Tijdens mijn werkzaam leven in diverse branches en bij dito zovele werkgevers ben ik regelmatig aangelopen tegen de Vrijmibo. Voor hen die dit niks zegt, het gaat om de zgn. Vrijdag Middag Borrel… Daarbij komen veel mensen uit een bedrijf of afdeling samen aan het einde van de normale werkweek om het a.s. weekend te vieren met iets lekkers. Toen ik nog actief was in zgn. loondienst was dat soms vertaald in een lekker kroketje, dan weer ook nog met een biertje.
Maar het kon ook iets anders zijn. Omdat ik zelf vaak nog moest rijden was voor al die alcohol weinig plek. Wie nu denkt dat het vooral ging om die drank snapt het principe niet. Het was vaak ook de viering van een behaald doel, even doorpraten wat het komende weekend zoal zou gaan brengen of iets dergelijks. Gewoon sociaal doen of ff kletsen. Op sommige kantoren wordt meteen gekeken hoe sociaal je als werknemer of manager bent. Immers, wie zich hieraan onttrekt past niet bij het team. Of kreten die daar op lijken. Iets van de laatste tijd? Nee hoor.
Toen ik heel lang geleden ging werken bij een grote bankinstelling aan een chique gracht in Amsterdam-Centrum kwam daar op vrijdagmiddag altijd een ‘melkmannetje’ langs. Die verkocht dan niet zozeer zijn normale aanbod aan vloeibare producten maar vooral lekkere koeken. En van het salaris dat we daar ontvingen (werd nog in zakjes uitgekeerd) kon die koek er wel vanaf. Gezellig samen knabbelen aan zo’n lekker stukje zoetigheid, het hoorde er bij. Tijdens mijn eerste Schipholse jaren zat deze traditie er niet meer in. Daar werd juist op vrijdag vooral hard gewerkt. Alle shipments moesten in het weekend vliegen en dan was er geen tijd voor ontspannen flauwekul. Kantoor bol van het harde werk.
Maar toen ik in 1977 het autovak in stapte bleek dat die vrijdag daar toch wel weer een sociale functie kende en er vooral kroketten werden gehaald die dan hetzelfde doel dienden. Was het wel de bedoeling dat je dan als onderdeel van het team ook eens in de zoveel tijd trakteerde dan wel die dingen ging halen. Na een dag van vele afleveringen (op vrijdag was dat traditie) een prima afsluiting van een drukke week. Na vele jaren auto’s kwam ik in 1990 weer even terug op Schiphol. Bij een bedrijf waar meer drank werd gedronken dan een beetje kroeg op zaterdag er door heen jaste. Op vrijdag was het ook daar, lekkere broodjes halen en een (..) drankje drinken.
Ook daar hield ik me qua alcohol inname op de vlakte want moest nog steeds een eind rijden. Bij importeur Pon was het ook altijd gezellig op vrijdagmiddag. Zeker toen we nog in Voorschoten zaten. Maar ook daar was de te rijden afstand reden om het zeer rustig aan te doen, hoe gezellig het met het toenmalige team ook soms was. Eenmaal zelfstandig en soms ingehuurd op leuke klussen als het aansturen van diverse bladtitels, was die vrijdagmiddag van elke werkweek wederom een moment van even samenzijn en genieten. Praten over hoe dingen liepen en wat er nog op het pad zou komen. Was ook handig want ook daar was ik zelf veel onderweg en dan was dat team waar de redactionele of andere taken samenkwamen van levensbelang. In latere jaren, ik had geen directe verbindingen meer met opdrachtgevers, anders dan dat ik voor hen werkte vanuit mijn eigen kantoor, was de noodzaak van de Vrijmibo of VrijmiKro(ket) verdwenen. Vrouwlief verzorgde me nu met een drankje en hapje. Niet alleen op vrijdag overigens… Ook leuk…En zeker smakelijk. En als er eentje te veel in ging hoefde ik alleen maar de trap op of af….dat scheelt toch… (Beelden: Archief/internet)
De optelsom der branches maakte dat ik ben geworden wie ik nu ben. Gepokt en gemazeld door jobs in vakgebieden die voor veel mensen vooral vanaf de buitenkant worden bekeken en daarbij al dan niet beoordeeld. Een derde sector die altijd mijn aandacht heeft gehad en nu leidt tot wat ik u al 13 jaar digitaal aan kan bieden maar ook tot boeken heeft geleid die gewoon te koop waren of zijn, is de schrijverij. Ik had daar heel vroeger al een aardig gevoel voor. Als klein kind kon ik (al zeg ik het zelf) aardige verhalen maken die ik dan op school mocht voordragen omdat zelfs de toch vrij behoudende katholieke onderwijzers ze wel erg levendig geschreven vonden.
Als tamelijk jonge puber maakte ik al mijn eigen kranten. Later gevolgd door echte magazines, bijdragen aan vakbladen en zo meer. Ik deed daarover ook in mijn vervolgverhaal over de Vliegende Pijl al eens verslag. Nadat ik uit de wereld van de auto’s stapte was de transfer naar die van grotere publicaties waar ik de hoofdredactie mocht vormen, niet zo gek. Schrijven lag en ligt me kennelijk, managen zit in het bloed en de combi zorgde voor veel plezier. En zo rolde ik al schrijvend voor printmedia vanzelf in die van de digitale media. Die later dan weer sociaal werden genoemd. Goed te combineren met andere dingen die op het pad kwamen zoals advies geven aan bedrijven rond betere communicatie en meer. En nu, de rust is wat teruggekeerd in het Meninggeefleven, houd ik me regelmatig bezig met…… Schrijf van alles en nog wat, over vliegtuigen, auto’s, Amsterdam of de horeca. Met plezier, u zult dat begrijpen en hopelijk uit de regelmatige blogs oppikken. En dus straks ook vanuit de herinnering over wat ik op dat Schiphol (en wat andere vliegvelden) zoal meemaakte als keihard werkend mannetje met een carrière wens. Vanaf volgende maand in dit theater. Koop nu alvast kaartjes. Nestel je in het pluche van de eerste rij en onderga….(Beelden: Yellowbird archief/internet)
Altijdmijnmening 