Hij had het als jeugdig mens al gehad. De gave om uit zijn eigen lichaam te kunnen treden en zich dan vrij te bewegen door de wereld om zich heen. Soms was dat spannend, op andere momenten niet veel meer dan gewoon leuk vermaak. Je had er een bepaalde situatie bij nodig. Vreemd genoeg moest het windstil zijn, Nieuwe Maan en mocht er niet te veel elektrische activiteit om hem heen zijn. Een keer was hij bij de overburen aan het gluren geweest en had daar de beide bloot slapende dochters kunnen bekijken in hun bedden. Spannende beelden. Maar tijdens die uitstapjes moest hij wel opletten dat zijn ouders niet ineens de slaapkamer in konden stappen, want dan gaf dat ellende natuurlijk. Als hij ronddwaalde was zijn lichaam bijna in een vorm van coma en dat kon er zorgwekkend uitzien. Dus lette hij goed op dat alles bleef gaan als gepland en hij toch van zijn ‘gave’ gebruik kon maken. Later, hij was intussen jong volwassen, vloog hij uit door de wereld en keek regelmatig overal in het rond. Hij kon warenhuizen bezoeken en daar de nog niet aangekondigde uitverkoop op planborden zien staan, hij las rapporten over zichzelf bij werkgevers en hoorde roddels aan bij zijn schoonfamilie toen hij met Ria verloofd was. Toen hij eenmaal met haar getrouwd was moest hij helemaal opletten, want hij kon moeilijk in die beginperiode een vrijwillig coma aannemen om met zijn geest rond te kijken. Nee, dat was ondenkbaar en Ria wilde in die periode graag dat hij veel aandacht aan haar gaf. Ze moesten samen nog veel ontdekken en dat vond hij ook heel belangrijk en plezierig in die periode. En zo nam hij voor zijn geestesvluchten even een pauze. Dat zorgde er wel voor dat hij wat minder getraind raakte en de keren dat hij het alsnog probeerde soms uit evenwicht raakte wat zich vertaalde in een fysieke duizeligheid als hij weer terugkwam in zijn stoffelijk omhulsel zoals hij zijn lijf toen noemde… Waar hij ook niet zo goed op lette waren de omstandigheden waar hij gebruik van kon maken. En op die bewuste dag dat hij weer eens zin had in een uitstapje had hij geen idee dat er een onweersbui over zijn woongebied zou trekken. Hij was net opgestegen nadat hij er voor had gezorgd dat Ria in een bevredigende slaap lichtjes lag te snurken en richtte zijn pijlen op het niet ver van zijn huis gelegen nonnenklooster. Aangestuurd door een stuurse moeder-overste die hij wel eens met een van de novicen had ontmoet bij de lokale Albert Heyn. Hij zweefde door de gangen van het oude klooster en keek in de kleine kamertjes naar wat zich daar allemaal afspeelde en genoot van de aanblik van al die onschuldige vrouwen in hun vaak wat te dikke slaapkleed. Een gesloten deur was geen enkele probleem, dus toen hij in de kapel aan was gekomen om daar nog even te kijken naar wat er te zien was, dook hij dwars door de eikenhouten deur heen die een wat donkere ruimte scheidde van het eigenlijke schip van de kapel. Op dat moment sloeg de bliksem in de toren en werd hij getroffen door de ontlading. Hij voelde zich warm en daarna koud worden…. En daarna ging het licht uit. Een paar minuten later hapte de oude abt van het belendende klooster die pas geleden was overleden en in de kapel van de nonnen lag te wachten op zijn begrafenis, naar adem. Hij bezag de wereld om zich heen en bedacht dat hij gevangen zat. In een ander lichaam. Dat voelde heel zwaar, vermoeid. Met inspanning van alle krachten gilde hij het uit….Maar niemand hoorde hem in die afgesloten kist…..
Tagarchief: kijken
De N van Naaktheid
De N van Naaktheid – Onlangs was er in Londen net als in onze stad een ‘Naked Bike ride’ voor een of ander doel. Vaak georganiseerd vanuit de milieuvriendelijke gedachte dat het naakte bestaan wordt bedreigd door alles wat riekt naar moderniteit. Zal vast iets in zitten, maar om nu naakt door een stad heen te rijden op een fiets waarvan je weet dat het zadel bepaalde delen zal voorzien van blaren en littekens die nooit meer weggaan lijkt mij helemaal niks. Nu was 85% van de deelnemers van mijn leeftijd en man, de rest bewoog zich in de hoek van de dames en jongeren. Naaktheid is echt iets geworden voor de ouderen. Ook nudistencampings merken dat aan hun ledenbestand (..). Jongeren zijn preutser dan ooit geworden. Het strand is het bewijs. Niks topless meer, geen strings als bedekking. Nee, bikini’s van enige degelijkheid zijn de norm en de zwembroeken van de mannen zijn tegenwoordig tot op de knie uitgezakt.
De vroegere Speedo’s zijn voorbehouden aan gewichtsheffers en zangers van twijfelachtig allooi. Het waarom van de afzwering van de naaktheid zit deels in de nieuwe samenleving. Vrouwen willen geen ‘prooi’ zijn van allerlei types die menen dat zij in het Paradijs zijn gedropt en elke vrouw als Eva mag worden gezien of beetgepakt. Waarbij zij zelf de rol van onuitgenodigde Adam willen spelen. Gewend als ze zijn aan van top tot teen ingepakte vrouwelijke wezens, is naaktheid voor hen een teken van duivelse invloeden, maar wel een die lekker smaakt. Wat je ook ziet is dat de jongere generatie überhaupt minder heeft met naaktheid, al leeft men wel met sociale media waar dit fenomeen met dragline-scheppen wordt aangeboden. Kennelijk is dat interessanter dan het echte werk. Nu is naaktheid heerlijk. Als je dat doet op plekken waar het kan of past. Onlangs las ik dat nu ook in de sauna 45% van de mensen daar kleding aanhoudt onder druk van de omstandigheden. Ook kleedkamers van sportclubs kennen het fenomeen.
De douche wordt niet meer gebruikt zoals ooit bedoeld, maar daar zijn geklede zichzelf wassers heel normaal geworden. De norm is dus vertrutting, en als je ook maar een beetje progressief bent in je denken moet dat toch een gruwel zijn. Natuurlijk, alles gaat op en neer in de geschiedenis. Vroegere Romeinen gingen naast elkaar op een plank zitten ontlasten. En bespraken in die omstandigheden de dingen van de dag. Ik moet er niet aan denken, maar het geeft wel aan dat wij onder druk van de omstandigheden van preuts naar naakt gingen en nu weer in de omgekeerde richting aan het bewegen zijn. We verhullen niet alleen in de politieke arena bepaalde zaken met de mantel der liefde. Dat doen we ook in ons eigen lijf en leven. En daardoor wordt de maatschappij zoals we hem wellicht niet willen ervaren. Wie dat wel wil moet alles eens laten vallen. Naaktheid is geweldig denk ik, maar niet op de fiets. Wie daar anders over denkt mag het me uiteraard hier of elders even melden.
Dwalende geest….
Soms lees je weleens een boek wat je qua inhoud raakt. Iets mee geeft, of gewoon doet nadenken. Een zo’n boek was het onlangs uitgelezen verhaal ‘De Nachtmoeder’. Carel Donck de auteur, een man die de nodige scenario’s schreef voor Tv-series en films. Los van het verhaal wat ik verder niet zal verklappen is het onderwerp wat hij aansnijdt wel intrigerend. Het gaat over iemand die tracht na haar dood invloed te houden op het leven van de achtergeblevenen. En die kans ook krijgt. Ik moest daar wel even over nadenken. Zou het kunnen, wil ik dat als hert zo ver is gekomen dan ook? Dat hangt natuurlijk af van wat ik zoal zou zien vanaf de wolk waarop ik dan zal verkeren. Vraag is ook of je eenmaal opgenomen in dat wolkenrijk nog enige interesse zou hebben in Aardse zaken. Best iets om eens over na te denken. Wij mensen denken individueel. We zijn op ons zelf ingesteld, domweg omdat we ons niet of nauwelijks in anderen kunnen verplaatsen.
Zou dat anders zijn als geest en lichaam van elkaar gescheiden raken? Komen we terecht in een grote poel van verwante zielen die samen een grote graal vol gedachten vormen? Of blijft die geest zichzelf tot hij rijp wordt geacht ergens anders weer in een lichaam gestopt te worden dat opnieuw tot leven komt? Reïncarnatie en recycling pur-sang. Maar is dat ook iets wat je mag verwachten? Het bewustzijn is zo des levens, het denken van ons mensen ook. Dieren zijn veel instinctmatiger dan wij. Beesten schrijven geen boeken, bedrijven geen politiek, zoeken de grote ruimte niet op, voorspellen het weer niet en ontwikkelen geen technologie. Veel dieren moeten elke dag zien dat ze overleven. Meer zit er niet in. Wij mensen hebben op dat punt een luxe bestaan. Maar hoe komt dat. Waarom ontwikkelden we zaken als geloof?
Toch ergens dat verhevene aanhangen wat we nog steeds niet begrijpen. Het begrip dood en wat er dan met onze geest en denkvermogen gebeurt. De een ziet het als een definitief einde, de ander als een tussenstap op weg naar iets hogers. Dat laatst zorgt trouwens wel voor files in het hiernamaals want er komen wat zielen los van hun lichamen als je dat wilt aannemen. Elke dag weer. En in welke vorm verkeert die ziel dan. Is dat die ziel van een 86-jarige die na een lang en rijk leven ineens niet meer verder leefde, of wordt de teller teruggezet naar een naïeve leeftijd van voor het ‘zeker weten’? Vragen, vragen. Maar het blijft intrigerend om na te denken over hoe je de boel zou kunnen beïnvloeden als je daar de kans toe kreeg. Het boek deed me op dat punt huiveren. Niet vanwege de spanning hoor. Maar omdat ik mezelf al zag draaien aan allerlei radertjes die ik nu als normaal levend en wel denkend mens niet kan bereiken….. Hoe denk jij daarover medeblogger en lezer?
Herfst
Om ons heen in de wijk waar we wonen, zien we bomen langzaam aan van groen naar geel en later bruin van kleur veranderen. De heftst volgt op een best wel bijzondere maar ook niet al te slechte zomer. Het blijft mooi om te zien hoe de natuur de seizoenen volgt. Gek genoeg is dat bij ons in het westen van Nederland een stuk heftiger zichtbaar dan bijvoorbeeld op 1,5 uur rijden naar het oosten waar we bij toeval de vorige week even te gast waren. Daar zag je nog geen geel of bruin, wel donkerder tinten groen in de bomen en struiken, maar ook maar weinig blad op straat. Kan liggen aan de bomen of struikensoort of wellicht zelfs de grond daar. Die herfst is altijd reden om het bos weer eens te bezoeken. Er liggen wat van die percelen in onze omgeving, althans op 15-25 minuten rijden van hier. Heerlijk die geur om op te snuiven en de beukennootjes te zien die de kastanjes opvolgen als vallend voedsel. Als je goed luistert hoor je die dingen links en rechts naast je vallen, bij pech voel je het. ‘Pok’……toch pijnlijk.
Het bos dat in de zomer zo druk werd bezocht door dagjesmensen van overal en nergens wordt in de herfst domein van hondenliefhebbers, wandelaars, en natuurfreaks. Er is veel te zien als je er maar ook voor hebt. Die kleuren zijn prachtig, en de sfeer relaxed. De neus wordt er vaak echt fris van en de modder aan de schoenen neem je op de koop toe. De herfst leidt natuurlijk steevast tot een winterperiode die weer andere gezichten geeft aan het landschap. Zelfs als stadsmens kan ik de schoonheid daarvan goed inzien. En geef ik toe dat het best lekker is om de boel even leeg te wandelen als het seizoen dat toelaat. Opvallend is ook dat je in de herfst veel minder bosdieren ziet dan bijvoorbeeld in een gemiddelde zomer. En als ik er dan al eentje zien is het vaak niks bijzonders. Vogels die ik bijzonder vind zijn dat meestal helemaal niet. Sommige mensen kunnen me dat vaak fijntjes mededelen. Je mag dan wel verstand hebben van alles wat vliegt en rijdt, maar dan moet het wel van metaal of kunststof zijn, in de natuur kan ik niet zo goed meekomen…. Kwestie van opvoeding natuurlijk. Ik ben al blij als ik een huismus in de tuin zie, laten we wel zijn, dat is bij ons een exoot.
En dan duurt het allemaal niet zo lang meer tot we richting winter gaan. Paar weekjes en we zitten er midden in. Met al die rare weersomstandigheden in de wereld kon dat wel eens een stevigerd worden. Ik heb de thermo-kleding alvast maar klaar gelegd. De centrale-verwarming ontlucht, de bruine bonenschotel ingeslagen. En natuurlijk de eerste fles Gluhwein. Het zal maar echt koud worden. Maar als dat zo is, zullen we goed uitgedost, zeker ook het bos weer bezoeken. De auto heeft aangepaste banden, we komen er wel, zelfs bij veel sneeuw of ijs. En dat laatste mag er van mij ook komen, want niets zo mooi als een grachtentocht op de schaats. Alleen jammer dat ik ook nooit heb leren omgaan met die ijzers. Anders….
Sturing van boven…
Twee gesprekken over zaken die ik het liefst zou betitelen als interessant en constructief zorgen voor een blogverhaal dat ik hier met de lezer wil delen. Het eerste ging over hoe je omgaat met een flinke tegenslag als je gelooft dat er een hogere macht is de alles regelt en jou niet zal loslaten maar juist begeleiden op een nieuwe weg. Ik ben zelf van de ‘aanpakgeneratie’. Dus, knokken om te krijgen wat je nodig hebt voor een goed leven, je niet zomaar aan de kant laten zetten en altijd de discussie aan gaan met hen die menen de wijsheid in pacht te hebben maar daarbij nooit veel meer ervaring in de strijd weten te brengen dan wat ze zelf hebben meegemaakt of oppikten tijdens een cursus psychologie voor amateurs van de LOI. Meestal werden of worden die lui niet mijn beste vrienden. En ook niet mijn meest geliefde collega’s. Ik geloof nog in het ‘met de poten in de klei staan principe’ voor je echt weet hoe de wereld in elkaar steekt. Zal vast dom zijn, zeker vanuit de ogen van hen die alles met het handboek soldaat willen oplossen. Met de man over wie dat eerste onderwerp ging besprak ik zijn situatie zoals ik er naar kijk.
Arbeidsconflict, waarbij hij naar mening volkomen in zijn recht staat. Maar dat recht niet pakte, omdat hij zich wilde laten leiden door de wijsheid van zijn Schepper. Gelukkig had ik net daarvoor flink gewandeld en zat het vel wat strakker om de binnenkant van mijn lijf, anders was ik ter plekke ontploft. Knokken moet je in zo’n situatie, vechten, je gelijk halen, want dat heb je! De berusting aan de andere kant van de tafel was prachtig. Maar voor een mens als ik ben niet te snappen. Het tweede gesprek wat ik voerde had ook een geloof als uitgangspunt, maar wel een ander als dat wat het eerste gesprek zo stuurde. In de tweede situatie sprak ik met iemand die je tegenwoordig een nieuwkomer zou moeten of mogen noemen. Iemand met het geloof in die andere god. In zijn ogen ook een heel goede. Hij legde uit dat je met tegenslagen in je leven moet omgaan als een leermoment. Je pikt er altijd iets positiefs uit op.
Hij gaf als voorbeeld dat als wij Nederlanders een pechgeval met de auto meemaken we meestal eerst beginnen te vloeken, dan ongeduldig worden en maar weinig opsteken van zo’n moment. Hij zag die momenten als sturing. Er werd van je verwacht om je leven dan aan te passen aan de omstandigheden. En daar leerde je veel van. Wat wij toeval noemen was voor hem de aansturing van het hogere gezag. Twee geloven, twee min of meer dezelfde insteken. Immers, het hogere boven ons gesteld, was voor beide gesprekspartners belangrijker dan al die aardse zaken. Ik voelde me in dat gezelschap een echte atheïst. Immers, ik wil alles zelf regelen en heb niemand die even iets voor me overnam of neemt. Moet wel constateren dat ik het een prachtige gedachte vind hoor. Niks mis mee….en het verrijkte mijn denkwereld weer even. Relativeren is ook een vak…. Kortom, ook voor mij leermomenten. De dankbaarheid is richting beide mensen die ze uitten groot….
Opruimen
Verzamelen en passies voor leuke dingen maken samen een combinatie die niet meteen zorgt voor lege zalen van kamers in ons toch niet al te kleine huis. Integendeel. Boeken die ‘nog eens gelezen’ moeten worden, vitrines vol spullen die leuk zijn om te laten zien en het delen van al die genoegens met vrienden die daar ‘ook iets mee hebben’ maken dat ons huis toch een aardige last aan opgestapelde collecties te bieden heeft. Een deel daarvan stamt uit een ander tijdperk van ons leven. Zoals onze boekencollectie. Ik geef toe wat leesverslaafd te zijn, zo maar drie boeken tegelijk lezen is soms geen uitzondering, vrouwlief kan er op dat punt ook wat van. Wij stammen nog uit die periode dat alles wat op schrift werd gesteld verslonden moest worden en veel dommer werd of wordt je er niet van, dus… Ik beschreef die liefde voor boeken al eerder hier.
Toch komt er een moment dat je moet constateren dat de boekenkasten en kamers waar je deze opstelt, toch wat al te druk bevolkt zijn geworden en dat je bij nadere beschouwing ook moet vaststellen dat bepaalde boeken meer als decor dan als leesvoer dienen. Vrouwlief trok onlangs de stoute schoenen aan en begon de grootste boekenkast qua inhoud te ontmantelen. Ongekend welke ‘schatten’ je daarbij tegenkwam, maar ook wat je eigenlijk zeker weet nooit meer te zullen inkijken. De Winkler Prins van 1975 is bepaald niet meer actueel, een science-fiction reeks uit de jaren zestig is bijna bespottelijk in de voorspellingen van de wereld waarin wij nu zouden leven. Kortom, weg er mee. En de waarde is meestal nihil tot laag, zo slecht gaat het intussen met de leescultuur in dit land.
De Kringlopers zijn er goed voor. Waar je, als je goed oplet, hele bibliotheken van anderen kunt kopen voor een prikkie. Thrillers en chicklit’s liggen er bij stapels op je te wachten als je dat zoekt. Een fotoboek met prachtige plaatjes uit de jaren zestig deed ik overigens niet weg. Te veel nostalgie. Prachtig om te zien hoe vrouwen zich indertijd bloot gaven, krachtig, revolutionair, ongebonden of geschoren. Nee, dat boek blijft nog even. Maar voor de rest? Negen grote banenendozen vol leeswerk bracht ik intussen al weg. De grootste boekenkast heringericht. En nog steeds vol. Alleen staat het nu wat netter allemaal. Nog drie kamers te gaan…….(de foto’s zijn niet waarheidsgetrouw voor de huidige collectie trouwens…)
Zomertijd – heerlijke tijd!
Afgelopen weekend schakelden we over van de winter- naar de zomertijd. Een uurtje vooruit ging de klok en daarmee winnen we ’s-avonds wat tijd en licht. Maar wat ik belangrijker vind, je weet nu zeker dat we de goede kant op gaan in de seizoenen. Lente, zomer, het wordt weer leuk buiten. Ook al is het dan in december ook aardig met die feestdagen, niets kan op tegen een beetje zon, redelijke temperaturen, groen, rond kijken op een terrasje en genieten buiten. Rokjesdagen treden weer aan, er kan weer gefietst, uitgebreid gewandeld. En dat zonder al die zware kleding die je in de winter nodig hebt om je te beschermen tegen al te veel kou en regen of sneeuw.
Niet dat we van dat laatste spul nu erg veel hebben meegemaakt afgelopen maanden. Het was een winter van niks natuurlijk. Echt koud buiten had ik het even in Duitsland soms, maar hier stelde het niet veel voor. Nu ben ik niet zo van die sneeuwpakketten hoor, maar winter moet natuurlijk wel laten zien dat het een ander weerbeeld geeft dan bijvoorbeeld in de lente of de herfst. Gemiddeld was het vooral regenachtig en mild. Storm kwam nog wel eens voor, maar dan niet uit het oosten maar uit het westen. Dat witte spul bleef in de VS waar het met meters tegelijk naar beneden kwam. Nu gaan we op weg naar de bloesems, als je goed oplet zie je al heel wat roze en witte bomen in bloei staan, een teken dat we weer een nieuw seizoen in gaan. Een seizoen dat weer zal worden geconsumeerd door de liefhebbers zoals ik. En waarover ik dan na dat genieten weederom uitgebreid verslag hoop te mogen doen. In de hoop dat iemand het leest en af en toe even wil reageren, hier of op Facebook bijvoorbeeld…Want daar lopen de seizoenen gewoon door.
Spottersgeluk…
Het was denk ik ergens in 1960 dat ik voor het eerst besloot om op Schiphol eens over de heg te kijken naar de toenmalige vliegtuigen. Ik was een jong ventje, had net een eigen fiets en ontdekte dat als je bij het toenmalige Schiphol je fiets tegen het hek zette en dan op de stang van die tweewieler ging staan, je het platform en de startbaan kon zien en de vliegtuigen uit die tijd kon waarnemen. Ik deed er nog niets mee, schreef niets op en had nog geen camera. Dat kwam pas later. De brommer was mijn vervoermiddel en daarmee bewoog ik me minstens twee keer per week naar de promenade aan het platform van Schiphol. En keek naar alle vliegtuigen, maakte af en toe een kiekje met mijn klikklak-camera en schreef de registraties van die toestellen indertijd op.
Het begin van een passie die ik vele jaren lang zou koesteren. Vele foto’s volgden, duizenden dia’s. Ergens in 2000 of zo ging het mis. De interesse daalde, taande ook doordat Schiphol expandeerde en de mij bekende spottersplekken verdwenen. Daarbij waren de vliegtuigen steeds minder interessant geworden. En dat bleef hel lang zo. Toen ik mijn digitale SLR kocht en wilde testen of dat ding het goed zou doen langs de startbaan, ging ik nog eens kijken. Het beviel prima, de plaatjes waren aardig geslaagd. Toch kwam het er niet meer van. Als ik een keer per jaar nog eens langs die baan te vinden was, dan was het veel.
De passie leek verdwenen, ik kon zelf maar moeilijk een verklaring vinden waardoor. Maar onlangs pakte ik de handschoen (en de camera plus alle toebehoren) weer eens op en bracht een belangrijk deel van de dag door langs de diverse landingsbanen van de nationale luchthaven. En het was weer ouderwets leuk. Gesprekken met andere spotters, net als ik van de jongere oude generatie, leuke nieuwe dingen ‘platen’ en weer eens wat registraties opschrijven. Ik voelde me weer jong, en dat warme bad ga ik toch weer eens wat meer op de agenda zetten. Zien hoe lang het nu weer duurt…
Nieuwe bril…
Bij toeval waren we even te gast bij een opticien. Vrouwlief had wat problemen met haar dagelijkse zicht en wilde zien of haar 1,5 jaar oude bril nog wel goed genoeg was voor haar ogen. Na doormeten (doet men tegenwoordig zeer lang en intens) bleek dat de bril gewoon anders afgesteld diende te worden. Klaar! Nou ja, niet voor mij. Ik had al enige tijd het idee dat mijn bril me vooral in de wat schemerige avonduren niet dat zicht bracht dat ik als mij zelf zeer serieus nemende automobilist als norm had gesteld. Wel wat snel, ik ben niet zo van de modebrillen en het ding wat ik droeg was van titanium en voelde ik eigenlijk nooit sinds ik hem had. Het leesgedeelte (ik heb een multifocale voorkeur…) was altijd zinloos geweest, ik las er altijd onderdoor, maar ja. De door mij gewenste doormeting kon meteen plaatsvinden. Van oogspieren tot wat weet ik ging vooraf aan een meting van zowel mijn bijzicht als verzicht. Er was wel iets veranderd. Ik was beter gaan zien zonder bril op lange afstanden, het leesgedeelte was ietsjes terug gelopen. Ach…in die vier jaar tijd, het moest kunnen.
Tot mijn stomme verbazing liep ik al zes jaar rond met deze bril en dat had ik niet verwacht. Tijd voor een nieuwe dus. En dat kan bij die zaken natuurlijk snel en goed geregeld. Smaak kan me niet worden ontzegd, het montuur dat me het beste stond en ook lekker aanvoelde, was om en nabij het duurste uit de hele winkel. Maar dan had ik ook iets goeds…. Nu ben ik geen filantroop, miljonair of zelf benoemde prevutter of pensionado met twee huizen hoor. Maar echt elk dubbeltje omdraaien is ook niet nodig. Dus ging ik voor het betere werk. Glazen van dit en dat, zelfkleuring, ruitenwissers, voorruitverwarming, kortom, het werd een aardig bedrag. Maar daar ging daar weer 25% korting vanaf, en daarna nog eens 15% en dat weer inclusief een verpakking die hoorde bij een bril uit de PC Hooft…. Binnen tien dagen kon ik hem ophalen. Is intussen gedaan.
Hij zit geweldig. Ik zie er veel beter mee, hij is in 10 seconden zonnebril als ik in het felle licht loop, ik kan er mee lezen (na al die jaren best een luxe) en hij staat volgens insiders best aardig ook nog. Ik ben er een beetje strenger door geworden, maar dat past bij mijn kritischer opstelling in de maatschappij….Een nadeel heb ik ook ontdekt. Als ik achter de computer zit en ik tik dit soort verhalen kan ik mijn scherm maar met moeite lezen. Dat ging met de oude bril beter. Kortom, die oude blijft gewoon dienst doen. Al was het maar omdat hij ook nog steeds zo lekker zit….
Altijdmijnmening 