Wie mij al een reeks van (intussen vele)jaren volgt, dat zijn er qua medebloggers intussen vast een stuk minder dan toen door allerlei redenen, weet dat ik ooit na een ongelukkige val dik 5 uur medt vrij veel pijn heb zitten wachten met een (achteraf geconstateerd) gebroken schouder zonder dat er ook maar iemand naar me omkeek op de Eerste Hulp afdeling van het grote AMC in Amsterdam. Onlangs was ik daar helaas weer te gast. Nu voor een geliefd familielid die dringend hulp nodig had en met dank aan een adequate huisarts en onze eigen familiezorgen bij die Eerste Hulp afdeling was afgeleverd. Omdat maar twee mensen mee naar binnen mochten met de patiente die allerlei medische handelingen moest ondergaan, was mijn specifieke rol die van de man die geduld moest hebben in de wachtkamer. Die ruimte is naar ik constateerde sinds mijn eerdere verblijf daar duidelijk verbouwd, luxueuzer dan toen ik daar uren zat, maar ook aardig stressvrij opgezet. Daarmee bedoel ik dat het er meer dan saai is. Dus wat doe je dan? Letten op de sociale samenstelling van alle patienten die tijdens de wachttijd (ik zat er weer minstens 4.5 uur lang) voorbij trokken.
Vanwege de locatie van dit enorme ziekenhuis complex, tegen Amsterdam Zuidoost aan, is de meer dan diverse bevolkingssamenstelling uit die buurt ook goed voor de vulling van deze SEH. En dat gaf mij de gelegenheid om al dat onheil en die narigheid van verschillende mensen te observeren. De donkere jonge man die met twee vrienden vrij luidruchtig binnenkomt. Hij met zijn hand op de linkerborst, af en toe pijnlijke gezichten trekkend, de vrienden vooral met elkaar kakelend en op de telefoons filmpjes bekijkend. De moeder met twee kinderen die bellend binnenstapt, zich met die telefoon aan het oor meldt bij de receptie en vervolgens gaat zitten en maar doorkwaakt in een voor mij onbekende taal. Als haar kleine meid een kop koffie omsmijt over de fraaie bank en ook zichzelf krijgt haar broertje de scherpe opdracht om de boel schoon te maken wat het arme kind nog doet ook. Ma blijft bellen! De koffie op de vloer blijft daarbij onaangetast.
De wat oudere (blanke) man die met zijn fiets is gevallen en zo te zien een soort breuk in een arm heeft….Vertrekt geen spier en vindt zichzelf vooral dom dat hij is gevallen. En dan het drietal van naar ik vermoed Turkse mensen bestaand uit een vriendelijk lachende jongedame en twee heren. Ik ging een gesprek met ze aan en ontdekte dat ze vanuit Zaanstad deze kant op waren gekomen omdat de jonge dame (22 en moeder van een kind van 3) slechte nieren had die in Zaanstad ‘volkomen verkeerd behandeld’ waren. Tijdens het vriendelijke gesprek plofte naast mij een stevig gebouwde Surinaamse vrouw neer die duidelijk iets heftigs mankeerde of wellicht stomdronken was. Ze deed namelijk allerlei dingen die normale mensen niet doen. Ze trok haar jas uit en gooide die over mij heen neer. De vrouw uit het gezelschap waarmee ik in gesprek was (een van hen sprak aardig Nederlands) trok haar wenkbrauwen op. Vijf minuten later werd de Surinaamse vrouw door een vriendin opgehaald. Wankel stond ze op, pakte haar jas aan een mouw en sleepte die achter zich aan. En zo ging het maar door. Uren lang. Ik kan er wel een boek over schrijven. Uren wachten in een ruimte als deze leert je veel over gedrag van verschillende mensen en culturen. En ik lichtte nu voor jullie slechts een tipje van de sluier op…. (beelden: eigen archief)
Het was echt liefde op het eerste gezicht toen we daar ergens aan het begin van de jaren negentig voor het eerst een bezoek brachten; Edinburgh. Schotse hoofdstad, prachtige geschiedenis, dito gebouwen en wat een aardige mensen die Schotten. Wij kenden het Verenigd Koninkrijk van onze bezoeken van een jaar of twintig regelmatige bezoeken en diverse plekken aardig, maar dit was toch de overtreffende trap. Vanaf het vliegveld met een rechtstreekse buslijn aan komen rijden en dan rechts van je dat echt ontroerend mooie kasteel op een hoge heuvel zien. Princess Street, met dat wonderlijke beeld van aan de ene kant pand na pand winkels met hotels en aan de andere kant diepe dalen waar parken te vinden zijn maar ook het befaamde Waverley Station.
Hoewel er qua voorkeuren in de politieke arena weinig van te merken valt, opgeteld zijn de partijen aan de linker kant van het spectrum bij de laatste peilingen net goed voor een zetel of 35-40 van de 150 die de Tweede Kamer ons biedt, toch lijkt het wel of we naar een meerderheid moeten luisteren als het gaat om zaken als het milieu, klimaat of wat ook. Discussies over Zwarte Piet zijn aangeroerd door pakweg 200 mensen die zich in ons van tradities wemelende land gekwetst voelen. Protesten tegen Schiphol worden op touw gezet door 50-100 (semi)omwonenenden die constant schreeuwen en bleren. Doordat zij de media mee hebben komt het allemaal groot in het nieuws. Een discussie over stikstof in ons land wordt geinitieerd door een enkele actievoerder uit Nijmegen waar veel van deze patat..uh…protestgeneratie vandaan lijkt te komen.
Links en groen is dus zeer actief om ons allen te wijzen op wat WIJ vooral fout deden of doen. En wie het er niet mee eens is krijgt een bombardement over zich heen van wonderlijke lieden die je voor van alles en nog wat uitmaken. De nieuwste term luidt ‘Alt -rechts’, wat zoiets betekent als ‘nazi’. De sociale media loopgraven zijn bemand/vrouwd door hen die over rechts of links de discussies voeren. Het midden houdt vaak de mond en doet een beetje mee met de trend om afval te scheiden of de auto een keer te laten staan. Neemt geen standpunt in en is nog steeds de belangrijkste stem in dit land, al zwijgt die dan meestal. Ergerlijk is natuurlijk dat je ook moet oppassen met wat je doet of zegt tegenwoordig. Als je als galante vent met een beetje opvoeding een vrouw de deur openhoudt en laat voorgaan ben je tegenwoordig ouderwets, doe je aan achterstelling van de vrouw en bent bijna een dader met een ‘MeToo’ profiel.
Kijk je naar spelende kinderen omdat je dat als opa of oma vertedert ‘zal je wel pedofiele gedachten’ hebben en stap je drie keer per jaar in het vliegtuig voor een korte vakantie ben je een ‘milieuvervuiler van de ergste soort’. Zwarte mensen claimen gelijkheid, lichtgetinten willen respect en graag dat je hun geloof omarmt, Friezen willen onafhankelijkheid, Vlamingen niet bij Nederland horen en Duitsers graag alle kuilen in de stranden voorzien van hun eigen landsvlag. Het is een mijnenveld van gevoeligheden. En dat is best vermoeiend. Net zoals wat ik onlangs weer moest vernemen.
Meisjes en jongens mogen niet meer seksespecifiek worden opgevoed. Speelgoed moet genderneutraal worden en de termen ‘hij’ en ‘zij’ moeten volgens sommigen verdwijnen. Mensen worden ‘het’ omdat anders de LHGTBXYZ-ers wellicht op de tenen wordt gestaan. Het gaat mij qua begrip grotendeels voorbij. Ik doe er niet aan mee. Wie respect wil moet het maar verdienen. Wie aandacht wil moet er om vragen en nee ik ben niet van de koppeling van Zwarte Piet met een oud slavernijverleden. Ik gebruik de auto zoals het mij goed dunkt en ik fiets op korte afstanden als het mooi weer is. Zou ik willen vliegen…ik zal het niet laten. En ik eet vlees als ik er trek in heb. Laat het niet staan…al helemaal niet voor mensen die zelf vaak tankwagens vol boter op het hoofd hebben. En ik ben zeer kritisch op elk milieurapport uitgebracht door actiegroepen die bestaan uit twee man en een paardenkop. O sorry….hoofd uiteraard. Ik wilde geen enkel edel dier beledigen…..Uh..dier….o jee, schepsel….uh ook niet?! Nou…bekijk het maar..
Over het algemeen kan ik me gek ergeren aan die wonderlijke mensen in de politiek die van alles en nog wat oreren, veelal zonder feitelijke onderbouwing. Het zal wel bekend zijn bij de lezers die me al die jaren volg(d)en. Ik zal tot vervelens toe wijzen op die fouten, omdat het populisme zich nu eenmaal niet beperkt tot mensen aan de rechterkant van het politieke spectrum, maar ook over links van alles wordt georeerd wat bewezen onwaar is. Maar in het dagelijks leven van alle dag erger (of stoor) ik me minder aan andere mensen. Nou ja…behalve als je op beurzen of tentoonstellingen rondloopt. Het gedrag van mensen is dan van een ongekende idioterie. Men sloft, schiet links of rechtsaf zonder na te denken en nog erger blijft plotseling stokstijf staan om iets na te kijken op de smartphone. Resultaat…opstopping en waar het extreem druk is een kettingbotsing. Nu is dat niet zo erg als je achterop een mooie dame botst die zelf oorzaak is van die botsing, maar voor je het weet heb je weer met #Me2 activisten van doen omdat bepaalde onderdelen van het fysiek elkaar raakten.
Ik zou dus willen pleiten voor gebruik van richtingaanwijzers en stoplichten voor lopende mensen. En ook voor een wandelbewijs als het mensen betreft die zo nodig een of andere boodschappentrolley mee sleuren om alle gratis zaken die ze onderweg oppikken in mee te nemen. Blauwe schenen zijn nog het minste gevolg van totaal ontbrekende stuurmanskunsten van dit soort types. Maar ook op straat kom je dit gedrag tegen hoor. Men loopt zonder plan, als het kan dwars tegen de looprichting in, steekt over waar het niet kan, blijft plotsklaps staan en ook daarbij is vaak die smartphone reden of oorzaak. Moet je eens in het centrum van onze mooie stad gaan wandelen wat wij zo vaak doen. Toeristen zijn daar compleet van de wereld soms en schijnen elke vorm van normaal denken te ontberen zodra ze weer een grachtje zien of een of ander historisch pand.
Ook dan wringen anderen zich door de mensenstromen heen of moeten verplicht wachten tot de veelal in groepen lopende toeristen zich weer in beweging zetten. Met name Italianen en Spanjaarden vertonen dit gedrag. En dat doen ze niet alleen in Amsterdam hoor. Overal waar je komt zijn het altijd dezelfde. Daarbij ook nog eens i.p.v. die trolleys rolkoffers meezeulend alsof die dingen niet breed of zwaar kunnen zijn. Je bent van harte welkom hier (of daar) maar leer sturen! Japanners en Koreanen zijn veel netter op dit punt. Erg aardige lieden. Net als Chinezen, al ben ik wel eens in een groep terechtgekomen die me omsloot als een handschoen, toen zij massaal besloten uit een bus te stappen en de gids te volgen. Wat ik niet was! Maar dat was een uitzondering. Hoe dan ook, ergeren of storen doe ik me zelden zoals u allemaal kunt lezen. Maar ben ik daarin de enige en zijn onder mijn lezers wel mopperpotten te vinden die zich enorm kunnen ergeren aan…….ja wat eigenlijk??
Altijdmijnmening 