In de afgelopen maanden bekeken we door die lockdown en avondklokmaatregelen regelmatiger series op Netflix.
Door onze voorkeuren richting Scandinavische films of series kwamen we haar daarbij regelmatig tegen. En telkens maakte ze indruk. We kenden haar al uit de zeer aan te raden reeks ‘Het Restaurant’, waarin ze een beetje valse rol speelt als ambitieuze schoonzuster Ester van de hoofdrolspelers, maar een hoofdrol in de serie ‘Liefde en anarchie’ zette haar voor mij op geheel andere wijze op de kaart. En wat je daar zag was dat zij bijzondere emoties meer dan vrijmoedig en openhartig kan neerzetten. Ida Engvoll, Zweedse, 36 jaar oud intussen, 1.65mtr lang en bekend uit een reeks Zweedse series en films. Altijd met die helblauwe ogen waarin tranen, opwinding, boosheid of andere emoties een plek vinden.
Ze kan van diepe dalen tot hoge toppen wegzetten alsof het haar eigen ziel betreft. De ietwat lange voortanden een typerend kenmerk. Ze speelde in de (ook aan te raden) series The Team, Rebecka Martinsson, en is op Netflix dus een vaste waarde. Voor mij is zij Zweeds zoals vrouwen uit dat land moeten zijn. In het land waar het soms nooit licht lijkt te worden een personage neerzetten dat veelal lijdt onder stemmingswisselingen, twijfels over partners of liefde, altijd op zoek naar iets wat haar gelukkig kan maken.
Intussen natuurlijk bedrijven reddend, boeven vangend en misdrijven oplossend, dan wel hele families uit elkaar spelend zoals in die schitterende Restaurant-reeks. Ik ben dan gevangen door haar natuurlijke manier van acteren. Dat ze in de serie over Rebecka Martinsson dan ook nog in een Skoda Octavia rondrijdt maakt haar uiteraard extra aantrekkelijk. Ida Engvoll werd geboren in een klein dorpje vlak bij het Zweedse Soderhamm, werd tot actrice opgeleid door een grote toneelschool in Stockholm en kwam vanaf 2009 in het acteerwereldje terecht. Naast films en series speelt ze ook op het toneel. En doet ze nu ook aan produceren. Volgens mijn informatie was de erg vermakelijke reeks Love and Anarchy mede aan haar wensen te danken om tegelijk te produceren en te acteren. Die reeks speelt zich af in de wereld van de uitgeverij en is zeer aan te raden. Gewoon ontspannen ook al zitten er dan (voor sommigen) confronterende scenes in. Ida Engvoll, een Zweedse actrice die volgens mij nog wel een grote carriere zal maken. Ik ben een fan van haar. Al was het maar om die ogen….met al die uitdrukkingen…..(Beelden: Internet)
Ik weet niet hoe het de diverse lezers en lezeressen vergaat als ze eenmaal in bed van bewust naar onbewust overgaan en een fase van slapen bereiken die tot dromen leidt, maar bij mij is die fase soms buitengewoon heftig. Alsof Netflix ook een programma kent dat mijn geest in ruste helpt om spanning en sensatie op te roepen die me bij wakker worden aardig de adem beneemt soms. Is dat iets specifieks voor mij of komt het ook bij anderen voor?! Als je even op Google kijkt zie je direct dat een dromer zeker niet uniek te noemen is. Sommige mensen maken de meest fijne dingen mee in hun dromenland. Vrouwen vaak romantischer dan wij mannen. Net als bij de vroegere seksescheiding is bepaald houden vrouwen van avonturen met prinsen op witte paarden die hen lokken in kastelen vol bedienend personeel en minnaars die hen verwennen op een wijze die het normale leven meestal niet in zich heeft. Mannen beleven vooral andere avonturen.
De een is vechtend en rollebollend bezig om de straat te beveiligen, een ander zweeft over daken en kijkt in andere buurten rond. Mensen dromen dat ze tijdens een bedrijfsspeech ineens in hun nakie staan en anderen vallen in het water. Mijn dromen bewegen zich veel in het umfeld van vroeger werk. Met name een specifieke periode, waarover ik in mijn vervolgverhaal nog zal vertellen, waarin de emoties vaak heel hoog opliepen komt telkens weer terug. Soms vermengd met actuele dingen, maar wel een herhalend fenomeen. Sommige dromen ben ik bij het wakker worden snel vergeten, anderen blijven hangen. En dat weer leidt tot een zekere dufheid omdat het gedroom me vast weet te houden en doet nadenken over kennelijk slecht verwerkte emoties. Al ligt de bewuste periode dan ook al dertig jaar achter me. Dan nog.
Een specifieke droom is me uit het verleden altijd bijgebleven al heeft die niks met werk van doen. Een vliegtuig dat op ons vroegere ouderlijke huis neerklettert en op het dak blijft liggen. Ik zie het in de droom dan van afstand en bedenk me dat er mensen maar ook huisdieren in dat pand moeten zitten. En als ik dan naar binnen en boven loop kom ik bekenden tegen die gewoon doorleven en niet willen geloven dat op het dak een brandend vliegtuig te vinden is. Ik zoek de dieren. En die lopen constant voor me weg. Ik krijg ze niet te pakken. Zo frustrerend…. Noem het maar geen bijzondere droom. Zeker als je bedenkt dat ik hem al drie keer in verschillende vormen heb mogen beleven. Frustraties alom. Vermoedelijk toch een al te grote zorg om have en goed. Maar in veel situaties ook zeer vermoeiend. En hoe gaat het jullie op dit punt zoal? Intense of oppervlakkige dromer? Van de warme of de avontuurlijke soort???
Ik merk ook dat naarmate mijn leeftijd zorgt voor steeds meer kaarsjes op de al dan niet in huis gehaald of zelf gebakken taart rond mijn jaardagen, ik die stad meer koester. Die grachten, de oude panden, de straatjes met hun winkeltjes, de vele eethuizen. Mijmerend staar ik wel eens over het IJ waar vroeger de oude zeeschepen voorbij kwamen en het een levendige toestand was. Ik mis nog wel eens die oude gierende blauwe trams, de oer-Amsterdamse gezelligheid. Een koffiehuisje waar je naar binnen kon voor echte koffie met een Moezelientje of Kano. Ik mis het platte Amsterdams. Wat je tegenwoordig hoort is vaak een mengeling van alle landaarden die deze stad lijken te hebben geannexeerd. De ware Amsterdammer trok zich steeds meer terug. Verspreidde zich richting Noord-Holland, Flevoland of Haarlemmermeer.
Wilde een echt huis met tuin en een min of meer witte school voor zijn kinderen. Het haalde soms de kern uit een bepaalde buurt, maar legt ook vingers op zere plekken. De echte Amsterdammer is niet gespeend van humor, en dan ook nog van de wat ironische soort. Soms met een vleugje joods verleden. En dat is nodig als je ziet wie deze stad zoal menen te moeten veranderen. Een paar decennia falend stadsbestuur, megalomane stadsdeelbestuurders, provinciale amateurs die op politieke stromen een functie krijgen in de grootste stad van ons land en dat het liefste zien veranderen in een groot toeristisch dorp. Het liet allemaal haar sporen na. Kijk naar het chaotische verkeer, de anarchie van krakers, fietsers en scooters, het gebrek aan overzicht. En toch, mensen, ik blijf het een lekkere stad vinden. Kom ik dan nooit ergens anders? Natuurlijk wel. Veel en vaak. En daar zitten ook plekken tussen die ik best leuk vind. Maar daar hangt dan uiteindelijk toch niet die sfeer die Amsterdam zo leuk maakt. Want veelkleurigheid kent ook haar pluspunten.
Ik ben de laatste die dat niet wil erkennen. Voorbeelden zat van ontwikkelingen die bijdragen aan het fijne karakter van die stad. Wonen deed ik er lang, tot we besloten om na een Bijlmer-avontuur de grote tocht oostwaarts te maken en in Almere neer te strijken. Met een wijk vol andere Amsterdammers. Begin jaren tachtig. Eindelijk geen verloedering meer en ook geen criminaliteit. Ruim tien jaar later verhuisden we weer terug. Naar de zuidkant van de stad, waar het nog goed toeven was en is. En we het stadshart op loopafstand hebben liggen. Zo fijn, zo warm, en zo bekend. Kortom, ik ben een Amsterdammer in hart en nieren. En ik zal dat nooit onder stoelen of banken steken….
Altijdmijnmening 