Nadat haar man Francisco haar had verlaten voor naar wat zij noemde ‘een jonge slet’ had ze jaren lang alleen in het leven gestaan. Ze had de kinderen opgevoed, hard gewerkt, een eigen huisje gekocht, verbouwd en ingericht, maar de laatste tijd had ze steeds meer het gevoel dat ze vooral in de avonden en tijdens feestdagen wel erg alleen was. De kinderen waren de deur uit en leefden op heel andere plaatsen in het land, kwamen regelmatig, maar dan zorgde zij meer voor hen dan omgekeerd. En met haar 53 jaar was ze nog niet zo oud dat ze zonder een arm om zich heen oud wilde worden. Dus had ze na een tip van een goede vriendin besloten om zich te melden op een van de vele dating-apps. En had ze iemand geswiped die haar wel iets leek. Marvin heette hij, een blonde vent met een goed lijf en een prima uitstraling. Hij vond haar ook interessant zoals hij dat in latere contacten aan had gegeven en vol verwachting maakte ze een eerste afspraak. Ergens tussen haar en zijn woonplaats bij een lokaal Toekan-hotel. Kon ze altijd, als het echt klikte, meteen van de gelegenheid gebruik maken. Toen hij op haar afstapte en zich voorstelde was ze onder de indruk. Hij was twee koppen groter dan zij, had een sportief lijf, blauwe ogen, een hoofd vol krullen en had kleding aan die zijn postuur nog eens accentueerde. Zelf vond ze zich ineens een iets te zware huisvrouw in een te korte jurk. Die had ze speciaal gekocht om er vrouwelijk uit te zien. Iets wat zij de laatste jaren maar moeilijk vond om bij zichzelf terug te vinden, vrouwelijkheid. De laatste keer dat zij echt met haar man iets in bed had meegemaakt was al heel lang geschiedenis en zij was bang dat alles wat zij van die periode nog wist verdwenen zou zijn. Hoe dan ook, ze dronken wat, praatten veel, er waren overeenkomsten, paar verschillen, ze aten iets lekkers en kakelden vrolijk verder. De klik was er van haar kant zeker, alleen twijfelde ze wat omdat hij, zoals bleek, een jaar of tien jonger was dan zij. Wat moest hij met een oude vrouw bedacht ze zich. Maar hij was complimenteus en niet opdringerig. Uiteindelijk zette zij de eerste stap en kuste hem… Gewoon omdat ze daar zin in had. Hij beantwoordde haar kus passievol. En vroeg haar daarna glimlachend of ze even wilde afrekenen…. Verwonderd keek ze hem aan. Meende hij dat nou? De teleurstelling was direct ingedaald en zichtbaar op haar gezicht. Hij glimlachte en zei niks. Zij stond op, pakte haar tas en jas en rekende af bij de balie van het restaurant. Daarna rende ze naar haar auto. Tranen welden in haar ogen…. De vernedering…. Op zijn latere mailtjes en appjes reageerde ze niet tot het stil werd. En in haar dromen maakte ze van alles en nog wat mee waarvan ze zulke grote verwachtingen had gehad…. De teleurstelling bleef. Een oude vrijster werd ze…. En mannen wilden haar niet meer….. Dus ontkurkte ze maar een fles wijn en schonk zich een glas in. Had ze tenminste nog een beetje plezier….
Tagarchief: scheiding
Date…
Oma vertelt…
‘Maar oma’ riep de kleindochter van 17 vol verbazing naar haar nog altijd goed in het vel zittende grootmoeder die net een slokje nam van haar glaasje sherry, ‘droeg jij vroeger ook minirokken?’. ‘Tuurlijk kind, waren andere tijden, toen kon dat nog, sterker nog, als je er bij wilde horen deed je dat..’. ‘Woow’ en kleindochter bladerde verder in het foto-album dat ze in de boekenkast van haar oma had gevonden. Even verder vond ze vakantiebeelden uit een mooi zonnig oord….En wat ze daar zag deed haar blozen. Oma lag topless op een of ander strand. Naast een man die ze niet herkende als haar opa. ‘Maar oma, lagen jullie met je borsten bloot zomaar op het strand? En wie is die vent??’ ‘Ja kind, dat was heel normaal. In mijn jeugd was naaktheid nog gewoon en we keken ook wel eens rond naar andere partners, je moest toch weten welk vlees je letterlijk in de kuip kon krijgen…’. Kleindochter bestudeerde de beelden nog eens goed, hele andere tijden dan tegenwoordig. Ze moest er niet aan denken dat ze haar jeugdige boezem moest blootgeven aan de zon. Was volgens experts slecht voor je huid, niemand uit haar vriendinnenkring durfde dat in het openbaar en zo maar met een jongen neerploffen op een strand en doen wat in haar oma’s tijd kennelijk wel kon was haar volkomen vreemd. Nee, zo had haar moeder haar niet opgevoed. En ook op school was dat bijna taboe. Blote buiken waren al verboden, de rokken mochten niet te kort en wie zich zomaar in liet met jongens (of omgekeerd meiden) was een rokkenjager of drellebel. Nee, ze kon zich niet voorstellen dat het ooit anders zou gaan. Zo was het goed, en ook geen kans dat je met je hele hebben en houden op internetfora zou verschijnen. In haar hart was ze best wel jaloers op haar oma die in alle vrijheid kon doen en laten wat ze wilde. Nu zo’n nette dame, maar kennelijk met een wild verleden. ‘Ja kind’ zei oma nadat ze nog een slokje van haar drankje had genomen, ‘je oma heeft echt genoten van het leven. En als ik de kans kreeg deed ik dat nu nog. Voordat ik je grootvader ontmoette had ik al een heel leven achter me. Had genoten en alles gedaan wat God indertijd verbood. Maar wat was dat leuk allemaal…Ik hoop oprecht dat jij daar ooit ook achter komt….Proost’. Een twinkeling in haar ogen was even zichtbaar, kleindochter ontging het niet. En met een warm gevoel omhelsde ze haar oma. Wat een schat van een vrouw eigenlijk. En kennelijk met een verborgen verleden. Ze zou volgende keer nog eens doorvragen. Maar nu moest ze weer naar huis. Anders werden haar ouders ongerust…..
Gescheiden onderwijs..
Onlangs was het weer eens in het nieuws.
Een Islamitische school wilde slechts onderwijs verzorgen als de jongens en meisjes die aan hun ‘zorgen’ werden toevertrouwd gescheiden zouden worden voorzien van bij hun sekse passende scholing. Uiteraard vanuit die zo geliefde doctrine. Ik ben daar, het zal niet verbazen, fel op tegen. Onderwijs is in dit land goed verzorgd en een recht voor iedereen die zich min of meer Nederlander voelt. Bij het lezen van dit soort berichten weet ik direct zeker dat zij die dit oreren Nederland zien als een plek om vooral geld binnen te harken maar dat de samenleving hier ze gestolen kan worden.
Veel te liberaal dat Nederland en niet geschikt voor hen die achter de profeet aanlopen. Kijk en dan kom je toch tot de kern van waar alle ellende in de samenleving vaak vandaan komt. Waar het recht van de een begint eindigt dat van de ander. Ik zelf stam uit een tijdperk waarin dat scheiden van jongens en meisjes nog in zwang was. De katholieken en protestanten van toen (islam was totaal onbekend nog) hielden niet van katten op het spek binden en al knepen ze die katjes nog wel eens in het donker, je moest niet te vroeg kunnen beginnen met voortbrengen van nageslacht en nieuwe zieltjes. Nee, wat wel goed werkte, het onderwijs deugde. De indoctrinatie ook. Kathechismus en Bijbel werden er in gestampt, maar je wist ook dat 1 en 1 leidde tot de uitkomst 2 en dat Groningen niet in Limburg te vinden was.
De geschiedenis was een verplicht en goed uitgelegd vak. Maar je kreeg meteen ook mee dat christenen in de jaren 900-1200 optrokken tegen de barbaren die zich vestigden in het heilige land en dat de Moren doordrongen in Spanje en Portugal of de Otomanen tot Wenen doorgedrongen waren tot we als christelijke machten eindelijk een dam wisten op te werpen voor deze heidense horden. Dat al die gebeurtenissen gevolgen hadden voor later moesten we maar in de praktijk zelf zien terug te vinden. Wat ik deed. En dat geloof ging er vanaf. Te veel ballast om mee te nemen voor een jong en toch al wat revolutionair ingesteld type. Als ik dan lees dat al die op godsdienst baserende scholen opnieuw de indoctrinatie voorop stellen en het vrijzinnig/liberale karakter van dit land verafschuwen krijg ik toch de kriebels.
Gemengde scholen bleken/blijken een prima plek om te wennen aan het feit dat mannen en vrouwen gelijk zijn of zouden moeten zijn. Dat verplicht ‘in de kast’ blijven zitten een slechter alternatief is voor open en eerlijk uitkomen voor je geaardheid. Dat je dus geen flauwekul meekrijgt over een geloof dat nog altijd niet te duiden is met of via wetenschappelijk bewijs. En ook zeker dat mannen op geen enkele wijze superieur zijn aan vrouwen. Ook al vinden veel culturen nog steeds dat dit wel zo is. Achterlijkheid is ook geen wetenschap. En we moeten voorkomen dat meiden in de toekomst op achterstand worden gezet omdat de achterlijken onder ons menen dat dit de juiste weg is. Die weg sloten wij in Nederland (en de rest van de beschaafde wereld) rond 1965/70 voorgoed af. En terecht. Zij die daarnaar terugverlangen moeten we afremmen of monddood maken. Want het leidt tot ellende. Voorspelbaar. Hoef je niet gelovig voor te zijn of te worden. Weg ermee dus. Desnoods door een geloofsverbod. Ik hoor of lees wel welke mening hier leeft. Al kan ik me er iets bij voorstellen….. (beelden: internet/archief)
Banvloek en gekwetsheid..
Wie in vroeger tijden niet deed of uitsprak wat de machthebbers van hen wilde of afdwong, kon rekenen op vervolging en eventuele banvloek. In dat laatste geval was je niet meer welkom in de kerken en wist je zeker dat het Hemelse rijk later niet voor jou beschikbaar was. Een dwangmiddel dat schrik aanjoeg. Wie tegenwoordig andere meningen verkondigt dan een bepaalde elite wil horen, mag rekenen op ongeveer hetzelfde. Maakt niet meer uit wat je verder voor goeds doet of zegt, de politieke en publieke banvloek treft je. Wilders en Baudet sprekende voorbeelden. Opmerkelijk daarbij dat vooral het zichzelf christelijk noemende CDA daarbij een dubieuze rol speelt. Zeker als je bedenkt dat ze als partij niet wil samenwerken met genoemde politici, maar aan de andere kant vrolijk coalities smeedt met het communistische GroenLinks of het anti-democratische D66. De dubbele moraal is stuitend.
Maar ook een persoonlijke banvloek kan een dingetje zijn. Soms kom je dat tegen tussen familieleden. Bert van Leeuwen met zijn geweldige programma (vind ik) ‘Het Familiediner’ moet dan zaken oplossen die soms jaren spelen en waarbij geen van de twee partijen ook maar een kleine stap richting de ander wenst te doen. ‘Mijn deur staat altijd open, maar eerst excuses’ een veel gehoorde kreet. Vaak krijgt de programmamaker het weer voor elkaar om de partijen aan tafel te zetten, maar het gaat ook wel eens mis. De banvloek uitgesproken en geen behoefte meer aan contact. Het blijft schuren. Zeker ook omdat je als mens zou moeten beseffen dat het leven niet oneindig is. Ook al denk je dat wellicht als je 30,40 of 50 bent. Ook opvallend, die conflicten spelen zich juist vaak af in christelijke gezinnen of families waar men toch de normen en waarden van de Heer als uitgangspunt nam of neemt. Vergeving zit kennelijk dan wat minder in de genen. En die genen kom je ook tegen onder vrienden. Soms gaat dat jaren goed, en dan ineens….over en uit. Net als bij partners voor het leven. Gelukkig getrouwd, tot de koek op is en een verliefdheid elders een einde maakt aan de sleurvolle droom die sommige relaties kenmerkt.
Na de scheiding komt de banvloek. Ik maakte dat zelf ooit mee als kind en weet hoe dat is. Gescheiden ouders en een verbittering aan de kant van de ouder die met de kinderen achterbleef. Banvloek het gevolg. Je wordt er niet vrolijker van. Het gesprek aangaan is meestal toch de beste weg. Maar er zijn uitzonderingen. Ik maakte ze vooral werktechnisch mee. Mensen die je zo kwetsen of kapot maken dat je niet anders kan dan de banvloek uitspreken. Nooit meer wil zien, of spreken. Onlangs overkwam me iets wonderlijks. Een van die mensen uit een werkverleden, nog steeds boos makend hoe ik daar werd behandeld, liet ik verder 30 jaar lang compleet met rust. Ik wilde hem/haar nooit meer zien. Te gekwetst, te trots om dat toe te geven, nu voor het eerst. En dan ineens op Linkedin een contactverzoek. Ik kon het eerst niet geloven, maar bleek serieus bedoeld. Nee, ik kan en kon dat niet opbrengen. Dus toedeledokie. Weg ermee. En anderen blijven achter een ban zitten. Geblokkeerd omdat ze beledigende teksten uitten of zo op de persoon speelden dat het niet meer fatsoenlijk was. Of die vriendin die bij haar afscheid zoveel verwijten maakte en zo weinig invoelend bleek dat het bijna verdriet deed. Banvloek. En let op, wie nu verkeerd reageert op mijn verhaal riskeert ook…..Dus doe je best om het leuk te houden. (Beelden: Internet)
Vertrek…..
‘’Nee’’ zei hij nadat hij haar indringend had aangekeken…..’’Nee…ik wil niet meer’’. Verbijsterd staarde ze hem terug aan. De tranen welden op in haar ogen. Wat was er mis, wat had ze verkeerd gedaan. ‘’Is het niet lekker dan? Doe ik iets verkeerd? Zeg het me dan!’’. Hij schudde zijn hoofd. Hij wilde er niet op in gaan. Hij had er genoeg van, ze hadden er zo lang en veel over gepraat en kwamen er steeds niet uit. Het zat hem dwars. Soms zelfs op zijn werk. Dat dwaalden zijn gedachten af naar thuis. Hij kreeg echt een hekel aan haar. En hoe vaak hij het ook uitlegde, ze reageerde steeds weer met dezelfde reflexen. En vandaag had hij er genoeg van. Over en uit. Hij ging zijn koffer pakken. En zij bleef gebroken en in tranen op de bank zitten. Ze snapte het niet. Alles wat hij wilde deed ze, ze gaf hem in alles zijn zin. Ze stond hem ook alles toe. Maar dat ‘ene’ kon ze hem kennelijk niet geven. Af en toe sprak ze er over met haar beste vriendin. Die snapte het ook niet. Diens partner was niet zo lastig en zeker niet dwingend. Op zo’n relatie was ze best jaloers. Ze was een mooie vrouw, alles er op en aan, ze kleedde zich aantrekkelijk, studeerde elke dag, zorgde dat haar huishouden op orde was, zat elke avond klaar met iets lekkers voor hem als hij thuis kwam van het werk, maar toch was het niet genoeg. En hij kon maar niet uitleggen wat er nu echt aan schortte. En nu liet hij haar alleen. Vertrok, stond nog wat te klungelen met zijn tas vol kleding en andere spullen. Ze had geen idee waar hij heen ging, het kon haar eigenlijk ook niet schelen. En toch weer wel. Want als hij een ander had was dat best van belang. Wellicht kwamen ze er dan nog wel uit. Vergevingsgezind was zij altijd geweest, ook al kon ze hem nooit betrappen op iets onbetamelijks. Toen hij aanstalten maakte om de deur uit te lopen, keek ze hem nog een keer aan. Met rode ogen van de tranen en het verdriet. Vroeg: ‘’waarom, waarom?? We houden toch van elkaar!?’’. En hij antwoordde met een half verstikte stem….’’Ja, zeker, maar ik kan er niet meer tegen….jouw appeltaart haalt het niet bij die van mijn moeder en dat heb ik je nu al zo vaak verteld….ik ben het nu zat’’. Hij pakte zijn tas op en knalde de deur achter zich dicht. Verbijsterd bleef ze achter. Maar ze wist nu wel waar hij heen ging…Dat rot mens ook! (Beeld: Yellowbird)
Talentvol rijkeluiskind…
Tijdens de afgelopen maanden deden we iets wat al langer in de planning stond, maar er zelden van kwam. DVD’s kijken. Het was buiten te warm en die DVD’s bekijken we dan en voeren ze daarna af richting Kringloopwinkel of naar hen die er ook lol aan beleven. Een van de bekeken series was de door ITV geproduceerde reeks Trial & Retribution. Een Britse detectivereeks die we ook op TV nog wel eens voorbij zagen of zien voorbij komen. Stevige verhalen met korte shots en aardige dialogen. Een van de meest opvallende karakters is DCI (Detective Chief Inspector) Roisin Connor. Een dame met haar op haar tanden die het niet alleen met haar chef aan de stok heeft maar ook tot het gaatje wenst te gaan om daders op of aan te pakken. De hoofdrolspeelster voor dit karakter is Victoria Smurfit. Een van oorsprong Ierse blondine uit een rijk Iers geslacht. Met een behoorlijke staat van dienst op het gebied van acteerprestaties. Van de series waar ze te zien is werkt ze vaak hele reeksen af door de jaren. Maar ook films zijn haar niet vreemd.
Ze speelde o.a. de gemene Cruella de Vil in de ABC-reeks ‘Once upon a time’. Maar ook een rol in een serie over Dracula ging ze niet uit de weg. Smurfit is nu 44 jaar en een aantrekkelijke dame. Dat ze in haar eigen leven ook niet echt als doetje bekend zal staan bewees ze door na een huwelijk met de ook al Ierse reclameman Douglas Baxter wat 15 jaar duurde en twee kinderen opleverde. In 2015 was het over en uit. Intussen woont de aantrekkelijke Smurfit in Santa Monica (Cal.) waarmee ze dichtbij de producenten en studio’s leeft waar al dat fraais vandaag komt dat haar talenten doet glanzen. Ik vind het persoonlijk een erg interessante en zelfs sexy actrice. En dat terwijl haar huid niet meteen van de allerzuiverste soort lijkt te zijn. Maar dat weerhoudt haar er niet van om de rollen die ze speelt neer te zetten met een eigen karakter. Met dat kenmerkende Ierse accent. En een prachtig lijf. Jammer dat die DVD’s intussen zijn verdwenen. Maar ja…we hebben de foto’s nog. (Beelden: Wiki/Internet)
Scheiding tegen wil en dank…
Hij had het als jeugdig mens al gehad. De gave om uit zijn eigen lichaam te kunnen treden en zich dan vrij te bewegen door de wereld om zich heen. Soms was dat spannend, op andere momenten niet veel meer dan gewoon leuk vermaak. Je had er een bepaalde situatie bij nodig. Vreemd genoeg moest het windstil zijn, Nieuwe Maan en mocht er niet te veel elektrische activiteit om hem heen zijn. Een keer was hij bij de overburen aan het gluren geweest en had daar de beide bloot slapende dochters kunnen bekijken in hun bedden. Spannende beelden. Maar tijdens die uitstapjes moest hij wel opletten dat zijn ouders niet ineens de slaapkamer in konden stappen, want dan gaf dat ellende natuurlijk. Als hij ronddwaalde was zijn lichaam bijna in een vorm van coma en dat kon er zorgwekkend uitzien. Dus lette hij goed op dat alles bleef gaan als gepland en hij toch van zijn ‘gave’ gebruik kon maken. Later, hij was intussen jong volwassen, vloog hij uit door de wereld en keek regelmatig overal in het rond. Hij kon warenhuizen bezoeken en daar de nog niet aangekondigde uitverkoop op planborden zien staan, hij las rapporten over zichzelf bij werkgevers en hoorde roddels aan bij zijn schoonfamilie toen hij met Ria verloofd was. Toen hij eenmaal met haar getrouwd was moest hij helemaal opletten, want hij kon moeilijk in die beginperiode een vrijwillig coma aannemen om met zijn geest rond te kijken. Nee, dat was ondenkbaar en Ria wilde in die periode graag dat hij veel aandacht aan haar gaf. Ze moesten samen nog veel ontdekken en dat vond hij ook heel belangrijk en plezierig in die periode. En zo nam hij voor zijn geestesvluchten even een pauze. Dat zorgde er wel voor dat hij wat minder getraind raakte en de keren dat hij het alsnog probeerde soms uit evenwicht raakte wat zich vertaalde in een fysieke duizeligheid als hij weer terugkwam in zijn stoffelijk omhulsel zoals hij zijn lijf toen noemde… Waar hij ook niet zo goed op lette waren de omstandigheden waar hij gebruik van kon maken. En op die bewuste dag dat hij weer eens zin had in een uitstapje had hij geen idee dat er een onweersbui over zijn woongebied zou trekken. Hij was net opgestegen nadat hij er voor had gezorgd dat Ria in een bevredigende slaap lichtjes lag te snurken en richtte zijn pijlen op het niet ver van zijn huis gelegen nonnenklooster. Aangestuurd door een stuurse moeder-overste die hij wel eens met een van de novicen had ontmoet bij de lokale Albert Heyn. Hij zweefde door de gangen van het oude klooster en keek in de kleine kamertjes naar wat zich daar allemaal afspeelde en genoot van de aanblik van al die onschuldige vrouwen in hun vaak wat te dikke slaapkleed. Een gesloten deur was geen enkele probleem, dus toen hij in de kapel aan was gekomen om daar nog even te kijken naar wat er te zien was, dook hij dwars door de eikenhouten deur heen die een wat donkere ruimte scheidde van het eigenlijke schip van de kapel. Op dat moment sloeg de bliksem in de toren en werd hij getroffen door de ontlading. Hij voelde zich warm en daarna koud worden…. En daarna ging het licht uit. Een paar minuten later hapte de oude abt van het belendende klooster die pas geleden was overleden en in de kapel van de nonnen lag te wachten op zijn begrafenis, naar adem. Hij bezag de wereld om zich heen en bedacht dat hij gevangen zat. In een ander lichaam. Dat voelde heel zwaar, vermoeid. Met inspanning van alle krachten gilde hij het uit….Maar niemand hoorde hem in die afgesloten kist…..
De ontmoeting….
Hij vermoedde wel dat zijn nieuwe buurvrouw met een vriendin samenleefde maar wie dat was had hij nog niet gezien. De buurvrouw zelf was een prettige verschijning. Blond, blauwe en sprekende ogen, een beetje zijn leeftijd. Ze kleedde zich modern, op het randje van uitdagend, maar dat stond haar goed. Hij zag ook wel dat ze veel werkte en vaak laat thuiskwam. Op enig moment botste hij bijna tegen haar op toen hij zijn appartement uit kwam en zij in de gang naar het hare langs liep. Zijn gemompelde excuus werd met een glimlach ontvangen. Het leidde tot een kort gesprek waarin ze zich voorstelde als Dinie. Ze bleek advocate te zijn en daardoor alleen al steeg ze meteen in zijn waardeoordeel. Een slimme vrouw en dan een spannend privéleven, het was voor hem een fantasie. En dat mocht. Hij was al enige tijd geleden van zijn vrouw gescheiden. Hun huwelijk was ingeslapen geraakt en hij had er zelf een streep onder gezet. Hun huis hadden ze verkocht en van de opbrengst kon hij na hun scheiding een appartement kopen in een andere stad. Veel opvallende zaken op het liefdespad had hij hierna niet te melden gehad. Hij was tenslotte de vijftig gepasseerd. Tot de buurvrouw, Dinie, met haar slanke lijf en fraaie kleding naast hem kwam wonen en hem op bepaalde wijze intrigeerde. Het was een paar dagen na die eerste ontmoeting dat hij ook haar vriendin zag. Een schoonheid. Slank, jonger dan Dinie en in een glimmende strak zittende broek met daar boven een lederen jack. Stoer maar supersexy. Hij kon in zijn fantasie zo oproepen hoe dat tussen die twee moest gaan als ze bezig waren met…. Zijn aandacht voor het paar verlegde zich direct. Het maakte dat hij alleen al om die nieuwsgierigheid naar beide vrouwen te bevredigen het contact wilde aanhalen. Hij bedacht dat dit het beste kon door gewoon eens een uitnodiging te doen aan Dinie voor een etentje. En dat deed hij ook. Op de bewuste avond had hij een lekker maaltje laten komen van de traiteur wat hij alleen maar hoefde op te warmen. Hij ontkurkte een mooie wijn en liet die even staan zodat de drank straks nog beter zou smaken. Op enig moment ging de bel van zijn voordeur. Daar zou je ze hebben. Hij deed open en daar stonden ze. Dinie en dat schitterende wezen dat hij eerder al had gezien. ‘Hoi buurman, daar zijn we dan’ zei Dinie met haar heerlijke omfloerste stem. ‘Mag ik je even voorstellen…dit is Angelique!’. Hij gaf hen beiden een hand. De parfum van Angelique bedwelmde hem zowat. Zijn ogen konden bijna niet van haar lichaam weg blijven. Hij liep achter de dames aan naar binnen en liet ze even rondkijken in zijn een paar dagenlang keurig opgeruimde appartement. Speciaal voor hen had hij echte kaarsen aan gestoken en de temperatuur in het huis op behoorlijk niveau gebracht. ‘Zo buurman, jij hebt het mooi voor elkaar’ zei Dinie nadat ze had rond gekeken. En al snel ontstond er een geanimeerd gesprek waarin ook Angelique zich af en toe met wat korte zinnen mengde. ‘Dus jij bent advocaat?!’ stelde hij vast. ‘Ja’ zei Dinie kort. ‘En wat doe jij voor de kost?’ vroeg hij aan Angelique. ‘Ik?, ik studeer nog hoor….’. En terwijl ze dat zei keek ze hem aan op een manier die hem deed smelten. ‘Ja Angelique studeert ook rechten’ nam Dinie het gesprek over. En in feite vond hij dat niet leuk. Hij wilde met Angelique praten en zien of hij haar op het ‘rechte pad’ kon krijgen. Hij was tenslotte een echte man en vond haar aantrekkelijk, prachtig, sexy, geweldig. Maar dat mocht hij niet laten blijken uiteraard. Maar wat zou het mooi zijn als ze ook op mannen viel. ‘Ja mijn dochter moet nog het nodige leren dan kan ze bij mij in de praktijk komen’. ‘Dochter??? Ik uh…ik dacht…’ Hij verslikte zich bijna in een slok wijn die hij net had genomen. En ontvluchtte de kamer door iets te mompelen over naar het eten kijken en zo meer. Achter zich hoorde hij de dames klaterend lachen. Dit kon nog wel eens een bijzondere avond worden. Maar wel heel anders dan hij had verwacht.
‘
Dwalende geest….
Soms lees je weleens een boek wat je qua inhoud raakt. Iets mee geeft, of gewoon doet nadenken. Een zo’n boek was het onlangs uitgelezen verhaal ‘De Nachtmoeder’. Carel Donck de auteur, een man die de nodige scenario’s schreef voor Tv-series en films. Los van het verhaal wat ik verder niet zal verklappen is het onderwerp wat hij aansnijdt wel intrigerend. Het gaat over iemand die tracht na haar dood invloed te houden op het leven van de achtergeblevenen. En die kans ook krijgt. Ik moest daar wel even over nadenken. Zou het kunnen, wil ik dat als hert zo ver is gekomen dan ook? Dat hangt natuurlijk af van wat ik zoal zou zien vanaf de wolk waarop ik dan zal verkeren. Vraag is ook of je eenmaal opgenomen in dat wolkenrijk nog enige interesse zou hebben in Aardse zaken. Best iets om eens over na te denken. Wij mensen denken individueel. We zijn op ons zelf ingesteld, domweg omdat we ons niet of nauwelijks in anderen kunnen verplaatsen.
Zou dat anders zijn als geest en lichaam van elkaar gescheiden raken? Komen we terecht in een grote poel van verwante zielen die samen een grote graal vol gedachten vormen? Of blijft die geest zichzelf tot hij rijp wordt geacht ergens anders weer in een lichaam gestopt te worden dat opnieuw tot leven komt? Reïncarnatie en recycling pur-sang. Maar is dat ook iets wat je mag verwachten? Het bewustzijn is zo des levens, het denken van ons mensen ook. Dieren zijn veel instinctmatiger dan wij. Beesten schrijven geen boeken, bedrijven geen politiek, zoeken de grote ruimte niet op, voorspellen het weer niet en ontwikkelen geen technologie. Veel dieren moeten elke dag zien dat ze overleven. Meer zit er niet in. Wij mensen hebben op dat punt een luxe bestaan. Maar hoe komt dat. Waarom ontwikkelden we zaken als geloof?
Toch ergens dat verhevene aanhangen wat we nog steeds niet begrijpen. Het begrip dood en wat er dan met onze geest en denkvermogen gebeurt. De een ziet het als een definitief einde, de ander als een tussenstap op weg naar iets hogers. Dat laatst zorgt trouwens wel voor files in het hiernamaals want er komen wat zielen los van hun lichamen als je dat wilt aannemen. Elke dag weer. En in welke vorm verkeert die ziel dan. Is dat die ziel van een 86-jarige die na een lang en rijk leven ineens niet meer verder leefde, of wordt de teller teruggezet naar een naïeve leeftijd van voor het ‘zeker weten’? Vragen, vragen. Maar het blijft intrigerend om na te denken over hoe je de boel zou kunnen beïnvloeden als je daar de kans toe kreeg. Het boek deed me op dat punt huiveren. Niet vanwege de spanning hoor. Maar omdat ik mezelf al zag draaien aan allerlei radertjes die ik nu als normaal levend en wel denkend mens niet kan bereiken….. Hoe denk jij daarover medeblogger en lezer?
Stemwijzer
Nog een paar dagen en we mogen onze stem weer uitbrengen. Door die daad helpen we verschillende mensen aan een goed betaalde baan voor de komende vier jaren. En als ze het zelf ook goed doen wellicht nog wel veel langer. Want anders dan je vaak ziet in het bedrijfsleven zorgt de politieke arena er voor dat je eenmaal binnen het systeem zelden in de goot eindigt als je onverhoopt niet bevalt of om welke reden ook eerder weg moet dan gepland. Wie zijn werk slim doet komt altijd wel weer ergens boven water op een positie die je niet kon bedenken van te voren en bij een organisatie waar je als gewone burger eerder nog nooit van had gehoord. Zo werkt dat en dus zijn die verkiezingen ook een soort arbeidsbureau voor werknemers in het politieke bedrijf. Dit jaar doen er meer partijen mee dan ooit. Van links tot rechts zitten er oude en nieuwe namen tussen die opnieuw of voor het eerst een gooi doen naar de gunst van ons, de kiezers. Vroeger was het allemaal simpel. Je had pakweg 12 partijen en vanuit je achtergrond koos je voor de stroming die het dichtste bij jouw sociale status stond. Arbeiders kozen zelden voor de VVD, een protestant niet voor de KVP en een lid uit een familie van ondernemers ging niet voor de Communisten. Tegenwoordig is er voor iedere stroming wel iets te halen.
Voor of tegen de islam, voor of tegen witte mensen, voor of tegen ouderen, de dieren, het milieu, er is er zelfs een die de islamitische dictatuur van Ankara verheerlijkt. Allemaal het gevolg van onze typisch Nederlandse verzuiling die nu nog wat meer paaltjes heeft om op te zitten dan voorheen. Wat wellicht het meest duidelijk is geworden in de afgelopen periode, we zijn op dit punt tot op het bot verdeeld. Je hebt nog steeds mensen die menen dat coalitievorming en besluiten nemen hoort bij een stel afgevaardigden die vanuit hun zelf opgeworpen wijsheid alles over het volk heen beslissen. Eenmaal in functie luisteren ze niet meer naar wat die kiezers willen. De nieuwe groepen zijn juist daar sterk op tegen. Die willen inspraak, geen rare beslissingen meer, geen zaken waar ze niet op zitten te wachten. Brussel ligt verkeerd sinds het bewees dat het de eigen grenzen van Europa niet weet te sluiten, de financiele problemen van sommige lidstaten niet kan oplossen, en vooral met zichzelf bezig is in plaats van met het democratiseren van de besluitvorming.
Wie zit te wachten op regels over de zuigkracht van een stofzuiger binnen het Europese gebied, als intussen honderdduizenden per jaar ongestoord hun economische heil in Europa zoeken en daar de totale economie en samenleving ontwrichten. Wie anti-Europa is kreeg hulp van de Brexit. De Britten stoppen er mee en gaan hun eigen gang, voor zover ze dat al niet deden. En het is maar de vraag hoe Europees Duitsland zal blijven als Mevrouw Merkel niet meer wordt herkozen. Dit alles speelt een rol als we straks met het rode potlood een vakje inkleuren van een partij die wij zien zitten en een mens die namens ons de komende vier jaar een aardig salaris mag gaan binnenhalen. Ik stem per definitie op een vrouw. Die vertrouw ik wat meer, omdat ze wellicht beter nadenken over wat ze zeggen en doen. Al zijn er heel wat voorbeelden te geven vanuit het heden of verleden van vrouwen die er niks van bak(k)ten. Maar dit terzijde. Ik wens u allen wijsheid bij de keuze en hoop dat u verder zult denken dan alleen maar een keuze voor een aardig gezicht of mooie praatjes. U geeft als werkgever zo iemand een baan voor het leven wellicht. Betaald door ook U! Zorg er dan ook voor dat de mens van uw keuze zal waar maken wat ook u wilt dat hij/zij doet. Na de verkiezingen praten we weer verder. Dat moet wel want er zal hoe dan ook weer moeten worden onderhandeld over wie de regering zal gaan vormen. Altijd interessant in een zo verdeeld land.
Altijdmijnmening 