Ik ben o.a. van de Engelse detectives en vind die vooral leuk als ze een zekere Brits-provinciaalse traagheid kennen zonder dat die meteen leidt tot in slaap vallen bij gebrek aan actie.
Een van de favorieten is de reeks Vera. Hoofdrolspeelster is Brenda Blethyn (geboren als Brenda Anne Bottle) die een centrale functie bekleedt als chef van een erg aardig in elkaar stekend team medewerkers en die als leider van het team dan weer humorvol en charmant kan zijn, het volgende moment bot en soms zelfs echt onaardig. Maar ze komt wel altijd tot haar doel. Maakt die reeks meer dan het bekijken waard. Opvallend is dat de actrice die Vera neerzet is aangekleed als een wat boersig type met een hoedje op, een waxcoat aan, stevige kousen en platte schoenen. Ze loopt bijna kittig maar echt veel vrouwelijkheid is er niet aan te ontdekken. Dit terwijl ze in haar rol best wel af en toe een beetje aandacht vraag of verdient. Als dat niet de kwaliteiten zijn van de hoofdrolspeelster, dan niks. Die actrice is intussen 75 jaar oud, is in Engeland zelf een bekendheid, speelde in tientallen films en series en won daarmee ook de nodige prijzen voor haar acteerprestaties.
Ze debuteerde overigens best laat op het witte doek, pas op haar 44e, had ze wel al de nodige ervaring opgedaan in tv-series. Haar grote successen echter toch vooral in de jaren negentig en later. Haar prestaties vielen ook het Britse hof op, want in 2003 kreeg ze een eretitel, Officier in de Orde van het Britse Rijk. Toch niet voor iedere Marietje Johnson met een bijrol weggelegd. Nee, die Brenda Blethyn is een echte. Qua liefde was ze een vroegbloeier, want ze trouwde al in 1964, ze was toen 18 jaar oud, maar dat huwelijk duurde maar 9 jaar. Pas in 2010 trouwde ze opnieuw, en dat huwelijk houdt tot nu toe keurig stand. Wat me ook opviel bij de voorbereiding van dit verhaaltje, dit was op jeugdige leeftijd best een mooie dame.
Die glimlach behield ze, de ogen, maar het haar werd voor Vera totaal bijgesteld en het zou me niks verbazen als ze onder haar dikke jassen en vesten dikmaakmaterialen draagt om de popperige gestalte van Vera extra te benadrukken. Afgelopen maanden keken we weer naar haar. Het tiende seizoen was te zien, maar ook op een andere zender het 4e tot 7e. Genieten dus. En daarom verdient Vera even extra aandacht mijnerzijds. Wie haar niet kent moet echt even gaan kijken. Het speelt zich allemaal af in het Midden van Engeland, tegen de Schotse grens, en het terrein er omheen is wijds, leeg en bij een beetje wind extra guur. Dan snap je als kijker wel waarom ze gekleed is zoals ze is en zich gedraagt zoals ze doet….(Beelden: Internet)
Als regelmatige kijker naar films of series (maar ook als boekenlezer) kan ik mij soms verwonderen (ik vermijd nu de termen ergeren of storen..) aan het gebrek aan realisme in veel van die zelfde verhalen. Laten we wel zijn, de Nederlandse school op het gebied van films(series)maken was heel lang dat je dat realisme wel liet of laat zien. Maar daarmee was Nederland een eiland in de wereld. Want overal elders maken ze verhalen waarbij bepaalde normaal menselijke zaken buiten beeld worden gehouden. Zo zie ik heel vaak dat mensen die ‘s-morgens wakker worden omdat ze worden gebeld door iemand anders die een belangrijke bijdrage aan het bekeken verhaal levert, uit bed springen, in de kleren schieten, een boterham of koffie naar binnen gooien en meteen in actie komen.
Ik weet niet hoe dat jullie vergaat, maar ik moet altijd tenminste even plassen, vind een wasbeurt ook wel even lekker, poets de tanden, trek schone kleding aan, scheer me even en ga dan pas naar buiten. Kan snel, maar zeker niet zoals het in die films vaak toe gaat. Omgekeerd vind ik het knap dat met name dames vol in de make-up op bed gaan liggen en niets afgeven op hun kussensloop. Zelfs lipstick en plakwimpers blijven op de bestemde plekken aanwezig. Ondenkbaar. Nadat men een ongekende vrijbeurt heeft meegemaakt (veelal knap dat men daarbij het ondergoedje aan weet te houden..) houdt men bij nagesprek de lakens om de weke delen heen vast alsof de ander niet mag zien waar hij/zij net zijn/haar zinnen zette. En blijkt dat veel (Amerikaanse) vrouwen tijdens de slaap een beha onder hun (nacht)hemdjes dragen.
Onlangs zaten we op een regenachtige middag wat dvd-tjes te bekijken met films die we ooit en eerder wel eens hadden gezien maar nog eens voorbij wilden zien trekken. Een daarvan was de film die ik me vooral herinnerde door de eindscene. ‘Invasion USA’ heette die film en het verhaal is grofweg zodanig in elkaar gestoken dat slechts een enkele superheld snapt wat de rest van de honderden miljoenen Amerikanen maar niet kunnen bedenken. Een Russische invasie van de VS in verband met de handel in drugs. Het rammelde allemaal als een oude tram op een wissel en het acteerwerk was op het randje van bedroevend. Maar dat gaf niet want de liefhebbers van het genre genoten van de hoofdfiguur, Chuck Norris. Actieheld, bekend van zijn rollen in Kung-Fu- en dat soort films. Norris is intussen 79 jaar oud en oogt nog aardig fief.
Niet zo gek als je bedenkt dat hij zijn leven lang oefende om een pakket spieren te combineren met de skills om anderen via Chinese of andere vechtsporten een kopje kleiner te maken. Maar dat dan in de films natuurlijk. En de man heeft er wat op zijn naam gezet. Oorspronkelijk was hij trainer in zijn eigen vechtschool en droomde slechts van een carriere als filmster. En pas op, hij heeft een ware cultus op zijn naam staan en wordt in de VS nog steeds gezien als gelijkwaardig aan lui als Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger. Norris deed niet alleen aan acteren. Hij was ook auteur, producer, regisseur en trad op in veel tv-commercials waarbij hij ook nog eens zijn eigen label verkocht. Zijn eerste filmrol had hij te pakken in 1969, in de jaren die volgden brak hij langzaam door.
Begin jaren tachtig was hij een ware held geworden op het witte doek. Daarna een gevierde ster met een grote naam. Met twee verschillende echtgenotes kreeg hij 5 kinderen. Hij was dus in veel films te zien. Niet alleen in die waarover ik aan het begin van dit verhaal berichtte. De meeste daarvan gingen uit van het zelfde principe, dat wel. Dreiging, terreur, misdaad en dan komt Norris voorbij en slaat en schiet er op los waardoor alle problemen worden opgelost. Een TV-serie met hem in de hoofdrol heette Walker Texas Ranger en ik kan je echt garanderen dat hij daar in niet alleen succesvol was maar dat al die verhaallijnen op elkaar leken. Het publiek vrat het. Als je op Wikipedia kijkt wat hij allemaal deed en bereikte verbaas je je al snel over het feit dat deze beschrijving 17 pagina’s dik is.
Alleen al het aantal prijzen en nominaties dat hij voor zijn acteerwerk binnensleepte is meer dan gemiddeld. Norris is ook een uitgesproken Republikein. Hij woont niet voor niets in Texas. ‘I did it for my country’ is hem niet vreemd. Vast nationalistisch van aard en conservatief in zijn opvattingen, maar wel met die boodschap waar veel Amerikanen van houden. Het land gaat voor alles. En niet, wat kan het land mij zoal bieden. Overigens heeft hij van die kansen die dat land hem bood ruimschoots gebruik gemaakt. En man op leeftijd intussen. Maar wel een die niet oud werd door achter zijn bureau te blijven zitten. Een filmheld. Maar wat krijg je soms kromme tenen van die scripts…….
Onlangs ontdekte ik dat op YouTube een hele reeks films te vinden is van en met Laurel & Hardy. Voor veel jonge mensen zegt dat wellicht niks meer, maar deze filmkomieken behoren voor mij tot de ultieme vormen van humor, timing en genoegen. Binnen de kortste keren zat ik bij het kijken in mijn eentje te schateren van de lach. Wat een geweldig duo die twee al zo lang geleden overleden komieken. Voorbeeld voor velen. En ongeëvenaard in hun slimme humor en scripts. Tuurlijk, sommige films 80/90 jaar oud, maar nog steeds geweldig om te zien. Want het op de camera werken, de gespeelde wanhoop soms, de slimmigheden, maar vooral ook de onschuld. Het is zeer plezierig kijkwerk. En dan te bedenken dat ik als kind al van die lui genoot. Toen waren ze overigens ook al uit een ander tijdperk afkomstig. Immers van voor de oorlog. Maar in veel bioscopen nog steeds te zien.
Later leerde ik hen opnieuw waarderen door goede en helaas overleden vriend Victor die alle films op Super 8 kon afdraaien. Samen met wat vrienden en genodigden altijd goed voor een hoop hilariteit. Daarna zette ik zelf veel films op video, nog later kocht ik ze op DVD. Maar een aantal van hun films was niet te vinden. Rechtenkwesties wellicht. Blij dus met die YouTube films. Af en toe even relativeren in spannende tijden. Wat los van hun humor zo goed werkt is dat hun verhalen zich afspelen in een wereld die niet meer bestaat. Een onschuldige wereld. Een wereld zonder dreiging en terreur. Boeven zagen er als zodanig uit. Vreselijke vrouwen werden ook zo afgeschilderd, de charmante exemplaren dito. Winkeliers nog echte middenstanders en de materiele zaken van een bedenkelijke kwaliteit. Het moest wel stuk en dat was voor deze twee komieken uit de humor-eredivisie dan ook geen enkel probleem. Na hun filmoptreden was er altijd wel iets totaal gesloopt. Over gevolgen denk/dacht je niet na. Maar altijd hilarisch.
De geweldige kop van Laurel, geboren in Engeland en de geniale bedenker van veel van hun scripts, de mimiek van Hardy die soms zo hulpeloos in de camera keek na weer een aanslag op zijn lijf of leven. Het kan mij niet erg genoeg. Pure ontspanning. Kom daar maar eens om bij de moderne ‘komieken’. Ik krijg er wel eens een glimlach bij op de geplooide lippen, maar zelden een schaterlach. Soms zie ik in de wereld waarin we nu leven voorbeelden van zaken die best zouden hebben gepast in de verhalen van Laurel & Hardy. Een straatmuzikant die niet veel meer dan ‘ploing..ploing’ uit zijn gitaar weet te krijgen doet me denken aan Hardy die bas speelde op die manier in een van de bekende scenes. Een klungelende doe-het-zelver is archetype voor dat wat mijn geliefde komieken ook altijd zijn. Nooit komt het goed, altijd gaat het fout. Er was echter een film die ik minder vond. Daarin sjouwen ze ergens een piano vele vele trappen op. En uiteindelijk komen ze helemaal nooit boven en ligt de piano in duizend stukken alsnog beneden. Nee, dat vond ik minder. Maar dat geeft alleen maar aan hoe geniaal die lui waren of nog zijn in de rest van hun oeuvre. YouTube bedankt voor deze geweldige bijdragen. Ik weet nu weer even waar ik mijn stemming indien nodig kan opwaarderen….(Beelden: Archief/Internet/YouTube)
Sinds ik in de jaren 60/70 de avonturen begon te volgen van Captain Kirk en zijn bemanning aan boord van de USS Enterprise op weg naar plekken in het Heelal waar nog nooit iemand of iets heen reisde ben ik wat je noemt een fan van de serie Star Trek. Elke afgeleide reeks was me goed. De een beter geslaagd dan de andere, maar altijd weer met genoegen bekeken. Al was het maar omdat men in die serie zo’n vijftig jaar geleden technieken voorspelde die we nu als dagelijks benutten. Onze smartphones als de communicators van toen en zo zijn er nog wel wat voorbeelden te vinden. Een van de betere reeksen was die met de Voyager. Captain Janeway met haar New Yorkse accent (Kate Mulgrew) aan het roer en een bemanning die bestond uit de meest wonderlijke types.
Een daarvan was B’Elanna (Beelana) Torres. De hoofdingenieur van het vliegende decor voor deze serie en half mens en half Klingon. Om dat goed te snappen moet je wel een beetje into Star Trek zijn, want Klingons speelden en spelen in deze reeksen een bijzondere en niet altijd positieve rol. Hoe dan ook, de knappe B’Elanna wordt gespeeld door actrice Roxann Dawson die in 1994 aan deze reeks begon en het zeven seizoenen volhield. En hoe. Een geniaal bemanningslid met een (want Klingon…) kort lontje. Prachtig vertolkt, mooie meid. Maar dat niet alleen.
De actrice heeft een CV die vol staat met filmrollen, tv-series (waaronder The Untouchables, Matlock, en Baywatch). Maar ze schreef ook scripts voor verschillende producties en kreeg voor al haar creatieve werk vaak te maken met nominaties richting eervolle prijzen. Zo won ze ook een ALMA-prijs voor haar rol in Star Trek Voyager als beste actrice. Ze trouwde met een acteur en paste daarvoor haar acteernaam aan bij die van haar man. Dawson kwam haar echtgenoot tegen op de set van een NBC-serie en zorgde er later voor dat hij o.a. in de cast terechtkwam van Matlock en Jake and the Fat Man. Het huwelijk liep begin jaren negentig af en ze hertrouwde met Eric Dawson met wie ze al samenwerkte aan een andere reeks, Nightingales. Haar naam hing ze op aan haar man, haar meisjesnaam was trouwens Caballero.
Met haar echtgenoot heeft ze twee kinderen, een op natuurlijke wijze verkregen, de ander geadopteerd vanuit China. Dawson is een veelzijdig mens en toch bij ons min of meer onbekend. Als karakter B’Elanna Torres is ze intrigerend en vooral dat gespeelde explosieve karakter maakte haar leuk. En voor wie dat wil zien, de hele reeks is te zien op Netflix. En wil je zien hoever de techniek van deze serie is gevorderd? Kijk dan naar de laatste reeks, Star Trek Discovery uit 2018. Ik weet zeker dat het je dan duizelt…Of niet….want naast Trekkies heb je ook mensen die nog nooit van het fenomeen hebben gehoord…..! ‘Beam me up Scotty’. (Beelden: Internet)
Altijdmijnmening 