Terwijl het rumoer om de boerenstand in ons land, opgestookt door een linkse bakfiets of Teslarijdende elite uit stedelijk gebied, voortduurt, neem ik u even terug naar een tijdperk waarin het in hoofdstedelijke streken met name in de zomers lastig uit te houden was langs de nu zo bejubelde grachten. Stank, vuilnis, uitwerpselen, alles speelde mee om tijdens die vaak warme zomers met name de rijken naar buiten de stedelijke vesten te doen bewegen waar men zich vaak met het familiekapitaal achter de hand een ‘buiten’ deed bouwen met de nodige grond er bij.
Dan kon men zich landheer wanen of freule voor zover men zich de gewoonten van de toenmalige adel kon aanmeten. De koopmansfamilies van toen met het meeste geld zochten de boorden van de Vecht of de Amstel op, bij iets minder welgestelden waren er de boerenweteringen die vaak het watervervoer mogelijk maakten tussen agrarische gebieden en de stad. De huizen van die families waren veelal ruim van opzet, er zaten tuinhuizen bij en ze waren qua grondprijs niet te duur. Men leefde er de hele zomer lang en kwam dan in de winter weer terug naar de stad.
Die buitens hielden het relatief lang vol. Maar toen nieuwe arbeiders onze kant op kwamen, aangetrokken door de welvaart van de grote stad met zijn industrie en havens, moest er gebouwd worden. Met de buurgemeenten werden vaak lucratieve afspraken gemaakt en nieuwe stadswijken ontworpen waar de werkende klasse de plek ging innemen van boeren en buitenlui. De buitens het dichts bij de stad waren het eerst aan de beurt om het loodje te leggen. Die aan de Vecht of wat verder van de stad langs de Amstel bleven veelal gewoon intact en nu nog te zien.
Waar ooit sloten liepen bouwde men hele straten van kilometers lang. De huizen voor de arbeiders hadden zowaar vaak drie kamers, een gezamenlijk toilet op de binnenplaatsen en men vergat niet om af en toe wat groen aan te brengen ter verfraaiing van het geheel. Wie nu in de Amsterdamse wijken uit de 19e eeuw rondkijkt ziet wat ik bedoel. Boeren die moesten wijken voor nieuwkomers. Een fenomeen dat ook toen al opgeld deed. In het kader van de ‘vooruitgang’. Het model van nu, uitkopen of afpakken van grond en huis bij boeren anno 2022, mag je als een soortgelijke beweging zien. Stikstof het argument, maar goedkope grond voor de bouw van woningen t.b.v. nieuwkomers volgens velen de feitelijke reden. Een raadsel waarom daarover zo spastisch wordt gedaan door de politieke stromingen die er nu zo voor zijn. Wie weet levert het elders in het land wel net zulke (nu)aantrekkelijke woonwijken op als wij hier in Amsterdam zien als we een roze bril opzetten en door die lange straten van toen wandelen. Is dat niet het geval gaat het dus om leugens en bedrog. En snap ik die weerstand weer buitengewoon goed. (beelden: archief)
2050…de kans dat ik dat bewust ga meemaken is niet te groot. Hoewel…tegenwoordig worden we als mens allemaal ouder. Weliswaar gemiddeld, maar toch. Zou dat alsnog dus zo zijn ga ik meemaken wat een of ander Leefbureau van de regering voorspelde voor ons land. Een land met dan 22,5 miljoen inwoners, 40% daarvan uit andere landen en culturen afkomstig. Geen fijn vooruitzicht. Zeker niet als dat inhoudt dat ons land van karakter verandert. Ook al is dat kennelijk voor de linkse stemmers en uitvoerders van de leer die Marx en Lenin ooit bedachten een ideaalbeeld. Ik zie er weinig in. Nou ja, ik ben blij met goed opgeleide mensen uit Wit-Rusland, Polen of Iran, maar zie weinig in nieuwe uitkeringstrekkers uit Noord-Afrika of zuidelijker streken. En als ik daarmee iemand op de lange tenen stond, sorry op voorhand. Een samenleving bestaat slechts bij de gratie van de onderwerping aan de al bestaande cultuur en die is hier nu eenmaal Nederlands.
En die Nederlandse cultuur houdt in dat je hier de taal van het land goed leert benutten, vraagt waarmee je jouw land en medeburgers kunt helpen en niet wat je hier kunt komen halen. Daarbij is Nederland overwegend een niet gelovig, liberaal land. Ook al lijkt het er soms op dat we massaal het Gouden Kalf of andere afgod omarmen. Niets is minder waar. Nederlanders geloven in zichzelf, desnoods in hun buren of kinderen, maar zien overwegend een hogere macht niet meer als van groot belang voor het verder als keurig net en hardwerkend burger functioneren. Daarnaast is het voor mij een crime dat we ook vergrijzen. Ouder worden is leuk, maar moet je dan meteen vergrijzen? Kleur je haar, scheer de bol zoals ik, en blijf gewoon jong van geest. Als we dan langer moeten doorwerken van onze overheid, dan ook maar andere dingen doen die daarbij horen. Tot nu toe voel ik me zelf eerder 21 dan de leeftijd die mijn kalender me aangeeft, of die waarmee de spiegel me dagelijks confronteert.
Lol maken, genieten, reizen als het mag of kan. Rondkijken helpt vaak tegen verveling. En liefhebberijen zijn prima alternatieven voor achter de geraniums de groei van die planten bestuderen. 22,5 miljoen inwoners. We bengelen nu tussen 17,5 en 18 miljoen in. Weet je wat dat inhoudt? Verstening. De Randstad wordt gewoon een groot woon/werkgebied. Agrarische gedeelten verdwijnen, de immigratie dwingt tot verspreiding van mensen over het hele land. Provincieplaatsen veranderen in getto’s als we niet opletten en de voorzieningen moeten meegroeien. Wegen, treinen, de luchtvaart, scheepvaart. Maar ook de zorgsector. Kunnen we dat aan? Moeten alle boeren verdwijnen opdat we het hele groene karakter van ons land op kunnen offeren aan die ongebreidelde groei van het aantal inwoners? En dan is er ineens geen uitstootprobleem meer? Of is dat er alleen voor rechtse mensen die Nederland willen bewaren zoals het nu is (ook al erg druk) en niet voor linkse lieden die vol gaan voor de massa-immigratie?
Ik ben benieuwd wie daar een eigen mening op nahoudt op dit punt. Overigens als dat in Nederland zo gaat geldt dat vermoedelijk ook voor de ons omringende landen. De trek naar het ‘rijke westen’ zal ook daar zijn weerslag kennen. ‘Wir schaffen dass’ zei onze grote buurvrouw ooit. Spijt komt na de zonde. Bij de oosterburen is dat duidelijk het geval. Want als je dacht alleen doctoren en professoren te importeren blijkt nu dat kwantiteit voor kwaliteit ging en men is opgescheept met een groot sociaal/cultureel probleem. En dat is ook in ons land het geval. Dus zijn keuzes nodig. Dringend! Voor het te laat is….of ineens 2050! (Beelden: Yellowbird archief)
Nederlanders zijn wonderlijke lieden. Ze pretenderen vaak dat alles bespreekbaar is en ze zijn niet bang om bepaalde zaken met elkaar te delen. Zoals waar ze nu weer lekker aten, hoe hun haar zit na een winderige stranddag of in welk pretpark ze nu weer een ‘BN-er’ tegen kwamen met wie ze zo’n leuke selfie maakten. Het wordt al een stuk minder als we mensen vragen hoe hun financiele situatie in elkaar steekt. Of hoe het hun kinderen nu echt gaat. Dan gaat bij een (groot) deel van de Nederlanders de rem er aardig op. En natuurlijk zijn we zeer terughoudend met het weggeven van onze pincode. ‘Je mag alles van me weten, maar dat niet!’. Alles?? Nou dat dacht ik niet. Want vraag iemand naar zijn toiletgang of liefdesleven en vermoedelijk slaat het gesprek direct dicht. Terwijl we als mens daar elke dag mee bezig zijn.
En die slaagde. De geur verdween en we konden weer adem halen op kantoor. Hadden we dat als taboe gehouden was de lucht niet gezuiverd. Taboes zie je ook in de wereld van de politiek. Er zijn stromingen die geloven in de ondergang van de wereld. Omdat wij in Nederland plastic zakken gebruiken of omdat we teveel in de auto rijden. Buhne-praat, ik wees er al vaker op. Het klimaat verandert, het warmt op. En 70 geleerden over de hele wereld zijn het met mekaar eens. De wereld stort in als we in Nederland geen drastische maatregelen nemen. Van financiele aard, uiteraard! Zij die daar tegen in gaan worden weggezet als mensen die een taboe doorbreken. Je mag daar niet tegen in gaan, ook al hebben 1430 andere geleerden verklaard dat er niet zoveel bewijzen zijn voor die stellingen over dat vergaan van de wereld. De discussie is taboe.
Daarvoor is een paar redenen te noemen. Allereerst….die elektrische auto’s zijn domweg te duur! Veel te duur. Ook al schermen die voorstanders dan met allerlei kilometer/kostprijsberekeningen, men houdt daarbij angstvallig de prijs van accu-pakketten buiten beeld. Als je die moet vervangen ben je zo een paar duizend Euri verder. Ook wordt je nooit verteld dat de actieradius (over het algemeen al met dik 40% overdreven) met 50% afneemt als het een beetje koud is buiten en je de kachel, verlichting, navigatie en ruitenwissers moet gebruiken. Daarbij is de oplaad-infrastructuur nog nauwelijks van de grond gekomen. Wil je dus in 2030 (12 jaar na nu) alle benzine/diesel/gasauto’s hebben vervangen dient een kapitaalslag te worden gemaakt die zijn weerga niet kent. De voorstanders, veelal zelf rijdend in leaseautos van een of andere organisatie die milieutechnisch welwillend doet wat haar personeel vraagt, zien die nadelen niet. Als wij nu maar uit onze ‘ouderwetse’ auto’s stappen en die massaal onder de grond laten begraven komt het goed met de wereld. Nou vergeet het maar!
We rijden momenteel alleen in ons landje al met 8,5 miljoen traditionele (om de term maar eens te gebruikten) maar zeer efficiente voertuigen rond. Het aandeel van de elektrische auto is ook na alle jaren propaganda uit de linkse hoek, plus de staatssubsidies op het gebruik, niet meer dan 1% van het jaarlijkse totaal aan verkopen. En van die 1% zit een groot deel in de zakelijke hoek i.c. de taxiwereld. Een deel van deze wagens verdwijnt na een paar jaar gebruik richting buitenland. In ons land zijn die wagen ook tweedehands nauwelijks gevraagd. Het resultaat is een lagere restwaarde dan vooraf bedacht. Vraag en aanbod en zo meer. Dan gebruikt met ook graag het argument dat de uitstoot van CO2 en dat soort stoffen enorm wordt teruggebracht als we elektrisch gaan rijden. Vergeten wordt dan dat van alle uitstoot 16% aan het totale verkeer kan worden toegeschreven. De rest is industrie, landbouw, veeteelt, huishoudelijk gebruik. Maar de symboolwerking is voor de actievoerende voorstanders van groter belang dan de feiten.
Grensoverschrijdende vervuiling bijvoorbeeld. Blijkt veel groter dan men dacht, maar die feiten worden weggepoetst. Net als de productie van accu’s, of de afvoer van de gebruikte exemplaren. Kortom, als we elektrisch gaan rijden komt er in de marge verbetering van die situatie. En niet veel meer. Leuke groene hobby dus, geen oplossing! En intussen kijk ik naar de vertegenwoordiger van zo’n groene partij die bij mij in de straat woont. En waar drie normale benzineauto’s binnen het gezin in gebruik zijn die regelmatig worden gebruikt. Het gezin heeft wel zonnecellen op het dak. Kennelijk om het geweten te sussen?! Intussen ben ik blij met mijn compacte benzineauto die me heen en weer naar Aken bracht met vier man en bagage. Zonder dat ik met de zenuwen hoefde te zitten over mijn actieradius. Nee, ik ben er nog niet aan toe. Eerst maar eens betaalbaar maken die dingen, een bruikbare actieradius bieden, een goede restwaarde, een laadinfrastructuur die vergelijkbaar is met die van normale tankstations en een oplaadtijd die niet in uren maar minuten wordt uitgedrukt. Pas dan zou ik eventueel ook enig enthousiasme kunnen voelen bij het idee dat we in 2030 allemaal elektrische zouden kunnen rijden. Vraag is wel of ik het tegen die tijd nog wel zou willen…… De leeftijd en zo meer…..:)
Je hoort als mens tenminste een zekere vorm van eerlijkheid na te streven maar daarnaast ook in te zien dat echt heel eerlijk zijn soms kan leiden tot de grootste conflicten. Diplomatie moet je dan toch zien toe te voegen opdat je niet de hele dag wordt vastgepind op wat je tegen de een of de ander oraal of schriftelijk hebt geuit. Mannen weten al vaak uit ervaring dat ze tegen hun vrouw beter wat kunnen overdrijven in positieve zin dan dat ze echt eerlijk zijn als deze of die vraag aan hen wordt gesteld. Als de vrouw gekookt heeft en de man aangeeft dat wat ze aten niet echt lekker klaar werd gemaakt, kon het wel eens leiden tot een groot probleem. Dat geldt ook voor door haar uitgezochte kleding, die ze dan ook nog naar dat feestje van zijn werk wil aantrekken. Zeg nooit dat je die keuze niet mooi vindt, het wordt je jarenlang nagedragen…. Ook op het werk is het niet zo slim om echt eerlijk te zeggen wat je vindt van je chef(fin) of b.w.v.s. over het bedrijf zelf. Grote kans dat je bij een kennelijk niet meer te omzeilen functioneringsgesprek een en ander te horen krijgt.
En over die door mij ongewilde en qua nut zelden begrepen gesprekken gesproken, ik was zelf altijd erg eerlijk tegen hen die tegenover me zat. Confrontaties over wie nu eigenlijk het slechtst functioneerde in de ogen van de ander kwamen wel eens voor. Eerlijkheid die vaak niet echt op prijs werd gesteld. Gek genoeg zie je de balans bij dit onderwerp nogal eens de verkeerde kant op slaan. Veel mensen zijn ronduit oneerlijk als het er op aan komt. Ze liegen, bedriegen, roddelen en steken je figuurlijk een mes in de rug als dat hen zo uitkomt. Best zaken om rekening mee te houden in de omgang met anderen. Een partner die het altijd met je eens is lijkt me saai, al pleit ik niet voor constante discussies, maar het moet wel open en eerlijk allemaal. Dat geldt ook voor de dingen die je niet bevallen. Nu moet je dan niet meteen beginnen met ‘waarom doe je dit of dat toch altijd verkeerd?!’ want dan weet je op voorhand dat er ellende van komt.
Een subtielere manier van vertellen is handiger. Eerlijkheid met mate is dus eigenlijk een betere dan recht voor zijn raap vertellen wat je er van vindt. Blijf daarin ook verstandig en diplomatiek en wees af en toe even hoffelijk als het zo uitkomt. De ander vindt dat vaak heel plezierig. Ben ik zelf altijd eerlijk geweest? Vast niet, er zal ook bij mij wel eens wat zijn overdreven, licht aangedikt, of buiten beeld gehouden. Soms kwam dat beter aan op het moment dat het zich voor deed. En ik denk dat dit voor de meeste van mijn lezers hier of elders het geval is. En ik ben wel benieuwd naar de verhalen over dit fenomeen van jullie kant. Wel eens opmerkelijke dingen gezegd of verzwegen uit hoofde van de eerlijkheid? Laat ff weten als je wilt of kunt…..
Altijdmijnmening 