dat mij als geboren en getogen hoofdstedeling zeer aansprak maar ik tot dat jaar niet kende. De vriend om wie het ging stond zelf als kind op de cover. En meende dat ik er ook op voor kwam dus zocht hij contact. We woonden toen net als nu vrij dicht bij elkaar maar waren elkaar ergens in het verleden (onze levens verliepen totaal anders) kwijt geraakt. Een derde vriend, ook iemand uit dat verleden, sloot aan en we spraken samen met de bijbehorende partners een datum af voor een nostalgische avond met drankjes en hapjes en de overhandiging van het bewuste boek aan betrokken mensen. Nou dat was heel gezellig en er viel veel bij te praten.
Decennia zelfs. Het boek een prima inspiratiebron over dat leven in die vroegere woonstraat waar ‘overleven’ nog inhield dat je vooral op straat je heil zocht, werken iets was wat al vroeg op je pad kwam en studeren de meeste avonduren in beslag zou gaan nemen. De betrokken vriend was voorbestemd het garagebedrijf van zijn vader over te nemen. De andere vriend kreeg een technische baan bij de RAI-Vereniging en mijn leven verliep via een Bank, Schiphol en zo meer zoals het ging en hier al eerder beschreven. Qua wonen bleek dat we eigenlijk nooit ver van elkaar ons domicilie hadden gekend. Uit de verhalen van vroeger kwam al snel naar voren dat ik degene was met het vergiet op gebied van namen uit die tijd maar op feitengebied de beide broeders aardig kon vertellen hoe de hazen liepen vroeger. Ook welke auto’s er in onze straat stonden, wie ze bezaten en waar die mensen zoal heenreden. Maar van al die vroegere straatvrienden wist ik echt niet meer hoe ze heetten.
Ik heb op dat punt nog steeds de gave om ergens op F6 Delete te drukken waardoor een deel van het geheugen extra ruimte krijgt voor belangrijker zaken. Althans voor mij. Hoe dan ook het was plezierig. Met de man (hij is intussen en ook met pensioen net als ik) bleef het contact aardig hecht daarna. En nog steeds praten we veel over vroeger en de situatie nu. Binnenkort weer… Met de andere broeder was het contact vrij snel na die eerste ontmoeting toch weer minder. Zijn interessewereld toch te ver van de mijne af. Daar kon zelfs die beroemde fotograaf niets aan veranderen. En wat die foto betreft; hoe zeer ik ook mijn best deed of doe, ik sta niet op die coverfoto. Mijn vriend die dit aanzwengelde wel. Hij staat in zijn toenmalige outfit achter die trapauto in het portiek van zijn ouderlijke woning in die periode. En die lag recht tegenover ons huis. Dicht bij elkaar en toch ver genoeg van elkaar af om het niet te klef te maken…. Het boek over het toenmalige Amsterdam werd in 2003 uitgegeven en was dus anno 2005 aardig recent. Niet dat dit ook maar iets uitmaakt voor de platen en verhalen. Die zijn allemaal zwart/wit. Net zoals de tijden van toen en mijn insteek op veel onderwerpen. Feitelijk, niet dromerig…of drammerig…:)(Beelden: Prive)
‘
Toen bloggen nog een nieuwe bezigheid was, pakweg een jaar of tien geleden, werden er heel wat meetings gehouden door de toen actieve gemeenschap van schrijvers en fotoplaatsers. Ik heb er diverse bezocht, maar lang niet alle. In wisselende samenstelling van deelnemers kwam ik zo wel terecht in Gorinchem, Delft, Rijswijk, Ommeren, Tiel, Lelystad, Amsterdam en nog zo wat plaatsen. Al die lui die mekaar voordien al dan niet kenden. Men had een centrale gedachte bij dat ontmoeten. Elkaar waar nodig of nuttig eens wat nader leren kennen. Dat leren kennen liet ook meteen zien met welke mensen je direct door de deur kon, wie met wie een leuke combi zouden vormen, maar ook dat men een passie had om zaken uit te dragen die voor de blogger van toen van belang waren. Ik hield er diverse digitale contacten aan over, maar ook de nodige echte. Soms werden dat vriendschappen voor het leven.
Een van mijn verhalen onlangs leidde er ook toe dat er een reactie op de sociale media langs kwam die inhield dat ik vermoedelijk weinig vrienden had overgehouden aan mijn zakelijke carriere. Dat is opmerkelijk genoeg niet zo. Ik geef meteen toe dat het aantal ‘kennissen’ wel per branche verschilde en ook dat na mijn vertrek uit een bepaalde branche zekere contacten vervaagden zoals ik al opmerkte in dat eerdere schrijfsel. Maar de vriendschappen die er nu toe doen en zeker ook worden gekoesterd zijn vaak ontstaan doordat we eerst als collega’s met elkaar omgingen. Mijn oudste nog bestaande vriendschap is met een man die me ooit als 14-jarige inwerkte op mijn nieuwe plek bij een bank waar ik toen als kuiken zonder al te veel ervaring binnen stapte. Hij zelf is een jaartje ouder, had de fase van ‘jongste bediende’ afgesloten en mocht mij toen de les leren. Wij deelden veel, vooral de liefhebberij voor de vliegerij was een gedeelde passie en we waren (achteraf gezien) best wijs voor onze leeftijd.
De vriendschap ontstond en bleef. Tot op de dag van vandaag. En de dames die we beiden oppikten en ons leven inkleurden vonden elkaar ook aardig wat de vriendschap nog eens versterkte. Uit latere werkkringen kwamen ook mensen voort die ik nu tot mijn vriendenkring reken en die jaren later nog worden gekoesterd. Maar er vielen er ook heel wat af. Men had iets van me nodig, men accepteerde (..) mijn manier van werken of handelen. Zwart of wit, ‘eens zien wat we voor mekaar kunnen betekenen’. Het heeft me vaak weinig gebracht. En die mensen verdwijnen dan via een zijdeur uit je persoonlijke geschiedenis. Een andere leuk verhaal is de ontmoeting in Beieren die zou leiden tot een geweldige vriendschap die ook nu nog bestaat.
Al rijdend naar het thuisland van onze Tsjech in een tijdperk dat dit land nog anders heette en achter een IJzeren Gordijn verkeerde maakten we een plasstop langs de snelweg vlakbij Neurenberg. Op de parkeerplaats ontmoetten we een echtpaar dat in een soortgelijke auto ook vanuit Nederland op weg was naar die eindbestemming. En naar bleek behoorde bij het dealergezelschap dat door de importeur was uitgenodigd rijdend richting fabriek te komen. We reden later achter mekaar aan, hadden de grootste lol in dat prachtige (maar toen zo grijze) land Tsjecho-Slowakije en bleven vrienden voor het leven. Intussen alweer 39 jaar. Dat vieren we uiteraard en we genieten van de lol die we nog steeds samen hebben. Door dik en dun, bij hoogte- of dieptepunten. Dat is vriendschap ook volgens mij, onbevooroordeeld, zonder al te stroperig te hoeven zijn. Niet eens elke week elkaar ziende, misschien juist wel niet. In de meest recente fase bleek het www een bron van mooie en gewaardeerde contacten. Vriendschappen die passen als een handschoen en net zo worden gewaardeerd als die oudere en fysiek bevestigde. En zo heeft elke levensfase zijn eigen vrienden opgeleverd en waarderen we die ieder op zich en op de eigen wijze. Het valt dus nogal mee. Alleen die luchtvaartwereld, die bracht niet zoveel. Wellicht te vluchtig van karakter of zo….
Het waren zalige kerstdagen. Samen met haar, ze heette Gina, had hij met een paar takken en wat kleine lampjes de boel nog wat opgefleurd in zijn flatje. Daarna was ze thuis nog wat spullen gaan halen en terug gekomen om niet meer te vertrekken. Samen kookten ze een maaltje voor de dagen die kwamen, zij dekte de tafel met een laken dat hij in de kast had liggen maar zelf nooit zou gebruiken, en ze maakten er een feestje van. Ze kletste hem de oren van zijn hoofd, maar wat ze zei klonk als muziek. Muziek die hij al zo lang in zijn leven had gemist. Met zijn vrouw praatte hij wellicht nog net over de kinderen, of wat praktische zaken, maar nooit over gewone alledaagse weetjes. Gina was daar wel van. Ze vertelde hem over haar voormalige partner, die haar zo had beduveld. En dan vooral financieel. Over haar familie, waar nog een vleugje Italiaans bloed in te vinden was, vandaar haar naam, en over haar behoefte aan geborgenheid. Voor hij het wist had ze in zijn armen gelegen op de bank en was van het een het ander gekomen. Langzaam maar zeker hadden ze toegewerkt naar sterren en vuurwerk en dat bleek voor beiden een zeer ontspannende finale. Hij wist niet dat hij het nog in zich had. Zij maakte emoties bij hem los die hij in jaren niet had gekend. Wat een vrouw. Ze bleef die avond ook slapen. In zijn bed dat hij daarvoor maar even extra had opgemaakt. Ze nestelde zich tegen hem aan in het weinige dat ze aan had, en dat maakte dat de nacht net zo ontspannen plezierig verliep als de avond voorafgaand. Na een lekker ontbijtje samen had hij haar gevraagd wat ze verder wilde.
Ik ken deze zaak al bijna zolang ik bewust besta; Jan Tabak in Bussum! Gelegen aan de vroegere doorgaande weg tussen Amsterdam en Amersfoort. Voorheen een pleisterplaats, maar tegenwoordig een filiaal van de NH-hotelketen. Door de verlegde snelweg A1 zit die Jan Tabak nu nog slechts aan een regionale verkeersweg, zal daardoor ook wat minder druk bezocht worden dan vergelijkbare Toekans, maar dat heeft ook een prettig gevolg voor de ambiance in deze zaak. Het is er relatief rustig, de mensen die er zitten, ik denk voor 85% zakenmensen met een missie, houden zich qua stemniveau op beperkt aanbod van hun verhalen. Heel anders dan in vergelijkbare v.d.Valkzaken waar het vaak erg rumoerig is. Waar ik overigens niets specifieks tegen heb hoor. Ik ken veel van die Toekanzaken uit de jaren dat ik ze overal in Nederland frequenteerde voor allerlei doeleinden. Van coachings tot gesprekken met relaties die dit dan een plezierige ontmoetingsplaats vonden. Jan Tabak bezocht ik ook om die reden een jaar of wat geleden en dat had ik nog in de bol zitten. Dus samen met vrouwlief op een druilerige dag in september even gestopt om hier een ‘bakkie’ te doen. Later nog een glaasje met een mooie warme Norton Finca La Colonia Merlot die minder kostte dan de huiswijn die we begin dit jaar tot ons namen op het hoofdstedelijke Rembrandtplein. Nee, overdreven duur is het allemaal niet. En de thee en koffie komen mooi geserveerd op tafel. Gebracht door een niet al te piepjonge maar uiterst klantvriendelijke dame die efficient alle tafels bediende. Een genoegen om naar te kijken en te ervaren. Die efficiency uiteraard…. Terwijl de regen buiten druilde zaten wij voor het raam van het fraaie en moderne etablissement te kijken naar het tegenwoordig rustige verkeer op de Amersfoortse Straatweg en mijmerden over de jaren dat hier echt alle oost-westverkeer voorbij kwam en je nog een ‘verdachte’ auto kon kopen bij Lokhorst een stuk verderop in Naarden. Het was gewoon weer een genoegen om bij Jan Tabak te gast te zijn. Het rapportcijfer voor de ambiance is zonder enig probleem een 9.0, de service van Gaby die ons bediende haalt hetzelfde cijfer. Een aanrader voor hen die even rustig willen zitten in een leuke omgeving. De heide is hier op loop/fietsafstand, net als de doorgaande routes naar Amsterdam, Amersfoort, Utrecht of het Gooi. We komen hier zeker terug! Dat verdienen ze ook. (Foto: NH Jan Tabak)
Die Museum Jaar Kaart heeft als groot voordeel dat je een interesse die je toch al bezit, verbreding van de kennis om zo een beter oordeel te kunnen vormen over de invloed van de geschiedenis op ons aller heden en toekomst, nog wat kunt uitbreiden. En zo was ik onlangs in twee achter elkaar liggende dagen binnen in maar liefst drie musea. Ik zal er hier in de komende blogs nog even verslag van doen, want die exposities onderscheiden zich nogal in aanbod en uitvoering. Het eerste museum dat ik bezocht was er een dat ik nooit eerder van binnen zag; het Singer Museum in het chique Laren. Men had er een alleraardigste expositie binnengehaald die als thema had de verzamelaar en kunsthandelaar Buffa die ooit een aardige winkel bezat in de hoofdstedelijke Kalverstraat. Kom daar nu nog maar eens om op die plek. Het Singer vraagt een kleine toeslag op die expositie en dat is gezien het gebodene wellicht iets overdreven, maar goed. Je bent in goed gezelschap van een kunstkenner en oud-blogger die me na een jaar of 4/5 weer eens wilde zien om wat bij te praten. De expositie bood wat aardige werkjes, o.a. van Kees van Dongen, maar ook veel somber ondefinieerbaar werk waar ik dan niet echt enthousiast over werd. Ik wil graag herkennen wat ik zie en somberheid is niet zo mijn ding in de kunst. 
Altijdmijnmening 