Sommige mensen zijn naar mijn ervaring en mening voor het ondernemerschap geboren. Anderen zijn toch meer ambtenaar van inborst of karakter, zoals er ook geboren werknemers zijn die weinig tot geen ambities vertonen hogerop te komen. Niks mis mee. Maar ik heb het nu even over die eerste soort. Onlangs keken we met veel plezier naar de reeks ‘De Augurkenkoning’ op RTL5. Die serie gaat (dit was de tweede serie) over de familie Kesbeke uit Amsterdam-West. Mensen die met augurken hun inkomen regelen, maar daarmee niet alleen.
Vader Oos Kesbeke is een ondernemer pur-sang. Hij let op alles en neemt geen blad voor de Mokumse mond. Maar ziet ook ieder detail en dat is goed in een wereld waarin voedsel wordt geproduceerd in potten of blikken en elk foutje grote gevolgen kan hebben. Tel daarbij op dat hij een scherp en humorvol vocabulaire heeft naast een hart van goud en je kijkt naar een man die weet waar hij mee bezig is. Tijdens deze tweede serie kwam zijn twee zonen naar voren als de potentiele opvolgers van Pa.
Maar die moeten nog wel even opgeleid en gepolijst worden. Als ik er zo naar kijk was dat ook dringend nodig. Oos heeft het overzicht, hij pakt ook aan en is niet te beroerd om zelf de bezem of waterslang te gebruiken als dat ergens nodig is. Het vaste team medewerkers is zo te zien meer dan loyaal. Zo is er een klusjesman die al 60 jaar bij het bedrijf werkt en echt alle ins en outs van de firma kent. Inzetbaar voor technische ondersteuning maar ook om op een vorkheftruck pallets te verplaatsen. Oos zorgt zelf ook voor die loyaliteit want hij verwent zijn mensen als geen ander. Eten, drinken, uitjes, Oger-kleding, bedenk het en het is voor mekaar.
Zit iemand er doorheen? Hij ziet het en lost het op. Maar o wee als je de kantjes er af loopt of, zoals we eerder zagen, dronken op het werkt verschijnt. Je mag vertrekken en niet meer terugkomen. Hij gaat net zo om met leveranciers als met de burgemeester van Amsterdam en als hij bij de Sligro-groothandel hamburgervlees koopt voor zijn mensen (ze moeten ook eens iets lekkers eten..) loopt hij langs de stellingen met zijn eigen producten en zet alle potten met de naamlabels naar voren. Kijk, dan snap je het… Ik heb er met veel plezier naar gekeken. Herkende veel, leerde weer wat en was uit mijzelf als Mokummer al een trouw koper van de producten van deze firma, maar ben het nu helemaal. Augurken, Amsterdamse uitjes, bedenk het en Kesbeke levert het. En dan met dat verhaal er aan verbonden….Pure kwaliteit. Ik hou er van…. (Beelden: Internet/diverse websites/Kesbeke)
Voor veel mensen een naam, niet meer. Soms zoekt men het in een vertaling van het woord ‘eten’ op zijn Duits. Maar voor mij was het heel lang toch meer een bestemming. Essen in het Ruhrgebied waar ik heel lang geleden voor het eerst te gast was. Nog in een tijd dat dit zelfde Ruhrgebied bezig was zich los te worstelen van een beladen verleden. Deze stad werd tijdens de Tweede W.O. heftig gebombardeerd door de Britten en Amerikanen en dat liet haar sporen na. Sporen die je indertijd nog goed kon zien aan of in de toenmalige bebouwing. Wij logeerden voor die trips in eerste instantie bij (schoon)familie in Bottrop, later reden we gewoon op een dag even heen en weer. Essen was toen al een minder provinciale plaats dan onze logeerplek, maar dat werd door de jaren heen flink anders. Men knapte de gebouwen op, bouwde nieuw, breidde uit en moderniseerde het wegennet en OV.
Heel handig was wel dat je tot diep in het centrum kon doorrijden, daar je auto parkeren en dan binnen 3 minuten de winkelstraten in kon lopen. Die straten kennen een heuvelachtig karakter, net zoals de hele omgeving een glooiend karakter heeft. Machtig mooi winkelaanbod ook, zeker voor mij. Talloos waren de modellen die ik er vond bij specialistische winkels, maar ook de boekhandels waren een puur genoegen om rond te struinen. Baedekker was er zo een. Altijd wel iets te vinden van de gading. Duitsers zijn lezers naar traditie, en dat merk je. Maar ook de nodige warenhuizen toen. Karstadt, Kaufhoff, Woolworth. Het moest wel gek gaan wilden we niet met tassen leuke zaken vol terugrijden naar huis. Maar dat even op, en neer rijden werd wel steeds meer een dingetje.
Ik ben er vele tientallen keren heen gewest, vaak met auto’s van de zaak die ik dan meteen op de wat langere afstanden kon testen op gebied van comfort of prestaties. En dan ook kijken hoe snel we op neer konden komen. Toch werd juist dat steeds lastiger. De drukte in Nederland nam enorm toe, maar ook in Duitsland en met name rond dat Ruhrgebied liepen de snelwegen flink vol. Het op een dag op en neer rijden werd zo steeds meer een wat vermoeiende opgave. We haalden het niet meer of moesten dan zo snel rondlopen in die stad dat het de moeite niet meer loonde.
Onlangs las ik ergens dat een slechte zomer als bijeffect heeft dat veel mensen in de daaropvolgende winter een dip ervaren. Niet zo maar een dip, een echte depressie zelfs. Zon te kort gekomen, te weinig kunnen genieten van de zomerse ontspanning. Dat is best opmerkelijk. Zeker in ons klimaat is de kans op een slechte zomer redelijk groot. Kijk nu eens naar wat we dit jaar meemaakten? Het was pas laat een beetje warm, daarna heet en droog, maar we werden getrakteerd op de koudste en natste september ooit. Als dit dan maar goed gaat in de komende koude maanden. Maar het is ook echt Hollands. Wij zitten nu eenmaal in een zeeklimaat en als de wind in de zomer een beetje verkeerd staat zit je constant in een aanvoer van slecht weer. Ben je dan niet van het in de zon zitten kom je dat dus later op dat punt te kort. Fysiek schijnt dat wel bewijsbaar.
Zo zijn moslima’s die zich naar cultuur en geloof onderwerpen aan de kledingvoorschriften uit het oorspronkelijke thuisland, bekend om hun vitamine D-gebrek en dat leidt al snel tot ellende. Het bedekken van het lijf zorgt voor veel ellende en klachten. Omgekeerd zijn blootlopers weliswaar mooi bruin maar moeten die opletten dat ze geen akelige gezwellen aan of op de huid oplopen. Maar dit terzijde. Vrolijk zijn die blote mensen meestal wel weer en dat zegt toch ook iets. Zelf ben ik zeker ook gevoelig voor dipjes. Gewoon een dag dat je het even niet ziet zitten. Je ‘moet van alles’ en doet uiteindelijk niks. Het komt niet uit de vingers. Dan kan ik mijzelf wel slaan (wat ik nooit doe hoor….te pijnlijk). Maar is dat niet iets wat iedereen weleens heeft?! Bij een tegenslag of zo. Of als je weer eens niet begrepen wordt, geen werk kunt vinden, of als je zorgen hebt om dit of dat?
Een depressie is wel van een andere orde. Zelf heb ik af en toe last van migraine. Heel vervelend. Ik schreef er al eens eerder over. Sluipmoordenaar die toeslaat als ik het niet verwacht. Al weet ik achteraf altijd wel dat ik een dag of twee eerder last had van een dip. Een op een met elkaar verbonden? Ik ben blij dat ik deze zomer genoten heb van het mooie weer wat er ook regelmatig was. Wellicht helpt het de komende wintermaanden redelijk door te komen. En als dat niet voldoende is dan neem ik wel een vitamine-D-pil. Die helpen ook. En hoe zit dat met jullie Bloggers en meelezers? Last van dips, depressies of iets dergelijks? En komt dat dan door de donkere wintermaanden of toch meer door invloeden van buiten of binnen? Laat eens weten als je wilt…..(Beelden: FlickR/Yellowbird)
Het CIS (de unie van samenwerkende staten) werd de opvolger. Anno 2016 zien we weer een sterk Duitsland, dat in feit de EU bestuurt, zorgt voor de enorme vluchtelingenstromen vanuit de arme en geplaagde gebieden in Afrika en Midden-Oosten. We zien een Russische Beer die langzaam aan haar verloren gebieden weer inneemt. Goedschiks of kwaadschiks. Een leider aan het roer die de Russen weer zelfvertrouwen schenkt en de defensiemacht opnieuw brengt tot Sovjet-niveau’s. Poetin wordt een soort moderne Tsaar genoemd, Merkel de ‘Leider van Europa’. En de landen die tussen deze twee grootmachten in zitten kijken er naar en weten niet wat ze nu precies moeten. Kiezen of kabelen. Het lijkt er op dat die keuze nog wel eens een lastige kon worden. Feit blijft dat deze landen net als de VS een belangrijke rol spelen in de moderne geschiedenis en vermoedelijk ook de nabije toekomst. In hoop of vrees. En wij in ons kleine landje zullen daar mee moeten leren leven. Of we nu willen of niet.
Altijdmijnmening 