Volgens de normen die opgeld deden in haar jeugd was ze niet meteen de knapste van de klas. Onder vriendinnen was ze vooral bekend als ‘gezellig’ en ‘lieve vriendin’ maar als de meiden uit haar straat op stap gingen namen ze haar vaak niet mee. Of het moest zijn als chaperonne voor een van de knappere dames uit de buurt. Slim was ze wel en een goede studie was aan haar wel besteed. En zo deed ze op wat latere leeftijd nog steeds allerlei cursussen, waaronder een uitgebreide waarbij ze zichzelf de schone kunst van het betere koken liet uitleggen. Ze was intussen uitgegroeid tot een dame met een stevig voorkomen. Alles aan haar was omvangrijk. Al was het maar omdat ze genot peurde uit het zelf opeten van wat ze zoal had gekookt of gebakken. Haar liefdesleven was intussen ingewikkeld. De mannen die op haar vielen hadden vaak iets met ‘dikkere dames’ of bleken een of andere seksuele afwijking te bezitten. Ze had heel wat bijzondere nachten moeten doorstaan. Dat bracht haar weinig eigen genot. Maar als ze een viergangenmaal kreeg voorgezet gaf haar dat na afloop een bevrediging die haar daarna goed deed slapen. Niet meteen bevorderlijk voor een actief liefdesleven. Maar ja, lichamelijk genot was haar nooit aangeleerd, dat koken wel. En zo leefde ze voort. Huurde een mooi appartement, werkte als kok in een restaurant, kreeg complimentjes om haar geweldige gerechten die ze keer op keer op tafel kon toveren, maar ging wel alleen naar huis. Daar lag ze dan vaak met een schaal lekkere hapjes op de bank, flesje er bij, de kat naast haar, ook al een slagje te dik. Spiegels had ze verbannen, daar keek ze niet meer in. Op een dag merkte ze dat ze haar kookschort niet meer goed aan kon doen. Het was te klein geworden. Net als haar broeken. Haar borstomvang was al niet meer te meten en erger nog, haar buik stak nog verder uit. Ze moest er echt eens iets aan gaan doen….Ze nam er nog maar een glaasje op. Toen ze het tweede inschonk werd ze ineens duizelig.. Daarna viel ze om…Het duurde vier dagen voor men haar vond. Toen was ze al van deze Aarde verdwenen. Haar lichaam kon met moeite worden geborgen. Haar familie weende om haar dood. Maar waren wel blij met alle gerechtenboeken die zij ooit vol had geschreven. De kok van het kookgenot was niet meer….Haar gerechten werden legendarisch….Toch nog geliefd…
Tagarchief: vriendin
Kookgenot…
De eerste keer….
Al eerder beschreef ik wat eerste keren van dit of dat uit mijn leven.

Veel er van is al wat langer geleden. Zo ook de eerste keer dat ik als jong mens het luchtruim koos aan boord van een piepklein toestel van Martin’s Air Charter en mijn woonstek van boven kon bekijken. Later deed ik dat nog een keer en voelde me al een heel ervaren passagier, want twee keer 20 minuten vliegervaring…veel van mijn straatgenoten en familieleden waren nog nooit ‘omhoog’ geweest. Werkend bij een grote bankinstelling (dat deden wij indertijd als jong mens op heel jeugdige leeftijd en leerden ‘s-avonds alles bij wat bij een carriere bij zo’n instelling hoorde) kwam een oudere collega ter ore dat er een malloot rondliep die helemaal gek was op vliegtuigen en alles wat er mee van doen had. Hij bleek een uit het Gooi afkomstige prive-vlieger te zijn die er altijd op uit was om zijn ‘uurtjes’ te maken vanaf en boven Hilversum.

En zo kwam het tot een contact dat leidde tot een afspraak waarbij een collega van de bank, mijn toenmalige verloofde en mijn oudere broer Rob deelgenoot zouden worden van een zaterdags uitje en vluchtje in een echt kleine machine die werd aangeduid als een Piper Tripacer. Daar kon je net aan met drie mensen in zitten en de cockpit was zo eenvoudig als een Volkswagen Kever uit die periode. Omdat broer Rob zelf een auto bezat reden wij naar dat bescheiden stukje vliegweide tussen Hilversum en Loosdrecht en vulden daar de nodige formulieren in. Stortte het toestel neer zou dat niet voor de verantwoording zijn van de piloot of zoiets. Maar ja, je bent jong dus dat risico nam je wel. Vliegen, daar ging het om. En hup in volgorde van twee om twee gingen we de lucht in. De piloot maakte een paar mooie bochtjes boven de Loosdrechtse plassen, we bekeken de wijken van Hilversum, genoten van het geraas van de motor, hielden ons intussen vast aan wat lussen en keken naar de piloot die op een of andere raadselachtige wijze de weg terug naar het vliegveld wist te vinden. Na een uurtje of twee was de pret over. Koffie met appeltaart voor de passagiers, een hand voor de piloot uit dank (afrekenen moest vooraf) en wij praatten nog na. 16 was ik, en al aardig ervaren als zei ik het zelf. Wist ik veel. Er zouden nog heel wat vluchten en vluchtjes volgen. Maar die eerste keer in zo’n piepklein ding blijft me goed bij. Zoals veel eerste keren van wat ook. Zal vast voor meer mensen gelden. Is dat wel zo maakt het mij uniek, en dat is dan voor het eerst….(beelden: eigen archief)
Passende stellen…
Op ieder potje past een dekseltje. Een gezegde dat soms hout snijdt, maar ook vaak niet. Zeker niet in de ogen van een observator als uw meninggever. Die er heel wat jaartjes ervaring bij heeft opgedaan om dit fenomeen te kunnen bestuderen. Zittend op een terras, een bankje in een park, of gewoon tijdens zijn werk. Waar ik het over heb? Over stellen. Die (naar mijn mening)al dan niet bij mekaar horen. Soms bijna uit een en het zelfde nest komend (of zo lijkt het) in andere gevallen oogt het alsof men ergens in de uitverkoop een partner heeft gevonden en aan zich verbonden. Niemand maakt zichzelf hoor, laat ik daar meteen duidelijk over zijn, en schoonheid is altijd aanwezig vanuit het oogpunt van diegene verblind door de liefde. Maar ik zie soms echt waar het op termijn mis zal gaan of wellicht al bezig is te gaan.
In veel culturen houdt men het liefst van relaties en vooral huwelijken tussen gelijkgestemden. Neef en nicht nog een milde vorm van verbinden. Herkenning het voornaamste punt. Lastiger is het als een ander dan het eigen geloof om de hoek komt kijken. Dat mixen leidt weer tot verwatering. Volgens de sociaal/cuturele omgeving van een potentieel stel. Zelfde geldt wat mij betreft ook voor lengte- en omvangsverschillen tussen partners. Ik heb er combi’s van gezien die me verbijsterden. Een piepkleine vrouw met een meer dan twee meter lange man, een vrouw van 150 kilo met een schriel mannetje, een hunk met een prachtige vrouw, die alleen al om haar uiterlijk ongeveer alle ogen van voorbijlopende mannen weet te vangen en de blikken beantwoordt met iets dat je niet kunt vertalen in nette woorden. Toch zoeken we natuurlijk als mens de juiste frequentie op bij de partner.
Al was het maar om die sociale druk. Want een oudere man met een jonge blom wordt nogal eens bespottelijk gemaakt, omgekeerd is dat helemaal het geval. Alsof onderling geluk leeftijdsgebonden zou zijn. Sommige jeugdigen hebben een oude geest, sommige ouderen zijn meer dan jong van geest. Liefde maakt ook op dat punt blind. Waarbij opvalt dat sommige mensen zelfs na drie huwelijken hun draai niet lijken te kunnen vinden. Afwisseling is fijn, maar de sleur maakt ze onzeker en altijd hongerig om het nog eens met een ander te proberen. Dat avontuurlijke en spontane uit het begin van een relatie dan ineens een probleem als de huwelijkse voorwaarden zijn voorgelezen. Of dat rustige uit de jeugd ineens saai bij het ouder worden.
De kinderwens kan ook een dingetje zijn, vooral als de een die sterker heeft dan de ander. Maar in de meeste gevallen blijft men toch lang bij elkaar en beleeft samen allerlei hoogte- en dieptepunten. Men vecht zich door het leven, laat verliefdheid uitdoven en liefde opbloeien, pakt elkaar bij de hand en zoekt het pad dat voor beiden het beste is en niet confronterend. Hoe meer strijd hoe sneller een jurist nodig is om te helpen uit elkaar te gaan. Partners moeten vooral dat zijn, op basis van gelijkheid en niet met een dominantie door de een en onderwerping van de ander. Mits je daar erotische gevoelens bij hebt, want dan kan het wellicht prima werken… Mensen zijn wonderlijk ingesteld op het punt van de relaties. Heel anders dan veel andere zoogdieren, die vooral bezig zijn met voortplanten en daarvoor steeds wisselende partners zoeken om dat doel te bereiken. Maar als mensen lang bij elkaar zijn en eigenlijk volledig vergroeid en ze vieren hun 75-jarig huwelijk of zo is dat wel weer aardig natuurlijk. Vaak is bij navraag het antwoord van soortgelijke oudere stellen dat je veel water bij de wijn moe(s)t doen. En dat je mekaar ruimte moet gunnen. Dan maakt het niet meer uit of de een twee meter in omvang is en de ander doorschijnend bij tegenlicht. Maar toch zijn dat de ware uitzonderingen en zijn die mensen die wat op elkaar lijken toch de meest succesvollen… (Beelden: Internet)
Gekoesterde vriendschappen…
Echte vriendschappen zijn het best maar uitgebreid te koesteren. Telkens weer blijkt dat je dit in feite te weinig deed als je beseft of ontdekt dat je iemand zo maar uit je eigen kringetje verliest. Dat hoeft niet eens te komen door dramatische gebeurtenissen, soms is een verhuizing naar een of ander ver buitenland al genoeg om dit soort emotionele zaken te doen verwateren. Dat is jammer, en soms blijft ergens in je ziel een beschadigd en wat pijnlijk plekje zitten. Toch doen we zelf soms te weinig aan het goed onderhouden van vriendschapsbanden met hen die redelijk nabij zijn. Er is natuurlijk altijd een reden voor te bedenken dan. ‘Geen zin’, ‘geen tijd’, ‘mijn werk’, ‘de verbouwing’, ‘de kinderen’, ‘mijn gezondheid’ enz. Altijd is er wel een keer een excuus aan te halen rond het waarom je ‘even geen zin hebt in anderen dan je geliefden of wellicht quality-time voor en met jezelf’.
Toch heb je echte vrienden hard nodig. Een mens kan nu eenmaal niet zonder warmte, een aai over de bol (of meer), een luisterend oor, of gewoon even een middag of avond onbegrensde lol. Vrienden zijn er in voor- en tegenspoed. Over en weer. Komt het niet van beide kanten is het vaak oppervlakkiger en spreek je eerder van goede kennissen. Naarmate de leeftijd vordert ontdek je ook dat er steeds minder echte vrienden overblijven. Dat komt zeker ook doordat sommige mensen je letterlijk ontvallen. Vaak veel te jong meestal, want naarmate je zelf ouder wordt, zijn leeftijdgenoten ‘veel te jong’ natuurlijk. En als die leeftijd stijgt komen de fysieke en geestelijke kwetsbaarheden nog wel eens sneller dan gewesnt naar boven.
Ook in de vriendenkring. Men begint wat te mankeren, je moet ineens gaan relativeren. Dromen en verlangens worden weggeschoven en maken plaats voor een meer berustend accepteren. De heftigheid gaat er af, de verwijten verdwijnen, wat blijft is puurder dan voorheen en staat open voor een warm gevoel van bij elkaar willen zijn. Elkaar beschermen tegen die boze wereld met al zijn vervelende kantjes. Noem het bijna een liefdesgevoel. Emotioneel mens als deze Mokummer nu eenmaal is voel ik dat bij veel van onze vrienden. Wil niet dat ze iets overkomt, wil ze omarmen, er zijn als het nodig is. Wellicht zijn we daarin wat naïef, hebben een te roze bril op, maar vriendschappen moet je koesteren. De echte dan! En die zijn toch een beetje uniek…… Wie er anders over denkt mag dat uiteraard hier bij mij nu uiten….:) Maar o wee als me de commentaren niet bevallen. Je bent zo ontvriend natuurlijk…
De ontmoeting….
Hij vermoedde wel dat zijn nieuwe buurvrouw met een vriendin samenleefde maar wie dat was had hij nog niet gezien. De buurvrouw zelf was een prettige verschijning. Blond, blauwe en sprekende ogen, een beetje zijn leeftijd. Ze kleedde zich modern, op het randje van uitdagend, maar dat stond haar goed. Hij zag ook wel dat ze veel werkte en vaak laat thuiskwam. Op enig moment botste hij bijna tegen haar op toen hij zijn appartement uit kwam en zij in de gang naar het hare langs liep. Zijn gemompelde excuus werd met een glimlach ontvangen. Het leidde tot een kort gesprek waarin ze zich voorstelde als Dinie. Ze bleek advocate te zijn en daardoor alleen al steeg ze meteen in zijn waardeoordeel. Een slimme vrouw en dan een spannend privéleven, het was voor hem een fantasie. En dat mocht. Hij was al enige tijd geleden van zijn vrouw gescheiden. Hun huwelijk was ingeslapen geraakt en hij had er zelf een streep onder gezet. Hun huis hadden ze verkocht en van de opbrengst kon hij na hun scheiding een appartement kopen in een andere stad. Veel opvallende zaken op het liefdespad had hij hierna niet te melden gehad. Hij was tenslotte de vijftig gepasseerd. Tot de buurvrouw, Dinie, met haar slanke lijf en fraaie kleding naast hem kwam wonen en hem op bepaalde wijze intrigeerde. Het was een paar dagen na die eerste ontmoeting dat hij ook haar vriendin zag. Een schoonheid. Slank, jonger dan Dinie en in een glimmende strak zittende broek met daar boven een lederen jack. Stoer maar supersexy. Hij kon in zijn fantasie zo oproepen hoe dat tussen die twee moest gaan als ze bezig waren met…. Zijn aandacht voor het paar verlegde zich direct. Het maakte dat hij alleen al om die nieuwsgierigheid naar beide vrouwen te bevredigen het contact wilde aanhalen. Hij bedacht dat dit het beste kon door gewoon eens een uitnodiging te doen aan Dinie voor een etentje. En dat deed hij ook. Op de bewuste avond had hij een lekker maaltje laten komen van de traiteur wat hij alleen maar hoefde op te warmen. Hij ontkurkte een mooie wijn en liet die even staan zodat de drank straks nog beter zou smaken. Op enig moment ging de bel van zijn voordeur. Daar zou je ze hebben. Hij deed open en daar stonden ze. Dinie en dat schitterende wezen dat hij eerder al had gezien. ‘Hoi buurman, daar zijn we dan’ zei Dinie met haar heerlijke omfloerste stem. ‘Mag ik je even voorstellen…dit is Angelique!’. Hij gaf hen beiden een hand. De parfum van Angelique bedwelmde hem zowat. Zijn ogen konden bijna niet van haar lichaam weg blijven. Hij liep achter de dames aan naar binnen en liet ze even rondkijken in zijn een paar dagenlang keurig opgeruimde appartement. Speciaal voor hen had hij echte kaarsen aan gestoken en de temperatuur in het huis op behoorlijk niveau gebracht. ‘Zo buurman, jij hebt het mooi voor elkaar’ zei Dinie nadat ze had rond gekeken. En al snel ontstond er een geanimeerd gesprek waarin ook Angelique zich af en toe met wat korte zinnen mengde. ‘Dus jij bent advocaat?!’ stelde hij vast. ‘Ja’ zei Dinie kort. ‘En wat doe jij voor de kost?’ vroeg hij aan Angelique. ‘Ik?, ik studeer nog hoor….’. En terwijl ze dat zei keek ze hem aan op een manier die hem deed smelten. ‘Ja Angelique studeert ook rechten’ nam Dinie het gesprek over. En in feite vond hij dat niet leuk. Hij wilde met Angelique praten en zien of hij haar op het ‘rechte pad’ kon krijgen. Hij was tenslotte een echte man en vond haar aantrekkelijk, prachtig, sexy, geweldig. Maar dat mocht hij niet laten blijken uiteraard. Maar wat zou het mooi zijn als ze ook op mannen viel. ‘Ja mijn dochter moet nog het nodige leren dan kan ze bij mij in de praktijk komen’. ‘Dochter??? Ik uh…ik dacht…’ Hij verslikte zich bijna in een slok wijn die hij net had genomen. En ontvluchtte de kamer door iets te mompelen over naar het eten kijken en zo meer. Achter zich hoorde hij de dames klaterend lachen. Dit kon nog wel eens een bijzondere avond worden. Maar wel heel anders dan hij had verwacht.
‘
Het beeldje – 3
Dat hij niemand kon bereiken om hem te helpen uit deze ellendige situatie te geraken was best verontrustend. Zijn vriendin zou hem vast missen nu hij niet kon bellen of appen. Maar ook zijn collega’s van het werk moesten wel denken dat hij doorgezakt was en zijn roes lag uit te slapen. Iets wat hem in het verleden ook wel eens was gebeurd, maar nu toch echt geen enkele rol speelde. Hij wist een ding zeker, iemand zou hem missen en hem komen zoeken. Dat gaf hoop. Hij snapte ook niet hoe het zo kon zijn dat alle techniek hem in de steek liet. Van de nood een deugd makend liep hij naar de gang en keek in de stoppenkast. Alle zekeringen leken op ‘uit’ te staan en dus zette hij ze weer in de ‘veilige’ stand. Even knipperde het licht in de flat, daarna sloegen de zekeringen weer door. Het was dus gewoon kortsluiting bedacht hij zich en hij ging op zoek naar de oorzaak. Maar waar ga je zoeken als je geen idee hebt welk apparaat wat kon aanrichten? Alle schakelaars, stekkers, stopcontacten liep hij na. Geen een vertoonde narigheid of bijvoorbeeld aanslag van een of andere elektrische oorzaak. Het bleef raadselachtig. Weer zette hij de zekeringen in de stoppenkast op veilig. Dit keer kreeg hij een schok door zijn lijf die hem de adem benam. De stroom had hem bijna verlamd. Op de grond liggend bedacht hij zich half versuft wat er toch loos kon zijn in zijn normaal zo veilige en overzichtelijke flat. Terwijl hij daar lag werd er op de deur geklopt. En hoorde hij de stem van zijn vriendin. Ze riep zijn naam, vroeg of hij thuis was. Maar doe klap die hij had ondergaan liet hem stem stokken. Hij kon er geen verstaanbaar woord uitkrijgen om haar te waarschuwen dat hij op de grond lag. Hij zag nog wel zijn vingers van de hand die de schok hadden gekregen. Ze waren rood van het verbranden en hij rook de geur van verschroeid vlees. Daarna viel hij flauw. In de huiskamer verplaatste het vrouwenbeeldje zich. Langzaam maar gestaag. Richting de deur waar de vriendin nog steeds verwoede pogingen deed toegang te krijgen tot de flat van haar vriend. De kleur van het beeld was intussen zwart en de ogen van het beeldje spuwden vuur.
Serieuze vriendschappen
Ik beschreef vast al eens eerder hoe ik aankijk tegen het fenomeen vriendschap. Dat is iets om te koesteren. Het waarom zit in de verklaring dat je familie gratis cadeau krijgt bij je geboorte, maar vrienden vooral zelf kiest. En dan moet het klikken van beide kanten. Echte vrienden zijn er niet alleen om plezier mee te maken (al is dat een prima bijkomend pluspunt) maar je moet ook verdrietjes of angsten kunnen delen. Je moet laagdrempelig zijn naar elkaar en geen al te hoge eisen stellen aan wat een vriendschap zoal voorstelt. Ideaalbeelden bestaan niet, wensen en verlangens wellicht. Je moet overeenkomsten met elkaar hebben, maar zeker ook verschillen van inzicht. Oppervlakkigheid is mogelijk, mits dat voor beide partijen voldoende grond is met elkaar verder te gaan.
Vrijwel iedereen zal het met me eens zijn dat je in de loop van de jaren ontdekt dat sommige vrienden dat gevoel wat je hen schenkt of van hen verwacht te krijgen, beschamen. Dan blijken vrienden geen echte, maar meer kennissen. Ook leuk, en daar hebben we er met zijn alleen vaak veel meer van. Die vriendschappen zijn er om gekoesterd te worden. Onderhouden ook, en dan niet alleen met de agenda in de hand. Soms is dat lastig, we hebben het allemaal druk, we willen ook nog een sociaal leven met buren, collega’s, familie en zo meer. Maar echte vrienden snappen dat dit wel eens kan leiden tot iets lossere teugels. Bij anderen verhoog je de status operandi als er iets is wat aandacht vraagt of een arm om schouders. Ik koester mij in de gedachte in de loop van de jaren een reeks echte vrienden te hebben opgedaan. Mensen met of bij wie ik me lekker voel, die ik om me heen wil, en die me het gevoel geven mijn mallotigheden en passies te accepteren om wie ik ben en wat ik voor hen beteken. Dat is wel iets anders dan gezellig koffie drinken alleen. Waarom dit zelfde bij familieleden soms zo ingewikkeld is? Ik weet het niet echt. Valt me op dat binnen sommige families de relaties onderling lijken op liefdevolle vriendschappen, terwijl er bij anderen vaak sprake is van haat en nijd of complet minachting van de bloedbanden. Wellicht is het typisch Nederlands.
Ook familiebanden moet je (willen) onderhouden en daar tellen dan de zelfde voorwaarden bij als die gelden voor die hier door mij bejubelde vriendschappen. Wat ik wel aardig vind is dat je ook in de moderne tijd via de bekende media aardige vriendschappen kunt opbouwen. Bloggen leidt bijvoorbeeld soms tot heel mooie dingen en je houdt er af en toe gekoesterde relaties aan over. Ook hoor ik wel eens dat mensen die elkaar via een van de bekende digitale en sociale netwerken hebben leren kennen, ook irl aardig door een deur kunnen en daaraan een vriendschap voor het leven overhouden. Vriendschap komt in vele vormen. En daarmee sluit ik het thema maar even af. Hebben jullie ook vriendschappen die je elke dag nog koestert? Waar je blij mee bent of vrolijk van wordt? Die je niet ziet als verplichting? Vertel, vertel……