Morgen sluiten we het jaar 2022 af. En overdenken wat ons aller deel was. Wat we nu weer meemaakten en welke uitdagingen ons volgend jaar zullen wachten. Toen we vorig jaar startten aan dat toen nieuwe jaar hadden we geen besef omtrent wat ons nu weer zou overkomen. We zaten nog te prutsen met corona. We moesten voorzichtig zijn, de besmetting loerde overal. Tot in Februari het Rusland van Poetin meende een buurland zonder repercussies binnen te kunnen vallen en daar een einde te maken aan een democratisch gekozen regering die weliswaar corrupt zal zijn geweest, maar nooit erger dan het in Moskou toeging in de kringen van Poetin zelf. De gevolgen van die oorlog zijn tot op de dag van vandaag keihard merkbaar in onze samenlevingen.
Miljoenen Oekrainers vluchtten onze kant op. Bovenop de al stevige immigratie raakten opvangcentra en woonlocaties voor deze lieden totaal overbelast. De door de EU afgekondigde boycots van Rusland zorgden voor enorme teruggang van onze eigen economie maar ook de waarde van ons aller geld. Inflatie aan de orde van de dag, ons spaargeld verdampt en wat we per maand overhouden aan inkomen gaat op aan o.a. de torenhoge energiekosten. We moeten leven met minder, minder, minder, alleen worden de mensen die dat nu roepen in de politiek niet voor de rechter gedaagd, wat Geert Wilders ooit wel overkwam.
En nu we het hebben over de politiek, deze regering bakte er weinig van. De dwangcombinatie van Rutte en Kaag ism CDA en Christen-Unie is energieloos, stuurloos en initiatiefloos. Groningen werd niet opgelost, Limburg ook niet en de ellende van goedwillende en eerlijke mensen in de toeslagenaffaire ook al niet. Maar we kiezen er wel voor excuses te maken aan Surinamers en zo nog eens tientallen miljarden uit te delen aan hen die nooit leden, te betalen door Nederlanders die nooit iets verkeerds deden. Foute prioriteiten dus. En dat gold ook voor de krankzinnige besteding van tientallen miljarden aan een knevelend klimaatakkoord. Maar krijgt een volk niet het landsbestuur wat het verdient? Als dat zo is wordt ook 2023 best spannend.
Prive waren er voor ons hier ook de nodige ups en downs. Soms zit het mee, dan weer tegen. Gezondheid gedurende het jaar ernstig in gevaar, zorgen om dit of dat en een nieuwe kat. Ik berichtte over dat laatste leuke nieuws al eerder hier. Bij de mensen die we zagen verdwijnen heel wat bekenden, goede vrienden soms. Ouderen, zieken, maar ook vaak veel en veel te jong. Verdriet en leegte het gevolg. Soms hier op de sociale media enorm gemist, anderen snel vergeten. Onterecht, maar toch… De directe nabestaanden verdienen onze steun, voor ons zelf rest vaak de verdoving. Ja lezers/essen, het einde van een jaar. Waarin weer veel gebeurde. Zoveel dat je sommige feiten gewoon al bent vergeten. Omdat het er zoveel zijn. We keken zelf weer rond in Nederland of Duitsland, genoten van dit en dat nu de vrijheid na corona weer terug keerde. En knijpen een oogje dicht bij alles wat er buiten onze persoonlijke invloedssferen plaatsvindt. Anders is dat nieuwe jaar niet iets om naar uit te kijken. Voor u allen, lezers, vrienden, bekenden, relaties uit andere landen, maak er een mooie en veilige jaarwisseling van en geniet van alles wat een nieuw jaar vanaf dag 1 kan bieden. Wie weet komen we elkaar later weer tegen in een vreedzaam en veilig maar vooral gezond 2023. Maar enige reserve behoud ik me toch maar voor….Realisme…het is niet anders….(Beelden: Archief)
Kijk, ik ben nogal trouw aan de mij toevertrouwde spullen. Of het nu een auto betreft, het huis, apparatuur of wat ook. Als het nog functioneert tenminste. Eenmaal stuk is het afscheid snel gedaan. Bij de laptop die ik al vele jaren gebruikte en die toen ik hem kreeg behoorde tot de top van het apparatuursegment, zat ik een beetje op het randje. Hij was nog lang niet vol, wel trager dan traag geworden. Het opstarten duurde soms een half uur. Zoonlief, zelf altijd haantje de voorste met de nieuwste apparatuur en/of software, waarschuwde me dan wel eens dat ‘het tijd werd voor een nieuwe laptop Pa’. Maar Pa sloeg die woorden in de wind. Als het ding aan de gang was kon ik er aardig mee uit de voeten, dus… Tuurlijk beetje angst voor het nieuwe maar vooral het opnieuw moeten installeren en programmeren van alles wat ik relevant of belangrijk vind zorgde voor min of meer bewust uitstel. Tot zoonlief me eind augustus ineens verraste. Een nieuwe laptop die hij zelf niet zo lang geleden zelf had gekocht voor zijn eigen website-onderhoud en zo meer. Maar nu overbodig was geworden.
Hij gaf hem me mee met de mededeling dat dit mijn verjaardagscadeau was. Ik was er verlegen mee. Zeer zelfs. Wie mij kent en regelmatig leest weet dat ik mijn schrijfwijze nog nooit heb aangepast aan al die nieuwe apparatuur en nog een beetje werk zoals op een schrijfmachine. En zo’n ding moet dat in mijn optiek gewoon intuitief kunnen volgen. Nou die eerste dagen met de nieuweling was dat zeker niet zo. Hij startte niet eens op! Gaf constant foutmeldingen die ik dan weer trachtte te bestrijden wat zorgde voor nog meer ellende. Uiteindelijk kwam zoonlief naar me toe om de boel te redden. Binnen een paar uurtjes had ik een goed werkend en echt supersoon snelle laptop ter beschikking. Nu nog even wat zaken overzetten die van belang zijn. De sociale media staan er nu op en ik kon er zelfs sinds aan het begin september mee bloggen. Opbouwen de boodschap, en de oude ontmantelen. Relevant spul er af halen, de rest afvoeren naar de digitale prullenbak. In de hoop dat daar nu niet net die informatie tussen zit die ik nu een paar maanden later eigenlijk had willen bewaren. Maar ja, weggooien kan altijd nog. Gewoon allebei bewaren dus….en intussen genieten…van die nieuwe mogelijkheden…en snelheid. (Beelden: Yellowbird collectie)
Persoonlijk heb ik niks met bepaalde ver weg gelegen continenten, landen, steden of wat ook. Maar ik ben wel van de trips. Heb er in het leven heel wat gemaakt en hoop dat ook in het nieuwe normaal sommigen op het lijstje van wensbestemmingen nog invulling gaan genieten. Al ben ik niet meer van al dat gevlieg, je kunt ook met de auto een eind op streek komen. En het voelt als ‘afkicken’ als het om een of andere reden niet kan zoals nu in deze lastige periode waarin mondjesmaat vrijheid wordt gegeven van reizen die met plezier van doen hebben. Ik maakte uiteraard ooit ook vakantietrips. Toch wat meer in tijden van jeugdig kroost en dan naar plekken waar het warm was en het water van de zee al zo plezierig van temperatuur dat je toen al aan verandering van het klimaat had moeten denken. (Not!) De warmste plek ooit was Gran Canaria waar we als gezin in de tweede helft van de jaren tachtig precies in het hoogseizoen naartoe vlogen en een bungalow huurden met zwembad op een soort resort waar je zelf moest zorgen voor je eigen potje. Het was er druk, bloedheet, en de kakkerlakken van ongekende omvang.
Maar ook wel leuk met al die echt blote mensen op het strand die bil aan bil lagen te zwemmen in het eigen zweet vermengd met zonnebrandolie. Na een paar dagen waren mijn voeten ernstig verbrand om het over de rest van het naakte lijf maar niet te hebben. We vonden uit dat in bepaalde winkelcentra in dat gebied Nederlands of Duits standaard voertalen waren en je het kroost kon voeden met Nederlandse kroketten en friet. Ik zou er nadien nooit meer heen reizen. 45 graden in een brandende zon die recht boven je kop staat is geen genoegen voor een blondharig type met blauwe ogen en lichte huid. Ik was zelf meer van de trips naar Engeland en Schotland. Heerlijke sfeer en dat hele land prachtig. Tuurlijk zoek je dan niet de achterbuurten op, die zijn daar ook, maar wat we zagen was indrukwekkend. Omdat je ook de nodige cultuur vindt en er altijd ergens een heftig stuk geschiedenis wordt gepresenteerd.
Het zal velen van de lezers of lezeressen bekend in de oren klinken dan wel als herkenbaar lezen, mensen die achter de rug van iemand anders om roddels verspreiden. Soms is het wat onschuldig, staat de spreker/spreekster in de belangstelling, maar als het intensiever wordt en schade aanricht valt het onder pure laster soms. Roddels zijn verhalen over anderen die soms waarheid bevatten, vaak niets meer dan oppervlakkige observaties gekoppeld aan vooroordeel. En echt waar, iedereen maakt zich er schuldig aan. Want we staan graag in de belangstelling, willen aandacht, even de nieuwsbode van dienst zijn. Sommigen beter in dit vakgebied dan anderen. Met name de oppervlakkige roddel, iets onschuldigs over de haarkleur van een buurvrouw of hoe vervelend een kind is van die of die, het is niet zo erg. Maar dat ondergravende soort verhalen waarbij mensen echt worden pijn gedaan dan wel in hun leven of carrière beschadigd raken zijn natuurlijk abject. En omdat ik niet vrij van zonden ben werp ik zeker niet de eerste steen. Voor mij zijn sommige verhalen natuurlijk net zo sappig als voor anderen.
Relaties van zgn. BN’ers en zo, het blijft leuk. Maar ook volkomen foute uitspraken van politici, die veel te dure auto van een straatbewoner, die dame die ineens verschijnt voor het raam van die man waarvan je weet dat hij getrouwd is, het zijn allemaal aardige story’s om tot je te nemen en af en toe verder te geven. Niets menselijks is de meninggever vreemd. Jou wel?? Nooit een verhaal of zgn. geheim doorgepraat? Dan weet ik zeker dat je later als het erop aankomt in de hemel komt. Roddelen of kwaadspreken is eigenlijk een zonde. Binnen bepaalde geloven althans. Maar je krijgt toch de indruk dat maar weinig mensen zich daar iets van aantrekken. Gewoon doorkwekken. Opdat het verhaal kan worden aangedikt. En zo werkt dat ook, want veel verhalen gaan van mens naar mens, maar worden altijd onderweg veranderd of aangedikt. Net hoe de doorspreker dat invult.
En zo kan het zijn dat de man die een onschuldig kusje uitwisselt met een nicht die hij tien jaar lang niet had gezien, aan het einde van zo’n roddel volgens de betweters volop bezig is met een buiten-relationele situatie waarbij de vrouw al zwanger is van zijn derde kind. Roddels zijn voor veel mensen een onderdeel van hun bestaan. Denk maar eens aan de roddeljournalisten die hun bladen en TV-rubrieken vullen. Die geen enkele grens kennen waar het gaat om de zgn. ‘waarheid’. Denk maar eens aan die mensen in het Britse Koningshuis die tot op de WC achterna worden gezeten. Paparazzi worden ze genoemd die vaak schofterig brutale lieden die alles doen voor dat ene plaatje of verhaal. Maling aan normen en waarden. De beuk er in…Ook dat is onderdeel van de roddelcultuur. Ben benieuwd wie daar oprecht van kan zeggen er niets mee van doen te willen hebben. Want onder die steen wil ik dan ook schuilen…(Beelden: Internet)
Altijdmijnmening 