Stom toevallig besloten we om die nieuwe boekwinkel in Weesp eens te gebruiken om niet alleen de culturele behoeften, maar ook het verlangen naar een ‘bakkie’ te bevredigen. Die winkel is relatief nieuw en kwam in de plaats van een ouderwetse zaak die een paar jaar terug failliet ging. Deze nieuwe winkel zit heel anders in elkaar en heeft zoals vaak tegenwoordig, ook een koffiehoekje waar men even lekker kan vertoeven. Aardig mensen ook. Gezellig druk. Tussen alle bezoekers en teamleden die we niet kenden een bekend gezicht. ‘Verhip…dat is toch die commissaris’ zei ik nog. Namen ben ik zo slecht in, maar gezichten vergeet ik nooit. ‘Ja, van Riessen’ zei mijn vrouw stellig en die heeft een ijzeren pot qua geheugen. Verdraaid ja, dat was hem. Zou die ook in Weesp wonen als ‘Amsterdammer’? We filosofeerden wat. De hoofdpersoon in ons raadsel kwam even later ook de koffiehoek inlopen. Kreeg een lekkere espresso en wat water. Spontaan ontstond er een gesprek tussen ons drie. Hij schoof aan bij onze tafel. Binnen de kortste keren werd het een geweldig leuk gesprek.
We begrepen dat hij hier niet woonde maar zijn boeken kwam promoten. De winkel had een hoekje ingericht voor dat evenement. Joop van Riessen is auteur van inmiddels acht boeken met Anne Kramer als hoofdpersoon. Die Anne Kramer is, niet verbazingwekkend, commissaris van politie in de drukste stad van ons land, Amsterdam. En Joop van Riessen gaf haar een stukje van zijn eigen (spontane) karakter mee, maar modelleerde haar verder op zijn dochter. Zelfde leeftijd en een echte vrouw. Hij rolde na zijn pensionering eigenlijk bij toeval in het schrijversvak. Baantjer was op leeftijd en de behoefte aan de menselijke maat binnen dit soort lectuur trekt nog steeds veel lezers. De uitgever zat hem echt achterna om er mee te starten en toen hij eenmaal bezig was kon hij zelf eigenlijk niet meer stoppen. De verhalen komen uit zijn laptop zoals hij ze vertelt. Vlot, soms indringend, spannend! Als je in een jaar of acht/negen tijd acht boeken op de markt brengt heb je talent. En juist omdat Joop van Riessen zoveel heeft meegemaakt als echte Amsterdamse misdaadbestrijder, want dat is hij toch geworden in die 45 dienstjaren, is het zoeken naar onderwerpen geen grote moeite voor hem.
Tijdens de presentatie in die boekhandel daar in Weesp bleek ook dat de man breder kijkt naar de maatschappij dan in simpele termen van ‘zwart’ of ‘wit’, maar de ogen niet sluit voor de kwaden die woekeren in de moderne maatschappij. Een link tussen het familieverleden (in zijn laatste boek ‘Moord op de Tramhalte’ trekt hij al een sluier weg van die persoonlijke geschiedenis) maakt zijn boeken nog intrigerender. Zelf is hij geboren in Overveen, niet ver van Haarlem. Woont nu deels in zijn oude omgeving en werkt een ander deel vanuit een leuk appartement onder de schaduw van de Westertoren. Het was geweldig om deze toevallige ontmoeting mee te maken. Natuurlijk kochten we een boek, hij signeerde het persoonlijk en ik gaf hem mijn kaartje. Want ja, auteurs onder mekaar…moet kunnen. Alleen snap ik wel dat ik niet in de schaduw kan staan van een man die elk jaar een boek op de markt brengt. Ik ben al blij als het mij dit jaar nog lukt om nummer drie uit te brengen. In een even lange periode! Met een beetje extra inspiratie moet dat lukken. En dat kreeg ik toch ook van Joop van Riessen. Al was het maar om de manier waarop hij naar dat schrijven kijkt. Geen last maar lust. En dat scheelt veel denk ik. Aanrader mensen! Anne Kramer als hoofdpersoon, Joop van Riessen als schrijver. Bij de betere boekhandel te koop! Zoals die in Weesp! Of te bestellen bij uitgeverij De Kring! Voor E.18,50 een hoop plezier!
Het is weer eens december en dat is traditioneel niet mijn beste maand. Afsluiten van een jaar brengt normaal vaak allerlei verplichtingen met zich mee. Dit jaar nog wat meer dan gebruikelijk. Er moeten dingen worden geregeld die ik eerder wellicht overwoog maar nog niet echt deed. Een daarvan is dat ik het vanaf 1 januari a.s. echt rustiger aan ga doen. Het is na 54 jaar hard werken mooi geweest. Maar dit geldt ook voor het van mij bekende blogwerk. In de loop van het afgelopen jaar stopte ik al met het actief vullen van gespecialiseerde blogs die ik een paar jaar lang heb onderhouden. Maar dit is nu met uitzondering van het meer professionele autoblog afgelopen. In 2016 gaan de stekkers er definitief uit. Dat scheelt veel tijd en raakt niet direct de lezers hier. Die zullen wel ontdekken dat ik na tien jaar de frequentie van schrijven op mijn Mening blog ook wat ga verlagen.
Ik heb in die afgelopen blogjaren heel wat onderwerpen de revue laten passeren, menig discussie gevoerd en waar mogelijk mensen de spiegel voor gehouden of op de kast gejaagd. Het was nuttig, leuk en interessant soms, al zeg ik het zelf. Maar de laatste tijd merk ik dat het me soms zwaar valt om ook hier de actualiteit te laten voor wat hij is en te oreren over alledaagse zaken. Hoe vreemd dat wellicht klinkt, dat valt me echt zwaar. Mijn mening geven over bepaalde onderwerpen was de basis van dit blog en daarom ben ik een keer of drie door omstandigheden gedwongen vaak, opnieuw begonnen. Maar ik zie ook wel dat het aantal even actieve bloggers in die tien jaren is afgenomen met een niet meer plezierig percentage.
De grote verschuiving zit voor mij toch vooral in de sociale media waaraan ook dit blog is gekoppeld en hun eigen lezerskringen of dynamiek kennen. Werden vroeger de nodige reacties geplaatst op dit blog zelf, nu zie ik dit gebeuren op met name Facebook of in wat mindere mate Twitter. Nog een reden om de frequentie van schrijven iets te verlagen is dat ik juist op die genoemde media bijna per seconde kan reageren op wat er zoal in de wereld om ons heen plaatsvindt. Voor zover nodig natuurlijk. Maar het is wel leuk om daar mee bezig te zijn als de tijd me niet mankeert. En dat laatste is een extra reden om hier wat minder tijd door te brengen dan voorheen gebruikelijk.
Er is geen talkshow te bedenken of er komt wel een auteur voorbij die een of ander boek heeft geschreven waarmee de gemeenschap weer wat kan. Juist in deze tijd zijn de stapels nieuwe uitgaven groot. Of ze nu zijn geschreven door een of andere BN-ner die een kookboek baseerde op de gerechten van opa en oma, over getemde sprinkhanen in het circus of masturbatie voor vrouwen die de weg naar hun eigen lustorgaan niet kunnen vinden. Alles wordt uitgebreid gepromoot. Alsof we daarop met zijn allen zitten te wachten. En die zelf benoemde experts komen vaak nog even een minuutje of tien dure zendtijd invullen om over hun expertise te oreren. Schaamteloos wat er dan soms over tafel gaat. Niet dat ik zelf nog met de oren toeter hoor, ik kan wat hebben intussen, maar of het een ander doel dient dan die boekverkopen bevorderen is de vraag. Soms heb ik wel eens het idee dat sommige van die lui niet veel meer zijn dat spiegelkijkers die menen dat de wereld zonder hun adviezen niet verder kan.
Vandaar al die boeken. Kijk, als het nog ergens over gaat, maar je moet eens zien hoeveel ‘expertise’ er zoal voorbij komt. Noem een onderwerp, bijvoorbeeld lastige kinderen die het leven van anderen verzieken, en er is een expert te vinden die als ‘’ettertjes-van-kinderen-opvoedkundige’ door het leven gaat. Zo was er onlangs bij Umberto de Vlaamse sexuologe Goedele Liekens te zien, niet van ons vaderlandse scherm te rammen lijkt het soms, die het onderwerp van de vrouwelijke masturbatie aan de orde stelde. Aan de overkant van de tafel zaten de machorockers van de Golden Earring. Mannen van in de zestig die keken of ze het in hun concertzalen hoorde donderen. In de zaal medestandsters van het fenomeen ‘doe het vooral zachtjes en neem je tijd’ aangevoerd door een mevrouw die alleen al door haar oogopslag niet te vertrouwen leek, maar wel haar boek en praktijkcursussen op dit punt zat te verkopen.
De ene dame wist nog meer te vertellen over het onderwerp dan de andere en ze kregen van de presentator die het allemaal erg spannend vond, ruim de tijd. Als voorlichtingsfilmpje wellicht interessant, maar voor anderen slaapverwekkend. En dan kom je als oudere jongere tot de conclusie dat in feite niet het onderwerp maar de promotie van de boekjes en trainingen het meest schaamteloos waren om naar te kijken en luisteren. Waar zijn de boekenprogramma’s als je ze nodig hebt. Kennelijk dringend nodig, want ook bij DWDD zie ik hetzelfde, net als bij superpresentator (Volgens Sonja Barend dan..) Pauw. Ordinair komt eerst. Maar dat is mijn mening en die wordt daar zelden gevraagd. Terwijl ik die graag had gegeven toen ik bezig was met de promotie van mijn eigen boekwerkjes….Die zijn uiteraard nog steeds bestelbaar of te koop…..Juist nu een leuk cadeau voor de Kerst…..(ISBN 978-90-484-2862-5)
Altijdmijnmening 