Terwijl de eerste pepernoten en chocoladeletters alweer in de vakken van de bekende supermarktketens liggen te verleiden en ons trachten te versieren ze mee naar huis te nemen wil ik het toch even hebben over het meer menselijke gedrag dat bij dit laatste woord hoort. Het versieren van een ander mens. Het flirten, het je overgeven aan… In de afgelopen zomermaanden werden we weer getrakteerd op wat programma’s die juist dat thema als uitgangspunt hadden en waar we soms wanhopige pogingen zagen van mannen en vrouwen om een ander aan zich te binden. Wat volgens mij toch redelijk simpel is, maar wat in die real-life-shows tot soms tenenkrommende situaties leidde.
Nu is de ene kandidaat de andere niet maar ze missen vrijwel allemaal het ware versier-gen. Laten we dat even fysiek duiden. Mannen zijn bij vrouwen veelal maar op een ding uit. Vallen ze zelf op mannen dan gaat dat nog een tempootje sneller en als die vrouwen houden van andere vrouwen (ik zelf zou overtuigd lesbisch zijn…) is het pas in bed dat men ontdekt dat die andere dame niet kan koken of zo. Maar zo ging het niet in die datingshows. Daar moest gepraat worden. Tot je blaren op de tong had of hebt. Er moesten vragen worden gesteld, interesses getoond.
En dat bleek bij 90% van die kandidaten, ze leken niet voor niets al jaren alleen te leven, een best probleem. Daarnaast zaten er vrouwen in die serie die geen echte man voor het leven zochten maar een klusjesman of anders een die investeringen wilde doen in het te runnen bedrijf. Pas als aan alle voorwaarden was voldoen mocht de betrokken tegenkandidaat (soms na vele uren reizen) blijven en kreeg een glaasje jus-des-oranges, koffie of een plekje in een of ander saai uitziend kamertje. Waar het echt om gaat bij mannen en vrouwen (al dan niet gericht op elkaars of de eigen sekse) kwam vrijwel nooit in beeld. Ook jonge mensen bedreven de liefde niet want dat mocht niet vanwege de leidende vertrutting (zie blog 14-8 jl) of het feit dat er wellicht kinderen kijken.
Bij oudere kandidaten hoorde ik op enig moment een kandidate zeggen dat aanraken en eventuele seks pas kon worden verwacht als aan alle voorwaarden was voldaan. Kortom, dat kon gezien haar gedrag nog wel jaren duren en dan was de dame in kwestie op een leeftijd dat ze allang vergeten was hoe seks ook al weer werkte. Er werd niet aangeraakt, er werd aan een stuk door gekakeld en het kwam tot niks. Ik schud dan maar met de oude en echt wel wijze bol. Hoe ingewikkeld kan het toch zijn. Als je een leuke, mooie, vrolijke vrouw tegen komt die zich gekleed heeft om verleid te worden, pak dan door. Het gras maaien kan altijd nog.
De kat of hond aaien ook. Het lijkt wel of we verleerd hebben hoe dat precies werkt tussen ons mensen. En veel van die lui bleken een aardige CV op gebied van relaties te bezitten. Paar keer getrouwd, soms wel tien relaties achter de rug, diverse kinderen. Maar wanhopig op zoek naar iets nieuws. Als ik dat was had ik 15 minuten nodig om te zien welk vlees ik in de kuip aan zou treffen. Dan stel je pas achteraf vragen. Zo zitten echte mannen nu eenmaal in elkaar. En oude nonnen zijn niet mijn ding. Sorry voor hen die dat willen zijn of uitstralen. Ooit zag ik op TV (bij de KRO nog wel..) een wat oudere man die er twee vrouwen op nahield. Een voor de huishoudelijke zaken, van zijn leeftijd, en een flink jongere voor de lichamelijke plezierrondjes. Ze konden het prima met elkaar vinden. Een huwelijk met benefits. En die schilder Anton Heyboer dan? Had die niet vier vrouwen in een soort commune? Die konden het met mekaar en hem prima vinden. Een vijfde vrouw deed zijn zaken. Kijk, dan gaan we praten. Maar wel achteraf. Eerst consumeren…. Flauwekul allemaal……(Beelden: archief)
Het is een vorm van beroepsdeformatie. Ik geef dat direct toe. Maar als je je leven lang gewerkt hebt in branches waar de klant centraal stond (staat) en jij als aanbieder van goederen of diensten moe(s)t zorgen dat jij jouw doelstellingen behaalt door vanuit dat klantgerichte denken rendement te verzorgen, valt het op dat nog steeds veel mensen kennelijk voor dat fenomeen zijn geroepen, maar slechts weinigen echt uitverkoren. Ze werken bij bedrijven die juist vanuit dat denken hun personeel zouden moeten screenen op geschiktheid. Maar het tegenovergestelde lijkt het geval. Een voorbeeld illustreert wellicht wat ik bedoel. Op de rand van zomer en winter knakte er iets in een van onze raambedekkers. Een mechaniekje, binnen in dat ding, vertoonde metaalmoeheid, het hele geval kon worden afgeschreven. De totale oude balk was twee meter breed, het betrokken raam qua bedekking asymmetrisch in twee delen opgesplitst. We moesten dus aan de vervanging. Nou, dat viel me niet mee. Niet doordat het spul wellicht niet leverbaar is hoor, nee, het zat hem meer in de wijze waarop je geholpen wordt (of niet) bij de diverse zaken die we bezochten. Bij sommige daarvan wordt je gewoon helemaal niet opgemerkt.
Lastig als blijkt dat ze jouw raambedekker niet hebben in de gewenste maat of kleur! Nee, men heeft wel iets anders. Maar dat was net niet de bedoeling. Bij goedkopere zaken (je wilt koste wat het kost slagen als je met een dergelijk pechgeval zit) is die servicegevoeligheid nog wat slechter dan bij de iets hoger gepositioneerde, maar de verschillen zijn minimaal. Na nog even nagedacht te hebben over een plan B, je moet kiezen of kabelen als blijkt dat Plan A toch een doodlopende weg is, besluiten we om dan maar twee balken van ieder 1.60mtr te kopen. Dan moest ik wel de hele boel qua ophanging ombouwen, maar dan werkt het tenminste weer. Ook dat viel nog niet zo mee. En ik moet zeggen, het was zeker niet met dank aan de medewerk(st)ers van die keten waar we uiteindelijk slaagden dat we onze keuze daar toch maar lieten vallen. Nee, je moest overal op zoek naar die mensen, ze kwamen soms steunend en klagend van hun werkplek (ze waren meestal ‘iets’ aan het uitpakken of neerzetten) en de kennis van zaken was matig tot slecht. Met dank aan de vestiging in Amstelveen waar we uiteindelijk deels slaagden, kregen we het voor elkaar dat in een Amsterdams filiaal een tweede balk werd gereserveerd.
En kon ik aan de slag. Het was net zo lastig als vooraf verwacht, maar daar konden die mensen in de winkels niets aan doen. Ik geef toe, het is klein ongemak in vergelijking met wat er zoal in de wereld speelt, maar toch. Werk je eenmaal in een winkel, doe dan je best om er een feestje van te maken. Dat helpt bij de verkoop, je dag verloopt er sneller door en klanten reageren domweg aardiger. Chagrijn, onwil, gebrek aan kennis, en (ik moet het toch stellen) geen benul van de Nederlandse taal soms, helpt niet bij het bereiken van persoonlijke of zakelijke doelstellingen. Daar mag best wat op getraind worden. Zoals men doet bij ketens als WoonXL. Daar krijg je antwoord, begeleiding en wil een verkoper er alles aan doen om je te helpen aan het gevraagde. Voor de rest zag ik alleen maar dat er nog veel werk is voor motivatietrainers en verkoopcoaches.
Hoe zou het leven er uit zien als je echt en compleet verstoken zou zijn van gevoelens voor anderen. Er bestaan echt mensen die zulk gedrag vertonen. Die alleen maar staccato rechtuit kunnen denken en doen en nooit bezig zijn met wat een ander beweegt. Die daarin ook geen enkele interesse hebben. Ik stel me dan vaak voor hoe die een relatie moeten krijgen en als dit dan alsnog lukt, ook nog wat onderhouden. Stel je eens een leven voor zonder die toch belangrijke emotie van de liefde. Je wordt verliefd, houdt van die ander, wilt die omarmen, vasthouden, verwennen. Als dat gevoel er niet is, verdwijnt toch veel waardevols uit je leven. Ook al zijn er genoeg studies die aantonen dat de liefde een tijdrovend verhaal is waar we als zakelijke mensen best zonder zouden kunnen. Nu is het niet zo dat je zonder interesse in de ander zou kunnen functioneren. Ook niet zakelijk. Een van mijn oude chefs leerde me het trucje om altijd te trachten je in te leven in de ander. Was dat een voetbalgek, vraag dan naar de laatste wedstrijd van die en die club waar hij vast verstand van had.
Hield hij van vissen, praat er over en neem af en toe eens een speciale dobber mee. Het werkte prima en ik wist en weet nog steeds veel over de levens van andere mensen, domweg omdat het me interesseert. Des te opvallender de lieden die dat soort gevoelens helemaal niet kennen en slechts kijken naar de eigen navel. Overigens zonder daaraan de conclusie te verbinden dat die navel wellicht leidt naar een gebied waar je beter naar kunt kijken. Neemt niet weg dat we allemaal wel eens tegen iemand aan zijn gelopen die jouw leven niet zag als interessant genoeg, jouw interesses ziet als er niet toe doend en jouw pijn(tjes) niet (h)erkent. Zijn lastige mensen om mee om te gaan. Je moet wel heel erg sterk in de schoenen staan om voor zo iemand zelf wel gevoelens te ontwikkelen.
Vriendschap en andere relaties gedijen bij tweezijdigheid. En voor de goede orde, of je al dan niet een actief leven leeft gebaseerd op seks en lust zegt niets over de inhoud van een relatie. Immers die gedijt bij dat samen beleven van de rest van je leven. Een beetje seks duurt van enkele minuten tot een paar uur. Dat andere vult de rest van je leven in. Overigens ben ik zelf niet zo van de overdreven aandacht voor de ander hoor…..het moet ook weer niet overdreven worden. Genoeg is genoeg…..maar het moet wel enigermate oprecht overkomen natuurlijk….
Altijdmijnmening 