Liefdes-B&B’s…

Liefdes-B&B’s…

RTL heeft deze zomer op haar tv-zender RTL4 als tegenwicht voor de overdaad aan (Olympisch) sportnieuws en ter verzachting van de Corona-ellende een aardig concept bedacht en uitgewerkt.

Een leuke formule waarin Bed & Breakfast-eigenaren in het buitenland op zoek gaan naar de Nederlandse liefde van hun leven. Gepresenteerd door Ad Rooyakkers. En dat moesten dan uiteraard vrijgezelle mensen zijn van het andere geslacht, om het geheel nog een beetje in evenwicht te houden. Het bleek een gouden formule. Want onder al die types vond ik toch wel wat lieden die ik graag een keertje in een training ‘omgang met andere mensen’ zou willen opnemen. Met name de B&B eigenaren blijken soms horkerig tot op het bot, luisteren niet naar de verhalen van hun gasten of potentiele liefdes of zijn alleen maar bezig met wat die ander voor hen kan betekenen. Het veroveren van het hart van die ander kennelijk totaal ondergeschikt.

Sommige van die lui zijn echt verschrikkelijk, anderen naar mijn idee nog wel te redden. Onder de potentiele liefdes zijn er ook die je meteen in je hart sluit, anderen vielen nauwelijks op of waren zo weggelopen uit de serie ‘De Luizenmoeder’. Ik ben van nature niet zweverig maar kennelijk is dat iets wat onder vrouwen tussen de pakweg 40-65 aardig leeft. Bij gebrek aan een goed liefdes/seksleven denk ik? Want laten we wel zijn, liefde gaat wellicht in eerste instantie door de maag, het bed speelt ook een aardige rol, vandaar dat we ook kijken naar romantische B&B plekken toch? Nou, die geweldig gemaakte reeks laat zien dat seks of fysieke aantrekkingskracht soms dagen of zelfs weken lang geen enkele rol speelt in de dating tussen al die kandidaten. Van sommige vrouwelijke B&B exploitanten begreep ik wel dat die nog/weer vrijgezel waren. Hun eisenpakket voor de vaak als doetjes opererende kandidaat-minnaars zodanig groot dat ze eigenlijk een klusjesman/tuinman/schilder/monteur zoeken die wellicht ooit ook het hart van die dames kan of mag veroveren. De mannen zoeken vooral een ‘maatje’, maar wel een die ook handig is in het klussen en koken.

Nou, ik had als kandidaat na een enkele dag bij een paar van die vrouwen zelf de koffers al snel weer gepakt. ‘Maar ja’ stelde Mevrouw Meninggever stellig ‘jij bent al getrouwd’. Neemt niet weg dat ik wel het onderscheid kan zien tussen pure aantrekkingskracht en frustratie. Tussen warm en koud, tussen vlees en ivoor. En van dat vlees is in vrijwel elke uitgezonden situatie geen sprake. Wel van hard werken, wringende gesprekken en met name mannen die het aantrekkelijk zijn voor vrouwen of zelfs het woord charme niet beheersen of zelfs maar kennen. Dus denk je als kijker dan na over een mogelijk script waarin men bij de eindredactie juist dat afstandelijke cultiveerde om de reeks langer te laten duren. Immers, de prijzen liggen altijd klaar aan de finish. Tenenkrommend die gesprekken met hen die al redelijk snel naar huis worden gestuurd of zelf opstapten. Wat zullen hun familie en vrienden wel niet van ze vinden of hun zakenrelaties, want een deel was nog actief op dat punt. Kortom, een geweldig kijkspel, maar wat een bijzondere lieden allemaal. Het een had vast veel met het ander van doen. Normale mensen zijn saai, bijzondere types zelden. (Beelden: Internet en niet uit de bewuste serie)

Vertrek

Vertrek

O zeker, ook wij zijn wel eens vertrokken, als in verhuisd, maar dan toch veelal onder druk van de omstandigheden als werk of een buurt die toch ineens verloederde.

En ook wij droomden wel eens van een nieuw huis in een omgeving de rustiger zou zijn dan we nu wel eens meemaken, of waar de Duitse bestemmingen die we zo graag aan doen vlak om de hoek liggen. Maar ja, dan daalt het gezonde verstand weer in en besluiten we toch om dat niet te doen. En dat heeft dan weer met de sociale cohesie van doen, je familie, vrienden, het werk, de klanten, noem maar op. Toch zijn er nog altijd mensen die op basis van het idee dat het elders vast leuker is, warmer, meer kansen biedt of wat dan ook, besluiten om huis en haard te verlaten en elders een of andere sloopboerderij om te toveren tot een Bed & Breakfast of zoiets.

De verhalen worden door Avro-Tros over het algemeen en al jaren lang met veel oog voor details uitgezonden. ‘Ik vertrek’…. En ik moet altijd ofwel lachen, dan wel bijna huilen. Want veelal stappen die mensen met een minimaal budget, nul kennis van een businessplan, geen enkel inlevingsvermogen rond de omgeving waarheen men verhuist, in een klusproject dat vaak zo erg is dat een normaal mens er niet aan begint. Dan blijkt dat het vooraf zo bejubelde emigratieland slecht van afspraken is, duurder dan begroot en men de conditie van het pand zelf vooraf niet even heeft opgenomen. Dan verdwijnt al snel het romantisch idee van in de zon al wijntjes drinkend lekker op een terrasje te kunnen zitten.

Van hard werken in Nederland naar keihard klussen en sloven in dat verre buitenland. Nog even los van eventuele COVID-effecten. Men heeft geen vergunningen, maakt onbetrouwbare partners mee, blijft vaak tegen beter weten in geloven dat het allemaal wel goed zal komen, en hoopt dat het op een bierviltje geschreven plan voor ontvangst van gasten binnen een bepaalde termijn kan worden waargemaakt. De resultaten zijn vaak bedroevend en zeker zeer confronterend in andere gevallen. De familie Meyland nog een zeer positieve uitzondering, want dat blijken slimme mensen die zichzelf in beeld bijna prostitueren om het benodigde kapitaal te vergaren waarmee een aardig leven is op te bouwen. En werken kunnen die lui. Al blijft het voor mij een raadsel dat als zij een lamp ophangen aan een spijker die daar in Frankrijk blijft hangen en bij mij gewoon bij een zuchtje wind van de muur valt. Hoe dan ook…emigratie is niks voor mij. Die magneet die Amsterdam heet blijft dan toch parten spelen, ik hang op dat punt aan een elastiek, maar ik gun eenieder zijn dorpse geluk in Spanje, Frankrijk of pakweg Slowakije. Het maakt aardige televisie. Ook al staan mijn tenen vrijwel altijd krom van de ergernis of verbazing over zoveel naiviteit. Wie van jullie is zelf ook wel eens verhuisd of met emigratieplannen rondlopend alsnog niet gegaan?? En waarheen zou je dan willen voor een definitieve vestiging?? (Beelden: Internet)

Een huis als thuis…

Als iets ons tijdens de Corona-crisis en de daarbij behorende ‘ophokplicht’ heeft geleerd van ons aller huis te houden,  dan toch ook wel het besef dat we geen andere keuze hadden. ‘Blijft thuis’ was het regime en dan moet je voor ons allen hopen dat een huis ook voldoende leefruimte biedt voor eenieder die onder hetzelfde dak moet verkeren. Voor mij en vrouwlief is dat best te doen. We hebben onze eigen ruimten naast de gezamenlijke en kunnen prima met of zonder elkaar leven in dezelfde ruimte. Mits niet te lang natuurlijk. Voor mij moet een huis mijn thuis zijn, de veilige haven waar je altijd kunt binnenvaren als er ‘buiten’ weer eens een storm woedt. Tot nu toe heb ik de nodige huizen meegemaakt waar ik dat thuisgevoel kon bereiken. Vaak ook omdat we het inrichtten naar eigen smaak en idee. Dat is voor alle mensen anders uiteraard. Smaak is nu eenmaal persoonlijk. Ik ben net als vrouwlief van de liefhebberijen, maar ook van de dieren, katten in dit geval, en we schromen niet om een deel van de bibliotheek of videotheek zichtbaar in huis uit te stallen.

Ik ben door de jaren heen bij veel mensen op bezoek of visite geweest en soms voel je meteen een ‘klik’ als het om die inrichting gaat. Bij anderen verkeer je zowat in een showroom van een meubeltoonzaal. Alles op zijn plek, geen huisdieren, dus nooit haren of speeltjes over de vloer. Mooi hoor, schoon ook, maar is dat je thuisgevoel versterkend? Een bijpassende oorzaak is ook mijn gebrek aan klustalent. Ik schilder echt alleen als het niet anders meer kan. Zeker niet omdat ineens de mode vraagt om een net afwijkende tint beige op de muren of zo. Werken deed ik al vele jaren lang en intens genoeg om er na mijn (eindelijk) pensioen alsnog voor te gaan. Tuurlijk doe ik het noodzakelijke. Zo heb ik onlangs de tuinbank voorzien van een nieuwe laklaag. Die is nu zo dik dat hij nog 25 jaar mee kan. Maar dan heb je ook de kleur van deuren en kozijnen te pakken. Duurde even, maar past bij het thuisgevoel. Rond mijn geliefde zitplek liggen altijd boeken of bladen. Anders voel ik me zo leeg of kaal. Lezen is een van de passies en er is altijd wel iets wat me nader interesseert. Zie ik op TV iets wat me bevalt of vraagtekens oproept zoek ik het even na.

Geeft veel denkwerk en dat is goed voor de ouder wordende geest…. Hoe dan ook, ik ben benieuwd hoe mensen leven en wonen. In een villa? Of toch een gewone etage dan wel flat. En hoe zij het thuisgevoel ervoeren of ervaren. Gesprekken met vrienden leveren een duidelijk beeld op, bij veel familie kom ik bijna spiegelbeelden tegen van ons eigen gevoel van inrichten en genieten. Maar bij veel anderen is dat toch totaal anders. Wellicht dat men daarom ook zo graag naar buiten gaat en plezier zoekt op alle plekken behalve die specifieke thuisplek. Benieuwd hoe mijn lezers/essen zich profileren op dit punt. Brandt gerust los! Een oordeel zal ik er niet over geven…hooguit mijn mening. (Beelden: Yellowbird)

Zomertijd – heerlijke tijd!

OLYMPUS DIGITAL CAMERAAfgelopen weekend schakelden we over van de winter- naar de zomertijd. Een uurtje vooruit ging de klok en daarmee winnen we ’s-avonds wat tijd en licht. Maar wat ik belangrijker vind, je weet nu zeker dat we de goede kant op gaan in de seizoenen. Lente, zomer, het wordt weer leuk buiten. Ook al is het dan in december ook aardig met die feestdagen, niets kan op tegen een beetje zon, redelijke temperaturen, groen, rond kijken op een terrasje en genieten buiten. Rokjesdagen treden weer aan, er kan weer gefietst, uitgebreid gewandeld. En dat zonder al die zware kleding die je in de winter nodig hebt om je te beschermen tegen al te veel kou en regen of sneeuw.

OLYMPUS DIGITAL CAMERANiet dat we van dat laatste spul nu erg veel hebben meegemaakt afgelopen maanden. Het was een winter van niks natuurlijk. Echt koud buiten had ik het even in Duitsland soms, maar hier stelde het niet veel voor. Nu ben ik niet zo van die sneeuwpakketten hoor, maar winter moet natuurlijk wel laten zien dat het een ander weerbeeld geeft dan bijvoorbeeld in de lente of de herfst. Gemiddeld was het vooral regenachtig en mild. Storm kwam nog wel eens voor, maar dan niet uit het oosten maar uit het westen. Dat witte spul bleef in de VS waar het met meters tegelijk naar beneden kwam. Nu gaan we op weg naar de bloesems, als je goed oplet zie je al heel wat roze en witte bomen in bloei staan, een teken dat we weer een nieuw seizoen in gaan. Een seizoen dat weer zal worden geconsumeerd door de liefhebbers zoals ik. En waarover ik dan na dat genieten weederom uitgebreid verslag hoop te mogen doen. In de hoop dat iemand het leest en af en toe even wil reageren, hier of op Facebook bijvoorbeeld…Want daar lopen de seizoenen gewoon door.

Sjoege

Esther Scheffer WP_20150323_003Een van mijn vroegere Almeerse buurmeisjes, intussen een meer dan volwassen maar nog steeds mooie vrouw, heeft samen met haar vriend in de Amsterdamse De Clerqstraat onlangs een erg aardige winkel geopend met een opvallende naam; Sjoege. Wat je daar kunt kopen is een middenvorm tussen antiek, brocanterie en zaken die een verzamelaar als mij kunnen aanspreken.. Zo zag ik o.a. drie geweldig mooie vliegtuigmodellen. Jammer dat ze voor mij net even boven budget bleken maar dat neemt niet weg dat ze wel erg fraai waren. Hun specialisatie is wat meer meubels. Bedenk het en het staat er. Van kasten tot kisten, van stoelen tot tafels. Allemaal meer dan betaalbaar en uniek. Ze werken ze zelf op tot een stuk van waarde. Ook oude printjes voor aan de wand met als onderwerp het Amsterdam uit de jeugd of nog daarvoor. Zachte prijsjes zijn daarvoor van toepassing en dan heb je ook iets aardigs hangen. Ester en Marco werkten keihard om van deze tientallen jaren lang als tapijthandel gebruikte winkel een eigen zaak te maken die een bij de spullen passende atmosfeer uit ademt. De taken tussen de ondernemers zijn goed verdeeld.

Sjoege etalageEsther doet de verkoop en wat van het opknapwerk, Marco is meer voor de inkoop en levering van de kasten die je niet op je schouders mee kunt of wilt nemen… En de wijze waarop ze hun verkoopverhaal houden past bij de wijze waarop ze in het leven staan. Vrolijk, humorvol, en natuurlijk ook zakelijk. Je komt er om iets te kopen en dan krijg je de informatie waar je om vraagt en meer. Ik keek er met plezier rond en gun deze jonge ondernemers natuurlijk alle geluk en zakelijk succes van de wereld. Al was het maar omdat het zulke lieve mensen zijn. Al vele jaren! Ben je in de hoofdstad ga er dan toch eens kijken mensen. Ze zitten aan de De Clerqstraat op nummer 80, en dat is vanaf de Bilderdijkstraat aan de rechterkant, net voor de brug. Succes verzekerd!

Gemiste planningskansen

altAmujH-Ehpv3QSEgn_0GRmId9zm2rIfQ2s6c-g9bzzrnSIk was net als zovelen overtuigd van het feit dat het dit jaar wel zou gaan lukken. De planning van zaken die allemaal even aandacht behoeven. Een lijstje met ‘to do’ zaken die ik nu eindelijk eens moest oppakken. Ik ben in dat opzicht telkens weer jaloers op hen die twee weken nadat de oliebollen zijn opgegaan een gereedschapskist of pot verf pakken en aan de slag gaan. Ik kan dat niet. Zelfs niet in mijn museum/werkkamer. Ben omgeven door boeken en dossiers, moet nog ‘dit’ doen of ‘dat’ maar kom er niet toe. Ben druk met van alles, maar niet met de dingen die ik op dat denkbeeldige lijstje had gezet. De elektronische en papieren agenda’s staan elke dag wel vol met dingen die ik ook moet doen. Zoals schrijven van blogs, reageren, een stukje administratie, de relatie bellen die met een fysiek probleem naar het ziekenhuis moest, aandacht geven aan de poes, de lente inluiden, een tochtje maken door het bos bij mooi weer en familie en vrienden de nodige aandacht bieden. Dat laatste doen we heel regelmatig en omgekeerd krijgen we die aandacht gelukkig ook terug.

IMG-20150207-WA0001Maar als vrouwlief me vraagt om de schutting in de tuin nog even af te maken, ik ben daar vorig jaar aan begonnen, heb ik daar volgens planning ergens in juni een gaatje voor. Maar dan staat het groen alweer in volle bloei en kan ik er met mijn pot vol milieuvriendelijke tuinbeits niet meer bij. We moeten een timmerman zoeken voor nog wat ander werk, en daarna een schilder. Want na een jaar of acht moet de verf toch ook weer eens worden ververst aan de gevel. En om nu zelf op 5 meter hoogte op een ladder te gaan staan voor dat schilderwerk gaat me net even te ver. Genieten kent zijn grenzen natuurlijk. Elk excuus is dan ook van toepassing en geldig en ik ken er heel wat. Voor mij is genieten toch meer dat je lekker zit op een terrasje, naar de mensen kijkt, een museum bezoekt, tripjes maakt door het hele land en de motor van de kleine flitser laat zingen of zoemen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAIk vind het leuk om op nieuwe plekken in ons land te ontdekken dat daar ook normale mensen wonen en dat ze daar zelfs televisie en stromend water hebben. Ik voeg nog graag nieuwe aanwinsten toe aan de expositie in mijn museumpje. Of nieuw leeswerk aan de eigen bieb. Maar al dat fysieke geklus is echt niet mijn ding, ik verkondig het nu al vele jaren aan een stuk. Helaas wordt er niet naar geluisterd en is de druk op de planning voor allerlei klussen hoog. ‘Binnenkort’ gaan we de schuur uitruimen, de fietsen weer even zomerklaar maken, en zal ik echt eens aan die schutting gaan prutsen. Daarbij moet er ook nog een boek worden afgeschreven. Voorwaar een best karweitje. Maar eerst nog even onderuit….Klussen kan altijd nog…..planning of niet…

Blij met de nieuwe tuin…

???????????????????Op mijn vorige weblog Altijdeenmening maakte ik al eens melding van de wens om af te komen van een 15 meter hoge boom naast  onze voordeur. De aanleiding om daar dit jaar nu eens afscheid van te nemen beschreef ik daar ook al. Na acht weken wachten verkregen we de vergunning van de gemeente om van dat ding af te komen en toen was het zaak om da boel meteen in beweging te zetten. Tijdens het wachten op… besteedden wij onze tijd aan het zoeken en vinden van een betrouwbare partner om dan in een keer de hele tuin aan voor- en achterkant maar eens goed te laten aanpassen.  Dat bleek een leerzaam proces. Een paar aanbieders riepen een prijs, maar kwamen geen blik werpen op wat er moest gebeuren, anderen deden dat wel, namen de maat, luisterden en schreven op, zetten alles op offerte en lieten ons soms schrikken. Laat ik maar even aangeven dat wij voor de totale klus prijsverschillen zagen van bijna 7000 Euri, voor dezelfde werkzaamheden.

WP_004891En dat is iets waar je toch best even over moet nadenken. We gingen met een voordelige broeder in zee. Die deed alles volgens plan, overschreed het budget niet, had de boom bijvoorbeeld in 3 uur gekapt en afgevoerd, en was een dag korter bezig met het verhogen van alle stenen dan gepland. Daarna hadden wij weer een nieuwe en veel ruimere tuin. Groen maakte plaats voor steen, zoveel eenvoudiger bij te houden. Het beste alternatief voor het storten van beton en asfalt…. Ook de verlichting in de tuin moest worden gedaan, daarvoor zochten en kregen we hulp van een goede vriend. Zelf deed ik nog iets met een kwast en een pot tuinbeits, we kochten ons een nieuwe metalen tuinset en vrouwlief bracht alle bloemen en struiken die nog wel stonden weer tot volle bloei. Of was het nu de lentezon die daarbij hielp?! Intussen zijn we nu aan het genieten. Het voordeel van wat we deden is dat we de oude ‘waaltjes’ en keitjes lieten keren, waardoor ze weer als nieuw ogen. Herindeling maakt ruimte en ik heb daardoor al een paar maal meer in de tuin gezeten dan ooit tevoren. Nog even en ik ga het leuk vinden….

WP_005067Nu de andere klussen nog eens oppakken. Wie weet vind ik daar ook wel een handig mannetje (of vrouwtje) voor. Beetje timmerwerk, wat schilderen en nog zo wat. Ik houd wel zelf de supervisie. Enige waar ik goed in ben…nou ja….een van de dingen waar ik….