100

altAqk0jUetbhiiLsLyZkF5GGIlNW1VgsGIZ_mgHiKc1a1VIk hoorde zojuist op de radio dat het aantal honderdjarigen in een periode van pakweg tien jaar tijd is verdubbeld. We worden met zijn alleen steeds ouder en blijven daarbij ook nog eens fitter. Als we niet te veel eten, roken, drinken of te hard werken. Want het is wel opvallend dat het vooral vrouwen zijn die deze mooie leeftijd halen en soms ver daarboven. Wij mannen worden weliswaar gemiddeld ook ouder, maar slijten ook wat meer door al dat gestress en gewerk om het gezin te onderhouden, te klussen thuis, vakanties te organiseren, als taxichauffeur te fungeren en zo meer. We zijn het sterke geslacht maar als het er op aankomt komen we niet in de buurt van de vrouwelijke opvolgers van Eva uit het scheppingsverhaal. Die appel kleeft ook aan Adam en de schuldenlast daarvan vertaalt zich kennelijk in een korter leven. Nu doen wij het in ons land dus bepaald niet slecht op dit punt. In sommige gebieden worden mensen echt geen 100. Je mag blij zijn dat je de 65 al haalt laat staan daarna van een pensioen kunt genieten.

OLYMPUS DIGITAL CAMERACultuur en omgeving waar je woont bepaalt vaak wat er van je overblijft na een hard leven. Je zult maar in een arm of oorlogsgebied zijn opgegroeid. Kan je zelf weinig aan doen, maar het bepaalt wel je toekomst. In die zin is Nederland een prima omgeving en snap ik wel dat er hele volksstammen zijn die van al die weldadige overvloed aan voorzieningen willen meegenieten. Gevraagd of ongevraagd. En daardoor wordt de kans dat we met zijn allen nog ouder worden, flink verkleind. Immers, door overbevolking is de toekomst nog nooit veilig gesteld. Integendeel. Toch voorspellen sommige geleerden al dat baby’s die nu worden geboren, wellicht aan het einde van hun leven al 120 keer Kerstfeest vierden. Een opmerkelijke gedachte. Wij mensen zijn in staat om zowat elke ziekte uit te bannen, we eten steeds gezonder en ontdekken steeds meer zaken die ons leven veraangenamen. We hoeven niet meer onder de meest vreselijke omstandigheden in de kolenmijnen te werken, of in fabrieken met een dodelijk uitstoot van allerlei troep. Robots kunnen dat bijvoorbeeld al veel beter.

Jogging Lady 2En zo worden we wellicht een volk van intellectuelen, die vooral met elkaar praten over, maar weinig doen. In sommige ministeries zie je deze ontwikkelingen al ontstaan. Als je zo leeft zou je zelfs als man kans kunnen maken op een langer leven dat je vrouw. Lijkt mij best een lastige, immers, door al dat gewerk ben ik zelf onderweg vergeten hoe ik moet leren koken, terwijl ik delen van het huishouden het liefst ook overlaat aan vrouwlief. Die dat met liefde doet hoor. En let op, daarmee gaat ze mij vast ver overleven. Ik wellicht 100 jaar oud, zij zeker 110. Vraag is alleen of ze het dan nog leuk vindt. Immers, zonder mij is er vast een stuk minder aan…..

Duits lezen

OLYMPUS DIGITAL CAMERAIk geef meteen toe dat ik de Duitse taal vast niet zo goed beheers als de Duitsers zelf, maar het lezen van bladen en boeken uit dat land gaat me al jaren goed af. Zo goed zelfs dat ik er niet voor schroom elke boekhandel die ik tegenkom daar binnen te stappen op zoek naar aanvullingen op de informatie die ik nodig meen te hebben voor het juist interpreteren van zaken die met luchtvaart, automobilia of geschiedenis van doen hebben. En neem van mij aan dat het nog een echt genoegen is om winkels als Thalia of de Mayerische Buchhandlung binnen te stappen. Omdat men nog een echt breed aanbod kent en je wel erg weinig interesse moet hebben wil je er niet met ‘iets’ leuks naar buiten komen. Mits je de taal een beetje machtig bent natuurlijk. Want de Duitsers lezen veel, maar wel voornamelijk in hun eigen taal. Waar wij Nederlanders nog wel eens de moeite doen om andere talen tot ons te nemen, de Duitser laat dit liever achterwege. kiks mis mee, maar het is maar dat je het weet.

WP_20141005_034Ik vind hun geschiedschrijving ook prachtig. Kocht veel boeken over bijvoorbeeld het leven en wonen in de voormalige DDR. De boeken over de hobbygebieden die mij aanspreken waren vaak talrijk, een zekere fascinatie is de Duitser niet te ontzeggen waar het de eigen landsgeschiedenis betreft. Daarbij kennen ze een reeks van grote schrijvers, en komen er in tegenstelling tot ons land, heel wat boeken uit per jaar. Bij de Mayerische Buchhandlung verpakken ze al dat nieuws in een geweldige catalogus. Al ruim tien jaar doen ze dit en dat is al een boekwerk op zich. (en ja, ze hebben ook een digitale versie, een eigen webwinkel en Facebookaccount). De meest recente versie is 204 pagina’s dik. Ik kreeg hem onlangs in handen toen ik weer eens een prachtig boek over de geschiedenis van de luchtvaart kocht bij hun filiaal in Moenchen-Gladbach. De dames aan de kassa vermeldden nog even dat zij ook in dat boek stonden afgebeeld, trots wezen ze nog even hun portretjes aan die voorin waren neergezet.

WP_20141017_001Tussen vele collega’s uit de vestigingen van het bedrijf in het gebied waar de Mayerische opereert. Een fijne winkel, maar dat is Thalia ook en zo zijn er nog wel een aantal te vinden in de Duitse steden. Overal iets bijzonders en het lukt mij zelden om zonder aanwinst op leesgebied huiswaarts te keren. En dan thuis die inhoud verslinden. Het helpt me de Duitse taal steeds beter te begrijpen. Ook al moet ik dan af en toe toch nog het Duitse woordenboek er bij pakken voor uitleg. Maar neemt niet weg dat ik er veel aan heb en me nu al verheug op een volgende strooptocht die kant op. Want bij de Ako, Bruna of Scheltema’s van deze wereld slaag ik zelden of nooit. al lukt is het vaak een Duits of Engels boek. Het kan verkeren….

Grace

GC02Je hebt van die vrouwen……tja, daar kunnen wij mannen dan naar staan staren en alleen maar denken aan het moment dat je slechts de pink van zo iemand zou mogen kussen, dan was het al wat. Vaak zijn die vrouwen voor ons gemiddelde burgermensen onbereikbaar. Zouden ze zelf niet zo in elkaar steken, zorgt de omgeving wel dat ze zich buitengewoon afstandelijk moeten gedragen. Zo ben ik een groot fan van Maxima, al was het maar om die altijd aanwezige ironisch glimlach om haar mond. Relativering kan een vrouw als zij doen overleven in een wereld die van geboorte niet de hare was of is. Hetzelfde geldt eigenlijk voor voormalig actrice Grace Kelly. Was een natuurlijke schoonheid van de puurste Amerikaanse soort. Werd door de grote fotografen uit die tijd omarmd. Haar portretten zijn van een voorbeeldige schoonheid. Een vrouw om van te houden. Dat deden wat mannen toen zij nog als filmster door het leven ging. Maar ook de Prins Rainier van Monaco viel voor haar charmes. En trok met zijn aanbod wat zij niet kon weigeren het langste strootje. Zij werd prinses en bestierde samen met haar man het stinkend rijke maar piepkleine vorstendom in het zuiden van Frankrijk.

GC03Zij bleef mooi, kon zich nog meer veroorloven dan voorheen als filmster en zorgde dat het voortbestaan van de monarchie daar werd verzorgd. Haar droomprins was een kop kleiner dan zij, was nu niet bepaald Mister Universe, maar had zo zijn eigen charmes en kennelijke aantrekkelijkheden. Hoe dan ook, zij kreeg de status van droomprinses. Helaas reed ze op een kwade dag in 1982 met haar vorstelijke auto een ravijn in en kwam om het leven. Ze werd slechts 53 jaar oud. En dan ontstaat een mythevorming die zijn weerga niet kent. Uitvloeisel daarvan is de expositie die over haar leven wordt gehouden in Paleis Het Loo bij Apeldoorn. In de expositieruimte waar men wel meer wisseltentoonstellingen houdt is een fraaie uitstalling van foto’s, films, jurken, juwelen en zelfs een auto te zien die allemaal te maken hebben met haar leven en optreden. Van Grace Kelly tot Prinses Grace. Ik viel vooral voor de foto’s. Vond dat zij een slechte smaak had qua kleurkeuze bij de jurken, maar goed, een echte vrouw, dus eigenwijs.

GC01Nee, haar portretten zijn om van te smullen. Zegt veel over de fotograaf natuurlijk, maar ook over haar manier van poseren. Een schoonheid die ook niet zo snel verwelkte. Wil je er heen, kan nog. De expositie is verlengd tot en met 4 januari 2015. Daarna gaat hij weer op reis. Is namelijk bedoeld voor de hele wereld. Neem de moeite en reis af naar Het Loo. En wellicht zie je dan ook wat ik bedoel als ik het heb over schoonheden van vrouwen die heel soms mijn koninklijk meninggeverspad betreden……. (tickets kosten 17,50 p.p. – online besteld 16,00 p.p. Bij gebruik van de Museumjaarkaart betaal je een toeslag op je gratis entree van 3,00 p.p. )

Filmrol

Christmas starAmbities konden of kunnen mij niet worden ontzegd. Wat ik ooit droomde heb ik voor een deel aardig waargemaakt. Zo werd ik wat ik als 14-jarige meende te moeten worden, schreef ik veel wat ik ook toen al ambieerde, maakte me zaken eigen die ik als kind zijnde nog niet had durven dromen en geniet nog met volle teugen van het leven en wat dit allemaal te bieden heeft. Een van de zaken die ik tijdens mijn actieve werkzame leven (ik freelance nu meer, dus kan me een paar dagen vrij veroorloven soms) ook deed was bezig zijn met televisie. Ik trad op in programma’s, gaf interviews of passeerde als decor in de achtergrond. Dan moet je wel talent hebben. Nou ja, als je natuurlijk beschikt over een stevige fantasie. En juist dat is weer handig voor het schrijven van vele blogs, bladen, boeken en andere flauwekul waarmee je tot op zekere hoogte naam op kunt bouwen. Tot op zekere hoogte omdat het volume voor veel auteurs vaak te hoog gegrepen is. Het leven van Tante Annie, de kat van de buren, of zoals in mijn geval, het ondernemerschap van de families Schroder of Pon zijn nog geen garantie voor dezelfde soort erkenning als die van Saskia van Noort om maar eens iemand te noemen.

BookCoverJaapVanRij_2Veel auteurs sterven in het denkbeeldige harnas, of struikelen al voor ze de startstreep over zijn. Nadat wij (ik schreef het boekje samen met co-auteur Jaap van Rij) in 2013 een aardig standaardwerk uitbrachten over de Pon-dynastie liepen de verkopen langzaam maar gestaag door. Dat viel ook de uitgever op. En die had weer een filiaal in de VS waar men de juiste contacten bezat voor het uitbrengen van ons boek in het Engels. En daardoor terecht zouden kunnen bij de grote TV-producenten of zelfs Hollywood. Tja, je moet sterk in de schoenen staan om zo’n aanbod te weigeren of af te slaan. Dus deden wij iets pragmatisch. We lieten het boek door de Amerikanen vertalen (soms opmerkelijk hoe men dit deed..) en produceren met een mooie glimmende cover. Officieel geregistreerd. Onlangs kwamen de eerste exemplaren op ons bureau terecht. Mijn contacten bij de Skoda- en VW-fabrieken zullen er blij mee zijn. Kunnen ze eindelijk dat aardige verhaal lezen over hoe men bij Pon een koopmansdynastie wist neer te zetten.

Maar sinds de boeken werden gemaakt worden we weer bestookt met allerlei aanbiedingen die ons moeten helpen aan extra publiciteit in het land van de onbegrensde mogelijkheden. We kunnen onder de aandacht komen van de grote TV-bazen, de directie van de filmmaatschappijen, willen we in de show van Ellen de Generis? Alles is mogelijk. Maar dat lobbywerk kost geld. Niet te veel, maar toch. Zoals veel in Amerika. Samen met Jaap heb ik besloten om maar even wat terughoudend te doen. Immers, moet je nu echt geloven in de kansen om als basis te dienen voor een speelfilm als jouw verhaal toch een wat lokaal karakter heeft? Bescheidenheid troef. Maar als…dan wil ik zelf een hoofdrol. Ik ben nog niet zo krakkemikkerig dat ik niet meer als Indiana Jones te paard auto’s zou kunnen verkopen voor die hoofdrol. Maar ik geloof niet dat ik serieus zou worden overwogen. George Clooney komt eerst.Angels and demons 3 Of een of andere nog betere karakterspeler dan die net getrouwde hunk. En daar moet ik het dan maar mee doen. Tot dan koesteren we de eigen exemplaren van die Engelse vertalingen maar en hopen dat de lezer er iets aan heeft. Want een droom had ik nooit, filmster worden. Moet je toch echt de looks voor bezitten…..

Piet

OLYMPUS DIGITAL CAMERAHet blijft mij telkens verbazen hoe simpel men in ons land de mening van een minderheid op legt aan de grote meerderheid. Zoals we onlangs weer eens zagen hoe een klein dorpje in het noorden van ons land moest slikken dat maar liefst het tienvoudige aan mensentallen werd toegevoegd aan de wel erg beperkte eigen bevolking toen de burgervader meende dat hij over zijn polcorhart moest strijken om van overal en nergens vluchtelingen onder te brengen in zijn gemeente. De wensen of bezwaren van de bevolking wuifde hij achteloos en arrogant weg. Tot bleek dat een redelijke groep van die asielzoekers echt voor overlast begon te zorgen. Daar had hij niet op gerekend. Hoe argeloos kan een bestuurder zijn? Nou, bij de polcorgroepen in onze samenleving zitten er genoeg van die lui. Doof en blind voor bezwaren, alleen maar bezig met de eigen politiek correcte gedachten en zeker niet met evt. overlast voor de bevolking. Slechts ‘zij’ weten hoe het in ons land moet gaan en ze negeren elk signaal dat komt vanuit een andere hoek. Zo gaat het ook met de Zwarte Pietendiscussie in dit land. Men heeft maling aan de mening van de grote meerderheid (80%) van de bevolking die gewoon een leuk kinderfeestje wil vieren zoals we dat nu al meer dan 200 jaar lang doen. Nee, dat is stigmatiserend, het doet zwarte mensen verdriet en het moet worden afgeschaft. Waarbij je gek genoeg ziet dat naast de drie zwarte actievoerders er hele groepen uit PvdA/D66/GL kring achter deze stelling gaan staan en Piet meteen verbannen tot een rol als witte assistent met volledig salaris en alle ARBO-voorzieningen die passen bij zijn status.

Albert Cuypactie Sinterklaar 251106. 003 (2)De Sint mag Piet niet meer als knecht zien, maar moet een verzoek in drievoud indienen per kind waar de cadeautjes door de schoorsteen moeten worden gekieperd. Piet krijgt een ander uiterlijk, maar intussen lopen de meer normaal denkende Nederlanders, zij die gewoon een leuk kinderfeest zien afpakken door politici en media die niet veel beters te doen hebben, te hoop tegen deze door een minderheid afgedwongen boycot. Een boycot die verder gaat, want ook aan de poten van de stoel onder het eeuwenoude achterste van de Sint wordt geknaagd. Door weer andere groepen die het kruis op de mijter van de Sint zien als een uiting van ‘Kruisvaders’ die zich richten tegen hun geloof of cultuur. En zo gaat het maar door. Bij polcor zijn er ook lieden die een afkeer hebben van de Amerikaanse Santa Claus, een dikke man die ooit door Coca Cola werd bedacht als pedant van ons eigen Sint. De vrolijke dikkerd mag ook weer niet, kortom, het lijkt er op dat je in een polcorwereld niet echt meer mag genieten. Omdat er altijd wel iemand uit een minderheidsgroepering gekwetst kan raken.

Albert Cuypactie Sinterklaar 251106. 042 (2)Waarbij het opvallend is dat die meerderheden die zich nu door al het gedoe aangevallen voelen en in de hoek gezet voelen, niet worden gehoord of gezien. Erger nog, ze worden direct weg gezet als racisten en aanhangers van de leer van Wilders. En door dit soort stigmatisering graven partijen zich dus steeds dieper in en verdwijnt Piet ergens in de loopgraven. Gaan kinderen aan een of andere kant van het spectrum vanzelf huilen als ze deze assistent-manager van een schijnheilige met teveel geld in magere tijden, tegenkomen. Het wordt tijd dat we nog eens goed nadenken over wat dit ook al weer voor feestje was. Ging het niet over gezelligheid, lekkere hapjes, warme chocolademelk, spanning en gedichten? Waarbij die twee toneelspelers (nog even voor de goede orde; Sinterklaas en Zwarte Piet bestaan niet echt..) een centrale rol spelen. Inclusief verhalen en anekdotes. Onze cultuur, onaantastbaar. Of het moet zo zijn dat we bij al die minderheden een grote behoefte voelen om de eigen cultuur ook los te laten ten gunste van die meerderheid in dit land. Maar mag ik meteen maar uitspreken daaraan zeer te twijfelen? Mijn stelling is dus; blijft gewoon van het Sinterklaasfeest af en laat het zijn wat het altijd was; een leuk kinderfeestje! INclusief bijbehorende entourage als echt zwarte geschminkte Pieten. Al dan niet van de vrouwelijke soort, het oog wil ook wat natuurlijk…..Die verandering moet mogelijk zijn…..die wel!

Soldaten-epos

216631 - EHRD - 050585 - DC-3C Hibernians - RHSide parked Scan10243Vraag me mee uit naar een musical en de kans dat ik er positief op zal antwoorden is klein. Ik ben uiteraard wel eens naar zo’n soort voorstelling geweest, maar meestal vond ik het achteraf gezien niet zo veel. Gezongen teksten zijn niet zo mijn ding, en om nu echt een hele avond te gaan zitten kijken naar ‘Mijn zandbak – The Musical’ met in veel gevallen Simone of Jan in de hoofdrol, gaat me te ver. Toen in mijn directe omgeving dus sprake was van een bezoek aan ‘De Soldaat van Oranje – the Musical’ hield ik lang de boot af. Tot op enig moment mijn oudste vriendenpaar in een enthousiaste bekensessie aangaven de trip naar het oude Marinevliegveld Valkenburg te hebben gemaakt en daar dolenthousiast vandaan te zijn gekomen. ‘Meninggever, dat moet je echt zien’ was hun stelling. Daarna ging het snel. Met onze lieve Soester vriendjes maakten we een afspraak, de man van dat stel had ook weinig op met musicals, had net zoveel weerstand als ik. Maar ja, voor de geliefden doe je soms veel en dus boekten we vier zitplekken. Onlangs was het zover.

WP_20141015_008Na een heerlijk maaltje in het vlakbij gelegen Katwijk aan Zee reden we naar de plek des optredens. Valkenburg als vliegveld is ontmanteld, maar voldoende van de oude entourage is toch nog overeind gebleven. Waaronder de hangaars en platforms. En dus heeft men daar enorme parkeerplaatsen voor de bezoekers die dag na dag, zeven dagen per week, deze musical-hangaar bezoeken. Speciale marshallers (mensen met verlichte stokjes in hun handen die je met je auto net als bij vliegtuigen het geval is op de gewenste plek dirigeren) zetten de toon Daarna loop je naar de hal waar je zeer professioneel wordt ingecheckt. Fraaie hal is dan je deel. Met de complete entourage van een groot theater. Catering, toiletten, shop, het is er allemaal. Als de voorstelling ingaat wordt je via allerlei gangen naar je plek begeleid. Zaal is rond, de reden daarvan kom je later achter. Je mag onder geen beding fotograferen, ik moet het dus doen voor de sfeer met beelden van voor de musical en uit de pauze, rest haalde ik van internet. En het is dood jammer dat ik niet kon fotograferen, want ik had vermoedelijk 100 foto’s gemaakt. De voorstelling is adembenemend.

WP_20141015_015Niet zozeer door het verhaal. Dat is weliswaar bekend, maar niet zo heel sterk. Nee, de grote verbazing zit in de wijze waarop je naar e.e.a. kunt kijken. De hele zaal met alle mensen er op draait rond. Heen en weer, en dat houdt in dat je eigenlijk in een gigantische jukebox zit. Je draait naar het decordeel wat nodig is om de volgende scene neer te zetten. Een meer dan vermakelijk kijkspel. Er wordt met motoren gereden, je krijgt wel tien decors te zien met daarin allerlei acteurs en actrices met verschillende rollen. De oorlogssfeer in musicalvorm, het blijft knellen, maar dit is wel het beste op dit gebied wat je zou kunnen bedenken. Het fascineerde mij van begin tot eind. Men schiet er vrolijk op los, en de grande finale is uiteraard de aankomst van Wilhelmina in een echte Dakota. Met alle deuren van het theater open en een fraaie blik op het (buiten) verregende platform. De scene speelt in de open lucht, de koningin van toen wordt in een fraaie Engelse limousine geladen en rijdt weg. Koud, nat, maar wat een scene! Alleen daarvoor al.

WP_20141015_019Je vraagt je intussen wel af wat men na dit spektakel aan moet met dit theaterconcept. Het klopt tot op de millimeter, het is prachtig om te zien en naar mijn idee hypermodern. Ook waar voor je geld, want de voorstelling duurde tot half twaalf. Best laat. Zeker als je nog een eindje moet rijden. Maar meer dan de moeite waard. Een ding blijft me echter dwars zitten; waarom moeten die lui zo nodig zingen. Als toneelstuk was het volgens mij veel krachtiger geweest en wellicht de teksten beter te verstaan. Maar dat was te verwachten als conclusie van een musicalhater als ik. Verder is dit een aanrader met een dikke plus! Voorlopig weer verlengd tot en met juli 2015!

Smerige katten…

Poezen maken de dienst uit in huize Pool - 2006 001Zo lang ik me kan herinneren leef ik al met en tussen de huisdieren. Niet van de vreemde of agrarische soort, ik schreef er al eens eerder een stukje over, nee gewoon honden, poezen wat tropische vissen of een verdwaalde parkiet. Allemaal in mijn jeugd meegemaakt en dan krijg je toch iets mee van….ik wil dat ook!  Nu zijn parkieten niet mijn ding en heb ik na een enkele ervaring met tropische vissen in een niet waterdicht aquarium in combinatie met de nodige ziekten dat stukje dierenleven al decennia geleden opgegeven. Het bleef bij diverse katten, poezen en een enkele hond. Dieren die me het leven aangenamer maakten, een huis tot thuis maakten en dat nog steeds doen. Net als wij mensen hebben ook die dieren bepaalde nadelen. De kattenbak is geen genoegen, al is het vrouwlief die zich daarmee het meeste bezighoudt. Dat zo’n diertje af en toe even zijn maaginhoud op tapijt of jouw schoenen deponeert mag ook in het vakje ‘onaangenaam’ worden opgenomen. En de schade die je hebt of krijgt als zo’n dier zijn plek in huis even duidelijk afbakent moet je incalculeren. Doe je dat niet wordt het geen gelukkige samenleving met die viervoeters en zijn beide partijen ongelukkig. Een hond, zo heb ik ervaren, moet gewoon minstens drie keer per dag naar buiten. Of het nu regent, waait, sneeuw of vriest dat het kraakt. Er uit moet je. Valt niet altijd mee.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAJuist onlangs las ik een boek waarin levensvragen over allerlei verschillende facetten daarvan worden beantwoord. (Waarom je kat niet mee naar bed mag – Ellen de Visser – ISBN 978-90-351-3957-2) Zoals ‘is het verstandig de kat in bed toe te laten?’. Nou, dat antwoord viel me nogal tegen. Nee! De poes mag never-nooit in bed liggen, niet eens in de slaapkamer aanwezig zijn en je moet na elke aaibeurt je handen uitgebreid ontsmetten. Het verhaal daar achter zit hem in het feit dat poezen eigenlijk vol zitten met agressieve virussen en bacillen, dat ze hun huid likken met een tong die even daarvoor hun poep en plasinstrumenten hebben schoongemaakt en dat daardoor alleen al duizenden enge ziektekiemen jouw leven kunnen verzieken. Tja! Ik heb er nooit last van gehad, al moet ik zeggen dat de meeste poezen die wij hadden of nog bezitten (al zien poezen dat precies andersom..) meestal in hun eigen mandje of stoel de slaap met ons delen. Slechts de nieuwe Pixel is er een van de geborgenheid en die nestelt zich graag tegen ons aan als hij de kans krijgt. Om daarbij ineens uit te groeien tot een kat van twee meter en een gewicht dat een beetje fikse herdershond niet zou misstaan. De auteur van het boek waarover ik het heb, zou het een ware gruwel zijn.

WP_20140905_001Die wil ook dat je een hond buiten de deur in de kou neerlegt, en niet in huis. Allemaal omwille van de properheid. Al die enge haren en zo. Nu was onze Purdy indertijd gewend om beneden te blijven, hij durfde niet eens de trap op naar de slaapvertrekken, maar dat was dan toch nog in huis. Helemaal fout. Huisdieren horen daar niet, die moet je ver van je af houden. Vraag ik me direct af waarom je ze dan uberhaupt zou moeten willen hebben. Het is ook een beetje een knuffeldier toch? En vanavond, als we met boek en Smart op de bank zitten en beide poezen zich dicht tegen me aan nestelen voelt dat buitengewoon goed. Huis wordt er echt thuis door en dat we eigenlijk in dienst staan van die beesten, so be it! En wat die auteur betreft; die houdt volgens mij niet van dieren. Net echt althans. Want laten we wel zijn, ook mensen zijn verspreiders van de meest enge ziektekiemen en soms buitengewoon viezig in hun gedrag. Moet je daarom je partner uit bed mikken of de vriendenkring opschonen? Nee toch? Nou dan!

De Fabfour in Holland

WP_20141010_056Nee, echt een fan was ik niet. Ik had meer op met de wat ruigere Stones, de Who of zelfs Elvis. The Beatles was meer iets voor de meiden vond ik indertijd. En dus neuriede ik (buiten gehoor van anderen) de wijsjes van de FabFour zachtjes mee als ik weer eens aan het werk was om mijn spaartegoed voor een nieuwe brommer te spekken, en deze jongelui op Radio Veronica grijs werden gedraaid. Later kwamen de wat betere Lp’s van hen op de markt. Met indrukwekkende nummers, Sergeant Pepper en zo meer. Daarmee was goed te leven. Als je nu het totale oeuvre ziet weet je pas hoe belangrijk die lui indertijd waren. En snap ik de hysterie die rond hen bestond goed. Ze kwamen ooit naar Nederland en dat was een enorm spektakel. Jongelui sprongen in het Amsterdamse grachtenwater en zwommen naar de boot met de vier helden (waarvan er een slechts surrogaat was voor vast, maar toen ziek, bandlid Ringo Star). WP_20141010_054

Tijdens een optreden in Blokker, ruim vijftig jaar geleden al weer, liep de boel zelfs uit de hand. Als je nu ziet wat voor blagen er in de zaal zaten, de jongens keurig netjes met een pak aan en een stropdas om, de meiden met jurkjes met pettycoats, snap je wel dat die wat langer haar bezittende musici uit Liverpool de boel hier op stelten konden zetten. Wij leefden nog met The Blue Diamonds, Selvera´s en Fourio´s. Peter Koelewijn was in onze Nederlandse ogen al een echte rocker. Ik kom op dit onderwerp omdat ook weer in dat Hoorns museum over de Twintigste eeuw een kleine expositie loopt over dat bezoek van The Beatles aan ons land. Was best een mijlpaal. En zette hen in ons land neer als muzikale helden.

WP_20141010_058Vergelijk het maar met One Direction nu. Al schat ik de culturele waarde van The Beatles flink wat hoger in dan die jongensband die vooral hun looks delen met de jonge meiden die er nu voor vallen. Iedereen zijn helden. Zo ook wij, vroeger. Ik betrap me er op dat ik zowat elk nummer van die vier broeders nu zonder meer kan meezingen….opmerkelijk. Komt wijsheid dan toch met de jaren?…..

De wereld van Disney

WP_20141010_019Als je ongeveer van mijn leeftijd op jonger bent is de kans groot dat je ooit te maken hebt gekregen met een creatie van Walt Disney. Een man die al heel vroeg de potentie zag van getekende figuurtjes, en daarmee een imperium opbouwde dat wereldwijd voor miljarden aan omzetten is gaan zorgen. Disney is een grootheid en hij heeft ook het concept van de Disneyparken bedacht. In Amerika een fenomeen. Ergens in de jaren tachtig bezochten wij het park in Florida en dat maakte ook op mij grote indruk. Ik schrijf bewust ‘ook’ want ik ben een beetje een cynicus op het gebied van sprookjes. Daarbij heb ik een enorme afkeer van filmverhalen bijvoorbeeld die niet goed eindigen. Dat overkwam Bambi….diens moeder werd doodgeschoten naar ik mij herinner en die kwetsbare Bambi was zo alleen op de wereld dat ik er wel iets in herkende.

WP_20141010_031Ik heb me indertijd de ogen uit de kop gehuild als klein kind. Sindsdien kwam het niet meer helemaal goed met de relatie tussen Disney en mij. Nou jou, ironisch bedoeld. Ik was een fan van Donald Duck, zijn neefjes, oom Dagobert en de sukkelige Goofy. Ook hond Pluto kon er mee door. Met de toch wat oudere en net even te slimme Mickey Mouse had ik niet veel. Latere Disney/figuren zijn soms aan mij voorbij gegaan. Er zijn hele series waar ik niks mee heb. Toch is het meer dan indrukwekkend als je ziet wat het concern wat Disney toch heeft neergezet, allemaal heeft voortgebracht. En om daar nu een beetje een beeld van te krijgen loopt er nu in het Hoorns Museum van de Twintigste Eeuw een expositie. Vol merchandising, posters, films, archiefbeelden etc. WP_20141010_024 Leuk voor jezelf, maar zeker ook voor kinderen. Die juist vaak met de nieuwe producties veel op hebben. Denk aan ´Cars´ of ´Planes´. Zou ik nu jong zijn geweest zou ik daarop alleen al gevallen zijn vanwege de onderwerpen. Disney zelf heeft de grootste groei van zijn bedrijf niet meer meegemaakt. Hij overleed op hoge leeftijd. Liet veel van het tekenwerk toen al decennia lang over aan anderen. Bestuurde zijn bedrijf en genoot van de resultaten. Net als bezoekers kunnen doen als ze even naar Hoorn afreizen. De moeite waard mensen.

 

Klantonvriendelijke Limburgse prijsvechter..

WP_20141004_004Een van de dingen waar ik in mijn inmiddels rijke carriere wel mee moest leren omgaan was het begrip dat de klant altijd gelijk heeft. Althans, dat je hem/haar het gevoel moest geven dat dit zo was. Ter eer en meerdere glorie van het eigen belang dat je als commerciële of dienstverlenende partij nu eenmaal hebt. Een tevreden klant zorgt voor aanwas van de totale klantenkring en soms kost het maar weinig geld of moeite om dat tevredenheidsgevoel over te brengen op iemand die kritisch of achterdochtig is over wat jij hem/haar zoal verkoopt aan artikelen of praatjes. Het blijft mij dus verbazen dat er nog altijd ondernemers (of werknemers daarvan) zijn die menen dat die klanten er eigenlijk slechts zijn om het hen lastig te maken of nog erger, dat die klanten maar moeten leren doen wat zij allemaal aanbieden aan regels, normen of waarden. Zo zagen we onlangs bij de ANWB hoe men daar de regels voor gebruik van de Wegenwacht eenzijdig veranderde en jou als klant dan maar het initiatief oplegde om daar al dan niet op te reageren. Doe je niets deelt de ANWB je in bij een soort service die zij bij jou als lid (klant) vinden passen en wordt het tarief voor die diensten aangepast. Naar boven…dat spreekt. Want van prijsverlaging hebben maar weinig bedrijven gehoord. Zeker niet bij de Nederlandse winkel van Tedi die wij  Venray bezochten tijdens ons korte tripje in die omgeving.

WP_20141004_003Die Tedi-winkels zijn goedkoopte-eilanden in het Duitse en het verbaasde ons dat er ook een filiaal van in Nederland te vinden was. De chef van die winkel was druk bezig om zijn 16-jarige ‘vrouwelijke’ winkelpersoneel te kneepjes van zijn vakgebied uit te leggen toen wij binnenkwamen. Een groet werd derhalve niet beantwoord. In een stelling waarin ik zaken zocht (en vond) die mijn hobby er nog leuker op maken, kwam ik twee aardig automodellen tegen. De prijsaanduiding  boven het vak was zeer expliciet, E. 2,40 p.stuk. Prima prijsje, en dus zocht ik in de stapels en trok er twee uit die ik wilde hebben. Met nog wat andere spullen togen we naar de kassa. Een van de wichten achter de kassa begon te scannen. Dat ging goed tot ze bij die twee items van mij kwam. De scan deed het niet. Dan maar de artikelnummers intikken. Met een vinger. Prijs per stuk E. 3,50. He, maar dat klopt toch niet? Dat is 1,10E meer dan op het vak staat. Het wicht wist van niks, de chef moest er bij komen. ‘Tja, dat is een foutje hoor, we hebben die prijskaart nog niet weggehaald, dit is nieuwe voorraad en E. 3,50 is de prijs. Had u kunnen weten!’ ‘Hoezo?, het staat er in cijfers van 20cm boven toch?’. De man hield voet bij stuk. Foutje, was menselijk, kon iedereen overkomen, maar prijs is prijs, dus E. 3,50 of niet. Dat werd dus niet! Ik liet ze staan en we gingen zeker door ‘s-mans instelling en benadering boos de deur uit.

WP_20141002_011Deze man snapt het echt niet. Immers, de prijs is niet zo afwijkend dat je kunt denken aan een dwaling van de kant van de klant die onterecht was. De gemiddelde prijs voor die modellen ligt tussen de 2 en 3 euro, dus hoezo moet ik me dan gaan inlezen in de materie bij Tedi? Fout van de onderneming, chef en de wichten die vermoedelijk de prijskaarten niet tijdig hadden verwisseld. Maar niet de schuld van de klant meneer de Tedi-chef. Een dag later, Tedi Duitsland, zelfde modellen, twee euri het stuk. Zelfde keten, andere prijzen. Zal wel aan de prijzen op het vak hebben gelegen. Maar die Venrayse vestiging moet je in de gaten houden. Die hebben een eigen prijsbeleid en dat is niet klantvriendelijk….