Ik lees nog wel eens bij collega-bloggers of mensen die ik via de andere Sociale Media kanalen leerde kennen dat ze regelmatig te gast zijn bij kringloopwinkels in Nederland of elders. Ik snap dat als verwoed verzamelaar van alles wat met vliegende vrienden of rijdende zaken van doen heeft overigens zeer. Want bij die winkels valt het een en ander te vinden ter aanvulling op de al bestaande collecties en vaak met een prettig prijskaartje. Andere mensen kijken er weer voor meubelen, kleding of wat ook. Wat het Waterlooplein vroeger voor de Amsterdammer was is de kringloopketen tegenwoordig voor dezelfde doelgroepen al zijn die laatsten wel veranderd.
Anders dan je zou vermoeden is het meestal niet de armoede die mensen naar die winkels drijft maar vooral het idee dat je daar iets kunt vinden dat niet is versleten, afgedragen of doorgezakt maar nog best een tweede/derde leven kan meemaken. Toch heb ik sinds 2006 toen ik op aanraden van een goede vriendin voor het eerst zo’n winkel binnenstapte heel veel zien veranderen in deze tweedehands wereld. De vroegere kringlopers vaak werkgelegenheidprojecten voor minder begaafden waarbij het er vooral om ging dat die werkervaring op zouden doen, dan wel dat een goed doel elders in de wereld er baat bij zou hebben om wat geld uit de opbrengsten van die winkels te bekomen.
Soms draaide men op (oudere) vrijwilligers. Maar ze waren ook vrijwel allemaal rommelig van opzet en inrichting, toch ook een deel van de charme. Pas toen grotere ketens met dit werk aan de haal gingen zag je de eerste veranderingen. Men ging ook veilen, liet binnengekomen zaken door ‘experts’ beoordelen en gaf die producten dan een prijskaartje mee dat niet meer te vergelijken was met die uit de eerste jaren van het bestaan van dit fenomeen. En echt, als ik ergens te gast ben in Nederland, zoek ik in de buurt of er een KLW (afkorting) zit die de moeite waard is. Soms vind ik daar dan iets van de gading, meestal niet. Daarbij speelt de prijs een belangrijke rol. Er zijn winkels bij die voor vergelijkbare producten nieuwprijzen vragen. Of meer zelfs.
Men is dan bij die uitbaters vaak uit het oog verloren dat sommige artikelen ook nieuw te koop zijn bij de Actionketen. Maar er zitten er ook tussen die wel weten hoe het moet. Pas wanneer men de experts (..) hun gang laat gaan en overal vitrines worden neergezet met ‘duurdere’ artikelen weet je dat je echt prijsbewust moet kijken. Dat is ook de lol van dat zoeken. En neem van mij aan, ik heb er voldoende ‘schatten’ gevonden waar ik met plezier naar kan en wil blijven kijken. Binnen het kader van de veranderingen zie je ook dat ketenwinkels van dit type worden overgenomen door nog grotere partijen. En dat dit niet meteen allemaal tot verbeteringen leidt. Zeker niet voor een verzamelaar als ik ben. Omgekeerd houdt het ook in dat ze lang niet alles meer bij je weg willen halen. Of zoals we onlangs meemaakten dat men de inlevering van dozen vol (vrijwel nieuwe) boeken niet meer toe stond. Want ‘men had al zoveel’. Dat zegt het nodige over het businessmodel bij die nieuwe ketens. Kringloop is in mijn optiek niet meer wat het was. Men mikt er overtallig personeel uit en waar de opbrengsten heen gaan is vaak niet meer duidelijk. De kruik en het water. Hoe lang gaat het duren?? Wij zoeken door, maar slaan inmiddels heel wat van die zaken bewust over. Niks te halen voor de kritische types zoals ik. Maar ja, ik kom ook niet om van de schaarste….Valt niet mee dat kritische verzamelen…. (beelden: archief)
Laat ik voorop stellen, ik ben geen liefhebber van shoppen voor kleding. Een echte man, hier wijken mijn al dan niet bestaande vrouwelijke karaktertrekken voor mijn ware macho-aard. Kleding is noodzakelijk om je te beschermen tegen koude of hitte, maar echt een genoegen vond of vind ik dat nooit. Alleen al het passen in een veel te klein hokje zonder haakjes of redelijke belichting is een crime. Maar goed, ik ben al heel wat jaartjes keurig getrouwd en dan is de wederhelft nog wel eens geneigd mij mee te nemen voor haar eigen shopsessies. Al was het maar om mijn mening af te lezen van mijn gezicht als ik weer eens voor zo’n paskamer geparkeerd sta of zit en het beoogde kledingstuk moet aanschouwen. Van de meegenomen artikelen gaat 90% weer terug naar het rek. Er is een reden voor. Veel van die kledingzaken maken het echt lastig om goed te kiezen. En die pashokjes zijn in veel gevallen een drama. Zelfs een groot warenhuis op dit gebied als C&A heeft nog nooit gehoord van redelijke haken in die hokjes. Ik snap wel dat het voor dames (of wat daar voor door moet gaan…….) lastig is om kleding uit te trekken en dan weer aan. Voor mij als observant valt altijd weer op wat een geklungel dat met zich meebrengt.
Het kan heel anders. Paar keer gezien dat bijvoorbeeld de winkels van Marlies Dekkkers (Lingerie) mensen in dienst hebben met verstand van zaken en daarbij de klant ook nog juist adviseren. Een maatje anders kan veel verschil maken in draagcomfort. Maar het meest ultieme op het gebied van winkelgenoegens brengt toch wel de in ons land nog redelijk nieuwe Primark-keten met zich mee. Wil je weten hoe graaien er uit ziet? Hup naar de Primark! Leuk en fris ingerichte zaken met een afgedwongen looproute van en naar de roltrappen, enorm veel laag geprijsd spul en met wat geluk ook nog aanbiedingen die je afvragen of er een bodem is qua prijsniveau. Wie daar in de buurt zit met een op eigen smaak gebaseerd modewinkeltje kan de WW nu al vast beter regelen. Primark heeft alles voor de modebewuste (jongere) man of vrouw. Wil je daarin mee? Stap daar dan zeker binnen. Ook ik val voor de charmes van dat bedrijf. Ooit kocht ik er een jeansbroek die ik echt jarenlang heb afgedragen. Onverslijtbaar. En voor dat geld? Ook shirts, shorts, boxers, sokken, een das voor winters gebruik, ik ga er voor. En nee, ik vraag me dan niet af waar het vandaan komt en wat het ooit kostte.
Omdat ik ook wel snap dat een T-shirt met opschrift Amsterdam dat voor 2 euro in die winkel hangt bij productie hooguit 20 centen heeft gekost. Maar ja, er is markt voor en mensen die werken in die slavenateliers hoeven op de steun van Sylvana Simons niet te rekenen. Die kijkt alleen maar terug in de tijd in de hoop op een vergoeding die haar frustraties een beetje kunnen dempen. Nee, die moderne loonslaven krijgen van weinig organisaties steun. En reken maar dat ze voor alle grote ketenwinkels in binnen- en buitenland aan de slag zijn. Zoals wij ook best weten dat iPhones gemaakt worden door pessimistische loonslaven in China of zoiets. Neemt me toch niet weg dat ik die Primark een erg aardige winkel vind en dat ook de mensen die er werken een compliment verdienen. Ik moet de eerste nog tegenkomen die klantonvriendelijk gedrag vertoont. En dat is bij andere zaken met duurdere artikelen vaak heel anders. Net als die pashokjes. Sluitpost denk ik bij veel winkels. Wellicht toch eens wat meer tijd besteden aan kijken hoe de succesvolle concurrent het doet. Want laten we wel zijn…ook een keten als de Action bewijst dat goedkoop niet meteen hoeft in te houden dat je in een soort akelig verlichte budgetwinkel je inkopen doet. En daar schort het elders nogal eens aan. En ik constateer slechts…
Nee, hij had er nooit veel achter gezocht. Dat beeldje wat hij vond bij die kleine kringloopwinkel in het oosten van het land. Op doortocht van a naar b had hij wat adressen opgezocht van dit soort winkels. Je wist maar nooit. Een bijzonder boek, of weer eens een prent van de een of andere wat onderschatte schilder of fotograaf. Voor weinig wilde hij dat dan wel meenemen. Ineens had hij het kleine ding zien staan. In een hoek vol meuk. Het had hem bijna aangekeken, al kon dat natuurlijk niet, maar hij had absoluut de andere kant op staan kijken toen hij een blik in zijn rug voelde prikken. En om keek. Dat bezorgde hem rillingen. Het was een vrouwenfiguur, naakt, maar wel aangetast door de tijd. Gemaakt van een een soort marmer of albast, mooi van vorm maar men een gezichtje dat bepaald niet leek op dat van Barbie-poppen of zo. Hij pakte het op. Het voelde heel vreemd aan.. Volkomen glad, maar ook warm. Dat kon niet zo dacht hij nog bij zichzelf, maar toch leek het zo te zijn. Hij keek op haar rug en onder haar voeten of hij een prijsje kon vinden. Maar niks. Daar hield hij al niet van. Maar goed, mee in zijn mandje waarmee hij had lopen sprokkelen. Die twee oorlogsboeken en dit beeldje maakte de stop bij deze winkel al de moeite waard. Bij het afrekenen werd er maar een fancy prijs gevraagd voor het beeldje. Men riep maar wat en hij vond die prijs voor zo’n aardig vrouwenbeeld best goed te doen. Ze ging mee naar zijn huis. Eens zien wat het was, opzoeken op internet of zo. Opvallend was dat zijn auto vanaf het moment dat hij instapte en wegreed stotterde en stootte. ‘Huh’ dacht hij nog even, nooit last van gehad, wat is dat nu ineens? Maar na wat geploeter schoot de wagen ineens vooruit en deed het verder voortreffelijk. Thuis gekomen pakte hij de diverse spullen uit die hij had ingeslagen. Zette het beeldje op een vensterbank waar hij wel meer prullaria op plaatste en vergat dat hij het had verkocht. Hij moest nog koken en zo. Morgen zou zijn vriendin komen en dan moest er het een en ander worden voorbereid. Toen hij na een uurtje ging zitten in de kamer en nog eens naar het beeldje keek ging er een schok door hem heen. Ze leek wel verkleurd. Ze had nu een soort huidkleur, en op de wangen van het minuscule gezichtje zat een blos. Kon niet, dit was pure fantasie en hij zette de tv aan. Even naar het journaal kijken. Maar op een of andere manier kreeg hij geen beeld. ‘Dat verrekte kabelbedrijf’. Hij bleef nog even proberen, maar gaf het toen op. Dan maar ff kijken op internet. Maar dat was ook uit de lucht. Dat krijg je nu van al die all-in pakketten bedacht hij zich nog. En pakte een boek. Als je dan niks kon doen met die verrekte elektronica dan maar lezen. En al snel was hij volkomen bezig met het verhaal dat hem plezier schonk. Een Scandinavische thriller. Altijd goed. Wat hij niet zag was dat het beeldje van plek was gewisseld met dat kleine paardje dat hij ooit eens van zijn ouders had gekregen. Zij stond nu dichterbij hem dan eerst. Hij zag het niet. Sukkelde wat boven zijn boek. En hoorde ook niet dat er zachtjes tegen hem werd gepraat….. (Wordt vervolgd)
Bij deze kop zal menig lezer(es) letterlijk denken aan hoogwater veroorzaakt door het veranderende klimaat of doordat plotsklaps een of andere dijk het begeeft. Ik erken meteen dat die dubbele betekenis ook mij niet is ontgaan, maar ik wil het toch graag hebben over iets anders. De lengte van broekspijpen. Bij mannen. Hoogwater als in, dat je ziet dat een broek feitelijk te kort is. Dat zie je in het dagelijks leven nog weleens. Een enkele keer omdat iemand als Jort Kelder ons wil doen geloven dat dit een soort dandy-mode is, maar vaak ook omdat mannen ook nog nogal eens te weinig letten op details. Zo is een te korte broekspijp in combinatie met even te korte sokken in sommige culturen een bewijs van disrespect voor de omgeving. In de VS wordt je in het zakenleven geacht sokken te vervangen door kousen die niet afgezakt raken en bijna tot je knie reiken. En dat je een broek aantrekt die netjes in de plooi verkeert en stevig op de schoenen rust. Nu ook weer niet zo dat er 10 centimeter ongebruikte stof ligt te kreukelen op die schoenen, maar wel zodanig dat er contact is tussen broek en schoen.
Nou, hoor ik lezers denken, dat is toch geen probleem? Nou nee, niet als je maatkleding bestelt en aangeeft wat je wilt. Kost iets, maar dan heb je ook wat. Bij confectie, 85% van ons mensen koopt dat, ligt dat toch een stuk anders. De ene lengte is de andere niet. en dan heb ik het niet over bewuste en vooral in de zomer gebruikte driekwartbroeken of zo hoor. Neem nou mijzelf als lijdend voorwerp. Onlangs weer meegemaakt. Uitverkoop bij een keten die niet al te goedkope dames- en herenkleding op de markt brengt. Een donkere jeansbroek zou me passen en ook een bruine gezien de vele jasjes in die kleur waarmee ik de boel dan kon laten combineren. De donkerblauwe had maat 34/34. In mijn geval meestal aantrekken en direct goed zitten. Niets meer aan doen. Ging op voor de donkerblauwe. Opgelucht, wij mannen zijn niet zo van de pashokjes, trok ik de blauwe uit en pakte de bruine. Zelfde merk, zelfde winkel, zelfde maat. En wat bleek, de broek hield op de schoen ik denk 20cm over. Zelfs het omhoog trekken tot voorbij de navel zorgde nog steeds voor te veel stof. Die werd het niet, het waarom is duidelijk, maar niet het antwoord waarom die broeken zo enorm in lengte verschilden.
Omgekeerd is het me ook weleens overkomen. Bij een bekende Duitse winkelketen die ook hier al jaren actief is. 34/34? Hij hing er. Ik trok hem aan en vond dat hij prima zat. Tot ik thuis met die broek aan ontdekte dat de pijpen eigenlijk te kort waren. De boel trok op zodat een deel van mijn enkel en blote kuit in beeld kwam. Rara hoe kon dat. Gelukkig had mijn polderzus een of andere slimme naaimachien en wilde die de boel wel even ‘uitleggen’. Ik zat er in mijn strakke zwarte boxer naast en naar te kijken. Nu is ook die broek weer op orde. Geen Hoog Water meer. Maar het kan verkeren in modeland. Zeker als mannen ook nog eens witte sokken dragen. Pfff.. Hoe zijn jullie ervaringen op dit gebied??? Ik ben er echt benieuwd naar. En zijn er nog meer betekenissen voor dat begrip Hoog Water? Heb ik iets gemist? (Beelden: Internet en auteur)
Niets zo gemakkelijk als bestellen per internet. Zo wordt mij telkens verteld door vaak jongeren die daar de hele dag mee bezig zijn. Men Markplaatst, Bol.comt, of Amazont wat af in dit land. De omzetten van die tenten groeit de pan uit. Niet dat ik er geen ervaring mee heb hoor. Ook ik viel voor de verleiding van het internetkopen. In veel gevallen naar grote tevredenheid. Een nieuwe tv, een wasmachine, maar zeker ook boeken en modellen kwamen deze kant op. Opvallend was wel dat de keer dat ik vrijwel gelijktijdig iets kocht in Duitsland en ook in ons land, de beide organisaties totaal verschillend hun logistieke systeem aan mij voorlegden. Bij de Duitsers kreeg ik van stap tot stap een berichtje. Ik wist bij wijze van spreken dat de pakjescoureur die mijn bestelling deze kant op zou brengen bij de lokale Mac even een broodje stond te eten. Maar stipt op tijd, binnen twee dagen, was het pakje bij me binnen. Prachtig verpakt, niets op aan te merken. Het Nederlandse pakketje bevatte ook een cadeautje.
‘Vandaag besteld, voor de feestdagen in huis’, was de claim. Omdat ik een cadeautje voor vrouwlief had gevonden dat echt net uit was en zij graag wilde hebben, besloot ik die stap te zetten. We hadden tenslotte nog vijf dagen te gaan. Alles was op voorraad volgens de internetaanbieder, dus ook dat kon geen problemen geven. Tot ik had besteld. Het eerste bericht wat ik kreeg was dat men twee van de artikelen niet op voorraad had. Ging even duren. Maar men deed zijn best om voor de feestdagen…… Nou…dat lukte dus niet. Het pakje kwam na de feestdagen binnen. Jammer, maar helaas. OK, kan gebeuren. Een jaar later bij dezelfde organisatie, een van de grootste van ons land, nog maar eens geprobeerd. Paar modellen, die men naar eigen opgave op voorraad had. Opnieuw volgens procedure besteld, alles klaar.
En ja hoor, weer twee items niet op voorraad. Het eerste item, wat men wel had, was er binnen een dag. De rest liet 8 dagen op zich wachten. En die rest zou volgens opgave op de leverdatum voor halfzes ’s-middags worden afgeleverd. Ook dat lukte niet, de chauffeur kwam om halfnegen in de avond. Tja, daar moet ik dan enthousiast over worden. Het doel heiligt de middelen, maar ik ga toch maar eens kijken of mijn Duitse vrienden het voortaan wel goed voor elkaar brengen. Internet moet echt op kunnen tegen fysieke winkels. Wat er niet is mag je niet verkopen. Dan weet ik dat. Maar me pas informeren als de order binnen is blijft me storen. Nou ja, u snapt me wel. Er moet nog wat worden geoefend. Of bestel ik nu net de verkeerde artikelen? Kan hoor, want ik hoor ook vaak dat andere mensen hun hele hebben en houden op Marktplaats verhandelen waar ik in de afgelopen drie jaar geen enkel artikel voor een redelijke prijs kon verkopen. Maar dat is weer een ander verhaal.
Elk jaar kijk ik graag een beetje terug naar wat we zoal deden in zo’n kalenderjaar als het huidige. Omdat een mens zoals ik dat ben, zoveel onderweg is en niet schroomt om dan even een paar uurtjes rond te rijden in ons land of daar buiten. Het ene jaar reiken of reizen we dan soms verder dan in het andere. Door de jaren heen hebben we zo heel wat plekken leren kennen die we normaal nooit zouden hebben gezien of bezocht. Je moet er iets voor over hebben, maar dan leer je de leukste plekken in binnen- en buitenland goed kennen. Dat doen we overigens ook per trein, bus, fiets of gewoon lopend hoor. De auto is er voor de andere stekjes die we op de agenda zetten. Ik zet ze toch eens achter elkaar. Geteld tot eind medio november dit jaar…
Duivendrecht, Mijdrecht, Haarlem, Aalsmeer, Weesp, Wormer, Purmerend, Volendam, Amstelveen, Naarden, Uithoorn, Almere, Diemen, Sassenheim, Noordwijk, Katwijk, Rijnsburg, Goudswaard, Roosendaal, Oud-Beijerland, Hoofddorp, Soest, Hilversum, Baarn, Bunschoten/Spakenburg, Soesterberg, Eemnes, Leiden, Schiphol, Kleve, Hoorn, Breukelen, Dongen, Eindhoven, Vught, Zuid-Beijerland, Zierikzee, Abcoude, Heinsberg, Amstelhoek, Woerden, Ter Aar, Oude Meer, Waddinxveen, Zwanenburg, Bocholt, Deventer, Twello, Teuge, Voorthuizen, Den Bosch, Utrecht, Bilthoven, Lelystad, Harderwijk, Hardenberg, Nordhorn, Denekamp, Scharendijke, Ouddorp, Valkenburg (ZH), Rosmalen, Wijk en Aalburg, Heusden, Woudrichem, Gorinchem, Leerdam, Edam, Beek (GLD), Hendrik-Ido-Ambacht, Nieuw-Lekkerland, Zeewolde, Driemond, Aken, Heerlen, Herzogenrath, Geldern, Zwolle, Laten, Lage en Hoge Vuursche….
Natuurlijk hebben we soms echte en serieuze redenen om die plekken te bezoeken. Een markt, vrienden, familie, musea, speciale winkels, bedenk het maar. Soms kwamen we er ook zo maar toevallig langs en besloten er dan toch maar even een kijkje te nemen. Het is ook slechts een aardige doorsnede van onze reislustigheid in deze vaderlandse streken of net achter de grens. Sommige plaatsen bezochten we diverse malen, andere slechts een enkele keer. Kan volgend jaar zo maar anders zijn. En de score van dit jaar wijkt weer voor 50% af van die in vorige jaren. Daarbij, vrouwlief en ik reizen soms ook nog wel eens apart ergens heen. Ook dat moet kunnen. Hoe dan ook, we zijn op onze manier lekker druk en dat is ook een oorzaak voor soms wat minder aandacht voor het geschrevene op dit en uw blogs. U wilt mij wel vergeven mag ik hopen? De auto wacht al weer….een volgende bestemming lonkt…
Altijdmijnmening 