Haar bekendste werk qua zangkunst verscheen toch begin jaren tachtig en ik zelf raakte al snel gefascineerd door haar bijzonder wijze van optreden en zingen. Grace Jones, zwarte zangeres, maar ook een ware Stage perfomer. Ze werd geboren in 1948, stamde uit Jamaica, maar verhuisde met haar ouders naar de VS en groeide daar op. Ze ging werken als fotomodel en studeerde theaterkunsten wat zij op enig moment combineerde met haar verdere carriere-stappen. Toen ze begin 20 jaar oud was zette ze haar carriere op in Parijs en werd een bekende verschijning in het nachtleven daar. Ze hield van shockeren en met haar lange lijf en bijzonder kop, maar zeker ook haar neiging de borsten open en bloot te showen had ze al snel de naam een ‘bijzondere’ te zijn.
Toen ze op een van haar latere albums het nummer ‘La vie en rose’ uitbracht was haar kostje gekocht. Het nummer was in de verste verte gebaseerd op een oud chanson van Edith Piaf, maar zoals Grace Jones het zong werd het nummer synoniem aan de vrije wereld die we indertijd nog nastreefden. Bij de toenmalige tv-piratenzenders op de Amsterdamse kabelnetten kwam het veel voorbij en ik zal het uit die tijd ook in de bol hebben zitten. Plus van die ene trip naar Parijs toen ik in mijn bed liggend ineens wakker werd gezongen door Grace Jones die door een onderbuurvrouw in het wat bijzondere hotel waar we toen verbleven, dit nummer een keer of wat achter elkaar over de binnenplaats deed galmen.
Daarna volgden voor Grace Jones diverse albums die met wisselend succes werden verkocht. ‘I’ve seen that face before’ was een bewerking van een oud nummer van Astor Piazzolla en ook hiermee scoorde ze wereldwijd een grote hit. Voor Jones was zingen alleen niet genoeg. Ze ging ook in films meespelen en deed o.a. rollen in Conan de Barbaar en James Bond (A view to a kill). Een verder hit van haar was ‘Slave to the Rhythm’ waarbij zij een nu nog als legendarisch geldende videoclip opnam. Om de portemonnee nog wat extra te spekken trad ze ook op in TV-commercials voor Honda en Citroen. Maar Jones was ook goed voor de nodige schandalen. Haar levenswijze was bijzonder en en ze werd nog wel eens opgepakt voor drugsbezit, wangedrag, ze had altijd geldproblemen en raakte zelfs betrokken bij een verdwijningszaak. Om aan geld te komen ging ze zaken doen die niet veel deden voor haar imago.
Er kwamen soms albums uit die buitengewoon slecht waren en ze trad af en toe nog wel eens in een filmrol om zo de inkomsten wat te spekken. Maar begin deze eeuw was ze toch wat uitgespeeld. Ze is nog steeds een stijlicoon, heeft de naam zeer opvliegend te zijn, zelfs op wat hogere leeftijd en heeft het imago dat ze eigenlijk een geweldige zangeres is die door haar gedrag in feite te veel heeft stukgemaakt voor een nog grotere carriere op dit gebied. Haar liefdesleven was trouwens even turbulent als haar carriere. Ze heeft heel wat mannen (en naar men beweert) vrouwen versleten. Af en toe komt ze nog eens voorbij in benefietprogramma’s of worden haar oude hits teruggehaald tijdens de Top 2000 van Radio 2. Een fenomeen, intussen 74 jaar oud, maar nog lang niet versleten…. (Beelden: Internet)
Amerikaanse formule voor een tv-serie…..Je pikt iemand uit om een grap mee uit te halen en doet bijvoorbeeld net of een levend iemand in een doodskist naar het crematorium wordt gebracht, deze daarop verwoede pogingen doet om uit die beperkte ruimte te komen voor het echt fout gaat en de hoofdpersoon daarbij alles en iedereen beweegt om de procedure te stoppen. Op het allerlaatst lukt dat, die hoofdpersoon zowat in shock en met een half hartinfarct achter latend. ‘Smile…you’re on Candid Camera’. En dan allemaal lachen. Want we moeten altijd vrolijk en gelukkig zijn. Whatever happens. Nou, dat is niet iedereen gegeven. Zelfs de meest chronische optimisten zijn soms een keer somber. Ik ben er zo een. Eigenlijk altijd op zoek naar oplossingen of het positieve van een situatie. En ik heb heel wat van die momenten gekend dat het optimisme even plaatsmaakte voor ….wat moet ik nu? Of dat de lach plek maakte voor tranen. Dips waren voor mij regelmatig gewoon in het verleden. Meestal op maandag, de meest ellendige dag van de week, zonder overigens een aanwijsbare oorzaak. Soms, als ik nog wel eens (zeldzaam geworden) somber heb ik een paar uur nodig om de weg terug te vinden op het pad naar de lach of het licht.
Maar ik realiseer me tegelijkertijd dat veel mensen niet zoveel reden hebben om te lachen. Gezondheid kan een reden zijn om je vrijwel altijd zorgen te maken. Of een diepe economische depressie die zorgt voor werkloosheid of onzekerheid. Rond deze coronacrisis kan zelfs een combi van deze ellende veroorzaken at de gemiddelde lacher toch even de hoop verliest op betere tijden. Op TV komen ook andere series voorbij. Sommigen daarvan laten mensen zien die van 30-50 euro in de week rond moeten komen. Veelal met een gezin. Oorzaak zijn schulden of scheidingen. Bij veel van die lui zie ik dat men doffe ogen heeft van het zoeken naar kleine stukjes geluk. Veelal eerder voor hun kinderen dan voor zichzelf. Geluk dus niet standaard voorhanden, je moet er voor werken. Je moet er geluk voor kennen, maar niet iedereen is voor het geluk geboren. Gouden lepels of wiegjes met gouden dekens zijn slechts aan weinigen voorbehouden.
(Beelden: INternet)
Wat doe je met een hond die je van pup af aan hebt opgevangen en gevoed en die je als hij jongvolwassen is uit dank fiks in je handen bijt? Of een kat die je constant blijft krabben en bijten? Blijf je die aaien en belonen? Of komt er een moment dat je een straf wilt uitdelen? Zo gaat het ook met mensen die je, ondanks dat je er toch behoorlijk fatsoenlijk en barmhartig mee bent omgesprongen, na een aantal jaren ineens in de rug aanvallen en jou om je zijn wie je bent onderuit trachten te schoffelen met allerlei oneigenlijke argumenten. Zo voelt het als ik op de tv een dame zie passeren die mij altijd om haar gebrek aan talent opviel, maar bij de VARA als intelligente heldin werd binnengehaald om haar bijtafeldamerol, nu ook plotseling politieke ambities denkt te hebben. En die zich dan aansluit bij een stroming die zelf stelt te willen ‘verbinden’ maar intussen de haat tegen Nederlanders die niks moeten hebben van al te enthousiaste verhalen over multicultureel samenleven of de voordelen van de islam, opzweept. Een stroming ook die de Turkse dictator aanbidt en de Armeense genocide ontkent. Die stroming is een per definitie een foute.
Ook al verpakt men het dan met een sausje van ‘verbinden’ en positiviteit. Laten we wel zijn, wie zich afzet tegen het Nederlandse verleden op het gebied van het slavenvervoer en uitbuiting van een paar eeuwen geleden, zich druk maakt over de frustraties van enkele donkere Medelanders rond de figuur van Zwarte Piet, zou toch drie keer moeten nadenken voor zij zich zou aansluiten bij een stroming als deze. Immers, het Ottomaanse Rijk heeft een geschiedenis van bloed en geweld. Moord en doodslag hangen aan de kromzwaarden van de voorvaderen van de Turken en de wijze waarop men daar omgaat met de Koerden doet ook denken aan het oprollen van het Armeense volk. Wat slavernij betreft zijn die oer-Turken ook voorbeelden van hoe het niet moet en de positie van de vrouw is nu ook niet direct iets om trots op te zijn. Zeker niet nu de akelige AK-Partij alles naar Iraans model wil veranderen in dat ooit zo mooie land. Maar de frustraties van de dame zonder talent zijn zo groot dat ze bij Vara en RTL een platform zocht en vond voor die afkeer van de Nederlandse samenleving.
Volgens haar gefrustreerde mening zit de gemiddelde Nederlander vol met racisme, discriminatie en zo meer. En natuurlijk krijgt ze met die verhalen straks ook een platform in de Tweede Kamer. Als ze al wordt gekozen. Laten we hopen van niet. Want een hond die in de hand van de baas bijt die haar voedde heeft daar niets te zoeken. Gelukkig wijst alles erop dat ze geen kans maakt op een verkiesbare plek. Dat past immers bij een stroming waar de vrouw geen rol van betekenis mag spelen. En zo zit ze straks weer gefrustreerd thuis. Waar ze naar mijn idee ook hoort. En oh ja, al die bagger die ze over zich heen kreeg onderschrijf ik niet. Past niet bij een beschaafd volk. Wij zouden ons daarboven verheven moeten voelen. En het wicht met de tien pruiken compleet moeten negeren. Net als de omroepen die haar constant op het schild tillen. Tijd om daar ook eens mee te beginnen….Dan pas denken we allemaal na. Dat is pas echte verbinding!
Altijdmijnmening 