Wij leerden haar redelijk recent (althans zo voelt dat) in 1982 kennen. In Almere, toen we daar net als zij waren gaan wonen in een nieuwbouwwijk waar het zand nog door de straten werd geblazen en de net aangekomen bewoners vrijwel allemaal uit Amsterdam afkomstig. Fransje en Wim, met hun twee kinderen Esther en Harrie. Echte Mokummers, enorme vriendenkring, mensen van de sport, soms zelfs bij Ajax bekend, maar altijd feest en gezelligheid. Ook voor de directe omgeving. De buren, overburen, waar wij nog wat terughoudend waren bij het openstellen van onze deuren, voor Frans en Wim was het nooit druk genoeg. Fransje altijd druk, en vaak gierend van de pret. Een sigaret en pilsje veelal samen bijdragend aan extra genot. Altijd open huis op Oudejaarsavonden. Met visschotels en drank. De kinderen brachten dan weer een hele rij vrienden en bekenden mee en samen met de buren werd het dan een jaarwisseling om nooit te vergeten. Maar Almere bleek voor ons uiteindelijk een brug te ver. Letterlijk. Gek van de files heen en weer naar de werkplek besloten wij op enig moment het oude land weer op te zoeken en verlieten de indertijd zo geliefde pionierswijk. Frans en Wim deden kort daarna hetzelfde. Wij naar de zuidkant van de stad, zij gingen naar Noord. Weer een nieuwbouwproject maar ook voor hen geen echte files meer. Wim tevreden, Fransje ook omdat de kinderen weer in de buurt woonden na hun uitvliegen van het ouderlijk nest. Een paar jaar later verloor Frans haar geliefde Wim. Ik heb hem hier al eens beschreven een paar jaar terug. En helaas verloor Frans daarna de spirit om door te gaan. Ze had er ineens geen zin meer in. Uiteraard bezochten wij haar een aantal malen. Als altijd zat ze dan weer vol verhalen, foto’s kwamen op tafel, maar ook haar zelf gebakken lekkernijen. Want de gastvrijheid bleef. Vaak sprak ze over Amsterdam, over de kinderen, de kleinkinderen. En zeker ook over de hond van nu en die van vroeger. Ze was actief op Facebook, deelde mee in de door mij opgezette Amsterdamse groep daar. Maar ook dat stopte op enig moment. Ze had geen zin in ‘negatieve commentaren van zure en uitgedroogde mensen’. De laatste periode van haar leven hield ze het voor gezien. Haar hondje, de omgeving, de kinderen. Maar verder niks meer. Verenigd wilde ze worden met haar Wim. En wij hopen oprecht dat dit nu heeft plaatsgevonden. Fransje is niet meer. Een icoon uit ons persoonlijke leven en verleden vond hopelijk haar zo verlangde echte rust. En zal vast in haar geliefde stad worden begraven. We missen haar nu al…..En wensen haar nabestaanden alle sterkte die hoort bij dit enorme verlies!
Tagarchief: plezier
London – The Place to be!
De eerste keer dat ik naar Londen reisde, in een Britse Trident-verkeersmachine, had je net als nu weer het geval is gewoon grenscontroles en waren paspoorten verplicht.
Het was 1971 e n de wereld daar heel anders dan nu. Maar wat ik wel meteen had met die stad was ‘gevoel’. Nadien ben ik er (even teruggezocht) 13 keer geweest. Veelal voor mijn plezier of dat van de familie, enkele malen ook voor zaken. En steeds weer was daar die typisch Britse atmosfeer. We maakten er hele leuke dingen mee, we genoten van eten in de meest bijzondere restaurants, we ondergingen de vele musea, we reden in metro en dubbeldeksbussen, wandelden de voeten stuk, verbrandden er heel wat guldens, Britse Ponden en later Euro’s, vonden er schatten die we dan weer meesleepten naar hier en verlangen zelfs nu nog wel eens naar een paar dagen onderdompelen in die heerlijke typisch Londense sfeer.
Londen is een gigantische stad. Als je daar even op bezoek bent, ook al is dat dan een aantal dagen, is het een illusie dat je die stad echt in zijn geheel leert kennen. Heb je maanden voor nodig. Maar het centrum (Westminster)lukt wel aardig en met de metro ben je zo in een van de vele voorsteden als je dat wilt. Elke meter van die stad heeft wel iets historisch. Daarbij heeft men die typische rode Britse bussen en zwarte taxi’s, ademt de stad de sfeer uit die past bij een wereldmacht ook al is die macht tegenwoordig dan aardig verdwenen. Het financiele centrum is groot en soms grotesk, maar daar kunnen die Londenaren aardig mee omgaan.
Bedenk ook maar eens dat de soms vreselijke architectuur ook een gevolg is van de enorme schade die de stad in WO2 opliep. Nazi-Duitsland viel de stad onophoudelijk aan. Eerst met bommenwerpers, later met raketten. Deed men overigens in WO1 ook al, toen met zeppelins en bommenwerpers. Dat sloeg gaten in de stad die men later weliswaar snel opvulde. Maar vaak met niet de meest fraaie gebouwen. Wat echter monumentaal was werd alleen al om de reden wel weer behouden. Londen kent daarnaast een ongekend winkelaanbod.
De grote warenhuizen als Harrod’s en Selfridges maar een klein stukje van het totale aanbod. Overal kan de creditkaart worden gebruikt. Want je zou er zomaar kleding kunnen vinden voor je hele verdere leven, maar ook een typische ontbijttheepotje dat net zo lang mee zal gaan. Boekenwinkels als Foyles waren voor ons vaste prik. Net als de speelgoedzaken van Hamleys of Beatties (heet nu anders). Verbaas je over de drukte in die winkelstraten rond de kerst (afgelopen jaar even minder door dat virus uiteraard) en de sfeer. En bekijk zeker ook de al genoemde musea.
Britten zijn van de tradities en bewaren alles waar een herinnering aan zit. En als het even kan rijdend, vliegend, varend of wat ook. Thee drink je daar met lekkere koekjes of sandwiches en die thee zelf is zwart waarbij het lood zowat over de rand van je kopje kruipt. Beetje melk doet dan wonderen. Londenaren zijn relaxed. Ze houden van theater (West End) en gaan graag samen naar de kroeg. Daarbij is het voor hen normaal om in de herfst gewoon in feestjurk of relatief dun kostuum buiten een pub samen een emmer bier op te drinken zonder zich om de heersende temperaturen te bekommeren.
Het zijn soms dus typische lieden. Maar o wat zijn ze over het algemeen leuk en gastvrij. Waarbij je ook daar ziet dat vele culturen uit hun eigen oude Gemenebest de weg naar het ‘moederland’ wisten te vinden. Maakt die bevolking daar in meerdere opzichten kleurrijk. Wellicht maakt dat ook de sfeer in Londen. Een pracht stad. Mijn laatste bezoek dateert alweer van 15 jaar geleden. Te lang…ik weet het. Nou ja wie weet….. (beelden: archief)
Die tweede vlucht….
Altijd als ik beelden zie van dwarrelende vliegtuigen die bij storm last hebben aan de grond te komen, denk ik terug aan de momenten dat ik zelf in zo’n metalen vogel verkeerde in soortgelijke omstandigheden. heel wat malen meegemaakt. Maar nooit echt ongerust geweest. Wellicht te herleiden naar mijn tweede vlucht ooit, heel lang geleden alweer, als 15-jarige aan boord van een De Havilland Dove rondvluchtkistje van Martinair. Ik was indertijd abonnee van een luchtvaartblad, Cockpit, en dat leverde je elk jaar een kortingbon op voor zo’n vluchtje boven Amsterdam. En na mijn eerste ervaring een paar maanden er voor bij prachtig weer en goed zicht, wilde ik nog wel een keer. Je kon maar beter opschieten met de vlieguren. En zo togen mijn ouders en ik op de fiets naar het toenmalige Schiphol om bij Martin’s Air Charter (want zo heette dat bedrijfje toen nog) aan te melden dat wij wel wilden vliegen. Nu hadden we de pech dat het net op dat moment dievenweer geworden was met regen en onweer waardoor er even geen rondvluchten konden worden gemaakt.
Een zomerse storm was juist toen ons deel. Maar ja onverrichterzake terugfietsen was ook niet alles, dus we namen een bakkie koffie en keken wat rond over het platform. ‘Kom over een uurtje maar terug’ had de prachtige stewardess van de nog zo bescheiden luchtvaartonderneming ons geadviseerd. En dat deden we. Uiteindelijk leek er een gaatje in het wolkendek te ontstaan tussen twee fronten en vond de piloot van de Britse tweemotorige mini-airliner het wel verantwoord om de lucht in te gaan. Om me hen kijkend zag ik niet veel meer dan nevelige regen, maar goed, hij was de baas en ik wilde vliegen. Toen ik ook nog eens naast hem in de cockpit mocht zitten en alles wat de man deed van heel dichtbij meemaakte zorgde dat voor persoonlijke en jeugdige euforie. Vliegen wilde ik. Acht passagiers klommen achter ons in dat smalle toestel, de deur werd gesloten en de piloot startte de twee zuigermotoren. Ik keek professioneel met hem mee of de props wel draaiden. Met gesis van de remmen reden we naar de startbaan. Het regende nog steeds, maar met de ruitenwissers aan was het volgens mij goed te doen. Brullend startten we en draaiden linksom richting Amsterdam.
Hobbelend door de luchtzakken en knokken met de regen en af en toe een onweersflits klommen we naar 300 meter en maakten het verplichte rondje boven de stad. Ik genoot, zag buiten niks behalve wolken en regen, maar lette op de piloot en de instrumenten. Wat een geweldige vlucht. In de landing was het hard werken voor de piloot naast me, maar hij zette de kist uiteindelijk feilloos neer op het zgn. Oostbaantje van Schiphol. We taxieden terug naar de opstelplaats voor het kantoor van MAC. Ik bedankte de piloot en liep naar mijn wachtende ouders toe. Die zagen groen van ellende. Ik snapte het niet. Tot ik van hen hoorde dat op Schiphol tijdens mijn vluchtje groot alarm was geweest voor een Boeing 707 van PanAm die ergens bij Soesterberg in de buurt midden in het onweer was getroffen door de bliksem en ook nog eens rakelings langs een luchtmachtvliegtuig was gevlogen. Chaos aan boord en schade aan de kist het gevolg. Een tussenstop op Schiphol was toen nodig. En mijn moeder zag naar eigen zeggen al visioenen toen ze dacht aan dat kleine vliegtuig met mij er in. Ik was niet onder de indruk. Immers, goede piloot, lekker vliegtuig en ik zat zelf in de cockpit. Kon er gebeuren.? Niks toch? Daarna nooit meer voor iets bang geweest in die kisten. Overigens was de thuisreis op de fiets verschrikkelijk. Het regende intens en we kwamen tot op de draad nat thuis. Vond ik een stuk erger…(Beelden: Yellowbird archief)
Werken op Schiphol – 4 – Verhuizing
Grote gebeurtenissen in de wereld om ons heen hadden direct invloed op het functioneren van ons zelf of het bedrijf waar we actief waren. Zo was er de dienstplicht die boven mijn hoofd hing op die leeftijd. En dat was niet iets om naar uit te kijken, want om e.o.a. reden wilde vadertje Staat dat ik mij als onderofficier bij de Luchtmacht zou laten opleiden. Paste totaal niet bij mijn insteek van carriere maken. Daarbij was er de oorlog tussen Israel en de omliggende staten, de enorm onzekere situatie in het Verenigd Koninkrijk waardoor er soms dagenlang geen zeevrachtzendingen (meer het werk voor de andere kantoren van ons bedrijf) plaats konden vinden en je daardoor extra druk op de luchtvrachtketel kreeg. Maar soms was een simpel geval van veel sneeuw al goed voor een hoop stress. Immers, sneeuw vertraagde de vliegerij, maar hoe kwam je naar of van dat vliegveld als alle wegen vol lagen met 25 cm dikke sneeuwlagen of zo?
Echte mannen blijven brommen, tuurlijk, maar het bleek soms best een beetje lastig op Schiphol te komen als de wegen toch min of meer geblokkeerd waren. Vrijmaker Rinus reed net als ik op fiets of de brommer op en neer naar Amsterdam. Hij was geen beste stuurman en als we bij slechte omstandigheden samen een eind op reden in het duister vanaf Schiphol, dwars door het Bosplan heen, kon het voor komen dat ik hem onderweg uit het oog (en oor) verloor. Hij reed nog wel eens rechtdoor waar je rechts of linksaf moest en eindigde dan in het struikgewas. Andere collega’s van Schipholse bedrijven overkwam overigens nogal eens hetzelfde. Mijn toch wat langere rij-ervaring op tweewielers gaf mij in ieder geval een redelijk inzicht in hoe je op gladde wegen moest opereren. Die rijafstanden werden in de loop van het jaar 1967 steeds groter, want in mei van dat jaar verhuisde de totale operatie van Schiphol vanaf het oude vliegveld aan de oostkant van de polder naar het Centrale areaal waaraan men zoveel jaren had gebouwd en gewerkt.
Toch een kilometer of zes verderop die Haarlemmermeerpolder in. Ons bedrijf kreeg op dat nieuwe Schiphol-Centrum de beschikking over drie ruime kantoren op de vijfde etage van het vrachtgebouw. Ruud Breems schonk zichzelf een ‘directiekamer’, wij als medewerkers mochten het grootste kantoor delen en we hadden een opslagruimte voor alle papieren en archieven. Vanaf die vijfde etage kon je ook mooi alle toen gebruikte start- en landingsbanen overzien. Niet gek voor een luchtvaartenthousiast als ik! Achter dat splinternieuwe kantoorgebouw lag een enorme vrachtloods van de KLM die volgens de laatste stand der toenmalige techniek was voorzien van een automatisch laad/los- en opslagsysteem. Neem van mij maar aan dat dit systeem niet functioneerde. Het werkte vanaf het eerste moment matig tot slecht en daardoor kon het voor komen dat levende have ergens in een van de gigantische stellingen op 3-hoog was neergezet en scheepsonderdelen in het aanpalende dierenhotel. Het gaf extra stress voor mensen zoals ik die afhankelijk waren van een goede doorstroming als er weer eens een spoedgeval de deur uit moest. Toch kreeg KLM die loods en dat systeem na een paar stevige ingrepen uiteindelijk werkend. Kostte iets, maar dan had je ook wat. En intussen verloofde ik mij en trouwde aan het eind van 1967 met mijn nu nog steeds echtgenote en waren de toenmalige collega’s bij de festiviteiten aanwezig. Het leven vormde zich rond mijn job, ons leefschema paste zich daarbij aan. Want ik moest er heel vaak zeer laat nog uit. Daarover later meer. (Beelden: Archief Yellowbird/internet)
Gewoon gelukkig….
Voor de ene mens is ultiem geluk om in een hutje op de heide met zijn/haar geliefde te genieten van de stilte en natuur. De ander wil in de hoofdstedelijke P.C. Hooftstraat of elders credit-cards doen gloeien door het gebruik en weer anderen zien zich al de hele winter doorbrengen op een of andere cruise-schip. Ik geef er geen oordeel over. Ieders keuze is mij om het even. Mits ik niet wordt gedwongen dezelfde passies te voelen of te leven naar andermans model. Persoonlijk geluk heeft van doen, voor mij althans, met hoe mijn omstandigheden zijn, mijn gezondheid, mijn geliefden, hoe het de huisdieren om me heen vergaat en of ik bijvoorbeeld in staat ben/blijf mijn passies of hobbies uit te oefenen. Neem een factor weg en mijn geluksgevoel daalt. Zoals een jaar of tien geleden door een plots optredend fysiek euvel dat me meer dan zes weken in de greep hield en uiteindelijk eindigde in een medische ingreep die het euvel wegnam en mijn geluksgevoel weer terug bracht. Gezondheid is een heel belangrijke voorwaarde voor dat geluk. Wellicht enige welvaart, opdat je niet in armoede moet leven en elke dag na moet denken over hoe je nu de eindjes weer aan mekaar moet knopen. Geldt ook voor het verlies van huisdieren. Komt soms als een mokerslag jouw persoonlijke geluk verstoren. Sluipende ziekten, die niet kijken of het dier jong of oud is, maar gewoon vernietigend hun werk doen. Enorm verstorend voor mijn geluksgevoel.
Zij die dat als mens zelf ook ervaren, laten overigens soms een verbazingwekkende levenslust zien. Knokken zich een weg terug naar verbetering van de situatie. Al zijn er voldoende voorbeelden van hen die uiteindelijk opgeven, in passiviteit vervallen en op de bank liggend wachten tot hun lot wordt verbeterd door derden. Geluk is in ons land uiteraard veel eerder te bereiken dan elders in de wereld. Geen misverstand. Oorlog, terreur, onderdrukking, geloofsgekte, maar ook de verkeerde afkomst bezitten of een seksuele voorkeur die anderen niet aanstaat maken dat je soms moet vrezen voor je leven, maar zeer zeker ook voor een goed bestaan. Er is nog veel mis in de wereld en van achter onze dubbele beglazing in een doorzonwoning met een fraaie (lease)auto voor de deur is het gemakkelijk oordelen. Wat we dan als volk ook vaak doen. Daarbij maakt geld trouwens zeker niet altijd gelukkig. Want gezondheid is niet te koop. Je kunt de beste doktoren of specialisten wellicht betalen, maar uitbehandeld is uitbehandeld. En dan moet je ook met veel geld maar zien hoe je verder gaat. Geluk is ook dat je in de liefde een beetje mazzel hebt en iemand naast je weet die onvoorwaardelijk voor je gaat.
Om desnoods de schijn van geluk overeind te houden. Ook daarvan heb ik best wat voorbeelden gezien. Een huwelijk dat in feite bestond uit leugens en bedrog richting buitenwereld, maar toch overeind bleef. Door dik en dun, storm of wind. Samen blijven, vaak tegen beter weten in. Veelal zijn het de vrouwen die dan veel op moeten offeren. Omwille van het geluk voor hun kinderen. Nou, als het echt niet gaat en je tegen beter weten een facade overeind houdt, stop er dan maar mee. Zinloze oefening en maakt je als mens doodongelukkig. En daarbij moet je ook maar bedenken dat het gras bij de buren altijd groener lijkt. Vandaar dat ik iedereen adviseer om die tuinen te bestenen. Dan zie je dat geluk of ongeluk toch even minder met een blik vol afgunst. Hoe dan ook, geluk zit vaak in kleine dingen. Als ik om me heen kijk is dat in mijn geval aardig gelukt. En ik wens dat u allen als lezers/mede-bloggers ook toe. Want geluk maakt ook dat je gezonder blijft. Zelf de slingers ophangen, feestje vieren, hoe onzinnig ook, en dat geluk koesteren. Want het kan zo maar ineens over en uit zijn. En ook daarover zijn al heel wat publicaties verschenen. (Beelden: Internet)
De S van Seks – nut en noodzaak…
En voor dat in het vorige blog beschreven krijgen van kinderen moet je wat zaken organiseren die maken dat je 1+1 tot drie weet om te toveren. Man en vrouw, gemaakt om kinderen te krijgen mits je de benodigde componenten daarvoor op de juiste wijze met elkaar vermengd. En daartoe zijn wij uitgerust met een fysiek ingebouwd stukje mechaniek dat lust veroorzaakt en maakt dat mannen en vrouwen zo met elkaar omgaan als ze doen. Ik heb het dan uiteraard over een vrije samenleving waarin niet de een dominant is boven de ander en slechts onderdrukking of verkrachting kan leiden tot bevruchting. En als we dat laatste eens los koppelen blijft datgene over wat ons mensen ook en vooral bindt. Seks! Overigens ook een door alle dieren bedreven kunst van het liefhebben, zonder dat die laatste groep daar nu bewust mee bezig is. Wij mensen in 98% van de gevallen wel. En wat ook zorgt dat we leven zoals we dat doen.
Zonder seks geen plezier, maar ook wellicht geen echte reden om samen met elkaar een keuze te maken om het jarenlang vol te houden. Liefde is een gevoel, seks de daad die nodig is om dat gevoel af en toe even nieuw leven in te blazen. En dan heb ik het ook weer niet over die 20 seconden hip-hap-hop zoals sleurrelaties kenmerken, maar gewoon even aandacht voor mekaar. Seks zit overigens niet alleen in die gemeenschap die mannen en vrouwen met elkaar consumeren. Nee, het zit uiteraard in elke andere relatievorm verpakt, gewoon omdat wij mensen die gevoelens en genoegens kunnen loskoppelen van de al dan niet gewenste bevruchting. Dat ligt bij dieren toch wat anders. Die doen het omdat de soort in stand moet blijven. Wij ook, maar als dat na drie keer treffend raak heeft geleid tot een paar kamers vol kloontjes, gaan we over tot het maken van plezier. Gewoon omdat dit leuk is. Zolang beide partijen dat natuurlijk nog plezierig vinden. En anders zorg je maar voor jezelf. Niks mis mee. Hele kloosters vol met smachtende lieden die dat soort handelingen moeten verrichten om niet helemaal gek te worden.
De mode- en cosmetica-industrie bestaat trouwens ook slechts bij de gratie van dit fenomeen hoor. Seks is overal, in de muziek, de media, boeken, tijdschriften, echt overal. Opdat wij niet vergeten waar het echt om gaat tussen ons mensen. Pas als er wordt geremd, afgeknepen, verboden, be- of veroordeeld, dan zie je de frustraties ontstaan. Met alle gevolgen van dien. Dus stop de vertrutting en show wat je hebt waar het kan en maak plezier als het zich voor doet. Pas dan voel je je echt een mens. Wie het anders ziet mag het zeggen hoor. En ja, ik weet dat het soms door welke omstandigheid ook even anders is. Maar dat is altijd zo. Uitzonderingen bevestigen de regel nu eenmaal….
Koningsdag
Zullen we met mekaar afspreken dat we het vandaag gewoon leuk houden samen?! Dat we niemand kwaad doen, geen aanslagen plegen, elkaar het geluk gunnen en dat we juist vandaag een zijn in onze oranje gekleurde outfit?! In veel landen om ons heen is het begrip veiligheid relatief geworden nu we zelfs auto’s kunnen gebruiken als bewuste wapens. Wapens van de haat! En juist op deze Koningsdag moeten we dat buiten de deur zien te houden. Niet het zwart van de afkeer, maar het oranje van de lol moet domineren. En dat geldt voor iedereen die zich een echte vaderlander voelt en meer voelt voor ons koningshuis dan voor een of andere malloot van een leider in het buitenland. Ook ik trek oranje aan vandaag. Niet omdat ik nu zo van die koningshuizen ben hoor, blauw bloed en zo zegt me weinig tot niets. Maar ik prefereer Willem-Alexander veruit boven een niet democratisch gekozen leider met een afkeer van oppositie.
Daarbij heeft die Willem-Alexander een geweldige smaak qua koninginnenkeuze, dus kan hij bij mij eigenlijk niet meer stuk. Onze stad hult zich vandaag traditioneel in het oranje en de feesten zijn per wijk of straat niet van de lucht. Elk koningsdag een beetje meer, al kan het weer nog wel eens een vervelende spelbreker zijn. Wie mij kent weet dat ik al vroeg onderweg ben om ‘mijn slag te slaan’ en het wel gek moet gaan wil dat niet lukken. Ik sla zelden of nooit over. Slechts in 1992 gebeurde dat toen ik vanuit de werkgever van toen werd geacht een cursus te volgen in het verre Praag. Daar had men van de toen nog als Koninginnedag bekende vrije dag nog nooit gehoord en kon ik niet rondscharrelen in mijn eigen woonstad of Amsterdam waar ik in die periode nog een kilometer of 35 vandaan zetelde. Maar sindsdien is het me niet meer overkomen. We lopen tot we moe worden, komen terug thuis, drinken koffie, lossen de evt. eerste aankopen, gaan weer op weg, komen weer terug en zo meer.
Tot de vroege avond. Dan is het mooi geweest en houden we het voor gezien. Voor een vol jaar weer. Zolang we dat nog kunnen. Zoals wij de dag besteden maken we alles mee van zo’n dag, zien diverse buurten en genieten van de sfeer. En die sfeer wordt ook bepaald doordat echt iedereen met elkaar viert. De azijnzeikers of revolutionairen uitgezonderd wellicht. Of die mensen die moeten werken van hun baas. Maar die doen dan in gedachten mee. Geloof ik vast. Hoe dan ook, ik wens u allen een heel leuke Koningsdag toe. Straks nemen we een klein glaasje oranjebitter heffen het en toasten op onze Max. En op haar man Willem natuurlijk. Maar dan wel voor de vorm….
Dag van de Koning…
Als u dit leest loop ik al in het oranje rond. Niet omdat ik zo koningshuisgezind ben hoor. Nee, dat zeker niet, als vind ik die Maxima wel de moeite van het aanbidden waard. Maar dit terzijde. Nee, Koningsdag, voorheen gewoon Koninginnedag, vier ik met groot enthousiasme. Immers, dan gaat een groot deel van Nederland los, komt uit haar schulp, laat zien dat het niet alleen maar moppert op alles wat niet deugt maar ook kan genieten van ons aller samenzijn. In kleur verbonden, al valt me vaak wel op dat het de oer-Nederlanders zijn die kiezen voor de kleur oranje waar veel van de relatieve nieuwkomers toch gereserveerder zijn in hun uitingen. Wat hen allen echter wel bindt is dat de vrijmarkten voor velen werken als een magneet. Al vroeg in de ochtend (in sommige steden ‘s-nachts..) lopen hele drommen mensen de koopjes langs en schaffen zich aan wat anderen nu net van zolder hebben gehaald. Aan beide kanten wordt vaak geglimlacht om die handel en soms zijn het kinderen die zo een centje bijverdienen.
Wat vorig jaar nog hip en trendy was, ligt vandaag te koop op de vele matjes (al dan niet onder afdekzeiltjes) die zijn uitgestald op de straten in de grote steden. Mijn interesse in het fenomeen werd pas echt gewekt in de jaren tachtig. Toen ik op sommige van die markten dingen vond die ik nu nog koester, maar toen nog voor een relatief prikkie kon vinden. Onze polderstad was het toneel van veel ex-Amsterdammers die op een of andere wijze wel af wilden van hun oudere spullen. En de gedreven hobbyist en verzamelaar weet dan zijn slag wel te slaan. Later verbreedden wij ons blikveld en zagen dat als je in Amsterdam bepaalde wijken in trekt je ook heel aardig kunt slagen voor weinig. ‘s-Middags wordt het dan genieten van de sfeer in het centrum van onze hoofdstad. Met een hapje en een drankje.
En tijdig weer terug thuis. Niet alleen voor het lossen van de spullen (doen we tussentijds ook vaak) maar ook om de voeten nog wat bij te laten komen van al dat geslenter. Dan bekijken we met een lekker glaasje in de hand de avonturen van onze vorst. Alleen snap ik nog steeds niet dat hij de datum voor deze leuke dag heeft verplaatst. Niks mis met de 30e april, gewoon duidelijk toch? Een gereserveerde dag in de agenda! Nu de 27e, gelukkig heb ik hem in de digitale herinneringslijsten staan. Om niet te vergeten. Mocht u me dus missen, ik ben op strooptocht. Elders doe ik morgen verslag van het succes van al dat gezoek en het onderhandelen over de prijs……Veel plezier allemaal!! En van harte met onze vorst natuurlijk!
De wereld van Disney
Als je ongeveer van mijn leeftijd op jonger bent is de kans groot dat je ooit te maken hebt gekregen met een creatie van Walt Disney. Een man die al heel vroeg de potentie zag van getekende figuurtjes, en daarmee een imperium opbouwde dat wereldwijd voor miljarden aan omzetten is gaan zorgen. Disney is een grootheid en hij heeft ook het concept van de Disneyparken bedacht. In Amerika een fenomeen. Ergens in de jaren tachtig bezochten wij het park in Florida en dat maakte ook op mij grote indruk. Ik schrijf bewust ‘ook’ want ik ben een beetje een cynicus op het gebied van sprookjes. Daarbij heb ik een enorme afkeer van filmverhalen bijvoorbeeld die niet goed eindigen. Dat overkwam Bambi….diens moeder werd doodgeschoten naar ik mij herinner en die kwetsbare Bambi was zo alleen op de wereld dat ik er wel iets in herkende.
Ik heb me indertijd de ogen uit de kop gehuild als klein kind. Sindsdien kwam het niet meer helemaal goed met de relatie tussen Disney en mij. Nou jou, ironisch bedoeld. Ik was een fan van Donald Duck, zijn neefjes, oom Dagobert en de sukkelige Goofy. Ook hond Pluto kon er mee door. Met de toch wat oudere en net even te slimme Mickey Mouse had ik niet veel. Latere Disney/figuren zijn soms aan mij voorbij gegaan. Er zijn hele series waar ik niks mee heb. Toch is het meer dan indrukwekkend als je ziet wat het concern wat Disney toch heeft neergezet, allemaal heeft voortgebracht. En om daar nu een beetje een beeld van te krijgen loopt er nu in het Hoorns Museum van de Twintigste Eeuw een expositie. Vol merchandising, posters, films, archiefbeelden etc. 
Leuk voor jezelf, maar zeker ook voor kinderen. Die juist vaak met de nieuwe producties veel op hebben. Denk aan ´Cars´ of ´Planes´. Zou ik nu jong zijn geweest zou ik daarop alleen al gevallen zijn vanwege de onderwerpen. Disney zelf heeft de grootste groei van zijn bedrijf niet meer meegemaakt. Hij overleed op hoge leeftijd. Liet veel van het tekenwerk toen al decennia lang over aan anderen. Bestuurde zijn bedrijf en genoot van de resultaten. Net als bezoekers kunnen doen als ze even naar Hoorn afreizen. De moeite waard mensen.
Altijdmijnmening 