Door een of andere oorzaak (of defect) ben ik altijd wel een reiziger geweest. Ik zocht en zoek nog steeds graag andere plekken op om mijn leven te verrijken. Moet wel zijn doorgegeven in de genen want ook mijn natuurlijke pa was iemand die veel over de grenzen van ons land te vinden was, mijn ma verlangde er vooral naar en mijn leasepa vulde later nog wel eens die behoeften in door met ons illegaal de grens over te steken.
Later ben ik zelf veel op stap geweest. Eerst met de fiets, later de brommer, en natuurlijk per auto toen die me vanaf mijn jonge jaren beschikbaar stond. Immers met die auto kon je ver rijden. De Europese landen om ons heen, allemaal bereden, en als de auto niet meer toereikend was, vlogen we. Ook de trein werd nog wel eens benut, naar de Duitse buren of het land der Belgen. In het VK deden we ook vaak trips per trein. Weinig mis mee.
Altijd met het doel er slimmer, wijzer, geinformeerder door te worden. Maar ook omdat reizen leuk was en nog is. En ik was in mijn jeugdige jaren ook niet bang om met een brommertje even naar de Veluwe te rijden, naar Texel of wat ook. Leerde je ook de weg goed kennen. Met de auto deed ik die trips uit de jeugd nog wel eens over.
Naar Limburg, of naar de Posbank. Leuk, soms prachtig, maar minder avontuurlijk dan in die vroege levensjaren wel eens waren geweest. Maar dat zijn weer andere verhalen. Er waren trips die ik me nog goed herinner. Uiteraard soms verbonden met het werk dat ik in al die jaren verrichtte. Turkije, de VS, Polen, de DDR, Tsjecho-Slowakije uiteraard, Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk, Spanje, Schotland en in sommige gevallen even langs in Zweden of Finland. Portugal voor de geweldige stranden, Italie voor de cultuur en het lekkere eten, altijd was er wel iets wat een reden gaf een land of stad te bezoeken.
En ik koester dat. Het stuwde mijn jeugdige bloeddruk al naar gretige hoogten toen ik slechts droomde over al die verre bestemmingen. En hetgeen ik verwachtte werd vaak bevestigd bij bezoek aan… Slechts de Fransen en Grieken vielen me tegen, maar ik geef toe dat ik daar vooral was in de grote regio Parijs of in de buurt van Thessaloniki. Intussen is reizen vooral rijden geworden. Na honderden uren vliegen is de lol daar een beetje vanaf. Ik bekijk vliegtuigen nu met veel liefde van buiten. En droom soms weg over de bestemmingen waar zij heen gaan. Nu vaak met een beeld bij die plekken. En dat geeft ook rust. Maar nu even niet…. Want ik ben even onderweg. Duitsland roept….:) Zijn jullie ook reizigers?? Droomden jullie van plekken waar je later heen ging dan wel misschien nog eens zult gaan?? Laat maar weten… (Beelden: Archief)
Noemde computerproblemen als oorzaak, maar later bleek dat men toch echt onderuit was gegaan. Nagegeven, men betaalde uiteindelijk wel de uitstaande schulden. Wij waren aan het klooien met onze toen nog maar zo jonge kater Punkie. Dat arme diertje redde het niet en moest helaas aan zijn eind geholpen worden. Wat een emoties. 1,5 jaar oud geworden. En de oorzaak? Een auto-immuunziekte die zijn hele gestel aantastte bij gebrek aan eten en drinken na zijn geboorte. Zo triest. Tijd heelt vele wonden, het dempt tenminste de scherpste pijnen. Het regende ook in die bewuste week drie jaar terug. Maar dat weerhield niet om een paar dagen later in de trein te stappen en Roermond weer eens te bezoeken. Leidde af. En blijft een lekkere stad aan de Maas.
Zou er nu niet eens over nadenken. Niet om die stad, wel om het gedoe in het OV. Zo’n trip van 2 uur met een mondkapje op in een gele rups vol mensen waarvan je niet weet wat ze allemaal hebben gedaan aan preventie, of juist niet, het bekruipt me nu, toen totaal niet. Blijft toch vreemd niet? Sommige zaken zullen nooit meer helemaal hetzelfde worden. Ongedwongen ergens heen is nu best een dingetje geworden. Niet omdat je zelf de regels niet volgt of accepteert, meer omdat je weet dat er lieden zijn die er toch wat onbeholpen naief mee omspringen. Een bezoekje aan een supermarkt vertelt het verhaal. Men kruipt je in de nek, ook het daar werkende personeel, het deed me toen niks, nu wel. In drie jaar tijd veranderde de wereld. Zowel in het groot als in het klein. En wij allemaal hebben er mee van doen. Of we nu willen of niet. (Beelden: Yellowbird collectie)
In de verhalen over mijn werkkringen in luchtvaart en auto’s komen nog wel eens verwijzingen voorbij naar trips die ik al dan niet mocht maken (of moest). Een daarvan was een door de toenmalige Skoda-importeur Englebert georganiseerde dealertrip naar Praag. Najaar 1978! Met de eigen auto. Een Skoda. Tuurlijk. Voor het eerst naar dat mysterieuze land dat me zo na aan het hart ging, zeker na de gebeurtenissen van 1968 toen de ‘Praagse Lente’ wreed werd veranderd in een nieuwe Russische winter. Opgevoed met het merk Skoda, op Schiphol veel zaken gedaan met CSA, de KLM van Tsjecho-Slowakije, zelf rijdend in het merk vanaf 1971, ik had en heb iets met dat land en die stad. Dus toen ik er in 1978 voor het eerst was vond ik alles bijzonder interessant.
Maar was ook verbaasd over de vele historische wijken en gebouwen die weliswaar door de communistische leiders niet meteen elke dag werden onderhouden, maar nog wel de nodige grandeur uitstraalden. Grandeur die Praag nog steeds deelt met zustersteden als Wenen. Want ook deze stad was ooit onderdeel van het Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk. Een niet te onderschatten periode in de geschiedenis van het land en de stad. De Moldau stroomt gestaag door de stad, al is die naam dan de Duitse variant en noemen de Tsjechen zelf deze stroom Vltva. Praag kent een oeroud centrum, straatjes waar ooit alchemisten werkten aan het maken van goud, samen met schrijvers die in alle armoede wel fraaie werken afleverden.
Je hebt er de Karelsbrug in het centrum, waarvan de geschiedenis werd aangepast om het mooier te maken, en wiens fundamenten leunen op eierschalen. Een brug waar je indertijd nog gewoon met de auto overheen kon rijden, tegenwoordig is het een flaneerbrug geworden, met schitterende ornamenten en veel (namaak)kunstenaars. Praag is ook de stad van Jan Pallach, een student die zich uit protest tegen de Sovjet-invasie en nieuwe bezetting na 1968, zelf in brand stak. Hij deed dat op het Wenceslasplein, wat eigenlijk een boulevard is, waar ook in 1989 de omwenteling plaats vond waarbij de communisten alsnog het landsbestuur moesten afgeven.
In de keren (36 in totaal) dat ik er nadien te gast was bezochten we allerlei zaken die van interesse waren. Zoals de fraaie Burcht, waar de regering zetelt, boven de stad uit stekend naast de St.Vituskathedraal waarover men bij de bouw honderden jaren deed. Maar wat een pracht en als je even de tijd neemt, welk een uitzicht over de stad en de Moldau. Nog fraaier als je dat doet vanaf een stukje stroomafwaarts en de heuvel beklimt bij het oude kerkhof Vizegrad van de stad waar veel bekende Tsjechen begraven liggen. De nabij gelegen heuvel geeft je een uitzicht dat adembenemend is. Tien bruggen in beeld, die Burght en St.Vitus op afstand, echt schitterend. Praag kent een puik metronetwerk, maar er rijden ook voldoende trams. Wandelen is er een genoegen, al was het er dan vaak flink druk. Winkelen kan er ook naar hartelust. Er zijn grote en kleine winkels, marktjes en ook de nodige straathandel en artiesten. Hotels in overvloed, van keurig netjes tot super-luxe. Met de bijbehorende prijzen. Met de auto zelf door het centrum rijden is avontuurlijk. De straten zijn soms onoverzichtelijk in het centrum, parkeren een crime, dus ik raad dat zelf af. Maar wat een stad mensen. Zeer aan te bevelen.
Net als het eigen Tsjechische bier en de andere drankjes van eigen bodem die men je graag schenkt en verkoopt. Zoals Bergerovka dat zorgt dat je na een paar glaasjes (ijskoud)een zeer rooskleurige kijk op de wereld ontwikkelt. Of het nog heftiger Slivovitsj dat menig reisgenoot indertijd aardig de das om deed na consumptie. Goed voor plaatselijke verdoving van mond, keel en maag…dat wel. Praag, heerlijke stad in het centrum van Europa. Mooie mensen, lastige taal, maar door de ontwikkeling van de bevolking kom je met Duits en Engels ook ver. Aanrader van jewelste. (beelden: Yellowbird archief)
Altijdmijnmening 