Hier is Hilversum 1…

Hier is Hilversum 1…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: optimale-burgers-zijn-marionetten.jpg

Ik stam nog uit het tijdperk dat volwassenen en kinderen de radio zagen als het grootste goed wat de moderne tijd ons kon geven naast de auto en het vliegtuig. TV bestond nog maar nauwelijks en kwam in de meeste gezinnen van onze straten of wijk niet voor. Daarbij waren er de zuilen die ieder zo hun eigen programmering kenden die soms tenenkrommend van aanbod was en met name minder informatief. Maar er was een uitzondering, de nieuwvoorziening door het ANP. Dat mocht de nieuwsberichten verzorgen op het hele uur en dan ging de radio in veel huishoudens even op een hogere stand qua volume.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: strijen-2.jpg

Vaak was het nieuws dat werd gebracht van gisteren, een enkele keer van dezelfde dag maar dan met uren vertraging. Zo weet ik nog goed hoe dat ging met rampen als die in Zeeland (als klein kind raakte ik onder de indruk van het feit dat daar de zee in winter 1953 het land op was gekomen), de invasie door de Sovjet-Unie van Hongarije (1956) en de ellende die dat teweeg bracht of zo meer. Het nieuws was ook altijd stipt op tijd en de nieuwslezers spraken bijna bekakt ABN.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: p6140059.jpg

De radio als bron van waarheden en zeker neutraal. Kom daar nu maar eens om. Ik beluister dat medium nog steeds vele uren van de dag en weet zeker dat men door invloeden van buiten vaak te laat begint met voorlezen van het nieuws, maar ook dat daar veelal een zekere kleuring aan wordt meegegeven. Neutraliteit ver te zoeken. Je hoeft slechts het nieuws over conflicten of politiek te volgen en je weet dat men flink buiten de lijntjes kleurt en dan ook nog met een rood/groen potlood. Daarmee is die nieuwsvoorziening leuk als algemeen medium, maar helpt men bij de radio wel mee om zelf dat nieuws wat te duiden. Net als uw meninggever dat doet. Ik doe dat veelal via digitale kanalen die vooral mijn interessegebieden kunnen aanvullen. Zoals bij vliegincidenten of bijvoorbeeld explosies dan wel de grote brandhaarden in de wereld. Dan laat ik me niet door gekleurde media voor de gek houden.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: p6140053.jpg

Immers vaak weet men het verschil niet tussen een Boeing 787 of 737, ziet terreur als een daad van verzet en noemt extremisten demonstranten. Het is maar waar je voor wilt staan. Maar journalistiek als vakgebied is toch iets anders. Die neemt niet aan, maar vraagt door. Dat kleurt niet maar onderzoekt. En pas als men de feiten op een rijtje heeft komt men met steek houdende conclusies. Niks voor de wereld van de zelf benoemde beroemde influencers, vloggers, podcastvullers of namaakjournalisten. Die leven van clicks, van kulnieuws, van feiten die niet worden gecontroleerd. En veel mensen hangen dat aan alsof de ANP met zijn vroegere radionieuws terug is gekeerd op digitale kanalen. Daarbij weten veel consumenten van dit nieuws niet dat heel wat ‘nieuwsfeiten’ niet veel meer zijn dan ‘advertorials’ die worden betaald door de afzender. Omdat men in de communicatiewereld ook wel weet dat een advertentie wellicht niet wordt geloofd, maar een stukje ‘vrije nieuwsgaring’ wel. En zo geloven we bijna alles wat voorbij komt aan onzin en fake nieuws. En zien we ook niet dat veel door ons als betrouwbaar geachte media in handen zijn van een (links) uitgevershuis dat ook op TV haar belangen heeft. En dat de betrouwbaarheid omgekeerd evenredig daalde met het stijgende belang van de aandeelhouders of politieke opdrachtgevers. Het is maar dat u het weet. ‘Dit was het nieuws’. Prettige donderdag verder….(Beelden: Archief)

Isolatie…

Isolatie…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: p9160189_edited.jpg

Soms vraag ik me af wie nu wie in de maling neemt bij al die metingen op gebied van klimaat of milieu en al helemaal als een of andere overheidsinstantie ineens ongevraagd in onze buurt foto’s maakt van de panden waarin wij wonen. Dit doet men om zogenaamd een beeld te kunnen krijgen van wat bij wie aan warmte of andere zaken verloren gaat en dan daarmee een actie aan te bieden om ons huis ‘extra te isoleren met een korting van maar liefst 1000 euro per adres’.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: p9160191_edited.jpg

Men maakte warmtescanbeelden van alle huizen, ook van het onze en gaf via een officieel uitziend rapport aan wat er allemaal mis was met dat bescheiden stukje thuis waarin wij al ruim 30 jaar wonen. Als ik die scan zie viel dat kennelijk allemaal niet mee. En de organisatie die hier achter steekt was het hier gaarne mee eens. Er moest meteen worden ingegrepen wilde ik dat klimaat redden. Maar nu even over de feiten. Precies op de plekken waar dit rapport over rept als ‘onvoldoende’, hebben wij in het recente verleden voor een kapitaal nieuwe isolerende kozijnen, ramen, deuren en zo meer laten monteren.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: p9160190_edited.jpg

Alle glas is HR++ en wij weten inmiddels al een paar jaar dat dit veel scheelt t.o.v. de vorige items die daar al wat jaren zaten. Daarnaast gingen we over op elektrische koken, we lieten onder de vloer de boel isoleren en hebben door eerdere verbouwingen ook een aardig inzicht over isolatie op de bovenste verdiepingen. Dat het rapport ook rept over verlies van warmte via de ventilatieroosters snap ik nog wel, sterker nog, wij hebben vaak een raam op de kiepstand overdag, want we houden van frisse lucht in huis.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: januari-2007-003.jpg

En met vier katten als familie is dat soms geen overbodige luxe. Kortom, we hebben er aardig voor geinvesteerd en maakten het huis tot een goed functionerend onderkomen qua warmte en koelte. De CV-ketel is onlangs vervangen door een hyperzuinig apparaat en het rapport komt me dus niet gelegen. Ik vertrouw het niet en zie meteen dat er organisaties en bedrijven aan willen verdienen. Een aantal jaren terug was er ook al zo’n actie, toen nog zonder foto’s, maar wel om onze huizen hier totaal te laten omvormen tot geisoleerde bunkers. Bleek dat hetzelfde Energieloket haar eigen bevriende bedrijven had die men graag langs de deuren stuurde om ons van alles en nog wat aan te smeren. Bleek dat een deel van de huizen (ook het onze) allang bepaalde maatregelen in zich droeg en en bewoners geen behoefte hadden aan nog meer. Mensen zijn geen slaven, we zijn eigenaars, we maken zelf uit wat we wel en niet doen, en als….dan vooral omdat het comfortabeler is. Daarbij, geld groeit bij de meesten niet op de rug, het moet ergens vandaan komen. En de wereld redden staat minder prominent beschreven in de eigen doelstellingen dan het overeind houden van een beetje leven na (in mijn geval) 55 jaar hard werken. Kortom, de aangeboden energiecoach laat ik maar even op zijn lauweren rusten. Doe ik zelf ook. En geniet intussen van de rust en het feit dat die fraaie ramen en deuren me zomer en winter meer dan bevallen. Die 1000 euro is een fooitje in vergelijking met wat me dat eerdere ver/gebouw allemaal kostte…. (Beelden: archief)

Boeken en bieb…

Boeken en bieb…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: fri-423015-de-pijp.jpg

Met dank aan de vroegere opvoeding en scholing was en ben ik een gretig lezer. Van alles en nog wat, ik verslond en verslind het. Geen digitale flauwekul, een boek is van papier, voelt en ruikt vaak lekker en is meestal het bewaren waard. En zo groeide en groeit de persoonlijke bieb met het jaar, nog net niet met de dag. De eerste nieuwe boeken voor dit jaar 2025 zijn met dank aan de recente verjaardag alweer ingeschreven.

Ik hou alles netjes bij, maak foto’s van covers, opdat ik geen doublures in handen krijg. Dat is altijd zonde van je centen of de inspanningen om wat je niet blieft weer terug te moeten brengen naar de leverancier. En omdat ik alles bij houd kan ik aardig aangeven dat het ene jaar meer toevoegingen kende dan het andere. Of dat ik het ene jaar wat meer historische titels toevoegde en het andere wat meer op de liefhebberijen gerichte. Wat ik ook zie is dat de prijzen van nieuwe boeken door de recente jaren heen bekeken nauwelijks zijn gestegen. Ook al willen vooral de linkse stromingen ons doen geloven dat een BTW-verhoging zou lijden tot een culturele ramp, in de praktijk van alle dag blijkt dat die boeken jaren geleden best al prijzig waren en nog zijn.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: fri-424.-the-concorde-story-5th-edition-img_8502.jpg

Daarbij zijn heel wat van vroeger bekende uitgeverijen gestopt en de grondstoffen zoals papier aardig duur geworden. Ik weet niet hoe het jullie gaat op leesgebied, maar bij mij komen er jaarlijks zo’n 70 nieuwe titels bij (ik tel geleende boeken niet mee). Daarmee breid ik de collectie dus telkens wat uit, maar ik voer ook af en toe wat af. Vorig jaar een kleine 20 boeken richting kringloop. Veel studieboeken uit oude vakgebieden. Ik hoef die kennis niet meer op te halen, dat zit al in de bol. Toch was vorig jaar er uberhaupt wel een van krimp op boekengebied.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: wp_20160126_014.jpg

Deels veroorzaakt door de grote stapel nog te lezen exemplaren. En….ik lees soms zoals al eens eerder beschreven drie titels door elkaar heen. Dan nog loop je achter…. Maar ja, het moet ook geen werken worden…. Vorig jaar, 2024, kwamen er 30 nieuwe luchtvaart-gerelateerde titels bij, 13 serieuze strips (waaronder de Buck Danny-reeks) 8 auto-gerelateerde titels, 8 cultureel/historische boeken, 3 die gingen over vervoer per spoor of tweewielers, 1 over specifieke humor, een enkele biografie en nog een boekwerk over schaalmodellen. Dat maakt het voor sommigen vrij specialistisch wellicht, maar in de jaren daarvoor was de verdeling weer totaal anders. Een enkele titel deel ik na uitlezen weer hier en maak een relevant blogverhaal naar aanleiding van de inhoud van zo’n boek. Dat vind ik dan wel weer extra aardig. Zeker als tegenwicht voor soms breed geuite vooroordelen of namaakfeiten uit andere bronnen. Kortom, lezen en weten is belangrijker dan zo maar wat uiten. En dat laatste mijd ik graag. Wie van jullie is ook een verstokte lezer(es)?? Ik ben benieuwd…….(beelden: Archief)

Zondagse herinneringen…

Zondagse herinneringen…

Zomerse zondagen…. In de jeugd vaak het domein van de tripjes naar de Veluwe of zo. Met vrienden van de ouders. De Posbank op of bij familie van die vrienden op bezoek die daar overal en nergens bleken te wonen. Wolven waren er nog niet, maar wilde zwijnen wel en ook herten. Maar erger waren de zondagen als we nergens heen gingen en ons als kinderen thuis moesten zien te vermaken. Veel van de jeugdvrienden van toen verkeerden dan wel elders, ze zaten op de camping of waren weg getrokken naar het Amsterdamse Bos. Dat zat je echt met je ziel onder je arm als naar vrijheid snakkend kind wat ik toch wel was. De hele week was het al een en al verplichting waaraan je moest voldoen en de drukte van de woonstraat was dan ook afleidend.

Op zondag deed de verhuurafdeling van dat grote garagebedrijf in de straat nog wel wat zaken. Met name de aangeboden VW-busjes gingen dan grif weg. Huisvaders van grote gezinnen hadden daar wel iets mee want dan kon de hele kinderschare met limonade en broodjes worden ingeladen voor een avontuurlijke rit naar de heide van Bussum of zo. Gingen wij zelf niet onderweg dan keken we met belangstelling wat er allemaal voor types in die wagens stapten. Sommige van die chauffeurs reden alleen op zondag eens in de maand wat rond met vrouw en kroost.

En dat ging vaak niet te soepel. Voyeurisme van de bovenste plank. Later kon je dan in de om de hoek gelegen Van Woustraat kijken naar alle dagjesmensen die per auto naar onze stad kwamen om daar vertier te zoeken en vinden. Soms helemaal uit Duitsland vandaan en nog wel eens via de Bollenstreek naar Amsterdam gereden want dan hadden zo een bloemenslinger op de motorkap vastgebonden zitten. Vreemde gewoonte. Maar omdat je indertijd geen 24uurs economie kende en de lokale middenstand vaak nog sloot op zondag was een ijsje kopen of zo er voor ons niet bij. Best vervelend. Bij slecht weer binnen blijven, nou ja, je kon ook naar een of ander (katholiek) filmzaaltje waar ze vaak ‘Koiboifilms’ (..) draaiden voor de jeugd en dat kostte een kwartje of zo. Thuis was het vaak niet leuk want dan stond daar een of andere klassieke zender op en moest je ‘je kop houden’ i v m de fraaie muziek. Nou dat vonden wij als kinderen niks. Dus hoopte je op zonnig weer. Zodra je ontdekte dat er nog wat straatvriendjes met hun ziel onder de arm liepen was je blij. Zelfs de minder populaire goden waren beter dan je zelf moeten zien te vermaken. Als ik er aan terugdenk voel ik slechts grote leegten. Zondag was dus pas leuk als we ergens heen reden. Nu is mijn voorkeur juist omgekeerd. Ik vind het pas fijn als ik op die dag nergens heen hoef. Omdat ik me altijd weet te vermaken met iets of niets…. Kortom….er is veel veranderd in al die jaren….En bij jullie??? Ook herinneringen aan speciale zondagen??? (Beelden: archief)

Keuzes maken…

Keuzes maken…

Het zal vast iets van doen hebben met uit welk nest je afkomstig bent of wat je van thuis heb meegekregen als het gaat om keuzes maken richting jouw eigen mening, of bijvoorbeeld wat je later gaat doen. Zeker als men thuis zwaar gelovig is (voorbeeld) of politiek in een bepaalde richting zijn/haar heil zoekt (voorbeeld) maakt dat veel uit wat betreft dat waarvoor je zelf zult staan. Soms is dat 180 graden anders dan je als voorbeeld en advies mee kreeg of juist precies die lijn als levenslot. Bij conflicten zoals die in Oekraine en Gaza, of vroeger de Vietnamoorlog en zo meer zie je vaak tweespalt in de samenleving ontstaan.

Dan komt de ware aard van sommigen boven. Men kiest fanatiek voor de een of andere partij en graaft zich in om zo andersdenkenden te overtuigen van het eigen gelijk. Meestal gaat dat prima, maar zodra geloof een rol speelt worden standpunten verhard en komt het soms tot geweld dat lijkt op dat van het grote voorbeeld elders in de wereld.

De recente studentenopstanden in onze grote steden maakten duidelijk wat ik bedoel. Maar voor mij is vernielen, plunderen, gevechten aangaan met het gezag meteen reden om elk argument van de partij die dat gedrag vertoont opzij te schuiven en niet meer tot me te nemen. Kwestie van keuzes maken. Geldt ook voor klimaatreligieuzen die vooral de anarchie kiezen om ‘eisen te stellen’ aan het gevestigde bedrijfsleven of gezag. Zo wil men hier 18 miljoen mensen dwingen om hun gelijk te accepteren.

Nou ja, een piepklein deel van die 18 miljoen mensen kiest voor die extremistische aanpak. Altijd een echt kleine minderheid, maar toch. Die kiezen er voor om te stemmen op extreemlinks of erger. Want ‘er moet iets veranderen’, waarbij men over het algemeen vooral denkt aan het eigen welzijn en inkomen. In dat kader geldt ook dat er mensen zijn die zgn. ‘kiezen voor een elektrische auto’ omdat dit beter is voor het ‘milieu’. Ze vergeten daarbij dat ze vooral kiezen voor zo’n vehikel omdat die dingen worden gesubsidieerd door de overheid en ze minder belasting hoeven te betalen als ze er in rijden.

Veelal is ook de werkgever al zover overtuigd van dat fiscale voordeel dat men namens werknemers kiest voor die soort van vervoer. Voor mij zelf geldt dat ik kies voor de democratie als beste vorm van samenleven en ook voor de vrijheid van meningsuiting. De dictatuur van extreemlinks of islam ligt mij niet zo. De haat die veel van die mensen uit genoemde stromingen laten zien t a v onze vrije samenleving bepalen mijn keuze. Of dat nu voor onze stad, het land, of dat Europa van nu op gaat. Geen enkele dictatuur brengt gewone mensen een beter leven. Vrije keuzes wel. En zo lang we die mogen maken ga ik daar in mee. Dat kreeg ik van thuis dan alsnog wel mee. Koester die keuzevrijheid mensen…..En doe er mee wat je zelf het beste uitkomt…maar laat je stem zeker vandaag niet verloren gaan. (beelden: Archief)

30 jaar alweer…

30 jaar alweer…

Het was niet met al te veel enthousiasme dat wij indertijd het nieuwe land en die polderstad waar we veel mensen om ons heen wisten waarmee we het plezierig hadden, verlieten en terug verhuisden naar het oude land. In de periferie van de hoofdstad vonden we onze nieuwe woonstek. Dat had best nog wat voeten in de aarde. Want een oekaze vanuit het toenmalige bedrijf waar ik mijn managementtaken verrichtte vond de afstand tussen Almere en Voorschoten, mijn toenmalige werkplek, echt te groot en door de vele files ook veel te stressvol.

Nu was het zo dat net in die periode dat ik daar woonde en elders werkte allerlei werkzaamheden aan de verbindende wegen zorgden voor dagelijkse enorme files wat inderdaad leidde tot grote rijstress. Daarnaast was de forenzen-kilometrage voor de toenmalige directeur van het bedrijf reden om te bedingen dat ik echt binnen een jaar moest zien dichter bij kantoor te komen wonen. In de arbeidsovereenkomst stond dat ook letterlijk zwart op wit. Onze zoektochten van toen om echt te verhuizen deden we echter op een laag pitje.

We hadden indertijd een groot huis beschikbaar, een redelijk leuke omgeving, met buren, vrienden en familie om ons heen. Maar toen dat jaar zijn einde vond en de druk werd opgevoerd om nu toch echt eens werk te maken van die verhuizing namen we een besluit om er dan serieus naar te kijken. Een goede vriendin van ons gaf de doorslag. Een collega van haar moest ook gedwongen verhuizen toen het bedrijf waar zij werkten besloten had naar Oost-Nederland te verkassen. En ook die man moest mee. Zijn huis kwam aldus te koop, en zij, onze lieve vriendin, bedong dat wij prioriteit kregen bij het bekijken van en eventueel overgaan tot aankoop. Dat moest dus in rap tempo. Wij kwamen, zagen, en overwonnen.

De prijs werd afgemaakt, de hypotheek geregeld (toen met 8.2% effectieve rente) en in de laatste week van december de overdracht geregeld. Wij waren ineens huiseigenaar. December 1993. Precies 30 jaar geleden. Toen wij een dikke maand later echt verhuisden merkten we dat het huis toch ietsjes kleiner was dan we eerder hadden ingeschat, we moesten passen en meten om alles kwijt te kunnen, maar uiteindelijk kwam dat alles toch op zijn plek terecht. En dat bleef het tot op de dag van vandaag. Het huis werd een echt thuis. We trokken het b.w.v.s. ‘aan’. We deden de nodige aanpassingen door de jaren heen en voelen ons er nog steeds senang. Net buiten de drukte van het centrum, een dorp in stedelijke omgeving en met het OV zijn we in 20 minuten op de Dam, hartje centrum. We weten wat we hebben, niet wat we eventueel nog kunnen krijgen. Maar wie weet. 30 jaar is lang, persoonlijk heb ik zelf nog nooit zo lang ergens gewoond. Dat zegt veel. Wellicht alles. Ik vraag mij in dat kader wel af, hoe vergaat het jullie op dat punt? Zelf ook een regelmatige verhuizer of juist een ‘plakker’ voor wie het thuis precies dat biedt wat je als mens zoekt?? Laat maar weten. Intussen zitten wij aan de bubbels met taart, want 30 jaar is natuurlijk niet niks….(Beelden: Prive)

Vakantie…

Vakantie…

Terwijl ik dit opschrijf is er weer een regio in ons landje waar de schoolvakanties zijn uitgebroken en hele gezinnen bepakt en gezakt richting een of ander leuk oord vertrekken. Sommigen kiezen voor de auto als pakezel en rijden dan in een rechte streep naar het zuiden (dan wel met tien tussenstops ivm elektrisch rijden)of een enkeling met gezin richting het noorden. Nog wat grotere volksstammen stappen in het vliegtuig en staan binnen een paar uur op de plek van hun dromen. Een deel van het volk neemt de trein, want dat is zo leuk nostalgisch en voldoet aan het beeld dat slechts de trein groen verantwoord zou zijn. Als ze dan na 8-12 uur reizen verkreukeld aan zijn gekomen zien ze daar hun buren of familie die veelal op efficienter wijze dezelfde kant op kwamen binnen 1-2 uur.

Maar dit terzijde. Vakantie zorgt ook voor minder files in eigen land en dat maakt de voor mij interessanter uitjes een stuk plezieriger. Als ik in normale omstandigheden rijd is het vaak wel erg rekening houden met de drukte. En met achterlijke mafketels die zich van god noch gebod iets aantrekken en je naar het leven staan als je het waagt op hun (..) linkerbaan te rijden dan wel min of meer volgens de geldende snelheidsregels in dit land. Maakt het rijden er niet leuker op. Hoe dan ook, vakantie. Vroeger was dat echt pure luxe.

Als kinderen kregen we indertijd 6 weken vrij in de zomer. We vermaakten ons dan wel op de diverse plekken in en net buiten de stad, maar de ouders hadden ook vaak nog wat geld bij elkaar gesprokkeld om met een goede uit de handelsvoorraad afkomstige auto van dees of geen merk een trip te maken naar Limburg. Dat was toch de favoriete bestemming voor mijn moeder en het was waar, als je eenmaal Roermond voorbij was veranderde het landschap totaal. Hoge bergen naast de kolenmijnen en in het zuiden van de provincie die prachtige groene heuvels tussen Valkenburg en Vaals.

Spannend de illegale tochten naar Belgie of bij het Drielandenpunt en dan even drie stappen zetten in Duitsland. Als kinderen genoten we. Want wat thuis normaal niet kon of mocht, ging hier in dat Limburgse land en op dat moment wel. Lachende ouders, ontspannen sfeer, en altijd die weemoed als we weer terug reden richting hoofdstad. Waar je toen als echte vakantieganger nog best een uitzondering was. Want schoolvakantie….en weg geweest. Was niet iedereen gegeven. Nu zijn de thuisblijvers uitzondering en de reizigers de norm. En terecht. Zo lang het nog kan en mag, doen! Elders leer je veel over andere culturen en gewoontes. Nou hoef je daar niet perse voor naar het buitenland want dat is inmiddels naar hier getrokken. En in onze stad valt qua eten zowat elk buitenland ook hier te proeven. Maar die patat die wij altijd aten in Roermond op de terugreis, met een zalige knakworst als extraatje, doet me nog steeds het water in de mond komen… Lijkt overdreven, is het niet. Geldt ook voor vlaaien daar. Nou ja, wie gaat wens ik een fijne vakantie. Wie blijft….ook! (beelden: archief/prive)

Impulsgedrag…

Impulsgedrag…

Onlangs uitte een goede vriend in mijn richting de persoonlijke observatie dat hij het idee had dat ik ‘vaak impulsief zaken aankocht’. Hij zelf was niet zo. Was soms maanden van te voren bezig met op- of uitzoeken van details of specificaties dan wel prijzen voor een artikel of grotere aankoop. Daarmee wist hij wat hij in huis haalde of voor de deur. Ik geeft toe dat ik daar even over moest nadenken. Was dat nou echt zo? Conclusie; het viel en valt wel mee. Maar als ik iets in de bol heb ga ik in een bepaalde richting en wacht tot ik het ‘juiste gevoel’ heb naast allerlei rationele afwegingen die tot een besluit moeten of kunnen leiden. Dat juiste gevoel had ik ooit met die partner die mijn leven lang geleden alweer verrijkt(e). Maar ging ook op voor dat huis waarin we nu wonen en wat de eerste koopwoning van ons als familie ooit was. De eerste keer dat ik hier binnenstapte en even rondkeek wist ik dat het ‘goed voelde’.

De veel serieuzer zaken als financiering, verhuizing etc werden bijna bijzaak. En het huis stelde niet teleur. Gold ook voor de aankopen van hobbyzaken of nieuwe auto’s in de afgelopen pakweg 25 jaar. Je weet wat je wilt (en echt na zoveel jaren in de branche weet ik dat echt wel..), zoekt er een leverancier bij die dat gevoel ook overdraagt en hup, je doet zaken. Nooit teleurgesteld. Dat geeft toch een zeker vertrouwen.

Ook bij de keuze van nieuwe huisdieren door de jaren heen ging het zo. Goed gevoel? Leuk diertje? Aanvulling op ons gezin? Doen! Anders wordt het echter wel als ik die besluiten moet nemen namens anderen. Want dat is veel ingewikkelder. Je schat zaken wel eens verkeerd in. Nou ja, dat lost zich ook door de tijd heen wel weer op. Maar toch. Daar kleun ik wel eens mis. Bij het kopen van meubels ben ik overigens qua afstemming van gevoel op ratio ook zo…. Je gaat even proef zitten, bezoekt diverse winkels (een crime) en krijgt een bepaald gevoel of niet. Jaren geleden alweer met het huidige bankstel deden we dat ook.

We hadden een bepaald budget in de bol en beschikbaar voor dat jaar en wisten wel ongeveer wat we wilden. Hadden indertijd een oudere poes en twee jonge katers in huis. Bank moest dus tegen een stootje kunnen. Op enig moment vonden we bij een grote Brabantse meubelzaak met filiaal in Amsterdam Zuidoost een bank die heerlijk zat. De verkoopster wist van wanten en maakte een fraaie deal. We gunden haar de order. Nog even terug naar huis, uitmeten en nog eens rekenen. Kon, qua ruimte en geld, maar ook ‘die extra stoel zou handig zijn in dezelfde stijl’. Dus terug en de order aangevuld en geplaatst. Die stoel werd een met dezelfde stof als de bank uitgemonsterde fauteuil die heerlijk zat. Met lederen zijstukken… Kan dat wel met die katten? Ja hoor, gaat prima… Doe maar. De dure stoel kwam er bij. Extra-budgettair. Na levering harkte de oudste van de twee jonge katers van toen binnen een dag of wat de nodige halen in het leer… En dat is niet beter geworden door de jaren. De opvolgers voor die toenmalige katten weten of van wanten en die stoel heeft iets voor ze. Helaas. Dus dat wordt binnenkort weer zoeken. En nog wat langer nadenken en niet ‘vanuit een impuls’ besluiten. Best lastig. Maar ik heb mijn lesje geleerd…. Nou ja, op het gebied van meubels dan. De rest bevalt nog steeds prima. Daarnaast…. Kopen (shoppen) is ook best leuk…als je er van houdt? Zijn jullie, beste volgers, impulsmensen of meer van het lange nadenken en dan pas besluiten? Even los van de beschikbare budgetten, want die zijn ook bepalend natuurlijk…Ben benieuwd….. (Beelden: Prive)

Feest van de Koning..

Feest van de Koning..

Morgen is het weer Koningsdag. Niet dat ik me direct hoef bezig te houden met ‘wat trek ik aan om weg naar Den Haag voor het feest’ hoor. Want hoe zeer ik de Koning en zijn gemalin op prijs stel, mij kent hij niet en zal me dus ook niet uitnodigen. Maar wat hij wel altijd goed regelt is het feestje rond zijn verjaardag zodanig breed laten vieren dat we op een of andere wijze met zijn verjaren bezig kunnen zijn. Wij doen dat zelf traditioneel door een bezoekje aan wat vrijmarkten, waarbij we dan telkens tussendoor de thuisbasis bezoeken voor de nodige tussenstops of het ontladen van dat wat eigenlijk wel wat zwaar is om mee te blijven sjouwen. Als het weer meezit een van de leukere dagen van het jaar waarbij we dan en-passant ook nog eens heel stevig wandelen.

Tussen de 18/20.000 stappen geen uitzondering. Gewoon genieten. En dat was door corona ineens onderbroken. Gewoon een gemis. Want deze traditie kennen wij hier in de hoofdstad al jaren. Ooit begonnen met de oude Koningin Juliana en via Beatrix doorgegeven aan Willem A. die echter de datum van dat fenomeen om e.o.a. reden veranderde. Nou ja, maakt ons niet uit. Met name in Amsterdam zijn de feestjes op straat er niet minder om, ook al legt de Gemeente elk jaar meer en meer verplichtingen op aan deelnemers. Vergunningen voor ongeveer alles, men zet boa’s in die vooral mensen met kleedjeshandel sommeren om in te binden en de Voedsel- en Warenautoriteit controleert op de kwaliteit van aangeboden eten en drinken.

Voorheen was er op het Museumplein altijd een evenement door een of ander radiostation, maar dat werd de Gemeente te druk, dus die lui moesten verkassen en zetelen tegenwoordig vaker in een stad in Brabant of zo. Amsterdamse mensen vieren echter hun eigen feestjes wel en worden juist die ene dag oranjegezind, wat op zich na alle linkse revoluties in deze stad al een wonder op zich te noemen is. Maar ons maakt het niet uit. Wij hobbelen rond, kijken of er echte leuke spullen te vinden zijn voor weinig, creatieve lieden hun kunsten vertonen en of we die ene dag in het jaar wel kunnen komen tot love and peace. Een volksfeest voor iedereen, al is het voor bepaalde lieden ook weer net als bij carnaval in het zuiden. Niet iedereen houdt er van, dus er willen nog wel eens wat Tesla’s de stadspoorten verlaten richting gebieden waar men deze tradities niet kent. Tradities die ik hier wel vaak opgepikt zie worden door buitenlandse toeristen. Die komen er speciaal voor en kijken met plezier en verbazing naar die mallotige Nederlanders in hun rare oranje outfits en springerige feeststemming. Vaak hebben ze dan zelf iets oranjes aan hun kleding hangen en sommigen zelfs onze nationale driekleur. Kijk, dan snap je het pas… Hoe dan ook, morgen zijn we hier even stiller dan normaal. We gaan weer afzien. De wekker gaat vroeg af, maar dan zijn weer ook weer op tijd terug….. Home sweet home… Wish me luck….En Willem….van harte man! En o ja, voor hen die ons zoeken, we vallen meteen op…man en vrouw in oranje gekleed…kan niet missen…(beelden: Prive)

Ik voel ik voel wat jij niet voelt…

Het was best een vrij leven wat ze leidde. Ze had er zelf voor gekozen. Kon niet omgaan met haar familie en dat geloof dat haar steeds meer onderdrukte. Haar moeder die steeds maar vertelde wat ze wel en niet mocht doen. Wat hoorde of niet. Nou zij voelde wat voor die jongen die haar had uitgelegd wat haar lichaam voor plezier kon geven als ze bepaalde dingen met hem deed. En ze voelde vooraf dat het goed zat en achteraf ook dat het minder plezierig was dan ze vooraf had verwacht. Maar dat gaf ze niet toe. Ze dronk drankjes omdat haar vriendinnen dat ook deden en ze werd een beetje dronken. Voelde de volgende dag niet echt fijn. Ze voelde dat ze geen gevoel had voor autorijden. Ze probeerde het wel, haar vader betaalde de lessen, maar het werd niks. Ze voelde zich niet thuis in het verkeer. Ze voelde dat ze creatief bezig moest zijn. Haar handen maakten wat haar hoofd bedacht, maar verder vond ze school maar niks. Dus ging ze daar vanaf, huurde een garagebox waar ze met het bij de supermarkt verdiende geld net de eigenaar van kon betalen. Zocht bij kringlopen blanco schilderlinnen en kwasten, kocht wat verf en ging aan de slag met haar eigen creatieve uitingen. In de kou vaak en bij kaarslicht want de garage had geen licht of verwarming. Zij vond wat ze maakte prachtig maar ze voelde zelf wel dat er weinig mee te verdienen viel. Ze leefde als een clochard en zakte maatschappelijk steeds dieper weg. Kreeg op enig moment een uitkering omdat ze de garage opgaf als huisadres. Ze rommelde zaken bij elkaar die haar box omtoverden tot een soort woonplek. Inclusief een oud bed uit diezelfde kringloop. Maar ze voelde zich vrij en kon doen en laten wat ze wilde. Vaak kreeg ze eten van bekenden of zelfs buren die wel zagen dat ze af en toe even voor haar moesten zorgen. Op een nacht in de zomer had ze de deur van haar garage op een kier gezet en was na het schilderen in slaap gevallen. Ze voelde op enig moment iets wat ze nog niet eerder had ervaren….Toen ze wakker werd keek ze in het snuitje van een grote rat en sprong overeind…dat was een gevoel wat ze nog niet eerder had meegemaakt. Angst…afgrijzen. Eh ze besloot om huiswaarts te keren. Het was mooi geweest. Een warm gevoel maakte zich van haar meester…Naar huis…