Ondanks de goede wensen….

Ondanks alle goede wensen, onze dromen, verlangens en zo meer, werd 2017 toch weer een jaar zoals alle voorgaande. Met narigheid en ellende aan de ene kant en plezier en ontspanning aan de andere. Wereldwijd zagen we de impact van een nieuwe president in de VS wiens diplomatieke gaven net zo groot zijn als die van de veelal geloofsgekke terroristen die ons bestaan elke dag bedreigen. We zagen de groei van het wereldwijde wapenarsenaal niet afnemen. Integendeel. Net zomin als we zagen dat er een verbeterd inzicht is gekomen t.a.v. het milieu, integratie, criminaliteit en zo meer. Nog steeds wordt Europa overspoeld door economische immigranten die menen dat het geld hier voor ze aan de bomen groeit. Een onhoudbare situatie die ook in 2018 niet zal verbeteren. Als je dus wereldwijd kijkt is er weinig reden tot vrolijkheid of optimisme. Dat geldt ook als we kijken naar wat ons land nu weer als regering heeft gekregen. De combinatie die nu met elkaar het nieuwe kabinet-Rutte heeft opgezet zal naar mijn mening zeker zorgen voor nog meer verdeling in de samenleving.

Omdat men overeind wil houden wat men denkt dat goed is voor ons land, daarbij hele groepen verontruste burgers negerend die via hun stem een totaal andere mening zijn toegedaan. We gaan eens zien wat het allemaal brengt maar optimistisch wordt je er niet van. Net of men weg wil kijken van een samenleving waarin cultuur, taal en traditionele godsdiensten moeten worden ingeruild voor iets nieuws. Zoals een door Brussel gedicteerde politiek van pappen en nathouden. Die niet zal leiden tot verbetering van de situatie, maar juist verslechtering. Nee, ook op dat punt viel 2017 niet mee. Privé mag ik trouwens niet klagen. Ach er gingen als altijd dingen mis, andere waren juist weer hoopvol. Er was verdriet en we hadden soms enorme lol. Het derde boek van mijn handen en toetsenbord zit vast op technische invulling rond de uitgave maar dat zou in 2018 moeten kunnen komen tot concretisering. Ik zie daar zeer naar uit. Tenslotte is het best een heel verhaal wat ik daarin te vertellen heb.

Nieuw was ook dat mijn persoonlijke aanwezigheid op de sociale media nu ook via Instagram verloopt. Leuke aanvulling op de rest. Het bloggen leed wel een vervelend verlies toen afgelopen maanden bleek dat de aanbieder van o.a. mijn autoblog op een of andere manier in de problemen raakte en meende dat schrijvers dan niet meer betaald hoefden te worden. Dat leidde van mijn kant tot stille vingers op het toetsenbord. Op dat punt heb ik in het verleden al te veel negatieve ervaringen opgelopen. Jammer, maar helaas, dan moet het maar op andere manier. Schrijven gaat gewoon door. Toch een soort passie. Net als al die andere liefhebberijen die mijn leven deels inkleuren. En wat dat kleuren betreft, wat te denken van onze nieuwe aanwinst; Prins Percy!

Een schat van een dier dat zo mooi zijn eigen plekje in huis innam. Wat een geluk dat je dat plezier kunt gebruiken om het grote verlies (voor ons) van zijn huisgenootje Punkie op te vangen. Die moesten we na net twee jaar leven maar toch ook flink sukkelen met de gezondheid alweer definitief uitzwaaien. Doet nog steeds pijn. En verder genoten we van leuke tripjes, familie, vrienden, mooie steden, fijne terrasjes, lekkere hapjes en zo meer. Net zoals we dat in 2018 weer hopen te doen. En omdat wij menen dat delen ook iets in zich heeft wens ik u dit namens ons ook toe. Moge 2018 u brengen wat u ervan verwacht. Moge gezondheid en plezier, maar zeker ook liefde uw deel zijn of blijven. Tot in het nieuwe jaar!

Zomerse ergernissen 1 – Het verkeer.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Echt van de lange vakanties zijn wij tegenwoordig niet meer. Nee, die maakten plaats voor korte trips, een dagje hier of daar en een enkele overnachting. Oorzaak is niet alleen dat we met twee jongen katten thuis de boel de boel niet willen laten, maar ook dat we door het hele jaar heen tegenwoordig min of meer kunnen doen wat of wanneer we willen. Het oudere jongere zijn heeft niet alleen maar nadelen. Er kleven ook wat stressvrije voordelen aan. En zo reden we de afgelopen weken een paar duizend kilometertjes over de Nederlandse en Duitse wegen. Van Zeeland tot Drenthe, van Den Helder tot Duitsland. En dan maak je onderweg ook best wel het e.e.a. mee. Ik blijf me daarbij wel verbazen over de kennelijk vaak slechte rijopleidingen, de stresskippen, het gebrek aan inzicht, maar ook het volkomen gebrek aan respect voor verkeersregels in ons land. Men wisselt op de snelweg constant en zonder richtingaanwijzers van baan, rijdt gemiddeld 20-40 km/u te snel, haalt in waar het niet mag of kan, rijdt met de auto over rijwielpaden, parkeert waar het niet mag of kan. Rijbewijzen worden kennelijk uitgereikt bij aankoop van een grootverpakking boter of zo, want je kunt mij niet wijs maken dat mensen die echt hebben leren rijden bij een erkende rijschool zo slecht omgaan met die gedragsregels.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Spiegels worden voor doedel gemonteerd aan auto’s, motoren of brommers. Althans zo lijkt het. Geen auto die zo snel rijdt als die van de baas en hybrides zijn auto’s voor watjes mits je er niet mee in de linkerbanen van de snelwegen verkeert. Snijden is normaal gedrag, zeker als je ‘last minute’ nog even wilt afslaan met je door de baas geleverde SUV. Ja mensen, ik zat en zit me te ergeren aan dat gedrag. Bedenk maar eens dat deze ervaringen stammen uit de laatste paar weken, toen half Nederland met vakantie was en de wegen relatief leeg. Leg mij nu eens uit waarom iemand op een snelweg met vijf banen zoals de A2, waarvan twee ‘bezet’ door zich aan de regels houdend verkeer, drammerig in baan 4 blijft rijden. Officieel mag je die niet rechts passeren, maar moet je naar baan vijf om hem met een kilometer of 5 snelheidsverschil te kunnen passeren. De opgestelde verkeerscamera’s lijken zich wel te richten op de snelheden van de dames en heren automobilisten, niet op gedrag van andere aard. Ook snap ik niet dat als je op een driebaansweg een vrachtauto passeert iemand in je nek krijgt met een of andere bestelwagen of zo’n SUV, die net zolang op een meter afstand achter je gaat rijden tot hij je aan de kant kan dwingen. Baan drie is vrij, daar kan men je gewoon passeren.

Autobahn - 1Maar nee hoor, liefst door de voorganger heen. Helemaal snap ik het niet meer als je dan verderop in de meest rechterbaan die snelheidsduivel ineens langzaam ziet rijden en daarbij constateert dat er driftig wordt gebeld zonder een handsfreeset. Uitzondering? Dochutnie! De gemiddelde Nederlander rijdt steeds asocialer en heeft maling aan zijn medeweggebruikers. Is dat alleen voorbehouden aan automobilisten? Bepaald niet. Kijk eens hoe er gefietst wordt in de grote steden. Het over de stoepen rijden met fiets of scooter is meer normaal dan uitzonderlijk gedrag en tegen de richting in rijden hoort ook al tot het standaard oeuvre van de gemiddelde tweewielende mens. En de politie doet daar in 99,9% van de gevallen niets tegen. Onlangs zag ik in een Amsterdamse straat hoe twee agenten in een auto langs de kant van de weg stonden te kijken wat er aan verkeerschaos plaatsvond. Maar optreden was er niet bij. Nee, de heren stonden iets te eten bij een snackbar. Pauze! En dan mag het hoofdstedelijke volk even doen wat het wil. Kortom, mijn observaties van dit jaar bevestigen nog eens wat ik al eens eerder op dit blog constateerde. In het verkeer zijn zelfs de meest politieke correcte mensen horken. En wie maling heeft aan de ander in het verkeer zal dat thuis ook laten zien. Of in de politiek. En dan maar klagen over vervaging van de normen….jaja…..haha!

Ego-ouders en hun kinderen

WP_20160201_006Als ik dan toch aan het mekkeren ben….laat ik het dan maar eens hebben over het gedrag van ouders die met de auto hun kinderen halen en brengen van/naar school. Een landelijk probleem dat steeds idiotere vormen aanneemt. Kijk, ik snap wel dat je die kleine schapen niet alleen wilt laten in een wereld waarin juist kinderen prooi zijn voor allerlei engerds of waar ze wegen tegen komen die door mafkezen worden benut om hun autovermogens te testen. Maar dat je eenmaal bij of voor die school zelf verandert in een wezen zonder normaal denkproces…nee, dat snap ik niet. En wie wel eens langs een schoolgebouw komt waar die instelling net de poorten opent voor die kleine vermeende prinsjes of prinsesjes, weet wat er dan verkeerstechnisch ontstaat. Chaos! Immers, niet de straat en wat daar beweegt telt meer, nee, dat kind dat moet worden afgezet of opgehaald. Desnoods driedubbel geparkeerd en liefst op zodanige afstand van die school dat er niemand meer langs kan. Bij mijn schoonma is onlangs een nieuwe school gebouwd. Prachtig ding, leuke hekjes en bosjes er omheen, maar de parkeerruimte in de buurt werd niet aangepast. En dat parkeergebied, ik schreef er al eerder iets over, is van de betaalde soort.

Maar dat geldt kennelijk niet voor die autorijdende ouders. Die parkeren waar ze willen, en hen wordt geen stroobreed in de weg gelegd. Men parkeert ook voor de flatingang van het gebouw waar mijn familielid resideert. Voor de vuilstortcontainers, op de invalideplekken, het maakt niet uit. WP_20160201_007Als het kleine verwende nest maar niet ver hoeft te lopen. Ik maakte er onlangs toch maar eens wat plaatjes van. Vanaf tien hoog krijg je dan wel een aardig overzicht. Niet dat dit uniek is hoor, bij zowat elke school in ons land is de situatie vrijwel gelijk. Hoe welvarender de woonomgeving, hoe meer verkeer. In de grote stad zie je meer van die verlengde bakfietsen. Niet dat die dingen geen overlast verzorgen hoor. Ook daar zie je dat elke verkeersregel gewoon niet bestaat als het kroost moet worden ingeladen. Of vervoerd. Want dan is het voetpad ineens ook voor de fietsers zo lijkt het en met een vol beladen bakfiets blijkt aangeven van richting niet meer mogelijk. Kortom, er is heel wat aan te merken op het gedrag van ouders en grootouders die bezig zijn met het verwennen van hun kleine urkies door ze te halen en te brengen van/naar die plekken van culturele bijspijkering. Handhaving zou veel kunnen helpen, maar anders dan in mijn vorig blog aangeroerd, is hier in geen velden of wegen een controleur te vinden. Te veel kans op ellende of weerstanden vermoedelijk. Want ouders met kinderen, het zijn ineens heel andere menssoorten. Daar moet veel voor wijken, zelfs de medemens. Maar asociaal blijft het.

Relatieve overlast…

Amsterdam rondwandeltocht 210807 008Kijk, als de buren massaal in de tuin gaan zitten feesten of muziek maken (wat ze overigens zelden of nooit doen) noem ik dat zelf vanuit mijn waarneming snel lawaai. Maar voor anderen zijn de voorbij trekkende vliegtuigen, auto’s of zelfs trams bronnen van grote ergernis. Immers, lawaai waar je niet om vraagt is reden voor veel gemopper. Nu is lawaai van die soort heel vervelend als het een vorm aanneemt die je het beste als terreur kunt beschrijven. Maakte ik ooit mee in het flatgebouw waar we jaren geleden als jonge lieden woonden. We kregen (naar later bleek) tijdelijke bovenburen die ons het leven echt tot een hel maakten. Midden in de nacht speelden kinderen bonkend en stommelend, loeide een radio, vergaten ze de afvoer van de wasmachine zodanig af te sluiten dat niet alle water langs de muren liep bij ons, en mikte palief na een stukje kritiek van zijn vrouw op zijn kijkgedrag, de tv naar beneden vanaf het balkon op tien hoog. Het was een ramp. Ook al omdat die flats zodanig gebouwd waren dat je van voor- tot naspel het seksleven van je buren kon volgen, voor zover aanwezig, of gesprekken tijdens vele verjaardagen om ons heen. Ik was blij indertijd te kunnen verhuizen.

Bijlmermeer - 1Geluidshinder van verkeer is heel vervelend als je er de hele dag midden in zit. Als je geen keuze had bij de vestigingsplek van die woning. Want wie gaat wonen bij Schiphol weet dat daar vliegtuigen starten en landen. Ga je dan protesteren is er echt iets mis met je geestelijke gesteldheid.  Nu ben ik zelf opgevoed in een omgeving waar omgevingslawaai altijd hoorbaar was. Garagebedrijf tegenover ons, een bromfietsenstallling onder het huis, vliegtuigen die over de straat vlogen en af en toe wat straatraces met diezelfde brommerige tweewielers door de lokale jeugd. In de hoofdader van de buurt reden heel wat trams en het verkeer dat ook toen al druk was had zo zijn invloed op het milieu. Hadden we er last van? Ach, soms. Maar nooit zo dat je er over ging protesteren. We werkten, leerden, deden wat we moesten om een beter leven te bereiken. En wisten dat we in een grote stad leefden, de grootste van dit land. Dan wen je aan het fenomeen en vind je het zelfs te rustig als je in een stille omgeving verkeert.

15214 - MDC DC-8-55 MAC 1977 Scan10008Hoe leuk dat dan ook is zo eens in de zoveel tijd. Lawaai is dus betrekkelijk als het geen terreur betreft. Daar ligt irritatie snel om de hoek. Zoals een live band in de tuin bij de buren zonder overleg of zoiets. In mijn huidige woonomgeving hebben we eens een hele zondag zitten luisteren naar een buurman een paar huizen verderop die zijn opbergruimte in de tuin aan het schuren was. Met een elektrische schuurmachine. Vreselijk geluid. Waar dat ook door kwam, het was zomer, de vakanties bezig en geen kindergeluid te horen. In die stilte viel dit geluid enorm op. Zou het dan slechts daardoor komen? Ben benieuwd wie er van mijn lezers en medebloggers zelf te maken heeft met geluidsoverlast en hoe men er mee om gaat. Is stilte jouw ding? Of kan je wel tegen een beetje achtergrondruis???