Altijd was zij op zoek geweest naar de ware liefde. Naar die ene die haar dat gevoel kon geven waarnaar zij zo verlangde. Die haar zou opvullen en haar hart sneller kon laten kloppen. Vanaf haar vroegste jeugd had zij er naar gezocht. Haar vader was er eerst geweest, maar ja, dat was haar vader. Vriendjes van school. Ach het mocht wat. Puisterige pubers die wel allerlei zaken van haar verlangden, maar waar zij niets in zag. Nee, het moest mooier, warmer en dieper. Op enig moment had ze het gevoel dat een gloed haar overweldigde, dat de liefde voor die ene bezit van haar genomen had. Dat gezicht van die man, die overgave, die uitstraling, ze was gevallen als een blok en hem gevolgd als een schoothondje. Ze had zich overgegeven aan zijn regels, zijn ritme, zijn wereld. Deed het werk dat hij van haar vroeg, leefde samen met hen die ook die liefde voelden en voelde zich uiterst plezierig. Een ding hield haar wel eens wakker, ze wilde zo graag weten hoe andere vrouwen dat toch deden. Van haar zussen die intussen getrouwd waren en kinderen kregen, hoorde ze wel eens iets over hoe dat allemaal ging. Ze bloosde dan wat en kon slechts dromen van haar geliefde. Ze wilde best een kind van hem, al had ze slechts een vaag idee hoe het dan daarna zou moeten gaan. Met hard werken bleef ze in staat dat verlangen in te dammen. Van uitstel kwam afstel. De tijd ging voort. Haar liefde bleef, het verlangen zakte wat weg. De plicht riep, elke dag weer. In het gebed vond ze haar vreugde. Morgen weer vroeg op….het leven van een non gaat niet altijd over rozen……
Tagarchief: hoop
Geliefde..
En na Corona….wat dan??
Ik miste ooit (gelukkig) de Tweede W.O. maar maakte wel andere mijn persoonlijke wereld bedreigende situaties mee. Laten we wel zijn, in 1953 verdronk een belangrijk deel van ons land tijdens de Watersnoodramp. Mensen, dieren, huizen etc. Duizenden doden en nog veel meer mensen in de nodige ellende achter zich latend. We maakten de invasies mee van de Sovjet-Unie in Hongarije (1956) en Tsjecho-Slowakije (1968). Maar ook de Cubacrisis (randje WO3) en de moord op President Kennedy. Het was indertijd vooral voor de mensen in generaties boven ons duidelijk dat de wereld zou vergaan. Zeker omdat het communisme (en vanuit die hoek achter het IJzeren Gordijn bezien het kapitalisme) de wereld zou overnemen. We hebben alle toekomstscenario’s voorbij zien en horen komen. Rampspoed en ellende zou ons deel zijn. De nieuwe ijstijd kwam er aan in de jaren zeventig, zure regen volgde in de jaren tachtig, de Ozonlaag vertoonde gaten in de jaren negentig en in deze nieuwe eeuw wordt ons voorspeld dat het klimaat zodanig verandert dat we al heel snel met een meter meer water in de oceanen moeten rekenen. Wat we daarna kregen was de golf van terreur uit islamistische hoek. 9/11, Londen, Madrid, etcetc. Het leven zou nooit meer hetzelfde zijn.
De lezer kan zelf wel inschatten wat van al die voorspellingen is uitgekomen. Maar een onverwacht ongenoegen bleek toch dat van vleermuizen op mensen overgesprongen Coronavirus. Klein maar zeer venijnig. Waren we eind februari nog wat terughoudend over de mogelijke negatieve gevolgen voor ons land en volk, intussen is wel duidelijk dat de totale menselijke beschaving onder druk is gekomen door de enorm besmettelijke en in sommige gevallen dodelijk aard van dit virus. In Nederland, maar zeker ook omringende landen, vielen of vallen de doden met honderden per dag. Het is dus bepaald geen grapje en het openbare leven kwam door allerlei beperkingen abrupt tot stilstand. Geen cultuur meer, geen reizen, geen winkels, geen samenscholingen, geen kerk, geen familie en ook geen vrienden. We zijn van elkaar vervreemd geraakt en hebben niet veel meer contact dan via de telefoon, app of mail. Ontwennen van onze collega’s omdat er zoveel thuis wordt gewerkt en krijgen als gezin ook nog eens de taken van onderwijzers toebedeeld.
Enkele groepen daargelaten houdt iedereen zich aan de opgelegde maatregelen. Maar bij mooi weer toch even wandelen of fietsen, liefst in groepsverband, anders zien we niemand meer. Jaja. Ellendig is het vooruitzicht. Want dit virus is niet zomaar verdwenen bij een wat hogere temperatuur of zo. Onzin, want delen van de wereld kennen bij onze kilte juist zomerse temperaturen en ook daar sloeg het Coronavirus toe. Doctrines bleken er ook niet tegen bestand. Ook zwaar gelovige christenen of moslims moesten er aan geloven en zelfs in het communistische Noord-Korea kwam het virus voor al wilde men het in dat streng bestuurde land niet weten. Mensen blijken zeer kwetsbaar voor dit soort dingen. Meer dan we willen toegeven. En je ziet ook meteen dat een samenleving als de onze waar het winstmodel gaat voor het sociale en het principe van de solidariteit, uiterst kwetsbaar is. De zorg uitgekleed, zoals de defensie voor mei 1940, en je weet dat je het niet redt tegen de bedreigingen van buiten.
En stel dat we van dit virus op enig moment zijn verlost, hoe ziet de wereld er dan uit? Ik voorspel een en al economische ellende. Zoveel bedrijfstakken die nu op Point Zero zijn neergezet dat er faillissementen zullen regenen. Ondanks staatssteun. De waarde van onze welstand zal dalen. De huizenmarkt weer onder druk. En pak weg….800.000 werklozen? Het zou zo maar kunnen. En dan is duidelijk dat een piepklein virusje sterker is dan alle vijanden of doctrines waarover wij als mensen beschikken. En dan heb ik het nog niet eens over alle sociale contacten die zijn verdwenen. Want ik vermoed dat we straks ook vriendschappen of collegiale banden zullen zien verbleken. Het wordt weer ieder voor zich en God voor ons allen. En wie God is bepaalt de toekomstige mens helemaal zelf…Ik wens u allen sterkte…op afstand…dat wel!
Indoctrinatie…
Had ik het in mijn vorige bijdrage aan het eigen blog nog over bereikbaarheid en de illusies rond onmisbaarheid, dit keer wil ik het eens hebben over geloof. Geloof is iets persoonlijks. De een gelooft in God, Jezus, de ander in Allah, weer iemand anders in het goede van de mens en sommigen in de stand van de Maan of een groene hagedis. Hierover heb ik al eens bericht. Maar hoe je het ook bekijkt, dit blijft een persoonlijke keuze. Al dan niet opgelegd door derden. En die derden hebben veel belang bij indoctrinatie van kinderen. Want hoe kleiner de geest van de ontvanger hoe groter de ontvangst van de boodschap. De grote geloven besteden niet voor niets zoveel tijd aan het overtuigen van hun eigen waarheid in liefde of als het moet, haat of dwang. Mijn eigen opvoeding vond, nog maar een keer aangehaald, plaats in streng katholiek milieu. Niet zo zeer thuis als wel op school. De aanpalende kerk gooide daar nog eens een stevige laag overheen.
Het katholieke geloof als enig juiste en door Jezus zelf doorgegeven aan zijn Apostelen. Ik geloofde er heilig in (..) dat dit de waarheid was. Protestanten waren de ‘afvalligen’ en de rest ‘barbaarse heidenen’ die niet in de hemel zouden komen. Natuurlijk deden of doen de protestanten hetzelfde. Eigen scholing, hun op de Bijbel baserende stroming via eigen onderwijs opgedrongen aan kinderen die thuis ook het e.e.a. stevig meekrijgen. Moslim-scholen en Joodse opleidingen doen dit net zo. Want dat geloof is volgens de uitdragers echt van groter belang dan wat je hier op Aarde aan nuttige dingen zou kunnen gebruiken. Op mijn rapport van vroeger stond godsdienstles hoog aangeschreven, net als kerkbezoek. Scoorde je daar dan een laag cijfer mee mocht je de vervolgopleidingen wel vergeten. Je weet dus bijna zeker dat dit ook geldt op dat bijzondere onderwijs van tegenwoordig. Arme kinderen. Toen ik een jaar of 12/13 was startten de twijfels. Mijn oudere broer aanstichter van die verandering in denken of doen. Maar alles overdenkend ook zelf maar besloten dat veel van die geloofsleer onzin moest zijn en niet te geloven.
Dat realisme is me altijd bijgebleven. Met daaronder een laagje van wat me toen werd bijgebracht. Niet alles slecht overigens want de Tien Geboden zouden een ieder elke dag prima passen en ik tracht er zelf naar te leven. Ergens gloeit er een puntje van dat oude geloof toch nog steeds. Gevolg van de indoctrinatie. Het interesseert me nog steeds. Het hoe en waarom van dat geloven door mensen. Waarom willen wij dat een opperwezen ons stuurt? Nou, dat dus. En dat alles ook omdat je er geweldige gesprekken over kunt voeren. Vol respect. Ook met anders denkenden. Mits in dezelfde God gelovend. Anders wordt het heel lastig. Net zoals je als realist nooit in discussie moet gaan met groene communisten of anti-democraten. Komt ellende van. Want allebei geindoctrineerd door een bovenlaag die wil dat we allemaal worden bekeerd tot dat nieuwe geloof, dat van het klimaat. Wie kan rekenen weet dat het een bijna barbaars heidens geloof betreft. Maar leg dat maar eens uit. Mij lukt het maar zelden…..
Ziel
Een bijkomend nadeel van dat ouder worden is wel dat je soms, de ene keer wat meer dan de andere, begint na te denken over het ‘einde’. Want hoe jong, sterk, vitaal, rijk, geliefd, slim, of wellicht voorzien van miljoenen volgers op sociale media je ook bent….dat einde komt. Veelal beseffen we ergens wel dat dit zo is. Maar vrijwel altijd gaat dat over ‘anderen’. Die worden immers ziek, die zijn oud, die krijgen een ongeluk, worden slachtoffer van een of andere vreselijke terreuraanval of wat ook. Maar ‘wij’ hebben daar geen last van gelukkig. Ons lijf en geest blijven altijd bestaan. Zou je denken? Helaas…sterfelijkheid zit in ons allen gebakken. Deze planeet maakt een einde aan al het leven om ruimte kunnen bieden aan een nieuw bestaan voor anderen. Hoofdrolspelers van toen uit politiek of cultuur, of gewoon uit je eigen familie, ze zijn er niet meer. Verdwenen. Opgelost in de tijd. De een in het volle besef dat het einde definitief is, de ander blij of angstig dat na dit dagelijkse bestaan er zoiets is als een naar de hemel (of ander oord) reizende ziel die ter verantwoording wordt geroepen voor wat we hier allemaal voor goeds of kwaads hebben gedaan.
De weg naar ‘boven’ geasfalteerd voor de goeden van geest, de weg omlaag modderig en vol stenen en andere obstakels voor hen die meer bezig waren met hun selfies dan die ander. Om het over moordenaars maar niet eens te hebben. Wie echt gelooft weet dat een van de Tien Geboden duidelijk maakt dat Ge niet zult doden. Dat wordt branden voor die ziel. Nu is dat zielenleven best een dingetje. Want de ziel is ook ons besef dat we bestaan, dat we zijn wie we zijn en dat we ons hebben kunnen ontwikkelen door scholing of ervaring. Dat doen wij mensen uitgebreider dan de gemiddelde goudvis, maar we hebben die vast onvoldoende bestudeerd om te weten dat er wellicht onder die blupbluppers ook zielenroerselen worden uitgewisseld. Als dit zo is, zouden die vissen dan ook vrezen voor het Hiernamaals als ze weer eens door het toilet worden gespoeld of opgepeuzeld door de huiskat die ook geen last heeft van zijn geweten? Wat is dat toch met die ziel? Waarom is dat zelfbesef ooit tot ons gekomen? Is dat nu een typische uitvinding van gelovigen? Om de macht te behouden en ons te tuchtigen voor zondige gedachten?? Een alles ziende god die al die zielen onder controle heeft? Want je mag in feite niet genieten volgens die tuchtige leer!
Dat lichaam kregen we toch maar te leen om ons zo te kunnen laten functioneren op een unieke planeet tussen allerlei andere bewoners van deze planeet die met minder besef zijn uitgerust? Het is en blijft een raadsel. En die intussen overgegane geesten zijn (een enkele uitzondering daar gelaten) nooit terug gekomen om tekst en uitleg te geven over hun nieuwe bestaan. Volgens Boeddhisten wordt die ziel opgepakt en zo maar ergens in nieuw leven geplant. Menselijk of dierlijk. Om zoveel mogelijk ervaringen op te doen in ons geestelijk bestaan. Je moet er toch niet aan denken dat je dan als goudvis terug komt met de wetenschap van ons mensen over die toiletten of die verrekte katten. Nee, dat blijft raadselachtig allemaal. En ik hoop voor ons allen dat we nog niet te snel toe zijn aan de ontdekking van de Hemel. Dat liet en laat ik maar aan bevlogen schrijvers als Mulisch. Hoe zou het daarmee gaan trouwens?? (Beelden: Yellowbird/Internet)
Ondanks de goede wensen….
Ondanks alle goede wensen, onze dromen, verlangens en zo meer, werd 2017 toch weer een jaar zoals alle voorgaande. Met narigheid en ellende aan de ene kant en plezier en ontspanning aan de andere. Wereldwijd zagen we de impact van een nieuwe president in de VS wiens diplomatieke gaven net zo groot zijn als die van de veelal geloofsgekke terroristen die ons bestaan elke dag bedreigen. We zagen de groei van het wereldwijde wapenarsenaal niet afnemen. Integendeel. Net zomin als we zagen dat er een verbeterd inzicht is gekomen t.a.v. het milieu, integratie, criminaliteit en zo meer. Nog steeds wordt Europa overspoeld door economische immigranten die menen dat het geld hier voor ze aan de bomen groeit. Een onhoudbare situatie die ook in 2018 niet zal verbeteren. Als je dus wereldwijd kijkt is er weinig reden tot vrolijkheid of optimisme. Dat geldt ook als we kijken naar wat ons land nu weer als regering heeft gekregen. De combinatie die nu met elkaar het nieuwe kabinet-Rutte heeft opgezet zal naar mijn mening zeker zorgen voor nog meer verdeling in de samenleving.
Omdat men overeind wil houden wat men denkt dat goed is voor ons land, daarbij hele groepen verontruste burgers negerend die via hun stem een totaal andere mening zijn toegedaan. We gaan eens zien wat het allemaal brengt maar optimistisch wordt je er niet van. Net of men weg wil kijken van een samenleving waarin cultuur, taal en traditionele godsdiensten moeten worden ingeruild voor iets nieuws. Zoals een door Brussel gedicteerde politiek van pappen en nathouden. Die niet zal leiden tot verbetering van de situatie, maar juist verslechtering. Nee, ook op dat punt viel 2017 niet mee. Privé mag ik trouwens niet klagen. Ach er gingen als altijd dingen mis, andere waren juist weer hoopvol. Er was verdriet en we hadden soms enorme lol. Het derde boek van mijn handen en toetsenbord zit vast op technische invulling rond de uitgave maar dat zou in 2018 moeten kunnen komen tot concretisering. Ik zie daar zeer naar uit. Tenslotte is het best een heel verhaal wat ik daarin te vertellen heb.
Nieuw was ook dat mijn persoonlijke aanwezigheid op de sociale media nu ook via Instagram verloopt. Leuke aanvulling op de rest. Het bloggen leed wel een vervelend verlies toen afgelopen maanden bleek dat de aanbieder van o.a. mijn autoblog op een of andere manier in de problemen raakte en meende dat schrijvers dan niet meer betaald hoefden te worden. Dat leidde van mijn kant tot stille vingers op het toetsenbord. Op dat punt heb ik in het verleden al te veel negatieve ervaringen opgelopen. Jammer, maar helaas, dan moet het maar op andere manier. Schrijven gaat gewoon door. Toch een soort passie. Net als al die andere liefhebberijen die mijn leven deels inkleuren. En wat dat kleuren betreft, wat te denken van onze nieuwe aanwinst; Prins Percy!
Een schat van een dier dat zo mooi zijn eigen plekje in huis innam. Wat een geluk dat je dat plezier kunt gebruiken om het grote verlies (voor ons) van zijn huisgenootje Punkie op te vangen. Die moesten we na net twee jaar leven maar toch ook flink sukkelen met de gezondheid alweer definitief uitzwaaien. Doet nog steeds pijn. En verder genoten we van leuke tripjes, familie, vrienden, mooie steden, fijne terrasjes, lekkere hapjes en zo meer. Net zoals we dat in 2018 weer hopen te doen. En omdat wij menen dat delen ook iets in zich heeft wens ik u dit namens ons ook toe. Moge 2018 u brengen wat u ervan verwacht. Moge gezondheid en plezier, maar zeker ook liefde uw deel zijn of blijven. Tot in het nieuwe jaar!
Dwalende geest….
Soms lees je weleens een boek wat je qua inhoud raakt. Iets mee geeft, of gewoon doet nadenken. Een zo’n boek was het onlangs uitgelezen verhaal ‘De Nachtmoeder’. Carel Donck de auteur, een man die de nodige scenario’s schreef voor Tv-series en films. Los van het verhaal wat ik verder niet zal verklappen is het onderwerp wat hij aansnijdt wel intrigerend. Het gaat over iemand die tracht na haar dood invloed te houden op het leven van de achtergeblevenen. En die kans ook krijgt. Ik moest daar wel even over nadenken. Zou het kunnen, wil ik dat als hert zo ver is gekomen dan ook? Dat hangt natuurlijk af van wat ik zoal zou zien vanaf de wolk waarop ik dan zal verkeren. Vraag is ook of je eenmaal opgenomen in dat wolkenrijk nog enige interesse zou hebben in Aardse zaken. Best iets om eens over na te denken. Wij mensen denken individueel. We zijn op ons zelf ingesteld, domweg omdat we ons niet of nauwelijks in anderen kunnen verplaatsen.
Zou dat anders zijn als geest en lichaam van elkaar gescheiden raken? Komen we terecht in een grote poel van verwante zielen die samen een grote graal vol gedachten vormen? Of blijft die geest zichzelf tot hij rijp wordt geacht ergens anders weer in een lichaam gestopt te worden dat opnieuw tot leven komt? Reïncarnatie en recycling pur-sang. Maar is dat ook iets wat je mag verwachten? Het bewustzijn is zo des levens, het denken van ons mensen ook. Dieren zijn veel instinctmatiger dan wij. Beesten schrijven geen boeken, bedrijven geen politiek, zoeken de grote ruimte niet op, voorspellen het weer niet en ontwikkelen geen technologie. Veel dieren moeten elke dag zien dat ze overleven. Meer zit er niet in. Wij mensen hebben op dat punt een luxe bestaan. Maar hoe komt dat. Waarom ontwikkelden we zaken als geloof?
Toch ergens dat verhevene aanhangen wat we nog steeds niet begrijpen. Het begrip dood en wat er dan met onze geest en denkvermogen gebeurt. De een ziet het als een definitief einde, de ander als een tussenstap op weg naar iets hogers. Dat laatst zorgt trouwens wel voor files in het hiernamaals want er komen wat zielen los van hun lichamen als je dat wilt aannemen. Elke dag weer. En in welke vorm verkeert die ziel dan. Is dat die ziel van een 86-jarige die na een lang en rijk leven ineens niet meer verder leefde, of wordt de teller teruggezet naar een naïeve leeftijd van voor het ‘zeker weten’? Vragen, vragen. Maar het blijft intrigerend om na te denken over hoe je de boel zou kunnen beïnvloeden als je daar de kans toe kreeg. Het boek deed me op dat punt huiveren. Niet vanwege de spanning hoor. Maar omdat ik mezelf al zag draaien aan allerlei radertjes die ik nu als normaal levend en wel denkend mens niet kan bereiken….. Hoe denk jij daarover medeblogger en lezer?
Conceptie
Onlangs vierden we de verjaardag van een knulletje dat nu Hollands Welvaren is maar in zijn eerste levensjaar al zoveel meemaakte dat het een wonder is dat hij er überhaupt nog zo bij zit. De medische wetenschap bleek niet alleen in staat zijn conceptie te bewerkstelligen maar ook een stevig defect te repareren dat heel kort na de geboorte werd vastgesteld. Wat een mensen moeten dat wel niet zijn, die doctoren dat ze zoveel kennis en ervaring bezitten om dit soort problemen op te lossen. Wonderlijk is de geboorte en de daaraan voorafgaande conceptie van mensen überhaupt. Zet je dat in het licht van de voortplanting vindt er ergens diep in een vrouw een chemische samensmelting plaats tussen een van de miljoenen door een man ingebrachte zaadcellen en die ene ontvankelijke eicel die moet zorgen dat er een kind (of meerdere ) uitkomt. Blijft toch bijzonder.
Zeker als je het gekledder ziet die wij mannen normaal gesproken van dit wondertje weten te maken. Hoe dan ook, het leidt dus bij mensen die daar verlangens naar hebben tot nageslacht. En als het goed is lijkt dat dan qua karakter en uiterlijk weer als twee druppels water op de voorvaderen. Nu las ik onlangs dat in een flink aantal gevallen dat ‘lijken op’ zich vaak beperkt tot de moeder. Omdat die in haar wijsheid of wanhoop zich soms richt tot een andere zaaddonor dan de normaal uitverkoren partner. De behoefte aan een kind zo groot dat het ten koste van alles moet worden bereikt. Wij (b)lijken ook in ons onderbewuste te letten op uiterlijke kenmerken die een verzekerde voortplanting en sterke kinderen zouden verraden.
Vrouwen met iets bredere heupen en stevige borsten zijn voor mannen vaak de ideale types, mannen met brede schouders, een sterke kin en nog wat andere uiterlijkheden die zouden kunnen duiden op grote potentie zijn voor vrouwen dan onbewust weer van grote interesse. In die zin zijn wij niet veel anders dan de apen die ons voor gingen in de evolutie. We kijken en ruiken en smijten met onze vloeistoffen alsof het allemaal niks kost. Dat wordt anders als het wonder der natuur even niet zo werkt als het moet. Als de samensmelting niet leidt tot bevruchting. Dan is er op jonge leeftijd nog niet zo veel aan de hand, maar naarmate men ouder wordt is er toch een soort paniek herkenbaar. De kinderklok staat op ‘ontvankelijk’ en de wens tot baby’s krijgen vooral bij vrouwen op wat hogere leeftijd dan de tienertijd groot. Omdat deze sekse tegenwoordig zo lang door studeert en werkt is de kans op jonge zwangerschappen klein, maar is dat ook verstandig? Volgens de medische wetenschap niet. Hoe hoger de leeftijd des te groter de kans op mislukte conceptie of een nakomeling met een defect. Gelukkig zijn de technieken nu zodanig dat je allerlei Ivf en andere technieken kunt aanbieden die mensen aan dat grote geluk zullen helpen. Prachtig dat het bestaat. En als je soms het resultaat ziet wat eruit voortkomt, helemaal top! En toch denk ik dat we net even te weinig bezig zijn met dit feit. Het wonderlijke feit dat je met natuurlijke twee-componentenlijm in staat bent om kinderen te maken. Nog even en we hoeven er helemaal niet meer voor te trouwen of zelfs de normale weg van de bevruchting te bewandelen. Kleurkeuze, karakter, vlekje hier, mooie tanden daar. Ik zie het in de nabije toekomst zo maar in een laboratorium ontstaan. Dan blijft de aantrekkelijkheid tussen man en vrouw bestaan, maar laat je de toevalstreffers voor wat ze zijn. Het ideale kind staat elders al op stapel. Een kind dat nu geboren zo maar eens 100 jaar oud kan worden. Als dat op zich geen wonder is….Net als dat jochie dat zo knokte voor zijn bestaan en nu als een soort wonderkind groeit en bloeit…. Ik ben er vervangend trots op….
Hij leidt me….
Ook al ben ik dan ooit gelovig opgevoed in de beste en strengste tradities van de Roomse kerk, de twijfels over al die verhalen die men ons toen vertelde kwamen bij mij al snel toen de geest langzaam aan de leeftijd van de kritische benadering van alles wat ‘boven mij was gesteld’ bereikte. Ik heb niet veel met mensen of instanties die alles van ‘boven naar beneden’ beschouwen. En dat viel samen met de maatschappelijke revoluties van de jaren Zestig. Ik zag al snel dat wat die kerk me allemaal had proberen bij te brengen aan normen en waarden wellicht handig of nuttig zou zijn, maar dat die alles ziende of regelende god me toch een slagje te overdreven was. Daar heeft die baas-boven-alle-bazen het toch veel te druk voor? Daarbij, wie was ik dat hij mij perse zou volgen of begeleiden. Nee, er was te veel aan het handje wat me deed twijfelen. En eenmaal twijfelend viel ik weg in het mandje der principieel ongelovigen voor wie de wetenschap veel belangrijker werd dan het absolute geloof in volgzaamheid.
Ik snap nooit goed dat je als mens een soort overgave kunt tentoon spreiden ten aanzien van iets wat je nooit hebt gezien, waarover de meest recente verhalen een jaartje of 2000 oud zijn en waarvan niemand me echt kan overtuigen dat het ook daadwerkelijk bestaat. Al zijn de morele zaken die in sommige geloven zitten wellicht goed, dat top-down-denken is mij niet gegeven. Nou ja, als ik zelf de macht zou mogen uitoefenen…..wellicht! Maar dienen en op de knietjes smeken om hulp of verlichting? Toch kom ik nog wel eens mensen tegen die deze instelling bezitten en ook vooral koesteren. Vanuit alles wat democratisch aan me is, gun ik ze dat recht. Mits ik er zelf niets mee te maken hoef te hebben. Ik blijk ook niet zo heel bijbelvast, dus in de discussie over vers dit of dat uit hoofdstuk zus of zo blijk ik niet zo geschikt. En mensen die me gaan uitleggen dat Jezus of Allah ze dagelijks begeleidt op hun pad richting het ultieme goed (of kwaad) geven me al snel een hoog irritatiegevoel. Geloof wat je wilt, al is het in een groene salamander, of een op zijn kop staande olifant, maar laat mij daarbij met rust. Dus wie langs komt om me te bekeren richting Pinkstergemeente of Jehova getuigenis komt van een koude kermis thuis.
Geen enkele voedingsbodem. Daarbij ben ik overtuigd van het feit dat Adam en Eva niet echt hebben bestaan, en al helemaal niet, zoals in sommige stromingen verkondigd, een jaartje of 20.000 geleden. Nee, de wetenschap maakt duidelijk dat de mens al heel wat langer rond hobbelt en dat een paar miljoen jaar geleden de dino’s onze aarde bevolkten. Maar de symboliek van dat naakte paar is natuurlijk schitterend. En omdat niets menselijks mij ook vreemd is zou ik het best aardig vinden als op het moment supreme er toch een hand wordt uitgestoken die me van het ene op het andere moment binnenhaalt in die hemel vol fraaie engelen, maagden, of wat ook. Of is dat dan toch een restant van dat indoctrineren door de Roomsen? Vast wel. Tot dan, leidt ik mijzelf maar, werk, vecht, bewonder en heb lief. Dat bidden laat ik nog even over aan anderen. Tot het echt nodig is……:)
Refoproces
Daar zat ik dan, toegelaten bij een bijeenkomst van de Commissie van Beroep in zaken die het bijzonder onderwijs betreffen en die te maken hadden met de onlangs ook door mij beschreven handelwijze van een scholengemeenschap in de Bible Belt die meenden dat zelfs de kleinste afwijking van de leer moest leiden tot ontslag. Nu is daar, ook daarover heb ik al eens geschreven, op zichzelf al veel op af te dingen. Zonder iets af te willen doen aan de opvoedkundige kwaliteiten van twee van de drie betrokken leerkrachten, die ‘ene’ is mij meer dan dierbaar. Als je al iets zou hebben met het christelijk geloof en de uitingsvormen die daarmee van doen hebben, dit is een waar christenmens. In veel opzichten ook voldoende werelds, barmhartig, altijd op eigen wijze bezig met de enige waarheid, maar vooral ook een buitengewoon goede leerkracht die heel wat extra uurtjes inzette om zijn (vaak lastige) leerlingen te helpen aan werk of stage. Het mocht niet baten, verandering van denken leidt in die wat starre refo-hoek tot onbarmhartig denken en optreden; dus ontslag! Het verweer van de leerkrachten werd met een zeker dedain van de tafel geveegd, praten hielp niet, wie niet wilde weten moest maar voelen. Nu is daar wellicht nog wel begrip voor op te brengen, maar dan moet je dat wel even vastleggen in reglementen of een handleiding. Dat verzuimde de schoolleiding door de jaren heen en dat maakt hun zaak niet sterk.
Tijdens de sessie voor die commissie van beroep bleek de voorzitter een wijs mens. Hij voorzag ellende als alle aanwezige belangstellenden geen toegang zouden krijgen tot de zaal waar deze oefening werd gehouden. Het werd een openbare zitting. Dat was goed, want de mensen die achter mijn ‘lijdend voorwerp’ stonden wilden hem oprecht steunen. Actief of passief. Soms helpt een gebed, maar vaak is een persoonlijke aanwezigheid belangrijker. Ik zal u niet vermoeien met alle details. Duidelijk was dat de schoolleiding (de voltallige directie en Raad van Bestuur was aangetreden) het weliswaar ‘vervelend vond voor betrokkenen’, maar regels zijn regels en dan moet je de consequenties daarvan maar voelen. Advocaat van de leerkrachten en betrokkenen zelf maakten van veel van die argumenten gehakt. Er was in het verleden gedoogd, er waren afspraken gemaakt, er was gezwegen, kortom men had het door de vingers gezien maar was ineens overgegaan tot onaangekondigde acties. Met dit vergaande resultaat tot gevolg. Uren gingen de verwijten en argumenten over tafel. Keurig netjes qua taalgebruik en soms werden er door de juristen gaten geschoten in de argumenten van de tegenpartij.
Duidelijk werd al snel dat de commissieleden wel inzagen dat de school in het verleden erg ruimhartig was omgesprongen met haar eigen regels, dat de strengheid van de laatste 1,5 jaar misschien in het licht van overheidscontrole op bijzonder onderwijs nog wel begrijpelijk was, maar dat de opgelegde sanctie in dit geval wel erg zwaar was. En na enig beraad besloot men dat partijen maar weer eens met elkaar aan tafel moesten om te zien de zaken terug te brengen naar de oude situatie. En dat was een meer dan bevredigende uitspraak. Al kwam die beter over bij de mensen die bezwaar hadden gemaakt tegen hun ontslag dan bij hen die eigenlijk vonden dat ze in hun refo-wijsheid gewoon mensen mochten ontslaan die ze niet aanstonden. In de toekomst zullen we zien waar dit toe leidt. Maar als er ergens een god naar dit tafereel heeft gekeken of wellicht de regie heeft gegrepen zal die zeker hebben geglimlacht. Deze keer wonnen de Farizeers niet van de mensen die voor het beleden geloof staan, en dat was best tevredenstellend. Zelfs voor een mens als ik die van huis uit mee kreeg dat al die lui per definitie in aanmerking komen voor de term ‘afvalligen’. Maar dat is nu niet relevant natuurlijk. Ook voor die God van ons allen niet…..Die maakt geen onderscheid, mits er in hem wordt gelooft.
Vrijheid van meningsuiting – altijd?
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Ik ben een fervent en bekend voorstander van de in ons land via de Grondwet vastgelegde Vrijheid van Meningsuiting. Ik schrijf die zaken maar even op met hoofdletters. Het waarom is duidelijk. Er wordt aan die vrijheden en zelfs die grondwet nog wel eens gemorreld door hen die vinden dat we weliswaar moeten kunnen zeggen of schrijven wat we willen, maar wel met een behoorlijke mate van terughoudendheid. Zo moet je mensen die in een bepaalde ideologie geloven uit de wind houden en moet je iedereen die daar om vraagt respect geven. Ook al verdient die persoon dat vanuit gedrag of geloof wellicht helemaal niet. Dat respectvolle denken gaat zo ver dat deze lieden zich zelf een bijna masochistische houding aanmeten als het gaat over wat anderen over hen mogen zeggen en denken. Desnoods negatief, als die ander zich daar maar blij bij voelt. Toch meet men op andere terreinen en vlakken dan wel weer met twee maten, want zij die een andere mening aanhangen moeten het veelal in commentaren of of fora dik ontgelden. Sommige mensen zijn weliswaar voor die vrijheid van meningsuiting, maar lang niet voor iedereen. Je mag hier wel zeggen dat je voor het huidige kabinetsbeleid bent, maar o wee als je er iets tegen in brengt. Je mag je verzetten tegen die respectzoekers die zich opstellen achter de dadendrang van extremisten, maar reken dan maar wel op heel veel kritiek.
Ga niet al te serieus oreren dat jij je zorgen maakt over de zorgkosten, de slechte situatie in verzorgingshuizen, de lange rijen bij de voedselbanken of dat soort onderwerpen. Het resultaat is vrijwel altijd gelijk; heel veel argumentatie waarom ‘jij’ het verkeerd ziet. Die vrijheid van meningsuiting is dus bepaald niet altijd echt verzekerd. Onlangs nog raakte ik verzeild in een discussie waarbij het onderwerp eigenlijk niets van doen had met de uiteindelijke argumentatie. Er werd zelfs beweerd dat zij die kritisch zijn op de islam maar moeten rekenen op zaken als bedreiging en de dood, ook al werd dat dan niet echt goed gekeurd, maar toch! ‘Moet je je maar inhouden’, zo was het idee. Je mag de Paus compleet afzeiken, immers iedere katholiek is een kindermisbruiker, je mag mensen uit de Bijbel Belt van alles en nog wat naar het hoofd slingeren, maar kom niet aan moslims. Nu is moslim bashen ook niet mijn favoriete bezigheid, maar ik ben wel realistisch. En heb met heel weinig geloven op dit specifieke punt echt iets op.
Het geloof kent een paar vervelende pijnpuntjes en die moet je net zo kunnen benoemen als de misdragingen van supporters van een voetbalclub of de daden van sommige leden van motorclubs. Alleen daar vinden we die vrijheid nog wel overeind blijven staan, bij de islam wordt vrijwel iedereen kriegel. Is dat al niet een indicatie dat er met de respectvolle omgang met elkaar iets fundamenteel mis aan het gaan is? Immers als alle partijen die vrijheid van meningsuiting zouden omarmen waren er geen misdragingen en zou niemand ultiem lange tenen ontwikkelen waarop of naast niet gestaan mag worden. Nu snap ik gek genoeg nog wel dat het bashen van groepen op zich bij die mensen die het betreft hard kan aankomen en gevoelens kan opwekken die niet fijn zijn. Maar mensen die namens die groepen gaan werken als advocaat des duivels vind ik zelf vaak wel erg gekunsteld overkomen. En volgens mij doen die recht aan het verwijtende begrip ‘Politiek correct denken’. Laten we wel zijn, binnen die vrijheid van meningsuiting mag iedereen in dit land zeggen, schrijven of tekenen wat hij of zij wil. Wie dat niet snapt moet toch de inhoud van de Grondwet nog eens tot zich nemen om de definitie daarvan beter te snappen. Het is dan een kwestie van fatsoen of je daarna besluit anderen al dan niet te kwetsen. Of dat nu allochtonen of autochtonen betreft. Zonder aanzien des persoons. Pas dan geven we elkaar het respect dat we als natie en volk verdienen…..
Altijdmijnmening 