Als je hier in Nederland aan de gemiddelde burger vraagt wie of wat hij of zij is krijg je meestal een simpel antwoord. Zo ben ik zelf nog altijd een Amsterdammer, een Nederlander, een hork of een oudere jongere. Ik zal zelden aangeven waar ik qua geloof of politieke richting voor sta als primair antwoord. En echt, ik heb dat wel eens getest, de meeste geboren en getogen Nederlanders of Duitsers (en de rest van Europanen) geven een soortgelijk antwoord. Geloof speelt geen rol. Bij moslims zie je een heel andere reflex. Die hebben snel de neiging zich primair voor hun geloof op te stellen en pas daarna hun oorsprongsland te noemen als punt van herkomst. En pas daarna het land waarin zij leven. Dat zegt naar mijn mening toch wel iets over hun gedachtengoed. Het geloof is voor hen belangrijker dan de nationaliteit en met het nieuwe gastland hebben ze niet veel op. Nu zijn er uitzonderingen op deze regel. Uiteraard, komt wel eens voor.

Ik herinner me van een paar jaar geleden een marktkoopman in hartje Amsterdam Oud-West. Marokkaan van geboorte maar helemaal geintegreerd. Hij dronk gezellig een biertje en je kon enorm met hem lachen. Op de markt een komiek die zijn stal aan het einde van de dag met allerlei trucs en kunstgrepen wel leeg had verkocht. Hard werken was hem niet vreemd, maar lekker onderuit hangen en allerlei wonderlijke verhalen vertellen ook niet. Mijn observaties rond die moslimcultuur wilde ik nog wel eens met hem delen. In die buurt wemelde het van de lieden die hun vrouw echt achter zich lieten aandraven, gekleed in de bekende cultureel voorgeschreven bedekking en met een gebrek aan taalkennis die bijna stuitend was. Mohammed, zoals de marktkoopman heette, bekeek dat dan met mij en gaf toe dat deze mensen in onze cultuur eigenlijk kansloos waren. Hij zag nog meer in de toekomst van straatjeugd die ook daar nauwelijks wilde deugen.

Maar die wel graag wilde werken als de kansen zich maar voor zouden doen. Desnoods als vakkenvullers, maar geld verdienen was ook onderdeel van het zo gezochte respect. Bij een goed biertje en een lang gesprek vroeg ik Mohammed eens wat hij zich nu precies voelde als ik het hem zoals toen echt op de man af zou vragen. Zijn antwoord was direct en uit het hart. ‘Ik voel me primair een Amsterdammer, dat heeft me het meest gebracht. De rest neem ik maar op de koop toe en als het iets toevoegt zal ik het ook omarmen’. We klonken nog eens en ik sloeg hem op de schouder. Zo hoort integratie te zijn. Elkaar snappen, begrip hebben maar je ook en vooral inwoner voelen van de stad waar je leeft en je geld verdient. En dat geloof? Dat is voor mij secundair. Dus…welk antwoord geef jij als ik vraag wie of wat je bent???