Van de ene op de andere dag sloeg het weer om. En toch moesten zij er uit. Afgesproken. Samen kleedden ze zich er feestelijk voor aan, het zou een mooi diner met vrienden worden. Ze waren gevaccineerd, hadden modieuze mondkapjes bij zich voor het geval ‘dat’ en sloten het huis zorgvuldig achter zich. Toen ze in hun grote Volvo stapten begon het te sneeuwen. Ach…het zou wel meevallen toch. Zij huiverde, ondanks die dikke winterjas die ze droeg over die blote jurk en stay-up kousen die ze eigenlijk nooit had aangehad. Tja en een vest er onder dragen was natuurlijk geen optie. Haar in de juiste coupe, makeup verzorgd en een lekkere parfum op de thuis nog warme plekken…. Ze zette haar zijde van het verwarmingssysteem in de stoere Zweed op 23 graden. Hij in zijn smoking, wat stond hem dat prachtig, vond 19 graden best goed voor een ontspannen rit. Terwijl ze de snelweg bereikten en die opreden werd de sneeuwval echt heftig en het meeste van dat spul bleef nog liggen ook. Na 20 km onderweg waren er nog sporen van andere auto’s te zien, de rest wit geworden en bevroor op de onbehandelde ondergrond. Langzamer en langzamer werd het reistempo. Hij nam geen risico. Zij dommelde. Dacht aan die collega waar ze zo mee had gekibbeld. Die haar op kantoor altijd kleineerde. Haar man vond dat ze zich druk maakte om niks. Maar ze kon er domweg niet tegen. Die collega was er zo een van drie kinderen, een drukke baan, stoffige kleding en altijd negatief. Ze kon er kennelijk niet tegen dat zij aandacht kreeg van dergelijke mannelijke collega’s ondanks dat ze (ze keek vaak in de spiegel om alles te bekijken) strak in haar vel zat, mooie borsten en billen bezat en zich altijd goed verzorgde en aantrekkelijk kleedde. Toen de Volvo ineens een zwieper maakte schrok ze op uit haar overpeinzingen…Ze keek naar haar man. Die was nu constant aan het vechten met het stuurwiel. De grote auto maakte slingerende bewegingen, de gladheid had hen nu ook in de greep. Haar hartslag ging omhoog, jeminee, waren ze maar thuis gebleven. Was veel gezelliger met zijn tweetjes en zonder risico’s. Uiteindelijk raakten ze vast in een stilstaande file achter een paar trucks die niet meer voor- of achteruit konden komen. Hij zette de verwarming maar wat hoger. De buitentemperatuur liep volgens hun Zweedse kameraad op naar -10 graden en de sneeuwval werd zodanig dik dat al snel de ruiten dicht zaten. Het werd koud…zelfs met die verwarming aan. Het zou een bijzondere kerstavond worden, dat voelde ze wel aan…. Ze trok haar schoenen uit en nestelde zich op haar stoel…..Waarom niet even slapen nu het nog kon….? Het zou een bijzondere Kerst worden….dat voelde ze nu al….
Tagarchief: sneeuw
Winter…banden…
Tja, op het moment dat ik dit verhaal dicht heeft Piet Paulusma net beschreven dat de komende winter er een wordt van de strenge soort.
Met sneeuwstormen en vorst. Wie weet gaat die schaatstocht waar veel sportieve lieden van dromen, door. Een scenario waar de meeste linkse lieden van stellen dat het nooit meer gaat gebeuren i.v.m. de opwarming van het klimaat, lijkt nu toch in de planning en weerkaarten te zitten. Nu is dat allemaal niet zo erg als je net als de eekhoorns in je nestje vol nootjes en kastanjes zit, maar wie er nog uit moet en zeker als dat met een voertuig moet als een auto, doet er goed aan de rubbers onder die vierwieler dan te doen vervangen door winterschoeisel.
Ik weet wel dat net als bij dat corona-vaccin ook mensen bestaan die weigeren om aan de druk toe te geven om de auto veiliger te maken, maar ik pleit er toch voor. Onder de 7 graden buitentemperatuur voldoen die winterbanden beter. Geen speld tussen te krijgen. En als je dan tests ziet op gladde wegen uitgevoerd, remweglengten gemeten en besturing bij heftige omstandigheden, valt te zien dat er geen woord gelogen is aan het feit dat je op je zomerbanden elke vergelijking verliest. Hoe breder die zomerbanden, des te minder grip je hebt en dan ben jij al snel de oorzaak van de files achter je.
Nu past het velen niet bij het eigen gekozen macho-imago, maar echt, de omliggende landen verplichten die winterbanden niet voor niks. En als je echt vindt dat het allemaal te veel gedoe is dat gewissel en ook te duur, immers dubbele band/wielcombi en opslag in de garage, kies dan voor de all-weathervariant. Een compromis tussen zomer- en winterbanden, in beide gevallen niet zo goed als die ‘specialisten’ maar goed genoeg om de winter mee door te komen. Wie de voorspelde winter door blijft rijden op die zomerbanden wens ik veel succes. Wie de winterbanden liet monteren zoals ik, veel rijplezier. Volgend voorjaar mogen ze er weer af. Vooralsnog kunnen we weer ploegen…. Met dank aan Piet Paulusma…En voor de goede orde, ook voor tweewielers bestaan speciale winterbanden. Maar de meeste diehard-fietsers weten dat natuurlijk wel….(beelden: Yellowbird archief)
Fransje is niet meer…
Wij leerden haar redelijk recent (althans zo voelt dat) in 1982 kennen. In Almere, toen we daar net als zij waren gaan wonen in een nieuwbouwwijk waar het zand nog door de straten werd geblazen en de net aangekomen bewoners vrijwel allemaal uit Amsterdam afkomstig. Fransje en Wim, met hun twee kinderen Esther en Harrie. Echte Mokummers, enorme vriendenkring, mensen van de sport, soms zelfs bij Ajax bekend, maar altijd feest en gezelligheid. Ook voor de directe omgeving. De buren, overburen, waar wij nog wat terughoudend waren bij het openstellen van onze deuren, voor Frans en Wim was het nooit druk genoeg. Fransje altijd druk, en vaak gierend van de pret. Een sigaret en pilsje veelal samen bijdragend aan extra genot. Altijd open huis op Oudejaarsavonden. Met visschotels en drank. De kinderen brachten dan weer een hele rij vrienden en bekenden mee en samen met de buren werd het dan een jaarwisseling om nooit te vergeten. Maar Almere bleek voor ons uiteindelijk een brug te ver. Letterlijk. Gek van de files heen en weer naar de werkplek besloten wij op enig moment het oude land weer op te zoeken en verlieten de indertijd zo geliefde pionierswijk. Frans en Wim deden kort daarna hetzelfde. Wij naar de zuidkant van de stad, zij gingen naar Noord. Weer een nieuwbouwproject maar ook voor hen geen echte files meer. Wim tevreden, Fransje ook omdat de kinderen weer in de buurt woonden na hun uitvliegen van het ouderlijk nest. Een paar jaar later verloor Frans haar geliefde Wim. Ik heb hem hier al eens beschreven een paar jaar terug. En helaas verloor Frans daarna de spirit om door te gaan. Ze had er ineens geen zin meer in. Uiteraard bezochten wij haar een aantal malen. Als altijd zat ze dan weer vol verhalen, foto’s kwamen op tafel, maar ook haar zelf gebakken lekkernijen. Want de gastvrijheid bleef. Vaak sprak ze over Amsterdam, over de kinderen, de kleinkinderen. En zeker ook over de hond van nu en die van vroeger. Ze was actief op Facebook, deelde mee in de door mij opgezette Amsterdamse groep daar. Maar ook dat stopte op enig moment. Ze had geen zin in ‘negatieve commentaren van zure en uitgedroogde mensen’. De laatste periode van haar leven hield ze het voor gezien. Haar hondje, de omgeving, de kinderen. Maar verder niks meer. Verenigd wilde ze worden met haar Wim. En wij hopen oprecht dat dit nu heeft plaatsgevonden. Fransje is niet meer. Een icoon uit ons persoonlijke leven en verleden vond hopelijk haar zo verlangde echte rust. En zal vast in haar geliefde stad worden begraven. We missen haar nu al…..En wensen haar nabestaanden alle sterkte die hoort bij dit enorme verlies!
Traditionele Kerstmarkt in Aken….
Elk jaar gaan we met onze Soester vriendjes even op en neer naar een van de Duitse kerstmarkten. We hebben er intussen al een hele reeks bezocht. Düsseldorf (2x), Duisburg, Essen, en dit jaar voor het eerst met hen samen naar Aken. Deze oude keizerstad is een van mijn favoriete steden geworden en in de afgelopen jaren zijn vrouwlief en ik er diverse malen heen gereden. Al dan niet i.c.m. een overnachting daar. Dit jaar was het zelfs onze tweede keer dat we daar waren. De vorige maal was in het warme voorjaar, deze maal was het er buitengewoon koud. En dat is bij zo’n bezoek aan een kerstmarkt eigenlijk wel lekker. Want huiverend van de kou een Gluhweintje wegwerken heeft wel iets. De stad is leuk verlicht, de kerstmarkt, het Ratthaus en de Dom zeker ook en de sfeer is daar gezellig.
De Kerstmarkt op zich is niet de grootste onder de Duitse steden maar door het compacte karakter is hij wel heel overzichtelijk en goed te behappen. De omliggende winkels en horeca doen de rest. Mijn vaste adresje daar is de winkel van Hunerbein. Voor trein- en modelliefhebbers een must. Je weet echt niet waar je kijken moet en de mensen zijn er aardig en hulpvaardig. De Mayerische Buchhandlung is er ook zo een. Lekkere zaak is ook de Galleria Kaufhoff waar je zo heerlijk een stukje taart met een warm drankje kunt halen in het warme en fraai versierde restaurant. Het nieuwe winkelcentrum (aan de andere kant van het centrum, als je het bekijkt vanuit het oude stadhuis) is een aanwinst. Vier enorme etages winkels en horeca, inclusief toiletten en zo meer. Het heeft de stad echt verrijkt.
Wat leuk blijft is ook dat in het centrum een paar oude kerken te vinden is die de katholieke sfeer van deze omgeving nog even benadrukken. Jammer dat je voor de oude Domkerk moet betalen om erin te mogen. Dat is voor mij tegen de principes. Doe ik niet. Een kerk moet gratis toegankelijk zijn! Maar goed dat is voor de kniesoren. Verder is er keuze genoeg als je even in alle rust wilt nadenken over hen die even geen plezier in hun leven hebben nu of grote zorgen uiten over hun gezondheid. Ons hotel (Mercure Europa Platz) was van de degelijke, goede soort. Comfortabel bed, puike douche, heerlijk ontbijt en een geweldige staf maakten de overnachting tot een genoegen.
We hadden op de weerradarapp gezien dat onze terugreis wel eens ‘avontuurlijk’ kon worden. Twee enorme fronten met hagel en sneeuw kwamen recht op ons af, dus het werd een kwestie van goed timen. De eerste rit ging naar het noorden door het Duitse land naar Heinsberg. Dat ligt ter hoogte van Roermond en heeft zelf nog wel een aardige reeks winkels waar je even kunt zorgen voor aanvulling van de Duitse boodschappen. Daarna staken we de grens over en kwamen terecht in heftige sneeuwval en felle wind tegen. Best avontuurlijk. Maar alles opgeteld was het wel weer een lekker bezoekje aan deze fijne Duitse stad. Mooie traditie en de dank aan de vriendjes is dan ook groot. Want die dragen elk jaar toch bij aan de sfeer. En zo worden deze trips tot zeer gewaardeerde tradties.😊
Sneeuw
Valt het jullie ook op dat zodra er zicht is op een beetje afwijkend weer ergens een ‘weeralarm’ met kleuren wordt afgegeven? 2 cm sneeuw is goed voor code geel, oranje of rood. Dreigend onweer of storm zorgen voor dito aanduidingen. Alsof we ineens zijn veranderd in watjes die niet meer weten hoe om te gaan met dat soort bijzonder weer. Nu was het deze eerste maand van het nieuwe jaar 2017 wel zo dat bijna 500 ongelukken en aanrijdingen plaatsvonden toen we voor het eerst in lange tijd weer eens een dagje sneeuw en ijzel in ons land meemaakten. Men gleed van de weg, schaarde, draaide om de as of schoot in een sloot. Vaak veroorzaakt door datgene wat ons Nederlanders veelal parten speelt; zelfoverschatting en gladde of verkeerde banden. Wij fietsen ook bij ijzel gewoon door. Niet verstandig.
Misschien is het wel zo dat die waarschuwingen zijn gericht aan hen die maling hebben aan elke vorm van voorzichtigheid. De Selfie in de sneeuw belangrijker dan opletten op de weg. Het kan allemaal. Maar ik heb zelf in mijn leven heel wat echt zwaar weer meegemaakt en reed ook altijd door. Zoals die keer in de jaren tachtig dat Nederland echt compleet vast liep en de files enorme vertragingen veroorzaakten. Ik werkte in die tijd in Amsterdam en zat qua verantwoordelijkheid op een dealerbedrijf voor mijn favoriete merk. We woonden in die periode in Almere en moesten die avond als altijd terug naar huis. De sneeuw lag echt heel dik op straat en er werd minder geveegd of gepekeld dan nu.
Mijn toenmalige bedrijfsvoertuig was een Skoda Rapid Coupe, een heel fijne wagen, motor achterin. Volgens de fabrikant (en mijn verkoophandleiding) een groot voordeel omdat de motor op de aangedreven wielen stond. Klopt zeker, want de sportief ogende Skoda ging als de brandweer dwars door al die sneeuw heen waar anderen met doorslaande wielen moeizaam vooruit glibberden. In de polder werd het een stuk lastiger. Daar was de berg sneeuw nauwelijks ingereden, de polder was toen nog niet zo in trek als nu het geval is. We waren laat en ik stuurde de intussen door een intense sneeuwval zelf ook wit geworden auto die daardoor langzaam aan een soort rijdende sneeuwpop was veranderd, richting ons huis. Een straat voor de afslag naar onze buurt stond daar toen de enige postbus uit de omgeving en wij hadden een hele stapel enveloppen met inhoud bij ons die echt weg moest. Dus ik draaide gewoontegetrouw de straat in waar die bussen stonden en…..liep muurvast. Er lag iets van een meter sneeuw en de Skoda kon niet meer voor- of achteruit. We knokten ons door de portieren naar buiten. Deden eerst de post in de bus, die net nog maar net boven de opgewaaide sneeuw uitstak en begonnen met graven. Na een kwartiertje noeste arbeid was het gedaan en waren we weer vrij. Dat waren nog eens sneeuwbuien. Eenmaal thuis lag er een meter sneeuw tegen de garage- en huisdeur. Weer graven. Kortom….Code rood? Watjes…..! (Beelden: Internet)
Kou!
De winter is als ik dit opschrijf net op de terugweg en de temperaturen lopen onder invloed van een zuidwestelijke stroming in onze omgeving weer op tot flink hoge waarden. We hadden een week waarbij de vorst even liet voelen hoe het kan zijn in januari en in sommige streken bleek zelfs schaatsbaar ijs te ontstaan. Aan mij is dat niet besteed overigens, ik ben niet zo van dat gladde gedoe op 1,5 centimeter bevroren water. Het doet me wel terugdenken aan winters die ons mensen overspoelden met de ongemakken die bij dit seizoen behoren. Sneeuw, gladheid, dik ijs. Zoals begin jaren zestig toen we een winter kenden die nu als horror te boek staat. Ongeveer alles wat normaal water was vroor dicht. De Amstel achter ons huis, de Zuiderzee, en de Elfstedentocht bleek een rampenplan. Zo koud, zo heftig. Met huizen die slechts op kolenkachels draaiden v.w.b. de verwarming en een steeds schaarser wordende anthracietvoorraad was het ook spannend hoe de boel een beetje gangbaar bleef.
Was best improviseren voor de meeste Nederlanders. Maar je had wel het idee dat de winter echt iets voorstelde. Sneeuw is ook zoiets. Ik heb in de herinnering dat er winters waren dat dit witte spul zowat tot de dakgoten lag en dat rijden best een hele oefening bleek. 1979 was er zo een. Ik was juist toen werkzaam tijdens de AutoRAI. Een sneeuwstorm legde het land lam. Mensen zaten in hun auto’s opgesloten, konden niet verder en werden dan soms van de weg geduwd door vrachtwagens die wel doordrukten. Hele huizen verdwenen onder een sneeuwlast en vooral het noorden van Nederland had hier zwaar door te lijden. De RAI werd intussen leger en leger, want wie komt er naar een nieuwe auto kijken als je met die oude niet eens in Amsterdam kunt komen. Ook in de jaren tachtig was het soms heftig. We woonden toen in de polder op 30km afstand van de hoofdstad en op een bepaalde dag was de sneeuwval zodanig dat ik van werk naar huis 2,5 uur bezig was. En daarbij liepen we op 150mtr afstand van datzelfde huis nog vast ook.
Ik denk dat er 50cm sneeuw lag. Thuis bleek de schuur door sneeuw onbereikbaar en daar stond nu net die zo dringend nodige sneeuwschep. Kom er nu maar eens om. Het lijkt wel of we met verschuivende seizoenen van doen hebben. Het is soms wat kil, zeker, maar echt winters? Nee. Nou ja, de Amerikanen krijgen veel sneeuw, het Midden-Oosten soms, maar bij ons is het echt droef. Aan de andere kant, zit ik er echt op te wachten? Nee! Maar het blijft jammer. Al zijn al die herinneringen wel weer leuk. Met auto’s op het ijs. Toch wel wat anders dan een beetje krakend op je Noren over een weilandje. Vroeger, ja, of toen echt alles beter was? Die kou ben ik niet vergeten hoor…..Net zo min als de andere ongemakken….
Vroegah…
Het zal aan mij liggen, maar volgens mij is er iets mis met het weer tegenwoordig. We zitten midden in een periode die nog het meeste lijkt op een verlengde nazomer. De afgelopen paar weken maakten we 15-20 graden Celsius mee als overdag-temperatuur en dat is recordhoudend begreep ik. En het is niet de eerste keer dat we deze wonderlijke verschijnselen meemaken. Vrouwlief viert een dezer dagen haar verjaardag. In de tweede helft van de jaren zestig, ik had nog verkering met haar, vierde ze die jaardagen ook. Uiteraard! Grootser dan nu met mensen uit familie- en vriendenkring die indertijd nog een heel andere samenstelling had. Het was koud op die dagen dat die verjaardag gevierd werd. Vaak viel er al sneeuw en rond die datum, liep het verkeer vast door de enorme ijzeloverlast. Ik was op de Puch gekomen, normaal een ritje van een minuut of tien van/naar het eigen huis in mijn vroegere woonstraat. Maar bij sneeuw en ijzel natuurlijk niet. Spiegelglad, dus stapvoets rijdend.
En onderweg af en toe slippend, dat hoorde er bij. Het autoverkeer stond praktisch stil, op trottoirs gleden mensen spontaan uit. Voor de Gemeente-Reiniging voldoende had gestrooid waren we weer een uur verder en ik vast al thuis. Het lukte, maar de omstandigheden waren best heftig. Indertijd werkte ik op het (toen nog) oude Schiphol. Vliegtuigen stoppen zelden met vliegen, de handel moest altijd doorgaan, dus je ging gewoon naar je werk. Ook bij gladheid. Met die brommer was dan best een hele oefening. Er was een alternatief. Met de tram naar het Centraal Station in onze hoofdstad en dan over op bus 9K van Maarse en Kroon die aan de overkant van het plein stond te wachten op zijn passagiers. Als je mazzel had. Zo niet stond je te kou kleumen.
Je moest dan wel vroeg van huis, want het O.V. was normaal al niet zo snel, bij gladheid en sneeuw reed men net zo voorzichtig als de gemiddelde automobilist. En dat hield in dat je over de korte rit naar Schiphol soms meer dan een uur deed. De werkgever was begripvol, maar wilde dan wel graag dat je die verloren tijd aan het einde van de middag nog even inhaalde. ‘Zo deden we dat vroeger in de haven ook altijd’ was dan het argument. Kortom, vroeger was het weer anders, de omstandigheden meer primitief. Maar wat was het gezellig bij de brandende haard. Vooral als je wist dat je niet op je brommertje naar huis moest en schoonpa het best vond dat ik daar bleef slapen. Blijven mooie herinneringen…..Vroegah!
Altijdmijnmening 