Wellicht denkt de gemiddelde lezer nu aan de wereld waarin wij leven. Waarin informatie bijna probleemloos en ongevraagd tot ons komt. Al dan niet gestuurd door (semi)commerciele marktpartijen die ons overladen met zaken waar we meestal niets mee kunnen. Maar is dat informatie die ik bedoel? Nee, ik zoek het meer daar waar we om informatie gillen maar die niet krijgen. Of waar door de afzender een eigen ‘twist’ aan is gegeven. Zoiets zou je als censuur kunnen omschrijven. Of manipulatie. Informatie hoort in veel gevallen zuiver te zijn. Zwart of wit en niet een beetje grijs omdat dit voor de buhne beter uit komt. En heus ik weet als adviseur in het veld van marketing en PR echt wel hoe de hazen lopen, daar zit het hem niet in. Maar wellicht wil ik juist daarom wel dat informatie klopt. Door de jaren heen heb ik me heel wat zitten verbazen of ergeren aan ofwel het gebrek aan informatie aan de ene kant, of de totaal verwrongen afgifte ervan aan de andere.
Die informatie is toch normaal gesproken gewoon feitelijk. Het is mooi weer, of niet. Maar er zijn mensen die van een simpel feit als mooi weer een heel gedoe weten te maken. ‘Ja maar het kan in een uiterst puntje van Noord-Nederland mogelijk nog gaan regenen, dus is het niet overal mooi weer’. Een beetje dat denken…. Dat bespeurde ik laatst ook bij een wetsvoorstel van demissionair staatssecretaris Sander Dekker. Die heeft de NPO opgedragen om positiever te berichten over allochtonen in onze samenleving. Een beetje DENK/Artikel1-denken in het kwadraat. Het negatieve nieuws is er wel, maar we noemen het niet meer, dan is het net of onze samenleving bestaat uit mensen die het hier prima naar de zin hebben en geen enkele kans schuwen om zich aan te passen aan wat hier gebruikelijk is. Op de dag dat dit nieuws naar buiten kwam stonden de media net bol van een mishandeling door allochtone jongeren van twee homoheren die het waagden in hun eigen stad hand in hand te lopen. Met een betonschaar werden die slachtoffers bewerkt. Moet je dat nieuws dan maar niet meer brengen? Liepen die homo’s in de weg van mensen die hun stageplaatsen niet gegarandeerd zagen?
Informatie is ook onderdeel van ons onderwijssysteem. 1 en 1 is twee en niet drie omdat dit wellicht beter is gezien de samenstelling van de klas. Groningen ligt toch ook niet op Texel of zo? Maar ook binnen bedrijven zie je dat vaak informatie wordt achtergehouden om een ander zo in verlegenheid te brengen. Informatie is cruciaal. Wie denkt dat dit niet zo is moet toch eens kijken naar de inspanningen die worden verricht om alles over ons te weten te komen. Of wat landen en doctrines doen om overal en nergens informatie vandaan te halen. Dat houdt dus echt niet op bij jouw of mijn huisdeur. En vandaar dat het ook van belang is om al die informatie op juiste wijze te interpreteren. Hoe vermoeiend dat soms ook is. Zelfs in een of andere uithoek van de wereld is tegenwoordig internet en dringen de signalen van radio en tv gewoon door. Kortom informatiestilte is geen optie. Laten we dan maar zorgen dat die informatie zuiver is. En niet gekleurd.
Ik kreeg de afdeling Kredieten toegewezen en kwam daar terecht als ‘jongste bediende’. Dat was behoorlijk hard werken. Administratief licht werk, afgewisseld met sjouwen van dossiers. Ook bijhouden van een index kaartsysteem. De computers van nu kwamen pas een paar jaar later in zwang. En waren toen net zo groot als die hele afdeling waar ik indertijd acteerde. Ik deed mijn werk samen met een stuk of zes recruten afkomstig van soortgelijke scholen als ik doorlopen had, die werden ingewerkt door lieden die al een jaartje langer op die baantjes hadden gezeten. Na een jaar werken schoof je dan zelf een stukje omhoog in de hiërarchie. In dat eerste jaar stelde je niet zo veel voor. Het was buffelen voor je geld en dat geld viel niet zo mee als je achteraf kijkt wat je dat eerste jaar in het loonzakje kreeg. Fl. 87,50 bruto! (omgerekend naar nu E. 40,00) Daar hield je dan iets van zeven tientjes aan over. Per maand! En daarvoor moest je echt nog pezen! Niks respect, niks aanzien, gewoon jongste bediende! Ik leerde er veel. Na een jaar buffelen schoof ik dus ook een plekje op. Andere administratieve handelingen, nieuwe taken, minder druk op de ketel. Ik begon me daar dan ook echt senang te voelen. Er verschenen ook nieuwe ‘’dames’ op de afdeling die me interesseerden. Want ook bij de (strikt gescheiden) vrouwenafdeling ging die opvolging zoals bij de jonge mannen. Elk jaar nieuwe aanvoer. Er vielen overigens ook mensen af die het niet vol hielden. Het was ook best zwaar.
Altijdmijnmening 