En terwijl het in het vorige blogje nog ging over Fokker en haar rol in de wereldluchtvaart, dit keer wil ik het hebben over een min of meer verwant onderwerp; reizen. Want uit een recent onderzoek van de ING-Bank onder 8000 Nederlanders bleek dat tijdens de afgelopen vakantie mensen die een vakantie boekten in eerste instantie in meerderheid eerst keken naar een bestemming, daartoe besloten onderweg te gaan en pas later keken of ze wel een toereikend budget hadden voor die trips. Pas veel later keek men ook hoe lang men eigenlijk weg wilde blijven. Dat houdt in dat veel mensen min of meer ‘als een kip zonder kop’ een reis boekten. ‘Maakt niet uit wat het kost, ik wil op vakantie en graag ver weg’. Kan niet schelen wat de prijs is voor dat tripje, gaan met die banaan.
Dit gedrag staat zover af van mijn eigen idee over vakantie, dat ik het opmerkelijk genoeg vond om er even een verhaaltje over te dichten. Immers, ik geef toch even meer aandacht aan het besteedbare budget dan aan wat ik eigenlijk zou willen. Nooit schulden maken voor grote uitgaven zit er nogal in gebeiteld bij me, en dat zorgt nog steeds voor grote terughoudendheid als het even niet uitkomt. Liever sparen en genieten dan lenen en lange tijd moeten bloeden voor iets wat je al snel vergeten bent. OK, lijkt ouderwets, maar zo zijn wij opgevoed. Met als voorbeeld ouders die vaak de eindjes bij elkaar moesten leggen om uiteindelijk van vakanties te kunnen genieten. Bij ons thuis ging dat zeker zo. Al waren het dan geen verre bestemmingen, dan nog. Een week volpension in Limburg was het ultieme dat de soms zo hardwerkende ouders voor mekaar konden brengen. Maar dan moest het geld er wel zijn. Want als we gingen dan bezuinigde men niet. Hapjes, drankjes, uitstapjes, het moest allemaal gedaan worden. En die tripjes zitten nog aardig in de bol.
Geldt ook voor de plekken waar ik zelf in de loop der jaren heen ging. Altijd comfortabel, beetje shoppen, cultuur, reizen per vliegtuig of een snelle trein, soms met de auto. Maar nooit op de bonnefooi of op basis van geleend kapitaal. Het past me niet, ik zou er kriebelig van worden. En als ik dit onderzoek dan lees weet ik zeker dat ik van een andere generatie begin te worden. We lenen weer wat af tegenwoordig en alles moet kunnen. Van de grootste auto (als die niet van de zaak is), tot het meest luxe huis, de nieuwste smartphone en/of computer, en natuurlijk een paar keer per jaar op vakantie. Logisch, want ‘we werken er hard voor’. Alsof ik dat ook niet deed. Maar goed, andere discussie. Ben wel benieuwd hoe jullie hier nu naar kijken. En o ja, die reisduur…..ik denk aan mijn drie vierpotige huisgenoten en vind direct twee dagen weg al lang. Dat mag je die beesten niet aan doen toch???
Op het grote plein voor de O.L.Vrouwetoren van Amersfoort zitten heel wat horecazaken. Een daarvan was onze keuze voor het afsluitende dinertje met de vriendjes na een prima dagje vertoeven in Amersfoort. Bistro ’t Kannetje zorgde voor onze inwendig mens en deed dit met veel plezier en goede kwaliteit. Buiten op het terras, dat heel wat tafels omvat, net als de omringende horecazaken dat doen. En het was echt de moeite waard om daar de spijzen naar binnen te werken. Betaalbaar ook, zonder overdreven goedkoop te zijn. Maar daar krijg je ook echt lekker eten voor. Zuigbaar vlees in het gerecht wat ik samen met twee anderen uit het gezelschap koos. Met frietjes en salade voor een luttel bedrag. Het voorgerecht uit het altijd door mij gekozen Carpaccio wat in kwaliteit nog weleens wil verschillen. Niet bij ’t Kannetje, gewoon goed. De dames en heren die in verschillende rolverdeling hun ding deden waren allemaal vriendelijk, humorvol en servicegericht. Alles klopte en wat ook lekker was, je hoefde geen uren te wachten op het bestelde, maar men had ook geen haast. Precies zoals je in gezelschap op prijs stelt. Minpuntjes? Ja, het toilet. Dat was echt van een mindere soort. Het stonk er ook en het was niet echt schoon. Dat kan beter. Maar kan ook komen door de grote drukte van deze dag. Hoe dan ook, een rapportcijfer van 8,7 is meer dan verdiend daar in Amersfoort. En we komen er graag nog eens terug. (foto: Internet)
Als we dan met zijn viertjes een paar dagen onderweg zijn is het vrijwel altijd zeker dat we op zoek gaan naar een goed en betaalbaar wok restaurant. Omdat je daar voor niet al te veel geld vaak erg goed eet en een paar uur onder de pannen bent in grote gezelligheid. In het Brabantse Uden vonden we onlangs zo’n gelegenheid die er zijn mocht. Het Japans-Oosters/Buffetrestaurant Paradijs in die plaats, gelegen aan de Prior van Milstraat 18 mocht ons tot haar gasten rekenen en dat was een waar genoegen. We werden meer dan welkom geheten en konden bij de receptie kiezen uit Chinees wokken, Japans eten, a la Carte-gerechten of zelfs Nederlands. Voor al die soorten van genoegens waren afdelingen in het restaurant beschikbaar. Onze wok tafel was keurig en fraai gedekt en de dame die ons bediende was meer dan vriendelijk en aardig. Het buffet waar je zelf je eigen maaltijden samenstelde was overdadig en veelzijdig gevuld met van allerlei lekkers.
Van kleine voorgerechtjes tot meer dan smakelijke toetjes. Het wokken werd gedaan door vriendelijke koks die al glimlachend een show opvoerden om zo jouw gerechten tot iets lekkers om te toveren. Ik weet echt niet meer wat we allemaal naar binnen werkten, wel dat het veel was en zeer lekker. Het restaurant was goed gevuld, om ons heen werden wat partijtjes gevierd door jongelui maar nergens leidde dat tot overlast of gebrek aan bedienend personeel. Dat bleef voorkomend, efficiënt en behulpzaam. Toen we dan uiteindelijk min of meer naar buiten rolden en blij waren dat we nog 2,5 km naar ons hotel terug mochten (moesten) lopen, waren we p.p. net twee tientjes verder en dat is geen geld voor zoveel lekker eten en drinken. Een aanrader van jewelste als je in de buurt bent daar. Rapportcijfer: 8,5
Als partners kinderen plannen is het wellicht een van der meest belangrijke zaken bij een komende zwangerschap of men een wens heeft voor een jongen of meisje. Vroeger liet men Gods water over diens akkers lopen en accepteerde wat de voorzienigheid voor de a.s. ouders in petto had. Maar tegenwoordig willen wij het gelukkige gezin maakbaar houden en dus kijken we na twee weken zwangerschap via een pretscan al of er een jongen of meisje aan staat te komen. Het ligt aan de persoonlijke verwachtingen (..) of het ene of het andere geslacht gewenst is. Pret-echo’s en zo meer vertellen veel over de richting die het nog zo jonge vruchtje op gaat qua groei. Dat ene kleine aanhangsel maakt al veel uit.
Toch wordt er ook door wetenschappers gekeken naar oorzaken en gevolg bij het krijgen van jongens of meisjes. Het blijkt voor een belangrijk deel de moeder te zijn die oorzaak en gevolg met elkaar kan verbinden. Uit onderzoek van een paar jaar terug bleek dat moeders met veel stress veel vaker meisjes krijgen dan jongens. Hebben die moeders mannenberoepen krijgen ze juist vaak zoons. Is moeder niet van het uiterlijk moederlijke type met stevige heupen, maar neigt ze meer naar smalle exemplaren en kleine billen is de kans groot dat ze jongens zal baren. Moeders die in een oorlogssituatie terechtkomen krijgen heel vaak meisjes, maar hebben ze een leven vol vrede en intussen een hoge opleiding gevolgd is de kans op jongens veel groter.
Als de moeder 30plus is en alsnog aan kinderen begint zal ze sneller een meisje krijgen en hoe vreemd het ook klinkt, als diezelfde moeder gewoon elke dag rustig en goed ontbijt krijgt ze jongens als nageslacht. De wetenschap is er nog niet uit hoe dat precies werkt, maar statistieken liegen niet. Kortom, als je nog in die leeftijd zit dat je keuzes moet maken, zorg dan dat je een gedrag vertoont dat past bij de geslachtskeuze die je zou willen uitvoeren. En roken en drinken hoort niet bij a.s. moeders uiteraard. Het door mij teruggevonden onderzoek vermeldde niets over de kwaliteit van het mannelijk zaad, het gedrag van die mannen etc. Kennelijk maakt dat minder uit dan die zaken die ik hiervoor opnoemde. Ben benieuwd naar jullie ervaringen als vaders of moeders. En of je een koppeling kunt maken tussen theorie en praktijk…
Hij dartelde van bloem naar bloem en genoot ten volle van het leven. Zij vleugels glansden in de zon en hij koesterde zich aan de aangename warmte. Zijn leven was hij lopend begonnen. Zich voedend ook. Hij had zijn langwerpige buik helemaal vol gegeten op plekken waar dat kon of mocht en dat had ertoe geleid dat hij nu zo groot en krachtig was. Hij kon vele kilometers afleggen zonder te hoeven rusten. Hij gebruikte daarbij zijn reserves maar kwam nooit echt te kort. Hij had kortstondig verkering gehad met een meisje van hetzelfde ras en dat had volgens haar geleid tot goed nageslacht, daarover hoefde hij zich geen zorgen te maken. Deed hij ook niet. Hij dartelde gewoon verder en keek omlaag naar de wereld van die andere bewoners die soms zo heerlijk rook maar ook zo gevaarlijk kon zijn. Hij moest goed opletten dat hij niet werd aangevallen door die grote terroristen die op hem loerden, of die geel/zwarte gifkikkers die hem al zoemend verjoegen als hij even een beetje nectar tot zich nam op een bloem. Dat spul verslaafde hem nog eens. Zo lekker… Op deze zonnige dag had hij weinig wat hem verdrietig kon maken.
Nee, hij leefde en genoot met volle teugen. Het werd anders toen de grote bol in de hemel langzaam zakte. Met dat verschijnsel voelde hij dat hij moe werd. Hij keek eens opzij en zag dat zijn mooie kleuren van overdag ook donkerder werden. En dat zijn vleugels begonnen te slijten. Tijd om eens een slaapplek op te zoeken. Ergens beneden waar het veilig was. Hij moest opschieten, zijn lijf werd koud en kil en hij zou het vliegen niet meer al te lang volhouden. Ergens in een hoekje onder een grote struik besloot hij om de nacht door te brengen. Een nacht waarvan hij geen idee had hoe lang die zou duren. Maar hij waagde de gok. Vouwde zijn vleugels na de landing op en nam de rusthouding aan. Daarbij had hij de grote rode kater over het hoofd gezien die met een oog open had liggen loeren naar alles wat in die tuin bewoog. Met een snelle sprong had hij het dier te pakken dat vlak voor hem op een takje was komen zitten. Met zijn scherpe klauwen scheurde hij de vleugels van het dier en stak het in zijn bek. Het bewoog nog wat, maar met een paar slikbewegingen was het diertje verdwenen. Weer een eendagsvlinder minder. En de kater liep voldaan terug naar zijn vrouwtje en liet zich de bemoedigende klopjes en aaien welgevallen. Tijd voor echt eten. Want van een vlinder alleen kon je niet leven…..(foto’s internet)
We aten onlangs met lieve vrienden weer eens op een bijzondere locatie. Voldoende bijzonder om er even een verhaaltje aan op te hangen. Niet zo maar een horecagevalletje voor een standaard recensie maar in dit geval een school waar men jonge mensen het schone vak van restaurateur, hotelier of manager in een soortgelijk bedrijf bijbrengt. Op VMBO-niveau, maar wel zodanig dat men kan doorstromen naar het HBO op dit gebied. Het instituut achter die school heet Hubertus & Berkhoff en zetelt in een fraai nieuwbouwpand in een straat tegenover het RAI-complex in Amsterdam-Zuid. Een plek waar je in een tot restaurant (met bar) omgetoverde ruimte van de school wordt ontvangen alsof je bij een veel-sterren-zaak gaat eten. Uiteraard hadden we ver van te voren gereserveerd, het loopt hier niet onverwacht, storm! De ons toegewezen tafel werd bediend door een jonge dame die in de derde klas van haar opleiding zat en dit jaar richting eindexamen zou gaan. Deze avond was een vuurproef voor haar en dan meteen vier van die ‘oudjes’ aan tafel die nog lastige vragen stelden ook.
Over extra water, welke wijn ze te bieden had en zo meer. Ze had haar lesje echt wel ingestudeerd, maar die extra dingen brachten haar van het stuk. Net zoals de ‘pulletjes’ die andere tafels bedienden. De een met een veel beter verhaal dan de ander, soms een leemte in de kennis invullend met een fraaie uitleg. Die overigens nergens op sloeg, maar dit terzijde. De een heeft het in zich, de ander niet. Hoe dan ook, men bekwaamt zich hier ook in het koken en jongelui die later in de keuken de gevestigde orde van sterrenkoks concurrentie willen aan doen hadden een fraaie opdracht om een viergangendiner voor te schotelen dat ook nog lekker was. En….dat was het. Van een amuse die bestond uit een Komkommer yoghurtsoepje met een crostini met eiersalade, tot een voorgerecht waar we knolselderijsalade met Ardennerham, gerookte kip en longhaas geserveerd kregen.
Hoofdgerecht was geroosterde vis van de dag met pasta en knolselderijpuree, groenten en wat zelf gesneden frietjes. Als dessert gepaneerde chocolade bavaroise met mousse van witte chololade, yoghurt en rood fruit. Buitengewoon smakelijk allemaal en de uiteindelijk gekozen wijnen van uitstekende kwaliteit. Onze hostess had het lastig. Een wijnfles viel om, gelukkig nog niet van kurk ontdaan, ze liet bestek vallen, gooide een glas om, maar loste alles keurig op. Rust is vaak een goede raadgever. We aten lekker, vonden de ambiance prima, het gezelschap was meer dan plezierig en de service goed. Voor 20 Euro per couvert (incl. fooi) was dit een koopje. Als ze weer zoiets bieden gaan we opnieuw kijken of we kunnen reserveren. Een echte aanrader. En bij die jongelui komt het in een aantal gevallen zeker goed. Mits ze dat examen hebben gehaald natuurlijk.
Ooit heb ik er nog eens het een en ander over geschreven hier, migraine! Aanvallen die mij sinds pakweg een jaar of twintig geleden achtervolgen als een man met een pistool waarin een kogel die hij bij wijze van spreken als een soort Russische roulette op mijn bol zet. Indertijd wist ik niet wat het was en maakte me grote zorgen over mijn welzijn. Van het ene op het andere moment veranderde mijn leven. Vreemde lichtflitsen, een dicht trekkend beeldveld en daarna heftige hoofdpijnen. Ik verkeerde in een van de drukste fasen in mijn werkzame leven. Had de tijd niet voor die ‘onzin’ en reed of werkte soms gewoon door. Buitengewoon onverstandig want dan volgde meteen een volgende aanval, nog heftiger dan die eerdere. Ik heb wat liggen rollen. Opvallend genoeg vond de toenmalige huisarts het niet zo vreemd dat me dat overkwam. Immers ik had een stressvol bestaan en dat wilde wel eens leiden tot….Daarbij was ik blond van haar, blauw van ogen en had de leeftijd om. Alleen miste ik een voorwaarde om aan het ideale patientenbeeld van toen te voldoen; ik was geen vrouw. Dat maakte het wel wat bijzonder.
Kennelijk hebben vrouwen van die leeftijd en met de uiterlijkheden die ik vertoon qua haar en oogkleur een grotere kans op migraine dan zij die behoren tot andere bevolkingsgroepen. Intussen slikte ik heel wat medicatie tegen die aanvallen die kwamen en gingen op momenten dat ik er niet op zat te wachten. Nadat ik werktechnisch in ander vaarwater was terechtgekomen zakte de frequentie. Was het dan toch (ook) frustratie over falend leiderschap bij het bedrijf waar ik daarvoor had gewerkt? Je zou het bijna denken. Nou, tot zover de theorie. In de praktijk bleven de aanvallen nu langer weg, dat was zeker zo, maar helemaal verdwenen ze niet. En dat is in die twintig jaren waarin het fenomeen zich voor doet ook nooit gebeurd. Ook dit jaar ben ik al een paar maal slachtoffer (..) geworden. Buitengewoon vervelend en altijd onverwacht.
Niks met stress van doen, niets met herkenbaar eten of drinken. Patroon nog steeds gelijk, opkomende flitsen in de ogen, last van geluid en licht. Een beeldscherm bekijken is ondenkbaar als het eenmaal aan de gang is en daarna als de duvel zelve pijnstillers nemen en rust. Al is het maar een paar uurtjes. Nadat de hoofdpijn (met alle bijverschijnselen) is verdwenen moet ik nog even rustig aan doen. Voel me dan net of ik een kater heb van de drank, maar 24 uur later is het verdwenen als sneeuw voor de zon. Hoezo migraine? Nou, vertel het me maar, waardoor het nu nog steeds een rol speelt. En waarom ik dat als blondharige, blauwogige Vikingman kreeg toen ik de al wat ouder was dan de glanzende tienerleeftijd. Zat het in de genen? Niet dat ik weet of wist, vroeger thuis nooit mee te maken gehad. Maar misschien werd dat wel buiten beeld gehouden, al kon mijn moeder best wel eens mekkeren of lichamelijke kwalen. Deze hoofdpijnen werden niet benoemd. Dus het fenomeen heeft me zomaar uitverkoren om me te pesten. Hoe dan ook, ik wens het niemand toe. Akelig kwaaltje. Maar het kan altijd erger denk ik dan…en dat is natuurlijk zo. Je hoeft er maar even op Google de informatie over migraine op na te slaan. Mensen raken er soms compleet door geveld. Dat heb ik dan wat minder. Gelukkig maar….
Het mocht wat kosten en de lekkerste hapjes en drankjes stonden op tafels, alle stoelen er omheen en ook de nodige rookwaar. Want dat had je toen, men rookte als een ketter en je was een slecht gastheer/vrouw als je die zaken niet verzorgde. Oma kreeg een advocaatje met slagroom en de grammofoon zorgde voor de nodige muziekjes om de sfeer er in te houden. In het begin van mijn eigen onafhankelijkheid deed ik dit in de ware spirit van de afkomst ook nog even zo, maar daar was ik toch al snel klaar mee. Die mensen die je een of twee keer per jaar zag omdat het zo hoorde, maar verder niets van zich lieten horen, waren niet mijn meest ideale gasten. Nee, stoppen maar met die flauwekul. En dat beviel heel lang goed. Langzaam aan werden we ouder en kwamen de grote data. De verjaardagen zagen kroonjaren passeren, een daarvan werd met een surprise-party een paar jaar terug nog enorm verrassend en leuk. Alle vrienden en wat familie bijeen om te vieren dat ik zover was gekomen. Nog steeds in dank herinnerd. Men kwam van heinde en verre!
Overigens geldt mijn hier wat aangedikte afkeer van die feestjes niet zozeer de zakelijke festiviteiten hoor., Open huizen, openingen, introducties, shows etc. Dat diende een doel! Onze trouwdagen, en ook die lopen qua jaartallen aardig op nu, vieren we meestal in eigen kring. Gewoon met zijn tweetjes. Je doet het immers allemaal samen. Maar we gaan dit jaar weer voor een kroonjaar en dat vraagt overwegingen over hoe we wat en waar vieren. Klein, of net iets meer dan dat. Groots wordt het zeker niet. Past niet bij ons, de bescheidenheid zelve. Maar wat we doen zullen we vast, ook hier, delen. De eerste gedachten delen we nu al. Feestelijk….. Met een hoedje en een toeter en een vrolijk snoetje….
Het onderwerp milieu vind ik wel voldoende reden om er nog eens wat over neer te pennen. Omdat bijvoorbeeld een politieke stroming als GroenLinks vaak dat onderwerp naar zich toetrekt. Vanuit het idee dat met name de wat jongere generaties zich geroepen voelen tot het credo van mensen als Klavertje met hun namaak-Obama-retoriek. GroenLinks wil nog wel eens stellen dat juist ouderen zich minder van het milieu zouden aantrekken en daardoor alleen al de wereld vervuild achterlaten voor hun nageslacht. Wat op zich al een krankzinnige gedachte is want veel oudere mensen koesteren dat kroost nu net omdat ze zelf vaak een wat karige jeugd hadden en het beste met hun (klein)kinderen voor hebben. Kortom, kletskoek van de eerste orde, iets waarop veel van die stromingen op de linkerflank van het politieke spectrum een aardige claim hebben zitten. Het milieu gaat ons daarbij allen aan.
Toch valt op dat uit onderzoek in het verleden bleek dat juist ouderen veel meer bezig zijn met scheiden van afval, met het inleveren van batterijen, met recycling en vooral ook het zo lang mogelijk gebruiken van wat zij ooit aanschaften. Hun milieubelasting is dus veel lager dan je bij de jongere generaties kunt zien. Even de echte veganisten in de linkerflank van GL of PvdD daar gelaten. Ouderen eten ook anders. Weinig mensen van boven de 60 kiezen voor MacDonalds of Kentucky Fried Chicken om aan hun trek in iets lekkers te voldoen. Het idee dat zij stellen dat de eigen tijd er bijna op zit en dat na hen de zondvloed wel mag plaatsvinden is een te vaak gebruikte maar onware misvatting. Juist bij jongere generaties zit het gedrag van vervanging van spullen in de genen. Ingegeven door discounters of budgetwinkels waar je vandaag alles in het rood, morgen in het blauw en overmorgen weer roze moet hebben staan of hangen. Daaraan doen ouderen meestal niet meer mee.
Ook bij allochtonen zie je weinig milieubewustzijn. Vanuit hun herkomst en achtergrond wellicht nog wel te begrijpen, maar ze worden er zeker niet zo op aangesproken als de GroenLinkse predikers zo graag doen bij de oudere generaties. Overigens bleken uit onderzoek de groot-stedelingen nipt milieubewuster dan plattelanders en zijn gereformeerden en katholieken de mensen met het grootste milieubesef. Kortom, vanaf de kansel al meegekregen juist om te gaan met de schepping van de Heer. Daarmee steken deze groepen ook flink uit boven alle andere religies of atheisten. GroenLinks heeft dus heel wat uit te leggen als ze weer eens kwaken als een eend zonder kop op dit gebied. Feiten zijn belangrijker dan aannames of vooroordelen. En die feiten gaf ik de lezer even. Nu nog even vertalen in daden. Zoals juist stemmen en niet kiezen voor de bekende weg….
Als elk jaar waren we ook deze keer weer in Duitsland op een Kerstmarkt. Traditioneel samen met onze Soester vriendjes, waarvan de vrouwelijke helft in staat is om een vijfsterrenhotel te boeken voor een ‘Actionprijsje’. Elk jaar weer een verrassing. Dit keer was Dusseldorf onze bestemming. Daar waren we een paar jaar geleden ook al eens geweest, maar toen lag een deel van de binnenstad op de schop. En was het er bitter koud. Wellicht was dat dit jaar anders? Het hotel, een Dorinth-filiaal, lag in Neuss, op de andere oever van de Rijn, maar de tram stopte daar voor de deur en die tram reed over de Rijnbrug naar de overkant en zette ons af aan de kop van de KonigsAllee, nog steeds het hart van inkopend en welvarend Dusseldorf. Wie een horloge zoekt van pakweg 20 mille kan daar goed terecht, en die klandizie kom je dan ook frequent tegen. Het is en blijft een bijzonder fenomeen. Geldt ook voor mode-artikelen als een jurkje of jas. In Dusseldorf moet je daarvoor in de winkels altijd een nul toevoegen achter de bij ons al exclusieve winkelprijs. 2 mille voor een Kerstbloes is zo betaald. Niet door ons, dat zal duidelijk zijn, maar het is meer om de sfeer van de stad te schetsen. En of het zo moest zijn, het was er weer aardig fris toen wij onze wandelingen langs al dan niet verlichte bezienswaardigheden maakten.
Zeker aan de Rijn zelf, je moet even op de boulevard kijken naar het uitzicht, werkelijk fascinerend, was het opnieuw zo koud dat ik de handschoenen maar even aantrok. Met een prachtige zonsondergang namen we afscheid van de dag en beleefden de verlichte binnenstad van Dusseldorf met dubbel veel plezier. Toch……de kerstmarkt was minder gezellig dan we van andere steden kennen. Minder compact ook en wat die markten altijd typeert, dingen die je normaal nooit te zien krijgt of kunt kopen, waren hier nauwelijks te vinden. En wat er was had aangepaste prijzen. Minder aantrekkelijk. Hoe dan ook, de tram bracht ons weer terug naar de ‘overkant’ waar we in het veel rustiekere Neuss heerlijk aten op het Marktplein bij Kleeberg.
Zeldzaam lekkere gerechten, een prima wijntje, aardige bediening en een warme atmosfeer. De volgende dag bezochten we het centrum van Neuss en ontdekten dat ook dit een erg aardige plaats is met vele verwijzingen naar een Romeinse geschiedenis en andere historische feiten. Wandelen was hier ook cultuur opsnuiven. Vrijwel elke Duitse ketenwinkel is er te vinden en een paar daarvan bezochten we voor onze terugreis naar Nederland nog even. Al met al weer genoten van de jaarlijkse Kerstmarkttrip. De bestemming voor volgend jaar al uitgezocht. Gaan we naar een plek waar wij ons altijd thuis voelen en waar de prijzen nog een beetje ‘normaal’ zijn. En die qua historie niet onderdoet voor wat we nu hebben meegemaakt. Dank aan de vriendjes voor de gezelligheid! Op naar 2017!