Hygiene

Douchen......Kijk, soms ben je verbijsterd. Maar dat ligt vooral aan mij omdat ik nogal gevoelig ben op dit punt. Ik gruw van luchtjes, vieze luchtjes wel te verstaan, en dat bepaalt zeker mede of ik mensen al dan niet accepteer of een bepaald soort eten lust. Wie of wat stinkt, krijgt van mij geen positieve aandacht. En reken maar dat je in de moderne tijd nog steeds mensen tegenkomt voor wie het gebruik van zeep of deodorant kennelijk onbekend is en douchen iets voor de domme. Onlangs las ik er nog een stukje over op MSN. Mannengedrag, waarbij een van de items was dat veel mannen het douchen gewoon overslaan. Zeker als de kans groot is dat ze dit in hun eentje moeten doen en er niet ineens een naakte Doutzen Kroes naast ze opduikt of zo. Overslaan van wassen of douchen, en wellicht ook vergeten om met zeep bepaalde onderdelen eens lekker te poedelen.

Penislengte metenBrrrr. Ik moet er niet aan denken. Mijn discipline op dit punt komt voort uit de jeugd. Wassen in een keuken, niks douche, warm water eerst even in een ketel verzorgen en dan klooien. Toen we eindelijk een douche kregen stond ik er elke dag langdurig onder, tot groot ongenoegen van mijn ouders. Later is het badderen en schoonhouden een dagelijks ritueel geworden. Het oermensgedrag is mij vreemd. Ga ik ergens naar een hotel of zo moet er een badkamer zijn die er niet om liegt. Liefst met bad, 65cm grote douchekop en spiegels waarin je kunt zien wat je zoal aan stoppels moet wegwerken. Ik ben dus niet van de tenten en caravans, in mijn eigen stank leven is niet mijn ding. Net zo min als de geur van zweetsokken, ranzige oksels en zo meer. Toch kom ik ze nog steeds tegen. En….ook vrouwen die niet lekker ruiken! Niet een beetje vers zweet, nee van die geuren die je doen denken aan een soort hel vol ongewassen types. Geen zeep, deo of parfum tegen aan gegaan, gewoon oud zweet.

Bojo maaltijd RamesStank! Wat zijn dat voor types die dat zo doen? Hebben die helemaal geen idee wat ze hun omgeving aan doen dan? Hebben die geen familie of vrienden die er wellicht iets van kunnen zeggen? Stank is stank, vies is vies en je bent bijna asociaal als je zo leeft. Maar misschien past dit wel bij elkaar ook. Kan best. Niet iedereen heeft die manie van mij. Intussen ga ik binnenkort maar weer eens lekker naar een hotel met al die verwenelementen bij elkaar opgeteld. Waar? Geen idee, kan me minder schelen, zolang ik er maar schoon kan rondlopen……En, lieve lezer, hoe kijk jij hiernaar? Ook een douche-overslaand type??? Of net zo als ik gek op schoon en verzorgd? Heb je een afkeer van bepaald eten door de daarbij behorende geuren? Laat het me eens weten dan? Voel me nu zo vaak alleen…….in mijn mening… (foto’s: MSN e.a.)

Dag van de Koning…

OLYMPUS DIGITAL CAMERAAls u dit leest loop ik al in het oranje rond. Niet omdat ik zo koningshuisgezind ben hoor. Nee, dat zeker niet, als vind ik die Maxima wel de moeite van het aanbidden waard. Maar dit terzijde. Nee, Koningsdag, voorheen gewoon Koninginnedag, vier ik met groot enthousiasme. Immers, dan gaat een groot deel van Nederland los, komt uit haar schulp, laat zien dat het niet alleen maar moppert op alles wat niet deugt maar ook kan genieten van ons aller samenzijn. In kleur verbonden, al valt me vaak wel op dat het de oer-Nederlanders zijn die kiezen voor de kleur oranje waar veel van de relatieve nieuwkomers toch gereserveerder zijn in hun uitingen. Wat hen allen echter wel bindt is dat de vrijmarkten voor velen werken als een magneet. Al vroeg in de ochtend (in sommige steden ‘s-nachts..) lopen hele drommen mensen de koopjes langs en schaffen zich aan wat anderen nu net van zolder hebben gehaald. Aan beide kanten wordt vaak geglimlacht om die handel en soms zijn het kinderen die zo een centje bijverdienen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAWat vorig jaar nog hip en trendy was, ligt vandaag te koop op de vele matjes (al dan niet onder afdekzeiltjes) die zijn uitgestald op de straten in de grote steden. Mijn interesse in het fenomeen werd pas echt gewekt in de jaren tachtig. Toen ik op sommige van die markten dingen vond die ik nu nog koester, maar toen nog voor een relatief prikkie kon vinden. Onze polderstad was het toneel van veel ex-Amsterdammers die op een of andere wijze wel af wilden van hun oudere spullen. En de gedreven hobbyist en verzamelaar weet dan zijn slag wel te slaan. Later verbreedden wij ons blikveld en zagen dat als je in Amsterdam bepaalde wijken in trekt je ook heel aardig kunt slagen voor weinig. ‘s-Middags wordt het dan genieten van de sfeer in het centrum van onze hoofdstad. Met een hapje en een drankje.

Nee mevrouw...ik neem u niet mee naar huis!En tijdig weer terug thuis. Niet alleen voor het lossen van de spullen (doen we tussentijds ook vaak) maar ook om de voeten nog wat bij te laten komen van al dat geslenter. Dan bekijken we met een lekker glaasje in de hand de avonturen van onze vorst. Alleen snap ik nog steeds niet dat hij de datum voor deze leuke dag heeft verplaatst. Niks mis met de 30e april, gewoon duidelijk toch? Een gereserveerde dag in de agenda! Nu de 27e, gelukkig heb ik hem in de digitale herinneringslijsten staan. Om niet te vergeten. Mocht u me dus missen, ik ben op strooptocht. Elders doe ik morgen verslag van het succes van al dat gezoek en het onderhandelen over de prijs……Veel plezier allemaal!! En van harte met onze vorst natuurlijk!

Bootjes

Vluchtelingen - 1Natuurlijk snap ik ook wel dat een land of continent waar kennelijk het geld aan de bomen groeit en je soms niets hoeft te doen om toch in leven te worden gehouden grote aantrekkingskracht heeft op lieden die normaal gesproken beter in eigen land of dorp kunnen blijven. Maar de wereld is veranderd. Ondanks alle ontwikkelingssteun die landen als Nederland door de jaren heen hebben  gestopt in de bodemloze put die Afrika heet, blijft de armoede daar schrijnend en zoeken mensen hun geluk alsnog in het rijke Europa. Wellicht zouden ze nog liever naar Amerika trekken, maar dat is slechts een reisje van een paar duizend kilometers te ver. Dus trekken ze naar de zwakke plekken in de vroeger zo goed bewaakte regio’s van Noord-Afrika. Lybie is sinds het vallen van de familie Khadaffi (met steun van Europa n.b.) een gatenkaas en de daar levende handelaren in geld, goed, en mensen verdienen goud aan de export van dit soort wanhopige lieden. Onder het mom van ‘vluchteling’ zijn komt men onze kant op en overspoelt men de stranden van Malta of Italie. Hoopt op een uitzonderingspositie en een persoonlijk beter leven. In de praktijk slaagt 99,5% daar niet of nooit in, het is al een wonder als ze binnen de grenzen van Europa geraken.

Vluchtelingen - 2Want met een paar honderd mannen op een wrak bootje over de Middellandse Zee heen varen richting het beoogde doel is levensgevaarlijk. Men weet dit, neemt het risico en betaalt er grof geld voor. Tot zover het verhaal van de lieden die het maar blijven proberen. Naar verluid wachten nog ruim een miljoen van deze ‘vluchtelingen’ op een kans over zee naar Europa te komen. Anderen, veelal Syriers, Eritreers of Irakezen, proberen het via land. In vrachtwagens, busjes of in de kofferbak van een luxe auto bestuurd door een principeloze scharrelaar. Voor hen die oorlog willen ontvluchten, verkrachting, of zelfs de dood door de barbaren heb ik wat meer begrip. Maar wat ik niet snap is dat de landen om die brandhaarden heen zo weinig doen voor deze mensen. Hoeveel vluchtelingen zijn welkom in Saudi-Arabie? In Iran? in Dubai? Veel dichterbij, maar geen favoriet reisdoel. Nee, Europa moet het worden en als het aan de hier actieve pressiegroepen ligt komt het overgrote deel ook nog naar het piepkleine Nederland. Dat snap ik dan helemaal niet. Immers, ons land neemt elk jaar officieel 28-30.000 mensen op met een status, maar de officieuze cijfers liggen op veel hoger niveau.

Vluchtelingen - 3Juist dezer dagen is de discussie gaande over wat je nu toch aan moet men mensen die onder valse voorwendselen hier zijn gekomen, geen toegang kregen, maar toch willen blijven. Als het aan de lobbyisten ligt blijven deze lieden ook allemaal hier. Daar kent men de voorkeur voor het generale pardon. Tienduizenden kregen zo toegang tot ons koninkrijk. Gezinshereniging zorgde voor een veelvoud van dit cijfer. En dat kost ons miljarden. Maar daarover babbelen de veelal zgn. progressieve voorstanders van open grenzen zelden of nooit. Geld is slijk der aarde en wat van anderen komt kan jij toch mooi uitgeven? Nogmaals, ik ben niet voor de verdrinkingsdood van mensen die er alles voor over hebben hierheen te komen voor een beter leven. Ik ben wel voor een strengere bewaking van onze grenzen en de normen en waarden die hier gelden. Lastig blijft wel hoe je die mensen in eigen omgeving datgene kunt bieden wat ze hier eigenlijk zoeken. Ontwikkelingshulp bleek het antwoord niet, massa-immigratie is dat ook niet. Wat dan wel? Laten we daarover nu eens van gedachten wisselen dan. Wie weet komt het gouden ei wel uit de kip voordat die geslacht wordt…

Stedelijke relativering….

OLYMPUS DIGITAL CAMERAIk hoef maar een keer iets neer te zetten over de fraaie en positieve aspecten van een stad als Amsterdam en ik krijg vanuit het hele land input van lieden die menen dat ik ofwel gelijk heb dan wel volkomen ongelijk. Vaak zijn onderliggende emoties de oorzaak. Zo zijn er nogal wat voetballiefhebbers die Amsterdam niet los kunnen zien van Ajax, alsof dat voor een wereldstad als de onze het enige is dat telt. Omgekeerd heb ik zelf wel ‘iets’ met een aantal plekken in het land die mij kunnen bekoren. En dat hoeven dan helemaal geen grote, bekende, of beroemde plaatsen te zijn. Juist in het provinciale schuilt soms de aantrekkingskracht. Opmerkelijk is dan dat inwoners van die steden of stadjes zelf vaak heel relativerend doen over de pluspunten van hun woonomgeving. Iets wat wij Mokummers niet kennen of zouden kunnen. Wij zien best wel dat niet alles koek en ei is en dat op bestuur en bewoners best wel eens wat aan te merken valt. Maar ja, grote stad, met bijbehorende problemen.

WP_20141003_013Onlangs waren we weer in een provinciestad waar het heel goed toeven is en de terrassen niet alleen aantrekkelijk zijn qua ligging maar zeker ook qua prijs. Met een van de uitbaters kwamen we in gesprek. Hij snapte bijna niet dat wij zijn stad uit hadden gezocht voor ons uitje. Als Amsterdammers?? Wat zoek je hier dan? Nou, dat legden we hem nog eens uit, want wij zijn hier minstens drie, vier keer per jaar. Hij zag zelf meer in Eindhoven of Den Bosch. Grotere steden, mooie centra en nog leukere horeca. Het is opvallend dat je dit vaker tegenkomt. Dat bijna negatief verkopen van je eigen stad. Ik zou dat niet snel doen. Er is niets beter dan de plek waar je woont, de auto waarin je rijdt, de winkel waar je altijd koopt, de vakantiebestemming die je zelf uitzocht, toch?

OLYMPUS DIGITAL CAMERAEn als we dan zijn verhuisd, in een andere auto rijden, een nieuwe winkel hebben gevonden of eens ergens anders heen zijn geweest op vakantie komen vaak de negatieve mededelingen. Over saai, problemen, prijs of onvriendelijke inwoners. Nou over dat laatste maak ik me in dat bewuste provinciestadje geen zorgen. Mensen zijn er erg aardig, je kwekt binnen de kortste keren met allerlei wildvreemden en met wat opletten versta je ook nog wat ze zeggen. Wat ik wel heel vervelend vindt is dat het winkelbestand zo rap afneemt. Dat kortingwinkeltje, de speelgoedzaak, die aantrekkelijke kledingwinkel….allemaal weg. Dat worden veel (te veel) te huur bordjes. Jammer, want ook dat was een van de aantrekkelijkheden. Maar daar hoor ik niemand over. Zou men zich er voor schamen?

Tuttigheid troef…

altAsS9gPjMhgIL8uULENNB1x2mWLL8Cj0TF4HR2d8ZPCQDNatuurlijk, ik ben een echt kind van de revoluties. Alles meegemaakt in de jaren zestig en zeventig. De rokken werden korter tot kort, hotpants, hippies, communes, pil, vrije seks, bakkenbaarden, lang haar, soft drugs, reizen, trekken, ontdekken, anti-autoritair denken, en zo meer. Voor de goede orde, als braaf jong mens heb ik 95% van wat ik hier noem vooral bekeken maar niet zelf geprobeerd. Maar dit terzijde. Wat ik bedoel aan te geven is dat de wereld enorm veranderde. Ook bloot werd een belangrijke uiting van die vrijheden. We gingen op het strand voor het eerst helemaal naakt liggen zonnen. Gaf een hoop gedoe, maar langzaam aan werd het geaccepteerd. Zo zeer zelfs dat met name vrouwen zich ook op de publiekere stranden vaak bloot gaven, zeker aan de bovenkant van hun lijf. Streeploos zonnen werd een belangrijk doel. Niks op tegen. Ging vele jaren zo door en de mens werd er gemiddeld vrijer door. Tot we deze eeuw binnen gingen en ontdekten dat er zoiets was als een digitale en virtuele wereld.

Sun burned lady backDaarin was privacy niet echt gewaarborgd en moest je soms uitkijken met lieden die je om je naaktheid sterk konden veroordelen of zelfs fysiek aanvallen. De vertrutting sloeg daarop toe. Sociale media maakten soms schandalig misbruik van de situatie en iets bekendere lieden moesten vooral opletten als ze ergens in het openbaar de pluspunten in de zon staken om ze te laten bruinen. Voor ze thuis waren gingen de beelden vaak al over Twitter of Facebook. De bikinitopjes gingen weer aan. De dames werden (of zijn) ingetogener (geworden) dan 30 jaar geleden. Tel daarbij op dat de nieuwe generatie jonge meiden ook veel behoudender zijn dan hun moeders ooit waren. De string moest zich zien te verdedigen tegen allerlei veel meer bedekkende onderkledingsvormen en het lijkt er op dat de reepjes stof van o.a. ontwerpster Marlies Dekkers volkomen ‘uit’ zijn.

Ich eill SommerDe jeugd vindt het allemaal maar gek. En dat is opvallend, want juist in deze tijd van al die snelle trends en veranderingen zou je verwachten dat men daarom alleen al niet kiest voor de tuttigheid die nu zoveel plaats lijkt in te nemen. Zit er een culturele druk achter? Is de invloed van archaische geloven of culturen wellicht oorzaak? Het is mogelijk, het vrije denken wordt ook steeds meer onder druk gezet, dan zal het met het vrije kleden ook wel zo gaan. Waarmee we als westerse mensen toch een stukje van de indertijd zo hard bevochten vrijheden inleveren. Wat er voor in de plaats komt? Geen idee, maar voor het landschap op het strand wordt het niet beter. Ik denk dat ik voorlopig maar niet ga…..(even voor de waarheidsvinding; ik ga nooit, maar dan ook echt nooit naar het strand….bloot in de zon? Moet er niet aan denken…..:))

Leerschool…

WP_000781Het leven is een leerschool. En anders dan je wellicht zou vermoeden als je zelf een jaar of veertien/vijftien bent, raak je als het goed is nooit uitgeleerd. De mens doet constant ervaringen op, loopt met zijn/haar bol tegen lampen, deuren of laag gehangen balken, stoot twaalf keer zijn teen aan dezelfde steen (of een die er veel op lijkt) en ontdekt dat de dingen toch net weer even anders in elkaar steken dan ze in eerste instantie leken te doen. Zo vergaat het mij net als ieder ander met een leeftijd van boven de puberale. Ik refereerde al eens eerder aan mijn ‘enorme kennis’ op het gebied van auto’s en vliegtuigen voor ik uberhaupt een stap beroepsmatig in beide werelden had gezet. Toen ik dat eenmaal had gedaan, bleken de imago’s en vooroordelen t.o.v. bepaalde zaken toch anders in elkaar te steken dan ik dacht. En is het idee dat je ‘alles weet’ een pure illusie. Je kunt proberen alle kennis op te doen, je te specialiseren en dan als expert door het leven te kunnen gaan, soms is verbreding ook net zo handig.

OLYMPUS DIGITAL CAMERANiet dat je nu meteen hoeft te weten dat een regenworm in het oerwoud van Nieuw-Guinea wordt aangeduid als de Archivaris graveengaticus of zo. Maar als je in je expertise gaten hebt zitten is dat wel lastig. Mij ergert dat meteen. Zo had ik onlangs een wonderlijke ervaring tijdens de AutoRAI die momenteel loopt. Ik mag er altijd wat eerder doorheen trekken, de Persdag is voor dat doen zeer geschikt. De Amstelhal van het complex stond vol klassieke modellen en die mogen zich ook bij mij in grote belangstelling verheugen. Immers, elke nieuwe auto die vandaag wordt aangeprezen, staat over tien jaar in die nostalgische hal of museum. Tussen al die fraaie bolides uit verloren dagen, een onooglijk karretje. Stoffig, klein, opvallend vorm gegeven. Nog nooit gezien! Dat intrigeert. Het bleek een elektrische auto van de Franse vliegtuigbouwer Brequet uit de oorlog te zijn.

Breguet_Electric_Car_02Dat deed zeer, kwam even binnen. Want a) ik wist niet dat Brequet ook auto’s had gebouwd, b) ik wist niet dat er een elektrische auto uit de Tweede W.O. in ons land te zien is bij het Louwman Automuseum in Den Haag. Dat komt aan, dat scheurt door de ziel, dat beschadigt mijn zelfvertrouwen.. Nou ja, niet overdrijven, een beetje. Juist vandaag beschrijf ik het ding op mijn autoblog. Wie het leuk vindt moet daar maar even gaan lezen. Maar neem van mij aan dat ik bij de voorbereiding van het verhaal enige tijd bezig ben geweest om alles uit te zoeken over dat apparaat. Tot groot genoegen. Kost wat tijd, maar dan heb je wat. En wat de tijd betreft; medebloggers die menen dat ik hen wat ben vergeten, hebben gelijk. Veel weg, vaak op reis, gedoe, het zorgt niet voor grote reactietrouw. Maar ik blijf jullie gewoon volgen hoor en kom waar mogelijk weer ff inhalen. Of er moet iets tussen komen. Een researchprojectje of zo….

Verkeerde rij….

OLYMPUS DIGITAL CAMERAAls je het statistisch zou bekijken klopt er iets niet. Want dan zou het overgrote deel meemaken wat mij zo vaak overkomt en waarvan ik dan het idee heb dat het slechts mij treft. Wat ik bedoel? Het altijd in de verkeerde rij verkeren. Of je nu bij de supermarkt voor de kassa staat, in de files probeert toch nog een beetje vooruit te komen of in het museum of een beurs tracht om opstoppingen heen te komen van lieden die ineens besluiten stil te blijven staan waar het eigenlijk niet kan. In vrijwel alle gevallen kies ik dan verkeerd. En sta ik nog steeds vast als die man of vrouw die zich net voor me langs wurmde al zowat thuis of op kantoor aan de koffie zit. Als ik het bespreek met andere hoor ik niet veel anders. Mensen hebben dat idee zelf ook vaak. Nu zijn er types die bij het idee dat ze verkeerd staan of rijden kiezen om van baan te wisselen dan wel met een of andere smoes wel even voor jou langs mogen in de rij waar jij met je boodschappen staat. Een brutaal mens heeft de halve wereld.

300px-Hema_store_frontOnlangs nog, ik stond als altijd netjes opgesteld in een rij die weliswaar traag, maar gestaag voortbewoog. Van de zijkant naderde een wat oudere dame. Zij had een rollator en hield een pak melk in haar hand. Ze keek alsof ze iedereen die haar iets in de weg zou leggen ter plekken zou veranderen in een kikker. Voor haar golden de wetten van de supermarkt niet, zij had haast. Al zag je dat niet aan haar tamelijk stijve bewegingen. Maar ze drukte wel door. Gewoon dat hulpmiddel in de strijd en uiteindelijk week een wat corpulente vrouw voor mij uit. Met gevoel voor drama dook de oudere dame in het ontstane gaatje. En begon toen tot verbazing van iedereen haar aan de rollator vastgemaakte tas leeg te maken. Ze had een stuk of tien artikelen verstopt, het pak melk was camouflage geweest. Waarom een ouder iemand als dit type zo’n haast had? Het was me onduidelijk. Het bejaardenhuis stond niet ver van de supermarkt vandaan en als je daar je dagen moet slijten  sta je volgens mij nog liever in de rij voor de kassa. Daar beweegt zich dan nog iets en met een gulle glimlach en wat toegeven van jouw bejaarde kant maak je nog een leuk praatje ook op zijn tijd. In de file maak je dit ook nog wel eens mee. Van die mensen die gewoon van de ene naar de andere rij ‘drukken’.

Verbodsbord Partij van de AfkeerOmdat ze maling hebben aan de medeweggebruikers. Net doen of je afslaat en dan via de andere rij weer tien plekjes opschuiven. Hoe kleiner de auto naast je, hoe groter de kans dat je met je leasebak of metselaarsbestellertje ruimte kunt claimen die niet echt valt onder jouw hypotheek. Noem het asociaal, hufterig, maar het geeft die mensen een soort kick. Vroeger zocht ik de confrontatie nog wel eens op. Nu niet meer. Ze doen maar. Als dat de ultieme bevrediging moet geven….Nee, ik blijf maar in de rij staan. Ook al weet ik dat het de verkeerde is. Tot welke groep behoor jij???

Favoriete zakenbestemmingen….

Blik op brug over Theems - Londen 110787 - AMI43 - Scan10393Het mij zeer bekende magazine ‘Zakenreis’ gaf onlangs een paar lijstjes weer waardoor ik meteen werd geinspireerd. Zo vertelde men welke steden in 2014 binnen Europa het meest populair waren als zakenbestemmingen. Het verbaasde me wat qua inhoud, omdat ik de neiging heb te denken dat wij in ons land met een paar buurlanden wat sterkere banden kennen dan met andere. Toch was dit niet zo. De Nederlandse zakenreiziger gaat het vaakst naar Parijs. Gezien de kennis van de Franse taal in ons land best een verrassing. Of zouden mensen die daarheen gaan voor een zakelijk gesprek ook meteen het befaamde Disneydorp bezoeken dan wel een lieve vriendin Nederlandse tulpen brengen? Op korte afstand, nummer twee in de top 10, Londen. Kijk, nu kom je meer in de buurt. Londen is echt een zakenstad, en de paar miljoen toeristen die daar ook heen gaan neemt men als kers op de pudding ook nog even mee. Mijn persoonlijk laatste bezoekje aan de Engelse hoofdstad was in 2006, en toen was er heel veel veranderd t.o.v. mijn eerdere bezoeken. Op drie bankenstad Frankfurt. Een plek die je met een beetje stevige auto vanaf Arnhem in een uurtje of 2/2,5 kunt bereiken. Deed ik zelf ook nog wel eens, meestal tijdens de befaamde IAA autobeurzen. Munchen op plek 4.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAMinder logisch, want wat ja daar nu moet doen aan zaken is mij niet zo duidelijk. Je kunt die lui daar nauwelijks verstaan en een zakenlunch die bestaat uit Braadworst met een pot bier waar je een gezin een week lang dronken mee kunt voeren, is niet zo mijn ding. Ik vond het wel een gezellige stad als ik er was. Kopenhagen staat op vijf. Leg het me maar uit. Geen idee wat je in dat land of in die stad anders moet dan Legosteden bouwen. Maar wellicht heb ik iets gemist in al die jaren. Straatsburg ken ik zelf niet, haar plek op de ranglijst heeft vast van doen met de verplichte verhuizing van het Europese parlement die zorgt voor miljoenenuitgaven voor een of ander machogevoel bij de Fransen. Pas op plek 7 de stad waar de regering zetelt van het grootste EU-land en waar Mevrouw Merkel de scepter zwaait. Berlijn. Zeldzaam leuk, druk en geweldig om te verkeren. Heb er zowel zakelijk als prive goede herinneringen aan. Madrid is nummer 8 op de lijst. Geneve nummer 9.

ANN-04 - Edinburgh 1993 - Calton Hill Scan10044Die laatste stad ken ik wel, Madrid niet. In Geneve ben ik vaak geweest. Prachtige omgeving, dure winkels en heel veel rijkdom. Milaan is uiteindelijk de tiende stad voor de zakenreizende gemeenschap. Ook een mooie stad waar je alleen goed moet uitkijken dat je bij het oversteken niet wordt platgereden door de triljoenen scooters en mini-Fiatjes. Moskou en Zurich zijn uit de top-tien verdwenen. Die veranderingen kan ik wel begrijpen. Moskou bleek een wat onbetrouwbare factor te zijn in Oekraine en de banden werden bepaald niet aangehaald in 2014, de Zwitsers ontkoppelden zich van de Euro. Heb je dus als Europeaan even niks te zoeken. Zijn er steden waar mijn lezers zich extra thuis voelen buiten hun eigen woon/werkomgeving? Laat eens weten, want wij moeten toch ook in staat zijn een aardige top-tien lijst op te stellen? Bij mij komen Praag, Edinburgh, Barcelona, en Berlijn, daar zeker ook op te staan. En bij jullie?

Wie of wat ben je eigenlijk?

OLYMPUS DIGITAL CAMERAAls je hier in Nederland aan de gemiddelde burger vraagt wie of wat hij of zij is krijg je meestal een simpel antwoord. Zo ben ik zelf nog altijd een Amsterdammer, een Nederlander, een hork of een oudere jongere. Ik zal zelden aangeven waar ik qua geloof of politieke richting voor sta als primair antwoord. En echt, ik heb dat wel eens getest, de meeste geboren en getogen Nederlanders of Duitsers (en de rest van Europanen) geven een soortgelijk antwoord. Geloof speelt geen rol. Bij moslims zie je een heel andere reflex. Die hebben snel de neiging zich primair voor hun geloof op te stellen en pas daarna hun oorsprongsland te noemen als punt van herkomst. En pas daarna het land waarin zij leven. Dat zegt naar mijn mening toch wel iets over hun gedachtengoed. Het geloof is voor hen belangrijker dan de nationaliteit en met het nieuwe gastland hebben ze niet veel op. Nu zijn er uitzonderingen op deze regel. Uiteraard, komt wel eens voor.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAIk herinner me van een paar jaar geleden een marktkoopman in hartje Amsterdam Oud-West. Marokkaan van geboorte maar helemaal geintegreerd. Hij dronk gezellig een biertje en je kon enorm met hem lachen. Op de markt een komiek die zijn stal aan het einde van de dag met allerlei trucs en kunstgrepen wel leeg had verkocht. Hard werken was hem niet vreemd, maar lekker onderuit hangen en allerlei wonderlijke verhalen vertellen ook niet. Mijn observaties rond die moslimcultuur wilde ik nog wel eens met hem delen. In die buurt wemelde het van de lieden die hun vrouw echt achter zich lieten aandraven, gekleed in de bekende cultureel voorgeschreven bedekking en met een gebrek aan taalkennis die bijna stuitend was. Mohammed, zoals de marktkoopman heette, bekeek dat dan met mij en gaf toe dat deze mensen in onze cultuur eigenlijk kansloos waren. Hij zag nog meer in de toekomst van straatjeugd die ook daar nauwelijks wilde deugen.

constructionworkersMaar die wel graag wilde werken als de kansen zich maar voor zouden doen. Desnoods als vakkenvullers, maar geld verdienen was ook onderdeel van het zo gezochte respect. Bij een goed biertje en een lang gesprek vroeg ik Mohammed eens wat hij zich nu precies voelde als ik het hem zoals toen echt op de man af zou vragen. Zijn antwoord was direct en uit het hart. ‘Ik voel me primair een Amsterdammer, dat heeft me het meest gebracht. De rest neem ik maar op de koop toe en als het iets toevoegt zal ik het ook omarmen’. We klonken nog eens en ik sloeg hem op de schouder. Zo hoort integratie te zijn. Elkaar snappen, begrip hebben maar je ook en vooral inwoner voelen van de stad waar je leeft en je geld verdient. En dat geloof? Dat is voor mij secundair. Dus…welk antwoord geef jij als ik vraag wie of wat je bent???

Opruimen

Boekenkasten YB Ktr.04 maart 2007 010 (2)Verzamelen en passies voor leuke dingen maken samen een combinatie die niet meteen zorgt voor lege zalen van kamers in ons toch niet al te kleine huis. Integendeel. Boeken die ‘nog eens gelezen’ moeten worden, vitrines vol spullen die leuk zijn om te laten zien en het delen van al die genoegens met vrienden die daar ‘ook iets mee hebben’ maken dat ons huis toch een aardige last aan opgestapelde collecties te bieden heeft. Een deel daarvan stamt uit een ander tijdperk van ons leven. Zoals onze boekencollectie. Ik geef toe wat leesverslaafd te zijn, zo maar drie boeken tegelijk lezen is soms geen uitzondering, vrouwlief kan er op dat punt ook wat van. Wij stammen nog uit die periode dat alles wat op schrift werd gesteld verslonden moest worden en veel dommer werd of wordt je er niet van, dus… Ik beschreef die liefde voor boeken al eerder hier.

FRI-412078 - Journaaljaren HPIM7280_editedToch komt er een moment dat je moet constateren dat de boekenkasten en kamers waar je deze opstelt, toch wat al te druk bevolkt zijn geworden en dat je bij nadere beschouwing ook moet vaststellen dat bepaalde boeken meer als decor dan als leesvoer dienen. Vrouwlief trok onlangs de stoute schoenen aan en begon de grootste boekenkast qua inhoud te ontmantelen. Ongekend welke ‘schatten’ je daarbij tegenkwam, maar ook wat je eigenlijk zeker weet nooit meer te zullen inkijken. De Winkler Prins van 1975 is bepaald niet meer actueel, een science-fiction reeks uit de jaren zestig is bijna bespottelijk in de voorspellingen van de wereld waarin wij nu zouden leven. Kortom, weg er mee. En de waarde is meestal nihil tot laag, zo slecht gaat het intussen met de leescultuur in dit land.

WP_006071De Kringlopers zijn er goed voor. Waar je, als je goed oplet, hele bibliotheken  van anderen kunt kopen voor een prikkie. Thrillers en chicklit’s liggen er bij stapels op je te wachten als je dat zoekt. Een fotoboek met prachtige plaatjes uit de jaren zestig deed ik overigens niet weg. Te veel nostalgie. Prachtig om te zien hoe vrouwen zich indertijd bloot gaven, krachtig, revolutionair, ongebonden of geschoren. Nee, dat boek blijft nog even. Maar voor de rest? Negen grote banenendozen vol leeswerk bracht ik intussen al weg. De grootste boekenkast heringericht. En nog steeds vol. Alleen staat het nu wat netter allemaal.  Nog drie kamers te gaan…….(de foto’s zijn niet waarheidsgetrouw voor de huidige collectie trouwens…)