Toen we een dikke 365 dagen geleden elkaar omarmden en knuffelden en het allerbeste wensten voor dat nieuwe jaar 2020 konden we niet bevroeden dat dit jaar zou verlopen zoals het deed.
Ons leven, onze samenleving, eigenlijk alles werd door elkaar geschud door dat verrekte virus dat zijn oorsprong had in het grote China. Wat aanvankelijk leek op een ‘griepje’ van een bijzondere soort bleek in staat om alles wat wij voordien als normaal aanvaardden overhoop te smijten. Vanaf het voorjaar bleek dat virus goed voor een of meer door de overheden over de hele wereld afgekondigde ‘lockdowns’. Hele sectoren van onze menselijke economie zakten daardoor in elkaar. De transportsector, middenstand, horeca, maar ook de zorg kregen het zwaar. Mensen kwamen als getroffenen terecht op een glijdende schaal als ze met dat virus van doen kregen. Van een beetje hoesten tot ademgebrek, ziekenhuisopname en soms dood. Ouderen werden van ons gescheiden door dikke muren van steen of beton, we bleven op 1,5 meter afstand tot elkaar en dat hield in dat we ineens heel anders dachten of denken over samenleven. Huidhonger een geboren begrip.
De economische gevolgen zijn nog steeds onverminderd groot. De door de kabinetten Rutte redelijk afgebouwde staatsschuld werd met tientallen miljarden overschreden en vergroot. Iemand gaat dat op termijn betalen. Rara wie… Intussen is er een stel serums uitgevonden die ons komend jaar moeten redden van de te grote besmettingskans. Zien of dat gaat werken en of we er geen blijvende gevolgen aan overhouden. Niet elk middel tegen een kwaal is onschuldig gebleken tenslotte. Middelen erger dan de kwaal? We zullen zien. Naast dit dominante nieuws hadden we opnieuw te maken met terreur, op dat punt is elk jaar telkens een vraagteken, vele mensenlevens gingen daardoor verloren. In de VS verloor Trump de verkiezingen ook al gelooft hij dat zelf nog steeds niet. Blijft wel opmerkelijk dat toch bijna de helft van de Amerikanen die stemden voor juist deze man gingen. En de andere helft voor een broze democraat op leeftijd.
In eigen land komen de verkiezingen er in maart a.s. aan. Zoals het nu gaat wordt midden/rechts het grootste blok. Eens zien of we dat nu ook echt gaan zien in de samenstelling van een nieuw kabinet. Want de neiging links te betrekken bij alles wat we hier doen en denken is toch een groot probleem. De sluier van de vertrutting en opgelegd schuldcomplex over alles wat voorouders wellicht fout deden of wij nu doen maakt mijn persoonlijke afkeer van dat linkse denken groter en groter. Schuld opleggen aan hen die daar part noch deel aan hadden en claims laten uitkeren aan hen die nooit leden…..het is een slecht plan. Alleen daarom al is uw stem van belang. Maar dat is volgend jaar, oftewel vanaf morgen van belang. Vandaag kijken we nog een keer terug. En sluiten met een zucht van frustratie het jaar af. 2020 was heel bijzonder. Nooit eerder zoiets meegemaakt. Hoop dat we in 2021 weer normaler kunnen omgaan met wat ons allen boeit en bezig houdt. Heel fijne jaarwisseling en op naar een nieuw jaar…(beelden: eigen archief)
De eerder genoemde overname door dat veembedrijf uit Amsterdam zorgde niet alleen voor nog meer extra druk op de werkketel, ook mijn charterafdeling moest een tandje bij zetten, er kwam ook op enig moment een reorganisatie op ons af. De oud-manager van het Rotterdamse kantoor werd tussen mij en Ruud Breems ingezet. Met als portefeuille om de zaken te stroomlijnen en het management in toom te houden. Winst maken was de boodschap en dat Rotterdamse kantoor had kennelijk het e.e.a. over de gang der dingen op Schiphol gehoord. Ik vond deze constructie niet acceptabel. Het zorgde ook dat ik nu ineens met twee bazen boven me van doen had, waarvan een de handel toch wat minder begreep dan mijn oud-directeur die nu toch wat onder curatele werd gesteld. In de lagen onder mij ontstond ook beroering. Er waren mensen die hun eigen afdeling belangrijker vonden dat een goede stroomlijn van de organisatie en die hun best deden om de stoelpoten onder mij vandaan te zagen. Zeker als ik voor zaken in Maastricht zat merkte ik bij terugkomst dat men gewoon zaken had aangepast. Daarbij was ik als al eerder aangegeven moe geworden. Al die uren en dan ook nog wat weinig dank voor dat harde werken. Ik had intussen ook nog wat auto’s verkocht voor een Skoda-dealerbedrijf in Amsterdam-Zuid, waarmee de contacten steeds warmer werden. Als in mijn vorige verhaal (Leven met de Vliegende Pijl) al aangehaald moest dat bedrijf op enig moment haar organisatie opwaarderen om de ‘Nieuwe Skoda’ te mogen verkopen.
En daartoe wilde die importeur dat er een echte showroom werd gebouwd en een verkoopman werd aangenomen die de zaak zou kunnen representeren op waardige wijze. Mijn liefde voor het merk, ik had intussen mijn derde nieuwe aangeschaft in 1976, een S110Ls met een batterij lampen in en aan de neus en flink wat meer vermogen dan de voorgangers, en mijn wens iets anders te gaan doen leidde tot onderhandelingen. Die duurden best lang, want ik was voor dat dealerbedrijf een zwaargewicht, zeker salaristechnisch. Maar een gesprek met de eigenaar waar een adelijke vertegenwoordiger van de toenmalige importeur bij aanwezig was, zorgde voor een positief besluit. Begin 1977 zou ik overstappen van de luchtvaartwereld naar die van de auto’s. Toen dat nieuws op Schiphol naar buiten kwam waren de reacties tweeledig. De mensen van het importblok waren overgelukkig, want konden nu hun eigen ding ongecontroleerd (..) doen.
Op export was dat toch heel anders. Ook veel vertegenwoordigers van de airlines waarmee we werkten snapten het niet. Mister Luchtvaart werd ineens Mister Skoda?! Victor werd intussen benoemd tot mijn opvolger, maar wij hadden meer dan een collegiale band. Gelukkig ging de vriendschap nog jaren lang verder. In februari 1977 stond ik al een aantal dagen voor de dealer op de AutoRAI. En bleek ik een talent te bezitten om die wagens te verkopen. Zelfs zonder enige ervaring op dat gebied. Vanaf 1 april dat jaar was ik officieel in dienst. En begon dat nieuwe verhaal wat ik al eerder vertelde. Het bedrijf Hoogewerff werd intussen opnieuw doorverkocht. Het verdween uiteindelijk in een grotere combinatie. Enkele collega’s van toen sprak ik af en toe nog wel. Maar het was en werd nooit meer zoals in die beginjaren. Pionieren lag me wel. Het zal u duidelijk zijn geworden uit dit verhaal. Wat overigens later nog een verrassend staartje zal krijgen. Maar vermoedelijk deel ik dat stukje uit mijn carriere pas in het nieuwe jaar….nog even geduld…(Beelden: Archief) (voor de beschrijving van mijn overstap vanuit een ander gezichtspunt verwijs ik even naar: Leven met de Vliegende Pijl – 4 – Baanwissel – 29/7/18 hier gepubliceerd)
Mijn takenpakket was intussen zodanig uitgebreid dat ik naast mijn eigen afdeling Export en dat Charterwerk ook ineens de verantwoording droeg voor het importgebeuren. Die afdeling omvatte nu een reeks nieuwe mensen die van elders waren aangetrokken om de constante stroom goederen te kanaliseren en langs de douane te begeleiden. Daarnaast was er de aardig gegroeide oude groep waar ik ooit begon, waar nu mijn maatje Victor een belangrijk deel van het werk deed samen met een reeks dames voor al het typewerk. Waar nodig viel ik zelf bij als de Maastrichtse charters me niet bezig hielden. Dan had ik in de prive-sfeer ook de nodige verantwoording op me genomen. Ik schreef natuurlijk allerlei verhalen, werkte aan de Stichting die strijd leverde tegen de linkse actievoerders uit Zwanenburg en zo meer, was voorzitter geworden van de ouderraad op de school van onze zoon, en deed ook het nodige aan de coordinatie voor een club modelbouwers.
Kortom ik was er maar druk mee. En dat begon zich te wreken. Krakend en piepend begon het fysiek te klagen onder de belasting en de vele, vele uurtjes die ik toen maakte. Daarbij werd het bedrijf op enig moment toch tamelijk onverwacht overgenomen. De Rotterdamse directie wilde van het geheel af en deed het over aan een bekend Amsterdams Veembedrijf, Cornelder, dat in eerste instantie nog niet meteen tot maatregelen over ging, maar wel de nodige reorganisaties van de betrokken kantoren in het vooruitzicht stelde. Baas Breems was niet meteen geamuseerd en begon bijzonder gedrag te vertonen. Zo herinner ik mij dat we een heel groot account konden binnenhalen uit Hamburg. Een scheepvaartonderneming die naast reguliere vracht ook de nodige scheepsonderdelen met spoed wilde laten overvliegen vanuit Europa naar overal in de wereld. En contract om van te dromen.
De verantwoordelijke Sales-Manager zou naar ons toe komen voor kennismaking en onderhandeling. De Staf van ons bedrijf waaronder ik, moest aantreden voor dit verhaal en we zouden iets leuks met de man ondernemen. Baas Ruud bedacht dat we zouden gaan lunchen bij het toen nog bestaande restaurant ‘Het Bonte Schort’ in Aalsmeer. So far so good. Maar tijdens de voorstelling en welkomstdrankje bleek mij dat de Duitser niet dronk, en ook niet hield van spelletjes. En dat waren nu net de zaken die Ruud Breems zo graag deed. Met een arm aan de speelautomaat achter hem zat hij op een barkruk aan een drankje. Wij, de managers op de disciplines die er werktechnisch toe deden, trachtten het onheil af te wenden. Het lukte maar matig. De man, hij bleek zwaar christelijk, had zijn mening gevormd, het contract ging onze neus voorbij en werd door hem niet ondertekend. En dat was niet de enig keer dat ons dit overkwam. Het begon me allemaal op te breken….En dat leidde tot een beslissing die ik ook later nooit heb betreurd. (Beelden: Archief)
Altijdmijnmening 