Nadat haar man Francisco haar had verlaten voor naar wat zij noemde ‘een jonge slet’ had ze jaren lang alleen in het leven gestaan. Ze had de kinderen opgevoed, hard gewerkt, een eigen huisje gekocht, verbouwd en ingericht, maar de laatste tijd had ze steeds meer het gevoel dat ze vooral in de avonden en tijdens feestdagen wel erg alleen was. De kinderen waren de deur uit en leefden op heel andere plaatsen in het land, kwamen regelmatig, maar dan zorgde zij meer voor hen dan omgekeerd. En met haar 53 jaar was ze nog niet zo oud dat ze zonder een arm om zich heen oud wilde worden. Dus had ze na een tip van een goede vriendin besloten om zich te melden op een van de vele dating-apps. En had ze iemand geswiped die haar wel iets leek. Marvin heette hij, een blonde vent met een goed lijf en een prima uitstraling. Hij vond haar ook interessant zoals hij dat in latere contacten aan had gegeven en vol verwachting maakte ze een eerste afspraak. Ergens tussen haar en zijn woonplaats bij een lokaal Toekan-hotel. Kon ze altijd, als het echt klikte, meteen van de gelegenheid gebruik maken. Toen hij op haar afstapte en zich voorstelde was ze onder de indruk. Hij was twee koppen groter dan zij, had een sportief lijf, blauwe ogen, een hoofd vol krullen en had kleding aan die zijn postuur nog eens accentueerde. Zelf vond ze zich ineens een iets te zware huisvrouw in een te korte jurk. Die had ze speciaal gekocht om er vrouwelijk uit te zien. Iets wat zij de laatste jaren maar moeilijk vond om bij zichzelf terug te vinden, vrouwelijkheid. De laatste keer dat zij echt met haar man iets in bed had meegemaakt was al heel lang geschiedenis en zij was bang dat alles wat zij van die periode nog wist verdwenen zou zijn. Hoe dan ook, ze dronken wat, praatten veel, er waren overeenkomsten, paar verschillen, ze aten iets lekkers en kakelden vrolijk verder. De klik was er van haar kant zeker, alleen twijfelde ze wat omdat hij, zoals bleek, een jaar of tien jonger was dan zij. Wat moest hij met een oude vrouw bedacht ze zich. Maar hij was complimenteus en niet opdringerig. Uiteindelijk zette zij de eerste stap en kuste hem… Gewoon omdat ze daar zin in had. Hij beantwoordde haar kus passievol. En vroeg haar daarna glimlachend of ze even wilde afrekenen…. Verwonderd keek ze hem aan. Meende hij dat nou? De teleurstelling was direct ingedaald en zichtbaar op haar gezicht. Hij glimlachte en zei niks. Zij stond op, pakte haar tas en jas en rekende af bij de balie van het restaurant. Daarna rende ze naar haar auto. Tranen welden in haar ogen…. De vernedering…. Op zijn latere mailtjes en appjes reageerde ze niet tot het stil werd. En in haar dromen maakte ze van alles en nog wat mee waarvan ze zulke grote verwachtingen had gehad…. De teleurstelling bleef. Een oude vrijster werd ze…. En mannen wilden haar niet meer….. Dus ontkurkte ze maar een fles wijn en schonk zich een glas in. Had ze tenminste nog een beetje plezier….
Tagarchief: warmte
Date…
Vrouwendag…
Juist vandaag is het Internationale vrouwendag. Oftewel we gedenken het feit dat de helft van de wereldbevolking bestaat uit vrouwen. Dat zijn de wezens die onze tegenpolen zijn als man, en dan heb ik het vooral over de echte vrouwen. Even niet over hen die zich als zodanig voelen maar de uiterlijke kenmerken missen. Tegenwoordig zijn er malloten die termen gebruiken als ‘mensen met een baarmoeder’ om maar politiek correct gevonden te worden. Maar dit terzijde.
Ik ben geboren en getogen man. Met de bijbehorende attributen. Een vrouw is voor mij een menstype waar ik met plezier naar kijk als ze de moeite van het kijken waard is natuurlijk, waar je vaak leuk mee kunt kakelen en die je als het goed is een warm gevoel en liefdevol ingericht nest bieden. Dat wij mannen daarbij verder kijken dan die 1,5 minuut gekledder nodig voor conceptie is wellicht een verrassing, maar toch is dat zo. Veel huwelijken of langdurige relaties zijn na de eerste jaren snel over hun vurige hoogtepunt heen en toch blijven sommige mensen dan gewoon bij elkaar. Het voelt ‘domweg goed’.
Maar accute blindheid is natuurlijk niet een kwaal die optreedt bij de partners die dat betreft. Als de halve wereldbevolking uit vrouwen bestaat spreken we toch al snel over pakweg 2 miljard vrouwen. Laat daar nou eens de helft interessant of aantrekkelijk genoeg zijn om naar te kijken, mijn hemel wat een werk heb je dan als observator. En wie dat niet wil kan natuurlijk kiezen voor het celibaat en terugtreden in een of ander klooster of klimaatneutraal hutje op de heide, maar normale mannen en vrouwen doen dat niet en kijken rond.
Dat gevoel wat ze krijgen bij het rondneuzen maakt dat ze soms koesteren wat thuis op ze wacht en in andere gevallen doen ze dan weer wat ervaringen op die ze later weer kunnen benutten. Want mannen weten ook dat vrouwen anders in elkaar steken. Niet alleen fysiek, vaak ook qua denken en doen. Gecompliceerd denken is veel van de dames soms niet vreemd en als de hormonen hollen op welke wijze ook, berg je dan maar. Valt niet tegenop te redeneren. En wij mannen zuchten dan maar, gaan over tot de orde van dag, sporten, klussen, werken of gewoon in de kroeg. En kijken rond naar een op dat moment minder gecompliceerd ogend exemplaar.
Ik heb mensen gekend die 3 soms 4 keer getrouwd raakten en telkens viel op dat hoezeer ze ook zochten ze kennelijk steeds weer in de ban raakten van dezelfde soort van partners. Jonger wellicht, maar toch hetzelfde. En dat blijft verbazen. Nou ja, Medusa had ook zo haar trucjes en middeltjes. En wij mannen zijn door diezelfde hormonen natuurlijk gewillige prooien. De weg naar het bed loopt door de maag…..zou dat het zijn?? Toch eens uitrekenen hoeveel van die loslopende dames ook echt goed kunnen koken. Ben ik nog blij dat we indertijd zelf mochten kiezen en niet werden uitgehuwelijkt zoals bij andere culturen zo gebruikelijk is. Je zult een vrouw treffen die verzorging even minder belangrijk vindt, niet kan koken en in bed als een vrijwel dode pier wacht tot jij weer naar de theezaak van je makkers vertrekt…. Nee, het is niet altijd kaviaar…. En toch gedenken we vandaag het fenomeen vrouw….. Ik wens hen allen een fijne dag toe. Geniet er maar van. Die andere 364 dagen zijn voor de baarmoederloze penisdragers……Als je dat maar weet! (Beelden: Archief)
Werken op Schiphol – 7 – Groei en levende maden…
Ik moet Ruud Breems, anno nu, zeker nageven dat hij onze dienstverlening kon verkopen. Hij had een enorme flair en reed of vloog naar overal en nergens om bedrijven en mensen te overtuigen dat voor hun luchtvrachtverzendingen maar een expediteur op Schiphol in aanmerking kwam, dat bedrijf van ons. Daarbij hadden de beide stadskantoren van het bedrijf indertijd zgn. ‘acquisiteurs’ op de weg die ook het product luchtvracht meenamen in hun portfolio. Dat deden ze weliswaar met veel plezier maar weinig kennis van zaken en dan werd er wel eens iets beloofd dat echt niet kon. Mouwen passen en zien dat je het oploste was dan niet voldoende. Toch zorgde het er wel voor dat we een steeds grotere klantenkring kregen en we langzaamaan behoefte kregen aan uitbreiding van het aantal werknemers. Al was het maar omdat we ook de meest wonderlijke bedrijven aan ons koppelden. Zo was er een bedrijf uit Nijkerkerveen, Bosch, waar men als groothandel deed in levende maden voor de sportvisserij. Die beestjes werden gekweekt op koeienkadavers (aldus het verhaal) en dan in 50-100 grote metalen blikken verpakt en met luchtvracht naar Nederland gestuurd waar ze bij die firma aan de rand van de Veluwe weer in bassins werden gemikt waaruit men dan schepsgewijs de visserijwinkels bevoorraadde.
Ik heb wel eens gedacht dat Ruud Breems deze zendingen zelf wilde binnenhalen omdat hij een verwoed sportvisser was. Anders verklaar ik niet dat je zoveel ellende op je hals wilde halen bij het behandelen van deze transporten. Want ze kwamen met regelmaat uit Engeland en vlogen dan mee op de vrachtvluchten van KLM. Uitgevoerd met DC-7F’s. En juist dat maakte dat er nog wel eens wat vertraging was omdat die kisten af en toe storingen vertoonden. En dat was in de winter niet zo erg, immers, maden ontwikkelen hitte als ze samen zijn en dat werd wel gekoeld door de winterse koude, maar o wee als het warmer was buiten. Dan stonden de blikken bol. En soms overleden die diertjes dan door de hitte. En hadden we de poppen aan het dansen. Claims van de klanten, afwijzingen van KLM en gedoe met verzekeraars. De kerels die deze ladingen kwamen halen namens de afnemer, controleerden daarom altijd die blikken als ze die op Schiphol moesten inladen. Dat ging simpel, deksel er af, kijken of er genoeg bewoog, hand en arm erin, beetje roeren en dan op de hand kijken of er voldoende leven in die maden zat. Het zal duidelijk zijn dat ik ze vooraf of daarna de hand niet schudde. Toch waren dat aardige mensen hoor en ze verdienden er goud mee. Ruud Breems nam nog wel eens een potje van dat spul af voor zijn eigen behoeften. Was vaak een gratis aardigheidje van de klant.
Maar op een dag liet hij de maden staan op kantoor. Na het weekend waren we voorzien van bergen zwarte vliegen. Want het ging snel met die dieren. Jaren later zaten er nog vliegenlijken in de TL-bakken en het plafond. Maar verder was dit slechts een voorbeeld van welke diversiteit aan klanten we meemaakten. Naast de aloude elektronica van Berg was er ook de klant Bell Helicopters die vanuit Schiphol spoedzendingen verstuurde over de hele wereld. Mijn klant, want export, maar niet de makkelijkste. Als men iets verstuurde stond ergens een heli met pech aan de grond en moest er rap worden gevlogen. En dat ging niet altijd volgens plan. De toenmalige maatschappijen redeneerden soms nog wel eens krom, en lieten passagiers voorgaan op vracht. Zeker toen men nog met heel wat kleinere toestellen vloog dan later het geval was. En dan nog even voor de sfeerbeelden…Als je anno 2020 rondkijkt op Schiphol zie je dat logistiek overal rond en op de luchthaven zijn plek heeft. Giga gebouwen, eigen loodsen, in Hoofddorp, Aalsmeer, maar ook op Schiphol-Zuid. In de periode die ik beschrijf was er nog maar een enkel vrachtgebouw van tien etages waarin iedereen uit de business geconcentreerd zat en bouwde men aan het nieuwe onderkomen voor de Aero Grounddienst die veelal de wat bijzondere carriers onder haar afhandeling had zitten, maar ook entrepotruimten kon bieden aan bedrijven zoals het onze. En dat was nodig. Want een nieuwe reeks klanten meldde zich. Waarover later meer. (Beelden: Internet/Yellowbird/Google)
Werkpaleis…
Ik geef het eerlijk toe, los van wat momentjes in de tijd, ben ik geen groot fan in de breedte van de artiest Herman van Veen. Ook al snap ik wel dat er hele volksstammen achteraan lopen. Mooie teksten, komisch talent, en slimme zakenman. En dan komt door dat laatste bij mij de bewondering alsnog. Want deze man is een alleskunner. Hij staat niet alleen op het toneel om zijn kunsten te vertonen, zijn nooit stilstaande geest ziet overal creatieve mogelijkheden. Dus heeft hij ergens in de bossen van Soest, niet ver van het Militair Museum daar, een schitterend landgoed ingericht als cultureel centrum. Een prachtig wit pand, met barstens veel ruimte binnen en buiten staat beschikbaar voor Herman van Veen zelf of de vooral jonge artiesten die hij begeleidt op weg naar een nieuwe carrière.
Daarnaast is dit een expositiecentrum voor zijn kunst en die van evt. andere creatieve geesten. Waar je kijkt, je ziet iets wat kunstzinnig bedoeld is of het in onze ogen ook echt is. Van smeedijzeren vogels tot nagemaakte krokodillen, een olifant of een van metaal gemaakte hond. Het pand kent een reeks van kamers, barstensvol kunst. Maar ook ruimten waar men workshops geeft. En heel veel uitingen van wat Van Veen in ons land voor de kunstsector betekende of nog doet. Je staat er als onbevooroordeeld meninggever echt paf van. De avonturen van Alfred Jodocus Kwak zijn daar maar een onderdeel van. Er is zoveel. In boekvorm of op cd, als kunstwerk aan de wand of in beeldvorm.
Ontelbaar, en zeer indrukwekkend. Beneden in het pand word je met grote warmte ontvangen, in ons geval door de maestro zelf. Geen sterallures, gewoon even een welkom en dan weer verder met wat die dag moest gebeuren. Het schitterende witte pand kent ook een terras waar we even in de buitenlucht, het was een prachtige nazomerdag toen wij daar waren, genoten van de omgeving. Die natuur eromheen zal ik later nog even beschrijven. Dat helpt hier zeker mee om de kunstzinnigheid te stimuleren. Zonder dat het op enig moment als een troep overkomt. Niks van dit alles. Glad, professioneel, plezierig.
Dat is de sfeer hier. Naast het grote pand nog wat kleinere waarin men tijdens ons bezoek driftig oefende op stukken klassieke muziek. Ook een kapel doet mee aan de ambiance, de bellen van de toren van dat gebouw klinken helder en luid. Maakt het extra grappig allemaal. Mocht je in de buurt van Soest zijn, neem eens de tijd om deze omgeving te verkennen. Neem ook even de kunst in ogenschouw, en als je een fan bent van het werk van Herman van Veen, is dit een eldorado. Weg gaan zonder dat je iets in de shop koopt is vrijwel onmogelijk dan. En ik snap dat. Zelfs als niet zo’n grote liefhebber…ja zelfs dan! (Beelden: Yellowbird Photo)
Gekoesterde vriendschappen…
Echte vriendschappen zijn het best maar uitgebreid te koesteren. Telkens weer blijkt dat je dit in feite te weinig deed als je beseft of ontdekt dat je iemand zo maar uit je eigen kringetje verliest. Dat hoeft niet eens te komen door dramatische gebeurtenissen, soms is een verhuizing naar een of ander ver buitenland al genoeg om dit soort emotionele zaken te doen verwateren. Dat is jammer, en soms blijft ergens in je ziel een beschadigd en wat pijnlijk plekje zitten. Toch doen we zelf soms te weinig aan het goed onderhouden van vriendschapsbanden met hen die redelijk nabij zijn. Er is natuurlijk altijd een reden voor te bedenken dan. ‘Geen zin’, ‘geen tijd’, ‘mijn werk’, ‘de verbouwing’, ‘de kinderen’, ‘mijn gezondheid’ enz. Altijd is er wel een keer een excuus aan te halen rond het waarom je ‘even geen zin hebt in anderen dan je geliefden of wellicht quality-time voor en met jezelf’.
Toch heb je echte vrienden hard nodig. Een mens kan nu eenmaal niet zonder warmte, een aai over de bol (of meer), een luisterend oor, of gewoon even een middag of avond onbegrensde lol. Vrienden zijn er in voor- en tegenspoed. Over en weer. Komt het niet van beide kanten is het vaak oppervlakkiger en spreek je eerder van goede kennissen. Naarmate de leeftijd vordert ontdek je ook dat er steeds minder echte vrienden overblijven. Dat komt zeker ook doordat sommige mensen je letterlijk ontvallen. Vaak veel te jong meestal, want naarmate je zelf ouder wordt, zijn leeftijdgenoten ‘veel te jong’ natuurlijk. En als die leeftijd stijgt komen de fysieke en geestelijke kwetsbaarheden nog wel eens sneller dan gewesnt naar boven.
Ook in de vriendenkring. Men begint wat te mankeren, je moet ineens gaan relativeren. Dromen en verlangens worden weggeschoven en maken plaats voor een meer berustend accepteren. De heftigheid gaat er af, de verwijten verdwijnen, wat blijft is puurder dan voorheen en staat open voor een warm gevoel van bij elkaar willen zijn. Elkaar beschermen tegen die boze wereld met al zijn vervelende kantjes. Noem het bijna een liefdesgevoel. Emotioneel mens als deze Mokummer nu eenmaal is voel ik dat bij veel van onze vrienden. Wil niet dat ze iets overkomt, wil ze omarmen, er zijn als het nodig is. Wellicht zijn we daarin wat naïef, hebben een te roze bril op, maar vriendschappen moet je koesteren. De echte dan! En die zijn toch een beetje uniek…… Wie er anders over denkt mag dat uiteraard hier bij mij nu uiten….:) Maar o wee als me de commentaren niet bevallen. Je bent zo ontvriend natuurlijk…
(Ver)koud(en)….
Onlangs was het weer eens zo ver. Ik had een verkoudheid opgelopen. Zo eentje die zorgt dat de neus vol zit met water waarvan je geen benul hebt waar het vandaan komt, een keel die aanvoelt of er met een ruwe rasp overheen is geschaafd, een hoofd dat nergens tegen kan omdat er een pijntje in zit dat je het leven vrijwel onmogelijk maakt. Maar het meest vervelend, die intense kou die in je lijf vast lijkt te zitten. Het begon op dinsdagavond. Schrale keel, wat snufferig. Woensdag was het al ontwikkeld tot een heftige verkoudheid en de nacht naar donderdag werd er nauwelijks geslapen. Nauwelijks adem te halen en alles verstopt. Ik voelde me zielig en alleen, ondanks de goede zorgen van vrouwlief. Mannen en ziek zijn, het blijft allemaal wringen. Ik ben niet zo’n klager hoor, maar als ik zo’n moment van ongesteldheid moet doorstaan voel ik me echt akelig en tot niets in staat. Zelfs schrijven doet me pijn.
Vrouwlief neigt er dan naar om me zo ziek als ik dan ben, te willen laten wandelen, want als je buiten loopt wordt je vanzelf beter, maar ik klapper van de kou, wil niet naar buiten maar naar bed. Wat ik zelden of nooit doe. Slechts migraine krijgt me gestrekt. Nee, ik neem wel een mix van Paracetamolletjes en vitamine C om de dag door te komen. Ik zit dan op een elektrisch kussentje, zet de kachel een tandje hoger en probeer me door de dag heen te slaan. Hete thee is goed voor de keel, en ik lees weer wat meer dan normaal al het geval is. Deken om me heen, en vooral een beetje zielig gevonden worden. Verwend, aandacht, arm om me heen, al is dat laatste dan weer niet zo handig i.v.m. mogelijk besmettingsgevaar. Want die verkoudheden draag je heel gemakkelijk over. Zoals ik het kreeg zou ik het vrijgevig hebben kunnen ronddelen. Niks te beroerd voor. Na een paar dagen ging het beter. Ik wist niet eens meer dat ik verkouden was geweest en ook niet waarom ik er zelfs een blog aan heb besteed. Maar ach, wie weet herkent iemand dit…. Dan was het nier voor niets, dat lijden bedoel ik uiteraard…
Kerst…
Het was bijna Kerstmis. De eerste keer dat hij dat feest alleen zou moeten vieren. Begin van dit jaar was hij gescheiden van zijn vrouw met wie hij een paar decennia in redelijke rust zijn leven had geleefd. Maar de laatste jaren was het stuk gelopen tussen hen. Ze waren beiden ongelukkig en van liefde of warmte was geen sprake meer geweest. Zijn kinderen hadden al een paar maal aangegeven dat scheiding wellicht een optie was. Zijn vrouw had ingestemd, die was hem meer dan zat en in bed was het vuur al meer dan tien jaar geleden uitgedoofd. Het hoefde voor haar niet meer. En uiteindelijk voor hem ook niet. Ze leefden langs elkaar heen, spraken nauwelijks meer en de scheidingsbeslissing voelde op enig moment als een opluchting. En toen was hij uit huis getrokken. Met de paar spullen die hij van belang had gevonden om mee te nemen. En een van de katten. De grote grijze die altijd op zijn schoot sliep als hij thuis in zijn stoel zat. ‘Zijn kat..’ en dus meegenomen. Hij kon een klein flatje regelen in een plaats die zeker 120km van zijn oude woonomgeving af was gelegen. Een plaats aan de Rijn, de afstand naar de rivier goed te wandelen. Zat hij nog weleens op een bankje met uitzicht te mijmeren. Over wat hij vroeger had gedroomd, wat hij wilde en hoe hij toch in deze situatie was terechtgekomen.
Hij had altijd zo hard gewerkt, haar alles gegeven wat hij had of verdiende, en nooit was ze echt tevreden geweest met haar leven. Nou ja, leuke kinderen gekregen samen, die hij nu zelden meer zag overigens, aardige vriendenkring (ook nooit meer gezien), maar verder…? Met zijn boodschappen voor de Kerst liep hij naar huis. Zijn nieuwe huis. Zijn flatje, waar poes Grijsje op hem wachtte. Als enige. Hij kreeg tranen in zijn ogen. Kwam vast door die rot wind die over het vlakke land waaide. Het zou gaan sneeuwen en de voorafgaande koude had het land bereikt. Wie weet werd het een witte Kerst, zou leuk zijn. Toen hij bij de flat aankwam waar zijn woninkje te vinden was keek hij nog even in de hal naar zijn postvak. Er lag behalve wat reclame niets in. Nee, vrijwel niemand wist dat hij hier woonden tenslotte, en kaarten kwamen er al helemaal niet. Hij moest zijn eigen feestje vieren. Gek genoeg had hij er nog zin in ook. Geen verantwoording hoeven afleggen, niet meedoen met de meute. Hij drukte op het knopje van de lift. Net toen hij wilde instappen kwam er een vrouw de hal in lopen. Ook al met een tas vol boodschappen in haar handen. Hij glimlachte naar haar en zij lachte terug. Ze was een leuk type, zo’n vrouw waar hij vroeger van droomde. Blond, blauwe ogen en min of meer van zijn leeftijd. Hij hield de liftdeur voor haar open, drukte op het knopje voor zijn verdieping en vroeg aan haar waar zij heen wilde. ‘Ach, maakt me niet uit, als het maar gezellig wordt’ was haar antwoord. Ze bleef hem aankijken. En hij voelde zijn hart sneller kloppen. ‘Nou, kom dan maar mee met me, dan zet ik een lekker bakkie, of wil je wellicht een glas Glühwein? Net gekocht bij de super’. ‘Top!’ zei ze en liep achter hem aan. Thuis gekomen liep Grijsje meteen naar de vrouw, gaf kopjes en knorde. Die had haar al geaccepteerd. Hij zelf pakte haar jas aan en wees haar een stoel om te gaan zitten. Nu maar hopen dat hij niet zou tegenvallen voor haar….. Want al die jaren huwelijk hadden hem aardig van zijn zelfrespect beroofd. Toen hij haar met de kat op schoot zag zitten wist hij dat het wel goed zou komen. Hij had zin in de Kerst…….
De kern van echte vriendschappen..
Onlangs was ik met heel lieve vriendjes in gesprek. Het ging over het onderwerp ‘vriendschap’ en wat de inhoud daarvan eigenlijk kon betekenen voor betrokkenen. Vooropgesteld, vriendschap is een keuze. Van beide kanten. En ik ben van de soort mensen die meent dat vriendschap niet beperkt hoeft te blijven tot mensen van dezelfde leeftijd of hetzelfde geslacht. Als mensen leuk zijn, bij je passen, je het warme gevoel geven dat ze er altijd voor je zijn, dat ze onderdeel van jouw leven willen zijn zonder er meteen iets voor terug te verlangen, neig ik al snel naar de stelling dat dit dan ‘echte vriendschap’ is. Van die soort ken ik er in de loop van mijn intussen vele jaren best een aantal. Niet alleen voor het delen van je dieptepunten uiteraard, al lijkt dat meer voor de hand te liggen dan het delen van je evt. hoogtepunten. Maar het gaat uiteraard ook om zoet en zout, om leut en verdriet. Echte vrienden snappen ook dat je weleens wat minder in je vel zit of dat je iets anders wilt doen dan zij in de bol hadden.
Ze claimen jou net zomin als jij dat omgekeerd bij hen doet. Drempelloos van elkaar genieten. Dat maakt het leven leuker, warmer, geeft meer inhoud. Want bedenk je maar eens hoe het leven moet zijn zonder mensen om je heen die je echte vrienden mag noemen. Veel van mijn persoonlijke vrienden zijn mensen die ik via het ‘werk’ als collega leerde kennen. Mensen die je daardoor toch dagelijks meemaakte en die al dan niet op jouw frequentie bleken te zitten. De rest daarvan ben je na vertrek vaak snel vergeten. Verdwenen in het mandje van de geschiedenis, ook al hebben die zelf waarschijnlijk weer een heel andere groep mensen om zich heen die zij weer hun vrienden noemen. Soms bewegen vrienden zich ook in jouw eigen familiekring of omgekeerd. Als de band sterk is blijkt het elastiek soepel…. Maar in al dat geïdealiseer realiseer ik me ook dat er in de loop van de tijd ook mensen door de mand vielen, niet echt de vrienden waren die jij ervan verwachtte.
Mensen die kennelijk gingen voor het eigen gewin, die zochten naar persoonlijk vertier, of eenzijdig keken naar wat jij hen te bieden had. Maar omgekeerd nauwelijks bereid bleken iets terug te geven. Ik zag dat indertijd al bij mijn moeder. Die was van het type ‘verwendevriendendanvindenzemevastleuk’. Dat lukte maar met mate. Het bracht uiteindelijk niets. Bij haar begrafenis stonden alleen familieleden aan haar graf. En een paar echte vrienden van ons. Vanaf het eerste uur. Uit respect, en om ons te ondersteunen. Maar die mijn moeder zelf niet eens had gekend. Kijk, dat is pas echte vriendschap. En die koesteren we. Hoe is dat bij jullie lieve lezers? Ook van die geweldige vriendschappen waar je helemaal blij van wordt? En zijn dat er nu (nog) veel of weinig? Ik ben benieuwd.
Gevoel
Hoe zou het leven er uit zien als je echt en compleet verstoken zou zijn van gevoelens voor anderen. Er bestaan echt mensen die zulk gedrag vertonen. Die alleen maar staccato rechtuit kunnen denken en doen en nooit bezig zijn met wat een ander beweegt. Die daarin ook geen enkele interesse hebben. Ik stel me dan vaak voor hoe die een relatie moeten krijgen en als dit dan alsnog lukt, ook nog wat onderhouden. Stel je eens een leven voor zonder die toch belangrijke emotie van de liefde. Je wordt verliefd, houdt van die ander, wilt die omarmen, vasthouden, verwennen. Als dat gevoel er niet is, verdwijnt toch veel waardevols uit je leven. Ook al zijn er genoeg studies die aantonen dat de liefde een tijdrovend verhaal is waar we als zakelijke mensen best zonder zouden kunnen. Nu is het niet zo dat je zonder interesse in de ander zou kunnen functioneren. Ook niet zakelijk. Een van mijn oude chefs leerde me het trucje om altijd te trachten je in te leven in de ander. Was dat een voetbalgek, vraag dan naar de laatste wedstrijd van die en die club waar hij vast verstand van had.
Hield hij van vissen, praat er over en neem af en toe eens een speciale dobber mee. Het werkte prima en ik wist en weet nog steeds veel over de levens van andere mensen, domweg omdat het me interesseert. Des te opvallender de lieden die dat soort gevoelens helemaal niet kennen en slechts kijken naar de eigen navel. Overigens zonder daaraan de conclusie te verbinden dat die navel wellicht leidt naar een gebied waar je beter naar kunt kijken. Neemt niet weg dat we allemaal wel eens tegen iemand aan zijn gelopen die jouw leven niet zag als interessant genoeg, jouw interesses ziet als er niet toe doend en jouw pijn(tjes) niet (h)erkent. Zijn lastige mensen om mee om te gaan. Je moet wel heel erg sterk in de schoenen staan om voor zo iemand zelf wel gevoelens te ontwikkelen.
Vriendschap en andere relaties gedijen bij tweezijdigheid. En voor de goede orde, of je al dan niet een actief leven leeft gebaseerd op seks en lust zegt niets over de inhoud van een relatie. Immers die gedijt bij dat samen beleven van de rest van je leven. Een beetje seks duurt van enkele minuten tot een paar uur. Dat andere vult de rest van je leven in. Overigens ben ik zelf niet zo van de overdreven aandacht voor de ander hoor…..het moet ook weer niet overdreven worden. Genoeg is genoeg…..maar het moet wel enigermate oprecht overkomen natuurlijk….
Relativiteit van de schepping…
Het was voormalige blogster JJ die via Facebook een filmpje deelde waardoor ik nog een keer op de feiten werd gedrukt van ons relatieve bestaan. Relatief als onbetekenend in de enorme ruimte om ons heen. Immers, onze planeet is groot, maar stelt in relatie tot andere planeten of met name de door ons als sterren aangeduide zonnen in het heelal niets voor. Sommige van die hete gasbollen in het voor ons vijandige heelal zijn zo groot dat wij er met een vaartje van 1000km/u overheen vliegend meer dan zeven duizend jaar over zouden doen om er een rondje te kunnen maken. Stel je dat eens voor, de omvang van zoiets maakt dat ons dagelijkse gedoetje toch wel een enorme beperking kent. Maak je druk, ons hele leven is een oogknip op zo’n ver weg gelegen fenomeen. En wij maar denken dat die ‘ene god’ ons mensen op het oog had als centrum van de schepping. Vergeet het maar! Als er al een god is zit hij vooral in ons brein, is een illusie en ligt hij/zij verankerd in ons verlangen om altijd leiding te krijgen van iemand die als vader/moeder voor ons zorgt, ons bewaakt en ook nog eens straft als dat nodig is.
Het is een oerinstinct dan in alle mensen voor komt, net zoals je ziet dat andere zoogdieren zich maar met moeite los kunnen maken van wat ze van hun ouders meekregen aan affectieve bagage. Geloof is dus een illusie, een wendroom en moet als zodanig worden bekeken. Het relatieve van wat we intussen uit de wetenschap hebben kunnen leren over de ruimte om ons heen zou velen duidelijk moeten maken hoe bespottelijk dat idee van dat godsbeeld eigenlijk is. Maar ik gun iedereen de bevrediging van het geloof, net zoals ik het mensen gun dat ze zich door hun partner laten vastbinden voor het kennelijk ultieme genot. Doe wat je niet laten kunt, maar laat mij er buiten s.v.p. Juist die wetenschap zorgt er voor dat we steeds meer te weten komen over hoe het eigenlijk ‘echt’ zit met dat ontstaan van heelal en aarde, maar ook dat we daardoor steeds verder af komen te staan van de kerken met hun wonderlijke leer van schuld en boete. Waar de claim op dat eeuwige gelijk waarschijnlijk op los zand is gebaseerd, vaak ook nog uit dezelfde woestijnen afkomstig.
Een blik naar buiten onze dampkring zou ons moeten leren hoe kwetsbaar we als mensen allemaal zijn. Er is maar weinig nodig om onze planeet net zo te laten worden als die bolletjes die we nu hebben her- of verkend om ons heen. Zonder lucht, water en leven. Daar helpt geen moedertje lief aan en al helemaal geen brein verweven god. Tijd voor een penitentie voor al die geloven. Stop met fantaseren op dat punt en bekeer je tot de wetenschap dat we in dat hele universum (noem het schepping als je wilt) niets voorstellen. Vanaf Mars is de Aarde al nauwelijks meer te zien, gaan we naar een van die super planeten zijn we echt totaal verdwenen. Als dat niet relativeert…..
Altijdmijnmening 