Zo maakten we onlangs weer eens mee dat we in gezelschap verkeerden van oude kennissen die we al een behoorlijk lange tijd niet meer hadden gezien of gesproken. In ons beider levens was veel veranderd, de wegen hadden zich lang geleden al aardig gesplitst en dat was naar mijn idee nu juist goed te merken. Niks mis mee, gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde anders werd het hier maar Maoistisch gelijksoortig allemaal, maar in dit geval viel mij na een paar uur samenzijn een ding zeer op.
De man uit het stel dat bij ons aan tafel zat was wel heel erg overtuigd van zichzelf en bleef ook maar over zijn eigen ‘ik’ praten en deed dat deels nog in de derde persoon enkelvoud. ‘Je kent hem (zijn eigen naam) he, als het hem niet bevalt dan pakt hij die en die even stevig aan’. En zo ging het maar door. Alle persoonlijke kwalen uit het verleden en heden kwamen voorbij, de auto’s die ooit waren gekocht en hoe om te gaan met de handelaren/dealers die ze verkochten, met wie hij in het verleden (en onze vroegere woonstraat) allemaal mot had gezocht en gekregen, kortom, zijn ego was heel groot, net als zijn verhalen.
Nu ben ik zelf bepaald niet iemand die familie blijkt te zijn van Willem de Zwijger, maar tegen dit vocale geweld was weinig opgewassen. Zijn partner bleek aardig, maar stond in dienst van zijn enorme verteldrift. Wij werden er wat moe van. Jammer van op zich een gezellig georganiseerde avond en gelegenheid. Conclusie; hij behoort tot het type mens dat maar een onderwerp van gesprek kent, zichzelf! Is dat uniek? Zeker niet! Ik ben er wel meer tegengekomen en vaak was dat geen promotie voor een langduriger relatie.
Er is namelijk meer dan het ego van iemand anders. Ik houd toch meer van mensen die een brede interesse hebben, best een mening ventileren maar niet consequent een verkeerd zelfbeeld vertalen naar een verkooppraatje over zichzelf. Immers, je mag dan zelf de belangrijkste persoon in je leven zijn, voor anderen ligt dat vaak wat genuanceerder. We bewonen de wereld met miljarden Homo Sapiens types en als die allemaal slechts zichzelf als uitgangspunt voor het Universum zouden zien werd het niks met de structuur van onze samenleving. Daarbij is het aanhoren van anderen ook wel eens aardig als je daar voor open staat natuurlijk. Juist in de periode voordat ik dit verhaaltje plan en plaats zagen we hoe politici zich aan ons verkochten om zo te komen aan een zeteltje meer of minder in de Tweede Kamer. Het ego van vele van die types droop er vanaf. Onze Koning deed onlangs een oproep om ook eens naar elkaar te luisteren en wellicht vanuit standpunten die beklijven met elkaar samen door een deur te komen. Helaas bleek dat in de huidige politiek vrijwel ondenkbaar. En zo zie je dat ook in het normale leven. We drijven uit elkaar, slaan geen bruggen meer, wellicht dat we daarom wel op ons zelf worden teruggeworpen. Met als vervelende bijverschijnsel dat we alleen nog maar oog hebben voor ons eigen spiegelbeeld. Inclusief bijbehorende verhalen en selfies om een en ander op te fluffen. Nee, ik kan er niks mee. Dus als jullie daar nou eens mee stoppen, kan ik mijn verhaal eens uitgebreid doen. ‘Er was eens een leuke jonge in Mokum die werd geboren in…………’ (Beelden: Archief/Internet)
Daarbij kent mijn geest vanaf de prilste jeugd een soort vissersnetwerking. Ik gooi die netten uit en trek kennis binnen als een school haringen die verwerkt moet worden. Altijd gehad. Brede interesse. En dan ook nog een door de jaren heen gevormd talent tot praten en schrijven. Nooit ingetogen, nooit wars van woorden of meningen. Deze weblog heet niet voor niets al 13 jaar lang zoals hij heet. En een mening is geen balletje wat je opgooit om het door anderen te laten lek steken. Niks daarvan! Dus met prietpraat een onderbouwde stelling afbreken is niet mijn ding. In de loop van de jaren wel geleerd. Was ook altijd op zoek naar de hogere functies. Al wist ik ook wel dat de absolute top nooit haalbaar zou zijn. Voorbehouden aan de elite, de rijken of de adel. Maar ook niet het indertijd gestelde doel. Expertise, specialismen op bepaalde terreinen en zeker zorgen dat je uit kon dragen wat je in die netten had opgehaald. Dat was de drive en dat is het nog. Altijd leuk voor anderen?
Vast niet! Maar wel altijd respect gehad voor een andere mening dan de mijne als men zich hield aan de algemene of door mij zelf opgestelde fatsoensregels. Wie persoonlijk wordt wist en weet ik te vinden. Een aardje naar mijn moeder wist ik al snel, die kon ook 20 jaar onthouden wat iemand haar had geflikt. ‘Zou mij niet overkomen’, maar kan er niet aan voorbij dat je er altijd iets van mee krijgt. Die drive en die honger naar kennis houdt me nu nog steeds aardig op de been. Daarom kijken we rond, bezoeken oorden in binnen- of buitenland, kijken de ogen uit in musea, lezen ons de ogen moe in boeken vol aardige zaken en bespreken met goede vrienden geloofszaken of filosofische kwesties dan wel de soms zo stuitende (links-)politieke moraal. Er is altijd wel iets waar je mee bezig kunt zijn. En als je dat dan weer wilt uiten doe je dat uiteraard op de plek waar het hoort. Hier, op je eigen meningblog! En wie er anders over denkt mag het ook even zeggen……Tuurlijk! Mits………
Altijdmijnmening 