Vrede, een woord, een begrip, maar we hebben geen idee meer wat het echt betekent. Is vrede een staat van soort van oorlog zonder dat wij er zelf bij betrokken zijn geraakt? Als we naar de wereld om ons heen kijken krijg je wel die indruk. Overal is wel iets aan de gang en het heeft op een of andere wijze altijd ook invloed op het leven hier, in het veilige Maduro landje achter de duinen. We denken dat wij veilig zijn, maar zijn we dat ook? De toenemende dreiging van terreur, de conflicten die niet zo heel ver van onze voordeur worden uitgevochten, de haat en de nijd die overal heersen, het is geen fijne wereld. En toch wensen wij allemaal, weinigen uitgezonderd, andere mensen vooral vrede toe als we denken aan het kerstfeest. We willen onze kinderen en kleinkinderen zien opgroeien in een fijnere wereld dan die waaruit wij zelf stammen. We willen ze beschermen tegen de gruwelen van een oorlog. Want een gruwel is dat. Ook al zijn wij er in ditzelfde kippenlandje in 1940-45 nog redelijk genadig van afgekomen.

Tuurlijk, er was ellende, honger, er werden steden en dorpen platgewalst door de oorlogsmachinerie. Maar bedenk maar eens dat er 28 miljoen Russen, 17 miljoen Chinezen, en 6 miljoen joden omkwamen in dat wereldwijde conflict. En dat laat onverlet dat ook op andere plaatsen mensen enorm leden onder het geweld dat door die wereldbrand werd aangericht. Oorlog is ongekende ellende. Dat moeten we altijd zien te voorkomen. Maar het lijkt wel of de mensheid niet leert. Omdat geloof of doctrine belangrijker zijn dan de gedachte aan vreedzaam samenleven met andere volkeren of culturen. Rijk heeft minder belang bij vrede dan arm. De redenen zijn mij niet zo bekend, kan er hooguit naar gissen, maar ik snap helemaal niets van het idee dat je een meningsverschil over wat ook gaat uit knokken met wapens die op zich al zo gruwelijk zijn dat ze tig keer meer leed veroorzaken dan dat ze oplossen.

Nee, vrede moet je bewaken, bevechten (zonder hardware), afdwingen. Maar je moet nooit denken dat het vanzelf komt. Ook niet met kerstmis, of op een andere symbolische datum. Wij moeten er allemaal naar streven. Maar als ik zie hoe we zelfs bij op zich democratische discussies onszelf ingraven in zelf gecreëerde loopgraven en desnoods op de vuist gaan voor ons recht op…. Is de hoop dat we als mensen wijs genoeg zijn om te gaan met vrede meer droom dan realiteit. Toch hoop ik dat eenieder van u die dit leest oprecht wil werken aan die vrede en deze dagen genietend zal kunnen doorbrengen. Daarbij wel denkend aan hen die het minder hebben getroffen. Die vrede niet vanzelfsprekend cadeau krijgen onder een kerstboom bij een gezellige open haard of snorrende kachel. Laat ik dan maar wensen dat die vrede in ons aller hart zal neerdalen en we een beetje daarvan gunnen aan anderen. Waar ook ter wereld. Wellicht dat de volgende kerst dan ook eens wordt gevierd vanuit die gedachte! Vrede op aarde voor iedereen, vooral zij die gewoon de pest hebben aan oorlog voeren.

Heel fijne kerstdagen toegewenst!