Ergens in de jaren tachtig werd duidelijk dat de tot dan geleverde Skoda-modellen met worm en rol stuurinstallaties en de nog uit de jaren van de 1000MB stammende bumpers toe waren aan een facelift. Een stevige meteen die ergens in 1984 werd ingezet. De toenmalige Skoda’s kregen een totaal nieuwe neus, kunststoffen bumpers, andere binnenbekleding, en een veel beter aanvoelende tandheugelinstallatie voor de bestuurde wielen van de luxere modellen. Doordat die wielen ook wat verder uit elkaar werden gezet, verbeterde de wegligging opmerkelijk, al werden die wagens in die jaren nooit echte liefhebbersauto’s. Maar voor de gemiddelde Skodakoper, vaak afkomstig uit andere wat goedkopere merken, was dit een enorme stap vooruit. Daarbij kwam nog eens dat naast de serie 105/120 nu ook een 130 werd geleverd, die o.a. positief opviel door een zelfde achterasconstructie als de aloude Rapid Coupe.
En om het nog mooier te maken kwam er ook een S130G Coupe, die ook weer als Rapid in de prijslijst verscheen en geweldig reed. Door de 1300cc motor was het ook bepaald een vlotte wagen die flink wat nieuwe klanten wist te trekken voor het merk. De kritieken vanuit de autojournalistiek werden er, als verwacht, niet meteen veel beter door, maar men werd wel iets milder in het oordeel. De Skoda’s stuurden veel fijner, het geluidsniveau in het interieur was, mede door een voor sommige modellen beschikbare vijf-versnellingsbak, verlaagd, en die nieuwe neuzen zorgden voor een sterk gemoderniseerde blik. De verkopen bleven op niveau, ook bij ons in het dealerbedrijf, al zochten we wel als managementteam van het dealerbedrijf naar verbreding van het totale gamma. Juist voor klanten die ‘iets anders wilden dan een Skoda’. En dat waren er best veel…. Maar voorlopig had Skoda weer een paar jaar haar zaakjes voor elkaar en het moet gesteld, de kwaliteit was nu op behoorlijk peil voor een fabriek uit die streken. Wordt vervolgd! (Beelden: Yellowbird archief)
Onlangs was het weer eens zo ver. Ik had een verkoudheid opgelopen. Zo eentje die zorgt dat de neus vol zit met water waarvan je geen benul hebt waar het vandaan komt, een keel die aanvoelt of er met een ruwe rasp overheen is geschaafd, een hoofd dat nergens tegen kan omdat er een pijntje in zit dat je het leven vrijwel onmogelijk maakt. Maar het meest vervelend, die intense kou die in je lijf vast lijkt te zitten. Het begon op dinsdagavond. Schrale keel, wat snufferig. Woensdag was het al ontwikkeld tot een heftige verkoudheid en de nacht naar donderdag werd er nauwelijks geslapen. Nauwelijks adem te halen en alles verstopt. Ik voelde me zielig en alleen, ondanks de goede zorgen van vrouwlief. Mannen en ziek zijn, het blijft allemaal wringen. Ik ben niet zo’n klager hoor, maar als ik zo’n moment van ongesteldheid moet doorstaan voel ik me echt akelig en tot niets in staat. Zelfs schrijven doet me pijn.
Vrouwlief neigt er dan naar om me zo ziek als ik dan ben, te willen laten wandelen, want als je buiten loopt wordt je vanzelf beter, maar ik klapper van de kou, wil niet naar buiten maar naar bed. Wat ik zelden of nooit doe. Slechts migraine krijgt me gestrekt. Nee, ik neem wel een mix van Paracetamolletjes en vitamine C om de dag door te komen. Ik zit dan op een elektrisch kussentje, zet de kachel een tandje hoger en probeer me door de dag heen te slaan. Hete thee is goed voor de keel, en ik lees weer wat meer dan normaal al het geval is. Deken om me heen, en vooral een beetje zielig gevonden worden. Verwend, aandacht, arm om me heen, al is dat laatste dan weer niet zo handig i.v.m. mogelijk besmettingsgevaar. Want die verkoudheden draag je heel gemakkelijk over. Zoals ik het kreeg zou ik het vrijgevig hebben kunnen ronddelen. Niks te beroerd voor. Na een paar dagen ging het beter. Ik wist niet eens meer dat ik verkouden was geweest en ook niet waarom ik er zelfs een blog aan heb besteed. Maar ach, wie weet herkent iemand dit…. Dan was het nier voor niets, dat lijden bedoel ik uiteraard…
Altijdmijnmening 