Morgen mogen we ons democratische recht weer uitoefenen. We mogen stemmen. Ik zie dat zelf min of meer als morele plicht. Immers er zijn voldoende landen in de wereld waar dat recht je is ontnomen of je wordt geacht te stemmen op die stromingen die het voor het zeggen hebben of domweg aan de macht willen blijven. De democratie is in de ogen van die machthebbers vaak de slechtste staatsvorm. Met name communisten en islamgebonden landen zijn afkerig van dat recht van hun burgers op een vrije keuze. Wie niet voor hen stemt is dus tegen. Simpel. In ons land valt er nog wat te kiezen gelukkig. De strijd tegenwoordig vooral tussen links of rechts. Het midden is bijna helemaal verdwenen. De christen-democratie is opgeslokt door de duidelijker standpunten op de flanken, en liet haar traditionele achterban die vooral op het platteland te vinden was, volstrekt vallen. Gevolg van de keuze om achter die alles opslokkende groene taliban aan te lopen bij het verstenen van sappige weilanden t.b.v. grenzeloze immigratie. De Sociaal-democraten, traditioneel sterk in het centrum van de macht overkwam hetzelfde. Wie weet waar de PvdA nog voor staat mag het mij zeggen, maar voor de arbeiders zijn ze zeker niet meer.
Het linkerblok bestaat tegenwoordig vooral uit het abjecte Groen-Links (bestaande uit communisten en anarchisten), de nog extremere Partij voor de Dieren, D66 (domweg linkspopulisme met grote afkeer voor het eigen volk) en de SP. Die laatste partij natuurlijk nog echt voor de arbeiders actief, maar helaas wel heel erg bezig met wanklanken in de zorg, minder met de andere maatschappelijke thema’s. Wel zijn ze consequent overal tegen. Op rechts komen we de VVD tegen, al leunt die partij na 12 jaar Rutte wel erg aan tegen de Pechtoldisten van Kaag en c.s. Daardoor worden de rechtervleugel en ook de wat meer verdienende ondernemersgroepen in dit land los gelaten en zoeken die een weg langs andere partijen. De PVV van Wilders bijvoorbeeld die de vinger vaak stevig op gevoelige plekken legt en door (extreem)links meestal wordt weggezet als racistisch of erger. JA21 is ook zo’n partij op rechts die de van ons land houdende burgers zal bekoren.
Afsplitsing van Forum voor Democratie dat zelf door de jaren heen de weg kwijt is geraakt. Maar er zijn ‘wappies’ die er vast houvast vinden. De grote nieuwkomer is BBB, oftewel de Boer Burger Beweging die vooral oude CDA-stemmers aan zich zal weten te binden. De taal van de lijsttrekster is overtuigend en duidelijk. Spreekt mensen aan. Voor de meer extreme kiezers zijn er stromingen als DENK dat achter de regimes in Turkije en Marokko aanloopt, of BIJ1 waar frustraties over het feit dat gratis geld niet bij binnenkomst in ons land meteen wordt uitgedeeld voor het leven, zorgen voor de meest haatzaaiende uitspraken van haar voorvrouw in de Tweede Kamer. En dan is er nog VOLT dat jonge mensen men een afkeer van Nederland maar voorkeur voor Brussel moet overtuigen dat Europa de toekomst is en nationalisme hen niet past. De ouderen zouden ook naar 50PLus kunnen maar de dame die daar nu het kleine karretje trekt is totaal ingesponnen in het regeringsbeleid dus in feite van geen belang voor de ouderen die zij moet vertegenwoordigen. En dan zijn er nog de dogmatisch christelijke partijen.
De Christen-Unie bijvoorbeeld die nu nog meeregeert en samen met D66 meent dat ons land over enkele jaren mag worden opgeheven, de taal niet meer zo nodig hoeft en de Bijbel wordt ingeruild voor de Koran. Daar hoef je bij de SGP niet mee aan te komen. Daar is de Bijbel leidend en kent men de Grondwet maar ook alle onderliggende wetgeving vrijwel uit het hoofd. Welbespraakt, fatsoenlijk, maar slechts voor een beperkte groep volgers. En dan is daar ook nog Pieter Omtzigt. Afgesplitst van het CDA, een cijferaar, lastige luis in de pels van zijn oude regeringsgenoten (in 80% van alle gevallen stemt hij overigens mee met de coalitie) en buitengewoon fatsoenlijk. Maar geen partijleider. Geen man die grote hoeveelheden stemmers aan zich zal kunnen binden. Een euvel dat veel professoren in dit wereldje overkomt. Populisme regeert. Letterlijk en figuurlijk. En wij stemmen op ze. Opdat zij weer tot in lengte van jaren een beoogde baan op eigen wijze kunnen invullen. Dienaren van het volk….Maar dat is snel vergeten. Net als al die beloften. Want zodra men gekozen is gaat men over tot compromissen en de orde van de dag. En toch gaan we stemmen. Want alles beter dan wat we elders zien. Ik wens u allen wijsheid morgen…Maar ga wel stemmen…Opdat de dictatuur hier niet wint…(Beelden: Archief)
Laat de Koning in dit land zijn paleis verbouwen of een door de regering gekocht vliegtuig benutten en je hoort onmiddelijk uit bepaalde kring dat we dat hele koningshuis wel kunnen afschaffen. Want te duur! Een president…dat is het! Zelfde geldt voor de democratie. Voor heel wat mensen ter rechter of linkerzijde van het politiek perspectief is het maar lastig dat aan die andere kant zoveel afwijkende meningen mogen worden verkondigd. Nog erger is het gesteld bij de godsdiensten met een vermenging van geloof en politiek of bestuur. Anders denkenden zijn ongewenst. In feite verlangt men naar een sterke man (vrouwen zijn veelal niet gewenst) die de zaken eens goed regelt hier. Neem van mij maar aan dat uit de geschiedschrijving blijkt dat dictaturen per definitie geen goed nieuws zijn. Dat waren ze al niet in de tijden van de Romeinen of Farao’s.
Een heerser die men als God behandelde en alle democratische spelregels aan de laars of sandaal lapte. In latere tijden kennen we heel wat figuren en systemen die ongekend wreed waren richting onderdanen. En altijd vanuit die ene God, dat bijna autistische geloof in eigen onfeilbaarheid of de angst dat iemand in de omgeving in staat zou zijn de macht over te nemen. Grote voorbeelden genoeg. En heus, ook aan de linkerkant van het politieke spectrum was men vaak net zo weinig invoelend. Denk maar eens aan Lenin en Stalin, aan de Castro’s, Mao, Pol Pot en Chavez, Maduro of de Kimdynastie in Korea! Vele miljoenen verloren hierdoor het leven. We kenden aan de andere kant van dat zelfde spectrum ook lieden als Hitler, Mussolini, Franco en de Japanse premier Tojo die ook heel wat levens op hun konto mochten bijschrijven.
Erdogan en Poetin zijn de moderne equivalenten daarvan en onlangs zag ik in een documentaire over het ‘moderne Turkije’ hoe de angst daar regeert. Wie niet met Erdogan is, is automatisch tegen hem. Een redenatie die geen ruimte laat voor debat of interpretatie. In ons landje vinden we de discussie interessant, we zijn met zijn 18 miljoenen vooral bezig met onze eigen (afwijkende) mening en nemen zelden iets aan van bovendanen of mensen met een andere mening dan die van ons zelf. Vandaar ook de vele politieke stromingen, actiegroepen en belangenorganisaties. Zodra je een dictatuur zou hebben werden die allemaal opgerold kan ik je verzekeren. Zo gaat het altijd binnen die dictaturen. Een enkele God, slechts een partij, een stroming en dat soms gecombineerd. De heldenverering van de oercommunist en massa-knaevelaar Kim Jong Un in Noord-Korea vertelt het verhaal.
Als al die Koreanen ooit nog eens met elkaar door een deur kunnen wordt het extra wennen voor de mensen uit het noorden. Want die zijn al sinds 1948 opgevoed en opgeleid in de communistische doctrine dat de Grote Leider altijd gelijk heeft. En wee degene die daar vanaf wijkt. Heropvoedingsgestichten zijn een typische uitwas van dictaturen. Sommige tpolitieke tegenstanders gaan er heen en worden onderworpen aan de meest ellendige kwellingen, anderen overleven dit zelfs niet. Als je dit dus zo bekijkt doen we het in Nederland nog niet zo slecht. Tuurlijk zijn we het oneens, tuurlijk voeren we het debat, en vinden we ons volstrekt niet met sommige maatregelen of wetten. Maar je mag dit hier dan ook zijn. Nog wel. Tot we toegeven aan de wens alsnog een dictatuur in te stellen ten bate van die groep die het hardst gilt of respect wil verkrijgen. Pas dan ontdekken we wat we weg gaven toen we stelden dat we het wel zonder koning W.A. of gekozen parlement zouden kunnen stellen. Ik zou er nog eens de geschiedenis op nakijken! Gewoon om te zien wat een ellende een dictatuur zal zijn. Dus bewaak de democratie en onze rechten op een vrije mening. Verwanselen daarvan is het begin van het eind…
Wie wel eens in een trein heeft gezeten anno onze nieuwe eeuw zal weten dat met name de tweede klasse uitblinkt door simpelheid, redelijk comfort en nogal vaak vuil op de vloer en overvolle prullenbakken. De eerste klasse is een treetje hoger in te schalen en biedt nog wat meer rust. Maar het haalt het niet bij de luxe die eerste-klasse reizigers pakweg een eeuw geleden mochten verwachten. En die luxe was slechts voor hen betaalbaar. Veel van die stijl en inrichting van de treinen in die jaren dankten we aan een Amerikaans bedrijf. Pullman Palace Car Company heette dat bedrijf en die naam is synoniem gebleven met ultra luxe en comfort. Niet voor niets associeren wij dat in onze tijd nog steeds met die begrippen al vertalen we dit dan eerder naar een ulta-comfortabele boxspring of auto’s met een vergelijkbare uitmonstering. Pullman was en is voor de rijken. Die rijtuigen waren zo luxe dat zelfs het Britse koningshuis de opdracht gaf om haar koninklijke treinen als zodanig uit te voeren. Wonderlijk genoeg had oprichter George Pullman in feite de indertijd welvarende Amerikaanse middenklasse op het oog bij zijn treinwagons.
Ook de restauratiewagens waren voor Pullman uitingen van pure luxe en welvaart en de reizigers doften zich ook echt op voor elke maaltijd die een dag aan boord van zo’n trein van toen met zich mee bracht. Voor hen die een tweede of zelfs derde-klasse ticket betaalden was deze luxe overigens niet aanwezig. Verre van dat zelfs! Houten banken kwamen eerst en rechtop zittend slapen de norm. Niet zo bij Pullman-reizigers. Die kregen stewards aangeboden die hen verzorgden met alles wat ze thuis gewend waren. Het ontwerp van die wagens was in pure art-deco-stijl, veel bruin, leder, maar ook elektrische lampen en tafelkleden. Via een Britse dochteronderneming van de Amerikaanse onderneming bereikte het concept in 1884 ook Europa. En al snel werden afspiegelingen van dit denken doorgevoerd bij de grotere treinbedrijven. Later overgenomen door de eerste luchtvaartbedrijven die het gemis aan comfort door de primitieve eerste vliegtuigen compenseerden met allerlei luxe zaken die passagiers van toen verwenden en afleidden van wat ze zoal meemaakten aan boord onderweg.
Fauteuils in plaats van stoelen, warm en vers bereid eten, maar ook krantjes, drankjes, en hotels met veel luxe als ergens een tussenlanding moest worden gemaakt. De reizigers van toen uiteraard veelal van rijke komaf, de gewone burger had in een vliegtuig nog niets te zoeken. Ook bij autobouwers was dit luxe denken op enig moment in zwang. Elke zichzelf serieus nemende fabrikant had wel een reeks modellen in huis die gericht waren op Pullman-klanten. Een chauffeur voorin, vaak in de open lucht, en de reizigers in alle luxe achterin. Zie je nog steeds. Vaak bij verlengde limousines, waarbij de chauffeur weliswaar nu ook enig comfort ervaart, maar de passagiers zich omringd weten met alles wat hij/ziij maar wensen kunnen. Het mag iets kosten en zij willen niet in eerste de beste leasesloep worden vervoerd. Luxe moet het zijn. Net zoals George Pullman het in de 19e eeuw al bedacht. De kleuren en stijl veranderden door de jaren heen, maar het verlangen naar die verwennerij zeker niet. In de jaren zeventig van de vorige eeuw verdwenen de Pullman-rijtuigen pas bij de meeste spoorbedrijven. De jumbojets maakten vliegreizen democratisch en een beetje compacte middenklasser heeft ook al zoveel luxe aan boord dat je je daar niet voor hoeft te schamen. Maar het Pullman-denken blijft toch voorbehouden aan de bovendanen en nieuw-rijken van deze wereld. Want verschil moet er zijn. En dat was zelfs in de communistische heilstaten zo. Wie dat niet gelooft moet maar eens kijken naar de treinen, vliegtuigen en auto’s waarmee de leiders in die landen werden vervoerd. Confronterend!
Altijdmijnmening 