Wij zijn deze eerste maanden van het jaar al een paar keer verwend door lieve vrienden/innen met een ‘hapje eten’ hier of daar en ook zelf waren we nog wel eens culinair onderweg. Maar een Grieks restaurant is daarbij een weinig voorkomende keuze geweest. De laatste keer dat we iets soortgelijks ondernamen was toch al weer een jaar of tien geleden denk ik. Maar onlangs kwam daar verandering in. Een lieve vriendin trakteerde uit dank voor aan haar bewezen diensten en dus zeg je dan geen nee tegen de kans lekker te eten bij een restaurant van haar keuze in de buurt van haar woonstek. Dit keer was dat in Hoofddorp en het restaurant voor ook deze beoordeling aan de Hoofdvaart daar heet Olympos.
Ziet er van buiten niet overdreven groot uit maar biedt plek aan flink wat gasten en op deze zaterdagavond dat wij daar kwamen zat de ‘tent’ aardig vol. Een gereserveerde tafel aan een raam was voor ons bedoeld en dat was een prima observatiepunt. Al snel waren de drankjes opgenomen en lagen de menu’s voor ons. Een dame bracht de drankjes, wij studeerden nog even door en gaven na een 15 minuten onderling gekeuvel aan een vrolijke medewerker van het restaurant onze bestelling door. Daarna werd het aardig stil. Niet om ons heen want daar werd het geluidsniveau zodanig dat een goed gesprek aan onze tafel best op enige luide toon moest worden gevoerd. Nou ja, het was zaterdagavond…druk…logisch. De wachttijd voor het eten was pakweg een uur. Best lang eigenlijk. Niet dat we ons verveelden hoor, maar toch. We hadden allemaal wat anders besteld. Mijn bord lag vol met vlees want Mixed Gril, aangevuld met wat salade, rijst en patat. Die laatste combinatie kenden we nog niet.
Het was veel en smakelijk, buiten kijf. En dat bleek voor ons hele gezelschap te gelden. We konden er weer een week tegen… Hoewel, er werd ook een toetje besteld. Ook dat kwam na wat langer wachten, maar smaakte prima. De rekening ging wat sneller en viel uiteindelijk nogal mee begrepen we van de gastvrouw in ons gezelschap. Dat maakte de zaken die ‘bijzonder’ waren hier best goed. We hadden een top-avond, de ambiance niet verkeerd. Nadeel, de akoestiek en zeker de lange wachttijd tussen de gerechten. Opgeteld….een rapportcijfer 8.5 voor deze ervaring. Overigens kent Hoofddorp een meer dan uitgebreid keuze aan restaurants en andere horeca. Je kunt hier, met dank aan de vele mensen die verbindingen hebben met de nabij gelegen luchthaven Schiphol, zowat elke landsaard kiezen voor je eetgenoegens. We liepen er na afloop van ons eigen etentje met veel plezier langs. Alles zat vol….net als wij zelf…. en dat bleef nog wat dagen zo….. (Beelden: Prive/Olympos)
Dat gedoe met die importeur of haar vertegenwoordigers kenden we niet bij Daihatsu. Maar daar hadden ze weer andere noten op hun zang. De steeds aanwezige concurrentie met concullega v.d. Weiden was er een waar je soms een beetje moe van werd. Hij ruilde auto’s in op een veel ruimere voet dan wij wilden of konden en zo snoepte hij aardig wat Daihatsu-klanten weg. Zeker toen het gamma van Daihatsu zich verbreedde, een andere Cuore, wat busjes, een echte terreinwagen in de vorm van de Rocky en de wat vlottere Feroza, werd duidelijk dat we het met onze twee merken onder een dak binnen korte periode na de opening van het nieuwbouwpand lastig zouden krijgen. Daarbij formuleerde de op dat moment net aangestelde nieuwe en wel erg ambitieuze directie van het Japanse importbedrijf een doelstelling voor de Amsterdamse regio die zelfs met twee goed verkopende dealers niet in te vullen was. Men dreigde dus ineens, wilde in Amsterdam Zuid-Oost een dealerschap geopend zien op of vlakbij de grote autoboulevards daar en onderhandelde achter onze rug met Jo v.d. Weiden over het e.e.a.
Het gaf bij ons een erg ongelukkig gevoel. Een soort Hyundai revival van frustraties dreigde. We wilden graag mee doen aan de expansie, maar het kapitaal was na de nieuwbouw en wat daarop was gevolgd wel een beetje op. Daarbij zat veel geld ook vast in voorraden nieuwe en tweedehands auto’s. We gingen uiteindelijk toch maar, al was het sputterend, op zoek naar mogelijkheden om onze vleugels nog verder uit te slaan en zouden zo ook in staat moeten zijn om het grote probleem van de personele organisatie binnen het bedrijf op te lossen. Een probleem dat vooral werd veroorzaakt door de directeur van de dealertent die langzaam aan was veranderd van aardige hardwerkende en krom pratende ondernemer in een man die vriendjes, familie en oude relaties uitspeelde tegen mensen zoals ik. Enorme interne discussies waren soms het gevolg. Je kon geen besluit meer nemen zonder moeizaam of bijna oraal gewelddadig overleg. Het niveau daarvan werd steeds persoonlijker. Dat werd nog eens extra duidelijk toen hij besloot om zijn oudste zoon, voorheen nog parttime op zaterdagen als verkoper in dienst, full-time aan te nemen om de (Daihatsu)verkopen te stroomlijnen. Voor mij werd dat verkopen veel te zwaar met nog een administratieve/managementstaak die me ook was opgelegd. Alle mannen die een afdeling van het bedrijf leidden, en dat waren er intussen heel wat, kenden een zeker recalcitrant of explosief karakter en de paraplu van een rustig leiderschap ontbrak dus volledig. Expansie richting Amsterdam Zuid-Oost zou dat deels kunnen oplossen. De agenda van de ‘baas’ was echter nog steeds een andere dan de mijne. Maar dat zou later eens te meer nog blijken. Wist ik veel, ik was vooral bezig om Skoda richting te toekomst binnenboord te houden. Wordt vervolgd! (Beelden: Yellowbird archief) 
Altijdmijnmening 