Ze verheugde zich zo op zijn komst dat ze bijna niet kon wachten tot de week weer om was. Elke week om die vaste tijd kwam hij langs en verwarmde haar met zijn glimlach, maar ook zijn begrip. Hij snapte hoe een vrouw als zij in elkaar stak en luisterde altijd met belangstelling naar zijn rustig uitgesproken mening. Daarnaast fantaseerde ze dan ook over hoe hij met haar om zou gaan als hij een keer haar kant op zou kijken. Dan zou hij vast zien dat zij hem dringend nodig had, al was haar huis best goed op orde en kon ze ook niet klagen over wat haar partner zoal in huis had gedaan of nog deed. Ze hoefde maar met haar vingers te knippen en hij was al weer aan de slag. Maar het was haar niet genoeg. Hij luisterde niet naar haar als ze behoefte had aan warmte en aandacht. Haar verlangen naar een meer fysieke relatie groeide met de dag en omdat hij zoveel kluste in huis was die man op de buis haar surrogaat. Die snapte wat zij wilde. Ook al zei hij dan niets, hij zette al die klussers op hun nummer en deed daarna aan relatie-therapie. Leek haar heerlijk. Maar het leukst leek het haar om gewoon eens tegen hem aan liggend te mogen vertellen was ze zo miste in haar eigen relatie. Dat gevoel dat zij zelf qua verlangens en onbevredigde momenten feitelijk een gesloopt huis was waar steeds meer kapot ging. Ze leefde in een klein paleisje, maar toch… In haar hoofd rijpte een plan. Ze zou zich opgeven voor het programma en desnoods de doucheruimte slopen en dan gewoon huilend vertellen dat haar partner niets deed aan de heropbouw. Toen ze een hamer had gevonden en naar die sanitaire ruimte liep en al die fraaie tegels en die wonderschone wasbak zag die ze zelf had uitgezocht, schoot ze in een kramp. Nee, dat was een slecht plan. Toch maar niet. Beter met een fles wijn en lekkere kaas op de bank voor de tv. Straks kwam hij weer langs…..Help…mijn man is klusser……en die heerlijke vent die dat presenteerde…..Ze kon niet wachten….Zou hij weer naar haar kijken??
Klusser…
Posted on by meninggever •
Geplaatst in Verhalen
•
Getagd aandacht, fysiek, geestelijk, Klusser, man, partner, programma, RTL, seks, tv, verlangen, vrouw
•
15 reacties
Op enig moment liep chef Ruud Breems aan tegen een Franse klant die een erg aardige handel wilde opzetten. En na enig onderhandelen namen wij die handschoen op. We zouden op Maastricht (Beek)Airport lading vergaren die van overal en nergens kwam en die dan omladen voor verzending aan boord van charterkisten richting het Nigeriaanse Lagos en Kano. In dat land waren allerlei instanties in staking gegaan en er lagen soms wel 150 schepen voor de kust vol lading die niet kon worden gelost. Om deze stakingen te omzeilen zette men een luchtbrug op, en wij kregen daarbij een centrale rol. In eerste instantie ging het erom om op dat Limburgse vliegveld een keer per week zowel lading van vrachtwagens als ingevlogen met Canadair CL-44ST transportkisten uit Hong Kong in de juiste richting te krijgen, om te laten laden op grote pallets die dan met een door de opdrachtgever gehuurde DC-8-62F van Satair naar Nigeria zou worden gevlogen. Die lading kwam soms net op tijd aan op Beek, had je soms daarbij pech dat de fysieke beladers op dat veld op zijn Limburgs zaten te eten, werd het voor ons billenknijpen.
Want die kist die naar Nigeria ging moest er ‘s-avonds voor 11uur uit uit zijn omdat dan het regionale vliegveld van Maastricht sloot. Geluidshinder en zo! De eerste charters deed ik samen met Ruud Breems qua afhandeling zelf. Zo leerden we deze tak van sport goed kennen en ook waar het fout kon gaan. En dat was niet voor niets. Want die kisten uit Hong Kong waren machines met grote turboprops, maar de piloten droegen kennelijk geen horloges. Op tijd vliegen deden ze zelden. En voor een paar honderd kilo extra lading vlogen ze onderweg nog wel eens een uurtje om. Toch lukte het veelal om alles geregeld te krijgen en de klant tevreden. Die was dat inderdaad zodanig dat we al snel twee keer per week deze oefening mochten doen. Baas Breems trok zich meer en meer terug en liet de chartering aan mij over. Ik nam er graag mijn collega en vriend Victor voor mee, dat was een mannetjesputter en omdat we met mijn toenmalige Skoda’s op en neer reden was het financieel nog verdienstelijk ook.
Victor kende al snel de bemanningsleden van de Britse charterkisten uit Hong Kong en soms namen we die lui even mee uit eten. Met de boys die in hun DC-8 op en neer vlogen naar Nigeria was het contact warmer geweest met Ruud Breems. Om hem moverende redenen ging die met die lui naar de lokale kroeg en dronk zich dan een stuk in de kraag. Nigeria stond ‘droog’ en dat was voor die mensen best reden om de kelen goed te smeren als ze hier waren. Was het wel eens spannend? Jazeker. Als die DC-8 tot zijn nek volgeladen was en richting Kano of Lagos vertrok was ik blij als ik hem op enig moment los zag komen van de baan (loopt op Maastricht een beetje af zodat je het einde niet kon zien). Dan pakten wij de spullen in en vertrokken weer richting Amsterdam. Volgende dag was weer gewoon hard werken op kantoor Schiphol. Op enig moment stonden alle vrachtpallets klaar voor de bekende DC-8, toen men om welke reden ook ineens en zonder aankondiging een Boeing 707 vrachtkist stuurde. Die zorgde voor veel stress. Want dan moest je de pallets ombouwen naar de rompvorm voor dat andere type vliegtuig. De beladers stonden met hun armen omhoog, want dat ging niet lukken in zo’n kort tijdsbestek…. Victor en ik stroopten de mouwen op, klommen op die pallets en begonnen ijverig dozen en kisten te verschuiven. Het bleek een goed voorbeeld, en dat werd gevolgd. Resultaat, de Boeing vertrok nipt op tijd en wij mochten naar huis. Het leven van een Exportmanager ging bepaald niet over rozen…Overigens hoorden we later dat veel lading op het vliegveld van die Nigeriaanse steden werd gelost in de open lucht en door de corruptie van de douane daar vaak niet eens ingeklaard. Ook werd veel van de inhoud geroofd. O.a. horloges waren daarbij gewild. Het restant schoof men met bulldozers opzij voor nieuwe lading. Maar dat wisten wij toen we ons zo druk maakten om schema’s niet… (Foto’s: Yellowbird archief)
Op ieder potje past een dekseltje. Een gezegde dat soms hout snijdt, maar ook vaak niet. Zeker niet in de ogen van een observator als uw meninggever. Die er heel wat jaartjes ervaring bij heeft opgedaan om dit fenomeen te kunnen bestuderen. Zittend op een terras, een bankje in een park, of gewoon tijdens zijn werk. Waar ik het over heb? Over stellen. Die (naar mijn mening)al dan niet bij mekaar horen. Soms bijna uit een en het zelfde nest komend (of zo lijkt het) in andere gevallen oogt het alsof men ergens in de uitverkoop een partner heeft gevonden en aan zich verbonden. Niemand maakt zichzelf hoor, laat ik daar meteen duidelijk over zijn, en schoonheid is altijd aanwezig vanuit het oogpunt van diegene verblind door de liefde. Maar ik zie soms echt waar het op termijn mis zal gaan of wellicht al bezig is te gaan.
In veel culturen houdt men het liefst van relaties en vooral huwelijken tussen gelijkgestemden. Neef en nicht nog een milde vorm van verbinden. Herkenning het voornaamste punt. Lastiger is het als een ander dan het eigen geloof om de hoek komt kijken. Dat mixen leidt weer tot verwatering. Volgens de sociaal/cuturele omgeving van een potentieel stel. Zelfde geldt wat mij betreft ook voor lengte- en omvangsverschillen tussen partners. Ik heb er combi’s van gezien die me verbijsterden. Een piepkleine vrouw met een meer dan twee meter lange man, een vrouw van 150 kilo met een schriel mannetje, een hunk met een prachtige vrouw, die alleen al om haar uiterlijk ongeveer alle ogen van voorbijlopende mannen weet te vangen en de blikken beantwoordt met iets dat je niet kunt vertalen in nette woorden. Toch zoeken we natuurlijk als mens de juiste frequentie op bij de partner.
Al was het maar om die sociale druk. Want een oudere man met een jonge blom wordt nogal eens bespottelijk gemaakt, omgekeerd is dat helemaal het geval. Alsof onderling geluk leeftijdsgebonden zou zijn. Sommige jeugdigen hebben een oude geest, sommige ouderen zijn meer dan jong van geest. Liefde maakt ook op dat punt blind. Waarbij opvalt dat sommige mensen zelfs na drie huwelijken hun draai niet lijken te kunnen vinden. Afwisseling is fijn, maar de sleur maakt ze onzeker en altijd hongerig om het nog eens met een ander te proberen. Dat avontuurlijke en spontane uit het begin van een relatie dan ineens een probleem als de huwelijkse voorwaarden zijn voorgelezen. Of dat rustige uit de jeugd ineens saai bij het ouder worden.
De kinderwens kan ook een dingetje zijn, vooral als de een die sterker heeft dan de ander. Maar in de meeste gevallen blijft men toch lang bij elkaar en beleeft samen allerlei hoogte- en dieptepunten. Men vecht zich door het leven, laat verliefdheid uitdoven en liefde opbloeien, pakt elkaar bij de hand en zoekt het pad dat voor beiden het beste is en niet confronterend. Hoe meer strijd hoe sneller een jurist nodig is om te helpen uit elkaar te gaan. Partners moeten vooral dat zijn, op basis van gelijkheid en niet met een dominantie door de een en onderwerping van de ander. Mits je daar erotische gevoelens bij hebt, want dan kan het wellicht prima werken… Mensen zijn wonderlijk ingesteld op het punt van de relaties. Heel anders dan veel andere zoogdieren, die vooral bezig zijn met voortplanten en daarvoor steeds wisselende partners zoeken om dat doel te bereiken. Maar als mensen lang bij elkaar zijn en eigenlijk volledig vergroeid en ze vieren hun 75-jarig huwelijk of zo is dat wel weer aardig natuurlijk. Vaak is bij navraag het antwoord van soortgelijke oudere stellen dat je veel water bij de wijn moe(s)t doen. En dat je mekaar ruimte moet gunnen. Dan maakt het niet meer uit of de een twee meter in omvang is en de ander doorschijnend bij tegenlicht. Maar toch zijn dat de ware uitzonderingen en zijn die mensen die wat op elkaar lijken toch de meest succesvollen… (Beelden: Internet)
Als ik iets van mijn moeder heb overgenomen, dan toch vooral een zekere reservering ten aanzien van de medische zorg. Witjassen zijn vaak mensen van het slechte nieuws, de pijn, de vervelende behandelingen. In die corona-ellende neem ik overigens diep de pet af voor deze beroepsgroep hoor, maar wel genuanceerd. Laten we wel zijn, ze doen hun werk, daarvoor hebben ze gestudeerd en wij zijn geen patienten maar klanten. Zoals ik mijn leven lang klanten ook heb verwend en verzorgd. Maar mijn verhaal gaat dit keer over een andere soort witjassen. De huisartsen onder hen. Toch normaal gesproken de eerste lijn-verzorgers van ons aller fysieke welzijn. Vroeger waren dat mensen die omdat ze gestudeerd hadden en niet meer behoorden tot de kappers/chirurgijnen waartoe ze ooit werden gerekend, status hadden opgebouwd. Als wij vroeger al naar de huisarts moesten, kinderen hadden nog allerlei kwalen die je kon toeschrijven aan de jeugd of contact met straatvuil, want wij speelden daar nog, dan toch wel naar die ‘ene’ waar mijn moeder veel vertrouwen in had. Die zetelde in het chique Amsterdam-Zuid, waar hij in een duur pand de beneden-etage huurde en had omgebouwd tot praktijkruimte annex wachtkamer.
Hij had een Indisch verleden zo ging het verhaal en was naar mijn idee al een oudere heer toen ik heb wel eens bezocht. Dat was niet te frequent want deze arts deed de meeste kleine ingrepen zelf. Hij knipte zweren open en zo meer, of stak steenpuisten door, kwalen die je toen veel meer zag dan nu. Mijn moeder ging naar hem wel toe als ze iets mankeerde, doorverwijzen had geen enkele zin, daar deed ze toch niet aan mee. Als de huisarts het niet wist dan was het klaar. In geval van grote nood, kwam deze man ook naar ons adres en behandelde of bekeek ons ter plekke. Dat gold ook voor de (voor mij nieuwe)huisarts die ik leerde kennen na mijn trouwen. Die was al in de familie van vrouwlief en zetelde in een nog wat chiquer deel van Amsterdam-Zuid. Werkte op dezelfde wijze. Je kon met alles bij hem terecht, zelfs injecties tegen de meest gruwelijke tropische ziekten als je op reis ging. En als het er op aan kwam bezocht hij ons in zijn statige Volvo.
We hielden hem aan tot het niet meer ging en hij omwille van de leeftijd zijn praktijk opdoekte. Daarna, we waren intussen verhuisd naar het Nieuwe Land, kregen we wisselende huisartsen in een ‘Gezondheidscentrum’ dicht bij onze nieuwbouwwijk. Een goede band opbouwen was er niet bij. Men keek, vroeg vooral aan jou als patient wat jij dacht dat je mankeerde, en stuurde door. Naar specialisten in het lokale ziekenhuis of soms in Amsterdam. De nieuwe zorg, het nieuwe denken. Maar echt leuk was dat niet. Toch waren we tot dat centrum veroordeeld. Nadat we de polder verlieten en terugkeerden naar het 020-gebied kregen we na wat zoeken een nieuwe (vrouwelijke) huisarts. Van de ouderwetse soort. Praktijk aan huis, aardig, Tsjechisch van geboorte, luisterend oor, maar ook wel met een doorverwijzingsdrang. Later ging haar praktijk samen met die van een aantal andere huisartsen, een tandarts en nog wat therapeuten en vormde zich een nieuw medisch centrum. Handig wellicht, maar voor mij geen verbetering. Tuurlijk wordt je geholpen, maar men heeft de arm al bijna standaard richting ziekenhuizen wijzend in de omgeving. Helpt niet meer dan nodig is en neemt tien minuten voor een gesprek of onderzoekje. Blijft lastig. En geeft meteen een drempel om met bepaalde klachten ter plaatse te gaan. Nog even los van de huidige ellende dat je pas na lang aandringen over een paar dagen terecht kunt. Nee, die oude huisartsen waren zo gek nog niet. Vertrouwenspersonen en in staat om ook op huisbezoek te gaan. Kom daar nu nog maar eens om. Ik chargeer het wat natuurlijk. Past bij de tijd. Maar wie van jullie heeft nog een goede band (voor zover nodig..) met de huisarts van dienst? En altijd dezelfde?? En ook tevreden over advies en communicatie??? Ik ben benieuwd….
Nederlanders zijn wonderlijke lieden. Ze pretenderen vaak dat alles bespreekbaar is en ze zijn niet bang om bepaalde zaken met elkaar te delen. Zoals waar ze nu weer lekker aten, hoe hun haar zit na een winderige stranddag of in welk pretpark ze nu weer een ‘BN-er’ tegen kwamen met wie ze zo’n leuke selfie maakten. Het wordt al een stuk minder als we mensen vragen hoe hun financiele situatie in elkaar steekt. Of hoe het hun kinderen nu echt gaat. Dan gaat bij een (groot) deel van de Nederlanders de rem er aardig op. En natuurlijk zijn we zeer terughoudend met het weggeven van onze pincode. ‘Je mag alles van me weten, maar dat niet!’. Alles?? Nou dat dacht ik niet. Want vraag iemand naar zijn toiletgang of liefdesleven en vermoedelijk slaat het gesprek direct dicht. Terwijl we als mens daar elke dag mee bezig zijn.
En die slaagde. De geur verdween en we konden weer adem halen op kantoor. Hadden we dat als taboe gehouden was de lucht niet gezuiverd. Taboes zie je ook in de wereld van de politiek. Er zijn stromingen die geloven in de ondergang van de wereld. Omdat wij in Nederland plastic zakken gebruiken of omdat we teveel in de auto rijden. Buhne-praat, ik wees er al vaker op. Het klimaat verandert, het warmt op. En 70 geleerden over de hele wereld zijn het met mekaar eens. De wereld stort in als we in Nederland geen drastische maatregelen nemen. Van financiele aard, uiteraard! Zij die daar tegen in gaan worden weggezet als mensen die een taboe doorbreken. Je mag daar niet tegen in gaan, ook al hebben 1430 andere geleerden verklaard dat er niet zoveel bewijzen zijn voor die stellingen over dat vergaan van de wereld. De discussie is taboe.
Tuurlijk, het ligt vast voor een stukje aan mijn verdorven geest of zo, maar als ik een reclametekst hoor voor een zichzelf als bekend en gerenommeerd trainingsinstituut beschouwend bedrijf die start met ‘Je lipstick zit goed, geschoren…etc’ met verwijzing naar de coachings en trainingen van dat al 70-jarig bestaande scholingsadres, krijg ik toch de indruk dat men iets bijzonders vraagt. Want ofwel men wil moderne vrouwen trekken die zich keurig opmaken, een mantelpakje aan trekken, zaken scheren die glad dienen te zijn, hun hoofdharen piekfijn laten verzorgen door een kapper, zelf kunnen rijden en goed navigeren, op weg zijn naar het ‘nieuwe leiderschap’, dan wel zoekt men bij het instituut mannen die hun talibanbaarden scheren, lipstick op doen en erkennen dat ze ook een vrouwelijke kant hebben. Allebei lijkt me lastig. Dus trekt dat ook mijn nieuwsgierigheid richting de website van die lui. Toch eens kijken wat men zelf uitstraalt. Dat valt niet tegen. De beschreven dames komen uitgebreid in beeld. Dus krijg ik in die geest van mij ter onderstreping mee dat deel-ontharen moet voor een nieuw leiderschap. Men biedt daartoe coachings en trainingen aan, nou ja niet voor dat scheren, al zou dat wellicht nog wel eens een goede optie kunnen zijn.
Nee, voor dat leiderschap. Waarmee het in ons land toch wat minder gesteld is als het vrouwen betreft. Tegen de tijd dat deze zodanig zijn opgeleid dat ze in staat zouden zijn de ladder van de carriere tot de hoogste sporten te beklimmen, raken ze verliefd, verloofd en getrouwd en moeten er vaak kinderen komen. Het glazen plafond kent zo haar grenzen. Opvallend is wel dat die reclamespots inderdaad niet zo op mannen zijn gericht, want de enige man die ik zo snel in beeld kreeg op de website droeg een baard. Zijn leiderschap moet komen van een uiterlijk dat ook een DJ niet zou misstaan. Voor mij komt leiderschap niet alleen uit uiterlijk. Ook moet je naar mijn ervaring beschikken over een enorme empathie, kennis, ervaring en in staat zijn teams van medewerkers mee te nemen op weg naar de gestelde doelen en dat met een duidelijke visie of missie die ergens toe zal leiden. Anders wordt leiden meer lijden en dat zie of zag ik toch te vaak in mijn inmiddels aardig in jaren opgelopen carriere. Velen zijn geroepen, weinigen uitverkoren. Dat je dan een training of coaching volgt om de boel iets bij te spijkeren lijkt me niet zo gek. Mits niet te duur.
Want voor een beetje gewauwel moet je niet te veel geld over hebben. Ik heb ook wat van die sessies meegemaakt. En o jee wat werd daar soms ge-oh’d. N=1 is geen goede adviseur als het gaat om dit soort trainingen. Behalve als blijkt dat de trainer goud heeft verdiend door zelf te doen wat hij anderen wil bijbrengen. En die lui zitten nu net meestal eerder bij van die vage of schimmige wellness-bedrijven die je vooral gouden bergen beloven waarop aan de top de grootste dief van allemaal zit. De bedenker vaak! Hoe dan ook, de reclame viel me op. En als algemeen advies is het in deze vertruttende tijden nog niet zo gek. Niks mis met een beetje verzorging.. toch??? En verder geef ik die reclamejongens achter het spotje alle credits. Want die maakten toch dat ik er over nadacht en jullie met mijn flauwekul kon bezighouden…(Beelden: Archief/internet/Google)
Had ik het in mijn vorige blogverhaal nog over de vermeende en soms geschonden trouw van een hond. Wij mensen kunnen er ook wat van. Wij doen ons best trouw te zijn aan onze partners, familie, vrienden. Soms gaat dat dan ten koste van de eigen persoonlijkheid. We leveren onszelf soms (deels)in om het de anderen naar de zin te maken. Het waarom hult zich vaak in raadselen. Immers, je bent wie of wat je bent en meekleuren met de rest is vaak een letterlijk ziekmakende eigenschap. Je gaat er uiteindelijk onder door. Ik heb heel wat relaties gezien waarin de ene partner zich opofferde voor de ander zonder er al te veel voor terug te krijgen. Vrouwen vaker dan mannen. Wellicht zit hem dat in de economische afhankelijkheid of zo. Maar moet je dodelijke saaiheid, drankzucht, speelverslaving of nog erger, geestelijke of fysieke mishandeling blijven accepteren ten koste van jouw eigen persoonlijkheid?!
Trouw? Vast en zeker. Liefde? Wellicht! Maar goed voor de geest en het fysiek kan het niet zijn. Nu snap ik wel dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is maar je kunt ook in sleur sterven. Of de relatie zelf zien doodgaan. Bij vriendschappen zie je nog wel eens hetzelfde. Eenzijdigheid is een oorzaak van veel gedoe. Eisen gesteld krijgen, wensen en verlangens, en daar vrijwel niets tegenover mogen stellen. Omdat anders de vriendschap wordt verbroken. Het zal sommigen bekend voorkomen. En toch accepteren veel mensen dit soort relaties. Ze omarmen die lui alsof ze van het koninklijk huis zijn. Noem het een vorm van hondentrouw. Maar wellicht moet je net als dat hondje uit het vorige verhaal wel aan je stutten trekken en gewoon bedenken dat het soms beter is korte dan lange pijn te lijden. Maar durven we dat?
De meeste mensen niet. Die laten het soms jaren lang voortduren. Tegen beter weten in vaak. Ik ken uit mijn verleden voorbeelden zat. Maar ook voorbeelden van levenspartners die ogenschijnlijk alleen maar bij elkaar waren om de ander het leven zuur te maken! Ga dan scheiden!! Trek je eigen plan en stop er mee. Zeker als de kinderen op enige leeftijd zijn is er geen reden om liefdeloos naast elkaar voort te leven. Alleen ben je dan wellicht veel beter af. Maar toch blijft men trouw als een hond voortgaan en verwijt de pot de ketel constant dat die zwart ziet. Wat bindt je dan nog? Als alles wat leuk is voor een mens uit je leven is verdwenen? Het zal die hondentrouw zijn. Loyaliteit naar de ander, het gevoel dat die ander fysiek of geestelijk in de kreukels zit en niet alleen verder zou kunnen, de financiële situatie of gewoon om de buren? Neem van mij aan dat die toch wel iets te roddelen hebben of dat anders wel zullen zoeken. Niets zo leuk als het leed van de ander. En wie dat niet gelooft moet maar eens opletten als je ergens heen gaat. Altijd mensen die van achter hun gordijntjes zien wat je zoal doet en wellicht zelfs bijhouden met wie en hoe lang. Beter een naaste buur dan een verre vriend? En gee geleuf da?
En voor dat in het vorige blog beschreven krijgen van kinderen moet je wat zaken organiseren die maken dat je 1+1 tot drie weet om te toveren. Man en vrouw, gemaakt om kinderen te krijgen mits je de benodigde componenten daarvoor op de juiste wijze met elkaar vermengd. En daartoe zijn wij uitgerust met een fysiek ingebouwd stukje mechaniek dat lust veroorzaakt en maakt dat mannen en vrouwen zo met elkaar omgaan als ze doen. Ik heb het dan uiteraard over een vrije samenleving waarin niet de een dominant is boven de ander en slechts onderdrukking of verkrachting kan leiden tot bevruchting. En als we dat laatste eens los koppelen blijft datgene over wat ons mensen ook en vooral bindt. Seks! Overigens ook een door alle dieren bedreven kunst van het liefhebben, zonder dat die laatste groep daar nu bewust mee bezig is. Wij mensen in 98% van de gevallen wel. En wat ook zorgt dat we leven zoals we dat doen.
Zonder seks geen plezier, maar ook wellicht geen echte reden om samen met elkaar een keuze te maken om het jarenlang vol te houden. Liefde is een gevoel, seks de daad die nodig is om dat gevoel af en toe even nieuw leven in te blazen. En dan heb ik het ook weer niet over die 20 seconden hip-hap-hop zoals sleurrelaties kenmerken, maar gewoon even aandacht voor mekaar. Seks zit overigens niet alleen in die gemeenschap die mannen en vrouwen met elkaar consumeren. Nee, het zit uiteraard in elke andere relatievorm verpakt, gewoon omdat wij mensen die gevoelens en genoegens kunnen loskoppelen van de al dan niet gewenste bevruchting. Dat ligt bij dieren toch wat anders. Die doen het omdat de soort in stand moet blijven. Wij ook, maar als dat na drie keer treffend raak heeft geleid tot een paar kamers vol kloontjes, gaan we over tot het maken van plezier. Gewoon omdat dit leuk is. Zolang beide partijen dat natuurlijk nog plezierig vinden. En anders zorg je maar voor jezelf. Niks mis mee. Hele kloosters vol met smachtende lieden die dat soort handelingen moeten verrichten om niet helemaal gek te worden.
De mode- en cosmetica-industrie bestaat trouwens ook slechts bij de gratie van dit fenomeen hoor. Seks is overal, in de muziek, de media, boeken, tijdschriften, echt overal. Opdat wij niet vergeten waar het echt om gaat tussen ons mensen. Pas als er wordt geremd, afgeknepen, verboden, be- of veroordeeld, dan zie je de frustraties ontstaan. Met alle gevolgen van dien. Dus stop de vertrutting en show wat je hebt waar het kan en maak plezier als het zich voor doet. Pas dan voel je je echt een mens. Wie het anders ziet mag het zeggen hoor. En ja, ik weet dat het soms door welke omstandigheid ook even anders is. Maar dat is altijd zo. Uitzonderingen bevestigen de regel nu eenmaal….
Altijdmijnmening 