Vrouwlief nam onlangs het voortouw waar het ging om opruimen van overbodige boeken en andere zaken. In de loop van de decennia bouwden wij een best enorme bibliotheek op en een deel van die leeswaar is na controle echt qua inhoud te oud of te suffig om nog eens in te kijken. Dat ruimt lekker op, want inmiddels gingen al een doos of 15-16 naar de Kringlopers in de buurt. Maar er blijft nog genoeg over waar we een bestemming voor moeten zoeken. Onlangs, de koffie met de taart op tafel, moest ik van haar een serie boekjes bekijken die ofwel ‘bleven’ dan wel ‘gingen’. In een daarvan vond ik een krantenknipsel uit 1970, zelf uitgeknipt indertijd en mij een blik gevend in mijn toenmalige interesses. Het stukje (Parool) legt uit dat de NASA een ruimtereis plande met een stevig stukje techniek dat in het najaar van 1973 zou worden gelanceerd naar de planeet Mercurius. Het intrigeerde me, want ik had geen idee of dat ding überhaupt wel is opgestegen en of we die pokdalige planeet ook hebben bereikt. Dat vraagt om nakijken. En dat doe je niet meer in boeken, maar op internet.

De indertijd nog als MVM-73 aangeduide missie is inderdaad gelanceerd. Maar toen heette het ding intussen Mariner 10 en was het apparaat al twee keer zo zwaar als ooit gepland. En moest hij onderweg ook nog een paar andere taken uitvoeren. De Mariner moest via een ingewikkeld parcours ook Venus aan doen en onderweg gelijk even wat kometen bestuderen. Uiteindelijk is hij langs Mercurius gescheerd, de kleinste planeet van ons zonnestelsel en we kennen hem als collega-planeet al een paar eeuwen. Om er te gaan buurten is de planeet niet zo geschikt. Zijn positie t.o.v. de zon maakt hem niet echt leefbaar. Zo komen daar de grootste temperatuurfluctuaties voor uit het hele zonnestelsel. Is het er donker moet je rekening houden met 173 graden vorst, komt de zon op verschroei je er vrijwel meteen met 427 graden boven nul. Daar helpt geen enkele zonnebrandcrème meer tegen.

Mercurius is bijzonder grillig gevormd, en zou volgens experts, die zich o.a. baseren op de metingen zoals verricht door de Mariner, een kern hebben die nog eens drie keer groter is dan die van onze eigen Aarde. Onherbergzaam dus, en niet echt aantrekkelijk. Maar door alle informatie te bestuderen leren we meer over het heelal. Overigens lanceerde NASA in 2004 de Messenger, en die satelliet draaide maar liefst 4000 keer rond de planeer Mercurius. Mariner 10 was toen al een tijdje verdwenen. Opgeruimd in de grote kringloop van de ruimte. Wie weet komt die over duizenden jaren nog eens terug, om te zien dat onze thuisplaneet er heel anders uitziet dan toen hij vertrok voor zijn lange reis….