Groen is gewoon rood….

Groen is gewoon rood….

En nee, ik ben niet kleurendoof. Mijn realisme doet me vaak zelf huiveren als ik constateer dat bepaalde stromingen een op een technieken en propaganda toepassen die in het verleden voor kwamen bij totaal anders gekleurden. Een voorbeeld…. Wie meent even een exemplaar van de boekwerken van Adolf H. op te halen bij een boekwinkel moet wel een fikse berg doorzettingsvermogen en geld inzetten om dat te bereiken.

Niet dat ik daar zelf ook maar de minste behoefte aan heb, maar toch. Het boek was decennia lang gewoon verboden. Immers de gevolgen van dat Hitleriaanse denken waren vreselijk. Veel nazi’s leefden met de teksten uit dat boek in de hand en zorgden daarmee voor heel veel ellende. Blijft dan toch wel extra opmerkelijk dat het rode boekje van ‘massamoordenaar’ Mao gewoon te koop is. En dat opruiende geschrift vindt je dan ook relatief eenvoudig bij de kringloopwinkels in ons land. Dat boekje staat vol kretologie die je nu, 60 jaar later, hoort bij de groene gardisten in ons land en daarbuiten. Zo had Mao niks op met boeren en industrielen. Die afkeer deelde hij overigens met Lenin en Stalin, allemaal voormannen van de communistische dictatuur. Ook de wijze waarop je om moet gaan met mensen die er een andere mening op na houden staat precies beschreven in die linkse handboeken.

Waaruit, zo blijkt elke dag, adviezen gretig worden overgenomen door wat we maar even extreemlinks noemen binnen de milieubeweging. De communisten benoemden ook op allerlei kernposities eigen pionnen. Denk aan de media, de rechtspraak etc. Dezelfde strategie wordt nu gevolgd door het kader van Groenlinks en D66. En waar zachte dwang (enkeltje Goelags..) niet helpt mag met geweld de revolutie worden ingevuld of opgelegd. De Culturele Revolutie kostte miljoenen keurig nette en niet politiek actieve Chinese boeren, burgers en buitenlui het leven. Juist door het vervolgen van boeren leden zowel de Sovjet- als Chinese burgers daarna fikse honger. Iets wat men hier bij links anno 2022 wegwuift als onnodige paniekzaaierij. Immers, het gaat om iets iets groters, hun dromen van een schoon land zonder moderniteit. Wel vol, maar dat deert niet. En echt, soortgelijke scenario’s staan in die communistische handboeken voor de arbeiders van toen. Kortom, Groenlinks is eigenlijk gewoon een communistische stroming met een drang naar de totale macht. Bij D66 wenst men kennelijk een Europese superstaat vol solidaire mensen die zich niet meer verzetten tegen het linkspopulisme van deze in mijn ogen abjecte stroming. En wie niet horen wil moet maar voelen. Het staat allemaal al beschreven…. En het blijft uiterst dubieus dat die linkse handwerken gewoon verkocht mogen worden. Alsof ook dat linkse denken een religie is die ondanks de afkeer van de meerderheid van het volk, moet worden opgelegd. Ik zou nog eens nadenken voor er meteen wordt gewezen naar ‘rechts’. Het gevaar voor onze democratie zit echt meer op de linkervleugels. De moord op Pim Fortuyn maakte dat al aardig duidelijk…. (beelden: Archief)

Linkse retoriek..

Linkse retoriek..

In mijn leeskring bevinden of bevonden zich ook wat mensen met een ultra-linkse denkwijze. Die, het zal duidelijk zijn, haaks staat op de mijne. Want mijn kijk op de wereld is gevormd door ervaringen, bezoeken aan landen met een ander regime, maar zeker ook het dagelijks volgen van media van links tot rechts. Opvallend bij met name die linkse media is het vaak totale gebrek aan realisme. De vaak ook linkse volgers van die lui hebben meestal die zelfde mentaliteit. Het waarom wellicht gezeten in de opvoeding en indoctrinatie daarna. Immers hoe kan je nu boeren afschilderen als extremisten als ze hun land verdedigen dat dreigt te worden afgenomen, wanneer je tegelijk meent dat Nederland zelfs met 25 miljoen mensen nog niet vol genoeg is.

Dat het boerenland niet voor behoud van de natuur maar voor woningbouw wordt onteigend is voor hen dan niet van belang. Zo stellen deze linkse lieden mijn mening die ik al een jaartje of 16 hier verkondig ook niet erg op prijs. Ze willen wel dat je bij hen reageert, mits positief, op allerlei dogma’s en vooral leugens. Maar, iemand die slechts linkse bronnen (via linkjes) benut om zijn gelijk te halen is voor mij net zo abject als iemand die hetzelfde doet met rechtse wappie-theorieen. En die krijgen er van mij als mens met een stevige mening dus ook altijd repliek op. Je bent Meninggever of niet. Onlangs bleek dat dit bij de student met de linkjes naar al die linkse media niet op prijs werd gesteld. Hij was iemand die in mijn optiek niet kon (of wilde) lezen, maar zeker ook niet kon rekenen. De zeespiegel steeg volgens hem tot de rand van al onzer lippen, maar in werkelijkheid is dat nog in geen millimeters uit te drukken. Toen hij weer eens foeterde over extremistische boeren die niet van hun land te jagen vielen, maar ook pleitte voor de opname van immigranten vroeg ik hem oprecht en op de man af of hij zelf al wat ‘vluchtelingen’ in zijn huis had opgenomen.

Geen antwoord uiteraard. De man die samen met hem die linkse koers ook hier al vele jaren uitdraagt schildert mij vaak af als haatzaaier en angstig (??) terwijl hij zelf naar mijn idee nooit buiten zijn eigen wijk, Amsterdam Zuidoost, rondkijkt en ook zelden echt leest wat ik zoal oreer. Elke vraag die hem niet bevalt wordt vermeden en zeker niet van een antwoord voorzien. Algemene Marxistische flauwekul is dan mijn deel. Maar hij schrijft wel allerlei zaken op die met name over mij persoonlijk gaan. Groot (..) is het gejuich dan uit de eigen anarchistische achterban. Wie dat laatste niet doet behoort volgens de gefrustreerde en nu ook gepensioneerde leerkracht bij extreem-rechts of erger. Ik denk dat veel van de linkse gekkies toch last hebben van persoonlijke frustraties. Ze krijgen bij verkiezingen nooit de meerderheid, trachten met vreselijke verhalen de Nederlandse samenleving omver te trekken om zo ruimte te maken voor de nieuwe Middeleeuwen waarbij Lenin en Allah leidend zijn. Maar wij, de normale burgers in dit land, zijn met meer… En ‘wij’ in dit geval als zijnde de realisten die niets zien in dat linkse droombeeld. Wie meent dat stikstof kan worden uitgebannen als we de moderne tijd maar achter ons laten en de eerder genoemde archaische doctrines omarmen hoort eigenlijk niet thuis in dit wereldje. Dat is mijn mening en daar moet je het als lezer maar mee doen. Het studentje heb ik inmiddels geblokkeerd. Voor de man die Groenlinks en PvdD propaganda uitdraagt rest een leven in eenzaamheid vrees ik. En werd de link ook door mij verbroken. Zeker nu hij de aanvallen vals persoonlijk maakte. Realisten aller landen verenigt u. Genoeg geweest…weg ermee….Niemand heeft behoefte aan anarchie of communisme…Zeker deze Meninggever niet.

Tweewieler Tweetakt – een nieuwe Puch…

Tweewieler Tweetakt – een nieuwe Puch…

Ik stam uit een tijdperk waarin de persoonlijke mobiele ontwikkeling werd bepaald door wat de omgeving min of meer bepaalde. Daarbij opgevoed in een wereld waarin je al snel zag dat afbetaling en lenen veelal leidden tot ellende was sparen en keihard werken voor zaken op je verlanglijstje het credo. Ik was daar overigens wel een uitzondering in binnen de familie van toen.

Hoe dan ook, na een drietal tweedehands bromfietsen waarop ik niet alleen goed leerde rijden maar soms ook flink aan sleutelen, (1xHMW en 2xLocomotief/Sachs) was het tijd voor iets anders. En dus werd mij als jong mens al snel de keuzevraag gesteld of ik zou gaan voor een sportieve Kreidler Floret of juist een meer bij de intellectuele jongelingen van toen passende Puch. Het werd dus een Puch. Zo een met een hangend tankje, hoog stuur en veel chroom.

Kostte wat maar dan kreeg je ook iets. 49.9cc tweetaktmotor met geforceerde koeling. Het was een dure (want nieuw) investering maar hij reed probleemloos en fijn. Tuurlijk was dat hoge stuur vermoeiend bij lange ritten, maar dat gaf je never-nooit toe. Via mijn vriendenkring kwam ik er al snel achter dat je met wat simpele handelingen de Puch kon opstuwen naar de voor die tijd gigantische snelheid van 60km/u. En je in de eerste versnelling zowat de hele straat doorkon zonder te schakelen naar 2. Weinig mis met het Oostenrijkse stukje techniek.

Bewust koos ik voor het origineel. Er was een Joegoslavisch alternatief, de Tomos, die als twee druppels water leek op die Puch, maar door de vriendenkring met enig dedain werd beschreven en bekeken. Nee, het was een Puch voor deze meninggever. Reed ik er lang mee? Nou in kilometers wel. Ritjes naar Nunspeet of Texel vanaf Amsterdam schuwde ik niet. Maar in jaren was die Puch niet eens zo lang mijn basisvervoer. Dat zat hem toch in dat werk op Schiphol. Daar reed ik voor heen en weer en af en toe met lading achterop die ik dan met de Puch oppikte en naar de KLM of andere maatschappij op Schiphol vervoerde.

Maar dat was natuurlijk maar beperkt van omvang en bij regen en wind, laat staat sneeuw en ijs was die Puch ook best oncomfortabel. Dus besloot het bedrijf waar ik toen mijn kantoorwerk verrichtte dat ik de net nieuwe bedrijfsbus (VW T2) mee mocht nemen naar huis, mits ik dan in weekenden of avonden ook de eventuele ‘spoedklussen’ zou opknappen. Scheelde de ‘baas’ weer overwerk voor de relatief dure chauffeurs op die bestelwagens en ik kon dan meteen de documentatie van die zendingen verzorgen. Op enig moment verhuisde ik omwille van de liefde naar het centrum van Amsterdam en kwam de Puch daar in de onderliggende garage te staan. Ongebruikt. Af en toe even gepoetst en meegenomen voor een kort ritje. Maar het gevoel was weg. De noodzaak ook. Dat rijbewijs en die auto’s maakten de Puch overbodig en op enig moment verkocht ik hem met wat pijn in het hart. De verkregen prijs verzachtte de wond. Ik schreef er bijna niets op af. Heel veel later, ik was al bijna zelf met pensioen gegaan ontdekte ik dat twee oude jeugdvrienden uit mijn vroegere woonstraat nog steeds op Puchjes rondreden en die dingen koesterden. Ze waren er nog steeds gek op. ‘Wil jij ook niet nog eens zo’n Puch hebben?…..’. Nou nee, ik was wel klaar met die tweewielers. Maar koester wel nog steeds dat gevoel van toen, een nieuwe brommer, een Puch! (Beelden: Prive-archief)

Boeren, burgers en buitenlui..

Boeren, burgers en buitenlui..

Terwijl het rumoer om de boerenstand in ons land, opgestookt door een linkse bakfiets of Teslarijdende elite uit stedelijk gebied, voortduurt, neem ik u even terug naar een tijdperk waarin het in hoofdstedelijke streken met name in de zomers lastig uit te houden was langs de nu zo bejubelde grachten. Stank, vuilnis, uitwerpselen, alles speelde mee om tijdens die vaak warme zomers met name de rijken naar buiten de stedelijke vesten te doen bewegen waar men zich vaak met het familiekapitaal achter de hand een ‘buiten’ deed bouwen met de nodige grond er bij.

Dan kon men zich landheer wanen of freule voor zover men zich de gewoonten van de toenmalige adel kon aanmeten. De koopmansfamilies van toen met het meeste geld zochten de boorden van de Vecht of de Amstel op, bij iets minder welgestelden waren er de boerenweteringen die vaak het watervervoer mogelijk maakten tussen agrarische gebieden en de stad. De huizen van die families waren veelal ruim van opzet, er zaten tuinhuizen bij en ze waren qua grondprijs niet te duur. Men leefde er de hele zomer lang en kwam dan in de winter weer terug naar de stad.

Die buitens hielden het relatief lang vol. Maar toen nieuwe arbeiders onze kant op kwamen, aangetrokken door de welvaart van de grote stad met zijn industrie en havens, moest er gebouwd worden. Met de buurgemeenten werden vaak lucratieve afspraken gemaakt en nieuwe stadswijken ontworpen waar de werkende klasse de plek ging innemen van boeren en buitenlui. De buitens het dichts bij de stad waren het eerst aan de beurt om het loodje te leggen. Die aan de Vecht of wat verder van de stad langs de Amstel bleven veelal gewoon intact en nu nog te zien.

Waar ooit sloten liepen bouwde men hele straten van kilometers lang. De huizen voor de arbeiders hadden zowaar vaak drie kamers, een gezamenlijk toilet op de binnenplaatsen en men vergat niet om af en toe wat groen aan te brengen ter verfraaiing van het geheel. Wie nu in de Amsterdamse wijken uit de 19e eeuw rondkijkt ziet wat ik bedoel. Boeren die moesten wijken voor nieuwkomers. Een fenomeen dat ook toen al opgeld deed. In het kader van de ‘vooruitgang’. Het model van nu, uitkopen of afpakken van grond en huis bij boeren anno 2022, mag je als een soortgelijke beweging zien. Stikstof het argument, maar goedkope grond voor de bouw van woningen t.b.v. nieuwkomers volgens velen de feitelijke reden. Een raadsel waarom daarover zo spastisch wordt gedaan door de politieke stromingen die er nu zo voor zijn. Wie weet levert het elders in het land wel net zulke (nu)aantrekkelijke woonwijken op als wij hier in Amsterdam zien als we een roze bril opzetten en door die lange straten van toen wandelen. Is dat niet het geval gaat het dus om leugens en bedrog. En snap ik die weerstand weer buitengewoon goed. (beelden: archief)

2050…

2050…de kans dat ik dat bewust ga meemaken is niet te groot. Hoewel…tegenwoordig worden we als mens allemaal ouder. Weliswaar gemiddeld, maar toch. Zou dat alsnog dus zo zijn ga ik meemaken wat een of ander Leefbureau van de regering voorspelde voor ons land. Een land met dan 22,5 miljoen inwoners, 40% daarvan uit andere landen en culturen afkomstig. Geen fijn vooruitzicht. Zeker niet als dat inhoudt dat ons land van karakter verandert. Ook al is dat kennelijk voor de linkse stemmers en uitvoerders van de leer die Marx en Lenin ooit bedachten een ideaalbeeld. Ik zie er weinig in. Nou ja, ik ben blij met goed opgeleide mensen uit Wit-Rusland, Polen of Iran, maar zie weinig in nieuwe uitkeringstrekkers uit Noord-Afrika of zuidelijker streken. En als ik daarmee iemand op de lange tenen stond, sorry op voorhand. Een samenleving bestaat slechts bij de gratie van de onderwerping aan de al bestaande cultuur en die is hier nu eenmaal Nederlands.

En die Nederlandse cultuur houdt in dat je hier de taal van het land goed leert benutten, vraagt waarmee je jouw land en medeburgers kunt helpen en niet wat je hier kunt komen halen. Daarbij is Nederland overwegend een niet gelovig, liberaal land. Ook al lijkt het er soms op dat we massaal het Gouden Kalf of andere afgod omarmen. Niets is minder waar. Nederlanders geloven in zichzelf, desnoods in hun buren of kinderen, maar zien overwegend een hogere macht niet meer als van groot belang voor het verder als keurig net en hardwerkend burger functioneren. Daarnaast is het voor mij een crime dat we ook vergrijzen. Ouder worden is leuk, maar moet je dan meteen vergrijzen? Kleur je haar, scheer de bol zoals ik, en blijf gewoon jong van geest. Als we dan langer moeten doorwerken van onze overheid, dan ook maar andere dingen doen die daarbij horen. Tot nu toe voel ik me zelf eerder 21 dan de leeftijd die mijn kalender me aangeeft, of die waarmee de spiegel me dagelijks confronteert.

Lol maken, genieten, reizen als het mag of kan. Rondkijken helpt vaak tegen verveling. En liefhebberijen zijn prima alternatieven voor achter de geraniums de groei van die planten bestuderen. 22,5 miljoen inwoners. We bengelen nu tussen 17,5 en 18 miljoen in. Weet je wat dat inhoudt? Verstening. De Randstad wordt gewoon een groot woon/werkgebied. Agrarische gedeelten verdwijnen, de immigratie dwingt tot verspreiding van mensen over het hele land. Provincieplaatsen veranderen in getto’s als we niet opletten en de voorzieningen moeten meegroeien. Wegen, treinen, de luchtvaart, scheepvaart. Maar ook de zorgsector. Kunnen we dat aan? Moeten alle boeren verdwijnen opdat we het hele groene karakter van ons land op kunnen offeren aan die ongebreidelde groei van het aantal inwoners? En dan is er ineens geen uitstootprobleem meer? Of is dat er alleen voor rechtse mensen die Nederland willen bewaren zoals het nu is (ook al erg druk) en niet voor linkse lieden die vol gaan voor de massa-immigratie?

Ik ben benieuwd wie daar een eigen mening op nahoudt op dit punt. Overigens als dat in Nederland zo gaat geldt dat vermoedelijk ook voor de ons omringende landen. De trek naar het ‘rijke westen’ zal ook daar zijn weerslag kennen. ‘Wir schaffen dass’ zei onze grote buurvrouw ooit. Spijt komt na de zonde. Bij de oosterburen is dat duidelijk het geval. Want als je dacht alleen doctoren en professoren te importeren blijkt nu dat kwantiteit voor kwaliteit ging en men is opgescheept met een groot sociaal/cultureel probleem. En dat is ook in ons land het geval. Dus zijn keuzes nodig. Dringend! Voor het te laat is….of ineens 2050! (Beelden: Yellowbird archief)

Zeventig jaar oud; de 2CV!

Speciaal een paar jaar terug even voor Eendenliefhebster Thamara Goud op de plaat gezet deze Weesper Charleston….

Als zo vaak is de uiteindelijke functie van een voertuig vaak toch anders dan men in eerste instantie had bedacht. Dat geldt zeker voor de Citroen 2CV. Een autootje dat al ergens in de Tweede Wereldoorlog werd uitgedacht als een soort alternatief voor de boerenkar met paard bij de Franse boeren. Een eerste prototype zag er vreselijk uit, het ding was ronduit lelijk, maar je kon er gemotoriseerd mee door het land ploegen en de Franse boertjes kregen wel twee paardenkrachten beschikbaar uit de eveneens twee cilinders van het kleine luchtgekoelde motorblokje. Fiscale paarden, dat spreekt. Na enige tijd werd ingezien dat het kleine autootje ook zou kunnen aanspreken bij een grote groep naar motorisering snakkende consumenten en werd de 2CV in haar eerste definitieve vorm een groot succes. Het karretje kreeg een uniek onderstel, met heel lange veerwegen, een carbriokap die zorgde voor een consequent vakantiegevoel en het kleine motortje steeds meer ‘vermogen’.

De schakeling leek wat op die uit de vroegere Traction Avant, die indertijd nog het grote broertje was van de 2CV en werd ook via een haakvormige pook in het dashboard bediend. De eerste versnelling was niet gesynchroniseerd en je moest het ding dus niet al rijdend in de eerste versnelling zien te krijgen. Naast een elektrische startmotor werd ook nog een slinger meegeleverd. In geval van nood kon de motor zo altijd aan de gang worden gebracht. De 2CV’s verschenen in 1948 op de weg en dat is nu zeventig jaar geleden. De wagentjes werden ruim veertig jaar lang gebouwd en zijn intussen gezochte klassiekers geworden. Er waren heel wat verschillende varianten te koop, zoals bestellers, pick-ups, speciale versies voor gebruik in de woestijn en de afgeleiden als de Dyane, Ami, Mehari en de Nederlandse Burton. De auto kreeg als bijnaam ‘Lelijke Eend’ en in feite verdient hij die naam niet.

Hele volksstammen zijn met de kleine Fransoos opgegroeid en wellicht heeft het Citroen ook wel gemaakt tot wat het nu nog is, een grote fabrikant met soms briljante modellen. In het segment van de 2CV heeft Citroen nu weinig meer te bieden. Hun goedkoopste model is de kleine C1, die zijn techniek en uiterlijk leent van Toyota’s Aygo. Daarmee kan men ‘instappers’ of ‘uitstappers’ onder de kopers bedienen. Maar met een heel ander soort auto dan die oer-Eendjes die je echt het gevoel gaven dat rijden nog werken was, maar dat dit toch net even comfortabeler was dan op de fiets of bromfiets op stap te gaan. Er zijn ook in ons land gespecialiseerde bedrijven ontstaan die Eendjes verhuren. Auto’s die men weer restaureerde en als nieuw op de weg zette. Je komt ze wel eens tegen in de polder als mensen een uitje maken met hun bedrijf of zo. Op de snelweg hebben ze niets meer te zoeken. Want een beetje tegenwind en 100km/u is teveel gevraagd. En dat past niet meer bij het moderne verkeer. Net als de uitstoot van de bescheiden motortje. Want daarin is die 2CV ongekend groot….(Foto’s: Internet/Yellowbird)

Hans en de (Romeinse) geschiedenis van Soest..

hans-peters-en-friends-op-de-heiSoest ligt op een wat verhoogd niveau. Dat zie je terug aan de huizen daar. Men kijkt er letterlijk op de omgeving neer, maar dat is verder vooral figuurlijk ook zo bedoeld hoor. Zandgrond en een mooie historie die al terug gaat naar de tijden dat het oerijs hier welig tierde en de latere Romeinen er nog wel eens doorheen trokken hebben het gebied hier net zo gevormd als de latere bewoning van het Koninklijk Paleis in buurtgemeente Soestdijk of de ooit in de buurt gevestigde vliegbasis van Soesterberg. Dat zand in de bodem heeft niet alleen een dempende werking op de omgeving, het is er lekker rustig als je de doorgaande straten vermijdt, maar die bodem verbergt ook het nodige aan interessante zaken. Die graaf je niet zo maar even op, daar moet je eerst met gespecialiseerde apparatuur naar zoeken. En dat is nu precies wat mijn goede vriend Hans met zijn maten daar in de omgeving regelmatig doen. Al dan niet met toestemming van de lokale agrarische bevolking in de regio lopen ze als het weer het toelaat met hun detectie-apparatuur heen en weer te schuifelen over de Soester akkers op zoek naar…..ja naar wat eigenlijk? Als Hans begint te vertellen over zijn bijzondere vondsten raak ik er vaak al snel door verbaasd.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Van Romeinse of Middeleeuwse muntjes, speciale potscherven, stukjes oud textiel, maar ook gewoon afval uit meer recente tijden. De hele geschiedenis van het gebied komt voorbij en Hans kan er smakelijk over praten. Thuis heeft hij net als zijn zoekvrienden een mini-vitrine ingericht met de meest bijzondere zaken die uit de grond kwamen, maar omdat ze toch behoren tot de geschiedenis van de stad en de omgeving mogen ze vanaf 14 april a.s. wat vondsten en hun apparatuur uitstallen in het lokaal bekende en qua algemene exposities interessante Museum Soest. Aansluitend op de normale exposities daar staat Hans er met zijn spullen en legt de liefhebbersgroep waartoe hij behoort in woord en geschrift uit wat ze zoal zijn tegen gekomen en hoe ze deze passie beoefenen. Niet alles is zo leuk als het lijkt, niet elke boer een vriend van de onderzoekers en niet elk object meteen waardevol. Dat lijkt soms meer dan het is. Maar de historische waarde is soms van groter belang dan enig geldelijk gewin.

museum-oud-soest-1Vandaar ook deze expositie. Gewoon om kennis te delen en mensen te kunnen uitleggen welke ‘lagen’ de geschiedenis van Soest eigenlijk kent. Hans is daar goed in, dat weet ik, en als gepensioneerd overheidsdienaar maakt hij graag tijd vrij voor hen die met serieuze vragen naar hem toe komen. En mocht je daar behoefte aan voelen speelt hij ook nog even een riedeltje op het in het museum aanwezige kerkorgel…. Ik heb het allemaal van nabij mogen meemaken en dat is alleen al een reden om het iedereen aan te raden dit fraaie museum eens te bezoeken. Want naast deze expositie is er nog veel meer te zien in dit meer dan stijlvolle gebouw aan de Steenhofstraat 46, 3764 BM Soest. Toegangsprijzen bezoek Museum Soest. Bezoekers tot en met 12 jaar € 1,00,  Bezoekers 13 jaar en ouder € 5,– Entree en rondleiding    € 6,00

Golven in de tijd

Woestijn in debuurtAls ik af en toe even in mijn agenda kijk, ik geef toe dat ik elke dag keurig vastleg wat ik allemaal moet doen, of juist deed, handig voor later, zie ik bepaalde patronen die terugkerend zijn en bewijzen dat niets is zoals het lijkt. Zo zag ik bijvoorbeeld onlangs dat het drie jaar op rij op een bepaalde datum na een warme periode ineens ging regenen en onweren. Soms op een bijna overdreven niveau van heftigheid. Dan is geen sprake meer van toeval, dan hoort het bij het seizoen. De Nederlandse zomers zijn nu eenmaal grillig en kennelijk zijn de verschijnselen daarvan jaarlijks terug te vinden. Kom me dus niet aan met zaken als geleidelijke opwarming van de aarde of zo, het patroon is gewoon zoals dat in Nederland moet zijn. Daarbij in ons land is het gebruikelijk dat over al dit soort zaken al dan niet regelmatig wordt geklaagd. De boeren doen dat als het te droog is naar hun zin, of te nat naar gelang die zomers mee- of tegenvallen.

10-02-2008 003Burgers, de gemiddelde echte Nederlander is bij 20-22 graden en een beetje zon het meest in zijn/haar element, klagen ook heel wat af. Het regent te veel of het is al dan niet te warm. Maar het Nederlandse klimaat, ik heb het er al eens eerder over gehad, is nu eenmaal zoals het is. Geen vaste regelmaat in te ontdekken. Nou ja, als je de agenda’s er eens op naslaat wel degelijk, maar dat willen we niet zien. Nee, want oma Jansen of vader Pietersen kan zich heel andere zomers (of winters) herinneren waarin het allemaal veel beter was en de sneeuw in de zomer tot de raamkozijnen kwam en de zon de temperaturen in januari 1942 tot 80 graden op joeg. Statistieken over wat was of is liegen niet. Dus doe ik daar zelf maar aan mee en verricht op microniveau wat op enig onderzoek lijkt. Zo hoor ik in de media over enorme buien die ons in de toekomst grote zorgen gaan baren.

Rheinpromenade 01_01Maar hoe zat het ook alweer met die enorme regenval van 20 jaar geleden toen ik in Uithoorn op bezoek ging bij mensen waar de Amstel de boel blank had gezet na buien die boven de 50mm binnen een kwartier waren uitgekomen? Uitzondering? Niks hoor, kwam ook toen al eens voor. Maar vaak was het dan maanden lang droog geweest en ook mooi weer. Zo droog dat de dijken soms opzij werden geschoven zoals indertijd in Mijdrecht. Hele woonwijk onder gelopen. Niet door de regen, maar door de droogte. Uitzonderingen bevestigen de regel. Nederland heeft een zeeklimaat en wij hebben dus te maken met eb en vloed in de atmosfeer. Dat maakt ook dat we zo’n leuk land zijn geworden, zoveel cultuur en techniek hebben ontwikkeld en wij een van de weinige volken ter wereld zijn die altijd maar mekkeren over dat weer. En voor de statistieken; vorig jaar op 2 augustus was het aardig heet, zonnig en zat ik te miauwen over het feit dat er weinig anders te doen was dan buiten zitten in de tuin. Zou dat dit jaar ook weer zo zijn? Ben benieuwd….

Vandaag, 117 jaar geleden….

FWRaiffeisenVandaag, de 12e juni van het jaar 2015 is het precies 117 jaar geleden dat in Utrecht de aanzet werd gegeven voor de oprichting van de Coöperatieve Raifeissenbank, voorloper voor de huidige Rabobank. Deze bank werd genoemd naar de bevlogen oprichter en burgemeester Friedrich Raifeissen die zich de ellende aantrok van vele keuterboeren aan het einde van de 19e eeuw. Die leefden vaak in grote armoede en hielden zichzelf en hun bedrijfjes veelal overeind met geleend geld. En woekeren was die bankiers in die periode niet vreemd. Rente op rente en ook nog eens geen enkel gevoel van mededogen zorgde voor veel ellende. Raifeissen gaf zijn samenwerkingsverband een dusdanige constructie dat de ‘leden’ inspraak hadden bij het beleid en de rentevoet. Dat hielp heel wat Jan Splinters door de denkbeeldige winters. De bank baseerde zich daarbij op fijn-christelijke principes waarbij men terug greep naar een vorm van barmhartige medemenselijkheid die bijna ongekend was. Dat gevoel en die principes bleven lang een onderdeel van het Rabobank-denken en zorgt ook nu nog voor grote trouw bij de klantenkring.

Rabobank-logoAl is dat imago intussen wel aardig afgebrokkeld toen bleek dat men bij de Rabo net als bij elke andere bank gevoelig was voor gerommel met rentevoeten, de kredieten niet meer zo simpel verstrekte als de agrarische of mkb-klanten voorheen gewend waren geweest en aan de top van het bedrijf lieden kwamen te zitten die dingen deden en beslissingen namen waardoor de oude heer Raifeissen zich in zijn graf zou doen omdraaien. Bankieren in het algemeen heeft weer net zo’n imago gekregen als in die periode aan het einde van de 19e eeuw toen dat gedrag en bijbehorende imago juist zorgden voor oprichting van die Raifeissenbank. Kennelijk is het lastig om je principes geen geweld aan te doen. De Rabo zou gedegen moeten zijn, betrouwbaar, een rots in de woekeraarsbranding.

rabobank-HQ UtrechtHelaas…… Daarbij sloot en sluit het bankbedrijf kantoren bij de vleet, verlaat juist de klantengroepen waarop het altijd steunde en vervreemdt zich zo van haar eigen achterban. Nu ben ik ook niet blind of doof, laat staan monddood, maar er is toch iets mis met de financiële wereld als je ziet dat Rabo door velen niet veel anders wordt gezien als ‘een van die banken’ en niet meer in die zo gezochte uitzonderingspositie. 117 jaar na de oprichting is er maar weinig wat je kan verleiden om met je financiële vragen richting Rabo te stappen. Dus die nieuwe tractor en ploeg die ik nodig heb voor de achtertuin koop ik dan maar met een kredietje van een andere bank. Gelukkig weet ik dat wat ik hier schreef door veel lezers niet als serieus te nemen wordt opgevat. Maar neem van mij aan dat de feiten echt kloppen. En als je het niet gelooft, gewoon nakijken…Google is geduldig. Of de persafdeling van de Rabo bank in Utrecht.

Negerend gesmak…

Importeten - 4Het komt wel eens voor dat ik meer inspiratie krijg in de horecagelegenheden waar we komen dan op andere momenten. Zo zaten we onlangs in de Flevopolder in een regionaal bekend bedrijf waar men voor koffie/thee en lekkere hapjes een leuke hoek had ingericht. We vonden al snel een tafel met uitzicht, een van de voorwaarden die ik stel als we ergens gaan zitten. Ik moet kunnen rondkijken en zien wat er zoal aan (on)menselijks te zien valt. Terwijl vrouwlief de bestelling plaatste om ons inwendige te verwennen, keek ik naar de mensen om me heen. Meteen viel me een ouder stel op dat een tafeltje verderop zat. Niet alleen door het uiterlijk van de mensen zelf, ook door het gedrag van beiden. De combi was zo leuk. Een zware wat hoekige vrouw met een overgewicht van minstens 50kilo zat aan een enorme salade met vlees, frisdrankje er bij en at dat met smaak op. Dat was te zien maar ook te horen. Ze at met veel geluid, smakte en likte af en toe aan haar mes. Bootwerkersgedrag en dan door een vrouw. Het moest niet erger worden. De man was ongeveer de helft smaller dan zij, kleiner ook en keek verveeld in de rondte.

TomPouce - de echte hebben slagroom op de bovenkant..Ze spraken geen woord met elkaar, slechts het geluid van haar consumeren zorgde voor bevestiging van hun aanwezigheid. Ik kon er niets aan doen dat ik af en toe naar de vrouw keek. Bot gezicht, zat geen schoonheid in, slechts bezig met haar eigen ding en de man in alles volkomen negerend. En die man deed net of hij er niet bij hoorde. Ik fantaseerde me direct een leven zoals zich dit moest hebben afgespeeld voor zij zo was geworden. Of zat dit er altijd al in en was hij daarop gevallen? Wat een wonderlijk stel. Toen ze wegliepen na de maaltijd lieten ze hun vuile borden en bestek op tafel staan. De bordjes om de boel even in de afvalrekken te plaatsen negeerden ze compleet. De man liep een meter of tien voor haar, zij waggelde achter hem aan. Veegde met haar mouw nog even langs haar mond. En ik? Ik rilde een beetje….En hiel de conversatie aan onze tafel gewoon gaande. Maar dat is voor ons na al die jaren geen enkel probleem. Omdat we mekaar nog veel te vertellen hebben. Zelfs na al die jaren…….