Als je wilt weten wat er zoal wanneer speelde op het gebied van je omgeving, of bijvoorbeeld het weer, dan wel de politiek, moet je eens terugkijken in oude agenda’s of dagboeken. Mits je die dagelijks bijhoudt natuurlijk.
Ik zelf ben een dagboekanier en schrijf elke dag op wat er zoal voorbij is gekomen. Vaak beknopt, altijd leuk om later terug te lezen. Zie je ook wat je op enig moment bezig hield, boos of verdrietig maakte of waaraan je nu goede herinneringen hebt. Toen ik onlangs weer eens wat oude archieven doorspitte vond ik ook weer een stapel zakagenda’s terug. En bedacht me dat voor dit blog werk het wel eens leuk kon zijn te zien wat ik indertijd allemaal beleefde. Spannend of saai? Geen idee. Dus nam ik als concept even deze publicatiedatum en keek met jullie terug.
Bijvoorbeeld naar 23 februari 2004. Ik was toen nog flink actief met mijn advies- en trainingswerk en had overleg met een potentiële klant die een of ander concept wilde uitventen. Daarna had ik een begrafenis van een oude dame die wij al jaren hadden gekend en haalden na afloop maar even een lekker hapje met wat thee bij de bekende bakker Kwekkeboom in Amsterdam-Zuid. Zo verwerkten we verdriet…Maar…daarna werkte ik gewoon verder op mijn thuiskantoor. Zie vorig blogje…
Een jaar later (2005) was ik voor een uitgeverij druk met maken van bladen voor MKB Nederland en kregen we een nieuwe titel aangeboden daar die ik ook onder mijn hoede mocht nemen. In de middag was er een presentatie in de RAI voor een netwerkgroep waar ik indertijd lid van was. Lekker breed dagje. Een jaar later, in 2006, was ik weer actief met die bladen van MKB Nederland. Overleg met en bij de opmakers daarvan was in die periode een aantal malen per week van toepassing. Wat we wel zagen was dat de opbrengsten van de advertentieverkopen aardig tegen vielen.
MKB Nederland bleek geen echt fijne partner op dat punt. Zou nog een cruciale rol spelen in de maanden die volgden. In 2008 was er het nodige te doen voor de door mij indertijd met marketingplannen en adviezen bediende Winkeliersvereniging Bos en Lommer maar wilde een auto relatie ook een plan van aanpak voor zijn dealerbedrijf. Een nieuw communicatienetwerk was in de maak en dat vroeg om een meeting. Andere tijden.. deed je toen nog… In 2009 was de situatie totaal anders. Uitgeverij over de kop, ik bleef zitten met een stapel oninbare vorderingen en daardoor even het spoor bijster over wat nu te doen. Een jaar later was ik weer volop actief en deed aan promotie van mijn kennis en kunde onderweg. Helaas ging het met onze hond Purdy minder goed. Die liep toch wat op haar laatste pootjes.
Ennuh..Sven Kramer miste een buitenbaan en verloor zo goud op de Olympische Winterspelen. Vergeten we als volkje niet snel. In 2011 was ik weer druk met redactioneel werk voor een nieuwe MKB-krant in Haarlem. Was leuk werk. Ook diverse advertenties gemaakt voor auto klanten. Was toch lekker druk op de 23e februari van dat jaar. In 2012 was het allemaal weer anders. De crisis had toegeslagen en het aantal opdrachten matig. Maar ik bleef zoeken. 23-2-13 was op een zaterdag. En dan deed ik niet zo veel meer dan het koude weertype van dat jaar op die datum ondergaan. Was gewoon echt koud. Ik schreef intussen ook weer de nodige verhalen voor Auto-blog.nl waar ik al een aantal jaren voor actief was. Vooruit schrijven gaf altijd rust voor de publicatiedagen.
Op zondag de 23e februari 2014 waren we in Amstelveen om daar de smartphone van vrouwlief te laten upgraden. Zondagopeningen hebben zo hun voordeel. Op de terugweg naar huis kwamen we midden in de drukte terecht die werd veroorzaakt door een of andere voetbalwedstrijd van Ajax. Geen lusten maar lasten….. En zo heb ik een aantal jaren achter elkaar gezet waarbij de datum centraal stond. Grote verschillen onderling. Veel zal bekend zijn, soms nieuw. Ik blogde er soms ook wel eens over op dit platform of elders. Zelf zal jij als medeblogger of social-media-gebruiker ook wel van dit soort overzichten kunnen maken denk ik. Want in ieders leven zit afwisseling of ontwikkeling. Valt veel van te leren, zeker achteraf. (Beelden: Archief)
In mijn laatste professionele jaren bij en voor importeur Pon, leerde ik nog sterker dan voorheen het fenomeen ‘klantvriendelijkheid’ kennen en zeker ook waarderen. Het zat in de diverse bedrijven binnen die mij toen bekende branches niet in de genen. De klant centraal stellen en jezelf ondergeschikt maken is niet des ondernemers, om het over verantwoordelijke managers maar niet eens te hebben. Vroeg vaak veel aandacht en overtuigingskracht mijnerzijds. In de jaren daarna deed ik mijn advieswerk vanuit het bureau dat ik daartoe had opgericht en kwam o.a. in contact met de wereld van het midden- en kleinbedrijf. Daar was die klant slechts een geldautomaat zo leek het. ‘Zo zijn de regels en zo wordt het spel gespeeld’. Klant was vaak lastig (..) en stelde de meest onmogelijke eisen. Maakte niet uit of ik nu mensen hoorde met winkels of stallen op de markt. Alsof ik dertig jaar terug ging in de tijd. Sindsdien is er wel iets veranderd. Ook mkb-ers beginnen iets te snappen van klantvriendelijk gedrag, al was het maar door de enorme concurrentie van nieuwe winkel(keten)s die het landschap op dit punt verbeterden.
Maar er blijven altijd diehards volharden in het denken vanuit de eigen normen en waarden. De klant als decor, ‘mijn eigen protocol’ van groter belang. Zo kreeg ik onlangs twee voorbeelden aangereikt vanuit een grote bankinstelling op verschillende plekken in de regio waar die instelling kantoren heeft zitten. Medewerkers die het niet de moeite waard vonden af te wijken van de eigen gedragslijn en het begrip klantvriendelijkheid toe te passen. Voorbeeld 1; vestiging in Midden-Nederland. Normaal zit daar erg aardig personeel. Nu was de bezetting anders. Een van de voor ons nieuwe medewerkers was druk met een man die kennelijk zijn hele financiele hebben en houden met hem wilde doornemen. Aan de open en centrale balie, wat ik toch een beetje vreemd vond. In een afgesloten kantoortje zat nog een bankman, maar die had kennelijk een andere rol want keek vooral voor zich uit. Toen bleek dat wij wel erg lang zouden moeten gaan wachten besloten we intussen even iets anders te gaan doen. Boodschappen bijvoorbeeld. Nadat we een minuut of 20 later terug kwamen was de situatie niet veranderd. Maar de medewerker achter de balie merkte ons wel op. ‘Kan ik u helpen?’ vroeg hij terwijl de klant met al zijn papieren nog steeds tegenover hem zat.
Wie mij kent en al regelmatig volgt hier op mijn mening blogs weet dat ik iets heb met startups. Met name omdat we in de moderne tijden al zo vaak horen of lezen over faillissementen van voorheen toch bekende bedrijven. Jonge mensen die dan de uitdaging aangaan om een eigen onderneming opzetten en hun ziel en zaligheid er in leggen kunnen rekenen op mijn steun in zekere zin. Een van die mensen is Tamara Mol. Ik heb haar ooit in een werkzaam verleden leren kennen als een steun en toeverlaat bij een reclamebureau dat zich bezighield met allerlei vormen van promotie maken. Tamara was daar accountmanager, maar ze blonk uit door haar inzicht, rust en talent om lastige situaties goed op te lossen. Een talent op zichzelf dus, met de nodige managementkwaliteiten. Ze leerde zich de rug krom om haar kennis en basis nog wat te vergroten. Sportte, maar hield ook van feesten. En wie organiseerde dan daarna de betaalbare taxi’s? Juist!
Ergens in 2006 scheidden onze wegen. Zij trok verder, werkte voor een paar bureaus waar ze nog meer dan voorheen organiseerde en groeide uit tot een onderneemster. Vorig jaar zette ze de stap. Op het juiste moment in haar leven. Ze richtte TOOS op, een naam die gewoon aanhoort maar staat voor Tamara’s Office Ondersteuning & Secretariaten. Ze biedt haar diensten aan bij branche- en ondernemingsverenigingen of projecten voor bedrijven en overheidsinstellingen op gebied van marketing en reclame. Als ze haar secretariaatswerk aanbiedt doet ze dat voor o.a. het behandelen van mail, post, telefoon, website, social media-accounts, maakt ze nieuwsbrieven (en verstuurt ze uiteraard) organiseert bijeenkomsten en zorgt dat ze de spin is in het web van bedrijven en ondernemingen die juist om zo’n duizendpoot verlegen zitten.
In tijden van kostenbesparing op FTE’s een geweldig alternatief. Tamara gelooft er heilig in dat dit een succes wordt, en guess what? Ik ook! Want zo’n TOOS wil je in huis hebben hoor. Het ontlast ondernemers of besturen van die ondernemingsverenigingen die hun werk er vaak bij doen. TOOS komt alles oplossen en naar ik begreep tegen zeer acceptabele tarieven. Haal je geen fulltimer voor in huis. Wel een buitengewoon gedreven onderneemster die werkt voor drie en ook nog eens een fraai plaatje biedt. Uiteraard bied ik haar een paar platforms. Dat verdient ze, al was het maar om wat ze voor mij en mijn werk in het verleden heeft betekend. Voor elke bolleboos een eigen TOOS zou ik denken! Wie meer wil weten moet maar even kijken op haar leuke website: 
Altijdmijnmening 