Hij had het als jeugdig mens al gehad. De gave om uit zijn eigen lichaam te kunnen treden en zich dan vrij te bewegen door de wereld om zich heen. Soms was dat spannend, op andere momenten niet veel meer dan gewoon leuk vermaak. Je had er een bepaalde situatie bij nodig. Vreemd genoeg moest het windstil zijn, Nieuwe Maan en mocht er niet te veel elektrische activiteit om hem heen zijn. Een keer was hij bij de overburen aan het gluren geweest en had daar de beide bloot slapende dochters kunnen bekijken in hun bedden. Spannende beelden. Maar tijdens die uitstapjes moest hij wel opletten dat zijn ouders niet ineens de slaapkamer in konden stappen, want dan gaf dat ellende natuurlijk. Als hij ronddwaalde was zijn lichaam bijna in een vorm van coma en dat kon er zorgwekkend uitzien. Dus lette hij goed op dat alles bleef gaan als gepland en hij toch van zijn ‘gave’ gebruik kon maken. Later, hij was intussen jong volwassen, vloog hij uit door de wereld en keek regelmatig overal in het rond. Hij kon warenhuizen bezoeken en daar de nog niet aangekondigde uitverkoop op planborden zien staan, hij las rapporten over zichzelf bij werkgevers en hoorde roddels aan bij zijn schoonfamilie toen hij met Ria verloofd was. Toen hij eenmaal met haar getrouwd was moest hij helemaal opletten, want hij kon moeilijk in die beginperiode een vrijwillig coma aannemen om met zijn geest rond te kijken. Nee, dat was ondenkbaar en Ria wilde in die periode graag dat hij veel aandacht aan haar gaf. Ze moesten samen nog veel ontdekken en dat vond hij ook heel belangrijk en plezierig in die periode. En zo nam hij voor zijn geestesvluchten even een pauze. Dat zorgde er wel voor dat hij wat minder getraind raakte en de keren dat hij het alsnog probeerde soms uit evenwicht raakte wat zich vertaalde in een fysieke duizeligheid als hij weer terugkwam in zijn stoffelijk omhulsel zoals hij zijn lijf toen noemde… Waar hij ook niet zo goed op lette waren de omstandigheden waar hij gebruik van kon maken. En op die bewuste dag dat hij weer eens zin had in een uitstapje had hij geen idee dat er een onweersbui over zijn woongebied zou trekken. Hij was net opgestegen nadat hij er voor had gezorgd dat Ria in een bevredigende slaap lichtjes lag te snurken en richtte zijn pijlen op het niet ver van zijn huis gelegen nonnenklooster. Aangestuurd door een stuurse moeder-overste die hij wel eens met een van de novicen had ontmoet bij de lokale Albert Heyn. Hij zweefde door de gangen van het oude klooster en keek in de kleine kamertjes naar wat zich daar allemaal afspeelde en genoot van de aanblik van al die onschuldige vrouwen in hun vaak wat te dikke slaapkleed. Een gesloten deur was geen enkele probleem, dus toen hij in de kapel aan was gekomen om daar nog even te kijken naar wat er te zien was, dook hij dwars door de eikenhouten deur heen die een wat donkere ruimte scheidde van het eigenlijke schip van de kapel. Op dat moment sloeg de bliksem in de toren en werd hij getroffen door de ontlading. Hij voelde zich warm en daarna koud worden…. En daarna ging het licht uit. Een paar minuten later hapte de oude abt van het belendende klooster die pas geleden was overleden en in de kapel van de nonnen lag te wachten op zijn begrafenis, naar adem. Hij bezag de wereld om zich heen en bedacht dat hij gevangen zat. In een ander lichaam. Dat voelde heel zwaar, vermoeid. Met inspanning van alle krachten gilde hij het uit….Maar niemand hoorde hem in die afgesloten kist…..
Tagarchief: foutje
Klantonvriendelijke Limburgse prijsvechter..
Een van de dingen waar ik in mijn inmiddels rijke carriere wel mee moest leren omgaan was het begrip dat de klant altijd gelijk heeft. Althans, dat je hem/haar het gevoel moest geven dat dit zo was. Ter eer en meerdere glorie van het eigen belang dat je als commerciële of dienstverlenende partij nu eenmaal hebt. Een tevreden klant zorgt voor aanwas van de totale klantenkring en soms kost het maar weinig geld of moeite om dat tevredenheidsgevoel over te brengen op iemand die kritisch of achterdochtig is over wat jij hem/haar zoal verkoopt aan artikelen of praatjes. Het blijft mij dus verbazen dat er nog altijd ondernemers (of werknemers daarvan) zijn die menen dat die klanten er eigenlijk slechts zijn om het hen lastig te maken of nog erger, dat die klanten maar moeten leren doen wat zij allemaal aanbieden aan regels, normen of waarden. Zo zagen we onlangs bij de ANWB hoe men daar de regels voor gebruik van de Wegenwacht eenzijdig veranderde en jou als klant dan maar het initiatief oplegde om daar al dan niet op te reageren. Doe je niets deelt de ANWB je in bij een soort service die zij bij jou als lid (klant) vinden passen en wordt het tarief voor die diensten aangepast. Naar boven…dat spreekt. Want van prijsverlaging hebben maar weinig bedrijven gehoord. Zeker niet bij de Nederlandse winkel van Tedi die wij Venray bezochten tijdens ons korte tripje in die omgeving.
Die Tedi-winkels zijn goedkoopte-eilanden in het Duitse en het verbaasde ons dat er ook een filiaal van in Nederland te vinden was. De chef van die winkel was druk bezig om zijn 16-jarige ‘vrouwelijke’ winkelpersoneel te kneepjes van zijn vakgebied uit te leggen toen wij binnenkwamen. Een groet werd derhalve niet beantwoord. In een stelling waarin ik zaken zocht (en vond) die mijn hobby er nog leuker op maken, kwam ik twee aardig automodellen tegen. De prijsaanduiding boven het vak was zeer expliciet, E. 2,40 p.stuk. Prima prijsje, en dus zocht ik in de stapels en trok er twee uit die ik wilde hebben. Met nog wat andere spullen togen we naar de kassa. Een van de wichten achter de kassa begon te scannen. Dat ging goed tot ze bij die twee items van mij kwam. De scan deed het niet. Dan maar de artikelnummers intikken. Met een vinger. Prijs per stuk E. 3,50. He, maar dat klopt toch niet? Dat is 1,10E meer dan op het vak staat. Het wicht wist van niks, de chef moest er bij komen. ‘Tja, dat is een foutje hoor, we hebben die prijskaart nog niet weggehaald, dit is nieuwe voorraad en E. 3,50 is de prijs. Had u kunnen weten!’ ‘Hoezo?, het staat er in cijfers van 20cm boven toch?’. De man hield voet bij stuk. Foutje, was menselijk, kon iedereen overkomen, maar prijs is prijs, dus E. 3,50 of niet. Dat werd dus niet! Ik liet ze staan en we gingen zeker door ‘s-mans instelling en benadering boos de deur uit.
Deze man snapt het echt niet. Immers, de prijs is niet zo afwijkend dat je kunt denken aan een dwaling van de kant van de klant die onterecht was. De gemiddelde prijs voor die modellen ligt tussen de 2 en 3 euro, dus hoezo moet ik me dan gaan inlezen in de materie bij Tedi? Fout van de onderneming, chef en de wichten die vermoedelijk de prijskaarten niet tijdig hadden verwisseld. Maar niet de schuld van de klant meneer de Tedi-chef. Een dag later, Tedi Duitsland, zelfde modellen, twee euri het stuk. Zelfde keten, andere prijzen. Zal wel aan de prijzen op het vak hebben gelegen. Maar die Venrayse vestiging moet je in de gaten houden. Die hebben een eigen prijsbeleid en dat is niet klantvriendelijk….
Altijdmijnmening 